Ἐπιστολή πρός Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κηφισίας, Ἁμαρουσίου καί Ὠρωπού:Θρηνῶ καί ὀδύρομαι: Διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας! π. Σαράντης Σαράντος

Θρηνῶ καί ὀδύρομαι: Διωγμός τῶν πιστῶν ἀπό τίς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μας!

Ἀμαρούσιον 27-4-2020

Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα

Χριστός Ἀνέστη!

Μέ μεγάλη συνοχή καρδίας ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς, τόν πνευματικό μου πατέρα καί Ἐπίσκοπο.  Καθημερινῶς πυροβολούμαστε ὑπό τῶν ἐνοριτῶν μας καί τῶν πνευματικῶν τέκνων οἱ ὁποῖοι ἐπιμόνως μᾶς ἐρωτοῦν πότε ἐπί τέλους θά τούς ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθουν στόν Ἱερό Ναό, νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δηλαδή ζητοῦν τά αὐτονόητα δικαιώματά τους, γιά νά καταφέρουν νά ζήσουν.

Ἐμεῖς ὑπακούσαμε στό ἐκ Θεοῦ «ἐπιτίμιο» ἐκ καρδίας, γιατί πιστέψαμε ὅτι θά ὠφεληθοῦμε ἅπαντες, ἀρχιεπίσκοπος, μητροπολῖτες, ἀρχιμανδρῖτες, πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, μοναχές, λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλο τό χριστεπώνυμο πλήρωμα.  Πράγματι ὠφεληθήκαμε ὅλοι, δημιουργήσαμε ἁλυσίδες προσευχῆς γιά ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο.  Γλυκάθηκαν τόσο μέ τήν προσευχή οἱ ἀδελφοί  χριστιανοί, πού μᾶς ζητοῦν νά συνεχίσουμε καί μετά τήν ἄρση τῶν μέτρων.

Μετά ἀπό τήν πρώτη ἑβδομάδα παραμονῆς στό σπίτι (stay home), ἅπαντες διαπιστώσαμε τόν σκληρό διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας.  Ὁ ἀρχέκακος ὄφις τῆς πονηρίας ξεσήκωσε τούς πληρωμένους (εἴκοσι ἑκατομμύρια εὐρώ ἀμοιβή ἀπό τήν Κυβέρνηση) δημοσιογράφους γιά νά χτυπήσουν στό ψαχνό, τή θεία Κοινωνία, τόν τρόπο μεταδόσεώς της καί μύρια ἄλλα κορωνοειδῆ ἐπιχειρήματα.

Τό θράσος τους δέν ἔχει ὅρια.  Πολιτικοί καί δημοσιογράφοι μοιάζουν μέ μωρά παιδάκια πού συναγωνίζονται ποιός θά κάνει τίς μεγαλύτερες σκανταλιές (π.χ. ἕνας δήμαρχος καταφέρεται κατά τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἄλλος, ὑφυπουργός ἐκδίδει γενική ἀπαγόρευση διανομῆς τοῦ ἁγίου Φωτός).  Τί νά λέμε!  Εἶναι ἄσκοπο νά ἀναφέρω περιστατικά σέ Σᾶς πού εἶσθε πολύ κοντά σέ ὅλα τά τεκταινόμενα καί ὑφίστασθε τήν ἐντονό­τερη, ὑποθέτω, πίεση ἀπό ὅλους μας.

Σεβασμιώτατε,

Ἐπιτρέψατέ μου νά τολμήσω νά Σᾶς ἀναφέρω, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀφήσουμε το ποίμνιό μας ἄλλο φυλακισμένο, ἀπαρηγόρητο, ἀστήριχτο, ὑποκείμε­νο σέ ὅλους τούς κινδύνους ψυχολογικούς, πνευματικούς, οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐπικοινωνιακούς, μαθησιακούς, μέ κλειστές ὅλες τίς βαθμῖδες ἐκπαίδευσης, μέ θέαμα μοναδικό τήν τηλεοπτική λατρευτική «συμμετοχή», τιμωρία γιά τή χριστιανική τους ἰδιότητα.

Ἄρχισε τό ραμαζάνι καί ἀφυπνίζεται ἀμυδρῶς καί ἐνεργοποι­εῖται στούς δικούς μας ἄρχοντες ἕνα θρησκευτικό ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ δέν τό βρῆκαν στούς θησαυρούς τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.  Εἶναι ἄκρως λυπηρό βέβαια νά ζοῦν σέ μιά Ἑλλάδα μέ ἔνδοξη ἱστορία 3000 ἐτῶν, μέ λεπτές συγχρόνως θρησκευτικές ἀναζητήσεις καί ἀνατάσεις καί πλούσια ἐθνική καί ἑλληνορθόδοξη παράδοση, καί ὅμως νά ἀπεχθάνονται τήν Ἐκκλησία! ...  Καί τό χειρότερο εἶναι, ὅτι ἐπιδιώκουν νά μεταστρέψουν τούς πιστούς μας σέ ἄλλες θρησκεῖες.  Ποιός ἄλλος ἀρχηγός θρησκείας ἑκουσίως παρέδωκε ἑαυτόν στούς ἀχαρίστους καί πονηρούς, ποιός κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς γιά νά καταργήσει τό θάνατο μέ τό θεϊκό θάνατό Του καί παγγενῆ τόν Ἀδάμ (καί τήν Εὔα, δηλαδή ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος) νά ἀναστήσει;

Οἱ ἄρχοντές μας ἀρχικά, φαίνεται, ξαφνιάστηκαν πού εἶδαν ἕναν Ἀρχιεπίσκοπο καί ὅλους τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἑνωμένους καί ἀτάραχους μπροστά στήν πανδημία καί σύμφωνους μέ τά κοσμικά ἐπιστημονικά μέτρα γιά τήν προστασία τῶν πολιτῶν.  Φαίνεται ὅμως ὅτι δέν ἐκτίμησαν αὐτή τήν ἀρχοντική συμπεριφορά καί τήν καλοπροαίρετη ἐμπιστοσύνη πού ἀρχοντικά ἐπιφυλάσσει ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στά «πνευματικά τέκνα» της.  Τήν ἐμπιστοσύνη τήν ἐξέλαβαν ὡς ἀδυναμία.  Ἔτσι ξεσηκώθηκε τό θηρίο πού λέγεται καισαροπαπισμός καί ζητάει δικτατορικά καί ἀντισυνταγματικά νά κανονίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Ἐκκλησίας, σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ζωῆς της καί δράσεώς της ἀκόμη, φεῦ, καί τά τῆς θεόπνευστης λατρείας της.

Κατά τό δημοκρατικότατο Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχει τήν ἀποκλειστι­κότητα τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μόνο ἡ Πολιτεία. Βάσει τοῦ ἄρθρου 3 οἱ ρόλοι ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία καί στήν Πολιτεία εἶναι διακριτοί καί ὑπάρχει συναλληλία μεταξύ τους.  Δηλαδή συνεννόηση.

Τώρα μόλις πληροφορήθηκα, ὅτι στίς 25 Ἀπριλίου ἡ πρώτη εἴδηση τοῦ ΣΚΑΪ εἶναι ὅτι καί τόν Μάϊο οἱ Ἐκκλησίες, οἱ ὀρθόδοξες ἐννοεῖται, θά εἶναι κλειστές!  Μέ ποιό δικαίωμα συνεχίζεται αὐτή ἡ ἀσέβεια;  Φαίνεται, ὅτι ὁ δικός μας σεβασμός πρός τήν Κυβέρνηση δέν ἐκτιμήθηκε καί ἐξελήφθη ὡς φόβος καί ἀδιαφορία καί πανικός γιά χειρότερα.

Σεβασμιώτατε,

Εἶναι πλέον ἀπαραίτητο νά συγκληθεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας καί νά δηλώσουν ἀκεραία τήν ἀλήθεια τῆς ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.  Δέν νοεῖται πλέον ὁ ἐκπρόσωπος τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἀφήνει ἀκάλυπτους τούς ἱερωμένους πού ἐπιτελοῦν ἐπιμελέστατα τά ἱερατικά τους καθήκοντα καί νά ὑποστηρίζει ἀπροκάλυπτα τήν ἀσέβεια στό κατ’ ἐξοχήν Μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας (π.χ. π. Γεώριος Σχοινᾶς, π. Χριστόφορος Γιουσμᾶς στή Χίο …).  Εἶναι ἀδιανόητο νά μή δίδεται ἀπό τήν Κα Ὑπουργό Θρησκευμάτων ἡ ἄδεια λιτανείας πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, εἰς ἀνάμνηση τῆς σωτηρίας τῶν κατοίκων τῆς Κέρκυρας ἀπό λιμό, πρός ἁγιασμό τῶν πιστῶν καί νά παραπέμπεται ὁ κατά πάντα ἄξιος Σεβασμιώτατος ἅγιος Κερκύρας κ. Νεκτάριος στόν Εἰσαγγελέα.  «Αἶσχος» φώναζε ὁ πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης τή Μεγάλη Παρασκευή γιά τήν ὕψιστη ἀσέβεια πού ὡς ὀρθόδοξο κράτος ἐπιδείξαμε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.  Οὔτε λαός, οὔτε Ἐπιτάφιος, οὔτε λιτανεία, γιά τόν διά ἀτιμωτάτου Σταυροῦ μαρτυρήσαντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μας.  Οὔτε πρώτη Ἀνάσταση, οὔτε Λαμπρή!  Χωρίς Ἀνάσταση ὁ ὀρθόδοξος λαός μας; Πῶς θά συνεχίσουμε τή διακονία μας οἱ ἱερωμένοι, ἄν ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων,  στήν Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα δέν κρατήσει ἀναμμένες ὑψούμενες λαμπάδες;  Ἄν δέν ἀκούσει τό Χριστός Ἀνέστη ἀπό τό στόμα τοῦ Μακαριωτάτου καί ἀπό τά στόματα τῶν Σεβασμιωτάτων καί ἀπό τά στόματα ὅλων τῶν πανοσιολογιωτάτων καί τῶν αἰδεσιμωτάτων ἱερέων;

Εἶναι τεράστια ἡ εὐθύνη μας ὡς ἱερωμένων πού ἀνεχθήκαμε αὐτήν τήν νεοεποχίτικη ἀσέβεια νά κατακλύσει τό ἀγωνιζόμενο ὀρθόδοξο ἔθνος μας!  Πῶς κατάφεραν ὅλα τά ἄλλα ὀρθόδοξα κράτη καί νά τιμήσουν τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριο στή μεγαλύτερη ἑορτή τῆς Χριστιανοσύνης καί παράλληλα νά μή περιφρονήσουν τίς ὁδηγίες τῶν «ὑπευθύνων» λοιμωξιολόγων καί ἰατρῶν;

Τραγικότερο ὑπῆρξε τό γεγονός τῆς περιφορᾶς τῆς Ἁγίας Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Τρυπητῆς ἀπό τόν νεοεκλεγέντα Σεβασμιώτατο Καλαβρύτων κ. Ἱερώνυμο.  Τόν σταμάτησε περιπολικό.  Τά ἀστυνομικά ὄργανα τοῦ ἔβαλαν πρόστιμο καί ἀφήρεσαν πινακίδες ἀπό τό αὐτοκίνητο πού ἐπέβαινε ὁ Σεβασμιώτατος  μεταφέρων τήν Ἁγία Εἰκόνα.  Τί σχόλια μποροῦμε νά κάνουμε, θρῆνος καί κλαθμός καί ὀδυρμός γιά τήν ἀσέβεια πρός τήν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν!

Καί ξαφνικά ὁ ἐξοχώτατος πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης μᾶς λύνει τά χέρια.  Μόλις στίς 25 τοῦ μηνός Ἀπριλίου, κάτω ἀπό τό Μέγαρο Μαξίμου περνάει πάνω σ’ ἕνα φορτηγό ἡ τραγουδίστρια κ. Ἄλκηστις Πρωτοψάλτη.  Πάνω σ’ ἕνα φορτηγό μαζί μέ μουσικούς, μεγάφωνα καί λαμπερό σόου προσελκύει τόν Πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος κατεβαίνει μέ συνοδεία, πολλῶν ἀτόμων χωρίς μάσκες καί χωρίς προφυλάξεις γιά τή «φοβερή» πανδημία.  Ὅλοι οἱ πολῖτες ἔχουν πληροφορηθεῖ τό ἀναπάντεχο γεγονός καί ἅπαντες οἱ πιστοί καί μή ἑρμηνεύουν τήν εἴδηση αὐτή ὡς ἧττα τῆς Κυβέρνησης ἐκ τῶν ἔσω καί ἐκ τῶν πραγμάτων.  Πολύ περισότερο ἐμεῖς πού πιστεύουμε, θεωροῦμε ὅτι τελείωσε ὁ κανόνας μας καί μποροῦμε νά ἐπανέλθουμε μέ περισσότερη ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων καί Κύριο τῶν Κυριευόντων στά λατρευτικά καί ποιμαντικά προγράμματά μας.

Ἤδη ὁ λαός μας εἶναι πεπεισμένος πιά, ὅτι στόχος τῶν κυβερνητῶν μας εἶναι ἡ περιθωριοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί ἡ καταστροφή της.  Κάποιοι εἶναι ἰδιαίτερα ἐκτεθειμένοι ὄχι ὥς ἄθεοι, ἀλλά ὡς μισόθεοι καί μισάνθρωποι.  Εἶναι ἀδύνατον νά κρυφθεῖ ἡ μισοθεΐα τους κατά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (τοῦ Σωματός Του καί τοῦ Αἵματός Του, τοῦ Σταυροῦ Του καί τῆς Ἀναστάσεώς Του) καί εἶναι ἀδύνατον νά μή φανερωθεῖ κάποτε ἡ μισανθρωπία τους, ἡ ἐκδίωξη τῶν πιστῶν Του ἀπό τούς ἁγίους ἱερούς Ναούς Του καί νά μή σημειωθεῖ ἰδιαίτερα ἀπό τήν ἀπέραντη Θεϊκή φιλανθρωπία, ἀλλά καί ἀπό τή θεία καί ἄφατη δικαιοσύνη Του.

Σεβασμιώτατε,

Θέλουμε ταπεινά καί υἱκά νά Σᾶς δηλώσουμε, ὅτι δέν μποροῦμε ἄλλο νά κρατήσουμε τούς πιστούς μας κλειδωμένους ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.  Εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι κανένα ἀπό τά ὄργανα τῆς τάξεως, τά παιδιά τῆς Ἑλλάδος δέν θά τολμήσει πιά νά βάλει τά χέρια του πάνω μας.  Ἐκτός καί ἄν φέρουν ἀλλόθρη­σκους καί ἀλλοεθνεῖς, βαμμένους δημίους ἐναντίον μας.  Ταπεινῶς φρονῶ ὅτι ὅλοι οἱ ἐφημέριοι τῆς πατρίδος μας μέ βαθιά χριστοσυνείδηση θά προτιμήσουν ἀκόμα καί τό ἱερό μαρτύριο, χάριν τοῦ πρωτομάρτυρος Κυρίου μας, ἀποβλέποντες ἅμα καί στήν ἐν οὐρανοῖς ἔνδοξο συνανάσταση μαζί Του.

Ὀφείλουμε πάντως εἰλικρινῶς νά ζητήσουμε συγγνώμη ἀπο τούς ἐνορῖτες μας, γιατί δέν τούς συμπαρασταθήκαμε πατρικότερα καί ἐν Χριστῷ ποιμαντικότερα.  Ἄς προσπαθήσουμε νά ἀναπληρώσουμε τίς ἐλλείψεις τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, γιά νά συγκροτεῖται τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ

Ἀσπάζομαι τήν δεξιάν Σας

ἐλάχιστος ἐν πρεσβετέροις
ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
ἐφημέριος Ἱ.Ν.Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Έτος 2030 μ.Χ. Οι ατομικές μονάδες και οι απόβλητοι!

(Η ιστορία που ακολουθεί είναι φανταστική.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις

είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει

 με την πραγματικότητα...)

Το έτος 2030 μ.Χ. δύο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν. Οι ατομικές μονάδες (τσιπαρισμένοι πολίτες) και οι απόβλητοι (περιπλανώμενοι, που ζουν εκτός πόλεων, ατσιπάριστοι).

Καταγράφω σε ημερολόγιο καθημερινά. Για τις επερχόμενες γενιές για να γνωρίζουν τι συνέβη. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Μόλις βγήκα από την καλύβα. Είναι 23:00. Παντού ησυχία, ερημιά.... Έχουμε γίνει πιο προσεχτικοί από την τελευταία φορά που η Ομάδα Περιπολίας Προστασίας Πολίτη εντόπισε τον καταυλισμό.

Μετά τις επιδημίες και την συνεχόμενη μετάλλαξη των μικροβίων, τα μέτρα επιβολής περιορισμού κυκλοφορίας μέσα στις πόλεις, έγιναν μόνιμα. Στην αρχή τα μέτρα εγκλεισμού εξαρτιόνταν από την προσωπική ευθύνη του καθενός. Αργότερα βρήκαν "τρόπους" να τα επιβάλλουν σε όλους.

Με τα χρήματα και τις πλαστικές κάρτες η μετάδοση των ασθενειών πολλαπλασιαζόταν. Έτσι, για την ασφάλειά μας, κομπιούτερς εφοδιασμένα με multi-tasks RFID σκάνερς, εγκαταστάθηκαν σε όλα τα σπίτια, επιχειρήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές δομές και σταδιακά αντικατέστησαν τους παραδοσιακούς υπολογιστές.

Πλέον όλοι είναι τσιπαρισμένοι στο δεξί χέρι με RFID. Μέσω αυτών ψωνίζουν online, πληρώνουν όλους τους λογαριασμούς τους. Όλες οι συναλλαγές και παροχές υπηρεσιών γίνονται μέσω RFID. Η αχρήματη κοινωνία είναι γεγονός...

Οι ατομικές μονάδες, όπως τους αποκαλεί το Σύστημα, συνεχίζουν να βγαίνουν από τα σπίτια τους τις επιτρεπόμενες ώρες κοινής διέλευσης, να εργάζονται, να συναντούνται μεταξύ τους, να πηγαίνουν στα μαγαζιά, να διασκεδάζουν, να μαθαίνουν και να εκπαιδεύονται από τις ψηφιακές βιβλιοθήκες - εργαλεία της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Η διέλευση των ατομικών μονάδων, μέσα σε όλους τους χώρους της πόλης, εγκρίνεται και παρακολουθείται μέσω RFID. Και όλα αυτά με την επίβλεψη από τις καινούριες bigpixel κάμερες ασφαλείας, που έχουν τοποθετηθεί σε όλους τους δημόσιους χώρους, που εντοπίζουν και ζουμάρουν από ψηλά την κάθε ύποπτη κίνηση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Από τότε που μεταλλάχτηκαν οι μολυσματικές ιώσεις, οι ψεκασμοί έγιναν υποχρεωτικοί από την Παγκόσμια Κυβέρνηση και ο αέρας έγινε ακατάλληλος, γι' αυτό οι ατομικές μονάδες κυκλοφορούν εφοδιασμένες με ανάλογο εξοπλισμό (ειδικό ρουχισμό χημικής προστασίας με αναπνευστική συσκευή).

Οι απόβλητοι ζούμε έξω από τις πόλεις. Σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς. Δεν δεχτήκαμε την καταστρατήγηση της ελευθερίας μας ούτε το υποχρεωτικό τσιπάρισμα. Η Νεά Τάξη και η Παγκόσμια Κυβέρνηση μας διώκουν ως εγκληματίες και ταραχοποιούς της Παγκόσμιας Ειρήνης. Ως εκ τούτου μετακινούμαστε συχνά. Ζούμε μέσα σε αυτοσχέδια σπίτια από ξύλο και άχυρα. Ο,τι βρίσκουμε από τα δάση.

