φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πίστη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα πίστη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 3 Μαΐου 2020

Ο κορονοιός,η εκκλησία και το κασκόλ!












Μου είπαν οι επιστήμονες, αυτοί που ξέρουν τα πολλά να βάλω μάσκα για να μην κολλήσω ή να μην μεταδώσω τον κορονοιό.
Σέβομαι τη γνώμη τους.
Θα μπορούσα να βάλω την μάσκα στο σπίτι μου, στο μπαλκόνι μου, στον δρόμο που θα περπατώ, στο λεωφορείο για να πάω στη δουλειά μου, στα καταστήματα για να ψωνίσω, στη λαϊκή όταν πάω να πάρω τα φρούτα και τα λαχανικά…παντού!
Όμως , θυμήθηκα μια φορά που είχα πάει στην εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι, ανήμερα του Ευαγγελισμού. Μπήκε μέσα στην εκκλησία μια γιαγιά με ένα μπαστουνάκι και  με  ένα γκρι κασκόλ γύρω από την μύτη και το στόμα τυλιγμένο. Έκανε κρύο, μα η γιαγιούλα γρήγορα το ξετύλιξε από πάνω της βιαστικά.
-Μη το βγάζεις γιαγιά, της είπα βιαστικά, η εκκλησία δεν έχει ζέστη και το κρύο είναι πολύ. Με κοίταξε με μια ματιά που μέχρι το μεδούλι έφτασε.
-Και πως θα προσκυνήσω τον Χριστό, και πως θα ασπαστώ την Παναγία, και πως θα κάνω την προσευχή και πως θα μεταλάβω, μου λες;
Με ακινητοποίησε η γιαγιά, και ο σηκωμένος μου γιακάς γρήγορα κατέβηκε  κάπως  να της… μοιάσω.
Ντράπηκα εγώ ο νέος, μπροστά στη γιαγιά. Μάθημα μου έκανε με ένα κασκόλ.
Και τώρα μου λένε να βάλω μάσκα για τον κορονοιό στην εκκλησιά. Και να ήθελα δεν με αφήνει η γιαγιά, δεν με αφήνει…το κασκόλ της.
Και ηχούν στα αυτιά μου παράταιρα τα λόγια τώρα που κάποιοι μου λένε να τρέμω και να φοβάμαι τον κορονοιό  ακόμη και όταν πάω και στην εκκλησιά…
Αλλά και εγώ <<πως θα προσκυνήσω τον Χριστό, και πως θα ασπαστώ την Παναγιά, και πως θα κάνω την προσευχή και πως θα μεταλάβω…;
Μου λες;
Θα κρατήσω για όλα την γνώμη των ειδικών, τους σέβομαι…
Όμως για την εκκλησία θα κρατήσω την γνώμη της γιαγιάς.
Δεν σέβομαι μόνο την ηλικία  της και τα άσπρα της μαλλιά.
Σέβομαι το…κασκόλ που δεν ήταν τυλιγμένο στο ροζιασμένο της λαιμό, αλλά...στην τσάντα!

χ.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα

sofia agaph pisti kai elpida.jpg

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνv δr μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη.» ( Α' Κορινθίους. 13:13).

Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.

Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής. Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπερ εμού» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.

Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ηλπίκαμεν επv Θεω ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.

Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εις την αγάπην του Θεού καv εις την υπομονήν του Χριστού» (Β' Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.

Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.

πηγή 

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Η θάλασσα μαίνεται, αλλά εσύ πλέεις με γαλήνη



AGIA GRAFI.gif

Ευχάριστο είναι το λιβάδι και ο κήπος, αλλά πολύ πιο ευχάριστη είναι η ανάγνωση των θείων Γραφών.

  • Γιατί εκεί υπάρχουν άνθη που μαραίνονται, ενώ εδώ νοήματα που πάντοτε είναι ακμαία. 
  • Εκεί ζέφυρος που φυσάει, ενώ εδώ η αύρα του Αγίου Πνεύματος. 
  • Εκεί τα αγκάθια που περιτειχίζουν, ενώ εδώ η πρόνοια του Θεού που ασφαλίζει.
  • Εκεί τζιτζίκια που τραγουδούν, ενώ εδώ οι προφήτες που κελαηδούν.
  • Εκεί τέρψη από την εμφάνιση, ενώ εδώ ωφέλεια από την ανάγνωση.
  • Ο κήπος βρίσκεται σε έναν τόπο, ενώ οι Γραφές σε όλα τα μέρη της οικουμένης.
  • Ο κήπος υποτάσσεται στις ανάγκες των καιρών, ενώ οι Γραφές και μέσα στο χειμώνα και μέσα στο καλοκαίρι έχουν πολλά φύλλα και είναι γεμάτες καρπούς.
Ας προσέχουμε λοιπόν στην ανάγνωση των Γραφών, γιατί εάν προσέχεις στην Γραφή, σου ξεριζώνει τη λύπη, σου φυτεύει την ευχαρίστηση, αναιρεί την κακία, ριζώνει την αρετή, δεν αφήνει μέσα στην αναταραχή των πραγμάτων να παθαίνεις όπως οι ναυτικοί στην τρικυμία.
Η θάλασσα μαίνεται, αλλά εσύ πλέεις με γαλήνη, γιατί έχεις κυβερνήτη την ανάγνωση των Γραφών, επειδή αυτό το σκοινί δεν το σπάζει η δοκιμασία των περιστάσεων.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Προς Ευτρόπιον Β΄ επιστολή
πηγή
xfd

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Πώς απορίπτω τον Θεό;



Ἡ γαλ­λί­δα συγ­γρα­φέ­ας καὶ φι­λό­σο­φος Σι­μὸν ντὲ Μπο­βου­άρ, μιὰ ἀ­πὸ τὶς κυ­ρι­ώ­τε­ρες ἐκ­προ­σώ­πους τοῦ κι­νή­μα­τος τοῦ φε­μι­νι­σμοῦ στὸν 20ό αἰ­ώ­να, στὸ αὐ­το­βι­ο­γρα­φι­κό της ἔρ­γο «Πῶς ἔ­γι­να συγ­γρα­φέ­ας» με­τα­ξὺ ἄλ­λων ἐ­ξο­μο­λο­γεῖ­ται:  
«Πέ­ρα­σα πο­λὺ εὐ­τυ­χι­σμέ­να παι­δι­κὰ χρό­νια.Κοινωνοῦσα, ἐ­ξο­μο­λο­γι­ό­μουν, ἤ­μουν πο­λὺ εὐ­σε­βής. Ἤ­θε­λα νὰ ἀ­ρέ­σω στὸν κα­λὸ Θε­ὸ καὶ νὰ ἔ­χω μιὰ κα­τά­λευ­κη ἁ­γνὴ ψυ­χή… Μέ­χρι τὰ 12-13 μου ὅ­λα κυ­λοῦ­σαν ὑ­πέ­ρο­χα γιὰ μέ­να. Τὰ πράγ­μα­τα χά­λα­σαν λί­γο ὅ­ταν μπῆ­κα στὴν ἐ­φη­βεί­α. Ἔ­γι­να ἄ­τα­κτη, ἀ­νά­πο­δη καὶ χον­τρο­κέ­φα­λη - εἶ­χα ἀ­πο­κτή­σει κα­κὲς συ­νή­θει­ες καὶ τρω­γό­μουν μὲ τὰ ροῦ­χα μου. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη με­ριὰ ὅ­μως, ἀ­να­πτυσ­σό­ταν τὸ κρι­τι­κό μου πνεῦ­μα καὶ ὅ­ταν ἡ μη­τέ­ρα ἔ­λε­γε «μὴ ἐ­κεῖ­νο, μὴ τὸ ἄλ­λο»…, δὲν τὴν ὑ­πά­κου­α πο­τὲ μὲ τὴ θέ­λη­σή μου.
 Καὶ τε­λι­κὰ σ’ ἕ­να ση­μαν­τι­κὸ θέ­μα πῆ­ρα τὴν ἀ­πό­φα­ση νὰ μὴν ὑ­πα­κού­ω. Ἔ­λεγ­χαν μὲ ἄ­κρα αὐ­στη­ρό­τη­τα τὰ ἀ­να­γνώ­σμα­τά μου… Περ­νοῦ­σα τὶς δι­α­κο­πές μου στὴ Λι­μου­ζέν, σ’ ἕ­να ἰ­δι­ό­κτη­το κτῆ­μα τοῦ παπ­ποῦ, …καὶ στὴν ἐ­ξο­χὴ ξέ­με­να πάν­τα ἀ­πὸ ἀ­να­γνώ­σμα­τα. Ὑ­πῆρ­χαν στὴ βι­βλι­ο­θή­κη κά­ποι­ες δε­μέ­νες συλ­λο­γές… Μοῦ ὑ­πέ­δει­ξαν τὰ κομ­μά­τια ποὺ ἦ­ταν «γιὰ μέ­να», … καὶ μοῦ ἐ­πέ­τρε­ψαν νὰ πά­ρω τὸν τό­μο στὸ δά­σος ὅ­που κα­τα­σκή­νω­να γιὰ νὰ δι­α­βά­σω. Μιὰ ὡ­ραί­α ἡ­μέ­ρα ἄρ­χι­σα νὰ δι­α­βά­ζω τὰ κομ­μά­τια ποὺ δὲν ἦ­ταν γιὰ μέ­να… Καὶ ὅ­ταν ἐ­πι­στρέ­ψα­με στὸ Πα­ρί­σι, κα­τα­βρό­χθι­σα ὅ­λη τὴ βι­βλι­ο­θή­κη τοῦ πα­τέ­ρα μου, …ὁ­τι­δή­πο­τε ἔ­πε­φτε στὰ χέ­ρια μου.
 Δὲν εἶ­χα κα­θό­λου τὴν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι ἔ­κα­να κά­τι κα­κό, δὲν περ­νοῦ­σε κἂν ἀ­πὸ τὸ μυα­λό μου ὅ­τι προ­σέ­βαλ­λα τὸ Θε­ό. Πρέ­πει νὰ πῶ ὅ­τι εἶ­χα τα­κτο­ποι­ή­σει -μὲ τὸν τρό­πο μου- τὶς σχέ­σεις μα­ζί του… Ὡ­στό­σο ἕ­να βρά­δυ στὴ Λι­μου­ζὲν ἔ­κα­να μέ­σα μου με­ρι­κὲς ἐ­ρω­τή­σεις… Εἶ­πα στὸν ἑ­αυ­τό μου: τὸ ὅ­τι δὲν ὑ­πα­κοῦς, τὸ ὅ­τι λὲς ψέ­μα­τα, εἶ­ναι κι αὐ­τὰ ἁ­μαρ­τί­ες. Καὶ τό­τε μοῦ ἔ­γι­νε μιὰ ἀ­πο­κά­λυ­ψη ἀ­πό­λυ­τα ἐκ­θαμ­βω­τι­κή: πο­τὲ δὲν ἀ­παρ­νι­ό­μουν πράγ­μα­τα ποὺ μ’ εὐ­χα­ρι­στοῦ­σαν ἐ­πει­δὴ δῆ­θεν ὁ Θε­ὸς τὰ ἀ­πα­γό­ρευ­ε. Ἄ­ρα δὲν πί­στευ­α πιὰ σ’ ἐ­κεῖ­νον!».
Ἐν­τυ­πω­σιά­ζει πράγ­μα­τι ἡ εὔ­στο­χη καὶ εἰ­λι­κρι­νὴς δι­α­πί­στω­ση τῆς συγ­γρα­φέ­ως! Ἀ­φοῦ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ ποὺ τῆς ἄ­ρε­σε, δὲν εἶ­χε πλέ­ον καμ­μιὰ σχέ­ση μὲ τὸν Θε­ό.
Πό­σο τὸ ἔ­χου­με συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει αὐ­τὸ οἱ Χρι­στια­νοί; Ἔ­χου­με ἀν­τι­λη­φθεῖ ὅ­τι τὸ δι­κό μας θέ­λη­μα καὶ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ μπορεῖ νὰ εἶ­ναι δυ­ὸ δι­α­φο­ρε­τι­κὰ πράγ­μα­τα καὶ νὰ μὴ συμ­πί­πτουν πάντα με­τα­ξύ τους; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστ. Παῦλος παρακινεῖ νὰ προσπαθοῦμε συνεχῶς νὰ βρίσκουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἀγαθό, εὐάρεστο καὶ τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσαρμόζουμε κάθε δικό μας θέλημα, ὥστε νὰ μεταμορφώνουμε καὶ νὰ ἀνακαινίζουμε τὸν ἑαυτό μας, κάνοντάς τον ἔτσι θυσία ζωντανή, εὐάρεστη στὸν Θεὸ (Ρωμ. 12, 1-2). Ὅταν δίνουμε προτεραιότητα στὸ δικό μας θέλημα ποὺ δὲν συμπίπτει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀ­κό­μα κι ἂν δε­χό­μα­στε θε­ω­ρη­τι­κὰ τὸν Θε­ό, οὐ­σι­α­στι­κὰ τὸν ἀ­πορ­ρί­πτου­με. Δὲν πι­στεύ­ου­με πιὰ σ’ αὐ­τόν. Δὲν ρυθ­μί­ζει Ἐ­κεῖ­νος τὴ ζω­ή μας. Εἶ­ναι ἕ­νας ξέ­νος γιὰ μᾶς. Θε­ός μας εἶ­ναι ὁ ἑ­αυ­τός μας μὲ ὅ­σα τοῦ ἀ­ρέ­σουν καὶ τὸν ἐ­ξυ­μνοῦν.  
Αὐ­τή τὴν αὐ­το­θέ­ω­ση πό­θη­σε μά­ται­α ὁ Ἀ­δάμ, ἀ­πορ­ρί­πτον­τας τὸν δρό­μο ποὺ τοῦ ὑ­πέ­δει­ξε ὁ Θε­ός. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ νέ­ος Ἀ­δάμ, ὁ Χρι­στός, ἀ­πέ­φυ­γε συ­στη­μα­τι­κὰ τὸ ἴ­διο λά­θος. Δὲν ζή­τη­σε τί­πο­τε δι­κό του, ἀλ­λὰ «ἑ­αυ­τὸν ἐ­κέ­νω­σε» (Φιλ. 2, 7), γιὰ νὰ γί­νει ἀ­πό­λυ­τα ὑ­πά­κου­ος στὸν Θε­ὸ-Πα­τέ­ρα. Γι’ αὐ­τὸ καὶ κά­θε Χρι­στια­νὸς ποὺ σκέ­πτε­ται μὲ «νοῦν Χρι­στοῦ» (Α΄ Κορ. 2, 16) καὶ δὲν θέ­λει δι­α­ζύ­γιο ἀ­π’ τὸν Θε­ό, προ­σπα­θεῖ νὰ ὑ­πο­τά­ξει ἐν­τε­λῶς τὸ δι­κό του θέ­λη­μα στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ. Νὰ πε­θά­νει γιὰ τὸν κό­σμο. Νὰ ζή­σει γιὰ τὸν Θε­ό.
Πῶς θὰ τὸ πε­τύ­χου­με αὐ­τό, ἂν δὲν ἀ­παρ­νη­θοῦ­με ἑ­κού­σια τὸν ἑ­αυ­τό μας, κά­θε τὶ ποὺ θέ­λου­με; Κι ἂν δὲν γί­νει αὐ­τό, πῶς θὰ ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὸν Χρι­στό; (Μάρκ. 8, 34).

                                              π.   Δ η μ η τ ρ ί ο υ   Μ πό κ ο υ

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 375, Ὀ­κτώ­βριος 2014)

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

1940...Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

aera-thumb-medium.jpg


Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα.
Μέσα σ' αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά... σκαρφάλωνε σ' απότομες πλα­γιές...Κατέβαινε γκρεμούς...βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλού­σε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Ένα μικρό φαρμακείο, μια στρατιωτική κουβέρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες, μια φανέλα. Αλλά και τ' όπλο του με την ξιφολόγχη και τα φυσίγγια... Παρ' όλο το βάρος, το χιόνι και τις λάσπες... συνέχιζε τη δύσκολη πορεία του και μόνο σαν έβρισκε κάποιο χάλασμα, ή κανένα προφυλαγμένο βράχο, σταμα­τούσε λίγο, για να ξεκουραστεί.
Μέσα σ' αυτές τις φοβερές συν­θήκες τα παλικάρια στον ιστορικό πό­λεμο του '40, έγραψαν αθάνατες σελίδες ηρωισμού και θυσίας, πάνω στα Βορειοηπειρωτικά βουνά.
Αυτοί οι ήρωες σκαρφάλωσαν στις κορυφές του Ιβάν, της Μοράβας... κι ήταν η νίκη τους θρίαμβος! Πολε­μούσαν με τις σιδηρόφρακτες στρατιές του εχθρού και... νικούσαν.
Μαζί με τον ένδοξο ελληνικό στρα­τό ήταν και κάποιος σεμνός λευίτης, ο π. Αλέξιος. Ο ευσεβής ιερέας τριγυρνούσε ανάμεσα στους στρατιώτες, πάντα ακούραστος.
Σαν αληθινός πατέρας προ­σπαθούσε συνεχώς να τους συμπαρα­στέκεται, να τους ενισχύει, να διατη­ρεί στις ψυχές τους άσβεστη τη φλό­γα της πίστης στον Θεό και της αγά­πης στην Πατρίδα.
Παντού ο π. Αλέξιος, ακόμα και στην πρώτη γραμμή. Εκεί, που οι αν­δρείοι πολεμιστές, ρίχνονταν στη μάχη με την ξιφολόγχη στα χέρια! Εκεί!
Έτσι και κείνο το πρωί ξεκίνησε ο π. Αλέξιος, να συναντήσει το λόχο, που είχε στρατοπεδεύσει ψηλά, σε μια απόμερη πλαγιά. Σε λίγες μέρες ε­τοιμαζόταν για τη μεγάλη του επίθεση. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και σε δυο βήματα απόσταση δε μπορούσες να διακρίνεις άνθρωπο.
-Που, θα πας, παππούλη; του φώ­ναξε ο Συνταγματάρχης. Θα χαθείς μέσα στα χιόνια.
-Έχω, παιδί μου, την Παναγιά μαζί μου, απάντησε. Κι έβγαλε από τ' αμπέχονο την εικόνα της Παναγιάς.
-Αύριο τα παιδιά θα ριχτούν στη μάχη. Πρέπει να τα ενισχύσω, με τη Χάρη του Θεού.
-Ο Θεός μαζί σου!
Ο ιερέας βάδιζε ώρες μέσα στα χιονοσκέπαστα, δύσβατα μονοπάτια. Τέλος έφτασε εκεί ψηλά, που στρα­τοπέδευε ο λόχος.
Τ' αντίσκηνα ήταν κρυμμένα κάτω από τα χιονισμένα δέντρα. Σήμανε σωστός συναγερμός, σαν τον αντίκρισαν οι στρατιώτες. Έ­τρεξαν, τον σήκωσαν στα χέρια και τον έφεραν στη σκηνή του λοχαγού.
-Πάτερ μου, φώναξε κατάπληκτος ο λοχαγός, πώς έφτασες ως εδώ πάνω;
-Μην ανησυχείς, παιδί μου, απά­ντησε ήρεμα ο π. Αλέξιος. Η Παναγιά με προστάτευσε.
Ο αξιωματικός θαύμασε την πίστη του σεβάσμιου ιερέα. Πολλές φορές στο Σύνταγμα, μιλούσαν γι' αυτή και για τα θαύματα, που ζούσαν κοντά του.
Λίγο αργότερα, συγκεντρώνεται όλος ο λόχος. Τους μιλάει μ' αγάπη και ενδυναμώνει το πατριωτικό τους αίσθημα.
«Σε σας έλαχε η μεγάλη τιμή, να υπερασπίζετε σήμερα τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας μας...».
Τους προετοιμάζει ακόμα για την αυριανή Θ. Λειτουργία και Θ. Κοινωνία. Τα παλικάρια αποθέτουν στα πόδια του Εσταυρωμένου ότι βάραινε τη νεανική τους ψυχή.
Την άλλη μέρα πρωί-πρωί, ετοι­μάζονται για το Ιερό Μυστήριο.
-Να πάμε στο ξέφωτο, λέει στο Λοχαγό ο π. Αλέξιος. Εκεί θα είμαστε ασφαλείς.
Ο αξιωματικός τρόμαξε.
-Όχι πάτερ μου, θα γίνουμε στόχος στα αεροπλάνα. Είναι πολύ επικίνδυνο. Να μείνουμε εδώ, ανάμεσα στ' αντί­σκηνα.
Όμως παράξενο, ο πατήρ Αλέξιος δεν υποχώρησε.
Άρχισε η Θ. Λειτουργία.
Πλησίαζε να τελειώσει. Λίγο πριν τα παλικάρια προσέλθουν στο Ποτήριο της Ζωής, φάνηκε στον ορίζοντα ένα σμήνος από εχθρικά αεροπλάνα.
«Θεέ μου», προσευχήθηκε σιωπηλά ο ιερέας, «πρόλαβε το κακό, μην πάρω στο λαιμό μου τόσα παλικάρια».
Τ' αεροπλάνα έφτασαν και άρχισαν μανιακά να βομβαρδίζουν τ' αντίσκηνα. Στο ξέφωτο απλώθηκε ένα λευκό σύν­νεφο, που σκέπασε τα πάντα. Τις στιγμές αγωνίας διαδέχτηκαν στιγμές χαράς
Ένας λόχος ολόκληρος γονατιστός προσευχόταν πάνω στο χιόνι. Τώρα ευχαριστούσε για την ανέλπιστη σω­τηρία του.
Ακόμα ευχαριστούσε θερμά τον Πλάστη και Πατέρα του για τον άγιο αυτό λευίτη που του 'χε στείλει, σαν θείο δώρο, για να του συμπαρασταθεί στις δύσκολες αυτές στιγμές του πο­λέμου.
Όταν απομακρύνθηκαν τ' αερο­πλάνα, η Θ. Λειτουργία συνεχίστηκε.
Με απέραντη ευγνωμοσύνη στον Θεό πλησιάζουν τα ηρωικά παλικάρια και κοινωνούν.
Σε λίγο θα χυθούν σαν λιοντάρια στον εχθρό και θα θριαμβεύσουν ακόμα μια φορά!!!
Πηγή: Η ζωή του παιδιού (Μ. ΑΝΘΙΜΟΥ)



http://ierosnaosagandreou.blogspot.com/

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Παρακαλάμε για τη Βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε

241057-thiv56_0021.jpg
Η ανταπόκριση του Κυρίου στην προσευχή δεν εξαρτάται από το πλήθος των λόγων, αλλ' από τη νήψη του νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απ' όσα λέει η Γραφή για τη στείρα Αννα, τη μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. «Κύριε», έταξε η Αννα, «αν σκύψεις πάνω από τη θλίψη της δούλης σου και με θυμηθείς και μου δώσεις παιδί, τότε εγώ θα το αφιερώσω σ' εσένα για όλη του τη ζωή» (Α' Βασ. 1:11).
Είναι πολλά τα λόγια αυτά; Όχι. Και όμως, επειδή με νήψη και προσοχή έκανε αυτή τη μικρή προσευχή, κατόρθωσε όσα ηθέλησε: Και την ανάπηρη φύση της διόρθωσε και την κλεισμένη μήτρα της άνοιξε και από την περιφρόνηση των ομοεθνών της λυτρώθηκε και από την άγονη γη θέρισε σιτάρι πλούσιο. Όποιος προσεύχεται, λοιπόν, ας μη λέει περίσσια λόγια. Και ο Χριστός και ο Παύλος, άλλωστε, μας σύστησαν να προσευχόμαστε συχνά, αλλά με συντομία και μικρά διαλείμματα. Γιατί, μακραίνοντας την προσευχή, είναι δυνατό να χάσεις την προσοχή. Κι έτσι δίνεις την ευκαιρία στο διάβολο να σε πλησιάσει και να σου υποβάλει τους δικούς του λογισμούς.Αν, όμως, οι προσευχές σου είναι σύντομες και συχνές, τότε θα μπορείς εύκολα να τις κάνεις με προσοχή και νήψη, καλύπτοντας μ' αυτές όλο τον διαθέσιμο χρόνο σου. Θέλεις κι εσύ να μάθεις άγρυπνη προσευχή και προσοχή του νου και διαρκή παραμονή κοντά στο Θεό; Πήγαινε στην Αννα και μάθε τι έκανε εκείνη.
Σηκώθηκαν, λέει, όλοι από το τραπέζι (Α' Βασ. 1:9). Ωστόσο, η Αννα δεν πήγε ούτε να κοιμηθεί ούτε ν' αναπαυθεί. Έτρεξε στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να προσευχηθεί. Απ' αυτό συμπεραίνω πως, ακόμα κι όταν έτρωγε, δεν παραφόρτωνε το στομάχι της. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να προσευχηθεί, και μάλιστα με τόσα δάκρυα.
Αν εμείς, όταν είμαστε νηστικοί, με δυσκολία κατορθώνουμε να προσευχηθούμε, ενώ ύστερ' από τα συμπόσια ποτέ δεν προσευχόμαστε, πολύ περισσότερο εκείνη, μια γυναίκα, δεν θα προσευχόταν μ' αυτόν τον τρόπο μετά το συμπόσιο, αν είχε καλοφάει. Ας ντραπούμε εμείς, οι άνδρες, που παρακαλάμε για τη βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε, ας ντραπούμε, λέω, εκείνη τη γυναίκα, που παρακαλούσε κι έκλαιγε. Δες την ευλάβειά της κι από τούτο: «Μιλούσε από την καρδιά της· τα χείλη της μόλις που κινιόνταν και η φωνή της δεν ακουγόταν καθόλου» (Α' Βασ. 1:13).

Αγιος Ιωάνης ο Χρυσόστομος

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Γιατί ἡ λέξη πίστη ἔχει διπλῆ σημασία

 

“Καί ὅπως τό πλοῖο πού κλυδωνίζεται ἀπό τό φύσημα τῶν ἀνέμων καί καταποντίζεται ἀπό τά ἀγριεμένα κύματα ἡ ἄγκυρα πού ρίχνεται τό κρατάει ἀπό παντοῦ καί τό σταθεροποιεῖ στή μέση τοῦ πελάγους, ἔτσι ἀκριβῶς καί τό δικό μας νοῦ, ὅταν τόν κλυδωνίζουν οἱ λογισμοί πού ἐπιτίθενται ἀπ’ ἔξω, ἔρχεται ἡ πίστη καί μέ μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπό τήν ἄγκυρα τόν σώζει ἀπό τό ναυάγιο καί σάν σέ γαλήνιο λιμάνι ὁδηγεῖ τό σκάφος μέ τή βεβαιότητα πού παρέχει στή συνείδηση. Καί αὐτό πάλι φανερώνοντας ὁ Παῦλος ἔλεγε “διά τοῦτο ἔδωκεν ἀποστόλους ὁ θεός πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ”
Βλέπεις τό κατόρθωμα τῆς πίστης, πού σάν κάποια ἄγκυρα ἀσφαλής ἔτσι διώχνει τήν τρικυμία, πράγμα πού ὁ ἴδιος πάλι λέγει γράφοντας στούς Ἑβραίους καί λέγοντας αὐτά ἀκριβῶς γιά τήν πίστη “αὐτή τήν ἔχουμε σάν ἄγκυρα ἀσφαλή καί σταθερή καί μᾶς ὁδηγεῖ στά ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος”... Γιατί ὅπως τό καταπέτασμα χώριζε τά ἅγια τῶν ἁγίων ἀπό τήν ἔξω σκηνή, ἔτσι ἀκριβῶς καί ὁ οὐρανός, σάν καταπέτασμα παρεμβαλλόμενος ἀνάμεσα στήν κτίση, χωρίζει τά ἅγια τῶν ἁγίων ἀπό τήν ἔξω σκηνή, δηλαδή ἀπό τόν ὁρατό κόσμο, δηλαδή τά οὐράνια καί τά πάνω ἀπ’ ἀυτά, ὅπου εἰσῆλθε γιά χάρη μας πρίν ἀπό μᾶς ὁ Χριστός.
Αὐτό πού λέγει σημαίνει τό ἑξῆς, ἐκεῖ, λέγει, ὑψώνει τήν ψυχή μας ἡ πίστη, μήν ἀφήνοντας σέ κανένα ἀπό τά παρόντα δεινά νά τή ρίξει κάτω καί ἀνακουφίζοντας τούς πόνους μέ τήν ἐλπίδα τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν. Γιατί ἐκεῖνος πού ἀποβλέπει πρός τά μελλοντικά, πού περιμένει τήν ἐλπίδα ἀπό τούς οὐρανούς καί κατευθύνει ἐκεῖ τά μάτια τοῦ νοῦ του οὔτε αἰσθάνεται τόν πόνο τῶν δεινῶν τῆς παρούσης ζωῆς, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Παῦλος δέν αἰσθανόταν καί δίδασκε τήν αἰτίαν τῆς φιλοσοφίας αὐτῆς λέγοντας “γιατί ἡ προσωρινή ἐλαφριά θλίψη προετοιμάζει γιά μᾶς ὑπερβολικά μεγάλο πλοῦτο αἰώνιας δόξης”. Πῶς καί μέ ποιό τρόπο; “Ἐπειδή” μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς “δέν προσέχουμε αὐτά πού φαίνονται ἀλλά ἐκεῖνα πού δέ φαίνονται”. Γιατί, ὅπως τά μάτια τοῦ σώματος δέ βλέπουν τίποτε πνευματικό, ἔτσι τά μάτια τῆς πίστης δέ βλέπουν τίποτε τό ὑλικό.
Γιατί ἡ λέξη πίστη ἔχει διπλῆ σημασία. Πίστη δηλαδή λέγεται καί ἐκείνη σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ ἀπόστολοι ἔκαναν τότε τά θαύματα, γιά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἔλεγε “ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο συναπίου, θά πεῖτε σ’ αὐτό τό βουνό, πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ, καί θά μεταβεῖ” ... Λέγεται λοιπόν πίστη ἐκείνη πού κάνει τά σημεῖα καί τά θαύματα, πίστη ὅμως λέγεται καί ἐκείνη πού μᾶς προετοιμάζει στό νά γνωρίσουμε τό Θεό, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ καθένας μας εἶναι πιστός, ὅπως ὅταν λέγει γράφοντας στούς Ρωμαίους “εὐχαριστῶ τῷ θεῷ μου διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἡ πίστις ὑμῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ καταγγέλλεται”. Καί στούς Θεσσαλονικεῖς πάλι γράφει “ἀφ’ ἡμῶν ἐξήχηται (διαδόθηκε) ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οὐ μόνον ἐν τῇ Μακεδονίᾳ, ἀλλά καί ἐν τῇ Ἀχαΐα, καί ἐν παντί τόπῳ ἡ πίστις ὑμῶν ἡ πρός τόν θεόν ἐξελήλυθε (ἔγινε γνωστή)”.
Ποιά πίστη ὑπαινίσσεται ἐδῶ; Εἶναι ὁλοφάνερο πώς ὑπαινίσσεται τήν πίστη τῆς γνώσης. Καί τό φανερώνουν αὐτό τά ἑπόμενα. “πιστεύουμε”, λέγει, “γι’ αὐτό καί κυρύσσουμε”. Τί πιστεύουμε; “Ὅτι ἐκεῖνος πού ἀνέστησε τόν Ἰησοῦ θά ἀναστήσει καί ἐμᾶς μέ τή δύναμή του”. Ἀλλά γιατί τήν ὀνομάζει πνεῦμα πίστης καί τήν κατατάσσει στήν τάξη τῶν χαρισμάτων; Γιατί, ἄν ἡ πίστη εἶναι χάρισμα καί κατόρθωμα τῆς δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος μόνο καί ὄχι δικό μας, οὔτε οἱ ἄπιστοι θά τιμωρηθοῦν οὔτε οἱ πιστοί θά ἐπαινεθοῦν.
Ἄν λοιπόν καί ἡ πίστη εἶναι τέτοιο πρᾶγμα καί ἐμεῖς δέν προσφέραμε τίποτε ἀλλά τά πάντα ἀνήκουν στή χάρη τοῦ Πνεύματος καί αὐτή τήν ἔσπειρε μέσα στίς ψυχές μας καί δέ θά λάβουμε κανένα μισθό γι’ αὐτά, πῶς λοιπόν ἔλεγε, “ὅποιος πιστεύει μέ τήν καρδιά του ὁδηγεῖται στή δικαίωση, καί ὅποιος ὁμολογεῖ μέ τό στόμα ὁδηγεῖται στή σωτηρία”; Γιατί ἡ πίστη εἶναι κατόρθωμα καί τῆς ἀρετῆς τοῦ πιστοῦ. Πῶς ὅμως ἀλλοῦ ὑπαινίσσεται πάλι τό ἴδιο λέγοντας “ὅποιος ὅμως δέν ἔχει ἔργα ἀλλά πιστεύει στό Θεό πού σώζει τόν ἀσεβῆ, λογαριάζεται ἡ πίστη του γιά δικαίωση”, ἄν τά πάντα ἀνήκουν στή χάρη τοῦ Πνεύματος; Καί πῶς ἀκόμη τόν πατριάρχη Ἀβραάμ τόν στόλισε γι’ αὐτή μέ ἄπειρα ἐγκωμιαστικά στεφάνια, γιατί παραβλέποντας ὅλα τά παρόντα πίσεψε, παρ’ ὅλο πού δέν εἶχε λόγο νά ἐλπίζει;
Γιά ποιό λόγο τήν ὀνομάζει πνεῦμα πίστης; Γιατί θέλει νά δείξει ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς τό νά πιστέψουμε στήν ἀρχή καί τό νά ὑπακούσουμε ὅταν κληθοῦμε, καί ὅτι μετά τή θεμελίωση τῆς πίστης χρειαζόμαστε τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος, ὥστε νά μένει αὐτή διαρκῶς σταθερή καί ἀμετάβλητη. Γιατί οὔτε ὁ Θεός οὔτε ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος ἔρχεται πρίν ἀπό τή δική μας προαίρεση, ἀλλά προσκαλεῖ καί περιμένει ὥστε ἀπό μόνοι μας καί μέ τή θέλησή μας νά προσέλθουμε· ἔπειτα, ὅταν προσέλθουμε, τότε μᾶς παρέχει ὅλη τή δική του συμμαχία. Ἐπειδή λοιπόν καί ὁ διάβολος μετά τήν προσέλευσή μας στήν πίστη ἐμφανίζεται ἀμέσως θέλοντας νά ξεριζώσει τήν καλή αὐτή ρίζα και ἐπειγόμενος νά σπείρει τά ζιζάνια καί νά καταστρέψει τά γνήσια καί καθαρά σπέρματα, τότε χρειαζόμαστε τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος, γιά νά προστατεύει ἀπό παντοῦ τό νέο φυτό τῆς πίστης μέ κάθε μέριμνα καί φροντίδα σάν ἕνας φιλόπονος γεωργός ἐγκατεστημένος στήν ψυχή μας. Γι’ αὐτό γράφοντας στούς Θεσσαλονικεῖς ἔλεγε “μή σβήνετε τό Πνεῦμα”, δηλώνοντας πώς ὅταν ἔρθει ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος, θά εἴμαστε ἀκαταμάχητοι πιά γιά τόν κακό δαίμονα καί ὅλες του τίς πονηρίες. Γιατί ἄν “κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος παρά μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος”, πολύ περισσότερο δέ θά μπορέσει νά κρατήσει τήν πίστη του σταθερή καί ἀκλόνητη παρά μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Πῶς ὅμως θά μπορέσουμε νά ἀποσπάσουμε τή βοήθεια τοῦ Πνεύματος καί νά τό πείσουμε νά μείνει κοντά μας; Μέ ἔργα ἀγαθά καί ἄριστο τρόπο ζωῆς. Γιατί ὅπως τό φῶς τοῦ λυχναρίου διατηρεῖται μέ λάδι καί ὅταν ξοδευθεῖ αὐτό σβήνει καί τό φῶς μαζί του καί τελειώνει, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἡ χάρη τοῦ Πνεύματος, ὅταν ἔχουμε νά παρουσιάσουμε ἔργα ἀγαθά καί ἡ ψυχή μας εἶναι γεμάτη ἀπό πολλή ἐλεημοσύνη, μένει ἡ φλόγα σάν νά διατηρεῖται ἀπό λάδι, ὅταν ὅμως αὐτή δέν ὑπάρχει, φεύγει καί ἀναχωρεῖ, πρᾶγμα πού ἔγινε καί στίς πέντες παρθένες... Γιατί τό παράπτωμά τους προῆλθε μόνο ἀπό ἀδιαφορία... Εἶναι καλό πρᾶγμα ἡ παρθενία καί ὑπερφυσικό τό κατόρθωμα. Ἀλλά τό καλό καί μεγάλο καί ὑπερφυσικό αὐτό πρᾶγμα ἄν δέν εἶναι ἑνωμένο μέ τή φιλανθρωπία, δέν θά μπορέσει νά φθάσει οὔτε στά πρόθυρα τοῦ νυμφώνα”.


ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Όποιος πιστεύει στον Θεό, δεν φοβάται τίποτα.γέροντας Παΐσιος

59616_131739663543001_100001209049992_191106_1813679_n.jpg

- Γέροντα, οι παππούδες μας έλεγαν ότι θα έρθη καιρός που θα έχουμε απ' όλα τα αγαθά , αλλά δεν θα μπορούμε να φάμε. Σήμερα οι άνθρωποι για τις περισσότερες τροφές έχουν ερωτηματικά.


- Τι να κάνουμε; Μόλυναν όλο το περιβάλλον . Μη σας πιάνη όμως φοβία. Να κάνετε τον σταυρό σας και να μη φοβάσθε. Έχω υπ' όψιν μου ανθρώπους που κάνουν την ζωή τους μαρτύριο , γιατί φοβούνται τα πάντα και είναι Χριστιανοί, βαπτισμένοι, μυρωμένοι, κοινωνούν, διαβάζουν το Ευαγγέλιο, τα έχουν μάθει απ' έξω τα ρητά.

Δεν βλέπουν τι δύναμη έχει η Χάρις του Θεού; «Οτιδήποτε θανάσιμο κι αν πιήτε, δεν θα σας βλάψη», είπε ο Χριστός και, «σας δίνω εξουσία να πατάτε πάνω στα φίδια και στους σκορπιούς χωρίς να παθαίνετε κακό».
Αν ο άνθρωπος έχη την Χάρη του Θεού δεν φοβάται τίποτε. Γι' αυτό πάντα να ζητάμε την Χάρη του Θεού κάνοντας τον σταυρό μας. Θυμάστε το περιστατικό που αναφέρει το Λαυσαϊκό;

Πήγε ένας μοναχός να πάρη νερό από το πηγάδι και, επειδή είδε μέσα μια ασπίδα, έφυγε κατατρομαγμένος , χωρίς να πάρη νερό. «Πάει ,Αββά, χαθήκαμε, είπε στον Γέροντά του, μια ασπίδα είναι μέσα στο πηγάδι!». «Καλά, του λέει ο Γέροντας ,αν πάνε σ' όλα τα πηγάδια δηλητηριώδη φίδια, τι θα κάνης; θα πεθάνης απ' την δίψα;». Πήγε ο Γέροντας, σταύρωσε το πηγάδι, πήρε νερό και ήπιε. «Όπου σταυρός επιφοιτά, του είπε, ουκ ισχύει κακία του σατανά».
- Γέροντα, έχω μέσα μου μία φοβία.
- Η φοβία που έχεις είναι μια ευλογία από τον Θεό είναι οικονομία Θεού, για να καταφεύγης πάντα σ' Εκείνον δια της προσευχής. Θα σε βοηθήση να πιασθής από τον Θεό. Βλέπεις, το μικρό παιδί, αν δεν το φοβερίσουν, δεν μπορούν να το συμμαζέψουν. Να αγωνίζεσαι φιλότιμα και με ελπίδα στον Θεό και τότε δεν θα φοβάσαι τίποτε. «Τον δε φόβον ημών ου μη φοβηθώμεν ουδ' ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ' ημών ο Θεός», δεν ψάλλουμε στο Μεγάλο Απόδειπνο;


πατήρ Παΐσιος

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς

72562_1310185453538_1797672678_636314_6783358_n.jpg

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως.
Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι' αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις.
Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο. Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου... Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί;
Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι' αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι» 

Αγιος Ιωάννης ο χρυσόστομος

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος: «Ντροπή μου πού δέν πῆγα στό Γκάζι γιά ὁμολογία Χριστοῦ …»



Ντροπή μου πού δέν πῆγα στό Γκάζι γιά ὁμολογία Χριστοῦ …
«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώ­πων ὁμολο­γήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32).
Ὁ παραπάνω στίχος ἀποτελεῖ ἕνα ἀναφορικοϋπο­θε­τι­κό λόγο κατά τό θεσπέσιο ἑλληνικό συντακτικό.  Τά λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦταν πάντοτε καθαρά καί ξάστερα.  Κάθε ἁπλός, καλός καί ἀπροκατάληπτος ἀναγνώστης ἀπολαμβάνει τή Χάρη τοῦ θείου λόγου Του καί τίς θεανθρώπινες διαστάσεις Του. 
Ὁ ὡς ἄνω στίχος εἶναι ἀδύνατον νά παρερμηνευθεῖ.  Καί ἀκριβῶς γιά νά μή παρερμηνευθεῖ, συμπλήρωσε ὁ Κύριος καί τήν ἀντίθετη στάση.  «…ὅστις δ’ ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».  Ὅποιος δέν ἔχει τήν ἁπλῆ στοιχειώδη διάθεση νά ὁμολογήσει ἀνοιχτά καί ἀρνεῖται τό Χριστό ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἐγώ θά τόν παρουσιάσω σάν δικό μου μπροστά στόν Πατέρα μου τόν Οὐράνιο. 
Φοβεροί οἱ λόγοι καί ἀπαρερμήνευτοι. 
Πιό συγκεκριμένα πρέπει νά τά μεταφέρουμε στή σύγχρονη πραγματικότητα.  Κάποιος, κάπου, κάποτε, ποιός ξέρει γιά ποιούς λόγους ἐμπνεύστηκε ἕνα σενάριο.  Ἔγινε θεατρικό ἔργο.  Παρουσιάζει τή θεανδρική προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ μας μετά τῶν ἀνδρῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὡς ὁμοφυλόφιλους. 
Μιά δαιμονοποιημένη φαντασία πού ἀρδεύεται ἀπό πράξεις καί ζωή διαποτισμένη ἀπό τό σοδομισμό, εἶναι ἑπόμενο νά ξερνάει τέτοια καλλιτεχνικά ἀριστουργήματα.
Ἀσφαλῶς καί εἶναι ἐλεύθερος ὁ καθένας νά πουλάει τά     προϊόντα του σέ μιά πολυπολιτισμικοποιούμενη «δημοκρατική» κοινωνία, ἐκεῖ πού φθάσαμε. 
Ἡ μακραίωνη ὅμως παράδοσή μας καί ἡ ἀρχαιοελληνική καί ἡ χριστιανική, δέν ἐνεφορεῖτο ἀπό σοδομικές πρακτικές καί ἐλεύθε­ρη διακίνηση ἀθέσμων σοδομικῶν προϊόντων.  Ὁ πάντα μεγάλος γιά μᾶς πρόγονός μας φιλόσοφος Σωκράτης ἔλεγε ὅτι, ὅταν πᾶς στήν ἀγορά νά ψωνίσεις, παίρνεις τό καλάθι σου καί διαλέγεις  τά καλύτερα ἀπό τά προϊόντα πού βλέπεις ἐκτεθειμένα στούς πάγκους.  Ποτέ δέν θά διαλέξεις τά σάπια.   
Ἀλλά κι ἄν κάνεις λάθος, δέν προσέξεις, ὅταν φθάσεις στό σπίτι σου καί διαπιστώσεις ὅτι μετέφερες καί κάτι ἄχρηστο, ἀμέσως τό ἀπορρίπτεις στόν κάλαθο τῶν ἀπορριμμάτων.  Γιαυτό, ἔλεγε ὁ σοφός Σωκράτης, μέσα στήν εὐνο­μούμενη πολιτεία μας, χάριν τῆς ὁποίας προτίμησε νά θανατω­θεῖ καί ὄχι νά δραπετεύσει, ὅπως τοῦ πρότειναν οἱ μαθητές του, πρέπει νά προσέχουμε τί ἀκοῦνε καί ποιά ἀγωγή παίρνουν οἱ νέοι μας.  Ἀκό­μα καί ἡ ξενόφερτη μουσική, ἡ ἀσύμβατη μέ τόν πολιτισμό μας καί τό δημοκρατικό φρόνημά μας, μπορεῖ νά ἀλλοτριώσει τίς συνειδήσεις, τίς πράξεις καί τή  δημιουργικότητα τῶν νέων μας καί σταδιακά ὁλόκληρης τῆς πολιτείας μας. 
Ὅσοι λοιπόν ἀπό μᾶς τούς ὀρθοδόξους πιστούς χριστιανούς δέν βρεθήκαμε ἐκεῖ, ἔξω ἀπό τό θέατρο τῆς Νέας Ἐποχῆς, στό Γκάζι, ἀσφαλῶς εἴμαστε ἔνοχοι μέ βάση τά λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πού προαναφέραμε.

Αἰσθάνομαι ντροπή, πού δέν πρόλαβα ἔγκαιρα νά βρίσκομαι ὡς ὀρθόδοξος κληρικός ἔξω ἀπό τό θέατρο, στό Γκάζι, καί νά κλαίω μετά τῶν πιστῶν χριστιανῶν, γιατί μέ τό χειρότερο τρόπο κάποιοι ἐπώνυμοι ἤ μή, ἀποφασίζουν «δυναμικά» νά ξανασταυρώσουν τό τίμιο πρόσωπο καί νά βεβηλώσουν τό Ὄνομα καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.  Ζητῶ εἰλικρινά ἄπειρα συγγνώμη γι’ αὐτή τήν σοβαρή ἔλλειψη ταπεινῆς, εὐτελοῦς ἀλλά ἀπαραίτητης φυσικῆς παρουσίας μου, γιά ὁμολογία Ἰησοῦ Χριστοῦ.  Γιαυτό ἄλλωστε δημόσια καταθέτω αὐτήν τήν ὁμολογία, ἐπιφυλασσόμενος τό συντομότερο νά ἐξομολογηθῶ αὐτή τήν παράλειψη ὡς ἁμαρτία, στόν ἅγιο πνευματικό μου πατέρα. 

Ἔχασα τήν εὐκαιρία νά βρεθῶ στό δρόμο, ὅπως στό δρόμο (τοῦ μαρτυρίου) βρέθηκε ὁ Κύριός μας καί στό ὕπαιθρο ἔπαθε, μαρτύρησε καί σταυρώθηκε.  Ἔχασα τήν εὐκαιρία ἴσως νά κλεισθῶ γιά μερικές ὧρες στή κλούβα τῶν ΜΑΤ,  ὅπως πληροφορήθηκα ὅτι κλείσθηκαν κάποιοι ἱερωμένοι ἤ κάποια ἀπό τά πνευματικά μας παιδιά.  Τό μόνο δύσκολο, μοῦ ἀνέφερε ἕνα πνευματικό μου τέκνο, ἦταν πού ἐνῷ χρειαζόταν τουαλέτα, δέν ἐπέτρεπαν τήν ἔξοδο ἀπό τήν κλούβα, ἄν δέν δινόταν ἄνωθεν σχετική ἐντολή.
Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ἀνάμεσα στούς ἄνδρες τῶν ΜΑΤ δια­πιστώθηκε ὅτι ὑπῆρχαν ἄνθρωποι, ἄνθρωποι διαμάντια, πού μέ πολλή διάκριση χειρίστηκαν τούς «διαδηλωτές».  Ἀπό ἐδῶ καί πέρα τά περιστατικά παρόμοιου τύπου «θεάτρου Χυτήριο» θά πληθύνονται καί θά πρέπει χιλιάδες χιλιάδων πιστῶν νά μή φοβόμαστε, νά μή ντρεπόμαστε, νά μή δειλιάζουμε, ἀλλά μέ ἀξιοπρεπῆ, σεμνή, διακριτική φυσική παρουσία νά δίνουμε ἠχηρότατη ὁμολογία στούς συγχρόνους σταυρωτές τοῦ Θεανθρώπου, ἀλλά καί μαζί στούς συγχρόνους βασανιστές τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ δεινῶς δοκιμαζομένου ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Θά πρέπει ὡς πιστοί χριστιανοί νά φθάσουμε μέ τό χριστιανικό ὕφος καί ἦθος νά ἑνωνόμαστε, εἰ δυνατόν, μέ τίς δυνάμεις καταστολῆς τῶν ΜΑΤ καί νά δίνουμε στήν ἐξουσία, ντόπια καί ξένη, ἀληθινή κοινή ὁμολογία Χριστοῦ. 
Ἄς θυμηθοῦμε μόνο ὅτι χιλιάδες μουσουλμάνοι σέ ξένη γι’ αὐτούς χώρα, τή δική μας, μέ μουσουλμανικό τρόπο διαδήλωσαν γιά προσβολή πού ἔγινε ἐναντίον τοῦ θρησκευτικοῦ τους ἀρχηγοῦ σέ ξένη χώρα.
Συγχαρητήρια ἀνήκουν στούς ἱερωμένους καί στούς λαϊκούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, πού κατέβηκαν καί ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στό Χριστό καί τή δυνατή ἀπαρέσκειά τους στήν ὠμή, ἀντισυντα­γματική, ἀντιδημοκρατική πρόκληση στόν ἑλληνικό λαό, ἡ συντριπτική πλειονότητα τοῦ ὁποίου ἀγαπᾶ καί λατρεύει τόν Ἕνα τῆς Τριάδος, Κύριό μας θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.
                                     ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις
                                     ἀρχιμ.  Σαράντης Σαράντος
ἐφημέριος Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου
                                         Ἀμαρουσίου
πηγή

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Παναγία η Μαλεβή! Τα θαύματα της πίστεως.

 176271-03.jpg
 Επί μισόν αιώνα η εικόνα της αναβλύζει Μύρο και εκείνη αρκετά συχνά εμφανίζεται στους πιστούς της προσκαλώντας τους στο ταπεινό «σπίτι» της... Όσοι δέχτηκαν το ιερό κάλεσμα και επισκέφθηκαν το μοναστήρι της στην κορυφή του Πάρνωνα ένιωσαν το θεϊκό άγγιγμά της να διαπερνά τόσο την ψυχή όσο και το βασανισμένο κορμί τους... Και ως εκ θαύματος στάθηκαν και πάλι στα πόδια τους, και πήραν τη ζωή στα χέρια τους κάνοντας μια νέα αρχή με τον φύλακα-άγγελό τους στο πλευρό τους: την Παναγιά τη Μαλεβή!

Σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, μέσα σε μια κατάφυτη βουνοκορφή όπου βρίσκεται από το έτος 1116 το Μοναστήρι της Παναγιάς της Μαλεβής, η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου -μία από τις εβδομήντα που ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς- δεν σταματά να τρέχει Μύρο από το 1964 μέχρι και σήμερα, ενώ ολόκληρη η περιοχή μοσχοβολά χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει εξήγηση. Οι εμφανίσεις της εκατοντάδες, όσα και τα θαύματά της, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν γίνονται γνωστά. Ωστόσο, από στόμα σε στόμα τα θεϊκά σημάδια της μεταφέρονται στον κόσμο και κάθε χρόνο πιστοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό, την Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά, την Κύπρο, ταξιδεύουν μέχρι την Αρκαδία για να προσκυνήσουν τη χάρη Της και να ζητήσουν τη βοήθειά Της. Και εκείνη δεν τους χαλά χατίρι. Τους απλώνει το χέρι και γιατρεύε τις πληγές τους...

Σαράντα έξι χρόνια μετά το πρώτο θεϊκό σημάδι της, η «Espresso της Κυριακής» επισκέφθηκε το μοναστήρι της στο χωριό Άγιος Πέτρος στην Κυνουρία και κατέγραψε συγκλονιστικές μαρτυρίες κατοίκων για τα θαύματα της Παναγιάς, αλλά και εικόνες που προκαλούν ρίγη συγκίνησης και δέους.

Από το τζάμι της θαυματουργής εικόνας τρέχει Άγιο Μύρο, το οποίο μαζεύουν πάνω σε βαμβάκι οι δεκαπέντε μοναχές της μονής και το προσφέρουν σε όλους τους προσκυνητές μαζί με μικρές εικόνες της Παναγιάς της Μαλεβής. Το Άγιο Μύρο στο βαμβάκι και στις μικρές εικόνες εξακολουθεί να μοσχοβολά για χρόνια ολόκληρα, έστω και αν βρίσκεται στα πέρατα της γης.

Από νωρίς το πρωί στο μοναστήρι βρίσκονταν προσκυνητές από την Κατερίνη και τη Θεσσαλονίκη, ενώ σε μια άκρη της μικρής εκκλησίας καθόταν μια νεαρή μητέρα, η οποία κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μικρό παιδί.

Προσευχόταν και έκλαιγε... Ζητούσε βοήθεια για το αγοράκι της, το οποίο ήταν άρρωστο. Την πλησιάσαμε και τη ρωτήσαμε τι ακριβώς συνέβαινε. Εκείνη όμως δεν σταματούσε να προσεύχεται και παρακαλούσε τη Μητέρα του Θεού να σκύψει πάνω και από το δικό της το παιδί, όπως έκανε το 2007 και για τον μικρό Ανδρέα.
 
                                Το αγόρι που πάλεψε με τον καρκίνο

Η μοναχή Αγνή μας είπε: «Το 2007 είχε έρθει στο μοναστήρι ένα αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών, το οποίο βρισκόταν ένα βήμα πριν από το τέλος. Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο. Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε. Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο. Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει "μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά". Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».
panagia-malevi.jpg

Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει. Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα... Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη. Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.

                                            Το θείο δώρο για το άτεκνο ζευγάρι

Ακόμη ένα θαύμα που έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό και στην ψυχή της μοναχής Αγνής έγινε στο μοναστήρι πριν από περίπου πέντε χρόνια, όταν η Παναγιά εμφανίστηκε στην Κ.Σ., μια 50χρονη γυναίκα από την Κόρινθο που προσπαθούσε για πάρα πολλά χρόνια να γίνει μητέρα: «Είχε κάνει τα πάντα, αλλά δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Από είκοσι ετών προσπαθούσε να γίνει μητέρα, αλλά δεν τα κατάφερνε. Έκανε όσες εξωσωματικές της επέτρεψαν οι γιατροί, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Έκλαιγε και στενοχωριόταν όταν, όπως μας περιέγραφε η ίδια, μια ημέρα εμφανίστηκε μπροστά της μια γυναίκα ντυμένη σαν καλόγρια και της είπε "μη στενοχωριέσαι άλλο, Κατερίνα, έλα στο σπίτι μου και θα σε βοηθήσω. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή". Η γυναίκα ήρθε εδώ, αλλά δεν πίστευε ότι θα γινόταν κάτι, διότι ήταν ήδη πενήντα ετών. Μόλις έσκυψε για να φιλήσει την εικόνα, το Μύρο άρχισε να τρέχει ποτάμι. Έπειτα έφυγε και επέστρεψε δύο μήνες αργότερα χαρούμενη καθώς, παρά τα χρόνια της, ήταν έγκυος! Τελικά γέννησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι. Ο Θεός και η Παναγιά έκαναν το θαύμα τους και της χάρισαν την πολυπόθητη μητρότητα».
Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι γεμάτη από τάματα πιστών που είτε έχουν θεραπευτεί είτε περιμένουν με βαθιά πίστη το σωτήριο άγγιγμά Της. Πάντως, σύμφωνα με τη μοναχή αυτό που προκαλεί έκπληξη σε όλους είναι το γεγονός ότι η Παναγιά εμφανίζεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία και τους προσκαλεί να την ακολουθήσουν. «Όλοι οι άνθρωποι είναι κάτω από τη σκέπη της και τους προστατεύει. Δεν τους ξεχωρίζει και τους αγκαλιάζει με αγάπη» αναφέρει η μοναχή.

                                 Το Πάσχα που συγκλόνισε το μικρό χωριό

Τη θαυματουργή εικόνα έφεραν στην Κυνουρία οι κάτοικοι του Αγίου Όρους που ήρθαν στην περιοχή το έτος 971. Η εικόνα αρχικώς βρισκόταν στο πρώτο μοναστήρι που είχε χτιστεί στους Κανάλους. Όμως οι μοναχοί βρήκαν τραγικό θάνατο από το κρύο και, σύμφωνα με όσα έχουν επικρατήσει όλα αυτά τα χρόνια και μας περιγράφει η μοναχή Αγνή: «Η εικόνα έφυγε μόνη της και ήρθε στη θέση που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι. Τότε υπήρχαν βάτα στη συγκεκριμένη περιοχή και η εικόνα στεκόταν μέσα στα βάτα, ενώ δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι που δεν έσβηνε ποτέ. Τρεις φορές μετέφεραν την εικόνα στην αρχική θέση της, όμως επέστρεφε στο συγκεκριμένο σημείο. Έτσι αποφασίστηκε να χτιστεί εδώ το νέο σπίτι της. Πιστεύουμε ότι επέλεξε τούτον εδώ τον τόπο, καθώς εδώ βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί άνθρωποι. Μάλιστα, κατά τις εργασίες για την ανέγερση του μοναστηριού βρέθηκαν πολλά οστά». panagia-malevi.jpg
Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών, λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα του 1964, στις 17 Απριλίου, η αδελφή Θεονύμφη παρατήρησε ότι ένα περίεργο υγρό έτρεχε από το τζάμι της εικόνας και ότι μοσχοβολούσε. Είκοσι ημέρες πριν από αυτό το συμβάν, οι μοναχές είχαν παρατηρήσει ότι η εικόνα της Θεοτόκου ευωδίαζε, όπως και όλη η περιοχή, και ρωτούσαν η μία την άλλη αν κάποια είχε ρίξει άρωμα. Αλλά καμία δεν ήξερε. Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών, όταν η αδελφή είδε το Μύρο να τρέχει ενημέρωσε Nτην ηγουμένη. Όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία. Ωστόσο, τις επόμενες ημέρες το θαύμα συνεχιζόταν μέχρι που η ηγουμένη Παρθενία είδε την εικόνα της Παναγιάς να τρέχει μύρο, το οποίο διαπερνούσε το τζάμι και πλημμύριζε το πάτωμα.

«Στη θέα αυτού του πρωτοφανούς θαύματος τρομοκρατηθήκαμε, τα χάσαμε, κλαίγαμε και προσευχόμασταν» είπε στην «Espresso της Κυριακής» η γερόντισσα Παρθενία, η οποία παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει μας δέχτηκε με ιδιαίτερη αγάπη στη μονή και μας εξιστόρησε τα γεγονότα όπως η ίδια τα έζησε: «Ήμασταν μόνες. Ειδοποιήσαμε τον μητροπολίτη, ήρθαν ιερείς και τη σκούπισαν, την εξέτασαν και είδαν ότι η εικόνα συνέχισε να βγάζει μύρο. Έπειτα ήρθε και η Χωροφυλακή για να την εξετάσει. Έπλυναν την εικόνα με ξίδι και πετρέλαιο, ενώ όλη τη νύχτα έμεινε κλειδωμένος μαζί της ένας χωροφύλακας. Το πρωί, μόλις άνοιξε η πόρτα, βγήκε κατάχλομος και ζήτησε συγχώρεση καθώς "όλο το βράδυ το μύρο έτρεχε ποτάμι μέχρι τα πόδια του" όπως μας ανέφερε. Το 1969 ήρθε ο ανώτατος διοικητής της Χωροφυλακής, επιθεώρησε την εικόνα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία νοθεία, ενώ ένας χημικός που ήρθε και πήρε το Μύρο για να κάνει ανάλυση, αποφάσισε ότι δεν υπάρχει τέτοια ουσία στη γη. "Μέγας Θεός υπάρχει"φώναξε»...

                      «Αναστήθηκε» 9χρονο κοριτσάκι στην Αυστραλία

Ακόμη ένα θαύμα που έχει μείνει χαραγμένο στις καρδιές των μοναχών είναι αυτό που έλαβε χώρα στη μακρινή Αυστραλία. Μια ομογενής που είχε πάει στο μοναστήρι και είχε πάρει μαζί της μια μικρή εικόνα της Παναγιάς της Μαλεβής, συνάντησε σε εκκλησία της Μελβούρνης μια γυναίκα να κλαίει ασταμάτητα και να προσεύχεται στον Θεό για να σώσει το μόλις εννέα ετών κοριτσάκι της που ήταν βαριά άρρωστο. Είχε όγκο στο κεφάλι και οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Η Γεωργία Κ. πλησίασε τη γυναίκα και μόλις έμαθε την τραγική ιστορία τής έδωσε την εικόνα τής Παναγιάς και τη συμβούλευσε να τη φέρει στην Ελλάδα και στο μοναστήρι της. Όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και έτσι η γυναίκα πήρε το πρώτο Nαεροπλάνο και ήρθε μόνη της τα Χριστούγεννα του 2002 στην Αθήνα. Νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγε στη Μονή, όπου προσκύνησε και πήρε Άγιο Μύρο. Όταν επέστρεψε και «σταύρωσε» το κοριτσάκι της, εκείνο σηκώθηκε και άρχισε να χαμογελά. Από τότε κάθε καλοκαίρι η μικρή με τη μητέρα της έρχονται στην Ελλάδα και επισκέπτονται τη Χάρη Της...

                     Ο τυφλός που κατάφερε να δει για πρώτη φορά τα παιδιά του

Συγκλονιστική είναι επίσης η περιπέτεια του 60χρονου τυφλού από την Κορινθία, που προσευχόταν κάθε βράδυ να τον αξιώσει ο Θεός έστω και μία στιγμή να δει τα πρόσωπα των τριών παιδιών του. Είχε τυφλωθεί σε ηλικία πέντε ετών. Η αδελφή Αγνή μας ανέφερε: «Ένα βράδυ είδε στον ύπνο του μια
καλόγρια να του λέει "έλα στο μοναστήρι μου, στην Παναγιά τη Μαλεβή, για να
συναντήσεις τα παιδιά σου". Ήρθε μαζί με τη γυναίκα του λίγο πριν από τη γιορτή της, τον
Αύγουστο του 2000. Μόλις μπήκαν στο εκκλησάκι, το Μύρο έτρεχε ποτάμι και έφτασε μέχρι τα
πόδια του. Η γυναίκα του άρχισε να κλαίει και εκείνος αφού φίλησε την εικόνα έπεσε
στα γόνατα και ζήτησε να τον βοηθήσει. Λίγα λεπτά μετά φώναζε, έβλεπε και πάλι το φως
του ήλιου. Αγκάλιασε τη γυναίκα του και έφυγε τρέχοντας για το σπίτι για να βρει τα παιδιά του».

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Αναγνώστης ρωτάει: κε Καλόπουλε τι έχετε να πείτε για την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός:

24862_1184950278571_1672702547_369652_757055_n.jpg

Κε Καλόπουλε,
είμαι ένας νέος (σχετικά), 30 ετών, που γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ο τρόπος που μεγάλωσα δε διαφέρει καθόλου από το αυτόν του μέσου 30άρη σήμερα. Κλασσική εκπαίδευση στο ελληνικό δημόσιο σχολείο σε μια κοινωνία με χιλιάδες χρόνια ιστορία στη πλάτη της και μια χώρα με χιλιάδες γράμματα και συγγράμματα στα χέρια της.
Από μικρός ένιωθα την ανάγκη να ευχαριστώ το Θεό για ότι μου δίνει κάθε μέρα και πίστευα σε αυτόν χωρίς να ξέρω γιατί και χωρίς να είναι θρησκόληπτοι οι γονείς μου (εκκλησία κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα δλδ και καμιά εκκλησία με τη γιαγιά καμιά Κυριακή). Ένιωθα όμως ότι κάτι υπάρχει και μας αγγίζει, μας βοηθάει, μας ελέγχει, μας δείχνει ένα δρόμο προς το καλό.
Πρόσφατα, και μετά από μια πολυετή απομάκρυνσή μου από τη πίστη (έριξα βάρος στη καλοπέρασή μου και δεν ασχολιόμουνα με την ηθική συμπεριφορά και τόσο), ένιωσα ότι ο Θεός συνεχίζει να μου δίνει πράγματα που δεν αξίζω και δε ξέρω το λόγο. Ένιωσα την ανάγκη να πάω κοντά του και να τον ευχαριστήσω και να ανταποδώσω την αγάπη του αυτή προς όποιον συνάνθρωπό μου μπορώ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη Βίβλο και να τη διαβάσω.
Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι πολλά πράγματα που λέει η Παλαιά Διαθήκη δε τα καταλάβαινα και δε συμφωνούσα μαζί τους. Είπα μάλιστα στον εαυτό μου ότι «δε μπορεί ο Θεός να έγραψε αυτά τα πράγματα». Άρχισα και εγώ, όπως και εσείς σε μεγαλύτερο βαθμό, να ψάχνω, να αναζητώ, να αμφισβητώ, να ερευνώ. Και όντας είδα ότι πολλά πράγματα ΔΕΝ στέκουν. Πολλά από αυτά που διάβασα στα άρθρα σας, τα είχα και εγώ στο μυαλό μου.
Κατέληξα, όμως, στο εξής, το οποίο είπε και ένας άνθρωπος που θεωρώ, πλέον, πνευματικό μου πατέρα: δε πρέπει να συγχέουμε τη Πίστη μας με τη Θρησκεία.
Η ερώτησή μου προς τα εσάς είναι, λοιπόν, ποιος ο λόγος ύπαρξης του site σας; Η αμφισβήτηση της θρησκείας, γενικώς και του Χριστιανισμού ειδικώς? Καταλαβαίνω ότι μπορεί να βγάζεται μια επιθετικότητα απέναντι στη θρησκεία και συμφωνώ εν μέρη, εφόσον πολλά κακά έχουν γίνει στην ανθρωπότητα στο όνομα των θρησκειών. Διαβάζοντας κάποια άρθρα σας, όμως, μπήκα και στη θέση ενός παιδιού που προσπαθεί να διαμορφώσει άποψη.
Ως φορέας παιδείας που είστε και εσείς με το έργο σας, θα ήθελα να δω και κάποια άρθρα που να λένε «Παιδιά και νέοι, δε ξέρω ποιος και γιατί έγραψε τη Βίβλο και ίσως πίσω από αυτή να είναι η χειρότερη συνωμοσία του κόσμου. Όμως, αν πιστέψετε στα λόγια και τα έργα του Ιησού και κάνετε τα μισά από αυτά που λέει, τότε ο κόσμος μας θα γίνει σίγουρα καλύτερος και το μέλλον σας πιο λαμπρό».
Ότι και να λέτε και ότι και να λέω εγώ για τις θρησκείες και το άγιο φως και τις εικόνες που κλαίνε, κανείς άλλος στην ιστορία δε διδάσκει το νόημα της ανιδιοτελούς ΑΓΑΠΗΣ στο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ όπως τη διδάσκει ο Ιησούς. Και ζούμε σε μια εποχή που έχει ανάγκη τόσο πολύ έναν οδηγό ηθικής αποδεκτό από όλους. Ποιο άλλο βιβλίο στην ιστορία είναι καλύτερο από τα λόγια του Ιησού? Είτε αυτό το έγραψε ο κακός Εβραίος που θέλει να μας κατακτήσει όλους, είτε ο Alien από το πλανήτη Gamma, είτε ο Κολοκοτρώνης, είτε ο άγνωστος θεός. Ο άνθρωπος της εποχής μας έχει νιώσει τόσο δυνατός που νομίζει ότι μπορεί να τα κάνει όλα (σεξ με όλους και όλα, ναρκωτικά, διάλυση οικογενειών, τζόγος, κλωνοποίηση χωρίς λόγο, ατελείωτο κυνήγι του χρήματος, ΔΝΤ, κλπ).
Εσείς πιστεύεται σε κάποιον ή κάτι? Τι λέτε για αυτά που γράφω? Θα ήθελα τις απόψεις σας επί των θεμάτων που έθεσα. Και να διευκρινίσω, δεν είμαι ούτε Ορθόδοξος, ούτε Καθολικός, ούτε Ευαγγελιστής, ούτε Προτεστάντης, ούτε κάτι συγκεκριμένο. Απλά και καλοπροαίρετα θα ήθελα να μάθω τις απόψεις σας, με μοναδική ανάγκη να υπάρχει στο κόσμο αγάπη και ειρήνη. 
Με εκτίμηση
Stelios K...............

πηγη
http://www.greatlie.com/xristianismos/kaini-diathiki/1321-anagnostis-rotaei-ke-kalopoule-ti-exete-na-peite-gia-tin-agapi-pou-didaskei-o-xristos.html

Υ.Γ
Συγκλονιστικό είναι το γραμμα, συγκλονιστικές οι αναζητήσεις, σπουδαία τα ερωτηματικά, σπουδαίες και οι διαπιστώσεις 

ο Θεός συνεχίζει να μου δίνει πράγματα που δεν αξίζω και δε ξέρω το λόγο

σπουδαία η έφεση

Ένιωσα την ανάγκη να πάω κοντά του και να τον ευχαριστήσω και να ανταποδώσω την αγάπη του αυτή προς όποιον συνάνθρωπό μου μπορώ. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω τη Βίβλο και να τη διαβάσω.

μα εξ' ίσου σπουδαία και η προτροπή

Όμως, αν πιστέψετε στα λόγια και τα έργα του Ιησού και κάνετε τα μισά από αυτά που λέει, τότε ο κόσμος μας θα γίνει σίγουρα καλύτερος και το μέλλον σας πιο λαμπρό»

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ και ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΘΩΜΑ!!

Mount Athos - Agiou Dionisiou 
Monastery 003.jpg
Έρχομαι να καταβάλλω χωρίς άλλο την οφειλή μου. Γιατί κι αν είμαι φτωχός όμως θέλω να αποσπάσω βίαια την ευγνωμοσύνη σας.  Έδωσα την υπόσχεση να σας φανερώσω την απιστία του Θωμά και τώρα έρχομαι να την εκπληρώσω. Τις πρώτες οφειλές πρώτα βιάζομαι να εξοφλώ, για να μη με πνίξουν οι τόκοι που μαζεύονται. Συνεργαστήτε και σεις στην καταβολή του χρέους μου και ικετέψετε το Θωμά, να βάλη στα χείλη μου το άγιο χέρι του, που άγγιξε την πλευρά του Κυρίου, να νευρώση τη γλώσσα μου, για να σας εξηγήση όσα ποθήτε. Κι εγώ παίρνοντας θάρρος από τις πρεσβείες του αποστόλου και μάρτυρα Θωμά διαλαλώ την πρώτη του απιστία και την ύστερη ομολογία, που είναι της  Εκκλησίας κρηπίδα και θεμέλιο.
  Όταν μπήκε ο Χριστός στους μαθητάς του, ενώ οι πόρτες ήσαν κλεισμένες και βγήκε πάλι με τον ίδιο τρόπο, ο Θωμάς έλειπε μονάχα.  Ήταν κι αυτό έργο της θείας οικονομίας.η απομάκρυνση του μαθητού να προξενήση περισσότερη ασφάλεια και βεβαιότητα. Γιατί αν ήταν μαζί ο Θωμάς, δε θα είχε βέβαια αμφιβολία.  κι αν δεν είχε αμφιβολία, δεν θα ζητούσε μ  επιμονή. και αν δεν ζητούσε, δε θα ψηλαφούσε. αν όμως δεν ψηλαφούσε, δε θα ωμολογούσε τον Κύριο και Θεο κι αν δεν ωμολογούσε Κύριο και Θεό, το Χριστό, δε θα είχαμε εμείς διδαχθή να τον δοξολογούμε μ  αυτόν τον τρόπο.  Ώστε με την απιστία του ο Θωμάς μας ποδηγέτησε προς την αλήθεια και όταν ήρθε ύστερα σταθεροποίησε την πίστη μας.
 Έλεγαν λοιπόν οι μαθηταί στο Θωμά όταν ήρθε. ΄Εχομε δει τον Κύριο, έχομε δει αυτόν που είπε. εγώ είμαι το φως του κόσμου. έχομε δει αυτόν που είπε εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή και η αλήθεια. και βρήκαμε την αλήθεια των λόγων να λάμπη μέσα στα πράγματα.  ΄Εχομε δει αυτόν που είπε. σε τρεις ημέρες σηκώνομαι, κι αφού είδαμε με τα μάτια μας την ανάσταση προσκυνήσαμε αυτόν που αναστήθηκε.
Τον ακούσαμε να μας λέη "ειρήνη σ  εσάς", κι αλλάξαμε το σκοτισμό της λύπης σε γαλήνια χαρά. Είδαμε τα χέρια του που δέχτηκαν τις αιχμές των καρφιών, είδαμε τα χέρια που κατηγορούν τη λύσσα των θεομάχων σκυλιών, είδαμε τα χέρια που ύφαναν την αφθαρσία μας. Είδαμε και την πλευρά που κραυγάζει καθαρώτερα από κάθε κήρυκα την καλωσύνη του πληγωμένου. Είδαμε την ίδια την πλευρά, που οι άγγελοι υμνούν και οι πιστοί σέβονται και οι δαίμονες τρέμουν.
Δεχτήκαμε και τη θεϊκή πνοη από το θεϊκό στόμα του, φύσημα πνευματικό, φύσημα που σκορπίζει κάθε χάρη.  Ο εξουσιαστής έδωσε και σ  εμάς εξουσία να συγχωρούμε τα σφάλματα.  Αποκτήσαμε το δικαίωμα να κρίνωμε τους αμαρτωλούς, αφού μας έδωσε τέτοια εντολή.  Αν αφήσετε τις αμαρτίες μερικών, αφήνονται.αν μερικών τις κρατήσετε, κρατούνται. Τετοια βαθειά χαρά πήραμε απ  το Σωτήρα, τέτοια δώρα απολαύσαμε.  Αδύνατο να μην πλουτίσωμε, αφού μας έτυχε τέτοιος Κύριος.  Έμεινε φτωχός μόνο αυτός που δε βρέθηκε μαζί μας. Κι ο Θωμάς τι τους είπε."
Mount Athos - Dochiariou 
Monastery 004.jpg
Έχετε δει τον Κύριο; Καλά. Αυτόν που είδατε λοιπόν να τον σέβεστε πιο πολύ. Αυτόν που παρατηρήσατε, να τον κηρύττετε αδιάκοπα.  Εγώ όμως, αν δε δω μέσα στις παλάμες του τα ίχνη των καρφιών και δε βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι απ  τα καρφιά και δε βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δε θα πιστέψω. Κι εσείς δε θα πιστεύατε, αν δεν βλέπατε πρώτα.έτσι κι εγώ αν δεν ιδώ δε θα πιστέψω".
Μείνε, Θωμά, σταθερός στον πόθο σου αυτόν, μείνε σταθερός με επιμονή, για να δης εσύ και να βεβαιωθή η ψυχή μου. Μείνε σταθερός, ζητώντας αυτόν που είπε, "Ζητάτε και θα βρήτε". Μην προσπεράσης απλώς, ερευνώντας, αν δεν εύρης το θησαυρό που ζητάς, χτύπα μ  επιμονή την πόρτα της αναντίρρητης γνώσης, ώσπου να σου την ανοίξη αυτός που είπε "χτυπάτε και θα σας ανοίξω". 
Αγαπώ το διχασμό των λογισμών σου, γιατί κόβει κάθε διχασμό.  Αγαπώ τη φιλομάθειά σου, γιατί κόβει σύρριζα κάθε φιλονεικία. Με χαρά ακούω πολλές φορές τα λόγια σου. αν δε δω στα χέρια του το σημάδι απ  τα καρφιά, δε θα πιστέψω. Γιατί συ απιστείς κι εγώ μαθαίνω να πιστεύω.  Εσύ σκάβεις με το δικέλλι της γλώσσας το θείο σώμα, κι εγώ θερίζω άκοπα τον καρπό και τον μαζεύω για μένα. 
Αν δεν ιδώ μ  αυτά μου τα μάτια μέσα στ  άγια του χέρια, τ  αυλάκια που σαν με αλέτρι χάραξαν οι ασεβείς, με κανένα τρόπο δε θα συμφωνήσω με τα λόγια σας.  Αν δε βάλω αυτό μου το δάχτυλο στις λακκούβες των καρφιών, δε θα δεχτώ το καλό μήνυμά σας.  Αν δεν κρατήσω μ  αυτό μου το χέρι την πλευρά εκείνη, που ανύποπτη μαρτυρεί την ανάσταση, δεν μπορώ να πιστέψω τη γνώμη σας.
Γιατί κάθε λόγος είναι ισχυρός και βέβαιος, αν δεχτή τη συνηγορία όλων των πραγμάτων. και κάθε λόγος που δεν έχει τη μαρτυρία των έργων είναι χωρίς σημασία και από το στόμα στον αέρα χάνεται. Θα κηρύξω στους ανθρώπους τα θαύματα του Δασκάλου. Πως λοιπόν με τα λόγια να πω αυτά που δεν αντιλήφθηκα με τα μάτια μου;
Πως θα κάνω τους άπιστους να πιστέψουν, αυτά που μήτε εγώ δεν τάχω παρακολουθήσει; Να πω στους  Ιουδαίους και στους  Έλληνες ότι έχω δει τον Κύριο μου να τον σταυρώνουν. δεν τον είδα όμως να έχει αναστηθή αλλά μόνο άκουσα. Και ποιός δεν θα περιπαίξη τα λόγια μου; Ποιός δε θα δείξη περιφρόνηση στο κήρυγμά μου;  Αλλο πράγμα είναι ν  ακούσης κάτι και άλλο να το δης, άλλο πράγμα είναι η αφήγηση λόγων κι άλλο η θέα και η εμπειρία των πραγμάτων. 

Mount Athos - Megistis Lavras 
Monastery 006.jpg
Έτσι επειδή ο Θωμάς είχε αμφίβολη γνώση, σε οχτώ μέρες ο Δεσπότης ξαναήρθε πάλι στους μαθητάς του που ήταν συγκεντρωμένοι όλοι μαζί.  Άφησε πρώτα να κατηχηθή ο Θωμάς από τους συμμαθητάς του στις ενδιάμεσες μέρες. Παραχώρησε να φλογιστή από τη δίψα να τον αντικρύση.κι όταν η ψυχή του άναψε από τον σφοδρό πόθο της θέας του, τότε στην ώρα πάνω ο ποθητός βρήκε αυτόν, που τον ποθούσε.
  Όμοια, όπως και πρώτα, με κλεισμένες τις πόρτες το έκανε αυτό και ξανά, όπως και πρώτα, τους είπε."ειρήνη σ  εσάς", για να ταυτιστή το πράγμα με το θαύμα και για να βεβαιώση το λόγο των αποστόλων και για να παραστήση την ακρίβεια του δεύτερου ερχομού του. 
Έπειτα είπε στο Θωμά. Βαλε το δάχτυλό σου εδώ και ιδές τα χέρια μου. Τι ύψος απέραντης φιλανθρωπίας! Τι πέλαγος αμέτρητης συγκαταβάσεως! Δεν περίμενε την προσέλευση του μαθητού, δεν περίμενε να πλησιάση αυτός που είχε ανάγκη, να παρακαλέση και να επιτυχή ότι ήθελε. Μήτε για λίγο δεν τον στέρησε από την επιθυμία, αλλά ο ίδιος ο αγαπημένος αυτόν που τον αγαπούσε με τη βία τραβούσε κοντά του, ο ίδιος έσυρε στην πληγή το δάχτυλο εκείνου που είχε τον πόθο, ο ίδιος με τη δεσποτική γλώσσα του, τράβηξε το δουλικό χέρι λέγοντας σ  αυτόν.
Βαλε το δάχτυλό σου εδώ και ιδές τα χέρια μου.  Άκουσα, Θωμά, απών σαν άνθρωπος αλλά παρών σαν Θεός, ο,τι είπες στους αδελφούς σου.  Ήμουν κοντά σας με τη θεϊκότητά μου και χώρια σας με την ανθρωπίνη φύση μου. Θέλεις να σου υπενθυμίσω τα λόγια που είπες προηγούμενα; Δεν είπες, αν δε δω μέσα στα χέρια του τα σημάδια των καρφιών και δε βάλω το δάχτυλό μου στα σημάδια των καρφιών και δε βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δε θα πιστέψω; Δε βγήκαν από τα χείλη σου τα λόγια αυτά; Τα λόγια αυτά δε ανταποκρίνονται στους λογισμούς σου; Γι  αυτό ξαναήλθα.για να μην αμφιβάλλης. Γι  αυτό είμαι κοντά σας δεύτερη φορά, γι  αυτά που επιθυμείς έχω φτάσει και τώρα ήρθα για σένα, τον ένα, εγώ που για το χαμένο πρόβατο κατέβηκα από τους ουρανούς χωρίς εν τούτοις να τους αφήσω.
Μη διστάσης λοιπόν να μάθης ο,τι ποθείς, μην ντρέπεσαι να κοιτάξης καλά ο,τι θέλεις. Μην αποφύγης να βάλης το δάχτυλό σου στα ίδια τα χέρια μου.  Ανέχομαι και τα περίεργα δάχτυλα, όπως ανέχτηκα τα καρφιά.  Υπομένω την περιέργεια του φίλου, όπως υπόμεινα την κακία των εχθρών. Με σταύρωσαν οι εχθροί μου και δεν αγανάκτησα και δε θα υποφέρω την δική σου εξέταση; Βαλε το δάχτυλό σου εδώ και ιδές τα χέρια μου, που τραυματίστηκαν για σας, για να θεραπεύουν τα χτυπήματα των δικών σας ψυχών. 
Ιδές τα χέρια μου και συλλογίσου αν είμαι εκείνος που θεληματικά σταυρώθηκε η κάποιος άλλος.  Ιδές τα χέρια μου, που άφησα να διατηρούν τα σύμβολα της  Εβραϊκής μανίας κι όταν με τη συνηθισμένη αναίδειά τους μου πουν οι  Εβραίοι κατά την ημέρα της κρίσεως ότι εμείς Κύριε, δε σε σταυρώσαμε, τότε θα δείξω σ  αυτούς που με πολέμησαν, τα χέρια μου μ  αυτή τη μορφή και θα ντροπιάσω τους  Εβραίους μόλις τ  αντικρύσουν.  Ιδές τα χέρια μου, και το αληθινό γεγονός της αναστάσεως μου μη νομίσης πως είναι μια φαντασία.
Κράτησε αυτά τα χέρια, σαν ομήρους για τον ξαναγεννημό σας. Κράτησε αυτά τα χέρια, σαν ενέχυρα για την ανάστασή σας μέσα από τον τάφο. Κράτησε αυτά τα χέρια, σαν άγκυρα που έπεσε στο βυθό του  Αδη. Καμμιά χειμωνιά της ζωής μη φοβηθής, καμμιά ζάλη του κόσμου ας μη σε ζαλίση. Μη φοβηθής το φύσημα των αντιθέτων ανέμων, ας μη σε ανησυχήσουν οι καταιγίδες κι οι σκόπελοι της θάλασσας των εχθρών. Πέρνα με θάρρος το πέλαγος της ζωής, ταξίδευε κρατώντας την άγκυρα του πνεύματος, ταξίδευε έχοντας μπροστά σου σαν λιμάνι τον ουρανό.
Mount Athos - Koutloumousiou 
Monastery 008.jpg
Ταξίδευε και να φοβάσαι μόνο της αρνήσεώς μου το ναυάγιο. Περιγέλα το θάνατο σα νεκρό, περίπαιζε τη φθορά σαν ανίσχυρη.  Αποδέχου για χάρη μου το τέλος της ζωής σαν αρχή μιας πιο εσωτερικής ζωής και φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου.  Άντλησε με το χέρι σου από τη βρύση αυτή της ζωής το νάμα που ποθείς, τη δίψα σου ανακούφισε.
Φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου. Βαλε το χέρι στο ιατρείο της πλάσης και βγάλε το φάρμακο της επιθυμίας σου. Δέχομαι άγγιγμα χεριού που μ  αγαπά εγώ που δέχτηκα την πληγή της λόγχης. Φέρε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου, για να μπορείς ν  αγωνίζεσαι γι  αυτήν, για να μπορείς ν  αποκριθής σ  αυτούς που πολεμούν την αλήθεια, ότι με είδες μετά την  Ανάσταση και μ  αναγνώρισες και με ψηλάφησες προσεκτικά. Φερε το χέρι σου και βάλτο στην πλευρά μου. Για σένα την άφησα έτσι εγώ που θεράπευσα τα σώματα και τις ψυχές των άλλων. Πρόβλεψα σαν Θεός ότι θα θελήσης να τη δης έτσι και βλέποντας τ  αχνάρια του πάθους στην σάρκα μου θέλησα να θεραπεύσης το πάθος της ψυχής σου. Φέρε το χέρι σου, και βάλτο στην πλευρά μου που τη φύλαξα έτσι με κάποιο σκοπό. 
Όταν γυρίσω πάλι από τους ουρανούς και καθίσω σε θρόνο κριτής ζωντανών και νεκρών να ιδούν οι  Εβραίοι κατάματα τα έργα της κακίας τους και μόνοι τους ν  αυτοδικαστούν - και μη φανής άπιστος αλλά πιστός. Κακό η απιστία, κάνει τον νου να βουλιάξη.  Η πίστη τον αναρπάζει στον ουρανό.  Η απιστία τυφλώνει την ψυχή. η πίστη σκορπά το φως της στους λογισμούς. η πίστη και τα αόρατα κατακάθαρα βλέπει, ο άπιστος είναι σ  άγνοια ολοκληρωτική. Μη γίνης  άπιστος αλλά πιστός.
Παραμέρισε το νέφος της απιστίας και κοίταξε τις καθαρές ακτίνες της πίστης. Γινου μέσα σε όλους άξιος απόστολος της θεότητάς μου. Γίνου τέτοιος όπως πρέπει να είναι αυτός που με συνάντησε και είδε τέτοια όπως εσύ.  Όμοια με τους άλλους αποστόλους σε κάλεσα, όμοια μ  αυτούς σε τίμησα, όμοια μ  αυτούς οπλίσου.  Ομοια μ  αυτούς είδες ο,τι είδαν, όμοια μ  αυτούς σου εμπιστεύθηκα σα φίλο, όλο μου το μυστήριο, όμοια μ  αυτούς κήρυξε τη δύναμή μου. Μην πώς πάλι, αφού με είδες μια φορά. Αν δε δω πάλι στα χέρια του τα σημάδια των καρφιών δε θα πιστέψω. 
Οσο είμαι μαζί σας άφησε ελεύθερη , όπως θέλεις, την περιέργειά σου.  Όσο έχεις δίπλα σου το ουράνιο κλήμα όλα τα κλαδιά και τα σταφύλια του ερεύνησε. Θ  ανεβώ στους ουρανούς, απ  όπου ήρθα στη γη, θ  ανεβώ, όπου είμαι. Θ  ανεβώ με την ανθρωπίνη φύση μου εκεί απ  όπου για χάρη σας κατέβηκα με τη θεία μου φύση. Θ  ανεβώ μ  αυτό μου το σώμα, αν και χωρίς αυτό ήρθα από κει κι έμεινα εκεί πέρα. Θ  ανεβώ στους κόλπους τους πατρικούς με τη δική σας φύση, αν και είμαι στους κόλπους του πατέρα. Τελείωσα το έργο μου για χάρη του έκανα αυτή την πορεία.
 Αφού άγγιξε λοιπόν ο Θωμάς τα χέρια του Κυρίου και τη θεία πλευρά γέμισε από δειλία και από χαρά μαζί βλέποντας αυτά που επιθύμησε και αμέσως ξεσπά σε ύμνο του Κυρίου κραυγάζοντας. Κύριε μου και Θεέ μου. Συ είσαι ο Κύριος και ο Θεός. Συ είσαι ο άνθρωπος και ο φιλάνθρωπος. Συ είσαι ξενόφερτος και παράξενος γιατρός της πλάσης. Δεν κόβεις με το νυστέρι τ  άρρωστα μέλη, δεν καις με τη φωτά τις πληγές, δεν μαζεύεις απ  τα βοτάνια την δύναμη των φαρμάκων σου, δε δένεις με ορατούς επιδέσμους τις πληγές που μας αφανίζουν. Διαθέτεις αόρατους επιδέσμους αγάπης, που αόρατα τονώνουν τα καταπονημένα μέλη.
 Εχεις λόγο που είναι πιο κοφτερός από το μαχαίρι. έχεις λόγο πιο δυνατό απ  τη φωτιά. έχεις βλέμμα απ  το φάρμακο πιο απαλό. Σαν δημιουργός αγιάζεις χωρίς κόπο το δημιούργημά σου, σαν πλάστης χωρίς να κουραστής μεταπλάθεις τα πλάσματά σου. Συ κατά το θέλημά σου τούς λεπρούς καθάρισες, τούς κουτσούς τούς έκανες να τρέχουν, τούς παράλυτους να σηκώνουν τα κρεβάτια τους, τούς γεννημένους τυφλούς τούς προστάζεις να πετάξουν με νίψιμο το σκοτάδι.  Εξορισες τούς δαίμονες απ  τα δημιουργήματά σου, με θέλημά σου πιάστηκες απ  τούς εχθρούς και απ  τούς  Εβραίους, τα πάντα δέχτηκες για μένα στο σώμα σου.  Ω Κύριε και Θεέ μου.  
Αναγνώρισα τον Κύριο μου, αναγνώρισα τον αλιέα και φύλακά μου, αναγνώρισα το βασιλιά και Κυριο μου.  Ω Κυριε μου και Θεε μου. Πιστεύω Κύριε στην οικονομία σου, πιστεύω στην συγκατάβασή σου, πιστεύω στην ανάληψη από μέρους σου της φροντίδας μου, πιστεύω στον προσκυνητό σου σταυρό, πιστεύω στα παθήματα της σάρκας σου, πιστεύω στον τριήμερο θάνατό σου, πιστεύω στην ανάστασή σου.
Λοιπόν δεν έχω πια περιέργεια.
Πιστεύω, δεν κάνω πια έλεγχο. πιστεύω, δεν στήνω πια τη ζυγαριά του νου. Πιστεύω, δεν έχω πια περιέργεια. Πιστεύω στα μάτια μου και στα χέρια μου. Με δίδαξαν αυτά που είδα να μην κάνω έλεγχο. Ψηλάφησα κι έμαθα να προσκυνώ όχι να φιλονικώ.  Ένα Κύριο και Θεό γνωρίζω, τον Κύριο μου Χριστό.  Ας είναι δεδοξασμένος και δυνατός στους αιώνες.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ  και ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΘΩΜΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας