φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Ἑλλάδα: Ἡ χώρα πού θά ξαναγράψει παγκόσμια ἱστορία!


Ἕνα πραγματικά ἐλπιδοφόρο κείμενο!
Γράφει ὁ  Ἀνάργυρος Ξεπαπαδάκης
Ἑλλάδα. Αὐτή ἡ λωρίδα γής ἦταν πάντα τό ἀνάχωμα ἀπέναντι στήν τυραννία, στή βαρβαρότητα, στήν ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ἄνθρωπο. Σέ αὐτό τό ἀνθρώπινο τεῖχος ἀπό ἑλληνική σάρκα, συνθλίβονταν οἱ ὀρδές τῆς ἀνομίας, τῆς ἀσυδοσίας, τῆς κτηνώδους δύναμης ἐνάντια στόν πολιτισμό.
Ὅταν τελικῶς ἡ Ἑλλάδα ἔπεσε, ἐνσαρκωμένη στό κορμί τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα βυθίστηκε στόν σκοτεινό μεσαίωνα. Στήν λήθη, στόν σκοταδισμό, στήν Ἱερά Ἐξέταση, στό δουλεμπόριο, τή δεισιδαιμονία καί τόν φανατισμό τοῦ Καθολικισμοῦ καί τῶν αἱρέσεων.
Ἔπρεπε πάλι νά ἀνάψει ἡ σπίθα ἡ ἑλληνική γιά νά φέρει τήν ἀναγέννηση, τό φῶς καί τό δικαίωμα στήν ζωή. Ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς ξεκίνησε ἀπό τήν Ἑλλάδα ἀπό τήν ἀντίσταση στή βαρβαρότητα καί τή διαφθορά. 
Μή γελιέστε. Ὅτι ὄμορφο ὑπάρχει στόν πλανήτη, εἶναι ἑλληνικό. Ἀπό τήν δημοκρατία μέχρι τήν εὐνομία. Ἀπό τήν τέχνη μέχρι τήν καλλιτεχνία. Ἀπό τήν μόρφωση μέχρι τήν ἐπιστήμη. Ἀπό τήν ἄθληση μέχρι τούς ἀνθρώπινους ἄθλους διά μέσου τῶν αἰώνων. Τώρα τό σκοτάδι ἐπανέρχεται μέ τή μορφή τοῦ «χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος». Ὁ παγκόσμιος ἀχταρμάς βασισμένος σέ....

