Ο Ν. Ντραμουντιανός διηγείται μία θαυμαστή εμπειρία του από τον πόλεμο του '40:
«Ό
λόχος μας πήρε διαταγή να καταλάβει ένα προχωρημένο ύψωμα νια
προγεφύρωμα. Στήσαμε ταμπούρι μέσα στα βράχια. Μόλις τακτοποιηθήκαμε,
άρχισε να πέφτει πυκνό χιόνι. Έπεφτε αδιάκοπα δύο μερόνυχτα κι έφτασε σε
πολλά μέρη τα δύο μέτρα. Αποκλειστήκαμε από την επιμελητεία.
Καθένας
είχε τροφές στο σακίδιο του για μία ήμερα. Από την πείνα και το κρύο
δεν λάβαμε πρόνοια «δια την αυριον» και τίς καταβροχθίσαμε.
Από
κει και πέρα άρχισε το μαρτύριο. Τη δίψα μας τη σβήναμε με το χιόνι,
αλλά ή πείνα μας θέριζε. Περάσαμε έτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε.
Το ηθικό μας το διατηρούσαμε ακμαίο, αλλά ή φύση έχει και τα όρια της.
Μερικοί υπέκυψαν. Το ίδιο τέλος περιμέναμε όλοι «υπέρ πίστεως και
πατρίδος».
Τότε
μία έμπνευση του λοχαγού μας έκανε το θαύμα! Έβγαλε άπ' τον κόρφο του
μία χάρτινη εικόνα της Παναγίας, την έστησε στο ψήλωμα και μας κάλεσε
γύρω του:
Παλικάρια
μου! είπε. Στήν κρίσιμη αυτή περίσταση ένα θαύμα μόνο μπορεί να μας
σώσει. Γονατίστε, παρακαλέστε την Παναγία, τη μητέρα του Θεανθρώπου, να
μας βοηθήσει!
Πέσαμε
στα γόνατα, υψώσαμε τα χέρια, παρακαλέσαμε θερμά. Δεν προλάβαμε να
σηκωθούμε κι ακούσαμε κουδούνια. Παραξενευτήκαμε και πιάσαμε τα όπλα.
Πήραμε θέση «επί σκοπόν».
Δεν
πέρασε ένα λεπτό και βλέπουμε ένα πελώριο μουλάρι να πλησιάζει
κατάφορτο. Ανασκιρτήσαμε! Ζώο χωρίς οδηγό να περνά το βουνό, μ' ένα
μέτρο χιόνι το λιγότερο - ήταν εντελώς αφύσικο. Καταλάβαμε: Το οδηγούσε ή
Κυρία Θεοτόκος. Την ευχαριστήσαμε όλοι μαζί ψάλλοντας σιγανά, μα
ολόκαρδα, το «Τη ύπερμάχω» και άλλους ύμνους της. Το ζώο είχε πάνω του
μία ολόκληρη επιμελητεία από τρόφιμα: κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες,
κονιάκ και άλλα.
Πολλές
κι απίστευτες κακουχίες πέρασα στον πόλεμο. 'Αλλ' αυτή μου μένει
αξέχαστη, γιατί δεν είχε διέξοδο. Την έδωσε όμως ή Παναγία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου