Δεκαπενταύγουστο...η γιορτή της Παναγιάς μας!

Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε,

Γεθσημανή τώ χωρίω, κηδεύσατέ μου τό σώμα,

καί σύ Υιέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεύμα

  ***

Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Αγνή
και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
την μετάστασιν δοξάζουσαι την σην.

***

Αξιόν εστι, μεγαλύνειν Σε την Θεοτόκον
την τιμιωτέραν των Χερουβίμ
και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ.

***

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι Παρθένε.

Κατελθών ο Πετρος, εν τω Σω μνημείω, ευσχήμως Σε κηδεύει.

Μυροφόροι άμα, συν τοις Αποστόλοις, ύμνοις Σοι θρηνωδούσι.

***

Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν

μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων·

παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει".

Σ' αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ' όνομα, και πανηγυρίζουνε σήμερα την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέ ρα της Ζωής, όπως λέγει εκείνο το θεσπέσιο δοξαστικό πού λένε σήμερα στη Λειτουργία: «Τη αθανάτω σου κοιμήσει Θεοτόκε μήτηρ της ζωής, νεφέλαι τους αποστόλους αιθέριους διήρπαζον και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν τω αχράντω σου σώματι, ο και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ μελωδούντες ανεβόων.

Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Του Φώτη Κόντογλου

Ελεούσα, Παραμυθία, Γρηγορούσα, Διασώζουσα...Η Παναγιά όλης της Ρωμιοσύνης

Σκορπίζει αιώνια το χρυσάφι από το φωτοστέφανο της Παραμυθίας της, Ελεούσα της ζωής του λαού.

Σ' εκείνο τον λαό, του οποίου κλείνει μεσ' το χρυσό Της πουκάμισο τις ανάγκες των βουρκωμένων αιτημάτων, Παντάνασσα και Γρηγορούσα.

Σ' εκείνο τον λαό, που ως φεραυγής χελιδών, σπεύδει να δείξει και ν' ανοίξει τον δρόμο προς το φως!
Οδηγήτρια, Διασώζουσα εν κινδύνω...

Ξημερώνοντας η Μεσαυγουστιάτικη Λαμπρή του καλοκαιριού, του, ο Λαός αυτός της Χριστιανοσύνης, θα διαβεί κατώφλι ιερό...

Η Γλυκοφιλούσα και Πελαγινή, η Αγιοσορίτισσα και Νικοποιός Μυροβλύτισσα και Μελαχρινή θα σταθεί στο Αγιο Βήμα των εκκλησιών Της, να σκορπίσει πλήσμονα την αύρα της Αγιοσύνης Της, στις προσκυνούσες ψυχές...

Κι η Παναγιά η Δέσποινα η Καθαρομαρία του Σουμελά, θα κρατήσει στον κόρφο της γλυκά τον Τίμιο Λυγμό του Μαρτυρικού Πόντου. Τις προσευχές του, τα προσκυνήματα, τα μεγαλυνάρια του ευλαβικού μουρμουρητού του...

Εκκλησίες αρχοντικές ή ταπεινά ξωκκλήσια, κάβοι Παναγιοσημείωτοι ή Μοναστήρια ιστορικά, θα πλημμυρίσουν λουλούδια και μύρα και Αίνους και Συγκίνηση, για τη Χάρη Της!

Να ψηλαφίσει σεμνά τη ρίζα του θρησκευτικού του Πολιτισμού.

Εκείνου που έθρεψε σταθερά τη λατρεία και τη γαλήνη στην ψυχή του και ενέπνευσε τον λόγο και τη δίψα για την Ομορφιά της Ουσίας και την Ουσία της ομορφιάς. Ροδοσταμίζοντας τη φαντασία και την αγάπη του, όπως στο άχραντο πρόσωπο της πριγκίπισσας των αγγέλων εκφράζεται...

