Ἐξ αφορμῆς τοῦ νόμου κατάργησης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς

 

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

      Β. ΗΠΕΙΡΟΥ 47 ΜΑΡΟΥΣΙ

           ΤΗΛ.  2108025211

Ἀμαρούσιον13-08-2013

Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ νόμου κατάργησης

τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν θέλει νά καταθέσει τή σφοδρή διαμαρτυρία της στήν Κυβέρνηση τῆς χώρας μας γιά τόν καινούργιο νόμο πού καταργεῖ τήν Κυριακή Ἀργία μετά ἀπό χίλια ἑπτακόσια (1700) χρόνια.  Ὁ ὑποδειγματικός ἀνά τούς αἰῶνες θεόστεπτος αὐτοκράτορας καί μέγιστος ἐν ἁγίοις, Ἅγιος Κωνσταντῖνος καθόρισε μέ τόν πρῶτο του νόμο στίς 07-03 τοῦ ἔτους 321 μ. Χ.,  μετά τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τό 313, τήν Κυριακή ἀργία ὡς ἡμέρα ἀναπαύσεως, ἀγαλλιάσεως, θείας λατρείας καί ἀγαθοεργίας.

Ἡ ἐν Λαοδικείᾳ Σύνοδος μέ τόν 29^ο  Κανόνα της, ἡ ς΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καθώς καί ὁ Μέγας Θεοδόσιος ἐπεκύρωσαν αὐτό τό μεγάλο ἀγαθό τῆς ἀργίας καί τό χάρισαν ὄχι μόνο στούς ἐν μόχθῳ ἐργαζόμενους, ἀλλά καί στούς ἀνθρώπους ὅλης τῆς οἰκουμένης.

Ἔρχεται λοιπόν τώρα ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση γιά νά γυρίσει πίσω - πίσω, στό ἀπώτατο εἰδωλολατρικό παρελθόν ὅλη τήν κοινωνικοεμπορική ζωή τῆς πατρίδας μας, νά βασανίσει ἔτι περισσότερο τούς μικρομεσαίους ἐπιχειρηματίες καί νά τούς  ὑπο­χρεώσει σέ πιό πολλά λειτουργικά ἔξοδα μέ τό ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τους κατά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς.  Τολμᾷ νά σνομπάρει, μέσῳ τοῦ «ἐκσυγχρονιστῆ» ὑπουργοῦ κ. Χατζηδάκη, τήν πίστη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν δηλώνοντας ὅτι ἡ Κυριακή ἀργία «κρατᾷ τή χώρα στό παρελθόν». Ἀφελέστατο ἐπιχείρημα πού ἀπροκάλυ­πτα δείχνει τά νεοταξικά σχέδια καί τήν ἀνοιχτή ἄρνηση τῆς πίστεως στό θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.  Μανία καταδιώξεως κατά τοῦ ἕλληνα πολίτη πού τό δικτατορικό καθεστώς μέ ἄθεο νόμο ἀπαγορεύει ἔστω μιά ἡμέρα νά ξεκουράζεται, νά ἐκκλησιάζεται καί νά ἐπικοινωνεῖ μέ τήν οἰκογένειά του.

Οἱ ἐχθροί τοῦ λαοῦ ἔχουν σχέδιο ἐξόντωσης.  Πίεσαν ἀφόρη­τα τό λαό μας στά οἰκονομικά, ἐνῷ ταυτόχρονα τά μέσα ἐνημέρω­σης προανήγγειλαν νέους φόρους, νέα χαράτσια, νέες περικοπές.  Ἀποκορύφωμα τῶν μνημονιακῶν πιέσεων ὑπῆρξαν οἱ ὁμαδικές ἀπολύσεις.  Ἔτσι φθάσαμε στό ρεκόρ τῶν χιλιάδων αὐτοκτονιῶν.  Λιγότερες ἴσως θά ἦταν οἱ ἀνθρώπινες ἀπώλειες, ἄν μᾶς εἶχαν στήσει κανονικό πολεμικό μέτωπο.  Ἔχουν ἔτσι τό ἄλλοθι οἱ ἐχθροί μας ὅτι δέν μᾶς κάνουν κακό, ἀλλά ἐνδιαφέρονται νά μᾶς συμμορφώσουν καί νά μᾶς νοικοκυρέψουν.  Ἀφοῦ ἀπό τήν πλευρά τους διαπιστώνουν ἀποδοχή τῶν σκληρῶν μνημονιακῶν μέτρων ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ μας, βάλλουν τώρα εὐθέως κατά τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου θεανθρωπίνης πίστεώς μας.   

Ὁ νόμος κατάργησης τῆς Κυριακῆς ἀργίας προσβάλλει βλάσφημα τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τελείου Θεοῦ καί τελείου ἀνθρώπου, καί κυρίως τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεώς Του.  Προσβάλλει βάναυσα καί τήν ἀ­ξία τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου, χάριν τοῦ ὁποίου καί πρός ἀνακού­φισιν τοῦ ὁποίου, θείᾳ ἐπινοίᾳ, ὁ θεόστεπτος αὐτοκράτορας Μέγας Κωνσταντῖνος θέσπισε μέ νόμο τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς.

Οὐδεμία ἱστορικῶς ἀντίδραση ὑπῆρξε ἀπό καμιά ἄλλη θρησκεία ἤ κοινωνική τάξη τότε πού καθιερωνόταν ἡ ἀργία τῆς Κυ­ριακῆς, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, τά ἑκατομμύρια τῶν κατοίκων τῆς τότε Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλά καί εὐρύτερα ἀνά τή οἰκουμέ­νη, ὠφελοῦντο καί ἀναπαύονταν ἀτομικῶς, οἰκογενειακῶς, συνολι­κῶς.  Εἰσέπρατταν ἀπό τήν ἐξουσία ἀνθρωπιά, σεβασμό καί μαζί μέ τήν παύση τῶν διωγμῶν, ἔναρξη πραγματικοῦ, ὄντως θεανθρωπίνου πολιτισμοῦ.

Εἶναι πλέον ξεκαρδιστικό ἀνέκδοτο πού προσεγγίζει τά ὅρια τῆς γελοιότητας ἡ αἰτιολογία θέσπισης τοῦ νόμου περί καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ὅτι δηλαδή ἔτσι βοηθεῖται νά ἀναρρώσει ἀπό τή νεκρωσή της ἡ ἀγορά!!!  Ποιός τούς πιστεύει;

Ἤδη ἔχουν δημοσιευθεῖ πολλές ἀντιδράσεις Σεβασμιωτάτων Ἀρχιερέων, ἐκκλησιαστικῶν φορέων ἀλλά καί κοσμικῶν πού μέ  ἀτράνταχτα ἐπιχειρήματα τρανώνουν τά ἐντελῶς αὐτονόητα γιά τό λαό μας.  Ἡ Ὁμοσποδία τῶν Ἐμπορικῶν Συλλόγων καί τῶν ἰδιωτι­κῶν ὑπαλλήλων, ἡ Ἐθνική Συνομοσπονδία Ἑλληνικοῦ ἐμπορίου καθώς καί ἡ Γενική Ὀμοσπονδία Καταναλω­τῶν Ἑλλάδος (ΙΝΚΑ) σύσσωμοι ἀντιδροῦν στόν ἐξοντωτικό νόμο πού μαζί μέ τούς ἄλλους τῆς τελευταίας τετραετίας ἐξευτελίζουν τόν Ἕλληνα πολίτη, ἐπιδιώκουν νά τόν καταστήσουν πάμπτωχο καί νά τόν ἀπογυμνώσουν ἀπό ὅλα τά ὑπάρχοντά του.  Δούλους ἀργυρώνη­τους μᾶς θέλουν στά νεοταξικά σκλαβοπάζαρα.  Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι, κάποιος ἄλλος ὑπουργός νά ἐλέγχει, νά φορολογεῖ καί νά δεσμεύει τόν ἀέρα πού ἀναπνέουμε ἐμεῖς καί τά παιδιά μας.

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν ἀπό τήν ἀρχή τῆς «κρίσεως» εἶχε ταπεινῶς συστήσει σέ ὅλους τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί τίς ἀδελφές νά ἐγειρόμαστε καθ’ ἑκάστην ὄρθρου βαθέος καί μέ ἄκρα ταπείνωση καί, εἰ δυνατόν, μέ πλήρη ἀκακία, νά ἀναφερόμαστε στόν Κύριο τῶν Κυρίων Ἰησοῦ Χριστό μας διά τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».  Νά ἐπικαλούμαστε τίς πολλές πρε­σβεῖες τῆς Παναγίας μας, τῆς μετά Θεόν Θεοῦ, κατά τούς Ἁγίου Πατέρες μας λέγοντας τό «Ὑπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι ἤ σῶσον ἡμᾶς», κρατώντας καί περνώντας τό κομποσχοίνι πού πολύ μᾶς βοηθάει νά συγκεντώνεται ὁ νοῦς μας καί νά συνενώνεται χαρισματικά μέ τήν καρδιά καί μέ ὅλο τό σῶμά μας.

Τώρα, ἄμεσα, γρήγορα, ὁ «προοδευτικός» ὑπουργός πού κατέθεσε τό νομοσχέδιο κατάργησης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς καί ἡ «προοδευτική» κυβέρνηση μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά συνειδητοποιήσουμε τούς ἐχθρούς μας, νά εὐχόμαστε γι’ αὐτούς νά μετανοήσουν καί νά μή χάσουν τόν παράδεισο, ἀλλά καί ἐμεῖς νά ἐντείνου­με τόν ἐν Χριστῷ πνευματικό μας ἀγῶνα.

Πρέπει ἀδελφοί, νά διαλαλήσουμε πρός πᾶσα κατεύθυνση:

1.              Ὅτι δέν εἴμαστε διατεθειμένοι κλῆρος καί λαός, νά ἀποδεχθοῦμε τά τετελεσμένα τῶν «προοδευτικῶν» ὑπουργῶν καί ὅσων βουλευτῶν ψήφισαν τό νόμο.

2.              Κάθε Σαββατόβραδο νά ὑπενθυμίζουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο τήν ἀτομική καί συλλογική - ἐκκλησιολογική - σημασία τοῦ Ἐκκλησιασμοῦ τῆς Κυριακῆς.  Ἔρχεται ὁ Ἀναστάς Χριστός γιά νά μᾶς προσφέρει τά ἀναστάσιμα ἀγαθά Του.  Μᾶς θέλει ὅμως μετόχους στήν κατ’  ἐξοχήν ἀναστάσιμη θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς.  Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἔχοντας χριστοαφθονοπάροχη τήν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία τοῦ Κυριακάτικου ἐκκλησιασμοῦ λέγει: Ὅσο κι’ ἄν εἶσαι βεβαρυμένος ἀπό τόν τραχύ ἀγῶνα τῆς ἑβδομάδος γιά τήν ἐπιβίωση, μήν ἀφήσεις τόν ἑαυτό σου μακράν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.  Θά διαπιστώσεις προσωπικά, ὅτι εἰσέρχεσαι στόν ἱερό ναό ὡς λῦκος καί φεύγεις ἀνάλαφρος, πρᾷος καί χαρούμενος ὡς πρόβατο.  Μπορεῖ νά ἔρχεσαι ἄγριος καί μαῦρος σάν κοράκι καί ἐξέρχεσαι εἰρηνεμένος καί κεκαθαρμένος σάν περιστέρι.  Μπορεῖ νά χάνεις λίγο ὕπνο, κερδίζεις ὅμως ἀσύλληπτες ἀντοχές γιά ὁλόκληρη τήν ἑβδομάδα.  Ἄν μέχρι σήμερα δέν εἴχαμε στό πρόγραμμά μας τόν ἐκκλησιασμό τῆς Κυριακῆς, ἄς τόν προσθέσουμε πάραυτα.  Ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἄς γίνει ἡ ἁγία ἀφετηρία σέ ὅλους μας, τούς βαπτισμένους καί μυρωμένους ὀρθοδόξους, Ἕλληνες καί μή, νά τιμήσουμε τήν Κοίμησή Της καί τήν ἔνσωμη ἁγία Μετάστασή Της στούς Οὐρανούς.  Θά Τήν παρακαλέσουμε ἱκετευτικά νά μᾶς γλυκάνει τήν ψυχή καί τήν καρδιά μέ τήν ἄκτιστη πανευφρόσυνη Χάρη τοῦ Υἱοῦ Της, ὥστε μετά ἀπό κάθε θεία Κυριακάτικη Λειτουργία νά φεύγουμε ἐφοδιασμένοι μέ νοῦ καθαρό καί συγκροτημένο, λεοντόκαρδη διάθεση, φιλάδελφη ἑτοιμότητα, ὄρεξη γιά δημιουργία, ἔμπνευση ἀκόμα καί μέσα στίς ὁριακές ἐργασιακές συνθῆκες πού ζοῦμε, ἀφοβία γιά τήν ἐπικείμενη ἀπώλεια τῶν λιγοστῶν περιουσιακῶν μας στοιχείων, θεία διάκριση γιά κάθε ἀπρόοπτο, ἀναπάντεχο ἤ ὁ,τιδήποτε ἀναμενόμενο ἀπό τά διευθυντήρια τῆς Νέας ἐποχῆς.

Οἱ ἱεροί κανόνες τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μας ὁρίζουν ὅτι, ὅποιος δέν ἐκκλησιάζεται ἐπί τρεῖς συνεχεῖς Κυριακές «ἀφοριζέ­σθω».  Τό ρῆμα αὐτό σέ μέση φωνή δηλώνει ὅτι, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος μέ δική του θέληση, πρωτοβουλία καί πρακτική, ἀποκόπτεται ἀπό τό ἅγιο, ζωοποιό, μυστηριακό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.  Ἄν ἀλλάξουμε τακτική καί γιά τρεῖς συνεχῶς Κυριακές ἐκκλησια­σθοῦ­με, θά ἀφυπνισθεῖ ἡ ψυχή μας, θά ἀρχίσει νά τρέφεται μέ τά θεῖα πνευματικά ψυχικά ἐδέσματα καί ἡ θεϊκή ὄρεξη καί ὁ θεῖος πόθος θά αὐξάνεται.  Ἡ θεία Κυριακάτικη λειτουργία θά γίνει μαγνήτης, πού θά μᾶς ἑλκύει ὅλο καί περισσότερο.  Ὁ Χριστός θά εἶναι τότε γιά μᾶς πατέρας, φίλος, ἀδελφός, τό πρῶτο ἀγαπημένο πρόσωπο, ὥστε μέ κανένα νόμο δέν θά ἀποκοποῦμε ἀπό τήν πανευτυχία πού θά ἔχουμε ἀνακαλύψει.

Ὁ νόμος μπορεῖ νά γίνει ἀφορμή γιά μείζονα πνευματική ἐν Χριστῷ προκοπή, ἐπίγνωση τοῦ θείου ἐν Χριστῷ ἔρωτος καί οὐσιαστική κατάργηση τοῦ νόμου περί κατάργησης τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς.

3.  Ἀξίζει καί ἐπιβάλλεται αὐτός ἤ αὐτή πού θά τρωθεῖ ἀπό τό θεῖο ἔρωτα, τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, νά γίνει διαπρύσιος κήρυκας τῆς θειοτάτης σημασίας τοῦ κατά Κυριακήν ἐκκλησιασμοῦ.

Ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι, ὅσοι πιστοί, ὅσοι ἔχουμε γνώση τῆς χαρισματικῆς ἐν Χριστῷ δυναμικῆς τῆς θείας Κυριακάτικης Λειτουργίας, ἔχουμε χρέος νά ὁμολογοῦμε τό Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα γιά μᾶς Ἰησοῦ Χριστό, πού κλίνει οὐρανούς καί κατεβαίνει κατά τήν ὡριαία διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας μέσα μας καί μέσα σέ ὅλον τόν κόσμο.

Μέ πολλή ἀγάπη, διάκριση καί σύνεση τό αὐτό πρέπει νά κάνουμε στά παιδιά μας, στά ἐγγόνια μας, στούς μαθητές μας, στούς νέους καί στίς νέες.  Οἱ καιροί οὐ μενετοί.  Δύσκολες καί πολύ ἐπικίνδυνες οἱ ἡμέρες μας.  Ὁ Κύριος ἐγγύς!  Δέν πρέπει νά νουθετήσουμε τήν νέα γενιά;  Εἶναι τά παιδιά ἀγριεμμένα, ξεσηκωμένα ἀπό τήν αἰσχρή τηλεόραση καί τό αἰσχρό internet.  Δέν πρέπει νά τά παρακαλέσουμε γιά τό καλό τους νά γίνουν οἱ καλύτεροι φιλοθεάμονες τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Λειτουργίας;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος προτείνει νά συμβουλεύουμε διακριτικότατα τά παιδιά, χωρίς νά τά πιέζουμε ἤ νά τά μαλλώνουμε γιά τέτοια πνευματικά θέματα καί δή γιά τήν κορυφή ὅλων τῶν προσευχῶν, ὅλων τῶν γνώσεων καί ὅλων τῶν εὐλογιῶν πού εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. 

Συνεχίζων ὁ ἱερός Πατήρ λέγει, ἄν δέν σέ ἀκοῦνε, ἐπανάλαβε σέ καλύτερη, σέ καταλληλότερη ὥρα τήν προτροπή γιά τή θεία Λειτουργία.  Καί ἄν δέν σέ ξανακούσουν, ὑπάρχει καί ἄλλος τρόπος.  Προσευχήσου θερμά καί τήν ὥρα τῶν συμβουλῶν σου θά δώσει ὁ Κύριος δάκρυα, πού θά μαλακώσουν τήν ἀντίσταση, τήν ἀντιλογία ἤ τή νεανική θρασύτητα.  Πρόσεξε λέγει, τί ἔκανε ὁ θεῖος Παῦλος μιλώντας στούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου: «…τριετίαν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον…» (Πράξ. κ΄ 31) «... ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν ὑμῖν...» (Γαλ. δ΄ 19)

 Εἶδε λέγει τί πέτυχε ὁ Παῦλος μέ τά ἱκετευτικά δάκρυα, πού ἔβγαιναν ἀπό καρδιά πού καιγόταν ἀπό ἀγάπη στό Χριστό καί στόν ἄνθρωπο.  Γιαυτό κατάφερε ὄχι ἐγκεφαλικά ἀλλά βαθειά, μέσα στήν καρδιά τους νά μορφώσει τό Χριστό καί ἔτσι πάντα νά μετέχουν στή θεία Λατρεία τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι σταδιακά, ἀλλά χριστοδυναμικά, de facto, θά καταργη­θεῖ ὁ νόμος «περί καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς» ἀφοῦ ὄλο καί περισσότεροι ἀδελφοί μας θά ἐνσωματώνονται ἑκούσια καί ζωντανά στό Κυριακάτικο πανηγύρι τῆς Θείας Λειτουργίας.

4. Οἱ κληρικοί καί οἱ χοροί τῶν ἱεροψαλτῶν θά πρέπει νά εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί στήν τέλεση τῆς θείας Λειτουργίας τῆς Κυριακῆς, γνῶστες τῆς πολύ πλούσιας λατρείας καί δή τῆς δοκιμασμένης ὀρθοδόξου λειτουργικῆς παραδόσεως.  Ὅσο πιό ταπεινή καί μετά συντετριμμένης καρδίας εἶναι ἡ παράστασή μας στή θεία Λειτουργία, τόσο πιό προσεκτικοί στούς λογισμούς, στήν ἐπιστράτευση τῆς λεπτῆς προσοχῆς τους καί στήν ἀμετεώριστη προσευχή γίνονται οἱ πιστοί μας, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πού ἁγιάζεται καί χριστοποιεῖται μέσα σ’ αὐτούς τούς χαλεπούς καιρούς.

Ἄς πρυτανεύει ἡ ἐν Χριστῷ ἁπλότητα, ἡ ἐν Χριστῷ σιωπή, ἡ ἐπιβεβλημένη μεγαλοπρέπεια στά ἱεροψαλτικά ἐκκλησιαστικά ᾄσματα, ὅπου χρειάζεται, ὥστε νά ἐπιτυγχάνεται ἡ σταυρική μετάνοια καί κατάνυξη στίς ψυχές ἀλλά καί ἡ ἄκρως ἀναστάσιμη χαρά πού ἀποτελεῖ καί τό ἀποκορύφωμα ὅλων τῶν αἰτημάτων, ὅλων τῶν μυστικῶν εὐχῶν καί ὅλων τῶν μεγαλοπρεπεστάτων ὕμνων τῶν χορῶν τῶν ἱεροψαλτῶν.  Μέσα σ’ ἕνα τέτοιο γνήσια ὀρθόδοξο λειτουργικό χαρισματικό περιβάλλον μπορεῖ νά μή σαγηνεύονται οἱ σήμερα πολλαπλῶς διωκόμενοι Ἕλληνες ὀρθόδοξοι πολῖτες;  Ὅταν μυστικῶς καί ἐγκαρδίως ἀναπαύονται οἱ ψυχοῦλες τους μέσα στήν σωτήρια κιβωτό τῆς Κυριακάτικης θείας Λειτουργίας δέν θά γίνονται ὁ ἕνας μετά τόν ἄλλο μεγαλοκήρυκες καί χριστοκήρυκες τοῦ λειτουργικοῦ θησαυροῦ πού ἔχει ἐμφυτεύσει ὁ Χριστός μέσα τους;   Δέν θά ἔρθει καί πάλι κάποια στιγμή πού de facto, ἐν τοῖς πράγμασι θά ἀκυρωθεῖ ὁ νόμος περί καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς;

5. Καί πρακτικῶς ὅμως θά πρέπει νά ἀντιδράσουμε.  Νά μήν ἀμελοῦμε νά ψωνίζουμε τίς ἄλλες ἡμέρες καί νά μήν εὐνοοῦμε τά πολυεθνικά supermarket.  Ὁ λαός ἔχει τή δύναμη νά περιθωριοποιή­σει (συρρικνώσει) τήν πελατεία, τήν εὐρρωστία καί τή δύναμη τῶν πολυεθνικῶν μεγαλοκαταστημάτων, ἔστω κι ἄν αὐτά τίς Κυριακές δημιουργοῦν κάποιες προσφορές.  Ὁ λαός ἔχει δείξει τή βούλησή του σέ παραπλήσιες ἀντιλαϊκές θεσμοθετήσεις τοῦ παρελθόντος.  Γιατί νά μή γίνει τώρα πρακτικά, λαϊκό μποϋκοτάζ κατά τοῦ νόμου;

Γιατί μουσουλμᾶνοι καί ἑβραῖοι συνεργάστηκαν γιά νά ἀπαγχονισθεῖ ὁ ἔνδοξος ἐθναπόστολός μας ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός;  Ἀκριβῶς ἐπειδή μέ τόν ἅγιο θεανθρώπινο λόγο του εἶχε ἐπηρεάσει πρακτικά τούς σκλάβους προγόνους μας καί δέν προέβαιναν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς σέ ἐμπορικές διαπραγματεύσεις μέ τούς ἐμπόρους τῶν Ἑβραίων, πού ὡς Θεό τους εἶχαν τό χρηματικό κέρδος! 

Μποροῦμε λοιπόν καί μεῖς σήμερα νά γίνουμε πιό σωστοί, πιό χριστιανοί;  Νά μή πατήσουμε τό πόδι μας κατά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς στά καταστήματα!   Δέν μποροῦμε ὅλες τίς ἄλλες ἡμέρες νά προμηθευόμαστε τά ψώνια μας; Εἶναι πολύ μεγάλη ἡ δύναμη τοῦ καταναλωτῆ.  Δέν πρέπει τόσο ἁπλᾶ, τόσο φυσικά, τόσο πρακτικά νά δώσουμε τό μήνυμά μας στήν ἀσεβῆ Ἑλληνική Κυβέρνηση; 

6. Σέ λίγο καιρό πιστεύουμε ὅτι θά μπορέσουμε νά πληροφορηθοῦμε τόν κατάλογο τῶν βουλευτῶν πού ἐπιπόλαια ἤ συνειδητά ψήφισαν τόν τόσο ἀντίχριστο καί ἀπάνθρωπο νόμο.  Ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς ἑπόμενης ἐκλογικῆς ἀναμέτρησης νά ξέρουμε ποιά χέρια ψήφισαν κατά τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας.

Δέν πρέπει νά ξέρουμε ποιοί πρόσθεσαν ὀξύτερο ψυχικό πόνο, περισσότερη ἀπλήρωτη δουλειά καί κόπο στούς ἐργαζόμενους; Δέν πρέπει νά γνωρίζουμε ποιοί ἔχουν βαλθεῖ νά κλείσουν τούς μικρομεσαίους καταστηματάρχες πρός ὄφελος τῶν πολυεθνικῶν;

Γιατί θά πρέπει ἡ Ἑλλάδα νά γίνει τό πρῶτο πιλοτικό ἀθεϊ­στικό κράτος καί μέ τήν κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς; Ποιά Εὐρωπαϊκά κράτη, ἄς μᾶς ποῦν, ἔχουν ψηφίσει τέτοιο ἀντιθεαν­θρώπινο νόμο;  Εἶναι πλέον καταχωρημένο στή γνώση καί στή συνείδηση τῶν Εὐρωπαίων ὅτι εἶναι ἀσύμφορη ἡ λειτουργία τῶν καταστημάτων κατά τήν Κυριακή.  Εἶναι δέ ἀποδεδειγμένο καί λογιστικά.  Ἡ νεοταξική ὅμως νοοτροπία μαίνεται (=πολεμάει μέ μανία) ἐναντίον κάθε χρι­στιανικοῦ θεανθρωπίνου θεσμοῦ κυρίως στήν ὀρθόδοξη χώρα μας.

