40 χρόνια στον ουρανό ο πρώην Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης

 

  Πέρασαν 40 χρόνια από την 19η  Ιανουαρίου του 1975 που σε Νοσοκομείο του Λονδίνου άφησε την τελευταία του πνοή ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος κυρός Νικόλαος Σελέντης, στην ακμή της ηλικίας του, μόλις 44 ετών. Στο μικρό διάστημα της Αρχιερατείας του άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα της προσωπικότητός του, στην ιστορική Μητρόπολη της Χαλκίδος, στην οποία μέχρι σήμερα κλήρος και λαός μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον φιλάγιο, ταπεινό, φιλόπτωχο και δραστήριο Μητροπολίτη Νικόλαο.

Από τη Μεγαλόχαρη της Τήνου, όπου υπηρετούσε ως Ιεροκήρυξ εξελέγη από την Αριστίνδην Σύνοδο επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α΄ την 19η Νοεμβρίου του 1968 στον Επισκοπικό θρόνο της Χαλκίδος εις διαδοχήν του επίσης Τηνίου Γέροντος Μητροπολίτου Χαλκίδος Γρηγορίου Πλειαθού και σε 6 χρόνια με ακάματο ζήλο και εντυπωσιακή δραστηριότητα ανεμόρφωσε την γηρασμένη Μητρόπολη μεταδίδοντας το φιλοπατερικό, φιλακόλουθο, φιλάνθρωπο και φιλειρηνικό του πνεύμα σε κλήρο και λαό.

Τον Ιούλιο του 1974 εκδιώχθηκε άδικα από την Μητρόπολή του άνευ δίκης και απολογίας και σε 6 μήνες κουρασμένος ψυχικά σηκώνοντας τον σταυρό της ασθενείας του «έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας» και «ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού».

Ο αείμνηστος Νικόλαος ήταν φιλάγιος από τα νεανικά του χρόνια. Αναζητούσε και ανακάλυπτε τους συγχρόνους αγίους με τους οποίους διατηρούσε πνευματικούς δεσμούς. Πρώτος πνευματικός του ήταν ο άγιος Καθηγούμενος της Πάρου π. Φιλόθεος Ζερβάκος, από τον οποίο χειραγωγήθηκε πνευματικά στα πρώτα βήματά του. Όταν έγινε Κληρικός στην Καρδίτσα συνδέθηκε με τον παπά-Δημήτριο Γκαγκαστάθη. Αργότερα στο Άγιον Όρος εγνώρισε τον Άγιο Παΐσιο με τον οποίο είχε μεγάλο πνευματικό σύνδεσμο και αλληλογραφία. Από κοντά επίσης γνώρισε και τον Ρώσο παπά-Τύχωνα για τον οποίο έγραψε ένα ωραίο φυλλάδιο: «Ο παπα-Τύχων, ένα λουλούδι στο περιβόλι της Παναγίας». Ο άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης στη Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ ήταν η απαντοχή του. Πήγαινε τακτικά για να ωφεληθεί από την αγάπη του και πάντοτε μας έλεγε χαμηλόφωνα και πειστικά: «Ο π. Ιάκωβος είναι άγιος». Ήταν αναζητητής της αγιότητος

Τους αγίους του ανεκάλυπτε και μέσα στο λαό. Εύρισκε ανθρώπους με χαρίσματα με τους οποίους διατηρούσε σχέσεις. Σκοπός του ήταν να συλλέξει την γύρη της αγιότητος τους για να θρέψει την ψυχή του. Αυτό τον πόθο εξέφρασε στον τίτλο ενός Κυριακοδρομίου του: «Το φως του προσώπου Σου εκζητήσω».

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος ήταν ένας διαλεκτός Ιεράρχης. Αγόγγυστα εσήκωσε τους δύο βαρυτάτους σταυρούς, της εκθρονίσεώς  του και μετά της ασθενείας του. Μετά την κοίμησή του ακολούθησαν πολλά θαυμαστά, τα οποία ο Θεός θα αποκαλύψει στην Εκκλησία, όταν κρίνει τον κατάλληλο καιρό. Όταν ο αείμνηστος εθλίβετο ο Θεός σμίλευε την εικόνα της αγιότητός του. Και μέσα από τις καταιγίδες της Εκκλησιαστικής ζωής και μέσα από την θλίψη και τον πόνο η θεία Πρόνοια γνωρίζει τον τρόπο να στηρίζει τον πιστό, που δίδει την μαρτυρία της πίστεως.

Επειδή η μεγάλη εκκλησιαστική αναταραχή του 1974 έγινε επί Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ θα καταθέσω εις μνημόσυνον αυτού και του Νικολάου, ένα περιστατικό που πολλά προσφέρει διδάγματα.

Αρκετά χρόνια μετά τα γεγονότα αυτά βρέθηκε καλεσμένος ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ στο σπίτι ενός εφοπλιστού στη Φιλοθέη μαζί με άλλα εξέχοντα πρόσωπα. Μεταξύ αυτών ήταν και ένας Στρατηγός, ο οποίος είχε ενδιαφέροντα εκκλησιαστικά γι’ αυτό περισσότερο από τους άλλους συζητούσε με τον Αρχιεπίσκοπο. Στη συζήτηση επάνω τον ερώτησε ο Αρχιεπίσκοπος: «Πως έχεις τόσα ενδιαφέροντα για την Εκκλησία;» και ο Στρατηγός απάντησε ως εξής: «Εγνώρισα, Μακαριώτατε, έναν άξιο Ιεράρχη, όταν υπηρετούσα στην Σχολή Πεζικού Χαλκίδος, ο οποίος μου κέρδισε την ψυχή». «Ποιος Ιεράρχης ήταν;» ερώτησε ο Αρχιεπίσκοπος. «Ελέγετο Νικόλαος».  Την ώρα εκείνη, σύμφωνα με την μαρτυρία του παρισταμένου αειμνήστου π. Δημητρίου Τζέρπου, εφημερίου της Αγίας Φιλοθέης, ο οποίος και αυτός ήταν καλεσμένος στο δείπνο, ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έβγαλε ένα αναστεναγμό, εκτύπησε με το χέρι το στήθος του και με αυθορμητισμό είπε: «Αχ, το έχω βάρος στην ψυχή μου».

Η κατάθεση αυτή του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ είναι αναγνώριση της ακεραιότητος του μακαριστού Νικολάου και συγχρόνως μια εξομολόγηση εκ βαθέων ψυχής του Αρχιεπισκόπου, που ανέλαβε εκών άκων να φορτωθεί το βάρος των τότε εκκλησιαστικών γεγονότων, στα οποία πρωτομάστορες ήταν άλλοι.

Ο αείμνηστος Χαλκίδος Νικόλαος στα λίγα χρόνια της διακονίας του άφησε στην Εκκλησία την ακτινοβολία του παραδείγματός του και τα ίχνη της αγιοπατερικής διαβάσεώς του. Καθιερώθηκε στις καρδιές των πιστών ως ο άκακος και ταπεινός, ως ο εραστής του κάλλους και της δόξης του Θεού, ως ο Επίσκοπος των καλών έργων και της αγάπης.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη 
† ο Φθιώτιδος Νικόλαος

πηγή

anastasiosk