Αυτό που συμβαίνει το Δεκαπενταύγουστο, δεν είναι μόνον ο εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι  και τα λαϊκά πανηγύρια τα αφιερωμένα στη Χάρη Της, σε νησιώτικες και στεριανές συνάξεις. Είναι μια ευκαιρία για «συναπαντήματα» των πιστών, συγγενών και φίλων. Με κυρίαρχη την κατάνυξη της ημέρας, αλλά και τη χαρμολύπη του καλοκαιρινού «μικρού Πάσχα», όπου ακούς την ανυπέρβλητη σε έκφραση Ελληνική υμνολογία.

Για κάθε Παναγία και μια προσευχή, ένα ποίημα, μια ικεσία...

Οι Παναγίες της Ρωμιοσύνης έχουν τις ιδιαιτερότητές τους, σε κάθε νησί, πόλη ή χωριό. Τα πανηγύρια της ημέρας βρίσκονται μέσα στην αγκαλιά Της, όπως τα θέλει κι ο ποιητής μας:
Η Παναγιά το πέλαγο/ κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό/ και τ' άλλα τα παιδιά της...

Να δώσει Καλαμιώτισσα κι η Παναγιά η Κανάλα, να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ' άλλα...

Χιλιοτραγουδισμένη στη Σίφνο, στην Κύθνο, στην Πάρο σ' όλα τα Κυκλαδονήσια, Αφέντρα θαλασσινή ν' απλώνει το χέρι Της, στον θυμό του Ποσειδώνα...

'Ω Παναγιά μου Τουρλιανή που είσαι μέσ' το δρόμο, αξίωσε στη Χάρη Σου, να 'ρχομαι κάθε χρόνο...

Η ευλαβική αφοσίωση, απλοϊκή και τρυφερή σαν κλωναράκι βασιλικού, για την Παναγία του Τούρλου στη Μύκονο. Δεκαετίες έμεινε στο νερό η εικόνα της Παναγίας Καταπολιανής, μέχρι να επιπλεύσει ξαφνικά στον Τούρλο του Αγίου Στεφάνου.

Πες τση Κερά μου Παληανή, πως μ' έχει τρεζαμένο. Τραγουδεί ο ερωτευμένος στη Μεσαρά και ζητά... τη μεσιτεία της...

Η αγία Μυρτιά στην Αυλή Της, σέμνωμα φλεγόμενον και μη καιόμενον ως η βάτος του Σινά, Παναγιάριον πυρίμαχον και άφθαρτο στην ψυχή του κόσμου.

Κανέλλο, πήγαινε στο νησί Σαλαμίνα! Στο βόρειο τμήμα του, βρίσκεται ένας παλιός και ερειπωμένος ναός. Πήγαινε να τον ξανακτίσεις...
Η Παναγία διαλάμπουσα ως χρυσούν λαμπάδιον στον ταπεινό πιστό, με αυστηρότητα...
Η Παναγία η Απείρανθος η φανερωμένη.
- Πήγαινε σου είπα να κτίσεις την εκκλησία μου!...
Ο Κανέλλος τρέμει την Εντολή και τη θαλασσοταραχή! Πώς θα περάσει απέναντι στη Σαλαμίνα;
- Ρίξε την κάπα σου στη θάλασσα, κάθισε πάνω κι εκείνη θα σε φέρει στο νησί...
Ετσι έχει ο θρύλος της Φανερωμένης της Νεοφανείσας, αναφοράς μέγιστης του νησιού.

Η σχέση  με την Παναγία είναι υπόθεση προσωπική. Το μαρτυρούν τα χιλιάδες ονόματα που δίνονται στους ναούς και τα εκκλησάκια Της. Τι άλλο να δηλώνουν όλα τα ποικιλώνυμα Θεοτοκωνύμια, παρά την «ιδιοποίησή» Της;

Κάθε Παναγία έχει τη δική της ομορφιά και σημειολογία. Κάθε εικόνα Της αναδίδει μια ιδιόμορφη γοητεία που σχετίζεται με την «ωραιότητα της παρθενίας»  και το υπέρλαμπρον το της αγνείας Της μυστήριο των υμνωδών της. 

Όλοι τη θέλουμε δική μας, άνθρωπό μας και  «διάμεσο» στον πόνο μας. Όλοι θα βρούμε λίγο χρόνο να δραπετεύσουμε, να πάμε σε κάποια εκκλησία της για να της εξομολογηθούμε τις αγωνίες, τον πόνο, τις προσδοκίες μας και ευχόμαστε την ημέρα της Παναγίας, τουλάχιστον μερικές προσευχές μας να πιάσουν τόπο...

Η Θεοτόκος, η αενάως Φαινομένη, το Αγλάισμα της Ορθόδοξης Πίστης και η Λατρεμένη Μεσίτρια και καταφυγή της καρδιάς του κόσμου, θα κινήσει με χάρη το χέρι Της. Θα σηκώσει την πορφυρή καλύπτρα της κεφαλής Της, ως φτερούγα πάλλουσα την Αγάπη την άδολη και θα τυλίξει στη θεία Μέταξα την Ευχαριστία της Χριστιανοσύνης Σύμπασας...

πηγη
http://kmas01.pblogs.gr/2012/08/la-kh-panagia.html

Δεκαπενταύγουστο...Η κοίμηση της Θεοτόκου!

Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε,

Γεθσημανή τώ χωρίω, κηδεύσατέ μου τό σώμα,

καί σύ Υιέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεύμα

                                             

 

Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Αγνή
και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,
την μετάστασιν δοξάζουσαι την σην

                                                                                  

Αξιόν εστι, μεγαλύνειν Σε την Θεοτόκον
την τιμιωτέραν των Χερουβίμ
και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ.

                                                                 

Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι Παρθένε.

Κατελθών ο Πετρος, εν τω Σω μνημείω, ευσχήμως Σε κηδεύει.

Μυροφόροι άμα, συν τοις Αποστόλοις, ύμνοις Σοι θρηνωδούσι.

 

Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν

μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων·

παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει".

 

Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο σπίτι του, όπου διέμεινε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου.

Όταν δεν ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πιο πριν ότι πρόκειται να γίνει η μετάστασή της από τη γη στον ουρανό.

Πήγε τότε ο Άγγελος και της είπε: «Αυτά λέγει ο Υιός σου: είναι καιρός να παραλάβω τη μητέρα Μου κοντά Μου. Γι' αυτό να μην ταραχθείς, αλλά δέξου το μήνυμα με ευφροσύνη, επειδή μεταβαίνεις σε ζωή αθάνατη».

Μόλις το άκουσε η Θεοτόκος, χάρηκε πολύ και από τον πολύ πόθο της να μεταβεί στον μονογενή Υιό της, ανέβηκε με βιασύνη και προθυμία στο Όρος των Ελαιών για να προσευχηθεί, διότι είχε αυτή τη συνήθεια, να ανεβαίνει συχνά σ' αυτό το όρος. Τότε ακολούθησε θαύμα παράδοξο.

Όταν ανέβηκε εκεί η Θεοτόκος, έκλιναν την κορυφή τους τα δέντρα, σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και την προσκύνησαν

και έτσι έδειξαν το σεβασμό τους και τίμησαν την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου.

 

Αφού προσευχήθηκε αρκετά η Πανάχραντη, επέστρεψε στην οικία της. Άναψε φώτα πολλά, ευχαρίστησε τον Θεό και κάλεσε τις συγγενείς και τις γειτόνισσες. Στη συνέχεια, ετοιμάζει όλα τα απαραίτητα για τον ενταφιασμό της.

Φανερώνει και στις άλλες γυναίκες τα λόγια που της είπε ο Άγγελος για της εις τους ουρανούς μετάστασή της και σαν απόδειξη των λόγων της, δείχνει το χαροποιό και νικητικό σημείο, που της έδωσε ο Άγγελος, ένα κλαδί φοίνικα.

Οι καλεσμένες γυναίκες, μόλις άκουσαν αυτό το λυπηρό μήνυμα, άρχισαν τους θρήνους και έπειτα παρακαλούσαν την Παναγία να μη τις αφήσει ορφανές. Και η Θεοτόκος τις βεβαίωσε ότι, αφού μετασταθεί στους ουρανούς, θα φυλάει όχι μόνον αυτές αλλά και όλο τον κόσμο. Με τέτοια παρηγορητικά λόγια στάματησε την υπερβολική λύπη τους.

Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ημέρα από την εμφάνιση του αγγέλου, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμησή της.

Μαζί με τους Αποστόλους ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απόστολος Τιμόθεος και οι λοιποί θεόσοφοι ιεράρχες. Όλοι αυτοί, μόλις έμαθαν την αιτία για την οποία συνάχθηκαν αιφνιδίως και παραδόξως, έλεγαν στην Θεοτόκο: «όσο σε βλέπαμε, Δέσποινα, να ζεις και να μένεις στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου.

Επειδή όμως τώρα με τη βουλή του Υιού σου και Θεού μεταβαίνεις στα ουράνια, γι' αυτό καθώς βλέπεις θρηνούμε και δακρύζουμε, αν και από την άλλη χαιρόμαστε για όσα θαυμαστά σου έγιναν». Τότε η Θεοτόκος τους αποκρίθηκε: «Μαθητές του Υιού μου και Θεού, μην κάνετε πένθος και λύπη τη χαρά μου».

Όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια φτάνει και ο Απόστολος Παύλος. Έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος, την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής, διότι αν και δεν έζησα σωματικώς κοντά στον Υιό σου, βλέποντας όμως εσένα, νόμιζα ότι έβλεπα Εκείνον».

Μετά αποχαιρετά όλους, ξαπλώνει πάνω στο νεκροκρέββατο, σταύρωσε τα χέρια της, προσφέρει δεήσεις και ικεσίες στον Υιό της για τη σύσταση και την ειρήνη όλου του κόσμου, γεμίζει τους Αποστόλους και ιεράρχες από την ευλογία του Υιού της που δίνεται απ' αυτήν στους ανθρώπους, και έτσι αφήνει στα χέρια του Υιού της και Θεού την ολόφωτη και παναγία ψυχή της.

Τότε ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος άρχισε να λέει στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια, ενώ οι άλλοι Απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο. Άλλοι προπορεύονταν βαστάζοντας λαμπάδες και ψάλλοντας ύμνους και άλλοι ακολουθούσαν ως το τάφο το σώμα της Θεομήτορος. Ακούγονταν και Άγγελοι από τον ουρανό που έψαλλαν και γέμιζαν τον αέρα οι μελωδίες τους.

Όλα αυτά μην υποφέροντας να βλέπουν και να ακούν οι άρχοντες των Ιουδαίων, παρεκίνησαν κάποιους από το λαότυφλώσει. Και τους έπεισαν να παρεμποδίσουν την πομπή. Όμως η θεία δίκη πρόφτασε και παίδεψε τους τολμήσαντας με το να τους

Έπειτα οι έφτασαν οι Απόστολοι στη Γεσθημανή, ενταφίασαν το πάναγνο σώμα της Θεοτόκου και περίμεναν εκεί τρεις μέρες ακούγοντας ακαταπαύστως σε όλο αυτό το διάστημα τους ύμνους και τις μελωδίες των αγίων Αγγέλων.

Μετά από τρεις ημέρες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Και βέβαια όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής».

Η υπεραγία Θεοτόκος είναι ο πραγματικός οδηγός, για όσους θέλουν ν' ανυψώνονται προς τον Θεό. Έργο της είναι να πρεσβεύει στον Τριαδικό Θεό για όλους τους ανθρώπους. Για μας τους ορθοδόξους η Θεοτόκος είναι η «ακαταίσχυντος προστασία και η αμετάθετος προς τον ποιητή μεσιτεία».

Δίκαια μπορούμε να αποθέσουμε τις ελπίδες μας προς την υπεραγία Θεοτόκο αφού, κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «κανένα άλλο κτίσμα στον κόσμο δεν αγάπησε ποτέ τόσο πολύ τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ούτε συμμορφώθηκε τόσο στο θέλημά Του όσο η Παναγία Μητέρα του».Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τιμή προς την Παναγία ανάγεται στον Υιό της, κατά τον άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.

xfe.gr