Θά μπορούσαμε νά καταχωρίσουμε πολλά  καί περικαλλέστατα λογοτεχνικά κείμενα δοκίμων Ἑλλήνων λογοτεχνῶν μας πού περιγράφουν πολύ ζωηρά τή μοναδικότητα καί χαρισματική ἰδιομορφία τῆς Ἑλληνικῆς Κυριακῆς, πού εἶναι ὁπωσδήποτε συνδυασμένη μέ τήν ἀργία της. 

Ἀντ’ αὐτῶν προτιμοῦμε νά παραθέσουμε ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τίς διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ:

«Ἐπῆγεν ὁ Κύριος εἰς τήν κόλασιν καί ἔβγαλε τόν Ἀδάμ, τήν Εὔαν καί τό γένος του. Ἀνέστη τήν τρίτην ἡμέραν. Ἐφάνη δώδεκα φοράς εἰς τούς Ἀποστόλους του. Ἔγινε χαρά εἰς τόν οὐρανόν, χαρά εἰς τήν γῆν καί εἰς ὅλον τόν κόσμον· φαρμάκι καί σπαθί δίστομον εἰς τήν καρδίαν τῶν Ἑβραίων καί μάλιστα τοῦ διαβόλου. Διά τοῦτο καί οἱ Ἑβραῖοι δέν κατακαίονται ἄλλην ἡμέραν τόσον, ὡσάν τήν Κυριακήν, ὁπού ἀκούουν τόν παπά μας νά λέγη: «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν». Διότι ἐκεῖνο ὁπού ἐσπούδαζον οἱ Ἑβραῖοι νά κάμουν διά νά ἐξαλείψουν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, ἐγύρισεν ἐναντίον τῆς κεφαλῆς των. Πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νά χαιρώμεθα πάντοτε, μά περισσότερον τήν Κυριακήν, ὁπού εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακήν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακήν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νά ἀναστήση ὅλον τόν κόσμον.

     Πρέπει καί ἡμεῖς νά ἐργαζώμεθα τάς ἕξ ἡμέρας διά ταῦτα τά μάταια, γήϊνα καί ψεύτικα πράγματα, καί τήν Κυριακήν νά πηγαίνωμεν εἰς τήν ἐκκλησίαν καί νά στοχαζώμεθα τάς ἁμαρτίας μας, τόν θάνατον, τήν κόλασιν, τόν παράδεισον, τήν ψυχήν μας ὁπού εἶνε τιμιωτέρα ἀπό ὅλον τόν κόσμον, καί ὄχι νά πολυτρώγωμεν, νά πολυπίνωμεν καί νά κάμνωμεν ἁμαρτίας· οὔτε νά ἐργαζώμεθα καί νά πραγματευώμεθα τήν Κυριακήν. 

    Ἐκεῖνο τό κέρδος ὁπού γίνεται τήν Κυριακήν εἶνε ἀφωρισμένο καί κατηραμένο, καί βάνετε φωτιά καί κατάρα εἰς τό σπίτι σας καί ὄχι εὐλογίαν· καί ἤ σέ θανατώνει ὁ Θεός παράκαιρα, ἤ τήν γυναίκα σου, ἤ τό παιδί σου, ἤ τό ζῶον σου ψοφᾷ, ἤ ἄλλον κακόν σου κάμνει.

Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διά νά μή πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικόν μήτε σωματικόν, ἐγώ σᾶς συμβουλεύω νά φυλάγετε τήν Κυριακήν, ὡσάν ὁπού εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τόν Θεόν. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Τήν φυλάγετε τήν Κυριακήν; Ἄν εἶσθε χριστιανοί, νά τήν φυλάγετε. Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τό γάλα τῆς Κυριακῆς τί τό κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νά τό σμίγης ὅλο καί νά τό κάμνης ἑπτά μερίδια· καί τά ἕξ μερίδια κράτησέ τα διά τόν ἑαυτόν σου, καί τό ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἄν θέλης, δῶσέ το ἐλεημοσύνην εἰς τούς πτωχούς ἤ εἰς τήν Ἐκκλησίαν, διά νά εὐλογήση ὁ Θεός τά πράγματά σου. Καί ἄν τύχη ἀνάγκη καί θέλης νά πωλήσης πράγματα φαγώσιμα τήν Κυριακήν, ἐκεῖνο τό κέρδος μή τό σμίγεις εἰς τήν σακκούλα σου, διότι τήν μαγαρίζει· ἀλλά δῶσέ τα ἐλεημοσύνην, διά νά σᾶς φυλάγη ὁ Θεός» (Διδαχ. Δ΄).

Διά τήν Ἑστίαν Πατερικῶν Μελετῶν

ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

                                                                   ἐφημέριος Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου



Πηγή 

 anavaseis

 

 

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας οι πιστοί προστρέχουν στη...δική τους Παναγία

Αθήνα

Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. Η προετοιμασία των πιστών αρχίζει από την 1η Αυγούστου με τη νηστεία που διαρκεί έως τον Δεκαπενταύγουστο, αποτελώντας για τους Ορθόδοξους χριστιανούς το «Πάσχα του καλοκαιριού».

Στις 15 Αυγούστου χιλιάδες πιστών με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και κατάνυξη, προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα, όπου λιτανεύονται οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας για να μαρτυρήσουν τη πίστη τους στο πρόσωπό της.

Η Παναγία, το ιερότερο από τα πρόσωπα της Ορθοδοξίας, δοξάζεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Η λατρεία που έχουν οι πιστοί στη «μητέρα» του Θεού και των ανθρώπων αποδεικνύεται από τα πολλά ονόματα: Μεγαλόχαρη, Εκατονταπυλιανή, Φανερωμένη, Κοσμοσωτήρα, Χοζοβιώτισσα, Εικοσιφοίνισσα, Βρεφοκρατούσα, Ελεούσα, Θαλασσινή, Γιάτρισσα, Μυρτιδιώτισσα και πολλά ακόμη.

Και μπορεί το επίκεντρο των εκδηλώσεων να είναι η Παναγία της Τήνου και τη Παναγία Σουμελά, όμως, σε κάθε γωνιά της χώρας υπάρχει και μια ξεχωριστή Παναγιά. Ιδού ένα μικρό οδοιπορικό:

Η Παναγία της Τήνου

Η εικόνα της Παναγίας της Τήνου βρέθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1823, έπειτα από πολλές προσπάθειες και «με την υπόδειξη της Παναγίας στη μοναχή Πελαγία», στην ιστορική Μονή της «Κυράς των Αγγέλων», στο Κεχροβούνι.

Με Βασιλικό Διάταγμα του 1836, καθιερώθηκε ο εορτασμός της Παναγίας στην Τήνο να είναι οκταήμερος και να διαρκεί έως τα «εννιάμερα της Θεοτόκου», στις 23 Αυγούστου, όπου μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης, κατάνυξης και σεβασμού, ψάλλονται ύμνοι και εγκώμια, μπροστά στον επιτάφιο και την εικόνα.

Ο δρόμος που οδηγεί από το λιμάνι στο ναό του Ευαγγελισμού, όπου βρέθηκε η εικόνα, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της άρρηκτης σχέσης του ελληνισμού με την Ορθοδοξία.

Στην Τήνο παράλληλα με την εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι Έλληνες τιμούν κι αυτούς που χάθηκαν, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν και βούλιαξαν την « Έλλη» μέσα στο λιμάνι του νησιού ανήμερα της Παναγιάς.

Παναγία Σουμελά

Η Παναγία Σουμελά αποτελεί το σύμβολο της ποντιακής πίστης, αν και η πρώτη ονομασία της θαυματουργής εικόνας ήταν Αθηνιώτισσα.

Την εικόνα της Παναγίας Σουμελά αγιογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Μετά τον θάνατό του τη μετέφερε στην Αθήνα ο μαθητής του Ανανίας και τοποθετήθηκε σε περικαλλή ναό της Θεοτόκου. Έτσι αρχικά ονομάστηκε ως Παναγία η Αθηνιώτισσα.

Στο τέλος του 4ου αιώνα (380-386 μΧ), σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία η Αθηνιώτισσα εμφανίστηκε ως όραμα στους μοναχούς Σωφρόνιο και Βαρνάβα, στη Αθήνα, και τους κάλεσε στην εκκλησία.

Εκεί είδαν την εικόνα να σηκώνεται από το προσκυνητάρι, να βγαίνει από το παράθυρο και να πετάει προς τα ουράνια. Συγχρόνως, άκουσαν την Θεοτόκο να λέει: «Πηγαίνω στην Ανατολή. Προπορεύομαι στο όρος Μελά. Ακολουθήστε με...».

Οι μοναχοί την ακολούθησαν και στο όρος Μελά, στον Πόντο, όπου στάθηκε, κτίστηκε μεγάλος Ναός και Μονή. Έτσι η εικόνα πήρε την ονομασία Σουμελά από τη φράση «στου Μελά».

Το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, μοναχοί έθαψαν την εικόνα, μαζί με άλλα κειμήλια.

Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης. Η εικόνα επανήλθε στην Αθήνα και παρέμεινε στο Μουσείο έως το 1951. Τότε, το Σωματείο «Παναγία Σουμελά» Θεσσαλονίκης πρότεινε το κτίσιμο ναού στις πλαγιές του Βερμίου, στην Καστανιά Βέροιας.

Η Παναγία στο Μικρόκαστρο Κοζάνης

Ιδιαίτερος είναι ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο, του δήμου Βοΐου.

Κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας, που χρονολογείται από το 1603, ενώ εντύπωση προκαλεί η αναβίωση του εθίμου των προσκυνητών καβαλάρηδων από τη Σιάτιστα.

Το έθιμο των καβαλάρηδων προσκυνητών έρχεται από την τουρκοκρατία, όταν αποτελούσε ευκαιρία για τους σκλαβωμένους να δείξουν τη λεβεντιά και τον πόθο τους για λευτεριά.

Παναγία της Εκατονταπυλιανής

Ο ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής βρίσκεται στην Παροικιά, της Πάρου. Για το ναό υπάρχουν δύο ονομασίες: «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή».

Σύμφωνα με την παράδοση, η Κατοπολιανή έχει ενενήντα εννέα φανερές πόρτες, ενώ η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Η πόρτα αυτή θα φανεί και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη.

Πολλές παραδόσεις αναφέρονται στην ίδρυση της Εκατονταπυλιανής. Η πρώτη πληροφορεί ότι, όταν η Αγία Ελένη μητέρα πήγαινε στην Παλαιστίνη για να βρει τον Τίμιο Σταυρό, έφτασε στην Πάρο και προσευχήθηκε σε ένα μικρό ναό που βρίσκονταν στη θέση της Εκατονταπυλιανής.

Κατά την προσευχή της έκανε τάμα ότι αν βρει τον Τίμιο Σταυρό, θα χτίσει στη θέση αυτή έναν μεγάλο ναό.

Η προσευχή της εισακούστηκε. Βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και, πραγματοποιώντας το τάμα της, ανήγειρε τον μεγαλόπρεπο ναό της Εκατονταπυλιανής.

Μία δεύτερη παράδοση αναφέρει ότι το τάμα της Αγίας Ελένης ολοκλήρωσε ο γιος της Άγιος Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καθώς η ίδια δεν πρόλαβε.

Η Χοζοβιώτισσα της Αμοργού

Στην Αμοργό, πάνω σε έναν γκρεμό 300 μέτρων δεσπόζει το ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισσας που τιμάται στις 15 Αυγούστου.

Κτίστηκε το 1088 μ.Χ. από το βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό σύμφωνα με επιγραφή της Ι. Μονής.

Για τον τρόπο άφιξης της εικόνας στην Αμοργό υπάρχουν δύο παραδόσεις: Η πρώτη λεει ότι η εικόνα βρέθηκε μέσα σε μια βάρκα εκεί ακριβώς που είναι κτισμένο το σημερινό μοναστήρι. Λέγεται ότι την εικόνα τοποθέτησε μια ευσεβής κυρία μέσα σε βάρκα από την πόλη Χόζοβα της Παλαιστίνης και την άφησε να ταξιδέψει μόνη της στην θάλασσα, για να γλιτώσει από τα χέρια των εικονομάχων.

Η δεύτερη εκδοχή λέει ότι τη θαυματουργική εικόνα έφεραν στην Αμοργό μοναχοί από το μοναστήρι του Χοτζεβά της Παλαιστίνης, που βρίσκεται κοντά στην Ιεριχώ, οι οποίοι έφυγαν λόγω των διωγμών από τους εικονομάχους.

Περνώντας από την Κύπρο οι μοναχοί έπεσαν πάνω σε ληστές που βεβήλωσαν, έσχισαν στα δύο και έριξαν στη θάλασσα την εικόνα. Τα δύο τεμάχια ήρθαν με θαυματουργικό τρόπο κάτω από το βράχο της Αμοργού κι ενώθηκαν μόνα τους χωρίς να διακρίνεται τίποτε.

Αλλοι λένε ότι συγκολλήθηκαν από τους μοναχούς που συνέχισαν το ταξίδι τους, έφτασαν στην Αμοργό και έκτισαν το μοναστήρι στον τόπο που τους υπέδειξε η Παναγία. Μάρτυρας για τον τόπο αυτό ήταν η σμίλη, που για αιώνες βρισκόταν σφηνωμένη στο βράχο και έπεσε το 1952.

Η «Οφιούσα» της Κεφαλονιάς

Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, βρίσκεται ο ναός της Κοιμήσεως. Εκεί από τη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα (6 Αυγούστου) εμφανίζονται μέσα και έξω από τον ναό μικρά φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας».

Στη θέση αυτή, λέει η παράδοση, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς, μεγάλο και πλούσιο. Όταν το μοναστήρι δέχτηκε επίθεση από πειρατές οι καλόγριες για να μην πέσουν στα χέρια τους παρακάλεσαν την Παναγία να τις κάνει πουλιά, ή φίδια.

Έτσι, σαν φίδια, ιερά πλέον, γυρίζουν κάθε χρόνο στις αρχές του Αυγούστου και όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν. Την παραμονή της Κοιμήσεως «πλημμυρίζουν» τον ναό.

Σύμφωνα με την παράδοση αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940 και το 1953, όταν το νησί δοκιμάστηκε από τους σεισμούς.

Παναγία Αγιασώτισσα

Στην ενδοχώρα της Λέσβου, στην Αγιάσο, ο Δεκαπενταύγουστος αποτελεί μία ξεχωριστή εμπειρία για όλους. Η ομώνυμη εικόνα είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά, πλασμένη με κερί και μαστίχα.

Πολλοί από τους προσκυνητές, με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης, περπατούν 25 χιλιόμετρα για να φθάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου διανυκτερεύουν. Την ημέρα της γιορτής της Παναγίας, ύστερα από τη Λειτουργία, γίνεται η περιφορά της εικόνας γύρω από το ναό, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις φθάνουν στο αποκορύφωμά τους με τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού.

Η Παναγία της Ολύμπου στην Κάρπαθο

Διαφορετικός είναι ο εορτασμός στην Όλυμπο της Καρπάθου. Οι Λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος που χαρακτηρίζει τη μέρα του Δεκαπενταύγουστου και το αποκορύφωμα του παραδοσιακού εορτασμού είναι ο χορός που γίνεται στη μικρή πλατεία, μπρος στην εκκλησιά της Παναγίας, με τους οργανοπαίκτες να παίζουν τον Κάτω Χορό.

Ο χορός αργός και πάντα με σταθερό βήμα και κατανυκτική διάθεση, κρατά για ώρες.

Ο επιτάφιος της Παναγίας στην Πάτμο

Στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, οι μοναχοί τηρούν το έθιμο του επιταφίου της Παναγίας, έθιμο με βυζαντινές καταβολές. Ο χρυσοποίκιλτος επιτάφιος της Παναγίας περιφέρεται στα σοκάκια του νησιού σε μεγαλοπρεπή πομπή, ενώ οι καμπάνες του μοναστηριού και των άλλων εκκλησιών ηχούν ασταμάτητα.

Κουφονήσια - Με τα καΐκια στην Παναγιά

Τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζει η Παναγία στο Κάτω Κουφονήσι. Μετά τη λειτουργία προσφέρεται φαγητό από τους κατοίκους και κατόπιν εκείνοι μεταφέρονται με τα καΐκια τα οποία κάνουν αγώνες για το ποιος θα περάσει τον άλλο στο Πάνω Κουφονήσι.

Άνδρος - Παναγία Φανερωμένη

Το Κάστρο Φανερωμένης είναι από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία στην περιοχή του Κορθίου, σε ύψωμα κοντά στο χωριό Κοχυλού. Το Δεκαπενταύγουστο γίνεται εδώ μεγάλο πανηγύρι στην Παναγία τη Φανερωμένη, που βρίσκεται μέσα στο Κάστρο.

πηγή

in.gr

Προσευχές νυχθημέρου. Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου

Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ χώρα μας βρίσκεται κάτω ἀπό τήν πιό σκληρή κατοχή.  Ποτέ κατά τό παρελθόν δέν ξεπουλιόταν κομμάτι κομμάτι στούς ξένους, καί δή στούς Γερμανούς ἀπό τούς ἴδιους τούς δικούς μας κυβερνῆτες.  Δέν ξέρουμε τί ἔχει μείνει ἀπούλητο καί τί καί πόσο ἔχει πουληθεῖ. 

Οἱ δημοσιογράφοι καί ὅσοι ἐμπλέκονται στίς ὑποθέσεις τους καί στίς μετρήσεις τους παρουσιάζουν ψευδεῖς δεῖκτες γιά τήν ὑποτιθέμενη ἀναμενόμενη ἀνάπτυξη.   
Μέ ἀποφάσεις νομοθετικοῦ περιεχομένου γκρεμίζεται ἡ χώρα μας κάτω ἀπό τίς ὑπερβολικές πιέσεις τῶν μνημονίων, πού ὑπογράφουν οἱ προηγούμενοι καί ἐκτελοῦν οἱ ἑπόμενοι ὑπουργοί πρός βλάβην τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.  Ὁ οἰκονομικός, ἠθικός καί πνευματικός κατήφορος τῶν κυβερνητῶν μας δέν ἔχει σταματημό.  Πέντε χιλιάδες Ἕλληνες συμπολῖτες μας ἔχουν βάλει ἄδοξο τέλος στή ζωή τους.  Καί τό κακό συνεχίζεται.  Ἀπό πουθενά δέν ὑπάρχει φῶς ἐλπίδας…  Τό μόνο πού μᾶς μένει εἶναι ἡ βαθειά καί εἰλικρινής μετάνοια γιά τά ἐγκλήματά μας.

Ἡ πολυδιάστατη τραγικότητα πού ζοῦμε καθημερινά, μετά τήν κατοχή τῆς φιλτάτης πατρίδας μας, ἀντιμετωπίζεται κυρίως μέ τίς προσευχές.

Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, φρόντισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας γιά τούς θεόπνευστους θησαυρούς τῆς νυχθημέρου Λατρείας, πού ἤδη ἔχει ἀποδεχθεῖ τό σύνολο τῶν πιστῶν, τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.  Παραθέτουμε τή σειρά τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν πού ἔχουν διαμορφώσει, πού ἔχουν χρησιμοποιήσει καί ἔχουν δοκιμάσει οἱ θοφώτιστοι Ἅγιοι Πατέρες γιά ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο.  Τελώντας αὐτές τίς Ἱερές Ἀκολουθίες κατά τό δυνατόν θά ἁγιαζόμαστε, θά χαλυβδωνόμαστε μέσα στίς δυσκολότατες συνθῆκες τῆς κατοχῆς καί δέν θά σερνόμαστε ὡς παθητικοί ἀποδέκτες τῶν δεινῶν πού ἐναλλακτικά μᾶς διαποτίζουν οἱ ἄρχοντες τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Τό πρῶτο θεόπνευστο λειτουργικό βιβλίο τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας πού περιέχει τίς αὐθεντικές ἱερές ἀκολουθίες εἶναι τό «Ὡρολόγιον τό Μέγα».  Σέ μεγάλο μέγεθος θά τό δοῦμε στό δεξιό καί στό ἀριστερό ἀναλόγιο τῶν ἱερῶν Ναῶν τῶν ἐνοριῶν μας καί τῶν ἱερῶν Μονῶν.  Σέ μικρότερο μέγεθος μποροῦμε νά τό χρησιμοποιοῦμε στά σπίτια μας λόγῳ τῶν ἐξαιρέτων λατρευτικῶν θησαυρῶν πού περιέχει.

Καταγράφουμε μέ τή σειρά τίς ἱερές Ἀκολουθίες πού ἀπο­τελοῦν τίς προσευχές τοῦ νυχθημέρου.   Βασίζονται στήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού ζητάει ἀπό ὅλους τούς συνειδητούς χριστιανούς «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι», ἀκατάπαυ­στα δηλαδή νά προσεύχονται.

Πρωϊνή ἤ ἑωθινή προσευχή.

Τό «Βασιλεῦ οὐράνιε», τό «Τρισάγιο», τρία τροπάρια καί δύο εὐχές προετοιμάζουν τόν πιστό νά ἀνοίξει τά μάτια του ἀπό τή χαλαρότητα τοῦ ὕπνου, πού προηγήθηκε, καί νά ἐνεργοποιηθεῖ στήν ἐν Χριστῷ προσευχή.

Μεσονυκτικό.

Εἶναι μιά πλήρης κατανυκτική Ἀκολουθία πού συντονίζει ὁλόκληρη τήν προσωπικότητα τοῦ πιστοῦ.  Συνενώνει χαρισματικά ὅλο τό συναισθηματικό του κόσμο, τή λογική του, τή «λεπτή προσοχή του», κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό, τή βούλησή του, τή διάθεσή του, τή μνήμη του, τήν ἀντιληπτική του ἱκανότητα γιά να προσέχει καί νά κατανοεῖ τά ἀναγινωσκόμενα ἤ τά ἀκροώμενα.

Τρεῖς εἶναι οἱ βασικές μορφές τοῦ Μεσονυκτικοῦ:

Τό καθ’ ἡμέραν. Τό διαβάζουμε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή.

Τοῦ Σαββάτου. Τό διαβάζουμε κάθε Σάββατο.

Τῆς Κυριακῆς. Τό διαβάζουμε κάθε Κυριακή, ἄνευ ἄλλης ἑορτῆς.  Ἐπίσης ὑπάρχει τό μεσονυκτικό τῆς Κυριακῆς κατά τήν περίοδο τοῦ Τριωδίου καί τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Καθ’  ὅλην τήν ἑβδομάδα, ἄν συμπέσει Θεομητορική ἑορτή ἤ μνήμη ἑορταζομένου ἁγίου, διαβάζεται ἀντί τοῦ μεσονυκτικοῦ ἡ Λιτή τῆς ἑορτῆς.

Στό καθ’ ἡμέραν Μεσονυκτικό ἐξαιρετική σημασία ἔχει ὁ 118^ος ψαλμός πού ὀνομάζεται «Ἄμωμος».  Εἶναι ὁ μεγαλύτερος ψαλμός τοῦ προφητάνακτος Δαυίδ καί ἀποτελεῖ δυνατή εὐχαριστία τοῦ συνειδητοῦ πιστοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πρός τόν παντοδύναμο Θεό.  Παρέχει ὁριστικές ὑποσχέσεις, ὅτι θά εἶναι πιστός τηρητής τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ καί τῶν δικαιωμάτων Του πάνω στή ζωή του.  Εἶναι τόσο σημαντικός ὁ ψαλμός αὐτός, ἀποτελούμενος ἀπό 175 στίχους, ὥστε διαβάζεται καθημερινά εἴτε ὡς ψαλμός τοῦ Μεσονυκτικοῦ, εἴτε ὡς κάθισμα στήν ἀρχή τοῦ  Ὄρθρου.  Ἡ λέξη δικαιώματα κατά τόν προφητάνακτα δηλώνει τή μεγάλη ἀγάπη τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ πάνω στή ζωή μας καί τήν ἀναγνώριση αὐτῶν τῶν δικαιωμάτων ἐκ μέρους τῶν πιστῶν.  Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα αὐτόνομο ὄν καί ἀπολύτως ἀνεξάρτητο, ἀλλά ἐκλεκτό δημιούργημα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ πού ἀποτελεῖ καί τήν κορωνίδα ὅλης τῆς δημιουργίας.

Ἐκλεκτά τροπάρια καί κατανυκτικές εὐχές ἐκφράζουν τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν ἐν Τριάδι «Ὕψιστο» Θεό.  Ὑπάρχουν ἐπίσης οἱ πιό κατάλληλες καί ταπεινές ἐπικλήσεις στό ἄγιο ὄνομά Του, γιά νά ἀξιωθοῦμε τοῦ θείου ἐλέους καί τῆς πλήρους ἐν Κυρίῳ μετανοίας.

Εἶναι αὐτονόητο γιά τή χριστιανική συνείδηση, ὅτι δέν λησμονοῦμε στίς προσευχές μας τούς κεκοιμημένους μας.  Στό τέλος τοῦ μεσονυκτικοῦ λέγεται χαρακτηριστικά τό τροπάριο πού ἄρχε­ται μέ τή φράση: «Μνήσθητι Κύριε» καί μέ ἀντίστοιχη συγχωρητική εὐχή μέ τήν παραπάνω φράση καί ἐκ βαθέων παράκληση πρός τόν ἐν Τριάδι Θεό μας νά συγχωρήσει τούς μεταστάντας ἐξ ἡμῶν καί ἐμᾶς πού βρισκόμαστε ἀκόμα στό σκληρό ἀγώνα τῆς παρούσης ζωῆς.  Εὐχόμαστε τέλος νά μᾶς ἑνώσει ὅλους στήν πανευφρόσυνη οὐράνια Βασιλεία Του.

Ὄρθρος

Εἶναι ἡ σπουδαιότερη Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ νυχθημέρου.  Περιλαμβάνει ὅλη τήν ἁγιοπνευματική χάρη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τόν Ἑξάψαλμο, τά Καθίσματα τοῦ ψαλτηρίου καί τά ἄλλα λατρευτικά κείμενά της πού προμήνυαν τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου. 

Ἡ ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου ἐτελεῖτο πάντοτε στά τελειώ­ματα τῆς νύχτας καί στίς πρῶτες ὧρες τῆς ἡμέρας.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρας μας "ἔκλινεν Οὐρανούς καί κατέβη" μετά τό πηχτό σκοτάδι τῆς πανανθρώπινης ἀποστασίας φέρνοντας τό πιό γλυκό φῶς, τό Φῶς τῆς θεανθρώπινης παρουσίας Του κοντά στόν ἄνθρωπο.  Ψαλλομένης τῆς Δοξολογίας στό τέλος τοῦ ὄρθρου ἀρχίζει νά διαφαίνεται τό πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας, γιαυτό σύμπασα ἡ λατρευτική κοινότητα τῶν πιστῶν ξεσπᾷ στήν ἀναφώνηση «Δόξα Σοι τῷ δείξαντι τό Φῶς».

Μύχιος ἱερός πόθος μας εἶναι νά ξεπερνᾶμε τά σκοτάδια τῆς νεοεποχίτικης ἀλαζονίας μας καί νά μαθητεύουμε παρά τούς πόδας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μόνου ἀληθινοῦ Θεανθρώπου, ζῶντας πάντοτε σέ μιά ἀσίγαστη Ὀρθρινή Δοξολογία.

Οἱ θεόπνευστοι ὑμνογράφοι μέ τίς γνώσεις τους καί τίς ἐν Χριστῷ ἐμπειρίες τους μέ τά Καθίσματά τους, τούς ὑμνολογικούς κανόνες τους, τούς Αἴνους καί τίς Δοξολογίες τους, φέρνουν τούς πιστούς πολύ κοντά στήν Παναγία μας, στούς ἔνδοξους Ἁγίους μας καί στήν ἐνατένιση τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἀληθινή Δοξολογία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἱερουργεῖται σέ κάθε Ὄρθρο, μέσα στά Ἱερά Μοναστήρια καί στίς Ἅγιες Ἐνορίες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀνά τήν Οἰκουμένη.

Ταπεινοί Λειτουργοί - Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι – τελε­σιουργοῦμε καθημερινά μέ μεγάλη προσοχή στά λόγια καί στό τυπικό, τήν Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου.  Γιαυτό ὁ Ὄρθρο σχεδόν ποτέ δέν παραλείπεται, ἀλλά τελεῖται πρό τῆς θείας Λειτουργίας, ὡς ἡ ἄριστη προετοιμασία γιά τή Θεία Λειτουργία καί τή θεία Κοινωνία τῶν πιστῶν μέ τό Σωτήρα Χριστό.

Μαζί λαϊκοί, ἄνδρες καί γυναῖκες, οἰκογένειες, οἱ ἐνορίτες, ὅλων τῶν ἡλικιῶν, εὐφραινόμαστε καθημερινά ἀπό τά ἀριστουρ­γήματα τῆς Ὀρθρινῆς ἀλλά καί συμπάσης τῆς θείας λατρείας μας.

Δέν μᾶς κάνει καρδιά νά ἀλλάξουμε ἰῶτα ἕν καί μία κεραία, οὔτε νά προσθέσουμε, οὔτε νά ἀφαιρέσουμε οὔτε ἀπό τόν ἀριστο­τεχνικό λόγο, οὔτε ἀπό τό μέλος, ἀφοῦ τά πάντα καλῶς διέταξαν, εὐσχημόνως, ἐπιστημόνως καί κατά τάξιν, οἱ θεόπνευστοι Ἅγιοι Ὑμνογράφοι μέ τίς πολλές πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις τοῖς ἀπ' αἰῶνος εὐαρεστήσασι τῶ Κυρίῳ καί μέ τήν ὁλόθυμη συμφωνία τῶν ἀνά τούς αἰῶνες Χριστιανικῶν γενεῶν.

Ἡ Μοναδικότητα τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τελικά τή μοναδική ἐλπίδα κάθε ἀνθρώπου γιά νά γλυτώνει ἀπό τήν ὀλέθρια ἀλλοτρίωση καί νά ἐγκαινιάζει μέσα του καί γύρω του τό νέο ἐν Χριστῷ πανευτυχῆ καί μακάριο τρόπο ζωῆς, ὥστε ὁ Χριστός νά γίνει ὁ πιό φαεινός Ὄρθρος τῆς ζωῆς μας.

Ὧρες

Ἡ ἱερά ἀκολουθία τῶν Ὡρῶν ἀποτελεῖται ἀπό τέσσερις μικρές, δεκάλεπτες ἤ δεκαπεντάλεπτες ἀκολουθίες μέ ὀνόματα Πρώτη, Τρίτη, Ἔκτη καί Ἐνάτη.  Ἀντιστοιχοῦν ὡρολογιακά μέ τίς ἕξι τό πρωί, μέ τίς ἐννέα, δώδεκα τό μεσημέρι καί τρεῖς τό ἀπόγευμα. 

Πρώτη Ὥρα.

Ἡ κάθε μιά ὥρα ἄρχεται μέ τρεῖς ψαλμούς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τό Ἀπολυτίκιο καί τό Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς.  Στό τέλος διαβάζεται μιά ὑπέροχη καταληκτική εὐχή ἀπευθυνόμενη «εἰς τόν Χριστόν, τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον».  Κατά τή Μεγάλη Σαρακοστή στό μέσο τῆς πρώτης ὥρας ὑποψάλλεται ὁ ψαλμικός στίχος «Τό πρωΐ εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου ὁ Βασιλεύς μου καί ὁ Θεός μου» ὁ ὁποῖος καί δίνει τό κεντρικό νόημα αὐτῆς τῆς ὥρας.

Τρίτη Ὥρα

Ἡ Τρίτη ὥρα ἔχει τήν ἴδια δομή.  Κατά τή Μεγάλη Σαρακοστή τό βασικό τροπάριο πού παρέχει τό κεντρικό νόημα τῆς τρίτης ὥρας εἶναι τό «Κύριε, ὁ τό Πανάγιόν σου Πνεῦμα ἐν τῇ Τρίτη ὥρα τοῖς Ἀποστόλοις σου καταπέμψας, τοῦτο Ἀγαθέ, μή ἀντανέλῃς ἀφ’  ἡμῶν, ἀλλ’ ἐγκαίνισον ἡμῖν τοῖς δεομένοις σου».  Ἡ τελευταία εὐχή ἀπευθύ­νεται στόν Πατέρα Παντοκράτορα, στό Μονογενῆ Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί στό Πανάγιο Πνεῦμα.  Οἱ πιστοί ἀναγνωρίζουν τή μοναδικότητα τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί τοῦ ζητοῦν τό φωτισμό τῆς ἀκτίστου Χάριτος, γιά νά μή μπερδεύονται μέ τούς ψεύτικους Θεούς.

Ἕκτη Ὥρα.

Ἡ ἕκτη ὥρα ἔχει τήν ἴδια δομή μέ τίς προηγούμενες.  Τρεῖς ψαλμοί, τό Ἀπολυτίκιο καί τό Κοντάκιο τῆς ἑορτῆς καί τό βασικό τροπάριο πού λέγεται κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, πού δίνει τό κεντρικό νόημα τῆς ἕκτης ὥρας μᾶς λέγει «Ὁ ἐν ἕκτῃ ἡμέρᾳ τε καί ὥρᾳ τῷ Σταυρῷ προσηλώσας τήν ἐν τῷ παραδείσῳ τολμηθεῖσαν τῷ Ἀδάμ ἁμαρτίαν καί τῶν πταισμάτων ἡμῶν τό χειρόγραφον διάρρηξον, Χριστέ ὁ Θεός, καί σῶσον ἡμᾶς».

Ἡ ἐξαίρετη καταληκτική εὐχή ἄρχεται μέ τίς φράσεις «Θεέ καί Κύριε τῶν Δυνάμεων…».  Τό περιεχόμενο τῆς εὐχῆς εἶναι μιά βαθιά ἱκεσία τῶν πιστῶν γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Κύριος «ἀπό τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν καί ἀπό παντός ὀλεθρίου καί σκοτει­νοῦ παραπτώματος».  Ἰδιαιτέρως ζητοῦμε ἀπό τόν Κύριο νά καταγλυκάνει τίς καρδιές μας μέ τή θεϊκή Του ἀγάπη γιά νά ἐπιτευχθεῖ καί ὁ ἐπί γῆς ἁγιασμός μας, ἀλλά καί νά γίνουμε ὄντως μέτοχοι τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.  Ὅλα αὐτά λέγονται στίς δώδεκα τό μεσημέρι, ὥρα ὁριακή, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας, κρεμάμενος ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἔδινε τόν τελευταῖο μαρτυρικό Του ἀγώνα, πανέτοιμος νά κατέλθει στόν πικρό καί θεοσκότεινο ᾍδη, γιά νά ἐλευθερώσει τό γένος μας ἀπό τήν προαιώνια τυραννία του.

Ἐνάτη Ὥρα

Τελεῖται καί συνάπτεται μέ τήν Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.  Ἡ ἐνάτη κατακλείει λειτουργικά τήν ἡμέρα, εἶναι ἡ τελευταία ἀκολουθία της, γιαυτό μνημονεύεται στήν ἀπόλυσή της ὁ τιμηθείς Ἅγιος γιά τελευταία φορά.  Ἀρχή τῆς νέας ἡμέρας εἶναι ἡ ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.  Ἑνάτη ὥρα καί ἑσπερινός συνενώνουν τό λατρευτικό χρόνο τοῦ νυχθημέρου σέ μιά λειτουργικά ἀσίγαστη ἀναφορά τῆς νυχθημέρου ἀσταμάτητης προσευχῆς πρός τόν ἐν Τριάδι ἀληθινό Θεό.

Ἡ ἐνάτη ὥρα ἄρχεται μέ τρεῖς μεσιανικούς ψαλμούς πού ἐκφράζουν τόν ἱερό πόθο τοῦ πιστοῦ καί συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας νά βρίσκεται ἀδιαλείπτως κοντά στό Σωτήρα Χριστό.  Ἀκολουθοῦν τροπάρια πού δηλώνουν τή θυσία τοῦ Κυρίου μας γιά χάρη μας μέ χαρακτηριστικότερο ὅλων κατά τή Μεγάλη Σαρακοστή «Ὁ ἐν τῇ ἐνάτῃ ὥρᾳ δι’ ἡμᾶς σαρκί τοῦ θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον τῆς σαρκός ἡμῶν τό φρόνημα Χριστέ ὁ Θεός, καί σῶσον ἡμᾶς».  Μποροῦμε καί μεῖς νά ἀποκτήσουμε ὡς ἀγωνιζόμενα ἐν Χριστῷ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τή ζωοποιό νέκρωση τοῦ Κυρίου μας στή ζωή μας.  Ἔτσι μεταλλάσσεται τό μεταπτωτικό ἁμαρτωλό φρόνημά μας σέ ταπεινό, χαρισματικό καί ἀνδρώδη ἐν Χριστῷ τρόπο ζωῆς.

Ἑσπερινός

Εἶναι ἡ πρώτη Ἀκολουθία τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου.  Τελεῖται καί ἐπισυνάπτεται μέ τήν ἐνάτη ὥρα.

Ἡ Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ ἄρχεται μέ τό «Εὐλογητός ὁ Θεός» ὅπως καί οἱ περισσότερες Ἀκολουθίες.  Ὁ προοιμιακός 103^ος  Ψαλμός δηλώνει τό θαυμασμό τοῦ ψαλμωδοῦ, ἀλλά καί μέσῳ αὐτοῦ κάθε πιστοῦ καθώς ἀναλογίζεται τά θαυμάσια τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ.  Τελειώνοντας ἡ ἡμέρα μέ τόν κόπο της καί τόν σκληρό ἀγώνα γιά τήν ἐπιβίωση, βρίσκει τόν κατακουρασμένο ἄνθρωπο νά κάθεται λίγο νά ξαποστάσει.  Εἶναι ἱκανοποιημένος ὁ κοινός μέσος ἄνθρωπος, γιατί δέν ἔμεινε ἀργός, γιατί δέν πέρασε ἡ ἡμέρα του στή ματαιότητα, ἀλλά κατάφερε νά ἀποκομίσει τά πρός τό ζῆν.  Ἀναπαυμένος ἐν συνειδήσει ὅτι ἐξεπλήρωσε τίς βασικές του ὑποχρεώσεις γιά τήν ἐπιβίωση, στρέφει τά μάτια του στά μεγαλεῖα τῆς φύσεως, στή ζωή τῶν μικρῶν καί μεγάλων θηρίων, τῶν ἀπέρα­ντων θαλασσῶν, ἀτενίζει τόν ἔναστρο οὐρανό καί ἐκπλήσσεται μπροστά στά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.  Κατευχαριστημένος γιατί ὁ Πανάγαθος καί Παντοδύναμος Θεός τοῦ κατασκεύασε ἕνα ὑπέροχο οἰκοσύστημα, ἀναφωνεῖ ἔνθους «Ὡς ἐμεγαλύνθη τα ἔργα Σου Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας!».

Στίς ἀγρυπνίες τῶν Δεσποτικῶν, τῶν Θεομητορικῶν ἑορτῶν ἤ Μεγάλων ἑορταζομένων Ἁγίων ὁ προοιμιακός  ψαλμός, μετά ἀπό τό στίχο «Ἀνοίξαντός Σου τήν χείρα τά σύμπαντα…» συμψάλλεται μέ τριαδικούς στίχους σέ ἦχο πλάγιο τοῦ Δ΄.  Δημιουργεῖται στό χριστεπώνυμο πλήρωμα μεγάλη κατάνυξη καί ἀπέραντη πνευματική ἐν Χριστῷ ἀγαλλίαση.

Ἀκολουθοῦν τά εἰρηνικά ἀπό τό Διάκονο.

Οἱ χοροί ψάλλουν τό «Κύριε ἐκέκραξα…» καί τό «Κατευθυνθήτω».  Ἀκολουθοῦν τά στιχηρά τροπάρια, μερικά ἀπό τήν Παρακλητική καί μερικά ἀπό τά Μηναῖα.

Τά στιχηρά αὐτά τροπάρια μᾶς φέρνουν πιό κοντά στό Χριστό, στήν Κυρία Θεοτόκο καί τούς Ἁγίους.  Ὅλη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ θριαμβεύουσα καταδέχεται νά καταβαίνει στή μικρότητά μας, στήν ἀσύλληπτη φτώχια μας καί νά ἁγιάζει ὅλα τά ἀνθρώπινα.  Ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί χάριτι Χριστοῦ ἀνακουφιζόμαστε ἀπό τά ἱερά λόγια τῶν τροπαρίων και ἀπό τό γλυκύτατο θεῖο μέλος τους.  Ἀναπνέουμε λίγο ἀπό τά θυμιάματα τοῦ Παραδείσου, πού μᾶς χαρίζουν ὡς δῶρα οἱ ἅγιοι ἄγγελοι καί οἱ ἑορταζόμενοι Ἅγιοι.

Στό μέσο τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τό «Φῶς Ἰλαρόν», ἀρχαιότατος ὕμνος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας μᾶς ἑνώνει μέ τά ἑκατομ­μύρια τῶν Ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων καί μᾶς τρανώνει τήν πίστη μας στόν Ἰησοῦ Χριστό πού λάτρευσαν καί λατρεύουν ὅλοι οἱ Χριστιανοί.  Τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας αἰσθάνεται τήν ὕψιστη εὐγνωμοσύνη καί δοξολογεῖ τό Χριστό γιά τή Σάρκωσή Του καί τή Σταύρωσή Του, τήν Ἀνάστασή Του, τήν Ἀνάληψή Του καί τήν ἐκ Δεξιῶν Καθέδρα Του μετά τοῦ Πατρός Του μέ ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση μας γιά πάντα μαζί Του.

Ἀκολουθοῦν ἡ «ἐκτενής», τά «πληρωτικά» καί τά ἀπόστιχα τροπάρια μαζί μέ τά ὑπέροχα καί ἀριστουργηματικά δοξαστικά πού συμπληρώνουν τή λατρεία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τῆς Κυρίας Ἀειπαρθένου Θεοτόκου καί τῶν μυριάδων δοξασμένων Ἁγίων μας.

Ἔχει συμβεῖ σέ Ἑσπερινούς νά ἀποκαλύπτεται κάτι ἀπό τά θεϊκά Μεγαλεῖα σέ μικρά ἀθῷα παιδιά ἤ σέ ἀνθρώπους λυωμένους ἀπό τίς δοκιμασίες πού παραχωρεῖ ὁ Μεγαλυδύναμος ἤ σέ ἄκρως ταπεινούς ἁγιασμένους ἀνθρώπους.

Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἀναφέρουμε κάτι ἀπό τόν Ἅγιο Γέροντα π. Παΐσιο.  Ὅταν μετακόμισε στό κελλάκι του, στήν Παναγούδα, ἔψαχνε μέσα στίς κοῦτες μέ τά λιγοστά πραγματάκια του νά βρεῖ τό Μηναῖο καί τά γυαλιά του, γιά νά δεῖ ποίου Ἁγίου ἔρχεται ἡ ἑορτή.  Ἐπειδή γιά ἀρκετή ὥρα δέν τά εὕρισκε, ἄρχισε μέ τό κομποσχοίνι νά ἐπικαλεῖται τόν ἄγνωστο ἅγιο… Μέχρι πού ἄνοιξε ἡ θύρα τοῦ κελλιοῦ του καί παρουσιάστηκε ὁ ἑορταζόμενος Ἅγιος, τοῦ αὐτοσυ­στήθηκε καί τοῦ ἀπεκάλυψε τό ὄνομά Του.  Ἦταν ὁ Ἅγιος Λουκιλλιανός.

Ἀπόδειπνο.

Ἡ τελευταία Ἱερά Ἀκολουθία τῆς ἡμέρας εἶναι τό Ἀπόδειπνο.  Τίς περισσότερες ἡμέρες τοῦ χρόνου τελεῖται τό μικρό Ἀπόδειπνο μέσα στούς ἱερούς κόλπους τοῦ ὁποίου, φιλοξενοῦνται οἱ Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας.  Πίστη καί βεβαιότητα τῶν μοναχῶν τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι, ὅτι οἱ καθημερινῶς ἀναφερόμενοι θεοχαρίτωτοι Χαιρετισμοί στό πρόσωπο τῆς Παναγίας Μητέρας ἑλκύουν ἔτι περισσότερο τήν ἁγία πρόνοιά Της καί τήν Προστασία Της.  Τήν καθιστοῦν συμπαθέστατη συνήγορό μας στή μέλλουσα  κρίση.  Αὐτή ἡ βεβαιότητα κληροδοτήθηκε ἀπό τούς ἁγίους μοναχούς στό πλήρωμα τῶν ἐν τῷ κόσμῳ πιστῶν.

Τίς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἀντί τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου τελεῖται τό Μέγα Ἀπόδειπνο.  Τό Μικρό Ἀπόδειπνο ἀποτελεῖ ἐπιτομή καί περίληψη τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου.  Γιαυτό θά ἀναφερθοῦμε περισσότερο στό Μέγα Ἀπόδειπνο, ἀφοῦ ἐξυπα­κούεται ὅτι, ὅ,τι ἀναφέρεται γιά τό Μέγα Ἀπόδειπνο, ἰσχύει καί γιά τό Μικρό.

Μέγα Ἀπόδειπνο.

Τό Μέγα Ἀπόδειπνο δέν μοιάζει κατά τό πρῶτο μέρος του, μέ τό Μικρό Ἀπόδειπνο. Tό τελευταῖο ἕνα τρίτο σχεδόν ταυτίζεται μέ τό Μικρό Ἀπόδειπνο.  Ἑπομένως τό Μικρό καί τό Μεγάλο Ἀπόδειπνο συμπλέουν καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ χρόνου καί προσπαθοῦν ἔτσι καί τά δύο κατά τήν διάρκεια τῆς νύκτας νά ἁγιάζουν ὅλον αὐτόν τόν χρόνο, νά ἁγιάζουν τό νοῦ μας, τήν καρδιά μας, τήν ψυχή μας, τό σῶμα μας, ἔστω καί ἄν αὐτό βρίσκεται σέ μιά νωχελικότητα, σέ μιά ἀνάπαυση ἤ ξεκούραση. Οἱ εὐχές τοῦ Μικροῦ καί τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου μᾶς βοηθοῦν, ὥστε ὁ χρόνος τῆς νύκτας νά μήν περάσει μέ φαντασίες, νά μήν εἶναι μιά συνέχεια τῶν κακῶν πληροφοριῶν καί τῶν κακῶν μηνυμάτων τῆς ἡμέρας, ἀλλά ἐκεῖ, στό Ἀπόδειπνο νά σταματήσει ἡ κακία τῆς ἡμέρας καί νά ἀρχίσει μία νηπτικότερη καί νηφαλιότερη κατά Χριστόν πνευματική ζωή. 

Στήν ἀρχή τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου ἔχουμε τούς ἕξι πρώτους ψαλμούς, (4^ο, 6^ο ,12^ο ,24^ο, 30^ό καί 90^ό) οἱ ὁποῖοι ὅπως καί ὁ ἑξάψαλμος τοῦ Ὄρθρου, προσπαθοῦν νά μᾶς φέρουν εἰς ἑαυτον, νά μπορέσουμε νά συγκεντρωθοῦμε καί νά ἑνοποιηθοῦμε ὡς προσωπικότητες.  Καί ἀφοῦ στοιχειωδῶς γίνει αὐτό, νά ἀρχίσει ἕνας διάλογος μέ τή βοήθεια τοῦ ψαλτηρίου, ἕνας διάλογος μέ τό Θεό.  Τό ψαλτήριο καί εἰδικά αὐτοί οἱ ἕξι ψαλμοί μᾶς βοηθοῦν νά κάνουμε αὐτόν τό διάλογο πιό συγκεκριμένο, πρῶτον ὡς μία αὐτοκριτική καί μιά ἀνασκόπηση τῆς ἡμέρας καί δεύτερον νά μᾶς βοηθήσουν νά ἀξιοποιήσουμε πνευματικῶς καί τή νύχτα. 

Μετά ἀπό τούς ἕξι αὐτούς ψαλμούς ἔχουμε τούς στίχους οἱ ὁποῖοι μᾶς φέρνουν μπροστά μας ὅλη τή θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας.  Μᾶς φέρνουν μπροστά στό Χριστό μας, στήν Παναγία καί στίς ἐπί μέρους κατηγορίες τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ὁποίους ἐπικαλούμαστε.  Ζητοῦμε τή βοήθειά τους, ὥστε αὐτό τό διάστημα πού ἀρχίζει μετά τό δεῖπνο, καί φυσικά μέσα σ’ αὐτό θά περιλαμβάνεται ὁ περισσότερος χρόνος τοῦ ὕπνου, νά ὑπάρχει αὐτή ἡ ἐκκλη­σιολογική συνείδηση, νά κοιμηθοῦμε πιστεύοντας ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι, ὅτι δέν εἴμαστε ἀπομονωμένοι. Καί ἐφ’ ὅσον ἐρχόμαστε κοντά μέ τούς Ἁγίους μας καί ζητοῦμε τή βοήθειά τους, ἀσφαλῶς φεύγει ὁ παράλογος φόβος πού προκαλεῖ ἡ νύκτα.   
Ἀρχίζει πλέον μιά χαρισματική ἐπικοινωνία μέ τόν ἅγιο Ἄγγελο τῆς ζωῆς μας, μέ τούς Ἁγίους μας, μέ τόν τιμώμενο Ἅγιο πού ἤδη ἔχει ἀρχίσει νά μνημονεύεται ἀπό τόν Ἑσπερινό πού προηγήθηκε τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἀποδείπνου.  Ἑπομένως κοιμόμαστε ὄχι μέ αὐτό τό αἴσθημα τῆς μοναξιᾶς, εἶμαι μόνος καί ἔρημος στόν κόσμο, δέν μέ καταλαβαίνει κανείς, δέν μέ καταλαβαίνει ὁ σύντροφός μου, δέν μέ καταλαβαίνουν τά παιδιά μου, δέν μέ καταλαβαίνουν οἱ συνεργάτες μου, εἶμαι μόνος.   
Ἄν τό Ἀπόδειπνο γίνει μέ τήν ἐπιστράτευση τῆς λεπτῆς προσοχῆς μας, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό, τῆς ἐσωτερικῆς προσοχῆς μας, εἶναι ἀδύνατο νά κοιμηθοῦμε καί νά ἔχουμε τό αἴσθημα τῆς μοναξιᾶς.   
Δέν θά ἔχουμε τούς φόβους πού πάρα πολλοί ἄνθρωποι ἔχουν καί δέν μποροῦν νά περάσουν τίς νύχτες τους καί γιαυτό χρησιμοποιοῦν τά διάφορα φάρμακα, ὑπνωτικά καί ἀγχολυτικά, γιά νά μπορέσουν νά ἔχουν κάποιον ὕπνο, δηλαδή λήθη τῆς ζωῆς. Γιατί τά ὑπνωτικά φάρμακα καί τά ἀγχολυτικά δέν κάνουν τίποτα ἄλλο, παρά νά νεκρώνουν τό χρόνο, νά νεκρώνουν τή δραστηριότητα, νά νεκρώνουν τή μνήμη τοῦ ἀνθρώπου καί νά μᾶς ἀφαιροῦν πολυτιμότατες ἐμπειρίες ζωῆς, πού μποροῦμε νά ἔχουμε καί κατά τή διάρκεια τοῦ ὕπνου.   
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας γνωρίζει πάρα πολύ καλά λοιπόν τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς μας καί αὐτό φαίνεται ἀπό αὐτά τά ἀντιπροσωπευτικότατα κείμενα τοῦ Μικροῦ καί τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου.  Πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τιμη­μένος μέ πάρα πολλά χαρίσματα.  Αὐτά τά χαρίσματα ἐξυπακούε­ται, ὅτι πρέπει νά τά καλλιεργοῦμε κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας, ἀλλά καί τῆς νύχτας.  
 Ἀκουμπᾶμε τόν ἑαυτό μας στό κρεβάτι, τό νοῦ μας καί τήν ψυχή μας τήν ἀκουμπᾶμε στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί προσπαθοῦμε ἔτσι νηφάλιοι καί εἰρηνικοί, ἀναπαυόμενοι στή Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἔχουμε αὐτήν, ὅπως εἴπαμε, τήν ἀμυδρή ἔστω βεβαιότητα, ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι ἀλλά συντροφευόμαστε ἀπό τήν Ἄκτιστη Θεία Χάρη. 

Στό σημεῖο αὐτό ἄς ἐνθυμηθοῦμε κάτι πού ἔλεγε ὁ γέροντας Παΐσιος, ὅταν πρωτοπῆγε στό Ἅγιον Ὄρος, στό καλύβι του καί ἔμεινε μόνος του.  Κάποια στιγμή τόν πείραξε ὁ λογισμός, ὅταν νύχτωσε.  Ὁ πονηρός φυσικά τοῦ ὑπέβαλε κάποια φοβία καί τοῦ εἶπε, μά εἶσαι μόνος.  Ἄν ἐμφανισθοῦν κάποιοι κακοποιοί, ἄν κάποιοι λῃστές ἔρθουν καί θελήσουν νά παραβιάσουν τό κελλί σου τί θά κάνεις;  Καί σχεδίαζε μέ τό νοῦ του νά βάλει κάποια κλειδωνιά, ἀλλά καί πάλι δέν ἱκανοποιεῖτο ὁ λογισμός.  Μετά σκεφτόταν νά βάλει μιά μπάρα, ἀλλά καί πάλι ὅσο ἄφηνε περιθώρια στό λογισμό, τόσο περισσότερο κυριευόταν ἀπό τό φόβο.  Μετά σκέφτηκε νά βάλει καί δεύτερη μπάρα καί ἐκείνη τή στιγμή αὐξήθηκε ἡ ἀγωνία καί κατάλαβε ἀπό τήν ἀγωνία τουλάχιστον, ὅτι ὅλα αὐτά πού σκέφτεται εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. 
Κατάλαβε ὅτι εἶναι οἱ πλεκτάνες καί οἱ μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου γιά νά τοῦ ἐγκαινιάσουν μιά περίοδο φοβιῶν, ἐπειδή θά εἶναι μόνος τελείως.  Ἡρωϊκά φερόμενος ὁ γέροντας δέν πῆρε κανένα μέτρο ἀπ' ὅλα αὐτά, ἀλλά εἶπε, δέν κάνω τίποτα ἀπ' ὅλα αὐτά, δέν παίρνω μέτρα ἀσφαλείας, γιατί ὅλα αὐτά συνοδεύονται ἀπό τήν ἀγωνία πού εἶναι ἐκ τοῦ διαβόλου.  Ἄφησε τόν ἑαυτό του, τή ζωή του στά χέρια τοῦ Θεοῦ.  Καί φυσικά ὅλα τά ὑπόλοιπα χρόνια του, ὅσα ἔζησε ἐκεῖ στό κελλάκι αὐτό, δέν εἶχε ἀπ' ὅτι γνωρίζουμε τέτοιου εἴδους περιπέτειες πού τοῦ ὑπέβαλε ἐκείνη τήν πρώτη νύχτα πού πῆγε στό κελλάκι του ὁ πειρασμός.  

Στή συνέχεια θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι μετά ἀπό αὐτή τήν ἀνάγνωση τῶν ψαλμῶν μετά τῶν στίχων πού μιλοῦν γιά τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καί προσπαθοῦμε νά ἑλκύσουμε τήν προστασία τους καί τή χάρη τους, ἔχουμε ἠρεμήσει, ἔχουμε ἀποβάλει τό φόρτο τῆς ἡμέρας καί ἡ ψυχή μας ζητάει μιά ὁμολογία. Γιαυτό περίπου στό μέσο ἔχουμε τήν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως πού δέν εἶναι αὐτό ἕνα μάθημα, ἀλλά εἶναι μιά βεβαιότητα τήν ὁποία θέλουμε νά λέμε καί νά ἀκοῦμε.  Χορταίνουμε καθημερινά πνευματικά, γιατί αὐτή εἶναι ἡ βάση ὅλης τῆς πίστεώς μας, εἶναι ἡ ζωή μας, εἶναι ἡ δραστηριό­τητά μας, ἐν Αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν, λέει ὁ θεῖος Παῦλος.  Τόν Τριαδικό Θεό ὁμολογοῦμε μέ τό σύμβολο τῆς πίστεως. 

Ἐπίσης αὐτό πού αἰσθάνεται πολλές φορές τήν ἀνάγκη νά λέει ὁ πιστός κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἀποδείπνου, εἶναι ἡ Κυριακή προσευχή, τό Πάτερ ἡμῶν.  Καί τοῦτο διότι ἡ Κυριακή Προσευχή σέ τέσσερις πέντε στάσεις μέσα στό Μεγάλο Ἀπόδειπνο συνοψίζει ὅλη μας τήν ἀναφορά πρός τό Θεό.  Ἐφ' ὅσον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας μᾶς δίδαξε τήν Κυριακή Προσευχή, αἰσθανόμαστε καί μεῖς αὐτή τήν ἐσωτερική ἀνάγκη νά τήν ἀναφέρουμε ὄχι ἅπαξ ἀλλά πολλάκις, ἀκριβῶς γιά νά θεμελιώνεται ὅλο τό λειτουργικό οἰκοδόμημα τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου, μέ αὐτές τίς τόσο γερές θεμελιώσεις. 
Ὅπως στό Ναό μας ἔχουμε κάποιες κολῶνες πού κρατοῦν στατικά ὅλο τό οἰκοδόμημα, ἔτσι ἡ Κυριακή Προσευχή πού λέγεται περισσότερες ἀπό μία φορές, κρατάει ὅλο τό οἰκοδόμημα τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου καί ταυτόχρονα κρατάει τήν ψυχή μας, τό νοῦ μας, τήν καρδιά μας, ὅλη μας τήν πνευματική ζωή, τήν κρατάει σέ μιά ἐγρήγορση καί σέ μιά συνοπτική ἐκζήτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τάς σάρκας ἡμῶν, καί νέκρωσον τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, ἵνα καί ἐν τῇ καθ’ ὕπνον ἡσυχίᾳ ἐμφαιδρυνώμεθα τῇ θεωρίᾳ τῶν κριμάτων σου.

Μέ τήν εὐχή αὐτή παρακαλοῦμε τό Θεό νά καταργήσει καί νά μηδενίσει τό σαρκικό μας φρόνημα, ὥστε καί κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας νά μήν περάσει αὐτός ὁ χρόνος ὡς μηδενικός.  Νά μήν εἶναι χρόνος ἄχρηστος στή ζωή μας, νά μήν εἶναι χρόνος πού θά περάσει χωρίς ψυχική καί πνευματική ὠφέλεια, ἀλλά νά ἔχουμε τή δυνατότητα κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας νά ἀναλογιζόμαστε τά δικά μας ἁμαρτήματα, ὥστε νά μποροῦμε νά ὑποψιαζόμαστε τά κρίματα, δηλαδή τίς βουλές τοῦ Θεοῦ.   
Νά μποροῦμε νά ἔχουμε τή θεωρία, τήν πνευματική θεωρία, νά ἔχουμε τό νοῦ μας στραμμένο στό Θεό, νά ἔχουμε εὐαισθησία στή συνείδησή μας, ὥστε νά λειτουργεῖ καί ἡ προσευχή. Καί ὅλη αὐτή ἡ διάρκεια τοῦ ὕπνου, νά μήν εἶναι χρόνος ἁμαρτωλός, παθητικός, ἀλλά χρόνος ἐνεργητικός, χρόνος μέσα ἀπό τόν ὁποῖο, καλλιεργουμένης τῆς προσευχῆς καί μέσα στήν ἡσυχία τῆς νύκτας καί μέσα στή χαλαρότητα τῶν ὑπολοίπων πνευματικῶν καί σωματικῶν λειτουργιῶν, νά ὑπάρχει αὐτή ἡ βαθυτέρα ἀφοσίωση στά σχέδια καί στίς βουλές τοῦ Θεοῦ.  Αὐτό σημαίνει ἵνα ἐμφαιδρυνώμεθα τῇ θεωρίᾳ τῶν κριμάτων σου.  Νά μποροῦμε μέσα στήν ἡσυχία αὐτή νά ἀποκρυπτογραφοῦμε καί νά ἀποκωδικο­ποιοῦμε τά θελήματα τοῦ Θεοῦ μέ τό θεϊκό φωτισμό Του. 

Μέ τό κοσμικό φρόνημα, τό ὁποῖο μᾶς διακατέχει, ἔχει περάσει ἡ βεβαιότητα πλέον μέσα μας, ὅτι αὐτός ὁ χρόνος τῆς νύκτας εἶναι ἕνας χρόνος παθητικός, ἕνας χρόνος σχεδόν χαμένος.  Βέβαια οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν βάλει μετάνοια καί ἔχουν ἀρχίσει πλέον νά ζοῦν τήν κατά Θεόν, τήν ἐν Χριστῷ πολιτεία, προσπαθοῦν νά ἀξιοποιήσουν καί κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας τήν πνευματική μελέτη καί τήν πνευματική προσευχή.  Ἔτσι ἡ ἀνάπαυση καί ἡ  ξεκού­ραση τοῦ σώματος καί ὅλων τῶν ὑπολοίπων λειτουργιῶν ἀνατίθενται στά χέρια τοῦ Θεοῦ. 

Μετά ἀπό τίς εὐχές πού εἶναι ἀριστουργηματικές καί κυρίως τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἔχουμε τόν Ν΄ ψαλμό ὁ ὁποῖος συνοψίζει καί ὅλο τό ἱερό Ψαλτήριο.  Καί μόνο αὐτός ὁ Ν΄ ψαλμός μπορεῖ να καθαρίσει τήν ψυχή μας.  Εἶναι μιά προσωπική μυστική ἐξομολόγηση σέ καθημερινή βάση.  Δέν ἔχουν ἄδικο ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι πού μᾶς λένε πολλές φορές ὅτι ἐγώ Πάτερ πηγαίνω στήν εἰκόνα καί ἐξομολογοῦμαι τίς ἁμαρτίες μου καί εἰρηνεύω.   Ἐκεῖ πολλές φορές ἀπαντᾶμε στούς ἀνθρώπους αὐτούς, μά τί καλύτερο ἀπ' αὐτό.  
 Εἶναι πράγματι πάρα πολύ σπουδαία αὐτή ἡ ἐμπειρία, ἀρκεῖ φυσικά νά εἶναι ἐπικοινωνία, νά μή εἶναι μιά αἰτιολογία, νά μήν εἶναι ἕνα ἄλλοθι, γιά νά ἀποφύγει τήν ἱερά ἐξομολόγηση.  Καί μακάρι αὐτό νά τό κάνουμε καθημερινά καί συνειδητά.  Δηλαδή μέσα σ' αὐτό τό χῶρο τῆς προσευχῆς μας, τί καλύτερο νά ὑπάρχει καί μιά μυστική ἐσωτερική ἐξομολόγηση πρός τόν Κύριό μας, ὅπως ἔκανε ὁ Δαβίδ, ὁ ὁποῖος κάθε βράδυ ἔλουζε τό στρῶμα του καί τό μαξιλάρι του μέ ἄφθονα δάκρυα.  Μετά ἀπό μιά τέτοια ἐξαγόρευση μυστική, προσωπική, ἐσωτερική ὅλων τῶν κριμάτων του, καθαριζόταν ἡ συνείδησή του καί κοιμόταν ἥσυχος, ἤρεμος, ἀναπαυμένος καί μποροῦσε ἀπό κεῖ καί πέρα νά ἔχει μυστικές πνευματικές ἐσωτερικές ἀναβάσεις.  

