666 και σημεία των καιρών - Μετά απο την μπόρα τη δαιμονική, θα έλθει η λιακάδα η θεϊκή.

Πίσω από το κοσμικό πνεύμα της σημερινής "ελευθερίας" της έλλειψης σεβασμού στην Εκκλησία του Χριστού, στους μεγαλύτερους, γονείς και διδασκάλους, που έχουν φόβο θεού, κρύβεται η πνευματική σκλαβιά, το άγχος, και η αναρχία που οδηγούν τον κόσμο στο αδιέξοδο, στην ψυχική και σωματική καταστροφή.

Πίσω λοιπόν από το τέλειο σύστημα "κάρτας εξυπηρετήσεως" ασφάλειας κομπιούτερ, κρύβεται η παγκόσμια δικτατορία, η σκλαβιά του αντιχρίστου. "Αποκ. Ιωαννου κεφ ιγ' 16 ινα δώσουν αυτοις χάραγμα επι της χειρός αυτών της δεξιάς η επί των μετώπων αυτών, και ινα μη τις δυνηται αγορασαι η πωλησαι ει μη ο εχων το χάραγμα, το όνομα του θηρίου η τον αριθμον του ονόματος αυτού. Ωδε η σοφία εστιν. ο έχων νουν ψηφισατω τον αριθμόν του θηρίου. αριθμός γαρ ανθρώπου εστι και ο αριθμός αυτου χξς" =666.

Ο Άγιος Ανδρέας ο Καισάρειας γράφει τα εξης. " Περι του μιαρού ονόματος του αντιχριστου. "Και την μεν ακρίβεια της ψήφου, ως και τα λοιπα τα περι αυτου γεγραμενα, ο χρόνος αποκαλύψει και η πείρα τοις νηφουσιν... ...αλλ'ουκ ευδοκησεν η θεία χαρις εν θεια βιβλω του λυμεωνος όνομα γραφηναι. ως εν γυμνασιας δε λογω πολλα εστιν ευρειν...." Αγιου Ανδρεου Καισαρειας, εξήγησις εις την ΙωαννουΑποκ. σελ 341-42, κεφ ΛΗ.

Το παράξενο όμως, και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι εκτός που δίνουν δικές των ερμηνείες, φοβανται και αυτοί τον κοσμικό φόβο του φακελλώματος, ενώ έπρεπε να ανησυχούν πνευματικά, και να βοηθήσουν τους Χριστιανούς με την καλή ανησυχία, και να τους τονώνουν την πίστη, να νιώθουν θεϊκή παρηγοριά.

Απορώ! δεν τους προβληματίζουν όλα αυτά τα γεγονότα; γιατί δεν βάζουν έστω ένα ερωτηματικό για της ερμηνείες του μυαλού τους; Κι αν επιβοηθουν τον αντιχριστο για το σφράγισμα, πως παρασύρουν και άλλες ψυχές στην απώλεια; Αυτό εννοεί "...το αποπλαναν ει δυνατόν, "και τους εκλεκτούς". Μαρκ. ιγ'.

Θα πλανεθουν αυτοί που τα ερμηνεύουν με το μυαλό.

Και ενώ τα σημεία φαίνονται ξεκάθαρα "το θηρίο" στις Βρυξέλλες με το 666 έχει σχεδόν ρουφήξει ολα τα κράτη στο κομπιούτερ. Η Κάρτα, η ταυτότητα, η εισαγωγή του σφραγίσματος, τι φανερώνουν; Δυστυχώς το ράδιο παρακολουθούμε μόνο τι καιρό θα έχουμε.

Τι θα μας πει ο Χριστός; " Υποκριται, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινωσκεκτε διακρινειν, τα δε σημεία των καιρών ου δυναστε γνωναι;"

Μέτα λοιπόν από την Κάρτα, και την ταυτότητα, "το φακέλωμα" για να προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα , θα λένε συνέχεια στην τηλεόραση, ότι πήρε κάποιος την Κάρτα του δείνα, και του σήκωσε τα χρήματα από την τράπεζα. Από την άλλη μεριά θα διαφημίζουν το "τέλειο σύστημα" το σφράγισμα στο χέρι η στο μέτωπο με ακτίνες λέιζερ, που δεν θα διακρίνεται εξωτερικά, με το 666 το όνομα του αντιχρίστου.

Δυστυχως και παλι "ορισμενοι γνωστικοι" θα φασκιωνουν τα πνευματικά τους τέκνα σαν τα μωρα, δηθεν για να μην στενοχωρούνται. "Δε πειράζει αυτό, δεν ειναι τίποτα, αρκεί εσωτερικά να πιστεύετε!". Κι ενω βλέπουμε τον αποσ. Πετρο που εξωτερικα αρνήθηκε τον Χριστό και ητο άρνησις, αυτοί αρνούνται το Άγιο σφράγισμα του Χριστού που τους δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα. "Σφραγις δωρεας Πνεύματος Αγίου" με το να δέχονται την σφραγίδα του αντιχριστου, λένε και ότι έχουν μέσα τους το Χριστό!!

Τέτοια δυστυχώς λογική, είχαν και ορισμένοι "γνωστικοί" στα χρόνια των Αγίων Μαρτύρων, που προσπαθούσαν να μεταστρέψουν τους υποψηφίους μάρτυρας, όπως αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος στο λόγο του στον Μάρτυρα Γόρδιο ".......πολλοί παραλογιζόντουσαν προσπαθώντας να πείσουν τον Μάρτυρα να αρνηθεί μόνο με τα λόγια, και να κρατήσει την πίστη με την ψυχή, την εσωτερική διάθεση, γιατί ο Θεός δεν δίνει προσοχή στην γλώσσα, αλλά στη διάθεση. Ο Μάρτυς όμως Γόρδιος ηταν ακαμπτος και απεκριθηκε "ουκ ανεχεται τι γλωσσα κτισθεισα παρα Χριστου φθεγξασθαι τι κατα του κτισαντος...... μη πλανασθαι, Θεος ου μυκτιριζεται εκ του στοματος ημας του ημετερου κρινει, εκ των λογων δικαιει, και εκ των λογων καταδικαζει".

  Επίσηςεπι Δεκιου, με διάταγμα ζητούσε να ομολογήσουν την θρησκεία των ειδωλολατρων, και όσοι Χριστιανοί δήλωναν, και θυσίαζαν στα είδωλα, επερναν πιστοποιητικό, και γλίτωναν το Μαρτυριο. Οχι μονον αυτοί ηταν αρνητές του Χριστου, αλλα και εκείνοι όπου έδιναν χρήματα στους ειδωλολατρας στην επιτροπή, και επαιρναν το πιστοποιητικό, χωρίς να αρνηθούν, οι ονομαζόμενοι "λιβελλοφοροι" και αυτούς η Εκκλησια μας τους θεωρησε αποστατας/πεπτωκοτας.

Κι ενω λοιπον εχουμε τοσα πολλα παραδειγματα, οπως και του γενομενου θαυματος του Αγιου Θεοδωρου, που εορταζουμε καθε χρονο το Σαββατο της Α' Εβδομαδος των νηστειων. "Ιουλιανος ο παραβατης, γινωσκων οτι οι Χριστιανοι καθαιρονται μαλλον δια νηστειας την πρωτη εβδομαδα της Αγιας Τεσσαρακοστης, ην και ημεις δια τουτο καθαραν εβδομαδα καλουμεν, ηβουληθη ινα τοτε μαλιστα μολυνη αυτους. διο και προσεταξε κρυφιως ινα τεθωσιν εις την αγοραν κατ'εκεινας τας ημερας βρωματα μεμιασμενα εκ των αιματων των ειδωλικων θυσιων. Αλλα νεθσει Θεια επιφανεις καθ΄'υπνον ο Μαρτυς Θεοδωρος εις τον τοτε Αρχιεπισκοπον Κων/πολεως Ευδοξιον και φανερωσας το πραγμα παρηγγειλε ν αυτω ινα συγκαλεσει τους πιστους ευθυς το πρωι της Δευτερας και εμποδιση αυτοις των βρωματων εκεινων την χρησιν, την ελλειψιν της αναγκαιας τροφης αναπληρωση εκ του προχειρου δια κολλυβων.........τοιουτοτροπως ο μεν σκοπος του παραβατου εματαιωθη, ο δε ευσεβης λαος διαφυλαχθεις αμολυντος ............" Ωρολογιον το Μεγα, σελ 446...