 χρηματιστηριακές τιμές καί ὄχι ἀξίες, ὡς ἄλλος Ξερξης ἐπιτίθεται στό δίκαιο τῶν λαῶν. Τό δίκαιο - λέξη ἑλληνική, πού φιλᾶ στοργικά τόν ἀδύναμο ἀπό τό κτῆνος, κινδυνεύει ἀπό τά σύγχρονα ἀργύρια ὑπό μορφή «ἄυλων τίτλων»,
ἄυλων τόκων καί χρεῶν, ἄυλης κρίσης καί τρομοκρατίας, πού ὅμως θά ὁδηγήσουν σέ μία ἀληθινή, ὀδυνηρή καί καθ’ ὅλα «ὑλική» τυραννία. Σέ ἕναν νέο μεσαίωνα.
Ἡ ἐπίθεση ἄρχισε πάλι στό αἰώνιο μετερίζι τῆς λευτεριᾶς, τήν Ἑλλάδα. Ὅπως τότε, ὅπως πάντα. Γιατί ἔστω καί μυστηριακά, ὑποσυνείδητα, ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πατρίδα τῆς Λευτεριᾶς καί ἡ κοιτίδα της. Ὁ Ὕμνος τῆς τραγουδᾶ τήν λευτεριά (Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν). Ἡ σημαία τῆς συμβολίζει τήν λευτεριά. (Ἐλευθερία ἤ Θάνατος).
Τό ἄδικο λοιπόν, ἤξερε πολύ καλά ποῦ νά χτυπήσει. Αὐτό πού δέν ἤξερε εἶναι πώς ἀκόμα ἡ φλόγα καίει. Καί θά τούς κάψει ὅπως ὁ Ἡρακλῆς τή Λερναία Ὕδρα, ὅπως ἡ Πυθία τούς βέβηλους, ὅπως ἡ Ὑπερμάχω τούς εἰσβολεῖς.
Γιατί ὁ ἀγώνας δέν εἶναι ἐνάντια στήν κρίση ἤ τό ὅποιο χρέος. Εἶναι ὁ ἀγώνας γιά τήν ἐπιβίωση, γιά τήν ἴδια τή ζωή.
Καί γιά μία ἀκόμη φορᾶ ἡ Ἑλλάδα καλεῖται νά ὑπερασπίσει τίς πανανθρώπινες ἀξίες, ὄχι τά ἀξιώματα τῶν πολιτικῶν. Ἑλλάδα δέν εἶναι οὔτε ὁ Παπανδρέου, οὔτε τό τραπεζικό σύστημα.
Ἑλλάδα εἶναι ἡ πύρινη πνοή πού πηγάζει ἀπό καρδιές ἡρώων καί διδάσκει τήν ἐλευθερία.
Ἐλευθερία γιά ὅλους!
Πρόγευση τῶν προκλήσεων πού θά βιώνει ὁ ἑλληνισμός καί οἱ κοινωνίες σέ κάθε σημεῖο τοῦ πλανήτη, βιώνουμε τό τελευταῖο διάστημα. Ἴσως εἶναι συμπτωματικό, ἴσως ὅμως εἶναι μήνυμα πού δέν πρέπει νά παρανοήσουμε.
Γιά ὅλα αὐτά τά σημεῖα τῶν καιρῶν ἔχει μιλήσει ἔγκαιρα ὁ Γέρνοντας Παΐσιος, πολλά χρόνια πρίν διαμορφωθοῦν αὐτές οἱ συνθῆκες πού ἀποκαλύπτουν ἕνα καλά μελετημένο σχέδιο δουλείας τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν ἐλίτ τῶν παγκόσμιων ὀλιγοπωλίων πού θέλουν νά μετατρέψουν τίς πολιτισμένες κοινωνίες, σέ ἀγέλες ἄβουλων καταναλωτῶν.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος εἶχε προβλέψει τήν κρίση καί τήν αἰχμαλωσία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μέσω δανείων. Ἔγκαιρα διαπίστωσε τήν παρακμή πού ἐπιβάλλει στήν κοινωνία ὁ ἄκρατος καταναλωτισμός, ἡ ξετσιπωσιά, ἡ ὑποδήλωση στήν ὕλη, ἡ ὀκνηρία καί ἡ ματαιοδοξία. Μόνοι σας μπορεῖτε νά δεῖτε καί νά κρίνετε τά ντοκουμέντα.
Κανείς, ἐκτός ἀπό τό νοῦ καί τήν καρδιά, δέν μπορεῖ νά ἐπιβάλλει τήν ἀλήθεια, καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ἡ σοφία. Εἶναι ἡ γνώση, ἡ ὁποία γίνεται δύναμη μέ τήν ἐγκράτεια καί τόν ἀγώνα. Αὐτή εἶναι ἡ ἐλευθερία καί ἡ εἰδοποιός διαφορά τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς μαρτυρία ἀγάπης, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ τό μέτρο καί τό ἐπίκεντρο.
Ἔχω ὅμως μία αἴσθηση ὅτι ἀπό τήν Ἑλλάδα θά ξεκινήσει μία ἐπανάσταση ἐνάντια ἑνός συστήματος πού διοικεῖ τήν ἀνθρωπότητα τά τελευταία 350 χρόνια. Ὅλοι οἱ λαοί ἔχουν φτάσει στήν ἄκρη τοῦ νήματος καί ὅλοι περιμένουν τή σπίθα.
Πιστεύω ὅτι σάν χώρα θά ξαναγράψουμε ἱστορία, καί μελλοντικές γενεές θά θυμοῦνται τούς ἕλληνες σάν τόν λαό πού ξαναέδωσε τά φῶτα στόν κόσμο.
.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/04/blog-post_22.html

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας. π. Πορφύριος

215100_195680310493251_100001538496307_532570_1419935_n.jpg

Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Είναι φίλος μας.
Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Εσείς είστε φίλοι μου ...» (Ιω. 15,14).
Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε;
Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του. όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου.
Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί.
Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δεν θα αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει.

Άγιος Πορφύριος

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος: «ΙΚΕΣΙΑ» Ἡ μακροθυμία Σου Κύριε εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας

paulos
Του Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου για την Romfea.gr
Δόξα τη  μακροθυμία σου Κύριε! Δόξα σοι!
Αὐτόν τον λόγο σου είπαμε, αὐτόν τόν λόγο Σου λέμε.
Ἡ μακροθυμία σου εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας
Δέν θέλω, Κύριε, νά μιλήσω αὐτή τήν ὥρα στό λαό Σου γιά Σένα γιά τήν ἀγάπη Σου πού μέτρο της εἶναι ὁ Σταυρός Σου.
Θέλω νά μιλήσω σέ Σένα γιά μᾶς τόν λαό  Σου.Θέλω νά σοῦ μιλήσω σάν ποιμένας τοῦ λαοῦ Σου.
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, ἀλλά αὐτή  τή Μεγάλη Παρασκευή δέν τήν φοβᾶμαι!
Μεγάλη Πασκευή σήμερα ἀλλά αὐτή τή μεγάλη Παρασκευή τή χαίρομαι, γιατί μετά ἀπό αὐτήν ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση!
Τήν κάθε Μεγάλη Παρασκευή βλέπω τόσο καθαρά τήν ἀγάπη Σου πού  μέτρο της  ἔχει  τό Σταυρό! Πόσο ἀγαπημένος εἶναι ὁ Σταυρό Σου, ἀφοῦ κάθε  φορά μᾶς δείχνει πόσο  μᾶς ἀγάπησες. Ἀλλά αὐτή ἡ ἀγάπη Σου γεννᾶ τήν ἐλπίδα μέσα στίς ψυχές μας.
Αὐτό πού φοβᾶμαι Κύριε εἶναι ἡ Μεγάλη Παρασκευή  τῆς Πατρίδας μου, γιατί αὐτή χωρίς Ἐσένα δέν ἔχει τήν προοπτική τῆς Ἀνάστασης. Τή Μεγάλη Παρασκευή τῆς Πατρίδας μου φοβᾶμαι, γιατί φτάσαμε σ’αὐτήν ἐπειδή ἀπέστημεν ἀπό Σοῦ.
Τήν Μεγάλη παρασκευή τῆς Πατρίδας μου φοβᾶμαι γιατί ὁ δρόμος τῆς Ἀνάστασης θά εἶναι πολύ μακρύς, ἄν ἔλθει ποτέ!
Ἀκούγοντας χθές βράδυ τά  τροπάρια ἔννοιωσα ὅτι αὐτάδέν μιλοῦσαν πλέον γιά τό γένος τῶν Ἑβραίω, ἀλλά γιά μᾶς, γιά τό δικό μας γένος, πού φάνηκε κάποτε ὅτι θά γινόταν  ἕνας νέος ἐκλεκτός λαός. Χάρηκες κάποτε ὅταν ἄκουσες ὅτι σέ ζητοῦσαν νά σέ δοῦν κάποιοι Ἕλληνες καί εἶπες «=ἦλθε ἡ ὥρα γιά νά δοξασθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου» καί  οἱ Πατέρες μας Σέ δόξασαν.
Ἐμεῖς ὅμως σήμερα, οἱ ἄρχοντες καί ὁ  λαός σου σέ ἀρνηθήκαμε, σέ προδόσαμε, κενά κατά σοῦ ἐμελετήσαμε.
«Ἄρχοντες λαοῦ συνήχθησαν κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ». Καί οἱ δικοί μας ἄρχοντες ἔχουν ἐδῶ καί χρόνια συνασπισθεῖ ἐναντίον Σου καί ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας Σου.
Θέλουν  τά παιδιά  μας νά μήν μαθαίνουν γιά Σένα στά σχολεῖα τους, θέλουν νά μήν βλέπουν οὔτε τό πρόσωπο Σου, θέλουν ἡ πίστη Σέ σένα νά μήν φαίνεται πουθενά. Ἄθεοι ἄρχοντες ζητοῦν ἡ πίστη τοῦ λαοῦ σου, ἡ πίστη τῶν παιδιῶν Σου νά μή φαίνεται πουθενά.
Πέρισυ τέτοια ἡμέρα, Μεγάλη Παρασκευή, οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροί σου, ἔπαιξαν ἕνα ντοκυμαντέρ, ἀμφιβόλου ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης γιά νά Σέ χλευάσουν καί νά Σέ ἀμφισβτήσουν καί νά ἐμπαίξουν τήν πίστη τοῦ λαοῦ σου.
Ἀλλά καί σέ κάθε μεγάλο γεγονός τῆς ζωῆς Σου, γεγονός ὅμως πού ἀφορᾶ ἄμεσα καί τή δική  μας ζωή, προσπαθοῦν ἄλλοτε μέ κάποιο κώδικα ντά Βίντσι, μέ κάποιο κινηματογραφικό ἔργο, μέ κάποιο βιβλίο νά σέ ἀμφισβητήσουν, νά  κλονίσουν τήν πίστη τοῦ Λαοῦ στό εὐλογημένο πρόσωπο Σου.
Ἄθεοι ἄρχοντες πολέμησαν καί πολεμοῦν μέ πάθος τήν Ἐκκλησία σου, τήν ὑπονομεύουν, τήν διασύρουν, λασπολογοῦν ἐναντίον Της.
Τούς φοβίζει τό πνευματικό μέγεθος καί μεγαλεῖο Της, τούς τρομάζει, γιατί οἱ ἴδιοι εἶναι μικροί, πολύ μικροί. Τούς τρομάζει γιατί στό  χτύπημα τῆς καμπάνας ὁ λαός συνάγεται αὐθόρθητα.
Ἀκούσαμε τό παράπονο Σου γιά τούς Ἰουδαίους: «Λαός μοι τί ἐποίησα σοι καί τί μοι ἀνταπέδωκας! Ἀντί τοῦ μάννα χολήν, ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με Σταυρῷ μέ προσηλώσατε! οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τά ἔθνη κακεῖνα μέ δοξάσουσι».
Αὐτό τό παράπονο νοιώθουμε νά ἀπευθύνεις καί σέ μᾶς σήμερα: Λαέ μου τί σᾶς ἔκανα καί τί μοῦ ἀνταποδίδετε; Σᾶς τίμησα καί μέ ἀτιμάζετε, τίμησα τό γένος σας ἐπιλέγοντας ἀπό αὐτό τούς μεγάλους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μου.
Τίμησα τή γλῶσσα σας κάνοντας την γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου μου. Ἀνέδειξα καί δόξασα τό γένος σας μέσα ἀπό τή χιλιόχρονη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Σᾶς στήριξα ὅταν δουλωθήκατε. Σᾶς χάρισα τήν πίστη μου γιά μήν ἀλλοιωθεῖτε σά γένος καί σβήσετε.
Σᾶς χάρισα τήν Ἐκκλησία μου γιά νά γίνη  κιβωτός τοῦ λαοῦ σας. Ἀνέδειξα ἀνθρώπους πίστεως πού μέ τούς ἀγῶνες τους σᾶς ὁδήγησαν στήν ἐλευθερία. Σέ κάθε δύσκολη ὥρα τῆς πατρίδας σας ἡ πίστη σέ μένα ἦταν τό στήριγμα σας, ἡ πηγή τῆς ἐμπνεύσεως σας.
Καί ἐσεῖς τί μοῦ ἀνταποδόσατε; Μέ προδίδετε καί μέ προδόσατε. Πολεμήσατε καί χλευάσατε τήν Ἐκκλησία μου, ἀρνηθήκατε τό θέλημά μου, διώξατε τούς πιστούς μου, βλασφημήσατε τό ὄνομά μου, συναγωνίζεσθε σέ πράξεις καί λόγους ἀπαξίωσης τῆς Πίστεως, προσπαθεῖτε νά ἀρνηθέῖτε κάθε σχέση μαζί μου. Δέν διαλέξαρε Ἐμένα, διάλεξατε τούς Βαραββᾶδες.
Δέν πιστέψατε σέ μένα, ἐμπιστευθήκατε τούς ληστές.Δέν καταλάβατε ὅτι ἐκεῖνοι πού πολεμοῦσαν ἐμένα, εἶχαν στόχο ἐσᾶς. Τούς ζητήσατε, τρέξατε πίσω τους, τούς πιστέψατε καί ἐκεῖνοι σᾶς πούλησαν, σᾶς κατέστρεψαν.
Γίνατε καί ἐσεῖς  λαός δυσσεβής καί παράνομος. Δέν διαλέξατε ἐμένα ὡς Κύριο  σας, ἀλλά τόν Καίσαρα. Ζητήσατε μέ τόν τρόπο σας τό Αἷμα μου νά πέση ἐπάνω σας καί ἐπάνω στά παιδιά σας. Σήμερα ζεῖτε τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας σας.
Εἶχα προειδοποίσει τούς Ἰουδαίους: «Ἰδού ἀφίετε ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος». Λίγο ἀργότερα ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτορας δέν ἄφησε πέτρα πάνω στήν πέτρα.
Βαδίζετε στά ἴχνη τους. Οἱ ἐχθροί σας δέν πά ἔξω καί μακρυά ἀλλά μέσα στόν τόπο σας. Μόνο ἡ μετάνοια σας θά σᾶς σώσει. Τό θαῦμα δέν θά ἔλθει ἀπό τούς ἄρχοντες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά, ὅπως καί τίς ἄλλες φορές, μόνο ἀπό μένα.
Ἀλλά δέν τό πιστεύετε πιά. Κινδυνεύει καί ὁ δικός σας οἶκος νά γίνει ἔρημος.
Κύριε νοιώθω βαθειά τό παράπονό Σου. Εἶναι ἀπόλυτα ἀληθινό καί δικαιολογημένο. Προσδοκῶ  Κύριε τήν Ἀνάσταση Σου.
Ἀπό ἐκεῖ ἀντλῶ δύναμη. Φοβᾶμαι ὄμως γιά τή Μεγάλη Παρασκευή τῆς Πατρίδος μου.
Κολόβωσε, Σέ παρακαλῶ τή διάρκειά της, κάνε νά μήν εἶναι μακρυνή ἡ νύχτα.
Δόξα τῇ μακροθυμία σου Κύριε! καί χάρισε μας τή μετάνοια γιά νά τήν ἀξιοποιήσουμε.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Ο άνθρωπος του Χριστού και τη δυσκολία και τη θλίψη όλα τα κάνει προσευχή


chutes_006_jpg.jpg

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή.
Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ ...».
Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία. να μη ακέπτεσαι τον ύπνο.
Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι.
Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ...;» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.
¨Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό.

πατηρ πορφυριος

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης. π. Κυρίλλου,Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ

 

p. kirillos.jpg27039_103398766357993_100000636091088_101030_2219054_n.jpg










Ο γέροντας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεο­δώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνω­στοί στο Πατριαρχείο, ευερ­γέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλη­σιαστική παράδοση. Στις αρ­χές του 1922 «Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του ο οποί­ος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστρο­φή η οικογένεια του ακολού­θησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα Ε­κεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέ­ον η οικογένεια μετακινήθη­κε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.


Ο μικρός Ιάκωβος ή­ταν επτά χρονών και είχε μά­θει απέξω την θεία Λειτουρ­γία χωρίς να γνωρίζει γράμ­ματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδό­σεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ί­δια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θε­ράπευε συγχωριανούς του. Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λί­γο, κοιμόταν ελάχιστα, προ­σευχόταν συνεχώς και δού­λευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής τα­λαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.

Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγ­ματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκω­βος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν. Ο δι­οικητής του τον εκτιμούσε ι­διαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Με­τά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. Ο αγώνας του τώρα για να αποκατα­στήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο πο­θεί από τα παιδικά του χρό­νια. Να γίνει μοναχός.

Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προ­σέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε ηλικία 32 ε­τών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλ­κίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του α­σκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα ο­ποία με τον καιρό πλήθαιναν. Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπε­δα και πολλές φορές οι δαί­μονες τον έδειραν βάναυσα. Ο ίδιος έβλεπε και συνομι­λούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο. Τον Αύγου­στο του 1963 με θαυμαστό τρόπο ταΐσε με δυόμισι οκά­δες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κα­τσαρόλα.!

Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του. Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγ­χείριση Βουβωνοκήλης, σκω­ληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύνα­μη κρατούσε τον παππού..».

Από το 1990 και μετά ο γέ­ροντας δεν είχε πλέον δυ­νάμεις και οι κρίσεις στην υ­γεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικροεμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό. Ε­πιστρέφοντας στην μονή έ­παθε φλεγμονή η οποία εξε­λίχτηκε σε πνευμονία Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμ­βρίου 1991 πήγε στην ακο­λουθία, έψαλε και κοινώνη­σε. Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματι­κή του κόρη, ενώ τον υποτα­κτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον εκείνη την μέρα θα χει­ροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδος. Μό­λις ήλθαν οι πατέρες ο γέ­ροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγ­μός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα. Ο γέροντας είχε πά­ρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.

Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέ­φωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλι­βερό γεγονός. Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέ­κλυσαν το μοναστήρι, κληρι­κοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο α­σπασμό. Η αυλή της μονής ή­ταν κατάμεστη. Η νεκρώσι­μος ακολουθία εψάλη στο ύ­παιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος εί­πε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν οι πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύ­γασαν « Άγιος, Άγιος». Σήμερα 10 χρόνια ακριβώς με­τά από εκείνη την ημέρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχει γίνει πλέον πεποίθηση σε όλη την Ελλάδα ότι ο γέ­ροντας Ιάκωβος με τα δεκά­δες μετά θάνατον του θαύ­ματα, έχει καταταγεί στην χο­ρεία των Αγίων. Μένει να το αντιληφθούν και οι εκκλη­σιαστικοί μας ταγοί και να του δώσουν και αυτοί την θέση που του αρμόζει και επί­σημα στην ιεραρχία της Ορ­θόδοξης Εκκλησίας.

Εμείς αιτούμεθα από τον γέροντα Όσιο Ιάκωβο να μας προστα­τεύει και να πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο και Θεό μας.


Πηγή: www.zoiforos.gr

του Αρχιμανδρίτη π. Κυρίλλου,
Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας
Από το περιοδικό «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ»
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας