2013 ευχές. Καλή και ευλογημένη χρονιά γεμάτη μετάνοια!

 
Πέρσι εδώ στο blog ευχηθήκαμε η Νέα Χρονιά  να μας φέρει...ελπίδα.
Φέτος θα θέλαμε να ευχηθούμε για τη Νέα χρονιά υπομονή και κυρίως μετάνοια.
Υπομονή πρώτα, προκειμένου να υπομείνουμε τον εαυτό μας που άλλαξε, τον εαυτό μας που μεταμορφώθηκε σε ένα άλλο άνθρωπο, απελπισμένο, εξαγριωμένο, αποπροσανατολισμενο, εξαθλιωμένο ...
Τα γεγονότα μας άλλαξαν, δεν μπορούμε να ανεχτούμε τον συνάνθρωπο μας,άλλα λέει ο ένας, διαφορετικά καταλαβαίνει ο άλλος, οι κυβερνήτες μας κυβερνούν λες και βρίσκονται σε άλλο τόπο, σε άλλο χρόνο, σε άλλη συχνότητα.
Αλλά και μετάνοια γιατί σαν σε μια άλλη Νινευή αισθανόμαστε την απελπισία και την απειλή να κρέμεται πάνω από τα  κεφάλια μας και τα κεφάλια των παιδιών μας, όμως για την μετάνοια,  μας τονίζει  ο Άγιος Ιωαννης ο Χρυσόστομος ότι:
<< Παλιά εξαφάνισες τους ανθρώπους με κατακλυσμό δικαίως^. γιατί, ενώ δίδασκε ο Νώε, δεν τον άκουαν^. τους προανήγγειλες την καταστροφή, και δεν απέφυγαν την αμαρτία. Τους Σοδομίτες δικαιολογημένα τους έκαψες, γιατί δεν θέλησαν να δεχθούν τις συμβουλές του Λωτ. Οι Αιγύπτιοι σωστά καταποντίστηκαν μαζί με τον Φαραώ, γιατί, ενώ τους δίδασκε ο Μωυσής, δεν πείσθηκαν, αν και είχαν δε­χθεί πολλές πληγές και είχαν αποκτήσει πείρα της δυνάμεώς Σου.
Αλλάξαμε εμείς, συμφιλιώσου Εσύ. Πάψε την οργή Σου, όπως εμείς σταματήσαμε την πλάνη. Πάψε Συ την τιμωρία, όπως εμείς την κακία. Μας διαπαιδαγώγησες αρκετά με το φόβο, δώσε μας λοιπόν καιρό να αποδείξουμε την αγάπη μας σε Σένα.

Ας ειναι η ευχή μας και η προσευχή μας το:δώσε μας λοιπόν καιρό να αποδείξουμε την αγάπη μας σε Σένα.

Καλή και ευλογημένη χρονιά, γεμάτη μετάνοια.

Με ονομάζετε...

Με ονομάζετε ΚΥΡΙΟΝ, αλλά δεν με υπακούτε.

Με ονομάζετε ΦΩΣ, αλλά δεν με βλέπετε.

Με ονομάζετε ΟΔΟΝ, αλλά δεν με ακολουθείτε.

Με ονομαζετε ΖΩΗΝ, αλλά δεν με επιθυμείτε.

Με ονομάζετε ΣΟΦΙΑ, αλλά δεν με συμβουλεύεστε.

Με ονομάζετε ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά δεν με πιστεύετε.

Με ονομάζετε ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, αλλά δεν με εμπιστεύεστε.

Με ονομάζετε ΔΙΚΑΙΟ, αλλά δεν με φοβείσθε.

Με ονομάζετε ΠΑΤΕΡΑ, αλλά δεν γίνεστε παιδιά μου.

Με ονομάζετε ΣΩΤΗΡΑ, αλλά δεν θέλετε τη σωτήρια σας.

((ΕΦ¨ΟΣΟΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ ΕΝΙ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΜΟΙ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ (ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ)

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ (ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ)

Μεταξὺ τῶν πολλῶν δημωδῶν τύπων, τοὺς ὁποίους θὰ ἔχωσι νὰ ἐκμεταλλευθῶσιν οἱ μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπῆ κατέχει θέσιν ἡ κακὴ πενθερά, ὡς καὶ ἡ κακὴ μητρυιά. Περὶ μητρυιᾶς ἄλλωστε θὰ ἀποπειραθῶ νὰ διαλάβω τινά, πρὸς ἐποικοδόμησιν τῶν ἀναγνωστῶν μου. Περὶ μιᾶς κακῆς πενθερᾶς σήμερον ὁ λόγος.

Εἰς τί ἔπταιεν ἡ ἀτυχὴς νέα Διαλεχτή, οὕτως ὠνομάζετο, θυγάτηρ τοῦ Κασσανδρέως μπάρμπα Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν εἰς μίαν τῶν νήσων τοῦ Αἰγαίου; Εἰς τί ἔπταιεν ἂν ἦτο στείρα καὶ ἄτεκνος; Εἶχε νυμφευθῆ πρὸ ἑπταετίας, ἔκτοτε δὶς μετέβη εἰς τὰ λουτρὰ τῆς Αἰδηψοῦ, πεντάκις τῆς ἔδωκαν νὰ πίη διάφορα τελεσιουργὰ βότανα, εἰς μάτην, ἡ γῆ ἔμενεν ἄγονος. Δυὸ ἢ τρεῖς γύφτισσαι τῆς ἔδωκαν νὰ φορέση περίαπτα θαυματουργὰ περὶ τὰς μασχάλας, εἰπούσαι αὐτῇ, ὅτι τοῦτο ἦτο τὸ μόνον μέσον, ὅπως γεννήσῃ, καὶ μάλιστα υἱόν. Τέλος καλόγηρός τις Σιναΐτης τῇ ἐδώρησεν ἡγιασμένον κομβολόγιον, εἰπῶν αὐτῇ νὰ τὸ βαπτίζῃ καὶ νὰ πίνῃ τὸ ὕδωρ. Τὰ πάντα μάταια.

Ἐπὶ τέλους μὲ τὴν ἀπελπισίαν ᾖλθε καὶ ἡ ἀνάπαυσις τῆς συνειδήσεως, καὶ δὲν ἐνόμιζεν ἐαυτὴν ἔνοχον. Τὸ αὐτὸ ὅμως δὲν ἐφρόνει καὶ ἡ γραῖα Καντάκαινα, ἡ πενθερά της, ἥτις ἐπέρριπτεν εἰς τὴν νύμφην αὐτῆς τὸ σφάλμα τῆς μὴ ἀποκτήσεως ἐγγόνου διὰ τὸ γῆρας της.

Εἶναι ἀληθές, ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Διαλεχτῆς ἦτο τὸ μόνον τέκνον τῆς γραίας ταύτης, καὶ οὖτος δὲ συνεμερίζετο τὴν πρόληψιν τῆς μητρός του ἐναντίον τῆς συμβίας αὐτοῦ. Ἂν δὲν τῷ ἐγέννᾳ ἡ σύζυγός του, ἡ γενεὰ ἐχάνετο. Περίεργον, δέ, ὅτι πᾶς Ἕλλην τῆς ἐποχῆς μας ἱερώτατον θεωρεῖ χρέος καὶ ὑπερτάτην ἀνάγκην τὴν διαιώνισιν τοῦ γένους του.

Ἑκάστοτε, ὁσάκις ὁ υἱός της ἐπέστρεφεν ἐκ τοῦ ταξιδίου του, διότι εἶχε βρατσέραν, καὶ ἦτο τολμηρότατος εἰς τὴν ἀκτοπλοΐαν, ἡ γραῖα Καντάκαινα ἤρχετο εἰς προϋπάντησιν αὐτοῦ, τὸν ὡδήγει εἰς τὸν οἰκίσκον της, τὸν ἐδιάβαζε, τὸν ἐκατήχει, τοῦ ἔβαζε μαναφούκια, καὶ οὕτω τὸν προέπεμπε παρὰ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ. Καὶ δὲν ἔλεγε τὰ ἐλαττώματά της, ἀλλὰ τὰ αὐγάτιζε, δὲν ἦτο μόνο «μαρμάρα», τουτέστι στείρα ἡ νύμφη της, τοῦτο δὲν ἤρκει, ἀλλ᾿ ἦτο ἄπαστρη, ἀπασσάλωτη, ξετσίπωτη κλπ. Ὅλα τὰ εἶχεν, «ἡ ποίσα, ἡ δείξα, ἡ ἄκληρη».

Ὁ καπετὰν Καντάκης, φλομωμένος, θαλασσοπνιγμένος, τὰ ἤκουεν ὅλα αὐτά, ἡ φαντασία του ἐφούσκωνεν, ἐξερχόμενος εἶτα συνήντα τοὺς συναδέλφους του ναυτικούς, ἤρχιζαν τὰ καλῶς ὤρισες, καλῶς σᾶς ηὕρα, ἔπινεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ ρώμια, καὶ μὲ τριπλῆν σκοτοδίνην, τὴν ἐκ τῆς θαλάσσης, τὴν ἐκ τῆς γυναικείας διαβολῆς καὶ τὴν ἐκ τῶν ποτῶν, εἰσήρχετο οἴκαδε καὶ βάρβαροι σκηναὶ συνέβαινον τότε μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τῆς συζύγου του.

Οὕτως εἶχον τὰ πράγματα μέχρι τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 186… Ὁ καπετὰν Καντάκης πρὸ πέντε ἡμερῶν εἶχε πλεύσει μὲ τὴν βρατσέραν του εἰς τὴν ἀπέναντι νῆσον μὲ φορτίον ἀμνῶν καὶ ἐρίφων, καὶ ἤλπιζεν, ὅτι θὰ ἑώρταζε τὰ Χριστούγεννα εἰς τὴν οἰκίαν του. Ἀλλὰ τὸν λογαριασμὸν τὸν ἔκαμνεν ἄνευ τοῦ ξενοδόχου, δηλ. ἄνευ τοῦ Βορρᾶ, ὅστις ἐφύσησεν αἰφνιδίως ἄγριος καὶ ἔκλεισαν ὅλα τὰ πλοῖα εἰς τοὺς ὅρμους, ὅπου εὑρέθησαν. Εἴπομεν ὅμως, ὅτι ὁ καπετὰν Καντάκης ἦτο τολμηρὸς περὶ τὴν ἀκτοπλοΐαν. Περὶ τὴν ἑσπέραν τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ὁ ἄνεμος ἐμετριάσθη ὀλίγον, ἀλλ᾿ οὐχ ἧττον ἐξηκολούθει νὰ πνέῃ. Τὸ μεσονύκτιον πάλιν ἐδυνάμωσε.

Τινὲς ναυτικοὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ ἐστοιχημάτιζον, ὅτι, ἀφοῦ κατέπεσεν ὁ Βορρᾶς, ὁ καπετὰν Καντάκης θὰ ἔφθανε περὶ τὸ μεσονύκτιον. Ἡ σύζυγός του ὅμως δὲν ἦτο ἐκεῖ νὰ τοὺς ἀκούση καὶ δὲν τὸν ἐπερίμενεν. Αὕτη ἐδέχθη μόνο περὶ τὴν ἑσπέραν τὴν ἐπίσκεψιν τῆς πενθερᾶς της, ἀσυνήθως φιλόφρονος καὶ μηδιώσης, ἥτις τῇ εὐχήθῃ τὸ ἀπαραίτητον «καλὸ δέξιμο», καὶ διὰ χιλιοστὴν φορὰ τὸ στερεότυπον «μ᾿ ἕναν καλὸ γυιό».

Καὶ οὐ μόνον, τοῦτο, ἀλλὰ τῇ προσέφερε καὶ ἓν χριστόψωμο.

- Τὸ ζύμωσα μοναχή μου, εἶπεν ἡ θειὰ Καντάκαινα, μὲ γειὰ νὰ τὸ φᾶς.

- Θὰ τὸ φυλάξω ὡς τὰ Φῶτα, διὰ ν᾿ ἁγιασθῇ, παρετήρησεν ἡ νύμφη.

- Ὄχι, ὄχι, εἶπε μετ᾿ ἀλλοκότου σπουδῆς ἡ γραῖα, τὸ δικό της φυλάει ἡ κάθε μιὰ νοικοκυρὰ διὰ τὰ Φῶτα, τὸ πεσκέσι τρώγεται.

- Καλά, ἀπήντησεν ἠρέμα ἡ Διαλεχτή, τοῦ λόγου σου ξέρεις καλλίτερα.

Ἡ Διαλεχτὴ ἦτο ἀγαθωτάτης ψυχῆς νέα, οὐδέποτε ἠδύνατο νὰ φαντασθῇ ἢ νὰ ὑποπτεύσῃ κακό τι.

«Πῶς τὤπαθε ἡ πεθερά μου καὶ μοῦ ἔφερε χριστόψωμο», εἶπε μόνον καθ᾿ ἐαυτήν, καὶ ἀφοῦ ἀπῆλθεν ἡ γραῖα ἐκλείσθη εἰς τὴν οἰκίαν της καὶ ἐκοιμήθη μετὰ τίνος δεκαετοῦς παιδίσκης γειτονοπούλας, ἥτις τῇ ἔκανε συντροφίαν, ὁσάκις ἔλειπεν ὁ σύζυγός της. Ἡ Διαλεχτὴ ἐκοιμήθη πολὺ ἐνωρίς, διότι σκοπὸν εἶχε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἐκκλησίαν περὶ τὸ μεσονύκτιον. Ὁ ναὸς δὲ τοῦ Ἁγίου Νικολάου μόλις ἀπεῖχε πεντήκοντα βήματα ἀπὸ τῆς οἰκίας της.

Περὶ τὸ μεσονύκτιον ἐσήμαναν παρατεταμένως οἱ κώδωνες. Ἡ Διαλεχτὴ ἠγέρθη, ἐνεδύθη καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Ἡ παρακοιμωμένη αὐτὴ κόρη ἦτο συμπεφωνημένον, ὅτι μόνον μέχρι οὗ σημάνη ὁ ὄρθρος θὰ ἔμενε μετ᾿ αὐτῆς, ὅθεν ἀφυπνίσασα αὐτὴν τὴν ὠδήγησε πλησίον τῶν ἀδελφῶν της. Αἱ δυὸ οἰκίαι ἐχωρίζοντο διὰ τοίχου κοινοῦ.

Ἡ Διαλεχτὴ ἀνῆλθεν εἰς τὸν γυναικωνίτην τοῦ ναοῦ, ἀλλὰ μόλις παρῆλθεν ἠμίσεια ὥρα καὶ γυνή τις πτωχὴ καὶ χωλὴ δυστυχής, ἥτις ὑπηρέτει ὡς νεωκόρος τῆς ἐκκλησίας, ἐλθοῦσα τῇ λέγει εἰς τὸ οὖς.

- Δόσε μου τὸ κλειδί, ᾖλθε ὁ ἄντρας σου.

- Ὁ ἄντρας μου! ἀνεφώνησεν ἡ Διαλεχτὴ ἔκπληκτος.

Καὶ ἀντὶ νὰ δώση τὸ κλειδὶ ἔσπευσε νὰ καταβῇ ἡ ἰδία.

Ἐλθοῦσα εἰς τὴν κλίμακα τῆς οἰκίας, βλέπει τὸν σύζυγόν της κατάβρεκτον, ἀποστάζοντα ὕδωρ καὶ ἀφρόν.

- Εἶμαι μισοπνιγμένος, εἶπε μορμυρίζων οὗτος, ἀλλὰ δὲν εἶναι τίποτε. Ἀντὶ νὰ τὸ ρίξωμε ἔξω, τὸ καθίσαμε στὰ ρηχά.

- Πέσατε ἔξω; ἀνέκραξεν ἡ Διαλεχτή.

- Ὄχι, δὲν εἶναι σου λέω τίποτε. Ἡ βρατσέρα εἶναι σίγουρη, μὲ δυὸ ἄγκουρες ἀραγμένη καὶ καθισμένη.

- Θέλεις ν᾿ ἀνάψω φωτιά;

- Ἄναψε καὶ δόσε μου ν᾿ ἀλλάξω.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐξήγαγε ἐκ τοῦ κιβωτίου ἐνδύματα διὰ τὸν σύζυγόν της καὶ ἤναψε πῦρ.

- Θέλεις κανένα ζεστό;

- Δὲν μ᾿ ὠφελεῖ ἐμένα τὸ ζεστό, εἶπεν ὁ καπετὰν Καντάκης. Κρασὶ νὰ βγάλης.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐξήγαγεν ἐκ τοῦ βαρελίου οἶνον.

- Πῶς δὲν ἐφρόντισες νὰ μαγειρεύσης τίποτε; εἶπε γογγύζων ὁ ναυτικός.

- Δὲν σ᾿ ἐπερίμενα ἀπόψε, ἀπήντησε μετὰ ταπεινότητος ἡ Διαλεχτή. Κρέας ἐπῆρα. Θέλεις νὰ σοῦ ψήσω πριζόλα;

- Βάλε, στὰ κάρβουνα, καὶ πήγαινε σὺ στὴν ἐκκλησιά σου, εἶπεν ὁ καπετὰν Καντάκης. Θὰ ἔλθω κι ἐγὼ σὲ λίγο.

Ἡ Διαλεχτὴ ἔθεσε τὸ κρέας ἐπὶ τῆς ἀνθρακιᾶς, ἥτις ἐσχηματίσθη ἤδη, καὶ ἡτοιμάζετο νὰ ὑπακούση εἰς τὴν διαταγὴν τοῦ συζύγου της, ἥτις ἦτο καὶ ἰδική της ἐπιθυμία, διότι ἤθελε νὰ κοινωνήση. Σημειωτέον ὅτι τὴν φράσιν «πήγαινε σὺ στὴν ἐκκλησιά σου» ἔβαψεν ὁ Καντάκης διὰ στρυφνῆς χροιᾶς.

- Ἡ μάννα μου δὲ θὰ τὤμαθε βέβαια ὅτι ᾖλθα, παρετήρησεν αὖθις ὁ Καντάκης.

- Ἐκείνη εἶναι στὴν ἐνορία της, ἀπήντησεν ἡ Διαλεχτή. Θέλεις νὰ τῆς παραγγείλω;

- Παράγγειλέ της νὰ ἔλθῃ τὸ πρωί.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐξῆλθεν. Ὁ Καντάκης τὴν ἀνεκάλεσεν αἴφνης.

- Μὰ τώρα εἶναι τρόπος νὰ πᾶς ἐσὺ στὴν ἐκκλησιά, καὶ νὰ μὲ ἀφήσεις μόνον;

- Νὰ μεταλάβω κι ἔρχομαι, ἀπήντησεν ἡ γυνή.

Ὁ Καντάκης δὲν ἐτόλμησε ν᾿ ἀντείπῃ τι, διότι ἡ ἀπάντησις θὰ ἦτο βλασφημία. Οὐχ ἧττον ὅμως τὴν βλασφημίαν ἐνδιαθέτως τὴν ἐπρόφερεν.

Ἡ Διαλεχτὴ ἐφρόντισε νὰ στείλη ἀγγελιοφόρον πρὸς τὴν πενθεράν της, ἕνα δωδεκαετῆ παῖδα τῆς αὐτῆς ἐκείνης γειτονικῆς οἰκογενείας, ἧς ἡ θυγάτηρ ἐκοιμήθη ἀφ᾿ ἑσπέρας πλησίον της, καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν ναόν.

Ὁ Καντάκης, ὅστις ἐπείνα τρομερά, ἤρχισε νὰ καταβροχθίζῃ τὴν πριζόλαν. Καθήμενος ὀκλαδὸν παρὰ τὴν ἑστίαν, ἐβαρύνετο νὰ σηκωθῆ καὶ ν᾿ ἀνοίξη τὸ ἑρμάρι διὰ νὰ λάβη ἄρτον, ἀλλ᾿ ἀριστερόθεν αὐτοῦ ὑπεράνω τῆς ἑστίας ἐπὶ μικροῦ σανιδώματος εὑρίσκετο τὸ Χριστόψωμον ἐκεῖνο, τὸ δῶρον τῆς μητρός του πρὸς τὴν νύμφην αὐτῆς. Τὸ ἔφθασε καὶ τὸ ἔφαγεν ὁλόκληρον σχεδὸν μετὰ τοῦ ὀπτοῦ κρέατος.

Περὶ τὴν αὐγήν, ἡ Διαλεχτὴ ἐπέστρεψεν ἐκ τοῦ ναοῦ, ἀλλ᾿ εὗρε τὴν πενθεράν της περιβάλλουσαν διὰ τῆς ὠλένης τὸ μέτωπον τοῦ υἱοῦ αὐτῆς καὶ γοερῶς θρηνοῦσαν.

Ἐλθοῦσα αὕτη πρὸ ὀλίγων στιγμῶν τὸν εὗρε κοκκαλωμένον καὶ ἄπνουν. Ἐπάρασα τοὺς ὀφθαλμούς, παρετήρησε τὴν ἀπουσίαν τοῦ Χριστοψώμου ἀπὸ τοῦ σανιδώματος τῆς ἑστίας, καὶ ἀμέσως ἐνόησε τὰ πάντα. Ὁ Καντάκης ἔφαγε τὸ φαρμακωμένο χριστόψωμο, τὸ ὁποῖον ἡ γραῖα στρίγλα εἶχε παρασκευάσει διὰ τὴν νύμφην της.

Ἰατροὶ ἐπιστήμονες δὲν ὑπῆρχον ἐν τῇ μικρᾷ νήσῳ· οὐδεμία νεκροψία ἐνεργήθη. Ἐνομίσθη, ὅτι ὁ θάνατος προῆλθεν ἐκ παγώματος συνεπείᾳ τοῦ ναυαγίου. Μόνη ἡ γραῖα Καντάκαινα ἤξευρε τὸ αἴτιον τοῦ θανάτου. Σημειωτέον, ὅτι ἡ γραῖα, συναισθανθεῖσα καὶ αὐτὴ τὸ ἔγκλημά της, δὲν ἐμέμφθη τὴν νύμφην της. Ἀλλὰ τοὐναντίον τὴν ὑπερήσπισε κατὰ τῆς κακολογίας ἄλλων.

Ἐὰν ἔζησε καὶ ἄλλα κατόπιν Χριστούγεννα, ἡ ἄστοργος πενθερὰ καὶ ἀκουσία παιδοκτόνος, δὲ θὰ ἦτο πολὺ εὐτυχὴς εἰς τὸ γῆρας της.

 πηγή

hellas-orthodoxy

Ο αρχαίος κόσμος με τον τρόπο του είχε προφητεύσει την Γέννηση του Χριστού μας

Ὁ ἀρχαῖος κόσμος πρὶν τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ τὸ βράδυ τῶν Χριστουγέννων - δὲ στερήθηκε φωτισμένων πνευμάτων ποὺ  προσέγγισαν κατὰ Θεία παραχώρηση τὴν Ἀλήθεια,  ἀποδεικνύοντας ὅτι προϋπῆρχε τὸ Σχέδιο Σωτηρίας τοῦ Θεοῦ καὶ πὼς γὶ΄ αὐτὸ ἀκριβῶς δόθηκε ὁ σπερματικὸς λόγος (σπέρματα ἀληθείας καὶ πληροφόρησης) σὲ διάφορα ἔθνη καὶ λαοὺς, σὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους, σὲ εὐσεβεῖς ἐρευνητὲς καὶ φιλοσόφους, ἐπειδὴ ἀκριβῶς Θεὸς ὁ Πατὴρ καὶ αὐτῶν...Oἱ Χαλδαῖοι - Πέρσες, στοὺς ὁποίους δόθηκε διὰ τοῦ Βαλαάμ, ποὺ ἔζησε στὰ χρόνια του Μωυσῆ (13ος αἱ. π.Χ.) ἡ προφητεία τοῦ λαμπροῦ ἄστρου καὶ τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία καὶ ἐπαληθεύτηκε αἰῶνες ἀργότερα, μὲ τὴν ἐμφάνιση πράγματι τοῦ κινούμενου λαμπροῦ νέου ἀστέρος - ποὺ ἦταν βέβαια Ἄγγελος Φωτὸς - καὶ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ Γέννησή Του στὴ Βηθλεέμ, τὴν ὁποία ἐπιβεβαίωσαν προσωπικὰ καὶ ἐπιτόπου οἱ τρεῖς Πέρσες Μάγοι, ποὺ εἶδαν καὶ.... ἀκολούθησαν τὸ νέο λαμπρὸ ἀστέρι, ἐξαιτίας τῆς παλαιότατης προφητείας!

        Στοὺς Ἰνδοὺς ὑπῆρχαν ἐπίσης προσδοκίες γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Π.χ. στὸν Βεδισμὸ ὑπάρχει προσδοκία γιὰ τὸ Θεὸ τοῦ Φωτὸς ὁ ὁποῖος θὰ  ἐνανθρωπιστεῖ  ἐκ τῆς Παρθένου καὶ θὰ ἀποσταλεῖ στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα Του, ὡς μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ κόσμου!
   Κατὰ τὰ κείμενα ἀκόμη τοῦ Μαχαγιάνα Βουδισμοῦ, ἀναμένονταν νὰ ἔρθει ὁ Θεῖος Λυτρωτὴς καὶ Διδάσκαλος, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποκαλύψει θεῖες ἀλήθειες ἐκ τοῦ πληρώματος τῆς Σοφίας Αὐτοῦ καὶ θὰ πληρώσει τὶς ἐσώτατες ἐπιθυμίες καὶ τὶς νοσταλγίες τοῦ ἀνθρώπου!..
   Κατὰ τὰ κείμενα ἐπίσης τοῦ Ἰνδικοῦ Βουδισμοῦ, ὁ ἱστορικὸς Βούδας, ποὺ ἔδρασε κατὰ τὰ τέλη τοῦ 5ου π.Χ. αἰῶνος, ἀπέκρουσε κατηγορηματικὰ ἰσχυρισμοὺς ὀπαδῶν του ὅτι τάχα δὲν θὰ ὑπάρξει στὸ μέλλον διδασκαλία μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνου. Ἔλεγε μάλιστα ὅτι μετὰ ἀπὸ 500 χρόνια θὰ χρεοκοπήσει ἡ διδασκαλία μου, σὰ νὰ προαισθανόταν τί ἐπρόκειτο νὰ ἐπακολουθήσει... Ἐπειδὴ ὅταν θὰ ἔβγαινε ὁ Ἀληθὴς Αὐτόφωτος Ἥλιος τοῦ Κόσμου, ὅλα τὰ μικρὰ ἑτερόφωτα ἀστέρια θὰ χανόταν... ἀκριβῶς 500 χρόνια μετά!
Ἐπίσης καὶ στὸν Θιβετιανὸ Βουδισμό, ἀναμενόταν Παρθενογέννητος Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ὁ ὁποῖος θὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο καὶ θὰ ἐπαναγάγει τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἀρχέγονη χρυσὴ ἐποχή!..
 Στὸ Ἰρᾶν ἀναμενόταν ὁ Σωτήρας Θεάνθρωπος, ὁ ὁποῖος θὰ γεννηθεῖ ἐκ Παρθένου καὶ θὰ συντελοῦσε στὴν ἀνακαίνιση καὶ τὸν καθαρμὸ τοῦ κόσμου!..
Στὴν Αἴγυπτο ἐπίσης ὑπῆρχε ὁ "μύθος" ὅτι θὰ ἔρθει στὸν κόσμο Ἐκεῖνος ποὺ θὰ σώσει καὶ θὰ λυτρώσει τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων!..
Ὁ Κομφούκιος στὴν Κίνα, 500 χρόνια κι αὐτὸς νωρίτερα, ἀνέμενε τὸν Ἅγιο, τὸν Θεάνθρωπο, ὁ ὁποῖος θὰ εἶχε τὴν λυτροῦσα γνώση καὶ θὰ ἔσωζε καὶ θὰ κυβερνοῦσε τὸν κόσμο!..
Ἀλλὰ καὶ πολλὲς κινέζικες παραδόσεις ἀνέμεναν τὸν Ποιμένα καὶ Ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ὡς Ἁγιότατος καὶ Καθολικὸς Διδάσκαλος καὶ Κυρίαρχος!.. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ὑπῆρχε πρὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γής! Εἶναι ὁ ποιητής, Δημιουργὸς καὶ συντηρητὴς τῶν πάντων! Ὅσο Μέγας καὶ ἂν εἶναι, ἔχει καὶ τὴν Ἀνθρώπινη φύση! Αὐτὸς καὶ μόνος εἶναι ἄξιος νὰ θυσιαστεῖ εἰς τὸν ὑπέρτατον Δεσπότην καὶ Ἄρχοντα τοῦ Κόσμου! Αὐτὸς θὰ συνδιαλλάξει τὸν οὐρανὸ μετὰ τῆς γής! Ὁ προσδοκώμενος Ἅγιος εἶναι ἑνωμένος μετὰ τοῦ οὐρανοῦ!.. Γὶ΄ αὐτὸ στοὺς ἀρχαίους Κινέζους φιλοσόφους ὀνομάζεται Οὐρανάνθρωπος!..
Ὁ Αἰσχύλος, ποὺ ἔγραψε 500 χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο, γιὰ τὸν Παρθενογέννητο, ποὺ θὰ ἐρχόταν νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους!!!
Οἱ Σωκράτης καὶ Πλάτωνας, ὅπου στὸ βιβλίο Ἀλκιβιάδης ΙΙ τοῦ Πλάτωνα, ἐμφανίζεται ὁ Σωκράτης νὰ λέει στὸν Ἀλκιβιάδη, 400 χρόνια πρὶν τὴν Ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, πὼς ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ζεῖ ἐν ἀναμονή, μέχρις ὅτου φτάσει ὁ καιρὸς νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ τὸν προσδοκώμενο Ὑπεράνθρωπο Διδάσκαλο!.. Ἄλλωστε ἡ προσέγγιση τοῦ Σωκράτη πρὸς τὸν Μόνο, Ἕνα ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἡ ἀποποίηση τοῦ ἀνύπαρκτου δωδεκάθεου δὲν ἦταν ἐκείνη ποῦ τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο;
 Ὁ ἱστορικὸς Τάκιτος μαρτυρεῖ 60 χρόνια πρὶν τὴ Γέννηση τοῦ Σωτήρα, πὼς ὅλοι ἦταν πεπεισμένοι ἐπὶ τὴ πίστη ἀρχαίων προφητειῶν ὅτι ἡ ἀνατολὴ ἔμελλε νὰ ὑπερισχύσει καὶ ὅτι μετὰ ὄχι ἀπὸ πολὺ καιρό, θὰ ἔβλεπαν ἐξερχόμενους ἀπὸ τὴν Ἰουδαία αὐτοὺς ποὺ ἔμελλε νὰ ποιμάνουν τὴν Οἰκουμένη!
Ὁ Κικέρων, ὁ ὁποῖος ἐμφανίζεται 50 μόλις χρόνια πρὶν τὴν Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, νὰ νοσταλγεῖ τὴν ἐποχὴ ποὺ θὰ κυβερνᾶ παντοῦ εἷς Διδάσκαλος καὶ Κυρίαρχος, ὁ Θεός!.. Ἐποχὴ βέβαια ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἐν οὐρανοῖς!
Ὁ Ὀράτιος καὶ ὁ Ὀβίδιος ποὺ κάνουν λόγο γιὰ τὴ χρυσὴ ἐποχὴ (τοῦ Παραδείσου) ποὺ χάθηκε...
Ὁ Βιργίλιος στὴν 4η Ἐκλογή του, ἀφιερωμένη στὸ φίλο του Πολύωνα, μιλᾶ γιὰ τὸ Θεῖον Παιδίον, τὸ ὁποῖο θὰ ἐπαναφέρει στὴν ἀνθρωπότητα τὸν Χρυσὸ Αἰώνα. Ἐπίκειται, λέει ὁ Βιργίλιος, ἔναρξις νέα χρονικῆς περιόδου, περιόδου παγκοσμίου τάξεως, ὁσονούπω φτάνει ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀρχικῆς βασιλείας τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ! Ὁσονούπω νέα χρυσὴ γενεὰ στέλλεται ἄνωθεν ἀπὸ τὰ οὐράνια ὕψη εἰς τὴν γῆν. Σὺ λοιπὸν φωτεινὴ ἐπιλόχειος θεά, προστάτεψε τὴν Μητέρα, κὰθ΄ ἢν στιγμὴν θὰ γεννᾶται ἐξ  αὐτῆς τὸ Βρέφος, διὰ τοῦ ὁποίου θὰ λήξει ἡ δυστυχὴς γενεά! Δία πρώτην φορὰ στὴν παγκόσμιο ἱστορία! Καὶ νέα γενεὰ εὐτυχὴς θὰ ἀνατείλει σ΄ ὅλον τὸν κόσμο. Ἤδη ἄρχισε νὰ βασιλεύει ὁ πάμφωτος Εἰς (ἕνας) Θεός... Ἐλθὲ πολυτίμητε Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, μεγάλε Υἱὲ τοῦ Ὑψίστου. Ὁσονούπω φτάνει ἡ ἐποχή. Ρίψον τὸ βλέμμα Σου εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, τὴν κλονιζομένη ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Ρίψον τὸ βλέμμα Σου καὶ εἰδὲ πὼς τὰ πάντα σκιρτοῦν γιὰ τὴν ἐποχή, ἡ ὁποία ὁσονούπω φτάνει!.. Καὶ αὐτὸ τὸ "ὁσονούπω" τοῦ Βιργίλιου λέχθηκε 41 χρόνια μόλις πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Πανάγια Μητέρα Του στὴ Βηθλεέμ!!!
Διπλὴ χαρὰ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ
   Ἡ μεγάλη παγκόσμια χαρὰ τῶν Χριστουγέννων, τῆς Σωτηρίας τῆς Ἀνθρωπότητας, εἶναι διπλὴ χαρὰ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, τοῦ ὁποίου οἱ σοφοὶ καὶ φιλόσοφοι μὲ κάθε τρόπο ἔψαξαν νὰ ἀνακαλύψουν τὸν Ἀληθινὸ Δημιουργό του Κόσμου, Ἐκεῖνον ποὺ καὶ τὴ γλώσσα μᾶς χάρισε καὶ διὰ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου τὴν ἅπλωσε, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑψηλὴ καὶ μεγίστη ἀποστολή, νὰ μεταφέρουμε διὰ τῆς γλώσσας μας, μέσα στὶς χιλιετηρίδες, πολεμούμενοι καὶ θριαμβεύοντες, τὴν ὁλόχρυση γνώση τοῦ ἴδιου του Θεοῦ, τὴν Ὀρθὴ Πίστη, τὴν Θεία Ὀρθοδοξία καὶ νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦμε μὲ αἷμα, μὲ χαρὰ καὶ μὲ θάρρος, γράφοντας τὴν πιὸ ἔνδοξη ἱστορία τοῦ κόσμου! Ἱστορία ποὺ δὲν τελείωσε, ἀλλὰ ἀναμένει σὲ λίγο τὴν τελικὴ λαμπρὴ φάση της...
   Ἡ εἴδηση, τὸ κήρυγμα τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ ἴδιου του Θεοῦ μας, τοῦ Χριστοῦ, διὰ στόματος τῶν Ἀποστόλων, βρῆκε τότε τὸν Ἑλληνισμὸ σὲ μία τραγικὴ στιγμή, σὲ ὧρες ποὺ «σταυρωνόταν» ἀπὸ τὸν βαρβαρισμὸ καὶ τὸν ἐκχυδαϊσμὸ τῶν Ρωμαίων (μὲ λίγες φωτεινὲς ἐξαιρέσεις), τὴν ὥρα ποὺ τὸ λεπτὸ πνεῦμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καταπατοῦνταν καὶ μάτωνε σὲ Ἀρένες ἀντὶ σὲ Θέατρα καὶ σὲ παρωδίες Ἑορτῶν, ἀκόμη καὶ σὲ παρωδίες δῆθεν «Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων»…
   Στὶς πληγωμένες καὶ εὐσεβεῖς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ στὶς προχωρημένες διάνοιές τους, τὸ μήνυμα τῆς Σωτηρίας, ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης, ἡ βεβαιότητα τῆς Αἰωνιότητας, τὸ ὑψηλὸ νόημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἔπεσε σὰν μάννα ἐξ οὐρανοῦ, ἀφοῦ ὁ Ἑλληνισμός, συναντοῦσε ἐπιτέλους Ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἔπλασε, γιὰ νὰ μεταφέρει τὴ νέα Κιβωτὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης Του! Ἔβρισκε Ἐκεῖνον, ποὺ ἄγγιζε καὶ δονοῦσε τὸ εὐσεβὲς πνεῦμα καὶ τὸ ὑψηλὸ πολιτισμικὸ ἐπίπεδό του λαοῦ μας, δῶρα καὶ πάλι δικά Του…
   Καὶ ὅταν ἦρθε ἐκείνη ἡ συγκλονιστικὴ καὶ μοναδικὴ θεία ὥρα, ἐκείνη ἡ ἅγια νύχτα τῶν Χριστουγέννων, κάπου στὸν οὐρανό, ἡ ψυχὴ τοῦ Σωκράτη, ποὺ θανατώθηκε ἐπειδὴ πρωτομίλησε γιὰ Ἐκεῖνον τὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεό, ἡ ψυχὴ τοῦ Σωκράτη ποὺ γκρέμισε πρῶτος τὰ εἴδωλα τῆς ἀγνοίας, σίγουρα εὐφραινόταν…
 
   Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει συνέχεια. Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦταν συνέχεια μέσα στὸ Σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ Σωτηρία τῆς Ἀνθρωπότητας. Ἡ ἐντυπωσιακὴ ἀρχαία εὐσέβειά του, τὸν ἔσπρωξε σὲ θαυμαστὰ ἔργα, ἐνῶ ταυτόχρονα ἡ ἀκούσια ἄγνοιά του γιὰ τὸν Ἀληθινὸ Θεό, εἵλκυσε τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἰδιαίτερη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ καὶ τὴ μεγάλη καὶ φοβερὰ προστασία τῆς Παναγίας Μητέρας Του…(noiazomai), orthodoxia-ellhnismos.gr
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 πηγή

defencenet

 

Σε φάτνη αναπαύεται, Αυτός πού έχει θρόνο τον ουρανό!

 

 

 

Δέχτηκε λοιπόν ό Θεός να παρουσιαστεί μπροστά μας με ορατή μορφή ανθρώπου, για να διαλύσει μ' αυτόν τον τρόπο κάθε αμφιβολία για την ύπαρξη Του. Κι ύστερα, αφού μας διδάξει με την αισθητή και αναμφισβήτητη παρουσία Του, να μας οδηγήσει εύκολα στην αληθινή πίστη, στ' αόρατα και υπερφυσικά.
Κατάπληξη με γεμίζει το θαύμα!

Παιδί βλέπω τον προαιώνιο Θεό!
Σε φάτνη αναπαύεται, Αυτός πού έχει θρόνο τον ουρανό!
Χέρια ανθρώπινα αγγίζουν τον απρόσιτο κι ασώματο!
Με σπάργανα είναι σφιχτοδεμένος, Αυτός πού σπάει τα δεσμά της αμαρτίας!

Όμως... τούτο είναι το θέλημα Του: Την ατιμία να μεταβάλει σε τιμή" με δόξα να ντύσει την ευτέλεια" και την προσβολή σ' αρετή να μεταπλάσει.

Πήρε το σώμα μου. Μου προσφέρει το Πνεύμα Του. Μου χαρίζει το θησαυρό της αιώνιας ζωής, παίρνοντας αλλά και δίνοντας μου: Παίρνει τη σάρκα μου για να με αγιάσει" μου δίνει το Πνεύμα Του για να με σώσει.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