Κατευθυνόμαστε στο δάσος. Εκεί θα γίνει σήμερα η κρυφή Θεία Λειτουργία. Οι ιεροί ναοί έχουν κλείσει από χρόνια, από την εποχή του κορονοϊού. Οι θρησκείες καταργήθηκαν. Ήταν απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να πιστεύουν πια σε τίποτα. Απλά υπακούν στην Νέα Τάξη Πραγμάτων και στην Παγκόσμια Κυβέρνηση.

Με την τοποθέτηση των RFID στα χέρια τους και την έκχυση μες το αίμα χημικών ουσιών, έγινε σταδιακά μετάλλαξη του DNA τους, αλλοιώθηκε η μνήμη και χάθηκαν εντελώς η ελευθερία επίγνωσης και συνείδησης. Οι συγγενείς - που αφήσαμε πίσω στις πόλεις - δεν μας θυμούνται πια...

Έχουν γίνει σαν φυτά. Απόλυτα λειτουργικοί δουλοπάροικοι για την Νέα Τάξη και την Παγκόσμια Κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα άνθρωποι δίχως νου και ελευθερία σκέψης. Ως ατομικές μονάδες-εργαλεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, μας διώκουν συνεχώς.

Φτάσαμε στο δάσος. Η Δήμητρα, ο παπα-Μιχάλης και καμιά δεκαριά ακόμη από τους δικούς μας είναι ήδη εδώ. Λείπουν ακόμη κάνα δυο για να ξεκινήσουμε... Η Θεία Λειτουργία σε λίγο θα ξεκινήσει... Ο Παπά-Μιχάλης ετοίμασε την αγία τράπεζα με λείψανα αγίων που φυλάει ευλαβικά όλο αυτόν τον καιρό.

Ο Γιάννης και εγώ κρεμάσαμε τα δύο κομμάτια ύφασμα ανάμεσα σε δύο δέντρα για να χωρίζουν το ιερό από τους πιστούς. Βγάλαμε και τις μικρές εικόνες των αγίων, που μπορέσαμε να σώσουμε από την τελευταία επιδρομή στον καταυλισμό. Τις τοποθετήσαμε τριγύρω.

Έφτασαν και οι τελευταίοι απόβλητοι. Σε λίγο θα ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία... Ποιος ξέρει που θα είμαστε αύριο. Σε ποιο δάσος, σε ποιο βουνό, σε ποια έρημο... Ένα είναι σίγουρο: Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ ῾Υψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται....

Στο βάθος του δάσους αντηχεί η φωνή του Παπά-Μιχάλη: Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος...

Λαμπρινή Παπαποστόλου για Λόγος Φωτός

 

πηγή

logosfotos

Συνάντηση Αγίων σ' ένα Νοσοκομείο της Βιέννης. Θαύμα Αγίου Νεκταρίου

Μάϊος του 2003 και η Διακαινίσιμη περίοδος ήταν στο τέλος της. Με συντροφιά άλλους τρεις Χριστιανούς, ξεκινήσαμε πολύ πρωί- αξημέρωτα ακόμα- για ένα προσκύνημα, στην Ι. Μ. της Παναγίας της Γαυριώτισσας.

Η Παρέα μας, γνωστός Ηγούμενος Μεγάλης Αγιορείτικης Μονής, ένας Ιερομόναχος και ένας ακόμα λαϊκός.

Είχα καιρό την επιθυμία να κάνω εκείνο το προσκύνημα και να δώ από κοντά, τον ονομαστό επιστήθιο φίλο του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Γέροντα π. Αμβρόσιο Λάζαρη.

Παρακλήθηκα, περασμένες 12 την προηγούμενη το βράδυ, να κάνω τον οδηγό της συνοδείας, γιατί «κάτι έτυχε στον προγραμματισμένο οδηγό» της παρέας…. Η χάρη της Παναγίας με κάλεσε να ζήσω τα γεγονότα που καταγράφω.

Ο ήλιος που ξεπρόβαλε, μας βρήκε να ανηφορίζουμε με το αυτοκίνητο τις στροφές του Παρνασσού. «Μάγεμα η φύση κι’ όνειρο»[1].

Οι λαμπερές πρωινές ακτίνες του, χρύσιζαν τις δροσοσταλίδες στα φύλλα των δέντρων και των λουλουδιών, δίνοντας τη θέα και την αίσθηση μικρών διαμαντιών, που σκορπίστηκαν απλόχερα.

Ο καθαρός βουνήσιος αέρας και η πρωινή δροσιά παράβγαιναν λές, για το ποιό θα μας πρωτοευχαριστήσει.

Μέσα σε μια Πασχαλιάτικη πρωτόγνωρη χαρά, ανάμεσα στα έλατα, στα πεύκα, τις καρυές, το θυμάρι και τις κουμαριές, το αυτοκίνητό μας, ήταν ο μόνος θόρυβος στη φύση.

Στην μοναξιά και ησυχία που τίποτα άλλο δε διέκοπτε, τριγύρω, εκτός απ’ τα πουλιά που τραγουδούσαν ή φτερούγιζαν αθόρυβα, φθάσαμε, περασμένες εξίμισυ το πρωί, στην είσοδο της Μονής. Στις επτά έπρεπε να αρχίσει η Θ. Λειτουργία.

Στην είσοδο της Μονής, της Παναγίας της Γαυριώτισσας, μας περίμενε μ’ ένα φτυάρι στα χέρια, τακτοποιώντας, έξω από το δρόμο φρεσκοφερμένη κοπριά, για τα φυτά και τα λουλούδια της Μονής, ο πνευματικός της Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης.

Με έκδηλη χαρά μικρού παιδιού χαιρέτησε τους ιερείς και περίμενε και μένα να σταθμεύσω το αυτοκίνητο σε ασφαλές σημείο.

Βγήκα απ’ το αυτοκίνητο και βρέθηκα μπροστά σε ένα γίγαντα ιερωμένο, με ένα πλατύ θεϊκό χαμόγελο και μια τεράστια αγκαλιά.

«Έλα Παναγιώτη λεβέντη και αργήσαμε. Μας περιμένει η Παναγία». Ασπάστηκα το χέρι του και σκέφθηκα ότι, κάποιος του είπε τ’ όνομά μου.

Μπήκαμε στον περίβολο κι’ από το διάδρομο ανάμεσα στις ολάνθιστες, περιποιημένες τριανταφυλλιές, πηγαίναμε προς το καθολικό της Ι. Μονής.

«Θα ψάλλουμε μαζί σήμερα κ. Εισαγγελέα. Πολύ χαρά έχω που ήρθατε» Απορώ εγώ πάλι, αλλά υποθέτω ότι, για την ιδιότητα μου, κάποιος θα του είπε κάτι, αλλά πότε; μεσα στη νύχτα; Πώς τα ξέρει όλα αυτά για μένα. Πρώτη φορά τον συναντώ…. Άλλο οδηγό περίμενε.

Μπήκαμε στο Ναό. Διάβασα τον εξάψαλμο έψαλε ο π. Αμβρόσιος, μαζί του και εγώ σε μια κατανυκτική ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα. Μοναδική εμπειρία Θ. λειτουργίας.

Ήμουνα δίπλα σε ένα άνθρωπο του Θεού, σ’ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας κι’ έζησα μοναδικές στιγμές. Η συνέχεια μου τόδειξε αδιαμφισβήτητα.

Γίγαντας στο σώμα, στην ψυχή και στην αγιότητα, ο Γέροντας, μας καλοδέχθηκε στο αρχονταρίκι της Μονής, μετά το «δι ευχών της ακολουθίας».

Η Γερόντισσα Παρθενία (αν θυμάμαι σωστά) και οι αδελφές, σέρβιραν καφέ, τσάϊ από τον Παρνασσό, μέλι, ψωμί, τυρί, παξιμάδια και πολύ αγάπη.

Οι συμβουλές του Γέροντα, με κοφτό λόγο, που δεν επέτρεπε αντίρρηση, προσωποποιημένες για τον καθένα μας, έκαναν τους ακροατές του να τον παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον.

Η ώρα πέρασε και οι προσκυνητές αραίωσαν. Μείναμε η παρέα μας ο Γέροντας και δυο τρία πρόσωπα γνωστά του.

Ο Αγιορείτης ηγούμενος, αποσύρθηκε να εξομολογήσει κάποιους που είχε μαζί τους συνεννοηθεί.

Μέχρις ότου ετοιμασθεί η Τράπεζα μας κάλεσε στο απέρριτο κελί του, ύψιστη τιμή για ένα επισκέπτη, και γυρίζοντας σε μένα μου λέει: «Εισαγγελέα το βλέπεις αυτό, δείχνοντάς μου παράλληλα ένα ιδιόμορφο πέτρωμα, όσο ένα μανταρίνι σε μέγεθος, μέσα σ’ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι, πάνω στο κομοδίνο. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και ο Γέροντας συνέχισε.

«Άκου που λές εισαγγελέα μου. Πρίν καιρό πέρασε, από δώ ένας Ελβετός γιατρός, φίλος του Δεσπότη της Λαμίας του Δαμασκηνού. Ήρθανε μαζί. Εγώ εκείνο τον καιρό υπέφερα, από κάτι πόνους στη μέση και ο Δεσπότης το ήξερε.

Λέει του γιατρού το πρόβλημα και εκείνος, αφού με εξέτασε, είπε ότι πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα. Είναι πρόβλημα νεφρού αυτό και η εγχείρηση, θα φρόντιζε αυτός, να γίνει στη Βιέννη, στο καλλίτερο νοσοκομείο. Έκαμα υπακοή στο Δεσπότη και πήγα που λές, στην Ελβετία.

Μπήκα στο νοσοκομείο γίνανε οι εξετάσεις και προγραμματίστηκε η εγχείρηση. Όλοι συμφωνούσαν με τη διάγνωση κι’ έλεγαν ότι είναι σοβαρή εγχείριση…. Μου έλεγαν να μην ανησυχώ και τέτοια.

Εγώ πάλι, μια απορία την είχα, αλλά δεν ανησυχούσα, γιατί είχα ζήσει πολλά θαύματα… ό,τι θέλει ο Θεός. Από την ημέρα που με πήρε άγγελος από μία μπίντα[2] στον Πειραιά, να με πάει να γίνω καλόγερος, στο Άγιο Όρος κι’ όταν έφθασα εκεί, με περίμεναν στην είσοδο του Μοναστηριού οι Σαράντα Μάρτυρες, ολοζώντανοι δεξιά και αριστερά σα φρουρά, για να περάσω[3], μέχρι που με έστειλε ο Γέρων Πορφύριος, να φτιάξω το μοναστήρι Της, μετά τον παπα-Ανυπόμονο[4], και μέχρι τώρα που σου μιλάω, και τι θαύμα δεν είδα. Γι’ αυτό σου είπα δε φοβόμουνα.

«Ἐπίρριψον ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμνάν σου, καὶ αὐτός σε διαθρέψει» [5] δεν λέει;

Την παραμονή της εγχείρισης απόγευμα, κατέβηκα στον κήπο του νοσοκομείου να προσευχηθώ και να περπατήσω. Μεγάλο νοσοκομείο!.

Όπως περιπάταγα, βλέπω που λές, εισαγγελέα μου κι’ ένα άλλο παπά, πολύ- πολύ γνωστό, μέτριο ανάστημα να’ ρχεται προς το μέρος μου, από την αντίθετη μεριά, από άλλη πόρτα του νοσοκομείου. Έφθασε κοντά μου χαιρετηθήκαμε.

Τι κάνεις παπα-Αμβρόσιε, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!!! Πολύ καλά πάτερ μου, αλλά να σκέφτομαι τον κόσμο μας τα λάθη μας τις αμαρτίες μας, πονάω κιόλας, αλλά Δόξα τω Θεώ….

Πιάσαμε πολλή κουβέντα, που λές, αλλά ντρεπόμουνα να τον ρωτήσω τ’ όνομά του που δεν μπορούσα να το θυμηθώ με τίποτα. Μου ήταν όμως πολύ γνωστός, είπαμε για τον Αρχιεπίσκοπο, το Σεραφείμ, για Δεσποτάδες για πολλά….

Τον θαύμασα! Αλλά πώς τον ρωτάς «πώς σε λένε πάτερ;», μεγάλη ντροπή το’ νοιωθα κάτι τέτοιο….

Περπατήσαμε ώρα. Σουρούπωσε και έπρεπε να γυρίσω στο θάλαμο, να περάσουν οι νοσοκόμες, να ετοιμαστώ για την εγχείριση.

Καθώς το σκεφτόμουνα μου λέει: Άντε πάμε μέχρι το θάλαμο Αμβρόσιε και θα φύγω και γώ. Δεν μπορούσα να του φέρω αντίρρηση και παρακαλούσα τη χάρη Της να θυμηθώ το όνομά του….

Μπήκαμε κι’ έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι. Κουβεντιάσαμε ακόμα λίγο και κάποια στιγμή, βάζει το χέρι του στα πλευρά μου και μου λέει: Εδώ θα εγχειρισθείς; Ναι αδερφέ μου του λέω….

Αμέσως ένοιωσα ένα πόνο, όπως με ακούμπησε και έντονη επιθυμία να πάω στην τουαλέτα. Πήγα και «Μέγας εί κύριε και θαυμαστά τα έργα σου»[6]

Με έντονους πόνους, σαν τους πόνους της γέννας λένε είναι τούτοι, έβγαλα αυτή την πέτρα που βλέπεις. Γύρισα εξαντλημένος στο κρεβάτι και λέω στον παπά που ήταν ακόμα εκεί. Πάτερ μου, μου είσαι τόσο γνωστός, μα τόσο γνωστός, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά σου.

Συγχώρα με!!! Αλλά πώς σε λένε και πώς βρέθηκες εδώ; Σηκώνεται και τι μου λέει: Μ’ αγαπάς τόσο πολύ κι’ εγώ σ’ αγαπώ και δεν με θυμάσαι Αμβρόσιε;

Άκου να δείς, εδώ βρέθηκα, γιατί πάω όπου θέλω, συκοφαντήθηκα και κατηγορήθηκα έτσι που τα λέγαμε στον κήπο όσο κανένας άλλος και η αμοιβή μου είναι να πηγαίνω όπου θέλω και όποτε θέλω για να βοηθάω τους ανθρώπους…… Είμαι ο Πενταπόλεως ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ!!! κι’ επειδή σ’ αγαπώ, ήρθα και σε χειρούργησα.

Αυτό να το δείξεις αύριο στους γιατρούς, γιατί αυτοί δεν πιστεύουν, είναι ασταύρωτοι και αμύρωτοι. Όταν το δούν και σε εξετάσουν πες τους ότι σε χειρούργησα εγώ. Θα το καταλάβουν. Σ’ αφήνω τώρα και καλή αντάμωση καλή επιστροφή… και βγήκε από το θάλαμο….»

Αυτή που λές εισαγγελέα μου είναι η ιστορία αυτού του μανταρινιού που βλέπεις. Το’ χω εδώ για να μην ξεχάσω ποτέ τη συνάντηση….. Είπαμε κι’ άλλα πολλά, με τον Γέροντα Αμβρόσιο, αλλά γι’ αυτά ίσως κάποια άλλη φορά. Δεν είναι του παρόντος[7].

Σήμερα, στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, Αγίου της άκρας υπομονής, που έπαθε από τον τότε άθεο εισαγγελέα Αττικοβοιωτίας, που τον επεσκέφθη στο Μοναστήρι του στην Αίγινα και τον έπιασε από το αγιασμένο του ράσο ταρακουνώντας τον, για να του πεί που έχει τα παιδιά που έκανε με τις καλόγριες (!!!), θυμήθηκα το θαύμα του Αγίου, στον γνωστό, διορατικό Γέροντα Αμβρόσιο. Το θυμήθηκα και το κατέγραψα, όπως μου το διηγήθηκε.

Ό, τι έγραψα το έγραψα ως ελάχιστο θυμίαμα στη χάρη του Αγίου του αιώνος. Ευελπιστώ ότι και ο Γέρων Αμβρόσιος θα συμφωνήσει με το είδος και την έκταση του θυμιάματος, από τα ουράνια σκηνώματα.

Έγραψα επίσης ό, τι έγραψα, γιατί ότι ο Άγιος Νεκτάριος κατεκρίθη και κατεδικάσθη αδίκως, τόσο από την κοσμική όσο και από την εκλησιαστική δικαιοσύνη της εποχής του, όσο κανείς άλλος.

Του οφείλουν και οι δύο αυτές και οι λειτουργοί τους, αιώνια συγνώμη. Το προσωπικό μου απολογητικό χρέος, αυτής της οφειλόμενης συγνώμης με οδήγησε στην καταγραφή της συζητήσεως μου, με τον Γέροντα Αμβρόσιο. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ο εν εσχάτοις χρόνοις φανείς «αρετής φίλος γνήσιος» ας πρεσβεύει υπέρ της χειμαζομένης Ελλάδος μας «αναβλύζων ιάσεις παντοδαπάς» και ενεργών «πάσιν ιάματα».

Αθήνα 9-11-2016
Μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού.

---

[1] «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» Δ. Σολωμού

[2] Σιδερένια δέστρα που χρησιμοποιείται για το δέσιμο των παλαμαριών (σχοινιά) του καραβιού στην προβλήτα του λιμανιού.

[3] Εννοεί την Ι.Μ. Ξηροποτάμο, όπου στην μετώπη της εισόδου έχει την εικόνα των Αγίων Τεσσαράκοντα.

[4] Εννοώντας τον Γερμανό Δημάκο που είχε το ψευδώνυμο Ανυπόμονος κατά την περίοδο της Αντίστασης, κατοπινό ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος, από το 1950.

[5] Ψαλμ. νδ' 23

[6] Εὐχή Μεγάλου Ἁγιασμοῦ

[7] Τα πρόσωπα που αποτελούσαν την μικρή εκείνη συντροφιά είναι ακόμα στη ζωή και γι’ αυτό δεν αναφέρω ονόματα.

πηγή

romfea

Τί είναι ο νεο-παγανισμός κι απο πού προέρχεται.

Πρόκειται για μια κίνηση που έχει λάβει σοβαρές διαστάσεις τα τελευταία 15 με 20 χρόνια. Διάφοροι τύποι ανθρώπων υποστηρίζουν ότι πρέπει «να στραφούμε στις ρίζες μας» και να επαναφέρουμε την «αρχαία εθνική θρησκεία». Συνδέουν την λατρεία των μυθικών θεοτήτων με την εθνική μας ταυτότητα, ενώ χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του σύγχρονου marketing, υπόσχονται λύσεις σ' όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.

Το κίνημα του νεο-παγανισμού δεν είναι ελληνικό, είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ. 
Πίσω από τις ηχηρές προτάσεις του νεο- παγανισμού και γενικότερα της όλης θεωρίας του- η οποία καλεί κάθε έθνος να ξαναλατρέψει τις «παραδοσιακές θεότητες»- πολύ εύκολα διακρίνει κανείς ένα ακόμη καταστροφικό πλοκάμι της «Νέας Εποχής». Τα εθνικά και παραδοσιακά προσχήματα υποθάλπουν την εδραίωση της θεοσοφίας και του αποκρυφισμού, ενώ γίνεται έντονη προσπάθεια να υπονομευτεί πλήρως η χριστιανική θρησκεία (Ορθοδοξία-Καθολικισμός) στο σύνολό της και ασφαλώς και η μουσουλμανική, μιας και θεωρείται παράγωγο της χριστιανικής και της εβραϊκής θρησκείας. το φαιν΄'ομενο αυτό μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Εχει τις ρίζες του στην πολύμορφη σύγχυση που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο της εποχής μας, έναν άνθρωπο που μοιάζει χαμένος μέσα στα καθημερινά του αδιέξοδα, το άκρατο κυνήγι του για το χρήμα, που (κατ' αυτόν) θα του εξασφαλίσει μια άνετη ζωή, το άγχος για την επίτευξη αυτών των στόχων, την βουλιμική τάση του για κατανάλωση κάθε είδους προιόντος και υπηρεσίας που θα του αποφέρει ευεξία (επώνυμα ρούχα, παπούτσια, τροφή) και πλήρης αποστροφή απο την αληθινή πνευματική ζωή.
Κι επειδή - κυρίως ο νεοέλληνας - προσπαθεί να βρεί "άλλοθι" στην απόλυτη δυστυχία που τον κυριεύει η άκρατη τάση του να καταναλώνει και να εργάζεται σκληρά για να κερδίζει αυτή την ευκαιρία της κατανάλωσης παντός είδους προιόντων και υπηρεσιών κι επειδή η ίδια η Εκκλησία, εγκλωβισμένη και αυτή στις δικές τις αγκυλώσεις, τον αποτρέπει και τον διώχνει, ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται εύκολο θύμα νέων ιδεών και τάσεων, που του δίνουν το πολυπόθητο άλλοθι να στρέψει τα πυρά του όχι στους πραγματικούς ενόχους της κατάστασής του, αλλά εκεί που οι ίδιοι ένοχοι τον σπρώχνουν. Στην ισωπέδωση δηλαδή των αξιών και των ιδανικών που εκπροσωπεί στην πραγματικότητα η πνευματική άσκηση, δηλαδή η θρησκεία. Και ειδικότερα, η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η Ελληνική Θρησκεία.

Ο "υποτιθέμενος" σκοπός του νεο-παγανισμού στην Ελλάδα, είναι η αναβίωση της αρχαίας θρησκείας και του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αλλά είναι καθολικό ψέμμα. Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» ότι θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες
Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρία των προγόνων μας, δεν είχε τίποτε το στατικό και μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου. Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, διαφορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, διαφορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες. Για ποιά λοιπόν θρησκεία μας μιλάνε οτι θέλουν να ...αναστήσουν;

Όταν λένε «πατρώα θρησκεία», τι εννοούν; Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων, για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν πρόγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας; Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του στα πρώτα βυζαντινά χρόνια δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το πνευματικότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία;

Εδώ είναι όμως το κουμπί συνέλληνες. Οτι στην πραγματικότητα οι νεο-παγανιστές ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ οτι η αυθεντική "πατρώα" ελληνική θρησκεία ήταν ΜΟΝΟΘΕΙΣΤΙΚΗ! Οι μονοθεΐζοντες αρχαίοι Ελληνες σοφοί και συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετικές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν!

Οι "αρχαιολάτρες" αυτοί "κύριοι", αυτοαποκαλούνται "Έλληνες". Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, με υπέρμετρη υποκρισία και έπαρση άκρατου εγωισμού και εγωπάθειας, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά "ιουδαιοχριστιανούς", "εβραιογενείς εξουσιαστές" και "παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού". Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι "οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες" (περ. "Δαυλός", τ. 240/2001).
Επίσης τόσο τους χριστιανούς όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκαλούν "γουρούνια" που κυλιούνται "πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα" (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν "εβραιόδουλους ρασοφόρους", "προσκυνημένους της Σιών" (περ. "Απολλώνειον Φως" Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), "εβραιόδουλους παυλιϊστές" ("Ελευθεροτυπία" 26-10-1986), "στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους" (Διιπετές. 13/95,15). Όταν αναφέρονται στον Ιησού Χριστό, τον αποκαλούν "εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά", "βλοσυρό Θεό" , "σχισματικό εβραίο ραβίνο Γιεσουά", "σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού" (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός "αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός". (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)!
Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν "αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα", "εξ ανατολών ύαινες", "άγια ρεμάλια", "μελανειμονούντες" και "κοπρόψυχους" (Μεγαρ. Τύπος 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία δε αποκαλούν "Γιαχβική θεοκρατία" (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και "αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία" (Ελλ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ ...; ειδωλολάτρες, "λειψανολάτρες" και "οπαδούς" του πιο "χονδροειδούς φετιχισμού" (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!!

Αγνοούν όμως ή κάνουν πως δε ξέρουν (γιατί δεν τους συμφέρει), οτι η αρχαία μας ελληνική θρησκεία συνέλληνες, υπήρξε η βάσις! Η βάσις του Χριστιανισμού, ο οποίος ΕΔΡΑΙΩΣΕ την Αλήθεια και απέδειξε αυτά που οι ιερείς των Ελευσινίων Μυστηρίων προσδοκούσαν. Την Έλευση δηλαδή του Ενός και Μοναδικού Σωτήρα!

Ο Ιησούς Χριστός, δεν ήλθε στη γή για να ...βάλει στον ίσιο δρόμο (όπως ισχυρίζονται κάποιοι) τους...απείθαρχους Εβραίους. Ηλθε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σώσει όλη την Ανθρωπότητα (γι' αυτό άλλωστε και αποκαλείται "Υιός του Ανθρώπου") απο τον αιώνιο θάνατο και τα νύχια του Εωσφόρου ή Αδη! Και εδώ ακριβώς μπαίνει η "πατρώα" ελληνική θρησκεία, που ακριβώς αυτή προσδοκούσε την έλευση του Σωτήρα, μέσω των μυστικών δεήσεων και επικλήσεων των ιερέων των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Καμία άλλη θρησκεία στην αρχαιότητα δεν προσδοκούσε την έλευσι κανενός, παρά μόνον η Ελληνική και η Εβραική. Οι μεν ανέτοιμοι Εβραίοι δεν τον αποδέχτηκαν ως σωτήρα τους λόγω της απίστευτης στενοκεφαλιάς τους, τον αποδέχτηκαν όμως οι έτοιμοι Ελληνες, λόγω της "πατρώας" θρησκείας τους. Ο ίδιος ο Ιησούς άλλωστε το επιβεβαίωσε, δείχνοντας στο σπίτι του Ματθαίου μια παρέα Ελλήνων που πήγαν να τον γνωρίσουν, έχοντας ακούσει γι' Αυτόν, λέγοντας μπροστά στον κόσμο: "Ιδού, ήλθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου" (Iωάν. ΙΒ, 13-23)
Και πράγματι, αυτό έγινε. Οι Ελληνες, φωτοδότες για άλλη μια φορά, μέσα απο τους Ελληνες Πατέρες της Εκκλησίας Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο, εδραίωσαν την χριστιανική πίστη με βάση το Ορθό Δόγμα, δηλαδή την Ορθοδοξία και την διέδωσαν σε όλο τον κόσμο. 

Οι νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες", μέσα στον φανατισμό και την πλήρη άρνησή τους, πέφτουν σε ανιστόρητες γκάφες, διαλαλώντας οτι οι εν λόγω Πατέρες προσπάθησαν να εκμηδενίσουν κάθε τι Ελληνικό, που βασιζόταν στην Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. 
Ουδέν ψευδέστερον τούτου! 
Ολοι τους, σπουδαγμένοι σε Αθήνα (Νεοπλατωνική σχολή) και Αλεξάνδρεια, είχαν βαθιά γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. 
Ο δε Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπήρξε μαθητής του Φιλοσόφου Λιβάνιου, είχε κλασσική μόρφωση και τα έργα του όλα, γραμμένα στην ελληνική γλώσσα, συγκαταλέγονται ανάμεσα στους μεγαλύτερους θησαυρούς φιλοσοφίας στον κόσμο. Αυτοί είναι οι...πράκτορες των σιωνιστών εβραίων, οι "κοπρόψυχοι", οι "ύαινες εξ ανατολών" και τα "άγια ρεμάλια" που βρίζετε και χλευάζετε "κύριοι" νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες"; Σα δε ντρέπεστε!
Οι νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες" ισχυρίζονται και ουρλιάζουν οτι ο χριστιανισμός επιβλήθηκε με τη βία.
Αυτό όμως δεν ήταν παρα η φυσική αντίδραση στα τεράστια εγκλήματα και στις σφαγές των αιμοσταγών ρωμαίων αυτοκρατόρων που δίωξαν τους χριστιανούς αναίτια και τους φόρτωναν όλα τα κακά και τα δεινά που περνούσε η αυτοκρατορία εξ αιτίας των δικών τους πράξεων. Ας μη ξεχνάμε, οτι ο - τότε - κόσμος, βρισκόταν σε παρακμή.
Η αριστοκρατία και η πλουτοκρατία της εποχής ήταν βυθισμένη στη διαφθορά, ενώ ονομαστά ήταν τα σεξουαλικά όργια και τα πλήρους κατάπτωσης λουκούλια συμπόσια, που κατέληγαν σε πράξεις που υποβάθμιζαν παντελώς την ανθρώπινη υπόσταση. Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο κοινωνικό γίγνεσθαι ανδρώθηκε η νέα θρησκεία, που κήρυττε την αγάπη, την ισονομία, την πνευματικότητα και την καλοσύνη.
Οι χριστιανοί υπέφεραν τα πάνδεινα απο τους "αρχαιολάτρες" παγανιστές ρωμαίους. Και όταν τα πράγματα γύρισαν τούμπα, όταν δηλαδή επεκράτησαν τελικά οι χριστιανοί και η νέα θρησκεία, έγιναν κι απο την άλλη μεριά ακρότητες. Απειροελάχιστες όμως μπροστά στις αγριότητες των παγανιστών Ρωμαίων.
Να συμφωνήσω, οτι ο Θεοδόσιος ο Μέγας προχώρησε αρκετές φορές σε ακρότητες κατά του ελληνικού πολιτισμού, όπως αυτός εκφραζόταν μέσω της τέχνης (αγάλματα, ναοί κλπ) και των γραμμάτων (κλείσιμο σχολών κλπ). Αλλά μέχρι εκεί.
Οι Ελληνες στην πλειοψηφία τους είχαν ασπαστεί ήδη προ πολλού τον χριστιανισμό και μερικές μόνο μερίδες πληθυσμού (δεν ξεπερνούσαν το 1/8 του πληθυσμού, κατά τον Μελίσσιο τον Αλεξανδρινό) έμειναν προσκολλημένοι στην ειδωλολατρεία ή στην αθεΐα. Ε, αυτοί εισέπραξαν και το μένος των "φανατικών" της απο δώ πλευράς, πέφτοντας σε μια απίστευτη διαμάχη με κατάληξη τον τραγικό θάνατο της μεγάλης μας φιλοσόφου Υπατίας και το τρίτο κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Ο - σπουδαίος κατά τα άλλα - Ιουλιανός αργότερα, προσπάθησε να αναβιώσει την λατρεία του δωδεκάθεου, αναστηλώνοντας ναούς, επιβάλλοντας βέτο σπουδών των χριστιανών στις σχολές των Αθηνών κλπ, αλλά μάταια.
Είναι χαρακτηριστικό επίσης, οτι προσπαθώντας να αποκτήσει σαφέστερη αντίληψη των πραγμάτων, δοκίμασε να επαναφέρει τη λατρεία του θεού Απόλλωνα στην Αντιόχεια, σ' ένα εγκαταλειμμένο ναό στα περίχωρα της πόλης αλλά αποδοκιμάστηκε και λοιδωρήθηκε απο τον λαό. Την ημέρα της τελετής μόνο ο ίδιος, ο ιερέας του ναού και μια χήνα έδωσαν το «παρών», όπως αναφέρει ο ίδιος σ' ένα σύγγραμμά του. Αυτό και μόνο αποδεικνύει, οτι ο χριστιανισμός ΔΕΝ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ, αλλά με τη δύναμη των Λόγων του. Ο χρησμός δε που δόθηκε στον ίδιο τον Ιουλιανό απο το μαντείο των Δελφών (που κατα παράξενο τρόπο, σεβάστηκε ακόμη και ο Θεοδόσιος!) ήταν σαφής, παρά το διφορούμενο των χρησμών του γενικώς: "Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος, έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ".

Και στο τέλος επίσης, της ζωής του, μέσα στη σκηνή του, πληγωμένος στη μάχη εναντίον των Περσών συζητώντας με τους φιλοσόφους Πρίσκο και Μάξιμο για την αθανασία της ψυχής, ξεψύχησε με τη φράση «Νενίκηκάς με, Ναζωραίε», αναγνωρίζοντας το μάταιο της προσπάθειάς του για την αναβίωση της αρχαίας θρησκείας.

Οσο λοιπόν και να βρίζετε, να φωνάζετε, να απειλείτε ότι "σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών" για την μακραίωνη "τυραννική δουλεία ενάντια στον ελληνισμό" και άλλα τέτοια ανάξια λόγου, έχετε χάσει το παιχνίδι. Ο Χριστός έχει θριαμβέυσει αιώνες τώρα, και ο Ελληνισμός είναι το άρμα Του.

"Για του Χριστού την πίστιν την Αγίαν και της πατρίδος την Ελευθερίαν" ανέκραζε ο μέγας "Γέρων του Μοριά", καθώς ορμούσε πάνω στα στίφη των βαρβάρων κατά την Ελληνική Επανάσταση. Το ίδιο θα ανακράξουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα να βγούμε στους δρόμους επαναστατημένοι, για να γίνουμε ανάχωμα στην επιβολή της Νέας Ταξης Πραγμάτων (της οποίας μέρος και όργανα είστε κι εσείς) και της βασιλείας του Αντιχρίστου την οποία έχουν ως σκοπό να επιβάλλουν με την Παγκόσμια Κυβέρνησή τους. "Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία!"

Γιάννης Βούρος
Μελβούρνη - Αυστραλία

Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