Μετά τόν Ν΄ ψαλμό, πάρα πολύ σημαντική εἶναι ἡ Δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ καί οἱ δύο τελευταῖες εὐχές τίς ὁποῖες λέμε σέ σταθερή ἐτήσια βάση κάθε βράδυ καί στό μικρό Ἀπόδειπνο, Ἄσπιλε ἀμόλυντε… Καί δός ἡμῖν Δέσποτα… Ἐγκωμιάζουμε τήν Παναγία μας ὄχι γιατί ἔχει ἀνάγκη ἀπ’ τόν ἐγκωμιασμό μας.  Παραθέτοντας ἐμεῖς τά χαρίσματα τῆς Παναγίας καί ἀκούγοντάς τα, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ὠφελούμαστε, ἀλλά καί ἡ ἄκρως ταπεινή Παναγία μας, πού τώρα πλέον εἶναι ἕνα καθολικό πρόσωπο, ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ποῦμε ὅτι φιλοτιμεῖται, ἐπειδή ἐμεῖς φιλοτιμούμαστε, νά μᾶς προσέξει ἰδιαιτέρως καί νά μᾶς χαρίζει αὐτή τή δυνατότητα νά τήν καταλαβαίνουμε, νά τή νοιώθουμε κοντά μας.  Ὅπως λένε οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες τήν κρατᾶμε ἀπό τό φόρεμα, ἀπ’ τό  φουστάνι, ὅπως κρατάγαμε τό φόρεμα τῆς μητέρας μας ὅταν εἴμαστε μικροί καί δέν ἡσυχάζαμε, ἄν δέν εἴμαστε κοντά στό φουστάνι της.

Καί στό τέλος βέβαια ὅλη αὐτή ἡ πορεία καταλήγει στόν Κύριο τῶν Κυριευόντων, τόν Κύριό μας ὅπου καί ἐκεῖ προσπαθοῦμε  ἀφοῦ ἔχουμε ἀποκτήσει πλέον, κάποιες πνευματικές προϋποθέσεις, νά τοῦ μιλήσουμε πιό προσωπικά καί πιό ἄμεσα, καί νά ἐξασφα­λίσουμε τή σκέπη Του καί τήν προστασία Του.  

Τέλος ἐπικαλούμαστε τόν Ἅγιο Ἄγγελό μας, τόν προσωπικό προστάτη καί φρουρό τῆς ζωῆς μας, νά μᾶς σκεπάζει κατά τή διάρκεια τοῦ ὕπνου μας, ὥστε νά μή ταρασσόμαστε ἐμεῖς καί ἡ οἰκογένειά μας, ἀλλά καί ἅπασα ἡ οἰκουμένη ἀπό σκοτεινές καί δαιμονικές παρεμβάσεις.

Τί κρῖμα! Ἀντί νά γίνεται ὅλη αὐτή ἡ πνευματική ἐργασία, νά εἶναι μέσα στήν κρεβατοκάμαρά μας ἡ αἰσχρή τηλεόραση!  Καί πολλές φορές αὐτή νά συνοδεύει μέ τίς πληροφορίες της καί μέ τά αἰσχρά καί ἀνήσυχα μηνύματά της, νά κάνει ἐφιαλτικό ὅλο τόν ὕπνο μας.  Καί φυσικά ὅλα ὅσα προαναφέραμε εἶναι οὐτοπία, εἶναι ἀνύπαρκτα, εἶναι ἄγνωστα. 

Εὐτυχῶς πού τά μοναστήρια μας σέ καθημερινή βάση ἔχουν αὐτές τίς ἐμπειρίες καί μέσα ἀπό τίς ἐμπειρίες τῶν ἁγίων μοναχῶν κάτι παίρνουμε καί μεῖς, κάτι λίγο, κάπου καί μεῖς φιλοτιμούμαστε.  Θυμόμαστε κάποτε κάποτε ὅτι θά πρέπει νά τηροῦμε αὐτά τά πνευματικά μας καθήκοντα.  Ἔλεγε ἕνας ἅγιος ἁγιορείτης γέροντας, ἔστω καί ἄν τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ Ἀποδείπνου περάσει τυπικά, ἄς ποῦμε δέν ἔχουμε προσέξει ὅλο τό Ἀπόδειπνο, ὅμως σέ κάποια στιγμή ἡ Χάρις τοῦ φιλανθρωποτάτου Κυρίου μας θά μᾶς ἁρπάξει.  Ἐπειδή κάνουμε ἕνα κόπο γιά νά τηρήσουμε ἀκριβῶς τά πνευματικά μας καθήκοντα, ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου καί κάπου μᾶς ἀγγίζει τήν ψυχή, κάπου μᾶς δίνει κάποιους καλούς λογισμούς, καί ἔτσι κοιμόμαστε εἰρηνικοί καί ἥσυχοι.  

Ὅλη αὐτή ἡ διαδικασία τοῦ Μεγάλου Ἀποδείπνου κατά τή διάρκεια τῆς Μ. Τεσαρακοστῆς, ἔχει πολλά νά μᾶς προσφέρει καί γιαυτό ἡ φιλανθρωπότατη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἔχοντας αὐτοσυνειδησία τοῦ τόσο πλουσίου πνευματικοῦ καί χαρισματικοῦ δυναμικοῦ πού περιλαμβάνει τό Μ. Ἀπόδειπνο, τό ἔχει φέρει καί στίς ἐνορίες μας καί τελοῦμε τήν ἀκολουθία τοῦ Μ. Ἀποδείπνου σέ κάποια ἀπογευματινή ὥρα, συνήθως 5μμ-6μμ πρό τοῦ δείπνου.  Δηλαδή γίνεται πρόδειπνο.  Ἀξίζει ἔστω καί πρόδειπνο νά εἶναι, γιά νά βοηθήσει νά ἀποκτήσουμε καί μεῖς, κατ’ οἰκονομίαν, ἄν ὄχι στόν κανονικό χρόνο του, κάποιες ἀνάλογες ἐμπειρίες. 

  ________________________

Παρασκευή 19 Ἰουλίου 2013 

Ἀναβάσεις

Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου.

Πρέπει να το πάρεις απόφαση,άνθρωπέ μου,ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα...

Αλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ' αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι.
Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν' αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά.

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.
Γιατί δε θ' απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν' ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν' ανησυχούν, αν όσα λένε γι' αυτούς είναι αληθινά.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

 

Ἡ εἴδηση δημοσιεύτηκε στὰ Μέσα Ἐνημερώσεως τὴν Κυριακὴ 7 Ἰουλίου, ἡμέρα τῆς μνήμης τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ποὺ φέρει τὸ ὄνομα τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Ἀπὸ τὴν εἴδηση αὐτὴ πληροφορούμαστε ὅτι τὰ δύο κόμματα τῆς τωρινῆς Κυβερνήσεως συμφώνησαν νὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἀπὸ μηνῶν ἀναγγελλόμενο καὶ ἀπὸ πολὺ περισσότερο καιρὸ σχεδιαζόμενο ἀνόσιο τόλμημα τῆς καταργήσεως τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, ἔτσι ὥστε ἡ ἡμέρα ἡ ἀφιερωμένη στὸν Κύριο καὶ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ νὰ προσφερθεῖ ὡς θυσία στὸ βωμὸ τῆς λατρείας τοῦ μαμωνᾶ.

Μὲ τὸ ἀνυπόστατο ψευδοεπιχείρημα ὅτι ἔτσι θὰ τονωθεῖ ἡ ὑποτονικὴ ἐμπορικὴ κίνηση ἐπιδιώκονται δύο ἄλλοι ἀφανεῖς σκοποί:

Πρῶτος ἀφανὴς σκοπὸς εἶναι ἡ τελικὴ ἐξόντωση ὅσων μικρῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων ἀντέχουν ἀκόμη στὴ λαίλαπα τῆς πρωτοφανοῦς οἰκονομικῆς ἐξαθλιώσεως τοῦ τόπου. Οἱ ἔμποροι αὐτοὶ ἢ θὰ χρειαστεῖ νὰ πληρώσουν ὑπερωριακὴ ἀπασχόληση τοῦ προσωπικοῦ τους γιὰ τὴν Κυριακή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γονατίσουν ἐντελῶς, ἤ, ἂν τὰ λειτουργοῦν μόνοι τους, ὅπως γίνεται στὶς πιὸ πολλὲς οἰκογενειακὲς ἐπιχειρήσεις, δὲν θὰ ἀντέξουν τὴ συνεχὴ ἐργασία 7 μέρες τὴν ἑβδομάδα. Καὶ στὴ μία καὶ στὴν ἄλλη περίπτωση θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ κλείσουν τὰ καταστήματά τους παραδίδοντας τὸ ἐμπόριο στοὺς θηριώδεις μεγαλοκαρχαρίες τῶν πολυεθνικῶν. Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε ἔχει ἐκδηλωθεῖ κάθετη ἡ διαφωνία τοῦ συνόλου σχεδὸν τοῦ ἐμπορικοῦ κόσμου, οἱ συλλογικὲς ὀργανώσεις τοῦ ὁποίου μὲ σειρὰ ἐνεργειῶν ἀντιδροῦν στὴ σχεδιαζόμενη ρύθμιση καὶ ἔχουν κονιορτοποιήσει ἕνα πρὸς ἕνα ὅλα τὰ προπαγανδιζόμενα ἐπιχειρήματα τοῦ Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης.

Δεύτερος ὑπουλότερος ἀφανὴς σκοπὸς τοῦ σχεδιασμοῦ εἶναι μέσα στὰ πλαίσια τῆς λεγόμενης πολυπολιτισμικότητας ὁ ἐξαφανισμὸς τῆς χριστιανικῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας ἀφιερωμένης στὸν Κύριο, γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦνται οἱ ἀλλόθρησκοι. Αὐτὸς μάλιστα εἶναι κατὰ τὴν ἀντίληψή μας ὁ κύριος ἐπιδιωκόμενος σκοπὸς τῶν σκοτεινῶν κέντρων τοῦ ἐξωτερικοῦ, ποὺ εἴτε εὐθέως εἴτε πλαγίως ἐπιβάλλουν αὐτὸν τὸν σχεδιασμὸ καὶ ὄχι μόνον.

Γιὰ τοὺς παραπάνω λόγους εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνει ἐπιστράτευση ὅλων μας, ὥστε νὰ ἀποτραπεῖ τὸ σχεδιαζόμενο ἔγκλημα.

1. Καλοῦμε τοὺς πολίτες σὲ κάθε τόπο νὰ τονίσουν στοὺς βουλευτὲς καὶ τὰ στελέχη τῶν συγκυβερνώντων κομμάτων τὴν τρομερὴ εὐθύνη ποὺ ἀναλαμβάνουν ἀπέναντι στὴν ἱστορία καὶ τὴν παράδοση τῆς Πατρίδας μας, καὶ νὰ τοὺς δηλώσουν ὅτι στὶς ἐρχόμενες Δημοτικὲς ἐκλογὲς καὶ τὶς Εὐρωεκλογὲς θὰ τὰ καταψηφίσουν.

2. Παρακαλοῦμε τοὺς δικτυακοὺς τόπους νὰ ἀναδείξουν τὸ καίριο τοῦτο θέμα ἐνημερώνοντας τὸν λαὸ καὶ παρακινώντας τον νὰ ἀντιδράσει μὲ κάθε νόμιμο μέσο.

3. Τέλος περιμένουμε ἀπὸ τοὺς Σεβασμιωτάτους Ἐπισκόπους μας νὰ ἐνεργήσουν ἐγκαίρως, ἀκόμη καὶ μὲ ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας, ὥστε νὰ ματαιωθεῖ ἡ κατάργηση ἑνὸς θεσμοῦ 17 αἰώνων, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ τὸν καθιέρωσε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος.