Όποιος πειράξει την Εκκλησία ή αυτό που λέγεται Ρωμαίϊκο υπάρχει το ράσο μαζί με το λαό που δεν θα τους αφήσει σε ησυχία, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει

Όποιος πειράξει την Εκκλησία ή αυτό που λέγεται Ρωμαίϊκο υπάρχει το ράσο μαζί με το λαό που δεν θα τους αφήσει σε ησυχία, είτε τους αρέσει είτε δεν τους αρέσει. Ένας Χριστόδουλος έφυγε εκατοντάδες υπάρχουν. Έχουμε Αρχιεπίσκοπο, έχουμε Ιεραρχία, έχουμε αρχιμανδρίτες, έχουμε πρεσβυτέρους, έχουμε διακόνους, έχουμε μοναχούς, έχουμε λαό. Δεν πρόκειται να δεχθεί κανένας να ισοπεδωθεί αυτό που λέμε πίστη στο Θεό και ρωμαίϊκο τσαγανό και φιλότιμο. Ταυτότητα ελληνορθόδοξη, δεν πρόκειται να τα παραδώσουμε σε κανέναν.
Είτε διοικεί ετούτο, είτε διοικεί εκείνο είτε διοικεί το μέσο, δεν έχουν άλλωσε πολλές διαφορές, όλοι αυτό θέλουν, την κατασπατάληση του ελληνικού λαού που του ήπιαν το αίμα μέχρι σήμερα και θέλουν να πουν και από πάνω ότι η Εκκλησία συνέβαλε στην ηθική κατάπτωση της κοινωνίας και δεν κοιτάνε τα χάλια τους καθημερινώς, όλα τα πολιτικά κόμματα για το κακό που έχουν κάνει στον ελληνικό λαό.
Μη δεν ήταν αυτή η Εκκλησία να κρατήσει την ιδιοπροσωπία του ελληνικού λαού τί θα είχε γίνει; Ψηλά το κεφάλι ας τρίζουν τα δόντια τους, είναι άχρηστοι όσο και ο πεθαμένος διάβολος.

Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος,

Ἐπιστολή πρός Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἱερώνυμον γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣΚΗΦΙΣΙΑΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΩΠΟΥΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

Ἀμαρούσιον 16-9-2016

Μακαριώτατον ἈρχιεπίσκοπονἈθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. ἹερώνυμονΔιά τοῦ Σεβασμιωτάτου ΜητροπολίτουΚηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦκ. Κυρίλλου

Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Εὐλαβῶς ἀσπάζομαι τήν δεξιάν Σας,

Εὐσεβάστως αἰσθάνομαι ἀδήριτη τήν ἀνάγκη ὡς πρός πνευματικό πατέρα νά Σᾶς καταθέσω κάποιους προβληματισμούς γιά τό πολύ σοβαρό θέμα τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου».

Ἐπιθυμῶ εἰλικρινῶς νά Σᾶς εὐχαριστήσω, γιατί οἱ θύρες τοῦ Μητροπολιτικοῦ Σας Μεγάρου στήν Ἱερά Μητρόπολη Θηβῶν καί Λεβαδείας παλαιότερον καί τώρα στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ἦταν πάντοτε ἀνοιχτές στήν ἐλαχιστότητά μου.  Ἡ Σεπτή Σας Μακαριότητα πατρικῶς μέ ἐκάλυπτε καί παρεῖχε πάντοτε λύσεις σέ ἄμεσα ποιμαντικά προβλήματα.

Πολλά ἔχουν γραφεῖ γιά τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο».  Ὡς ἐφημέριοι τῆς πολυπληθοῦς ἐνορίας μας, γινόμαστε δέκτες τῶν ἀνησυχιῶν πολλῶν ἀγωνιωδῶς ἐρωτώντων, τῶν κατά σάρκα συγγενῶν μας, πολλῶν ἐνοριτῶν μας καί πνευματικῶν μας τέκνων.  Ἐπίσης πολλές ἐπιστολές ἐνεργῶν καί ζωντανῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας  μας καταφθάνουν στήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν καί ζητοῦν λόγον ἀληθείας καί παρηγορίας.

Μακαριώτατε,

Ἡ ἐλαχιστότητά μου καί πολλοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί θεωροῦμε, ὅτι Κυβερνήτης τῆς νοητῆς νηός τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί συνετός οἰακοστρό­φος ἡ Σεπτή Μακαριότητά Σας μετά τῶν ὀγδοήκοντα Σεβασμιωτάτων Μητροπο­λιτῶν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.  Ἐμεῖς ὡς πρεσβυτέριο μετά τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ δέν μποροῦμε καί δέν πρέπει νά γίνουμε βασιλικότεροι τοῦ Βασιλέως τῶν Βασιλευόντων Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ποιμαντικότεροι Ὑμῶν καί τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἀποροῦμε ὅμως καί ἐξιστάμεθα:

Γιά τό πῶς ἄλλαξε ἄρδην ἡ ὀρθόδοξη δομή τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀπό Συνοδική-δημοκρατική ξαφνικά γίνεται ὁμάδα δέκα Προκαθημένων μέ ἀνώτατο τόν πρῶτο τῶν πρώτων. Πότε ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας εἶχε ἕνα ἀνώτατο παπίζοντα ἄρχοντα, ἀμέσως κατευθύνοντα σέ «ὁμόφωνη» συμφωνία τούς κάτωθεν αὐτοῦ δέκα Προκαθημένους καί ἐμμέσως καθοδηγοῦντα τούς εἴκοσι τέσσερις ὑπ’ αὐτούς Μητροπολῖτες ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας;  Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μόνο σέ ἕναν Ἀπόστολο (π.χ. τόν Πέτρο) κατέπεμψε τό Ἅγιόν Του Πνεῦμα ὁ ἐν Τριάδι Θεός; Ἰσότιμα καί οἱ Δώδεκα δέν ἐφωτί­σθησαν μέ τίς πύρινες γλῶσσες τοῦ Παναγίου Πνεύματος; Σέ ὅλες τίς Συνόδους, ἀπό τίς Ἀποστολικές καί ἀπό τήν πρώτη μέχρι τήν ἐνάτη τῶν Οἰκουμενικῶν δέν ἐλάμβαναν μέρος μέ πλήρη καί ἰσότιμη ψῆφο ἅπαντες οἱ Ἱεράρχες τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην Ἁγίας Ὀρθοδοξης Ἐκκλησίας μας;  Ὅλοι οἱ καθηγητές τῆς θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, μέχρι νά ἐμφανισθεῖ ἡ μεταπατερική θεολογία, μᾶς ἐδίδασκαν ὅτι καί ἡ μικρότερη τοπική Ἐκκλησία, ὁ ἐπίσκοπος, τό τίμιο πρεσβυτέριο καί τό χριστεπώνυμο πλήρωμα ἀποτελοῦν πλήρη εἰκόνα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἐξάγεται ἀπό τή συνολική μελέτη καί ὄχι ἀποσπασματική, τῶν πατερικῶν κειμένων καί ἀπό τή συνεχιζόμενη ἐμπειρία καί γνώση ἁπάντων τῶν Ἁγίων μέχρι σήμερα. 

Ἀκόμα καί σ’ αὐτή τήν Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο μετεῖχαν 2500 περίπου καθολικοί Ἐπί­σκοποι ἀπό ὅλον τόν κόσμο.  Ἀνέμεναν μάλιστα κάποια βελτίωση τοῦ παπικοῦ ἀπολυταρχικοῦ τους πολιτεύματος ἐπί τό δημοκρατικότερον καί συνοδικότερον σύστημα.  Οἱ παπικοί ἐπίσκοποι εἶχαν ἐπηρεασθεῖ ἀπό τήν τελειότητα, τήν ἄνεση καί θεία ἐν Τριάδι καταγωγή τοῦ συνοδικοῦ μας πολιτεύματος, ἀλλά καί τῶν προσδοκιῶν τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν τοῦ παπισμοῦ.  Ὅμως ὁ πάπας Ἰωάννης ΚΓ΄ ἔγκαιρα εἶχε φροντίσει νά ὁρίσει ὡς ὁμιλητές ἐπισκόπους καί καρδιναλίους τῆς δικῆς του νοοτροπίας, γιά νά ὑπενθυμίσουν στούς συνέδρους τῆς Β΄ Βατικάνειας Συνόδου, ὅτι ἡ «Ἐκκλησία» τους εἶναι παποκεντρική στή διοίκησή της καί ὄχι δημοκρατική-Συνοδική, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη κατ’ Ἀνατολάς Ἐκκλησία.  Μάλιστα οἱ παπικοί ὁμιλητές κατάφεραν νά σκληρύνουν τόν παπικό θεσμό καί νά κατευθύνουν τήν παπική ἀπολυταρχία ἐπί τό δυναστικότερο καί συγκεντρωτικότερο.  Σύμφωνα μέ αὐτό ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τοῦ Παπισμοῦ ἀρύονται τήν ἐπισκοπική τους ἰδιότητα καί ποιμαντική ἱκανότητα ἀπό τήν παπική ἐξουσία.  Κάθε ἀμφισβήτηση τῆς ἀποκλειστικό­τη­τας τῆς ἄνωθεν δοθείσης παπικῆς ἐξουσίας, λένε, ἐπιφέρει καί μείωση ἤ ἀκύρωση τοῦ ἐπισκο­πικοῦ ἐπί μέρους ἀξιώματος.  Μηδενίζεται ἡ ἐπισκοπική ἐξουσία ἑκάστου ἐπισκόπου ἄν δέν ὑποτάσσεται στήν ἀλάθητη παπική αὐθεντία. 

Εἰδικότερα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι δυνατόν νά ἐφαρμόσει τίς καινοφανεῖς ἀπαιτήσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου; Ὁ ἑλληνικός ὀρθόδοξος λαός μας εἶναι τόσο ἀγανακτι­σμένος, εἶναι τόσο καταπιεσμένος ἀπό τήν ἐξαθλιωτική πολιτική τῶν μνημονίων τῶν ντόπιων καί ξένων ἐξουσιαστῶν, εἶναι τόσο κατατεθλιμμένος ἀπό τό ξεπούλημα ὅλου τοῦ πλούτου τῆς πατρίδος μας, δημοσίου καί ἰδιωτικοῦ, πού δέν θά ἀντέξει καί τό ξεπούλημα τῆς πνευματικῆς του κληρονομιᾶς.  Ὁ ἀκμαῖος τρισχιλιετής καί πλέον ἑλληνικός πολιτισμός μας ἀλληλοπεριχωρήθηκε καί συνδέθηκε μέ τήν ἄκτιστη Χάρη τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας καί ἀπετέλεσε τό θαῦμα καί τό στήριγμα τοῦ λαοῦ μας σ’ ὅλες διαχρονικά τίς περιπέτειες καί τίς κακουχίες του. 

Τώρα πού ἑτοιμάζονται οἱ σκοτεινές δυνάμεις τῆς Νέας Ἐποχῆς νά στείλουν ἑκατομμύρια μεταναστῶν πρός ἐξισλαμισμόν τῆς χώρας μας, τώρα παραλλήλως ἑτοιμάζεται καί μετάλλαξη τῆς βασικῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά ἐπέλθει καί ὁριστική ἀλλοίωση τοῦ συνοδικοῦ πολιτεύματός της; Εἶναι γνωστές οἱ τραγικές συνέπειες πού ἐδημιούργησε ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ filioque, τῆς κτιστῆς θείας Χάριτος καί ὅλων τῶν ἄλλων, ἄνω τῶν εἴκοσι, παπικῶν καί προτεσταντικῶν κακοδοξιῶν στήν ὅλη ζωή καί τό ἦθος τῶν πιστῶν τους.  Τί ζηλεύουμε ἀπό αὐτούς πού οἰκτρά ἐπλανήθησαν;

Ταπεινῶς φρονοῦμε, ὅτι ἅπαντες οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπο­λῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἅμα τῇ χειροτονίᾳ τους μέσα τους, ἐν τῇ ἀρχιερατικῇ συνειδήσει τους, καταγεγραμμένη καί λάμπουσα τή συνοδική νοοτροπία τήν ὁποία ζηλεύουν οἱ σκοτεινές δυνάμεις.  Μποροῦν ἑπομένως συνοδικῶς καί ὀρθοδόξως νά ἐκφρά­σουν στή Σύνοδο τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ὀκτωβρίου μέ τόν ἐν Χριστῷ διακριτικότερο τρόπο τήν πάγια Συνοδική τοποθέτησή τους.  Γιατί νά ἐπωμισθεῖτε, Ὑμεῖς Μακαριώτατε καί οἱ Ἅγιοι Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος αὐτήν τήν ἱστορική εὐθύνη τῆς καταστροφῆς τοῦ πολυτιμότερου καί ἄνωθεν χαρισμένου Συνοδικοῦ Πολιτεύματος τῆς Ἐκκλησίας μας;  Ὁ ἱερός Φώτιος, τεραστίας θύραθεν παιδείας καί ἐκκλησιαστικῆς μορφώσεως καί ἀκτίστου ἐν Τριάδι ἐμπειρίας, λέγει ὅτι τό παραμικρόν σφάλμα στό περί Ἁγίας Τριάδος δόγμα, τό ὁποῖο εἶναι ἀρχέτυπο τοῦ Συνοδικοῦ πολιτεύματος, «οὐ μικρόν», ἀλλά ἁπλώνεται ὡς μόλυσμα σ’ ὁλόκληρο τό βίο καί τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, ὅσων ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, ἀλλά κατά μείζονα λόγο καί ὅλων τῶν ἐκτός αὐτῆς. 

Ἀξιοθαύμαστο παράδειγμα λειτουργίας τῆς Συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 5^ης-7^ης   Ἰουνίου τοῦ 2016, κατά τήν ὁποία συνεζητήθη μεταξύ τῶν ὀγδοήκοντα Ἱεραρχῶν σέ ἀτμόσφαιρα ἀπολύτου ἐλευθερίας λόγου ἡ τελική στάση τῆς Ἱεραρχίας γιά τή μέλλουσα Σύνοδο, ἐκπεφρασμένη τελικῶς μέ ἕνα ὀρθοδόξως ἐκκλησιολογικό κείμενο, πού ξεχώριζε τήν Μία Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τούς ἑτεροδόξους μή ἀποκαλώντας τους «ἄλλες Ἐκκλησίες».  Αὐτό τό κείμενο κατετέθη σύμφωνα μέ τόν κανονισμό τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου δύο ἡμέρες πρό τῆς Πεντηκοστῆς ἀπό τρεῖς ἐξουσιοδοτημένους Ἱεράρχες.  Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστή ἡ Συνοδική νοοτροπία Σας, Μακαριώτατε.  Λόγῳ αὐτῆς τῆς δημοκρατικότητός Σας, πολλῆς συζητήσεως γενομένης, ἐξήχθη τό κείμενο, τό ὁποῖο ὑπεγράφη καί ἀπό τούς ὀγδοήκοντα Μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.  Δυστυχῶς ἡ ἀντίθετη νοοτροπία καί πρακτική τοῦ Κολυμπαρίου ἀνέτρεψε τό κείμενο, δέν γνωρίζουμε μετά ἀπό πόσες ἀφόρητες πιέσεις, ἀπό ποιές καί ἀπό ποιούς. 

Πῶς τόσο ξαφνικά, τόσο ἄνετα καί ἀδιαμαρτύρητα ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος κόπηκε σέ τρία κομμάτια;

α. Προκαθήμενος

β. 24 Μητροπολῖτες πού εἶχαν τό δικαίωμα νά παραστοῦν στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» χωρίς ψῆφο καί

γ. Οἱ ὑπόλοιποι, πού δέν τούς ἐπετράπη νά ἔχουν οὔτε παράσταση, οὔτε φωνή, οὔτε ψῆφο.  Καί αὐτό ἦταν μεθοδευμένο ἀπό τόν κανονισμό τῆς Συνόδου γιά ὅλες τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.  Ὅταν ὅμως ἄρχισαν οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου καί ἐγκλωβίστηκαν οἱ προκαθήμενοι μέ διαφόρους τρόπους καί ψήφισαν ὅλα ὅσα ἦταν προαποφασισμένα, τότε ὑποχρέωσαν τούς εἴκοσι τέσσερις Μητροπολῖτες νά συνυπογράψουν.  Κομμένο τό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν στά δύο 24+56 χωρίς δηλαδή συνοδικότητα ἔπεσαν στίς προκατασκευασμένες παγίδες.

Τελικῶς ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας κόπηκε πρωτοφανῶς σέ τέσσερα εἴδη Ἐπισκόπων

α. Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ πρῶτος τῶν πρώτων τῶν Προκαθημένων

β.  Οἱ Προκαθήμενοι, μέ ὑποβιβασμένους τούς Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων

γ.  Οἱ Μητροπολῖτες πού συμμετέσχον στή Σύνοδο χωρίς ψῆφο

δ.  Οἱ Μητροπολῖτες πού δέν συμμετεῖχαν. 

Τέτοια ἀνατροπή τοῦ ἐξαιρετικοῦ Συνοδικοῦ μας συστήματος οὔτε οἱ Τοῦρκοι οὔτε οἱ παπικοί οὔτε ἄλλοι κατακτητές τό εἶχαν ἐπινοήσει.  Καί φυσικά ἀφοῦ ἀδιαμαρτύρητα πήγαμε, ὅσοι πήγαμε στή «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου, κομματιάστηκε ἀκόμα περισσότερο ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας.  Διότι οἱ τέσσερις Ἐκκλησίες Ἀντιο­χείας, Ρωσίας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας κράτησαν ἀνόθευτο καί ἀκέραιο, τό συνοδικό σύστημα τῶν Ἁγίων Ἀποστο­λικῶν Συνόδων καί τῶν ἑπτά ἤ ἐννέα Οἰκουμενικῶν.  Ποιός κατάφερε νά διασπάσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας σέ τόσα κομμάτια;  Ὅλοι οἱ κοσμικοί ἄρχοντες πού ἔχουν λίγο μυαλό καί λίγη εὐθύνη θά ἀποροῦν καί θά ἐξίστανται γιά τό πόσο εὔκολα εἶναι δυνατόν νά διαλυθεῖ τό ὀρθόδοξο Συνοδικό σύστημα καί νά μεταλλαχθεῖ σέ χειρότερο ἀπό τό παπικό.  Οὔτε ἡ χούντα δέν διανοήθηκε σέ συνεργασία μέ τήν τότε ἀριστίνδην Σύνοδο νά τεμαχίσει κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά μπορεῖ ἀμεσότατα νά ἐπεμβαίνει καί νά ρυθμίζει τά τῆς Ἐκκλησίας κατά τό δοκοῦν.  Οὔτε οἱ Βαυαροί κατάφεραν νά ἐπινοήσουν τέτοιο δυναμικό σχέδιο διάλυσης τῆς Συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας μας.  Πίεζαν μέ ἄλλους πρωτόγονους τρόπους.  Νά ὅμως τώρα ἡ νέα Ἐποχή καταφέρνει ὅ,τι δέν κατάφεραν οἱ παραδοσιακοί ἐχθροί της.  Ἡ μία ὁμάδα ἀρχιερέων ἐνάντια στήν ἄλλη, ἕνας προκαθήμενος κατευθυνόμενος ἀπό τόν πρῶτο τῶν πρώτων. Νά πῶς περνάει ἡ Νέα Ἐποχή μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας ὅ,τι θέλει.  Διαλυομένης τῆς θεόσδοτης συνοδικότητας, ἀποσύρεται ἡ Θεία Χάρις, μέ ἀποτέλεσμα ἀπό τό ἕνα κακό νά μεταπίπτουμε στό ἄλλο, ὅπως στόν παπισμό καί στόν προτεσταντισμό.

Ἐλπίζουμε, Μακαριώτατε, Σεῖς ὁ ὁποῖος γνωρίζετε πολύ καλά πρόσωπα, πράγματα νά βρεθεῖ τρόπος νά ἐξισορροπήσετε στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ προσεχοῦς Ὀκτωβρίου τίς καταστάσεις, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου καί νά πνεύσει καί πάλι ὁ οὔριος ἄνεμος τῆς Συνοδικότητας καί τῆς Δημοκρατίας, ὁ ὁποῖος ἔτσι καί ἀλλιῶς ὑπάρχει στίς ἀρχιερατικές συνειδήσεις ὅλων τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καί σέ ὅλους γενικά τούς Ὀρθοδόξους πιστούς. Εἶναι μοναδική εὐκαιρία ἐπίσης νά ἀνασκευάσετε ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀναφορές πού βρίσκονται μέσα στά κείμενα τῆς «Μεγάλης καί Ἁγίας Συνόδου», πού διαστρέφουν τήν ὀρθόδοξη ὑγιαίνουσα καί θεόπεμπτη διδασκαλία περί τοῦ Συστήματος διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τά περί Γάμου καί περί Νηστείας.

Εἰδικότερα ἀναφέρουμε ὅτι:

Οὐσιώδης εἰδοποιός διαφορά τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου βρίσκεται στήν πρόσκληση Παρατηρητῶν πού ἀπηύθυνε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο πρός τίς «ἄλλες ἐκκλησίες», παπικῶν, προτεσταντῶν, κοπτῶν καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν πού μετέχουν στό ΠΣΕ.  Σέ καμιά ἀπό τίς Ἀποστολικές ἤ Οἰκουμενικές Συνόδους δέν παρευρίσκονταν οἱ αἱρετικοί.  Στούς αἱρετικούς παρατηρητές ἐμμέ­σως πλήν σαφῶς ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστικότητα.  Τοῦτο τό καινοφανές ἀκύρωσε τήν ἐκκλησιαστικότητα τῆς Συνόδου καί τή μετέτρεψε σέ ἕνα κοσμικό συνέδριο, δίκην Βατικανείου Συνόδου τοῦ 1963-1965.  Ὁ δέ τηλεοπτικός φακός ἐπιβεβαίωσε παγκοσμίως τή πλαστή ἑνότητα ὅλων τῶν χριστιανῶν.

Ἐξ ἄλλου σέ ὅλες τίς Ἀποστολικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους δέν ὑπῆρχαν προσυνοδικές κινητοποιήσεις:

α) γιά νά ἐξευρεθοῦν τά πρός συζήτησιν θέματα,

β) γιά νά προϋπογράφονται κείμενα καί μάλιστα

γ) μέ τόν ἄγνωστο στήν ἁπλῆ λογική τρόπο, τῆς ὁμοφωνίας.

Παραθέτουμε τμῆμα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στή Σύναξη τῶν Προκαθημένων στή Γενεύη (22-1-2016), πού καθορίζει στούς προκαθημένους καί τούς ὑπ’ αὐτούς Ἱεράρχες τί ἐστιν ὁμοφωνία.  «Πρῶτον, ἡ ἔννοια τῆς ὁμοφωνίας ὡς consensus, καὶ ὄχι ὡς unanimity, ἔχει διεθνῶς τὴν ἔννοιαν ὅτι ἐὰν μία ἢ περισσότεραι ἀντιπροσωπίαι διαφωνήσουν πρὸς μίαν συγκεκριμένην πρότασιν καὶ διατυπώσουν ἰδίαν τοιαύτην, δέον νὰ καταβληθῇ προσπάθεια ἀποδοχῆς τῆς ὑπὸ τῶν ἀντιπροσωπιῶν τούτων γνώμης ἢ προτάσεως, εἰς περίπτωσιν ὅμως κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐπιτευχθῇ συναίνεσις (consensus) ἐπὶ τῆς ἀντιπροτάσεως, τότε ἡ διαφωνία αὕτη, ἐφ’ ὅσον οἱ διαφωνοῦντες ἐπιμένουν, καταγράφεται ἀλλὰ δὲν ἀκυρώνει τὴν πρὸς ἣν ὑπῆρξεν ἡ διαφωνία ἀρχικὴν θέσιν, καὶ οἱ διαφωνοῦντες ὑπογράφουν τὸ ἀρχικὸν κείμενον, καταγράφοντες, ἐὰν θέλουν, τὴν διαφωνίαν των. Ἐὰν ὑπάρξῃ ἄρνησις ὑπογραφῆς τοῦ κειμένου, τοῦτο θὰ ἐσήμαινεν ἀρνησικυρίαν (veto), πρᾶγμα τὸ ὁποῖον θὰ ὡδήγει εἰς ἀδιέξοδον». Τά συμπεράσματα δικά σας.

Τά θέματα πού συνεζητοῦντο καί στίς Ἀποστολικές καί στίς Οἰκουμενικές Συνόδους ἦταν δογματικά καί συναφῆ πρός αὐτά θέματα γιαυτό καί συνεζητοῦντο ἀμέσως.  Δέν περνοῦσαν ἑκατό χρόνια προσυνοδικῶν ἐνδοκοσμικῶν συνεδριακῶν συζητήσεων, ἀλλά ἐντός αὐτονοήτου συντόμου χρόνου συνεκαλοῦντο αἱ Σύνοδοι καί ὄχι προκατασκευασμένα ἀλλά ὄντως ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ὑπῆρχε μεγάλη ἐλευθερία ζωντανοῦ λόγου στούς ἁγίους Ἱεράρχας καί στούς συνοδούς τους πρεσβυτέρους ἤ διακόνους (ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος στήν Πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο δέν ἦταν κἄν Ἐπίσκοπος).  Ἔτσι ἐρχόταν τό Ἅγιο Πνεῦμα καί φώτιζε καί κατηύθυνε πρός τήν Ἀλήθεια τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, πολλῆς συζητήσεως γενομένης.  Ἐρχόταν τό θεῖο ἀποτέλεσμα: «ἔδοξε τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν».

Τό ἄγος καί τό μόλυσμα τῆς αἱρέσεως εἶχαν πλήρως κατανοήσει καί οἱ κατά κόσμον μεγάλοι αὐτοκράτορες, ἅγιος Κωνσταντῖνος καί ὁ Ἰουστινιανός.  Γιαυτό καί συνεκάλεσαν Συνόδους μέ αὐτο­κρατορικά διατάγματα πού καλοῦσαν ἅπαντας τούς ἀνά τήν Οἰκουμένη Ἐπισκόπους, γιά νά κατοχυρώσουν καί λογικῶς καί λεκτικῶς καί μέ ὁποιονδήποτε ἄλλον ἅγιον τρόπο (π.χ. θαῦμα μέ τό κεραμίδι ἀπό τόν ἅγιο Σπυρίδωνα) καί νά διδάξουν τά ὀρθά δόγματα, τήν ὀρθή περί Θεοῦ (Τριαδικοῦ, περί τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) πίστη στά πλήθη τῶν συγχρόνων τους.  Ἀνησυχοῦσαν μπροστά στήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς, γιατί πίστευαν ὅτι ἡ αἵρεση ἀποτελεῖ σοβαρότατο καί σχεδόν ἀνίατο πνευματικό νόσημα, πού ἄν ἁπλωθεῖ στά μέλη τῆς αὐτοκρατορίας τους, θά διαλύσει τόν κοινωνικό ἱστό, μέ ἄπειρες προβλεπόμενες καταστροφικές συνέπειες καί ἄλλες τόσες μή προβλέψιμες.

Ἦταν μάλιστα ὁ σεβασμός τους (τῶν ὡς ἄνω αὐτοκρατόρων και ὄχι μόνο αὐτῶν) τόσο μεγάλος πρός τό Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ἦταν τόσο ἀνιδιοτελῆ τά κριτήριά τους καί οἱ σκοποί τους, πού δέν ἀπέκλεισαν ἀπό τίς Ἱερές Συνόδους κανένα τῶν ἀνά τήν ὑφήλιο Ἱεραρχῶν.  Ὡς ἀνώτα­τοι ἄρχοντες τῆς αὐτοκρατορίας δέν ἐπεδίωκαν πλαγίως ἤ ἐμμέσως νά περάσουν δικές τους ἰδεολογίες στά ἑκατομμύρια πιστῶν καί μή πιστῶν, ἀλλά ἐπιθυμοῦσαν μέ τήν λάμπουσα ἐν Τριάδι ἄκτιστη ἀλήθεια, πίστη, διδασκαλία καί ἦθος νά μορφωθοῦν εἰ δυνατόν ὅλοι οἱ πολῖτες τῆς ἀχανοῦς αὐτοκρατορίας τους, καί νά ἀποκτήσουν ἀνθρωπιά καί δημοκρατική  ἀγωγή.

Εἶναι ἀξιοσημείωτα ὅσα ἐλέχθησαν ἀπό τόν μέγιστο Ἅγιο Κωνσταντῖνο πρός τούς ὁμολογητές Ἱεράρχας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.  Ἐγώ θά παρευρίσκομαι στίς συζητήσεις σας, τούς εἶπε στήν ἐναρκτήρια ὁμιλία του, δέν θά ἔχω λόγο ὅμως νά ἀναμιχθῶ σ’ αὐτές, ἀλλά ὅ,τι Σεῖς ἀποφασίσετε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐγώ θά τό κάνω καί νόμο τοῦ κράτους.

Ἔτσι ἐξηγεῖται τό χιλιετές θαῦμα πνευματικῆς ἐν Χρι­στῷ, κοινωνικῆς, πολιτιστικῆς, ἀνθρωπιστικῆς, ἐκκλησιαστικῆς ἀκμῆς στή Βυζαντινή αὐτοκρατορία.  Ὁσάκις ἔγινε ἄμικτη μείξη μέ τούς αἱρετικούς προκάλεσε τήν ἀπόσυρση τῆς θείας βοηθείας ὁπως στήν περίοδο τῶν Παλαιολόγων μέ τίς τραγικές συνέπειες τῆς φρικτῆς Ἁλώσεως.

Γιαυτό καί ἡ μεγίστη προσωπικότης τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως προτίμησε τό διαχωρισμό τοῦ σκότους, τῆς αἱρέσεως τοῦ filioque, ἀπό τό φῶς τῆς ἀληθοῦς καί ἀκριβοῦς ἐν Τριάδι Θεολογίας.  Ἔτσι ἡ κατ’ Ἀνατολάς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνέχισε τήν πορεία της μέ τή χαρισματική καί φωτιστική ἐν Τριάδι ἀλήθεια καί ὄχι μέ μείξη ψεύδους καί ἀληθείας, ἀκόμη καί μέσα στά βάσανα τῆς μεταγενέστερης σκλαβιᾶς.

Ὅσον ἀφορᾶ στό θέμα «Σχέσεις Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», παρατηροῦμε τά κάτωθι:

Τό τελικό κείμενο ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος προσπαθεῖ πειθαναγκαστικά νά ἐντάξει τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστο­λική Ἐκκλησία στούς «θεολογικούς διαλόγους» χωρίς βάσεις καί χωρίς προϋποθέσεις ὀρθοδόξως θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές.

Ἄλλωστε εἶναιγνωστό, ὅτι οἱ ἐκπροσωποῦντες στούς θεολογικούς διαλόγους τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος Ἱεράρχες, δέν μετέφεραν τά πορίσματά τους στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Αὐτό τόνιζε σέ ἐπιστολή του πρός τήν Ἱεραρχία (10-9-2009) ὁ καθηγητής τῆς Δογμα­τικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης: «… ἐν ὄψει τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν στήν Κύπρο, οὐσιαστικά, ὑπενθύμισα ὅτι ἡ Κανονική τάξη τῆς Ἐκκλη­σίας ἐπιβάλλει: α) Νά γνωστοποιηθεῖ τό θέμα στούς σεπτούς Ἱεράρχες μας. β) Νά τεθεῖ τό θέμα στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου νά συζητηθεῖ μέ βάση τόν ὑπάρχοντα σχεδιασμό (προσχέδιο) τῆς Ἐπιτροπῆς, νά τοποθετηθεῖ ἡ Ἱεραρχία καί νά ἐκδώσει τή Συνοδική της πρόταση. Καί τέλος γ) ὁ ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας νά μεταφέρει στήν Κύπρο τή Συνοδική της τοποθέτηση, καί ἐντός τῶν ὁρίων της νά κινηθεῖ καί ὁ ἴδιος».

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μετά τήν Πεντηκοστή διεσπάρησαν ἀνά τήν οἰκουμένη καί πραγματοποιοῦσαν τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»(Ματθ. 28,19).  Χαρακτηριστική περίπτωση τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου πού πλησίασε τόν εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης, τοῦ μετέφερε πάντα ὅσα δίδαξε ὁ Χριστός, ὅσα ἐθαυματούργησε.  Ἐνθουσιασθείς ἀπό τή μόρφωση τοῦ Χριστοῦ ἐντός του, ζήτησε νά βαπτισθεῖ, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἔγινε ἀμέσως στή θάλασσα στήν ἀκτή τῆς ὁποίας παραλλήλως ἐταξί­δευαν.  Σ’ ὅλες τίς περιπτώσεις εὐαγγελισμοῦ Ἰουδαίων ἤ ἐθνικῶν ἐκ μέρους τῶν Ἀποστόλων κυριαρχοῦσε ἡ ἄποψη τοῦ Κυρίου: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν»(Μάρκ. 8,34).  Ἡ ἀπόλυτη ἐλευθε­ρία καί ὁ σεβασμός στήν βούληση κάθε ἀνθρώπου εἶναι προϋπόθεση τῆς διδα­χῆς καί τοῦ βαπτίσματος εἰς τό ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος.  Ἡ χαρισματική ἐν Χριστῷ δύναμη τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου συγκινοῦσε τούς μακράν καί τούς ἐνέτασσε αὐτοβούλως στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.  Οὐδέποτε ἐξασκήθηκε βία γιά νά ἀποδε­χθοῦν οἱ μή πιστεύοντες τήν ἀληθινή εἰς Χριστόν πίστη.  Ὅμως πολύ πρώιμα, ξεσηκώθηκε σφοδρή πολεμική ἐναντίον τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἐκ μέρους τοῦ θρησκευτικοῦ Ἰουδαϊκοῦ κατεστημένου καί ἐκ μέρους τῶν εἰδωλολατρῶν.  Σέ κανένα ἐκ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων δέν κυριάρχησε ἡ ἐπιθυμία νά συνδιαλλαγεῖ μέ τούς Ἰουδαίους ἤ μέ τούς εἰδωλολάτρες.  Μέ βάση καί πρότυπο τή συμπεριφορά τοῦ Κυρίου ἀγωνίστηκαν νά μεταδώσουν τή νέα εἰς Χριστόν πίστη.  Μόνο τήν εἰς Χριστόν πίστη φλέγονταν νά μεταδώσουν.  Γιαυτό καί ἄρχισαν τά μαρτύρια.  Δέν θά μποροῦσε ὁ Κύριος νά συνδιαλλαγεῖ μέ τούς Ἀρχιερεῖς καί νά μή φτάσουν στά ἄκρα τῶν ἀντιπαραθέσεων καί τῆς καταδίκης τοῦ Κυρίου;  Τό ἴδιο δέν ἔκανε ὁ Κύριος εὑρισκόμενος μπροστά στήν ἀνώτατη Ρωμαϊκή ἐξουσία, στόν Πιλάτο;  Ἀφοῦ μίλησε ἁπλᾶ καί λιγοστά, ὁ Ἰησοῦς ἐσιώπα.  Γιατί νά μή χρησιμοποιήσει καί ὁ Ἀπ. Πέτρος τακτική διαλλαγῆς μέ τούς Ἀρχιερεῖς;  Γιατί τόν φυλάκισαν καί ἄγγελος Κυρίου τόν ἀπεφυλάκισε;  Γιατί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλώντας στούς Ἀθηναίους δέν τούς τά εἶπε πιό ἁπλᾶ, ἀλλά ἔφτασε μέχρι τή Σταύρωση τοῦ Κυρίου καί τήν πρωτάκουστη γιαυτούς Ἀνάσταση, πρός τήν ὁποία καί ἀντέδρασαν;  Ἕνας ἐκ τῶν προτεσταντῶν βιογράφων τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου εἶπε, ὅτι ἔκανε λάθος ὁ Παῦλος πού μέ τό πρῶτο  του κήρυγμα τούς μίλησε γιά τήν Ἀνάσταση καί τούς ξένισε.  Ἔτσι ὅμως ὁ θεῖος Παῦλος ἔριξε ἐξαιρετικό σπόρο μέσα τους χριστιανικῆς διδαχῆς καί ἀπό τούς δύο τρεῖς πρώτους λιγοστούς Χριστιανούς γέμισε ὅλη ἡ Ἀθήνα καί πολύ γρήγορα ὅλη ἡ Ἑλλάδα.

Γίνεται τό ἴδιο στούς θεολογικούς διαλόγους;  Ἀσφαλῶς ὄχι.  Στήν 23^η παράγραφο τοῦ κειμένου γράφεται ἐπί λέξει «ἀποκλείεται πᾶσα πρᾶξις προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προσκλητικῆς ἐνερ­γείας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ».  Δηλαδή ἡ ὀρθόδοξη διδαχή τοῦ χρι­στιανικοῦ λόγου ἀπαγορεύεται στό ΠΣΕ.  Αὐτό δέν ἀναιρεῖ τή ρήση τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε»;  Εἶναι πάγια ἡ ἀκινησία ὡς πρός τόν εὐαγγελισμό τῶν ἑτεροδόξων ἀπό τούς Ὀρθοδόξους.  Θεσμικά ἡ 23^η παράγραφος ἀπαγορεύει τόν εὐαγγελι­σμό, ἀφοῦ ἔτσι καί ἀλλιῶς οἱ μή Ὀρθόδοξοι ἔχουν ἀποβάλει τή ζέση καί τή φλόγα τῆς μεταδόσεως τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ.  Ἔτσι ἀνα­γκάζονται οἱ ὀρθόδοξοι ἱερωμένοι ἤ θεολόγοι πού μετέχουν στούς «Θεολογικούς διαλόγους» ἤ νά σιωποῦν ἤ νά συνυπογράφουν κείμενα διφορούμενα ἤ ἁπλῶς νά ἀπολαμβάνουν τά πλούσια ἀγαθά τῆς ξενοδοχειακῆς φιλοξενίας καί κοσμικῆς ἀγαπολογίας.

Στήν 22^η παράγραφο γράφεται «Ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων ἐπί προφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας».  Ὥστε πρέπει νά φιμωθεῖ κάθε ἀντιδρῶν στήν τακτική ἐπανευαγγελισμοῦ τῶν αἱρετικῶν τοῦ ΠΣΕ;  Ἔτσι ἔκαναν οἱ Πατέρες στήν ἐποχή τους, Χρυσόστομος, Βασίλειος καί ἄλλοι; Αὐτό ἀπεδείχθη ἔμπρακτα στό συνέδριο τοῦ ΠΣΕ πρίν ἀπό μία δεκαετία τήν 9-15^η Μαΐου στή Νέα Μάκρη Ἀττικῆς.  Ἀνάμικτες προσευχές, κοσμικές φιλοφρονήσεις καί οὐδε­μία προσπάθεια ἐπανευαγγελισμοῦ τῶν ἑτεροδόξων μέ ὀρθόδοξες εἰσηγήσεις.

«Μέ τήν πρόταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προστατεύεται ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία».  Αὐτά τελικά δήλωσε ὁ Μακαριώτατος γιά τήν ἐπίμαχη ὀνομασία τῶν ἑτεροδόξων.  Δέν θέλουμε νά εἴμαστε διαρκῶς ἀντιρρησίες στό σεπτό ἔργο τῆς Ἱεραρχίας μας.  Ὅμως μᾶς τρομάζει ἡ ἀφόρητη πνευματική καί ψυχολογική πίεση πού ἐξασκεῖται, γιά νά μετέχουμε στούς «χριστιανικούς διαλόγους» καί κυρίως στό ΠΣΕ, στήν οἰκουμενιστική νοοτροπία τους, στήν ἐπίμονη μεθόδευση γιά ὑποτέλεια, στήν καθαρά ἐκκοσμικευτική δράση του καί σέ ὅλα τά οὑμανιστικά προγράμματά του.  Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς εἶχε προβλέψει τίς ἐξελίξεις τῶν Διαλόγων: «Πανιερώτατοι Πατέρες καί Ἀρχιερεῖς, Δέν εἶναι δυνατόν νά μή ἀποκομίση τις ἐξ ὅλων αὐτῶν τήν ἐντύπωσιν καί τήν πεποίθησιν, ὅτι ὄπισθεν ὅλων τῶν τοιούτου εἴδους ἐνεργειῶν εὑρίσκεται μία κρυφή ἐπιθυμία ὡρισμένων ἀνθρώπων τοῦ σημερινοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως: ὅπως τό Πατριαρχεῖον τοῦτο, τό κατά τήν τάξιν τῆς τιμῆς πρῶτον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, διά μίας νέας ἐπιδεικνυομένης καί ἐπιδεικτικῆς ἀντιλήψεως περί τῆς θέσεώς του καί περί τοῦ τρόπου τῆς συμπεριφορᾶς του ἐπιβληθῆ σήμερον τελικῶς καί ὁριστικῶς εἰς τάς Ὀρθοδόξους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας καί γενικῶς εἰς τόν ὀρθόδοξον κόσμον καί εἰς ὅλην τήν ὀρθόδοξον διασποράν, καί ὅπως ἐπικυρώση καί κατοχυρώση τοῦτο τήν νεοπαπιστικήν του ἐπιβολήν ταύτην διά μίας «Οἰκουμε­νικῆς Συνόδου»( Ἀπό τό βιβλίον τοῦ Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς «Περί τήν μελετωμένην "Μεγάλην Σύνοδον" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὑπόμνημα πρός τήν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», Ἀθηναι 1977 σελ. 14-15).

Ὅλο τό κείμενο πάντως ὑπονοεῖ ὄχι ἐντελῶς ἀνοιχτά, ὅτι ἡ μετοχή τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στούς διαλόγους μέ τούς ἑτεροδόξους ὁδηγεῖ σέ ἑνότητα ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ πλήρη ἕνωση ὅλων τῶν ἐπί μέρους μετεχόντων στούς διαλόγους καί στό ΠΣΕ. 

Στήν 10^η παράγραφο ἀναφέρεται ὅτι ἄν κάποια «ἐκκλησία» ἐπιθυμεῖ νά ἀποχωρήσει, τό κοινοποιεῖ ἐγγράφως εἰς τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ὁ ὁποῖος ἀναζητεῖ τήν ὁμόφωνον συναίνεσιν τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διά τά ἐφεξῆς.  Ἐξυπακούεται ὅτι θά πρέπει νά δώσει λόγο αὐτή ἡ Ἐκκλησία, γιατί δέν ἐπιθυμεῖ νά συμφύρεται σέ διαδικασίες πού ἦταν ἄγνωστες καί στίς Ἀποστολικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους.

Στήν 17^η παράγραφο γράφεται: «Αἱ ὀρθόδοξαι Ἐκκλησίαι μετέχουν πλήρως καί ἰσοτίμως»; Αὐτή ἡ εὔνοια ἀσφαλῶς ἐννοεῖται ὅτι προϋπῆρχε καί στίς ἄλλες χριστιανικές ὁμάδες μέσα στό ΠΣΕ.

Μέ τό τελικό αὐτό κείμενο ἀντικειμενικά ἀναγινω­σκό­μενο ἀπό οἱονδήποτε ἀπροκατάληπτο περί τά ἐκκλησιαστικά ἀναγνώ­στη, γίνεται κατανοητό ὅτι κάθε εἰσαχθεῖσα ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στούς χριστιανικούς διαλόγους καί στό ΠΣΕ θά πρέπει βάσει τοῦ κανονισμοῦ πού ἔχει ἐγκριθεῖ νά σέβεται τούς κανονισμούς καί νά ὑπακούει σέ ὅ,τι ἀκριβῶς θά συναποφασίζεται ἀπό ὅλα τά ἰσότιμα μή ὀρθόδοξα μέλη.  Ἄν ὅμως τό ἔκαναν αὐτό οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν θά ὑπῆρχε σήμερα ὀρθόδοξη διδαχή, ὀρθόδοξα δόγματα, ὀρθόδοξη λατρεία, ὀρθόδοξη ζωή, Τό τελικό αὐτό κείμενο ἀποσκοπεῖ στό νά καταλυθεῖ ἡ μοναδική σέ ἀξία ὀρθόδοξη ἀλήθεια καί ζωή καί τά πάντα νά ἀναμειχθοῦν οἰκουμενιστικά.  Ὅλα τά ἰσότιμα μέλη μέ τήν κοσμική νομική νοοτροπία δικαιοῦνται ἰσότιμα νά προτείνουν καί ἰσότιμα νά γίνονται δεκτές οἱ θέσεις τους, οἱ προτάσεις τους.  Ἐφ’ ὅσον ὅμως στό ΠΣΕ ὑπάρχει πανσπερμία ἰδεολογιῶν καί ἀπόψεων καί «ἀληθειῶν» πῶς εἶναι δυνατόν νά ξεχωρισθεῖ τό γνήσιο ἀπό τό μή γνήσιο, τό καθαρό ἀπό τό ἀκά­θαρτο, τό ὀρθόδοξο ἀπό τό αἱρετικό, τό χριστιανικό ἀπό τό φιλοσοφικό τό ἰδεολογικό ἀπό τό μαρτυρικό φρόνημα;  Μέσα στίς 34 παραγράφους τοῦ τελικοῦ κειμένου συνθλίβεται ὅλος ὁ θεανθρώπινος τρόπος θεωρίας καί ζωῆς, ἐκκοσμι­κεύεται μέσα στίς νομικές κοσμικές διατάξεις πού ἰσοδυναμοῦν μέ τά ἄρθρα συλλόγων καί ἱδρυμάτων πού ἐνδιαφέρονται γιά τό πῶς θά διοικοῦνται καλά καί πῶς θά περνοῦν καλά τά μέλη τους.  Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὄχι μόνο ἐγκόσμιος ἀλλά καί θεῖος ὀργανισμός.  Εἶναι ὄχι μόνο ἐπίγειος ἀλλά καί οὐράνιος.  Στρατευόμενη ἐκκλησία καί θριαμβεύουσα.  Χωράει τό ἄκτιστο καί ἐπουράνιο μέγεθός της μέσα στήν ἐκκοσμικευμένη ἀσφυκτική πραγματικότητα τῶν διαλόγων;

Ὁ θεσμός τῶν Προκαθημένων μέ τόν καινοφανῆ ρόλο πού τούς ἐδόθη ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό νά ἔχουν ψῆφο μόνο αὐτοί καί ὄχι οἱ περί αὐτούς πολύ λίγοι, (λιγότεροι ἀπό τό ἕνα τρίτο τοῦ συνόλου) μητροπολῖτες, ἦταν ἀδιανόητος στή νοοτροπία τῶν Ἀποστολικῶν ἤ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.  Οἱ Προκαθήμενοι τῶν διαφόρων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν γνώριζαν τίς ἁρμοδιότη­τές τους καί σέβονταν ὡς ἰσοτίμους τούς συνεπισκόπους τους.  Οἱ κατά τόπους Ἱεράρχες σέβονταν καί ἐν Χριστῷ συνεργάζονταν μέ τούς πρώτους, γιατί γνώριζαν καί οἱ ἴδιοι τήν ἰσοτιμία τους μέσα στά ὅρια μιᾶς Μητροπόλεως ἤ Ἀρχιεπισκοπῆς. 

Τό γεγονός ὅτι οἱ τέσσερις ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες Ρωσίας, Ἀντιόχειας, Βουλγαρίας καί Γεωργίας δέν μετέσχον τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τοῦ Κολυμπαρίου δέν εἶναι ἄσχετο μέ τά παραπάνω γραφόμενα.  Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες ὑπῆρχαν ἐνδοκοσμικοί πολιτικοί λόγοι πού τούς ἀνάγκασαν νά μή συμμετάσχουν.  Κατά τήν ταπεινή μας ἐκτίμηση δέν ἦταν δυνατόν ἅπαντες οἱ Ἱεράρχες τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν νά μή προβληματίστηκαν ἀπό τόν ἀποκλεισμό τοῦ σώματος τῶν Ἀρχιερέων ἀπό τή Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τόσο τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν, ὅσο και ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

Ἀσφαλῶς ὅλα τά παραπάνω γνώριζαν ἤ ὑποπτεύονταν οἱ τέσσερις ἀποῦσες ἀπό τή Σύνοδο Ἐκκλησίες καί προτίμησαν νά ἀπόσχουν ἀπό βαρύτερες πνευματικές εὐθῦνες καί δοκιμασίες.  Ἐξ ἄλλου ἐφ’ ὅσον οἱ ἀντίστοιχες πολιτικές σκοπιμότητες δέν τούς ἐξανάγκαζαν νά βρεθοῦν στό Κολυμπάρι, προτίμησαν νά μή συσχηματισθοῦν μέ τά προκαθορισμένα, ἀντιδρώντας ἔστω καί τήν ἐσχάτη ὥρα καί παραμένοντας στό Συνοδικό σύστημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τή θεόσδοτη ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.  Γιατί λοιπόν στιγματίστηκαν οἱ τέσσερις ἀπουσιάζουσες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, μολονότι, λένε οἱ τοῦ Κολυμπαρίου, εἶχαν προϋπογράψει στίς προσυνοδικές τά σχετικά κείμενα; Ποῦ εἶναι ἡ ἐπίνοια τοῦ Ἁγίου φωτιστικοῦ Πνεύματος, στίς προσυνοδικές ἤ στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο»; Πότε φώτισε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε πού μπῆκαν προσυνοδικές ὑπογραφές ἤ κατά τή διάρκεια τῆς Συνόδου; Εἶναι δυνατόν μέ τέτοια μεθόδευση νά ἔχουμε τήν ἀπαίτηση φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί μάλιστα ἐνῷ παραλλήλως ἤ ταυτοχρόνως καλωσορίζουμε ὅλους τούς αἱρε­τικούς παρατηρητές;

Ὅσον ἀφορᾶ στά ἄλλα θέματα πού συζητήθηκαν, στό περί «Σπουδαιότητος τῆς Νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον» καί στό «Μυστήριον τοῦ γάμου καί τά κωλύματα αὐτοῦ» καταθέτουμε τά παρακάτω: Μολονότι ἐγκωμιάζεται ὡς σωστός καί θεολογικά καί κοινωνικά ὁ θεσμός τῆς νηστείας καί τοῦ γάμου, ἡ κατάληξη καί στά δύο θέματα εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν θεσμῶν αὐτῶν, διότι ἐπί λέξει ἀναφέρεται:

α. Γιά τό Γάμο ἀνοίγεται ἡ θύρα γιά τήν παρανομία.  Ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου βάζει τό πόδι του γιά νά μή κλεισθεῖ ἡ θύρα, ὥστε σέ ἑπόμενη Σύνοδο νά ἀνοιχθεῖ ἐνδεχομένως διάπλατα.  Ἀντιγράφουμε μέ ἀκρίβεια τό κείμενο πού ἐξήχθη ἀπό τή Σύνοδο:

«4.  Ἡ ἱερωσύνη αὐτή καθ’ αὑτήν δέν ἀποτελεῖ κώλυμα γάμου, ἀλλ’ ὅμως, συμφώνως πρός τήν ἰσχύουσαν κανονικήν παράδοσιν (κανών 3 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου) μετά τήν χειροτονίαν κωλύεται ἡ σύναψις γάμου.

Ἡ πρώτη φράση εἶναι τό πόδι στή πόρτα. Μήπως ἔτσι προετοιμάζεται νά θεσμοθετηθεῖ τό ἀντίθετο;

 5.  Περί τῶν μικτῶν γάμων Ὀρθοδόξων μεθ’ ἑτεροδόξων καί μή Χριστιανῶν ἤχθη εἰς τήν ἀπόφασιν, ὅπως

ὁ γάμος Ὀρθοδόξων μεθ’ ἑτεροδόξων κωλύεται κατά κανονικήν ἀκρίβειαν (κανών 72 τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου).

Ἡ δυνατότης ἐφαρμογῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας ὡς πρός τά κωλύματα γάμου δέον ὅπως νά ἀντιμετωπίζεται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἑκάστης αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τάς ἀρχάς τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐν πνεύματι ποιμαντικῆς διακρίσεως, ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

ὁ γάμος Ὀρθοδόξων μετά μή χριστιανῶν κωλύεται ἀπολύτως κατά κανονικήν ἀκρίβειαν.

Ἐνῷ στό i καί στό iii ὁ Γάμος μεθ’ ἑτεροδόξων καί μετά μή χριστιανῶν κωλύεται ἀπολύτως, πῶς στό ii δίνεται ἡ δυνατότητα ἐφαρμογῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας ὑπό ἑκάστης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας;

β. Γιά τή νηστεία γράφονταιτά ἑξῆς: ἐπαφίεται εἰς τήν διάκρισιν τῶν κατά τόπους ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νά καθορίσουν τήν φιλάνθρωπον οἰκονομίαν καί ἐπιείκειαν ἁπαλύνουσας κατά περιπτώσεις τό τυχόν στυφόν (γιατί τόσος ἀποτροπιασμός γιά τό θεανθρωποσύστατο θεσμό τῆς νηστείας;) τῶν ἱερῶν νηστειῶν.

Ἀρχικά ὑπερτονισμός τῶν θεσμῶν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί κατόπιν ἔμμεση τροποποίησή τους, εἶναι τό πρόγραμμα τῆς Νέας Ἐποχῆς.  Μέ  αὐτή τή διγλωσσία τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐκφράζεται ἡ μεταπατερική Θεολογία καί νέα παράδοση, προτείνοντας ἐκσυγ­χρονισμό καί μετάλλαξη στά πιστεύω τῆς Ἐκκλησίας.  Ὅλα τά παλαιά εἶναι ἄριστα ἀλλά παρωχημένα καί ἀκατάλληλα γιά τό σύγχρονο ἄνθρωπο.

Μακαριώτατε,

Ἀσφαλῶς καί εἶμαι ὁ ἐλάχιστος τῶν κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.  Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι εἶχα χρέος χωρίς φόβο καί πάθος νά ἀπευθυνθῶ στή Σεπτή Μακαριότητά Σας καί νά ἐκθέσω τούς φόβους τούς προσωπικούς μου καί τοῦ πολυπληθοῦς ποιμνίου μας.  Ἔχουμε τήν ὕψιστη εὐθύνη νά μή παραδώσουμε στούς νέους μας, στά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας καί στά πνευματικά μας τέκνα καί στίς χιλιάδες ἤ ἑκατομμύρια ὀρθοδόξους μιά νεοεποχίτικη Ἐκκλησία. 

Ἐσταυρώθη ὁ Κύριός μας γιά νά μή σταυρώσει κανένα.  Καί ὁ πιό ἁμαρτωλός ὀρθόδοξος πιστός τρέχει στήν ἁγία Ἐκκλησία μας, ἀνάβει τό κεράκι του, ἔχει ἕνα δάκρυ μετανοίας μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο καί στήν ἄκρως ταπεινή ἀειπάρθενο Παναγία Μητέρα Του.  Ἀγαπάει καί σέβεται τά ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων μαρτύρων μας καί τῶν ἀξιοθαύμαστων Ὁσίων μας.  Μή μπλέξουμε τούς δεινοπαθοῦντας πιστούς μας μέ μνῆμες σταυροφοριῶν.  Μήν ἀνοί­ξουμε διάπλατα τίς πῦλες τῶν ταπεινῶν, ἀλλά σφυζόντων ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησιῶν μας, στούς διάφορους ἀκρι­βοπληρωμένους προβατόσχημους λύκους, πού ξεφυτρώνουν ἀπό ἐκεῖ πού δέν περιμένεις.  Οὔτε σπιθαμή πνευματικοῦ χώρου στό ΠΣΕ καί στούς «θεολογικούς διαλόγους».

Μακαριώτατε,

ἀναμένουμε τή διακριτικότατη καθοδήγησή Σας.  Μετά δυσκολίας συγκρατοῦμε τόν ὀρθόδοξο λαό μας.  Μᾶς προτείνουν πολλά  ἄκαιρα καί ἀνατρεπτικά.  Σεῖς καί οἱ ἅγιοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δύνασθε νά μᾶς καθησυχάσετε μέ τήν ὀρθόδοξη ποιμαντική διακριτικότητά Σας.  Σᾶς ἐξομολογούμαστε, ὅτι θά δυσκολευτοῦμε νά ἀσπαζόμα­στε χεῖρας Ἐπισκόπων πού ὑπογράφουν προδοτικά κατά τῆς μοναδικότητας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας.  Μή φέρουμε τό ὀρθόδοξο ποίμνιό μας σέ διλήμματα, ἀμφισβητήσεις καί παραπλανήσεις.

Οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες ξεπουλᾶνε, ἐκποιοῦν δημόσιο καί ἰδιωτικό πλοῦτο τῆς χώρας μας καί ἑτοιμάζονται μέ τήν ἀναθεώ­ρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος νά ἀκυρώσουν καί ἐκποιήσουν καί ὅλους τούς πνευματικούς θησαυρούς τῆς πατρίδος μας καί τοῦ ἔθνους μας.  Μέ τήν προτεινόμενη ἀναθεώρηση ἀπειλοῦνται καί ὅλα τά πενιχρά ἔστω δικαιώματα καί οἱ ἐναπομείνασες ἐλάχιστες ἐλευθε­ρίες τῶν πολιτῶν μας.  Γιατί καί ἡ μητέρα Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας μέ τήν ὑπογραφή Σας νά ἐκθέσει ὅλους μας  στούς «ἔσχατους» κινδύνους γιά τή Σωτηρία μας;  Ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τελικά ζήτησε τίς ὑπογραφές ὅλων τῶν Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. 

Μέ τήν Ἱεραρχία τοῦ Ὀκτωβρίου θά ἐπιβεβαιώσετε τήν πνευματική μας ὑποδούλωση στούς ταγούς τῆς Νέας Ἐποχῆς; Ἤ θά μᾶς γλυτώσετε ἀπ’ αὐτούς; 

Εὐλαβῶς ἀσπαζόμαι τήν Δεξιάν Σας.

Ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις

ἀρχιμ.  Σαράντης Σαράντος

ἐφημέριος Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου.

πηγή 

 orthros.eu