Το να απεχουμε απο τα ειδωλοθυτα ειναι κανον των Αγιων Αποστολων. Πραξ. Αποσ. κεφ. ιε'......"Συνηχθησαν δε οι Αποστολοι και οι πρεσβυτεροι .........απεχεσθαι ειδωλοθυτων και αιματος και πνικτου και πορνειας....."

Παρ'ολα λοιπον αυτα που ανεφερα, ακουει κανεις ενα σορο δυστυχως ανοησιες του μυαλου, απο ορισμενους σημερινους "Γνωστικους", ο ενας να λεει "εγω θα δεχθω την ταυτοτητα με το 666, θα βαλω και ενα σταυρο, κι ο αλλος να λεει "εγω θα δεχθω το σφραγισμα στο κεφαλι με το 666 και θα κανω και ενα σταυρο στο Σταυρο στο κεφαλι..." και ενα σορο ομοιες ανοησιες, που νομιζουν οτι θα αγιασθουν με αυτον τον τροπο, ενω αυτα ειναι πλανες. Μονον αυτα που δεχονται αγιασμο, αυτα μονον αγιαζονται. Οπως το νερο, δεχετε αγιασμο και γινεται Αγιασμος. τα ουρα δε δεχονται αγιασμο. Η πετρα με θαυμα γινεται ψωμι. Η ακαθαρσια δεν δεχεται αγιασμο. Επομενως, ο διαβολος, ο αντιχριστος, οταν ειναι στην ταυτοτητα μας η στο χερι, η στο κεφαλι μας, με το συμβολο του, δεν αγιαζονται, με το να βαλουμε και ενα Σταυρο.

Εχουμε την δυναμη του Τιμιου Σταυρου, του Αγιου Συμβολου, την θεια χαρη του Χριστου, μονον οταν αρκουμεθα στο Αγιον Σφραγισμα του Βαπτισματος, που απαρνουμεθα τον σατανα, και συντασσωμεθα στον Χριστο, και δεχομεθα το Αγιο Σφραγισμα. "Σφραγις δωρεας Πνευματος Αγιου".

Ο Χριστος να μας δινη καλη φωτιση. Αμην.

Αγιον Ορος Κουτλουμουσιανο Κελλι "Παναγουδα" Σαββατο Α' Νηστειων 1987.

Με πολυ πονο και αγαπη Χριστου,

Μοναχος Παισιος

2011 ΕΥΧΕΣ - ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Άλλος  ένας  χρόνος  πέρασε  γεμάτος  γεγονότα, αρετές, πάθη, αδυναμίες, αμαρτίες, καλοσύνες, εντάσεις...εναλλαγές  των  γεγονότων  που  χάραξαν  την  ζωή  του καθενός  μας...

Από  το  έτος που  μας  πέρασε, βγήκαμε  καλύτεροι, χειρότεροι, το  ίδιο, είμαστε  εμείς, γίναμε  άλλοι...

Γέμισαν  οι   γειτονιές  τις  μέρες  αυτές απο  παιδιά, που έλεγαν τα    κάλαντα, ίσως  ήταν  λιγότερα  από  πέρσι, περισσότερα  κανείς  δεν  ξέρει...

Είναι  η  ζωή  μας  γεμάτη  αντιφάσεις, άλλοι  κουράστηκαν, άλλοι μεγάλωσαν, άλλοι  είναι ακόμη νέοι...

Τα  πράγματα  σαφώς  είναι  πιο  δύσκολα  από  πέρσι, του  χρόνου  πως  θα  είναι  κανείς  μας δεν   γνωρίζει...

Μα  Συ  που  είσαι  πάνω  απ'όλα, ο  Ίδιος  που ήσουν  χθες, ο  Ίδιος  και   σήμερα  είσαι, μα  και  ο  Ίδιος  αύριο  πάλι  θα'σαι, νέα  χρονιά  ανατέλλει  τι  λες  μήπως  είναι  η  ώρα  η  δική  Σου... 

Το  πλοίο  αυτό  που  από  κυβερνήτη  Σε  αρνήθηκε, Συ  όμως  ποτέ  δεν  καταλόγισες κακό στους αρνητές σου,  μήπως είναι  καιρός  και  πάλι στιβαρά να το αναλάβεις...  

Θάλασσα  τα πάντα  κάναμε, μα  Συ  σαν  καπετάνιος  από  θάλασσες  γνωρίζεις, ανέλαβε  το  πλοίο  που  όλοι επιβάτες  ήμαστε  μη  τύχει...και  βουλιάξει.

Από  λόγια  και  ανθρώπινες ελπίδες...χορτάσαμε, Εσύ  μόνο  απομένεις, καιρός  Σου  ίσως  είναι  να  κοπιάσεις...

Έλα  λοιπόν  Χριστέ και...ανέλαβε!

                           Ευχόμαστε  χρόνια πολλά και  ευλογημένα
                            με  ομόνοια, σύννεση και  σωφροσύνη

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Το χιόνι στοιβαζόταν πυκνό όλο το απόγευμα ντύνοντας την ορεινή πολίχνη, που είχε κουρνιάσει στην απάνεμη πλαγιά του βουνού, στα λευκά. Μα ωστόσο ο παγωμένος αέρας σήμερα, παραμονή Χριστούγεννα, δεν της χαριζόταν καθόλου. Σάρωνε τις πλαγιές, στριμωχνόταν βουίζοντας στα σοκάκια, ξεχυνόταν γοργά στην απλωμένη κοιλάδα, πιστός στο ραντεβού του με τις άπειρες λευκές νυφούλες που, παιχνιδιάρες, άπιστες, ψυχρές, στριφογύριζαν αδιάκοπα,  λοξοδρομώντας απρόβλεπτα σε κάθε του ερωτικό άγγιγμα.

Τα Χριστούγεννα έρχονταν τυλιγμένα στην ομορφιά.

Κοντοστάθηκε μπρος στην κλειστή πόρτα. Τίναξε το χιόνι από πάνω του, ξερόβηξε και μπήκε. Με το άνοιγμα της πόρτας το χιόνι, σπρωγμένο απ' τον άνεμο, χύθηκε μέσα κι ανακάτεψε την πνιγηρή ατμόσφαιρα του καπηλειού κάνοντας όλους να γυρίσουν τα κεφάλια τους. Μα αυτός, χωρίς να καλησπερίσει, χωρίς να κοιτάξει κανένα, προχώρησε στη γωνιά του και σωριάστηκε βαρύς στην άδεια καρέκλα, γυρνώντας σχεδόν την πλάτη του σε όλους. Όμως δεν φάνηκε να πειράχτηκε ή να παραξενεύτηκε κανένας. Το γκαρσόνι μάλιστα, με το που τον είδε, έτρεξε αμέσως με το καραφάκι και το ποτήρι στο χέρι στο τραπέζι του.

Όλοι τον ήξεραν στη μικρή τους πόλη.

Το πικρό του δράμα το μοιράζονταν όλοι σιωπηλά. Η θλιβερή ζωή του μπαρμπα - Κοσμά ήταν μέρος της καθημερινής τους έγνοιας. Ήξεραν όλοι το μοναχικό γεράκο που τον εγκατέλειψε ο γιος του. Τον ήξεραν και τον συμπαθούσαν.

Ο προκομμένος του ήταν φευγάτος από χρόνια. Είχε δηλώσει ότι δεν θέλει καμμιά επικοινωνία. Ήθελε να 'ναι ελεύθερος. Χωρίς δεσμεύσεις. Ο γέρος πικράθηκε βαθιά. Του μήνυσε πως το σπίτι του θα 'ταν πάντα ανοιχτό. Να τον περιμένει. Κι από τότε η ζωή του έγινε όλη ένα δάκρυ, που απ' τα μάτια του έσταζε αδιάκοπα στην καρδιά.

Δεν έλεγε σε κανέναν τον πόνο του. Μα όλοι τον γνώριζαν. Κάθε μέρα κατέβαινε στο σταθμό. Την ώρα της άφιξης αυτός ήταν πάντα εκεί. Το σφύριγμα του τραίνου ανατάραζε μέσα του τρελλά την ελπίδα. Κάθε μέρα τα τραίνα έρχονταν και έφευγαν σφυρίζοντας δυνατά στον αέρα. Κι αυτός περίμενε ...;, περίμενε ...;

Και πιο πολύ τις μέρες τις καλές που όλοι χαίρονται, σαν σήμερα. Τότε δυνάμωνε η απαντοχή του, δυνάμωνε η ελπίδα του, δυνάμωνε  ο πόνος. Κι απόψε όλοι ήξεραν πως από 'κεί ερχόταν πάλι. Διπλά πικραμένος, διπλά απελπισμένος. Για μια φορά ακόμα θα κάμει μόνος του Χριστούγεννα.

Βυθισμένος στις μαύρες του αναμνήσεις άδειαζε σταγόνα - σταγόνα το ποτήρι του, πασχίζοντας μάταια να ρίξει φάρμακο στο φαρμάκι της καρδιάς του.

Η νύχτα προχώρησε. Το καπηλειό άδειαζε, μια και όλοι βιαζόντουσαν να γυρίσουν στα σπίτια τους για τη μεγάλη γιορτή. Έφυγε τελευταίος. Μα αντί να ανηφορίσει για το σπίτι του, τα βήματά του κατηφόρισαν ανεξήγητα ως το σταθμό. Γιατί πήγαινε εκεί; Ούτε που καταλάβαινε.

Οι αποβάθρες έρημες. Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν κουνιόταν εδώ. Το τελευταίο τραίνο είχε σφυρίξει εδώ και ώρες. Κάθισε σ' ένα παγκάκι. Το υπόστεγο τον προστάτευε απ' το χιόνι, μα όχι κι απ' τον άνεμο και το κρύο. Τυλίχτηκε στο χοντρό του παλτό. Ο βαθύς πόνος του έσχιζε την καρδιά.  Το μυαλό του θόλωνε. Δε νοιαζόταν πια για τίποτε. Η ώρα περνούσε, μα ο χρόνος έπαψε να υπάρχει γι 'αυτόν. Ώσπου ακούστηκαν κάποια βήματα δίπλα του. Ο παπάς κατέβαινε για τη νυχτερινή γιορτινή Λειτουργία. Τον είδε και απορημένος πλησίασε.

-         Μπαρμπα - Κοσμά, τέτοια ώρα τί κάνεις εδώ;

Δεν αποκρίθηκε. Δεν είχε όρεξη για κουβέντες. Η μορφή του σκοτείνιαζε απ' τη μελαγχολία.

-            Έλα στη  Λειτουργία απόψε, συνέχισε ο παπάς. Έτσι, να γλυκαθεί λιγάκι η ψυχή σου, μέρα που είναι.

-            Τράβα το δρόμο σου, παπά. Άσε με στο χάλι μου, είπε ανόρεχτα.

Ο παπάς επέμεινε. Μα ο γέρος έχασε την υπομονή του.

-            Φύγε, παπά. Τα 'παμε και τα ξανάπαμε αυτά. Ο Θεός σου δεν υπάρχει για μένα. Μη με κεντρίζεις περισσότερο, μέρα που είναι. Τράβα στη δουλειά σου, το καλό που σου θέλω.

-            Καλά λοιπόν, φεύγω. Μα η πόρτα θα 'ναι ανοιχτή, όποτε κι αν θελήσεις.

Ο παπάς έφυγε και ο γέρος έγειρε αποκαμωμένος στο παγκάκι. Έκλεισε τα μάτια του, μα πού ύπνος μ' αυτή την παγωνιά που έφτανε ως τα κόκκαλα.  Ο αβάσταχτος πόνος διαπερνούσε τα σώψυχά του σωρεύοντας κρυάδα στην καρδιά του.

Ολόμαυρη η παγωμένη νύχτα γύρω του. Θανατερό το κρύο σκοτάδι μέσα του. Ο κόσμος όλος, έξω και μέσα του, ένας τάφος. Έρημος, κρύος, σκοτεινός.

Ένοιωσε την απόλυτη μοναξιά. Βίωσε την πλέρια δυστυχία. Βούλιαξε στην έσχατη απόγνωση. Τί περισσότερο θα μπορούσε να' ναι η κόλαση;

-            Γιέ μου! βόγκηξε δυνατά και σωριάστηκε σαν το κουβάρι.

Ο άνεμος μούγκρισε δυνατά και ξανάφερε στ' αυτιά του ολόιδια τη φωνή του.

-            Γιέ μου!

Την πήγε μακριά και την ξανάφερε. Και βάλθηκε να κάνει το ίδιο ξανά και ξανά, λες και τον ευχαριστούσε να μαστιγώνει αλύπητα τ' αυτιά και την καρδιά του γέρου.

Μα όχι! Κάποιος φαίνεται να του μιλάει πραγματικά. Ακούει ξεκάθαρα μεσ' στου ανέμου τη βοή όχι τη δική του, μα κάποια άλλη, παράξενη φωνή.

-            Γιέ μου!

-            Ποιος είναι; αναρωτήθηκε. Μήπως ονειρευόταν;

Ποιος θα μπορούσε να τον φωνάζει γιο του; Έστρεψε τα κουρασμένα του βλέφαρα δώθε - κείθε. Μεσ' στη θολούρα του μυαλού του και της νύχτας αγνάντεψε μια ανάερη μορφή, που έσβηνε και φαινόταν σαν τις νιφάδες του χιονιού, που χόρευαν στον αέρα. Η απόκοσμη φωνή δεν έπαυε να αντηχεί σαν χάδι απαλό στ' αυτιά του. Μα τα θαμπά του μάτια δεν μπορούσαν ν' αντικρύσουν καθαρά τη μορφή που όλο ερχόταν κι έφευγε από μπροστά του.

Του φάνηκε αρχικά σα να 'ταν το πρόσωπο του συχωρεμένου του πατέρα. Μετά του φάνταζε σαν τη μορφή του παπά που του μίλησε νωρίτερα. Μα τέλος όλα ξεκαθάρισαν. Μπροστά του έλαμψε ολοκάθαρα του ίδιου του Χριστού το πρόσωπο, γλυκύτατο και ολοφώτεινο.

-            Πέθανα φαίνεται, σκέφτηκε. Βρίσκομαι σ' άλλο κόσμο πια!

-            Ολόκληρη ζωή σε περιμένω, γιέ μου. Γιατί δεν έρχεσαι κοντά μου; ακούστηκε ζεστή η θεϊκή φωνή.

     Ο γέρος τα χρειάστηκε.       

-            Κοντά σου εγώ; Μα πώς να' ρθώ; Διάλεξα την ελευθερία μου από σένα. Πώς να ξαναγυρίσω τώρα; Και πώς μαζί σου να λογαριαστώ;

-            Εσύ γι' αυτό ποθείς να 'ρθεί  κοντά σου το παιδί σου; Για να σου δώσει λογαριασμό;

-            Και βέβαια όχι! Ας ήτανε μονάχα να γυρίσει.

-            Αυτό συμβαίνει και σε μένα.  Μπορείς να με περιφρονείς, να μ' αγνοήσεις. Μα το δικαίωμα να σ' αγαπώ μπορείς να μου το πάρεις; Σε καρτερώ, θαρρείς, για να βγάλω το άχτι μου; Κοντά μου σε καλώ, γιατί σε λαχταράω, γιέ μου. Μόνο γι αυτό. Ο πόνος μου είναι βαθύς, όσο σε ξένα, μακρινά από μένα, μονοπάτια περπατάς. Πικρό το δάκρυ μου πίσω απ' το κάθε βήμα σου σταλάζει. Ολόκληρη ζωή κλαίω για σένα. Εσύ τουλάχιστον μπορείς να καταλάβεις  τί σημαίνει αυτό. Ό,τι περνάς εσύ από το γιο σου, περνώ από σένα και εγώ. Και σκέψου ακόμα, πως εσύ πονάς για ένα σου παιδί μονάχα, μα εγώ για αναρίθμητα.

Σα να 'πεσαν λέπια από τα μάτια του, σα να σκορπίστηκε ομίχλη απ' το μυαλό του, ξαφνικά κατάλαβε. Συνειδητοποίησε το δράμα του Θεού. Τον ασίγαστο πόνο Του για τα παιδιά Του. Την απροσμέτρητη λαχτάρα Του να τα μαζέψει όλα γύρω Του, στο πατρικό τους σπίτι. Για πρώτη φορά ένοιωσε πατέρα του Αυτόν, που ως τότε έβλεπε σαν ανελέητο αφεντικό. Η εμπειρία τον συντάραξε.

-            Σε νοιώθω, Θέ μου, πράγματι, μουρμούρισε. Πατέρας είμαι κι εγώ, φαντάζομαι τον πόνο σου. Μα δεν σε γνώριζα πριν. Πρώτη φορά σε ανταμώνω και μένω εκστατικός.

Η θεϊκή μορφή αχτινοβολούσε κύματα ζεστασιάς κι αγάπης που τύλιγαν το γέρικο κορμί σε μια ολόθερμη αγκαλιά. Η καρδιά του ζεστάθηκε. Δεν ένοιωθε καθόλου παγωνιά.

-            Έλα στο σπίτι μου και εκεί δεν θα σου λείψει τίποτα, είπε κι άρχισε η θεϊκή μορφή να χάνεται.

Μα σύγκαιρα ο αέρας γέμισε από το γλυκό ήχο της καμπάνας που σήμαινε Χριστούγεννα. Ο γέρος  ανασάλεψε ξυπνώντας απ' το μαγευτικό του όνειρο. Μα ήταν αλήθεια όνειρο;  Κι όμως δεν ένοιωθε το κρύο πια. Και η καρδιά του πέταγε σαν του μικρού παιδιού.

       Σηκώθηκε γρήγορα. Τα πόδια του ανάλαφρα τον έφεραν στην εκκλησιά. Ήταν μισογεμάτη κιόλας. Χρόνια είχε να δρασκελίσει το κατώφλι της. Έπιασε μια γωνιά. Το βλέμμα του πλανήθηκε ένα γύρο. Στάθηκε στις μεγάλες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας στο τέμπλο. Τους ένοιωσε δικούς του. Η καρδιά του αναγάλλιασε. Σαν τότε που έτρεχε παιδί  στην αγκαλιά της μάνας, του πατέρα του. Στη ζεστασιά του πατρικού σπιτιού του.

       Μα εκεί στο πλάι του, παραμπροστά, στη δεξιά κολόνα ακουμπισμένος, ένας γεροδεμένος άντρας, ώρα τώρα, τον παρατηρούσε επίμονα. Κάποια στιγμή ήρθε και στάθηκε κοντά του. Τον άγγιξε απαλά. Ο μπαρμπα - Κοσμάς γύρισε παραξενεμένος. Κοιτάχτηκαν λίγες στιγμές ακίνητοι. Και ξαφνικά ...;

-            Πατέρα!

-            Γιέ μου!

Αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Σηκώθηκε σούσουρο τριγύρω, ο παπάς πρόβαλε απορημένος το κεφάλι απ' την Ωραία Πύλη, η ψαλμωδία σχεδόν σταμάτησε.

-            Σ' έψαχνα,  πατέρα, στο σπίτι. Πού ήσουνα; ρωτούσε χαμηλόφωνα ο γιος.

Μα η φωνή του ευτυχισμένου γεράκου είχε πνιγεί μεσ' στους λυγμούς του. Τα μάτια του, θολά απ' τα δάκρυα, αναζήτησαν τη θεϊκή μορφή στην εικόνα του τέμπλου.

-            Θέ μου, δεν πρόλαβα να 'ρθώ στο σπίτι σου, κι όλα τα βρήκα.

Τί όμορφα εκείνα τα Χριστούγεννα! 

                                                    

   

π. Δημητρίου Μπόκου

                                                                                                                         Χριστούγεννα 2008

Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

...Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.

• Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
• Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον πού μετέβαλε τίς λύπες της γυναίκας σε χαρά.
• Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον πού δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.
• Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον πού έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «από τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).
• Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον πού ή μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
• Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, πού θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.
• Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον πού έγινε αρχιερέας όπως ό Μελχισεδέκ (Έβρ. 5:10).
• Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον πού πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.
• Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον πού τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων»
  (Ματθ. 4:19)
• Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον πού από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
• Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.

Αγιος ιωάννης ο Χρυσόστομος

Διαμαρτυρία για την κάρτα του πολίτη σήμερα στο Σύνταγμα!

Σήμερα  έγινε  διαμαρτυρία  στο  Σύνταγμα  από  διάφορες Εκκλησιαστικές  οργανώσεις  ενάντια  στην  Κάρτα  του  πολίτη.

Ήμασταν  εκεί, μαζί  με  τις  εκατοντάδες  του  κόσμου  και  διαμαρτυρηθήκαμε  για  την  μη  παραλαβή  της  κάρτας  του  πολίτη.

Ήμασταν  εκεί  με  γνωστούς,  με  αγνώστους,  και   με  ήσυχο  και  κόσμιο  τρόπο  διαμαρτυρηθήκαμε  για  τα επερχόμενα  γεγονότα.

Ήμασταν  εκεί  ας  είχε  τόσο  κρύο λόγω  του  χθεσινού  χιονιού  που  έπεσε  ακόμη  και  σε  κεντρικά  σημεία  της  πρωτεύουσας.

Ήμασταν  εκεί παρά  την  στάση  εργασίας  που  κήρυξαν  τα  μέσα  μαζικής  μεταφοράς (τραίνα, λεωφορεία)  απο τις 10.00 εως 16.00!

Ήμασταν  εκεί  με  τους  νέους  με  τα  ηχηρά  συνθήματα  απέναντι  στην  Κάρτα  του  πολίτη.

Ήμασταν  εκεί  με  τους  γέρους  που αψήφησαν  το  κρύο  και  τον  κόπο  της  ηλικίας  που  ήρθαν  να  διαμαρτυρηθούν  και  αυτοί  με  την  κουρασμένη  περπατησιά  από  τα  χρόνια,  αλλά  με  την  γενναία  και  δυναμική  καρδιά  της  πείρας  και  της  γνώσης.

Ήμασταν  εκεί  με τους  οικογενειάρχες  που  ήρθαν  κι' αυτοί με τα παιδιά τους  να  δηλώσουν  το  παρόν.

Ήμασταν  εκεί  με  όλο  τον  κόσμο  που  δεν  είναι  κάπου  οργανωμένος, δεν  ξέρει  από  συνθήματα  και  πρακτικές,  ξέρει  όμως  να  οσμίζεται  τον  κίνδυνο, να αψηφά  ηλικία  και τα  βάσανα,να  ισοπεδώνει προσωπικές   θέσεις  και προσωπικά  αξιώματα και να  κατεβαίνει  σαν  μονάδα  στον δρόμο  να  ενωθεί  με  τις  άλλες  μονάδες  προκειμενου   να  διαμαρτυρηθεί  για  το  αυτονόητο δικαίωμα  στην  Ελευθερία   , δικαίωμα  στην  ατομική αλλά και συλλογική Ελευθερία, και  να  αρνηθεί  την  Κάρτα  της  νέας  εποχής, που  είναι  η  κάρτα  του  πολίτη.

 Υ.Γ φωτογραφίες  απο το  κινητό  μας