φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μοναστήρια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μοναστήρια. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2022

Επισκέψεις της χάριτος του Θεού! Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης!

 


Η προσευχή

»Οι συμβουλές του για την προσευχή ήταν πολύ πρακτικές. Έλεγε: Θα ορίσεις μια συγκεκριμένη ώρα που θα έχεις ησυχία, και θα κάνεις προσευχή λέγοντας το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με» αργά και παρακαλεστικά, «κλαψιάρικα» χωρίς να κρατάς κομποσκοίνι. 

Πριν ξεκινήσεις όμως θα κάνεις μια προεργασία. Θα διαβάσεις λίγο από το Ευαγγέλιο, από το Γεροντικό και τα άλλα πατερικά βιβλία. Θα σκεφτείς λίγο τη ζωή σου, τις ευεργεσίες του Θεού και έτσι η ψυχή θα μεταφερθεί στον πνευματικό χώρο…

Πολύ βοηθάει εδώ η αυτοσχέδια προσευχή. Και έτσι, χωρίς να μετράς κόμπους με το κομποσκοίνι, θα προσεύχεσαι ορισμένη ώρα με το ρολόι. Αυτή η προσευχή με το πρόγραμμα που είπαμε, θα ζωογονήσει και θα δυναμώσει την ψυχή με τρόπο μυστικό, όπως ένα φυτό που κάθε μέρα το ποτίζουμε με λίγο νερό και αυτό μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζουμε πώς.»

Τα στάδια της προσευχής

»Μερικές φορές μιλούσε για τα στάδια της προσευχής: Στην αρχή ο άνθρωπος λέει ολόκληρη την ευχή, αργά και παρακαλεστικά: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν προχωρήσει η Χάρη, ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι και μπορεί να πει μόνον: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ». 

Μετά ανεβαίνει άλλο σκαλοπάτι, και λέει: «Κύριε, Ιησού». Μετά λέει μόνον: «Ιησού μου» και μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος στο σημείο που σταματάει η προσευχή με λόγια και τότε είναι μέσα στην Χάρη του Θεού.

«Αρπάζεται» ο νους και βλέπει και ζει ουράνια πράγματα. Αυτές οι επισκέψεις της Χάριτος, σ’ αυτήν την ένταση, μπορούν να συμβούν χωρίς να το περιμένει ο άνθρωπος, όποτε θελήσει ο Θεός…»

Με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού

»Μια φορά, έλεγε, ήμουνα στον κήπο του κελιού και έσκαβα. Για μια στιγμή, σταμάτησα να ξεκουραστώ. Τότε με επισκέφθηκε η Χάρη του Θεού τόσο δυνατά που, για τον φόβο της πλάνης προσπαθούσα μέχρι κάποιο σημείο, να ελέγξω τον εαυτό μου. Επειδή η Χάρη αυξανόταν συνεχώς, παραιτήθηκα από την προσπάθεια λέγοντας: «Αν πλανήθηκα, πλανήθηκα. Άσ’ το και όπου πάει», είπα στον εαυτό μου.

Τότε ο νους μου ένιωσα ότι βγήκε από το σώμα μου και ανέβαινε, ανέβαινε σε τέτοιο νοητό ύψος, μέχρι που έφτασε σε έναν χώρο, όπου υπήρχε «ειρήνη» και γλυκύτατο φως και η ψυχή μου έγινε και αυτή φως! Πόσο κράτησε αυτή η κατάσταση, δεν γνωρίζω. Όταν «συνεστάλη» η Χάρη, σιγά σιγά, ένιωσα να κατεβαίνω και είδα το σώμα μου στον κήπο όρθιο ακουμπισμένο στην περίφραξη…»

Είδα όλη την κτίση!

»Άλλη φορά έλεγε: Την ώρα που κάναμε τον Εσπερινό στο εκκλησάκι μας, μόλις άρχισε ένας από τους πατέρες να διαβάζει τον Προοιμιακό Ψαλμό, «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον…», «έφυγε» η ψυχή μου από το σώμα μου και είδα όλη την κτίση! Τα φυτά, τα ζώα, τα βουνά, οι πέτρες, τα βράχια, η θάλασσα, κάθε ζωντανό πλάσμα μέσα της, μέχρι τα βάθη της, όλα υμνούσαν το Θεό. Όταν τελείωσε αυτή η «όραση» είδα ότι βρισκόμουν στο στασίδι μου και μόλις είχε τελειώσει ο Προοιμιακός. Τόση ήταν η διάρκεια αυτής της «θεωρίας»…

Κάποτε, την ώρα του Εσπερινού, στο: «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου…» κοιτώντας προς το τέμπλο είδα να ανεβαίνει καπνός θυμιάματος μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου. Νόμισα ότι υπήρχε από κάτω κάποιο θυμιατήρι. Κοίταξα, αλλά δεν υπήρχε. Ο καπνός του θυμιάματος σιγά σιγά χάθηκε. Μετά τον Εσπερινό είπα στον Γέροντα: Είδα αυτό και αυτό. Και ο Γέροντας μου απάντησε: Ήταν, παιδί μου, η προσευχή που ανεβαίνει ως θυμίαμα…

Τότε τον ρώτησα: Πώς εγώ Γέροντα, αμαρτωλός άνθρωπος, βλέπω τέτοια πράγματα; Και μου λέει: Ναι, παιδί μου, είσαι αμαρτωλός αλλά είσαι εν μετανοία…»

Ἔλαμψε τό πρόσωπό του ὅπως ὁ ἥλιος

»Μια άλλη φορά, σε μια Θεία Λειτουργία ο Γέροντας έμεινε στο κελί του περιμένοντας τον ιερέα να κατέβει, για να τον κοινωνήσει. Εγώ, επειδή ήθελα να κοινωνήσω, σκέφτηκα: Ας κατέβω να πάρω την ευχή του Γέροντα. Μπαίνοντας μες το κελί του είδα το Γέροντα να έχει πρόσωπο δωδεκαετούς παιδιού. Τα μαλλιά του και τα γένια του ήταν άσπρα. Το πρόσωπό του παιδικό. Έλαμπε μέσα στο φως!

Εγώ τα ’χασα και μόλις που μπόρεσα και του είπα: Γέροντα, ήρθα να πάρω την ευχή σας, αν είναι ευλογημένο, να κοινωνήσω. Συγγνώμη που σας ενόχλησα. Τότε μου απάντησε ζωηρά και χαρούμενα: Ευλογημένο! Eυλογημένο να κοινωνήσεις! 

Ούτε κατάλαβα πώς βγήκα από το κελί του, πώς ανέβηκα τη σκάλα για την Εκκλησία, πώς μπήκα μέσα και κοινώνησα στη Θεία Λειτουργία! Βρισκόμουν σ’ έναν άλλο κόσμο. Όταν αργότερα ξαναείδα τον Γέροντα, το πρόσωπό του ήταν το κανονικό…»

«Αναμνήσεις από τον όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη»

Του Νικόλαου Μπαλδιμτσή, Ιατρού

πηγή

pneumatoskoinwnia

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να πάω στο Άγιον Όρος

«Γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να πάω στο Άγιον Όρος»
Η απάντηση μιας γυναίκας στις κινήσεις για την κατάργηση του άβατου στη μοναστική πολιτεία, της Στέλλας Τσαρτσαρά, Το Βήμα 8/02/2003

Στις 15 Ιανουαρίου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε έκθεση σχετική με τα θεμελιώδη δικαιώματα όπου μεταξύ των άλλων, ζητείται να αρθεί η απαγόρευση εισόδου γυναικών στο Άγιον Όρος. Εισηγήτρια της έκθεσης για την κατάργηση του άβατου στη μοναστική πολιτεία ήταν η ολλανδή βουλευτής Γιόκε Σβίμπελ. Στο κείμενο που ακολουθεί μια γυναίκα (και αυτό έχει βεβαίως τη σημασία του) εξηγεί στην ολλανδή ευρωβουλευτή γιατί αυτή τουλάχιστον δεν θα ήθελε ποτέ να πάει στο Άγιον Όρος.

Δεν θα σας απαντήσω νομικά ή πολιτισμικά, όπως άλλωστε έχουν κάνει επιτυχώς πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο συνάδελφος σας ο κ. Γιάννης Μαρίνος σε ένα απολαυστικό άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής 26/01/2003. θα σας μιλήσω για το πώς καταλαβαίνω εγώ τα θεμελιώδη δικαιώματα, με τον τρόπο που έχω μάθει να τα αντιλαμβάνομαι και να τα σέβομαι εδώ στο τόπο μου, στην Ελλάδα.

Εσείς κυρία Swiebel, λέτε ότι παραβιάζονται τα δικαιώματα μου ως γυναίκας λόγω διάκρισης του φύλου και ως πολίτη επειδή δεν έχω πρόσβαση εκεί όπου έχουν οι άρρενες συμπολίτες μου, έτσι όπως σωστά θα ίσχυε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση που θα αφορούσε κοινά διακυβευόμενα, σε επίπεδο κοινωνικό ή πολιτειακό.

Εγώ σας λέω, κυρία Swiebel, ότι η πολιτισμική μου ταυτότητα ως ελληνίδας χριστιανής ορθόδοξης, με ό,τι αυτό περικλείει ως συστατικό, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα τους αιώνες και οποιοσδήποτε έχει μελετήσει Ιστορία και γνωρίζει, αναγνωρίζει, μου υπαγορεύει ότι η αειφόρος διδαχή που αυτή φέρει αποτελεί αξίωμα αγράφων νόμων στους οποίους υπακούω με την ίδια φυσικότητα που αγάλλομαι όταν βλέπω την πρώτη εικόνα της θάλασσας κάθε αρχή άνοιξης. Αυτό που για εσάς είναι παραβίαση δικαιωμάτων για εμένα είναι τρόπος προσεκτικής διαφύλαξης των εύθραυστων συστατικών ενός μέρους του πολιτισμού μου.

Θα μου πεις γιατί τέτοια ευαισθησία~ Γιατί ακριβώς αυτό είναι που ο δικός σας πολιτισμός δεν μπορεί να εννοήσει. Η διάκριση επιτρέπει στη γνώση να σκαλίζει το ψηφιδωτό που είναι η σοφία, γνώρισμα των παλαιών πολιτισμών. Αυτό που εσείς με τρόπο λέτε «αναχρονιστικό», εγώ τρέμω μην το χάσω ή μου το αλλοιώσει η νεαρή αδόκιμη γνώση των συντακτών κάποιας έκθεσης, όπως για παράδειγμα της δικής σας, κυρία Swiebel. 






Η δική σας έννοια της ελεύθερης διακίνησης για μένα είναι απόπειρα κατάφωρης παραβίασης της επιλογής (εκτός του ότι ζουν στο ιδιόκτητο σπίτι τους οι άνθρωποι) για απομόνωση και άσκηση των μοναχών και όχι μόνο αυτών του Αγίου Όρους, έτσι ώστε να φθάσουν σε μια κατάσταση, όπου θα γίνουν υποδοχείς της Θείας Χάριτος. Αυτό ξέρετε τι σημαίνει, κυρία Swiebel~ Ότι η Θεία Ενέργεια κοινωνεί με τους ανθρώπους. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό, κυρία Swiebel, πώς γίνεται, αλλά ούτε και εγώ.

Θέλει προϋποθέσεις που δεν άπτονται διανοητικών νόμων αλλά πνευματικών. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και μέσα στις δικές σας κοινωνίες άνθρωποι που διακατέχονται από βαθιά κατάνυξη στο θέμα της σχέσεως Θεού και ανθρώπου. Που τρέφουν όχι σεβασμό αλλά ευλάβεια, κατάνυξη.

Βλέπετε, στον δικό μας πολιτισμό, με κάποιον τρόπο γραμμένο σε έναν απροσδιόριστο κώδικα, η κατάνυξη και η αγάπη ακόμη λειτουργούν απέναντι στον Θεό. 2.500.000 άνθρωποι προσκύνησαν την Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα! Και όλη η Ελλάδα αριθμεί περίπου 10. Εντυπωσιακό νούμερο όταν ξέρει κανείς ότι έπρεπε να περιμένει 4-5 ώρες για να προσκυνήσει. Δεν είναι το ίδιο με τον σεβασμό στο κοινό μας πάρκο που, ναι, θα έπρεπε να υπάρχει. Είναι όμως άλλο πράγμα αυτό!

Οι μοναχοί και οι μοναχές ζουν απομονωμένοι και ασκούνται πνευματικά με απώτερο σκοπό την απάθεια, δηλαδή τη μη συμμετοχή σε οτιδήποτε τους αποσπά από την επικοινωνία τους με το Θεό μέσω της προσευχής.

Υπήρχαν δύο γέροντες. ( Όπως προσδιορίζει τον όρο ο επίσκοπος Διοκλείας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης κ. Κάλλιστος Ware ως «ο σοφός ως προς την εμπειρία του για τη Θεία Αλήθεια και ευλογημένος με τη Χάρη της 'πνευματικής πατρότητας'»).

Ο ένας, ο γέρων Πορφύριος, ήθελε πάντα να ζήσει στο Άγιον Όρος αλλά έζησε στη πλατεία Ομονοίας στο κέντρο της Αθήνας και θαυματουργούσε, ετάφη όμως στο Άγιον Όρος και ο άλλος ο γέρων Παΐσιος, ενώ έζησε πάντα στο Άγιον Όρος και επίσης θαυματουργούσε, ετάφη κοντά μας και παίρνουμε και εμείς οι γυναίκες τη χάρη του.

Γράφει, λοιπόν ο γέρων Παΐσιος σε ένα από τα βιβλία του:

«Η ορθόδοξη εγκράτεια και γενικά η πνευματική άσκηση αποβλέπει πάντα σε ανώτερο πνευματικό σκοπό, στον αγιασμό της ψυχής».

«Η ησυχία (μακράν του κόσμου) πολύ γρήγορα φέρνει και την εσωτερική ησυχία στην ψυχή με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή και τότε πια ο άνθρωπος δεν ενοχλείται από την εξωτερική ανησυχία, γιατί στην ουσία μόνον το σώμα βρίσκεται στη γη, ενώ ο νους βρίσκεται στον ουρανό».

«Μην περιμένουμε να βλαστήσει μέσα μας το Θείο, αν δεν πεθάνει πρώτα το ανθρώπινο».

«Επομένως, το παν είναι η Χάρις του Θεού και την ψυχή μπορεί να τη βοηθήσει μόνο Χαριτωμένος Πνευματικός, με πίστη, που αγαπάει την ψυχή και την αξία».

«Εκείνοι πάλι που πετάνε ακόμη και τον εαυτό τους στο κόσμο, από αγάπη, αφού πέταξαν πια τον κόσμο από μέσα τους, αυτοί πετάνε πια στον ουρανό και δεν πιάνονται από τον κόσμο».

«Όποιος θέλει να εξετάσει τη θεία λογική με το μυαλό του θα χάσει και αυτό το λίγο μυαλό που έχει».

«Το θαύμα είναι μυστήριο και το μυαλό δεν μπορεί να το ερμηνεύσει, αλλά μόνο ζήται».

Υπάρχουν χιλιάδες, κυρία Swiebel, όχι εκατοντάδες αλλά χιλιάδες-μερικοί από τους οποίους είναι και στη χώρα σας- που έχουν θεραπευτεί, οδηγηθεί πνευματικά και σωθεί από ψυχιατρεία και ναρκωτικά, μόνο από αυτούς τους δύο γέροντες, με τρόπο που η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει και που εμείς οι ορθόδοξοι λέμε «θαυματουργική επίδραση του Θεού μέσω των ασκητών αυτών της Ορθοδοξίας». Ο γέρων Παΐσιος λέει: «Με το μυαλό δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τις Θείες Ενέργειες, αν δεν ασκηθεί πρώτα να τις ζήσει, για να ενεργήσει μέσα του η Χάρις του Θεού». 



Αυτή λοιπόν η ικανότητα είναι αποτέλεσμα της ολοκληρωτικής αφοσίωσής τους στον Θεό. Εσείς γιατί θέλετε να χαλάσετε αυτή τη τέλεια αρμονία~

Οπότε να πάω εγώ να κάνω τι, κυρία Swiebel, στο Άγιον Όρος~ Αν ποτέ έχω τη τύχη θα τους έγραφα, θα προσκυνούσα αυτή την αγιοσύνη με ευλάβεια και θα σας συνιστούσα, αν στο μέλλον έχετε κάποιο πρόβλημα κρίσιμο στη ζωή σας, να ζητήσετε να δείτε τι μπορεί να κάνει η αγιασμένη προσευχή ενός τέτοιου μοναχού. Κάποιοι συμπατριώτες σας το ξέρουν.

Δεν είμαι σίγουρη-αν και το εύχομαι-, αν καταλαβαίνετε, κυρία Swiebel, για τι πράγμα μιλάμε. Τουλάχιστον, όμως, δεχθείτε τη σοφία ενός καθεστώτος αιώνων.

Εγώ λοιπόν ως γυναίκα, 35 χρονών, ανώτατης μόρφωσης και μέσου εισοδήματος, με αδυναμία στην τεχνολογία και στα ανανεωτικά Σαββατοκύριακα, δηλαδή ο μέσος όρος, κατάλαβα διαβάζοντας γεωπολιτική της Ορθοδοξίας (Francois Thual: «La geopolitique de l' orthodoxie», Editions Dunod, Paris 1994. « L' Atlas des peoples d' Europe centrale et orientale», Andri Sellier et Jean Sellier, La Decouverte, Paris, premiere edition, 1991) ότι δεν μπορώ-και να θέλω-να είμαι τίποτε άλλο παρά συνέχεια της ιστορικής μου παράδοσης. Το ότι δεν το ήξερα πριν οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχα αντικατοπτριστεί στον καθρέφτη μου, δηλαδή εσάς, κυρία Swiebel, για να δω τις διαφορές μας.

Κατάλαβα, επίσης, ότι στην Ε..Ε. πάμε να φτιάξουμε ένα σπίτι από διαφορετικά υλικά. Μπορεί κάποτε να ζήσουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με σφιχτούς νόμους μιας ομοσπονδίας, για την επίτευξη της οποίας δουλεύω και εγώ με πολλή θέρμη. Την πολιτισμική διαφορά όμως δεν μπορεί να την αλλάξει κανένα νομικό πλαίσιο ή να εισηγηθεί την αλλοίωση των βάσεων της μια έκθεση. Ούτε η προσωπική σας ευαισθησία θα έπρεπε να επιτρέπει τέτοιες εκβάσεις. Τέτοια θέματα θέλουν λεπτό χειρισμό, κυρία Swiebel. Μερικές φορές θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τη θυσία της δικής μας βούλησης σαν καθήκον, από ευαισθησία και επίγνωση ότι αυτό θα φέρει ισορροπία. Στην αντίθετη περίπτωση, μη μου τους κύκλους τάραττε, κυρία Swiebel ...;

Η κυρία Στέλλα Τσαρτσαρά είναι σύμβουλος αναπτυξιακών προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Οι Λοκατζήδες της Εκκλησίας


4598_1115737014896_1271079914_30434017_7880266_n.jpg



Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Πολύ με πειράζει η συνείδηση μου, που δεν κράτησα σημειώσεις με λεπτομέρειες για τους ενάρετους Πατέρες, που έζησαν τώρα τα τελευταία χρόνια, για τους οποίους μου διηγούνταν οι ευλαβείς Γεροντάδες, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, όπως επίσης και στην συνέχεια, για την μεγάλη μου αμέλεια, που δεν κράτησα, έστω στην μνήμη μου, όλα τα θεία γεγονότα, τα οποία έζησαν εκείνα τα άγια Γεροντάκια και μου τα διηγούνταν με πολλή απλότητα, για να με βοηθήσουν πνευματικά.
Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό. Ενώ στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.
Το πολύ αυτό κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στο σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πώς να ζήσει καλύτερα, με μεγαλύτερη άνεση και λιγότερο κόπο, δυστυχώς έχει επιδράσει και στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο -πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί «οι Άγιοι έδιναν αίμα και ελάμβαναν Πνεύμα».
Και ενώ χαίρεται κανείς τώρα για την μεγάλη αυτή στροφή προς τους Αγίους Πατέρες και τον Μοναχισμό και θαυμάζει τους αξιόλογους νέους που αφιερώνονται με ιδανικά, συγχρόνως όμως και πονάει, γιατί βλέπει όλο αυτό το καλό υλικό να μη βρίσκει το ανάλογο πνευματικό προζύμι, και έτσι δεν ανεβαίνει η πνευματική αυτή ζύμη και καταλήγει να γίνει σαν το λειψό ψωμί.
9122_1163950382884_1351593517_30606439_1174566_n.jpg
Παλαιότερα, πριν και από είκοσι χρόνια, έβρισκε κανείς ακόμη την απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητας των Πατέρων μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή ευλογία, για να ωφεληθούν. Από όπου δηλαδή και αν περνούσες, θα άκουγες να διηγούνταν θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.
Ζώντας λοιπόν σε αυτή την πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσες λογισμό αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά. Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στην μνήμη σου εκείνα τα θεία γεγονότα για τους μεταγενέστερους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχισθεί εκείνη η Πνευματική κατάσταση.
Πού να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση -επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση- και η απιστία θα φθάσει σε τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλιάς εποχής; Φυσικά, όταν είναι ο γιατρός άθεος, όσες εξετάσεις και αν κάνει σε έναν Άγιο με τα επιστημονικά μέσα (ακτίνες κ.λπ.), δε θα μπορέσει να διακρίνει τη χάρη του Θεού. Ενώ, εάν έχει αγιότητα και ο ίδιος, θα δει τη θεία χάρη να ακτινοβολεί.
Για να δώσω μια ζωντανότερη εικόνα της χάριτος, και για να καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες το πνεύμα το Πατερικό που επικρατούσε πριν από λίγα χρόνια, θεώρησα καλό να αναφέρω, σαν παραδείγματα, μερικά περιστατικά από απλά γεροντάκια της εποχής εκείνης.
37955_1300082480970_1797672678_617728_4664893_n.jpg
Όταν ήμουν αρχάριος στην Μονή Εσφιγμένου, μου είχε διηγηθεί ο ευλαβής Γέρο-Δωρόθεος ότι στο Γηροκομείο ερχόταν και βοηθούσε ένα Γεροντάκι με τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι η Ανάληψη, που εορτάζει η Μονή, ήταν μια μεγάλη Αγία όπως η Αγία Βαρβάρα και, όταν έκανε κομποσχοίνι, έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»! Μια μέρα είχε έρθει στο Γηροκομείο ένας φιλάσθενος αδελφός, και, επειδή δεν υπήρχε κανένα δυναμωτικό φάρμακο, το Γεροντάκι κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά, πήγε στο υπόγειο και από το παραθυράκι που έβλεπε προς την θάλασσα, άπλωσε τα χέρια του και είπε:
«Αγία μου Ανάληψη, δωσ' μου ένα ψαράκι για τον αδελφό». Και ω του θαύματος! πετάχτηκε ένα μεγάλο ψάρι στα χέρια του, το πήρε πολύ φυσιολογικά, σαν να μη συνέβη τίποτε, και χαρούμενος το ετοίμασε, για να τονώσει τον αδελφό.
Ο ίδιος Γέροντας μου είχε διηγηθεί και για άλλον Πατέρα (νομίζω Παχώμιο), ο οποίος είχε πάει στην Καψάλα για ανώτερη άσκηση και είχε φθάσει σε μέτρα πνευματικά. Μια μέρα ένας πατέρας της Μονής είχε οικονομήσει δυο ψάρια και τα καθάριζε, για να πάει να τον δει και να του τα δώσει ευλογία. Την ώρα όμως που τα ετοίμαζε, ένας κόρακας ξαφνικά του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον π. Παχώμιο στην Καψάλα (απόσταση πεντέμισι ώρες).
Ο π. Παχώμιος είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και τη στιγμή που σκεφτόταν τι να τον φιλέψει, ο κόρακας του άφησε το ψάρι. Όταν ήρθε μετά ο αδελφός και το έμαθε αυτό, δόξασε και αυτός το Θεό, που τρέφει και στην εποχή μας τους ανθρώπους Του με τον κόρακα, όπως και τον Προφήτη Ηλία.

Άγιος Παΐσιος


Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Στην έρημο του Ιορδάνη...Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης

agios_gerasimos.jpg

Παιδικά και νεανικά χρόνια του Αγίου Γερασίμου
Στα πολύ παλιά χρόνια, πριν περάσουν τετρακόσια χρόνια από την γέννηση του Ιησού Χριστού μας, γεννήθηκε στα Μύρα της Λυκίας ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης.
Τα Μύρα ήταν αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας, που ήταν Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια. Την εποχή του Βυζαντίου τα Μύρα έγιναν πρωτεύουσα της επαρχίας της Λυκίας και μέχρι τον 17ο αιώνα ήταν έδρα επισκόπου. Ένας από τους επισκόπους των Μύρων, ήταν και ο Άγιος Νικόλαος ο προστάτης των θαλασσών. Ο Άγιος Νικόλαος λάμπρυνε με την παρουσία του τον επισκοπικό θρόνο των Μύρων κατά τον 4ο αιώνα και πέθανε λίγα χρόνια πριν γεννηθεί ο Άγιος Γεράσιμος. Τα ερείπια που σώζονται δείχνουν ότι τα Μύρα βρίσκονται τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από την θάλασσα.


Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

πατήρ Κύριλλος Γεραντώνης...Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι








...Άξιος διάδοχος του προκατόχου του, Οσίου Γέροντος π. Ιακώβου, στην θέση του Ηγουμένου και Πνευματικού Πατρός της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, επί είκοσι και πλέον έτη, στήριξε και καθοδήγησε τόσο τους πατέρες της Μονής, όσο και πλήθος άλλων ανθρώπων, που συνέρρεαν από κάθε γωνιά της Ελλάδος και όχι μόνον, σε δύσκολες ώρες λύπης, ασθένειας, πόνου και απόγνωσης.
Ήθελε να μοιράζεται την ευλογία του Αγίου Δαυίδ με όλους, γι’ αυτό, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, που αντιμετώπιζε εξαιτίας της επιβαρυμένης, λόγω μακροχρόνιων προβλημάτων, υγείας του, συνόδευε με μεγάλη χαρά την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ, όπου οι πιστοί χριστιανοί καλούσαν τον Άγιο για βοήθεια και ευλογία.
Αναμφισβήτητα, ο μακαριστός Γέροντας δεν ζούσε για τον εαυτό του άλλα για τον Θεό και τους ανθρώπους, που Εκείνος του εμπιστεύτηκε. Γι’ αυτό δεν επέτρεπε στον εαυτό του ξεκούραση, αλλά αναλώθηκε στην διακονία του Θεού και του ανθρώπου. Ακόμη και στο κρεβάτι του πόνου, όταν νοσηλευόταν στα διάφορα νοσοκομεία, ενώ ψηνόταν στον πυρετό, δεν σταμάτησε την εξομολόγηση και την ακρόαση των προβλημάτων των ανθρώπων και τους καθοδηγούσε με τις φωτισμένες του νουθεσίες.
Κανείς δεν ξέρει πόσο υπέφερε από τα προβλήματα υγείας και τις ποικίλες επώδυνες ιατρικές πράξεις και επεμβάσεις, κατά τα δύο τελευταία μαρτυρικά χρόνια, γιατί όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, άλλα ούτε με κάποια σύσπαση του προσώπου του επέτρεπε να φανεί ότι πονούσε. Δεχόταν όλες τις δοκιμασίες αγόγγυστα και με ιώβειο υπομονή, γιατί, όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «εγώ με τον Θεό δεν τσακώνομαι». Στην ερώτηση μάλιστα «πως είστε, Γέροντα;», απαντούσε μέχρι τις τελευταίες στιγμές: «Δόξα τω Θεώ καλά, πολύ καλά».
Έχοντας σε όλη την διάρκεια της επίγειας πορείας του ισχυρούς αρωγούς και οδοδείκτες τον Άγιο Δαυίδ, τον Μακαριστό Γέροντα π. Ιάκωβο και την «Γλυκιά του Μανούλα», όπως συνήθιζε να προσφωνεί την Παναγία μας, πέτυχε μία άμεση και ειλικρινή, αξιοζήλευτη και αξιομίμητη σχέση με τους Αγίους και τον Θεό.
Φιλόθεος, λοιπόν, και φιλάγιος, φιλόπονος και φιλακόλουθος, φιλάδελφος και φιλεύσπλαχνος, εφάρμοσε πιστά και με συνέπεια το Ευαγγέλιο της αγάπης σε όλη του την ζωή και πολύ περισσότερο τα χρόνια, που εγκαταβίωσε στην αγιοτρόφο Μονή του Οσίου Δαυίδ. «Ταπεινός τη καρδία» φρονούσε τα υψηλά, τα οποία και έβλεπε με τα μάτια της αγνής, παιδιόθεν, ψυχής του, όπως ο ίδιος πολλές φορές μας αποκάλυπτε.
Σε όσους είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία να τον αναστραφούμε και να μαθητεύσουμε κοντά του, ο άγιος Γέροντας, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα στον αγώνα για την σωτηρία της ψυχής μας. Το κενό που άφησε τεράστιο. Η αίσθηση από την απουσία του οδυνηρή.
Μεγάλη μας όμως παρηγοριά το ότι η προς όλους αγάπη του μας συνοδεύει πάντα. «Η των πραγμάτων αλήθεια» αποδεικνύει ότι οι υπέρ ημών πρεσβείες του προς τον Κύριον της Δόξης, Εκείνον, που τόσο πολύ σ’ όλη του τη ζωή αγάπησε, είναι συνεχείς και αδιάλειπτες.
Ευσεβής πόθος μας ήταν, στο Ετήσιο Μνημόσυνο του Μακαριστού Γέροντος μας, να προσφερθεί στους πιστούς, ως ευλογία, ένα εκτενές περί αυτού πόνημα, αλλά τούτο δεν κατέστη δυνατό. Ευχαριστούμε πάντως και δοξάζουμε τον Θεό, που μας αξίωσε να εκδώσουμε, έστω και αυτό, το μικρό τεύχος προς δόξαν Αυτού, εις ένδειξη τιμής, σεβασμού και αγάπης προς το ιερό πρόσωπο του Μακαριστού Γέροντος μας, και προς ωφέλεια των πιστών.
Ελπίζουμε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε ο Χορηγός όλων των αγαθών Παντοκράτωρ Κύριος μας, με τις πρεσβείες της Καλής μας Παναγίας και του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Δαυίδ του Γέροντος του θαυματουργού, και τις ευχές των μακαριστών αγίων Γερόντων Ιακώβου και Κυρίλλου να μας βοηθήσει να προβούμε και στη νέα έκδοση.
Στην έκδοση αυτή που ήδη ετοιμάζεται και η οποία ελλείψει χρόνου έχει καθυστερήσει, καταγράφεται κατά πλάτος ο πολύτιμος πνευματικός θησαυρός της ενάρετης ζωής, των θείων εμπειριών αλλά και των ισχυρών δοκιμασιών του Γέροντος καθώς και των θεοσόφων διδαχών του.
Θα συμπεριληφθούν επίσης και οι μαρτυρίες πολλών άλλων ακόμη αδελφών μας που είχαν την καλωσύνη να τις καταθέσουν στην Ιερά Μονή μας για το πρόσωπο του Γέροντος, ώστε και δί’ αυτών να δοξασθεί το Πανάγιο Όνομα του Θεού και να προστεθεί πίστη στους ανθρώπους.
Θερμότατα ευχαριστούμε τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ.κ. Χρυσόστομο διά την παροχή της σχετικής ευλογίας και διά την προς ημάς εν γένει πατρική στοργή, στήριξη και αγάπη του.
Ευχαριστίες, επίσης, εκφράζουμε και προς τις αδελφές του τυπογραφείου «Μέλισσα», για την πολύτιμη βοήθειά τους αλλά και προς όλους τους πνευματικούς αδελφούς που συνέβαλαν στην έκδοση του παρόντος.
Η ευχή του Αγίου Γέροντος να μας σκεπάζει.
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος
Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί



1

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Αγραφα Ευρυτανίας Το Μοναστήρι της Παναγίας Τροβάτου


 

        Είναι γεγονός πως το χωριό μας, το Τροβάτο Ευρυτανίας, είναι ελάχιστα γνωστό. Θα κυριολεκτούσαμε, αν λέγαμε, πως την όποια αναφορά του σ' αυτό την οφείλει στο ιστορικό μοναστήρι της κοίμησης της Θεοτόκου ή της Παναγίας, όπως μας είναι γνωστό.
        Ο σημερινός επισκέπτης αντικρίζει ένα επισκευασμένο μοναστήρι. Οι αιώνες που πέρασαν από τότε που κτίστηκε, αλλά και η έλλειψη φροντίδας γι' αυτό το είχαν καταστήσει ετοιμόρροπο. Τα τελευταία χρόνια επισκευάστηκε με τη φροντίδα των χωριανών και του παπα-Πέτρου, αλλά χωρίς ν' αποφευχθεί η αλλοίωση της φυσιογνωμίας του. 


          ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ
        Δεν έχουμε, δυστυχώς, σαφείς πληροφορίες ούτε άλλα στοιχεία από τα οποία θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε με βεβαιότητα στην ακριβή και αδιαμφισβήτητη χρονολογία ίδρυσής του. Εικάζουμε πως χτίστηκε την τελευταία δεκαετία του 16ου αιώνα και πάντως πριν το 1600 από το λογιότατο ιερομόναχο Αντώνιο, ο οποίος καταγόταν από το Τροβάτο. Το μοναστήρι του οποίου σήμερα σώζεται το καθολικό, είναι μονόχωρος ναός, τρίκογχος με δίρριχτη στέγη, χωρίς τρούλο. Ο Αντώνιος μάς είναι γνωστός, γιατί υπήρξε διδάσκαλος του Ευγένιου Αιτωλού, ο οποίος έφτασε στο μοναστήρι αυτό περί το 1612. Αυτή είναι και η παλιότερη πληροφορία που έχουμε για το μοναστήρι, το οποίο, βέβαια, το 1612 είχε πια αποκτήσει σημαντική φήμη.
        Την ίδρυση του μοναστηριού θα πρέπει να τη δούμε ως αποτέλεσμα της προσπάθειας που είχε καταβάλει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στο β' ήμισυ του 16ου αιώνα για τη διάδοση και διδασκαλία των ιερών γραμμάτων.
Αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτής ήταν και η Σύνοδος που έγινε στο Μετόχι του Αγίου Τάφου, το 1593, από τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Ιερεμία Β'. Σ' αυτή τη Σύνοδο τονίσθηκε η ιερή υποχρέωση της εκκλησίας για συνεχή καλλιέργεια της Πίστης και της Παιδείας. Ειδικότερα όρισε "Εκαστον Επίσκοπον εν τη εαυτού παροικία φροντίδα και δαπάνην την δυναμένην ποιείν, ώστε τα θεία και ιερά γράμματα διδάσκεσθαι, βοηθείν δε κατά δύναμιν τοις εθέλουσι διδάσκειν και μαθείν προαιρουμένοις, εάν των επιτηδείων χρείαν έχωσιν".        Μετά τη Σύνοδο αυτή και με την έντονη προτροπή του Πατριαρχείου υπήρξε μια δραστηριοποίηση και ένας οργασμός σ' όλη τη χώρα σχετικά με την ίδρυση μονών και τη διατήρηση των ιερών γραμμάτων και της χριστιανικής πίστης. Η ανέγερση μοναστηριών ήταν, φυσικά, κυρίαρχη επιδίωξη γιατί μέσα σ' αυτά θα διατηρούνταν η παράδοση της Φυλής μας και θα συντελούσαν στη διατήρηση και διάδοση της χριστιανικής πίστης.
              Πρώτος μοναχός και οικιστής αναμφισβήτητα ήταν ο λογιότατος Αντώνιος που καταγόταν, όπως προανέφερα, από το Τροβάτο. Το μοναστήρι αυτό εξαρχής είχε πολύτιμη και πολύπλευρη προσφορά. Πέρα από την αυτονόητη θρησκευτική του προσφορά, επιτέλεσε και σημαντικό κοινωνικό έργο. Αποτέλεσε καταφυγή για τους αδύνατους και δεινοπαθούντες, καταφύγιο για τους διωκόμενους και κατατρεγμένους από τους Τούρκους Έλληνες, αλλά και σκέπη για όσους ήθελαν ν' απαλύνουν την ψυχή τους. Εκεί, ακόμη, προσέτρεχαν και οι κάτοικοι της περιοχής Τροβάτου και των περιχώρων κάθε φορά που ήθελαν ν' αντλήσουν δύναμη, ελπίδα και αισιοδοξία, αλλά και κάθε φορά που ήθελαν να καθησυχάσουν την ένοχη συνείδησή, γιατί αισθάνονταν τον έλεγχό της, για τυχόν παρεκτροπές στην καθημερινή τους ζωή.
        Η Μονή, παράλληλα με τη θρησκευτική και κοινωνική της προσφορά, από τα πρώτα ακόμη χρόνια της ίδρυσής της, λειτουργούσε και ως σχολείο κοινών γραμμάτων αλλά και ευρύτερης παιδείας και διέθετε πλήθος χειρόγραφων βιβλίων, την τύχη των οποίων δε γνωρίζουμε σήμερα. Και σ' αυτή τη Μονή-Σχολείο, που ήταν και η πρώτη πνευματική εστία, το πρώτο πνευματικό κέντρο όχι μόνο για το Τροβάτο, αλλά και την ευρύτερη περιοχή των Αγράφων την περίοδο αυτή, φοιτούσε μεγάλος αριθμός μαθητών, όχι μόνο από το Τροβάτο αλλά και από τα Βραγγιανά και το Βελισδόνι, καθώς και παιδιά άλλων οικογενειών από ημιορεινές και πεδινές περιοχές, που είχαν συρρεύσει στην περιοχή για ν' αποφύγουν τα δεινά της τουρκοκρατίας.
        Για τον Αντώνιο δεν ξέρουμε ούτε πού σπούδασε ούτε τι σπούδασε. Παλαιότερη πληροφορία γι' αυτόν έχουμε από τον Αναστάσιο Γόρδιο το Βραγγιανίτη (1654-1729), αγαπημένο μαθητή και συνεχιστή του έργου του Ευγένιου Γιαννούλη. Ο Αναστάσιος Γόρδιος αναφέρει ότι ο Αντώνιος "ο εκ Τροβάτου" ήταν ο πρώτος αξιόλογος διδάσκαλος του Γιαννούλη. Ειδικότερα, στη βιογραφία του Ευγένιου Γιαννούλη, ο Γόρδιος αναφέρει ότι, όταν ο σοφός δάσκαλος του ήταν 15 ετών, επειδή η μητρυιά του "χαλαπώς προς αυτόν εφέρετο" έφυγε κρυφά από το πατρικό του σπίτι και πήγε στη μονή Βλοχού, για ν' ακολουθήσει το μοναχικό βίο. Από τη μονή Βλοχού τον παρέλαβε ο ιερομόναχος Αρσένιος, ο εξ Αγράφων, και μαζί έφτασαν στη μονή της  Παναγίας Τροβάτου. Στη μονή αυτή βρήκε ο Ευγένιος δυο αξιόλογους ιερομόναχους. τον Αντώνιο από το Τροβάτο και τον Βαρθολομαίο από κάποιο χωριό Αισώπου Νίκη του Αιτωλικού. Οι δυο ιερομόναχοι είχαν μεγάλη φήμη τόσο για την πνευματική τους καλλιέργεια, όσο και για την καλοσύνη τους. Ο Ευγένιος, φιλομαθής όπως ήταν, κοντά στον Αντώνιο έμαθε τα πρώτα γράμματα, την εκκλησιαστική τάξη και τη βυζαντινή μουσική.
        Ο Γιαννούλης παρέμεινε στη μονή της Παναγίας Τροβάτου από το 1612 ως το τέλος του 1618. Το 1616 πήγε στο μοναστήρι της Τατάρνας για λίγο, χειροτονήθηκε διάκονος και επανήλθε στη μονή της Παναγίας. Το 1618 ταξίδεψε με τον Αρσένιο στο Άγιον όρος και το 1619 επανήλθε αμέσως στη μονή της Παναγίας Τροβάτου, μετά την πληροφόρησή του ότι ο Αρσένιος σφάχτηκε από Άραβες πειρατές,  και το ίδιο έτος μαζί με τον Αντώνιο και το Βαρθολομαίο έφυγαν για το θεοβάδιστον όρος Σινά και τους Αγίους Τόπους. Στα τέλη του 1622 ή αρχές του 1623 ο Γιαννούλης επανήλθε στο μοναστήρι. Το 1624 έφυγε για σπουδές στη Σχολή των Ελληνικών Γραμμάτων στα Τρίκαλα και περί το τέλος του 1625 επανήλθε στη μονή κοντά στους αγαπημένους του δασκάλους. Έφυγε ύστερα, με την ενθάρρυνση του Αντωνίου και Βαρθολομαίου,  για σπουδές στην Κεφαλλονιά, κοντά στον πολύ Παΐσιο Μεταξά, πιθανότατα το 1628 και από εκεί συνέχισε την υπόλοιπη λαμπρή σταδιοδρομία του.
        Ο Ευγένιος Γιαννούλης έφυγε από τη μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου Τροβάτου σε ηλικία άνω των τριάντα ετών, ενώ είχε  πρωτοέλθει στη μονή σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Επομένως, ο Ευγένιος Γιαννούλης στη μονή Τροβάτου "γράμμασι επαιδεύετο" και εκεί πέρασε εκείνα τα χρόνια της ζωής του που ήταν τα προσφορότερα για αφομοίωση και μάθηση* εκείνα τα χρόνια της ζωής του που οι προσλαμβάνουσες ικανότητες για μάθηση βρίσκονταν στην καλύτερή τους ώρα, στην κορύφωσή τους. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα ότι στη μονή της Κοίμησης της Θεοτόκου Τροβάτου ο Ευγένιος Γιαννούλης απέκτησε το ουσιαστικό πνευματικό του υπόβαθρο και ότι στη μονή αυτή διαμόρφωσε το χαρακτήρα του και σφυρηλάτησε την προσωπικότητά του.
        Για τον Αντώνιο γνωρίζουμε ακόμη πως με δαπάνη του αγιογραφήθηκε ο ναός. Σήμερα σώζονται λίγες τοιχογραφίες. Ιδιαίτερα οι τοιχογραφίες του βόρειου τοίχου έχουν καταστραφεί από την άστοχη ανθρώπινη παρέμβαση. Έχουν αποξεστεί οι περισσότερες αγιογραφίες του βόρειου τοίχου και το μέρος έχει καλυφτεί με τσιμέντο. Η αγιογράφηση ήταν βυζαντινότροπη και οι τοιχογραφίες είχαν ως θέματα:  α} Τη γέννηση της Θεοτόκου, β} Τον Ιησού δωδεκαετή στο ναό, γ) Την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, δ} Την κοίμηση της Θεοτόκου, ε) Το Μυστικό Δείπνο, στ) την Πεντηκοστή, ζ) την Άκρα Ταπείνωση η) τον Άγιο Ιγνάτιο το Θεοφόρο, θ) τον Άγιο Ιάκωβο, ι) τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, ια) τον Άγιο Βασίλειο τον Ουρανοφάντορα κ.ά.π.
        Η αγιογράφηση ήταν έργο των αγιογράφων Ιωάννου και ετέρου Ιωάννου, μεταξύ των οποίων πρέπει να υπάρχει σχέση διδασκάλου και μαθητή, και έγινε το 1644, όπως πληροφορεί η κτητορική επιγραφή του ναού που υπάρχει πάνω από την δυτική είσοδο του ναού. Έχει δε ως εξής:
        [ΙΣΤΟΡ]ΗΘΗ Ο ΘΕΙΟΣ ΟΥΤΟΣ Κ(ΑΙ) ΠΑΝΣΕΠΤΟΣ ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙ(ΑΣ) ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙ(ΑΣ) [ΔΙΑ] ΔΑΠΑΝΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΩΤΑΤΟΥ [ΚΑΙ] ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΥΡΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΙΕΡ(ΟΜΟΝΑ)ΧΟΥ [ΠΑΤ]ΡΙΑΡΧΟΥΝΤΟΣ  ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ Κ(ΑΙ) ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΥΡΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΥΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ Κ(ΑΙ) ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ ΚΥΡΟΥ ΕΥΘΥΜ(ΙΟΥ) Σεπ/μβρίου κε. Δια χειρός ημών Ιωάννου κ(αι) ετέρου Ιωάννου έτη από θεογονίας ΄αχμδ.
        Το μοναστήρι συνέχισε τη δημιουργική του δράση όλο το 17ο αιώνα. Οπωσδήποτε πρέπει να συμπεράνουμε πως άρχισε να περιορίζεται η προσέλευση των μοναχών και να περιορίζεται, επομένως, και η φήμη του μοναστηριού, όταν άρχισε ν' αναπτύσσεται το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στα Βραγγιανά, και πολύ περισσότερο, όταν εγκαταστάθηκε σ' αυτό ο Ευγένιος Γιαννούλης, το 1662, και ιδρύθηκε η μεγάλη Σχολή, "Το Ελληνομουσείον των Αγράφων" στο οποίο δίδαξε ο Γιαννούλης μέχρι το 1673. Η φήμη της Σχολής αυτής των Βραγγιανών  ήταν τόσο διαδεδομένη, ώστε η προσέλευση μαθητών ήταν εντυπωσιακά μεγάλη. Η φήμη της μάλιστα συνεχίστηκε και μετά το θάνατο του Γόρδιου το 1729 και ως τα Ορλωφικά.
        Είναι φυσικό η φήμη της μονής της Παναγίας Τροβάτου να επισκιαστεί από την ακτινοβολία του " Ελληνομουσείου των Αγράφων". Εξάλλου η απόσταση μεταξύ των δύο μονών δεν ήταν μεγάλη και ήταν επόμενο η υπερβολική ανάπτυξη της μιας να επηρεάσει αρνητικά τη δραστηριότητα της άλλης.
       Η προσφορά του μοναστηριού δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο στον πρωταρχικό ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός από τους μεγαλύτερους και σοφότερους διδασκάλους, του Ευγένιου Γιαννούλη, ο οποίος τόσα πρόσφερε στο υπόδουλο έθνος, αλλά επιβάλλεται να τονιστεί ιδιαίτερα η προσφορά του μοναστηριού της Παναγίας στους κατοίκους της περιοχής σε εκείνους τους δύσκολους χρόνους της δουλείας του Έθνους. Αποτέλεσε καταφύγιο πιστών και κιβωτό για τη διάσωση και διάδοση της χριστιανικής πίστης. Ακόμα υπήρξε ο θεματοφύλακας των παραδόσεων του έθνους μας και θέρμαινε την ελπίδα της απελευθέρωσης της πατρίδας στους ορεσίβιους κατοίκους της περιοχής. Οι ίδιοι, βέβαια, δε ζούσαν την έντονη καταπίεση των Τούρκων, γιατί δεν πατούσε εύκολα Τούρκος εκεί, αλλά η υπόλοιπη Ελλάδα στέναζε κάτω από τον τούρκικο ζυγό.
       Στο χώρο αυτό κάθε 15η Αυγούστου, στη γιορτή της Παναγίας, αντάμωναν οι Τροβατιανοί, αλλά και άλλοι κάτοικοι των γύρω περιοχών και εκεί ζωντάνευαν τα όνειρα για Λευτεριά και Ανεξαρτησία. Η μονή ήταν το λίκνο που γαλήνευε τις ψυχές των κατοίκων και τους γαλουχούσε με τις υψηλές αξίες της Φυλής μας. Και όταν ήρθε η πολυπόθητη Λευτεριά, μα και σήμερα ακόμη, το μοναστήρι συνέχισε και συνεχίζει να αποτελεί τόπο προσκυνήματος και ανταμώματος των Τροβατιανών κάθε 15η Αυγούστου που γιορτάζει η Μεγαλόχαρη.
        Η μονή αυτή  "ένθα τον ασκητικόν δίαυλον ιερά και θαυμασία τις διήνυε ξυνωρίς Αντώνιος και Βαρθολομαίος", που φιλοξένησε τον περίφημο Ευγένιο Γιαννούλη, αλλά και που θέρμαινε τις ψυχές των προγόνων μας, πρέπει ν' αποτελεί για μας όχι μόνο τόπο προσκυνήματος, αλλά και τόπο μνήμης και εθνικής αναβάπτισης.        
        Σήμερα το μοναστήρι της Παναγίας, το ζωντανό και εύγλωττο αυτό μνημείο της Ιστορίας μας, χρήζει ιδιαίτερης μέριμνας και επιβάλλεται να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ν' αποκαλυφτεί, ν' αποκατασταθεί και να συντηρηθεί η ιστόρηση (αγιογράφηση) του ναού, και να ληφθούν μέτρα, ώστε να διατηρηθεί εφεξής αναλλοίωτο τόσο από την άστοχη ανθρώπινη επέμβαση, όσο και από τον πανδομάτορα χρόνο* το οφείλουμε στην Ιστορία μας* το οφείλουμε στις επερχόμενες γενιές. 
      Ιδιαίτερα το Υπουργείο Πολιτισμού, μέσω των υπηρεσιών του, οφείλει  να αναλάβει, με γενναία χρηματοδότηση και επιστημονική συνδρομή, τη συντήρηση και ανάδειξη του μοναστηριού.

( του Παναγιώτη  Β. Σαλαγιάννη, φιλολόγου )      psalagiannis@yahoo.gr
 ( Από το υπό έκδοση βιβλίο του Παναγιώτη Β. Σαλαγιάννη:     " Το Τροβάτο Αγράφων "




 πηγή

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Αγραφα Ευρυτανίας.. Το Μοναστήρι της Παναγίας της Στάνας


            
      
           Απέναντι από τα Επινιανά, δεξιά του Ασπρορέματος, μέσα στα γρανιτένια βράχια είναι φωλιασμένη η Παναγία η Στάνα, ένα από τα πιό όμορφα μοναστήρια των Αγράφων.
           Κοιτάζοντας από μακριά το μοναστήρι μοιάζει κρυμμένο μέσα στη σπηλιά, ενώ τα λίγα δέντρα καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της μικρής εκκλησίας. Μόνο ο τρούλος του ναού με τα στενόμακρα παράθυρα του, ξεχωρίζει κάτω από το χείλος του βράχου. Για να φτάσουμε θα ανεβούμε το χωματόδρομο με τις στροφές σε μια απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων. Η ιστορία του μοναστηριού είναι αναμεμιγμένη με πολλές παραδόσεις. Λέγεται ότι στα μέσα του 12ου αιώνα, βρέθηκε κατά θαυματουργό τρόπο από κτηνοτρόφους της περιοχής στο βάθος της σπηλιάς  η εικόνα της γέννησης της Θεοτόκου. Έτσι οι ευσεβείς κάτοικοι της περιοχής έκτισαν το πρώτο εκκλησάκι. Η εικόνα της Παναγίας της Στάνας     Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι η εικόνα της Παναγίας μεταφέρθηκε εκεί, για να προφυλαχτεί την περίοδο της Εικονομαχίας από το χωριό Στάνα της Αμφιλοχίας, από το οποίο πήρε το μοναστήρι την προσωνυμία "της Στάνας". Μια ακόμη παράδοση αναφέρει ότι η ονομασία της προέρχεται από τις στάνες των κτηνοτρόφων που υπήρχαν παλαιότερα στη γύρω περιοχή. Ο ναός φαίνεται ότι είναι κτίσμα του 15ου ή 16ου αιώνα, όταν η περιοχή είχε πυκνοκατοικηθεί, λόγω της εγκατάστασης των Τούρκων στη Θεσσαλία και στις άλλες πεδινές περιοχές. (Τότε η Ευρυτανία, και κυρίως η περιοχή των Αγράφων, είχε πολλές χιλιάδες κατοίκους, πλούσια κτηνοτροφία και ανεπτυγμένη βιοτεχνία. Αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος των εκκλησιών που υπήρχαν σε κάθε χωριό, από τα μοναστήρια και τις περίφημες Σχολές των Αγράφων, που άκμασαν το 16ο και 17ο αι. με ονομαστούς Διδασκάλους).
            Η εκκλησία είναι σχήματος σταυρικού με τρούλο, διαστάσεων 6x10 μ. και ο τρούλος της υψώνεται περίπου στα 7-8 μέτρα. Ακριβώς πίσω από τον τρούλο βρίσκεται η είσοδος της μικρής σπηλιάς, που πιστεύεται ότι βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας.  Η νότια και βόρεια κόγχη φαίνεται ότι χρησιμοποιούνταν για τα αναλόγια των ιεροψαλτών, ενώ περιορισμένη φαίνεται ότι ήταν και η ανατολική κόγχη του Ιερού Βήματος, λόγω της στενότητας του χώρου. Μικρό, αλλά θαυμαστής τέχνης, είναι το ξυλόγλυπτο τέμπλο, ενώ οι εικόνες τόσο του τέμπλου όσο κι αυτές του ναού είναι έργα ντόπιων σπουδαίων αγιογράφων της Βυζαντινής Σχολής των Αγράφων (Θεοφάνους, Διονυσίου Ιωάννου κ.ά.). Στη δυτική πλευρά σώζονται τοιχογραφίες, όπως και στ' άλλα ψηλότερα μέρη του κυρίως ναού. Αρκετά ευδιάκριτες είναι οι τοιχογραφίες του τρούλου με κυρίαρχη τη μορφή του Παντοκράτορα. Οι φθορές προήλθαν προφανώς από την υγρασία - φυσικό αποτέλεσμα της υγρότητας του σπηλαίου - και από επιχρίσματα των νεότερων, οι οποίοι νόμιζαν ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα ομορφύνει ο ναός. Στο προαύλιο της εκκλησίας η καμπάνα γράφει 1856 και ο ήχος που παράγει έχει εκπληκτική καθαρότητα.
           Λέγεται ότι παλιότερα η μονή είχε και μοναχούς, οι οποίοι τρέφονταν από την καλλιέργεια των μικρών κήπων της, από την κτηνοτροφία και τις εισφορές των προσκυνητών, που με ευλάβεια και οδοιπορία πολλών ωρών έφθαναν σ' αυτή τη δύσβατη ορεινή περιοχή.
              

           Το μοναστήρι σήμερα ανήκει στην ενορία Αγ. Γεωργίου των Επινιανών, από την οποία απέχει γύρω στα 12 χιλιόμετρα. Ευτυχώς οι κάτοικοι τόσο των Επινιανών, όσο και των άλλων χωριών των Αγράφων δείχνουν βαθύ σεβασμό προς τη μονή, την επισκέπτονται συχνά και παρακολουθούν τις ιερές τελετές, που γίνονται εκεί από τους ιερείς των γύρω χωριών. Επίσης, λέγεται ότι παλιότερα η μονή είχε πολλά αφιερώματα, τα οποία κατά την περίοδο 1942-1950 είχαν κρυφτεί σε διάφορα σημεία της. Φαίνεται άλλωστε ότι και οι μεγάλες πέτρινες πλάκες του Καθολικού έχουν ανασυρθεί, πιθανώς για την ανεύρεση κρυμμένων θησαυρών. Σήμερα καταβάλλεται προσπάθεια για την διαφύλαξη του τέμπλου, των εικόνων και των άλλων κειμηλίων της μονής.
           Η Παναγία  θεωρείται η αγία των  Αγράφων και τιμάται  από όλους τους  Αγραφιώτες στις 7  και 8 Σεπτεμβρίου με πολλές λειτουργίες και βαπτίσεις.

         




πηγή




Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Γέροντας Κύριλλος: Ήταν άνθρωπος της αγάπης και της κατά Θεόν οικονομίας

p. kirillos.jpg

Η πρόνοια και η αγάπη του Θεού, έφερε στο δρόμο της ζωής μου τον Γέροντα Κύριλλο πριν από 11 έτη περίπου. Είχα την ευλογία να γνωρίσω έναν αληθινό άνθρωπο του Θεού. Πολλές φορές, όταν τον συναντούσα, μου ήταν αρκετό να τον βλέπω και να παίρνω την ευχή του, τίποτα άλλο. Αυτό και μόνο μου έδινε δύναμη να συνεχίζω. Αισθάνδηκα την ποιότητα της πνευματικής του ζωής που εκφράζεται ως πνευματική ενέργεια, και πνευματική σχέση, την απλότητα και το ανεπιτήδευτο των λόγων του, που χαρίζει ανάπαυση στην καρδιά, την Χάρη του Αγίου Πνεύματος που χαρίτωσε την ύπαρξή του.
Ο Γέροντας Κύριλλος είχε την δική του ιδιαιτερότητα και χάρη. Αυτό που τον διέκρινε, κατά την άποψή μου, είναι η ανυπόκριτη και χωρίς προϋποθέσεις αγάπη του, η καρδιακή του οδύνη για την ανθρωπότητα και η φιλανθρωπία του. Ήταν άνθρωπος της αγάπης και της κατά Θεόν οικονομίας. Για όλους μας ενδιαφερόταν και προσευχόταν και για όλους μας είχε έναν λόγο παραμυθίας να πεί. Όσο αυστηρός ήταν με τον εαυτό του, τόσο επιεικής ήταν με τους άλλους.
Εβίωσα εμπειρικά ότι ο Θεός τον χαρίτωσε με διάφορα χαρίσματα, μεταξύ των οποίων το διορατικό, το προορατικό και άλλα. Αλλά αυτό που μένει χαραγμένο στην καρδιά μου είναι το χάρισμα της αγίας ταπείνωσης. Είχε την ταπεινή πεποίθηση ότι είναι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Αυτό το ζούσε και το έδειχνε με το παράδειγμα του και τα λόγια του. Θυμάμαι την φορά εκείνη που μπροστά στην Αγία Τράπεζα μου είπε με άκρα ταπείνωση: «Αν ο Θεός αποφασίσει να με κολάσει, θά σκύψω το κεφάλι και θά φύγω. Ούτε στα μάτια δεν θά Τον κοιτάξω ... όχι να Του ζητήσω τον λόγο». Κι άλλες φορές πάλι, όταν του έλεγα κάτι απ' την αμαρτωλότητά μου στην εξομολόγηση μου έλεγε: «Εγώ είμαι ο αμαρτωλός». Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η "καρδιακή" συντριβή με την οποία πρόφερε την μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Στα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του είδα το Γέροντα να δοκιμάζεται από πολλές και διαφορετικές ασθένειες, που καταπόνησαν το σώμα του, αλλά η αγωνιστική του διάθεση και το γεμάτο πίστη φρόνημά του δεν κάμφθηκαν. Θυμάμαι στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» που μου είπε: «Διάβασα κάπου, ότι ακόμα και οι πιο Άγιοι, λίγο πριν το τέλος της ζωής τους, πρέπει να ταλαιπωρηθούν με την υγεία τους, δοκιμαζόμενοι στην πίστη και την υπομονή τους».
Τον βλέπαμε ότι πονούσε, ψηνόταν στον πυρετό, είχε εξουθενωθεί σωματικά, αλλά δεν παραπονιόταν. Παρά μόνο δόξαζε τον Θεό. «Τί κάνεις, Γέροντα;». «Δόξα τω Θεώ, είμαι πολύ καλά». Άλλες φορές πάλι έλεγε: «τι να κάνουμε, με τον Θεό να τα βάλουμε; Δόξα τω Θεώ». Οι γιατροί τον τρυπούσαν, ήμουν αυτόπτης μάρτυς υπέφερε, όμως από τα χείλη του δεν έβγαινε ο παραμικρός στεναγμός. Την ώρα που ο γιατρός είχε ιδρώσει, γιατί επί μία ώρα τον τρυπούσε για να βρεί φλέβα να περάσει τους ορούς, ο Γέροντας ενώ πονούσε, τα χέρια του είχαν μελανιάσει αψηφούσε το μαρτύριο του πόνου και νοιαζόταν να νουθετήσει πνευματικά τον γιατρό. Τον παρότρυνε να κοιτάξει πρώτα στην εικόνα του Χριστού και να προσευχηθεί ... Τέτοιο μεγαλείο ψυχής!
Βγήκε από την εντατική που βρισκόταν για εβδομάδες διασωληνωμένος σε καταστολή κι έλεγε: «Είχα μία μικρή ταλαιπωρία μόνο. Δόξα τω Θεώ». Υπεβλήθη σε επώδυνες ιατρικές εξετάσεις, πράξεις κι επεμβάσεις, υπέφερε ... κι όμως, ο λόγος του μία ατελείωτη δοξολογία στο Θεό την ώρα του μαρτυρίου του. Είχε αφεθεί ολοκληρωτικά και με εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού!
Στο σημείο αυτό επιτρέψατέ μου να σας αναφέρω, προς Δόξαν Θεού, ορισμένα βιώματά μου:
1. «Οδηγούσα για την Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ. Με αφορμή κάποιες γιγαντοαφίσες και μαγαζιά που προσφέρουν αμαρτωλή διασκέδαση, άρχισα να στενοχωριέμαι. Συλλογιζόμουν ότι η Αθήνα είναι γεμάτη από τέτοια μαγαζιά και ότι πολλές ψυχές βυθίζονται και ταλαιπωρούνται σε τέτοιες απολαύσεις. Ότι η Αθήνα έχει γίνει μία αμαρτωλή πόλη. Η στενοχώρια μου είχε γίνει μεγάλη και όλο το ταξίδι κύλησε έτσι.
Όταν έφτασα στο μοναστήρι, είδα το Γέροντα να κάθεται στη γνωστή καρεκλίτσα του έξω από το κελλί του. Είπα να πάρω πρώτα την ευχή του Γέροντα πριν προσκυνήσω τους Αγίους. Πλησιάζοντας και πριν μιλήσω ακόμα, ακούω τον Γέροντα να μου λέει:
"Λοιπόν, Γιώργο, τι κάνει η Αθήνα;".
Ήθελα να απαντήσω ότι η Αθήνα αμαρτάνει, αλλά δεν απάντησα και παρέμεινα σκεπτικός ... Οπότε ο Γέροντας, με σιγανή και λυπημένη φωνή μου λέει:
«Η Αθήνα αμαρτάνει, έ; ... Αμαρτάνει ...».
2. «Κάποια άλλη φορά ο Εσπερινός είχε ξεκινήσει και ο Γέροντας δεν είχε προσέλθει στο Καθολικό της Μονής. Ο Γέροντας ήταν εξαιρετικά φιλακόλουθος και για να μην προσέλθει σκέφτηκα ότι θά έπρεπε να υπήρχε λόγος ανωτέρας βίας. Καθώς έβλεπα το Γέροντα να μην έρχεται, μου ήρθε ο λογισμός ότι έπαθε υπογλυκαιμικό σόκ και δεν είναι καλά. Το γεγονός ότι δεν προσήρχετο στον Εσπερινό ούτε ο π. Γαβριήλ, που τον διακονούσε και είχε γίνει ο «προσωπικός» του ιατρός όλα αυτά τα χρόνια, ερχόταν ως επιβεβαίωση του λογισμού. Τότε άρχισα να στενοχωριέμαι και να έχω αγωνία για την κατάσταση της υγείας του Γέροντα.
Προς το τέλος του Εσπερινού, έκανε την εμφάνιση του ο Γέροντας στο Ναό. Ένιωσα ανακούφιση, που τον είδα να περπατάει και δόξασα το Θεό. Ο Γέροντας, αφού προσκύνησε τις εικόνες και την Τιμία Κάρα του Οσίου Δαυίδ, αντί να συνεχίσει προς το Ιερό του Ναού, γύρισε πίσω, προς το μέρος που καθόμουν και χωρίς να του πώ τίποτα, είπε χαμογελώντας:
«Καλά είμαι, δεν έχω τίποτα. Απλά είχα μία εξομολόγηση στον Άγιο Χαράλαμπο, γι' αυτό άργησα να έρθω», και εξακολουθώντας να χαμογελάει συνέχισε και μπήκε στο Ιερό του Ναού, αφήνοντάς με άναυδο».
3. «Ήταν, όταν πρόσφατα είχα παντρευτεί με τη Μαρία. Η Μαρία, μέχρι να παντρευτούμε, είχε άλλον Πνευματικό. Μετά τον γάμο μας αποφασίσαμε να έχουμε ως κοινό Πνευματικό τον Γέροντα Κύριλλο. Της είχα μιλήσει σχετικά και της είχα αναφέρει διάφορες προσωπικές εμπειρίες για το διορατικό και το προορατικό χάρισμα, δωρεά του Θεού στο Γέροντα.
Ένα απόγευμα, μετά τον Εσπερινό, η Μαρία ζήτησε να μιλήσει στον Γέροντα για κάποια θέματα που την απασχολούσαν. Εγώ απομακρύνθηκα για να μην τους ενοχλώ και περίμενα πότε θά τελειώσουν. Είχα πει στή Μαρία, ότι, όταν τελειώσει, ήθελα να ρωτήσω το Γέροντα για ένα κομποσκοίνι, που μου είχε δώσει, αλλά είχε κοπεί και δεν ήξερα τι να κάνω. Το κομποσκοίνι το είχα στη τσέπη μου. Καθώς η Μαρία του μιλούσε, από ό,τι μου είπε εκ των υστέρων, άρχισε να έχει λογισμούς, « ...αυτός ούτε βλέπει, ούτε ακούει ... τι διορατικό και τι προορατικό χάρισμα λένε ότι έχει;». Εκείνη τη στιγμή των λογισμών της, ο Γέροντας με φώναξε από μακριά. Πλησίασα και τότε ο Γέροντας με ρώτησε; «Γιώργο τι έγινε το κομποσκοίνι σου; Κόπηκε από την πολλή προσευχή;», αφήνοντας τη Μαρία έκπληκτη κι εμένα να διερωτώμαι που το ήξερε, ότι κόπηκε το κομποσκοίνι μου».
4. «Σε μία πολύ δύσκολη επαγγελματικά περίοδο για μένα, ο Γέροντας προείδε ότι θά βρω δουλειά, σε πολύ καλή θέση, σε τρεις μήνες. Στα αυτιά μου ακουγόταν δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, καθότι βρισκόμασταν στις αρχές του καλοκαιριού, μία περίοδο κατά την οποία οι εταιρείες σπάνια ξεκινούν διαδικασίες πρόσληψης.
Θυμάμαι ότι, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν ανοίγματα στην αγορά, εν τούτοις βρέδηκα να εξετάζω πέντε ή έξι προτάσεις ταυτόχρονα, κάνοντας συνεντεύξεις ακόμα και την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου. Στους τρεις μήνες, ακριβώς, ανήμερα του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 2001), μετά τη Θεία Λειτουργία, έλαβα κλήση στο κινητό μου, να προσέλθω να υπογράψω Συμβόλαιο με τη νέα μου εταιρεία».
5. «Ο Γέροντας προείδε και περιέγραψε τη γυναίκα που θά παντρευόμουν πολύ πριν την γνωρίσω. Μάλιστα μου αποκάλυψε κάτι πολύ προσωπικό της, που μόνο η ίδια το γνώριζε».
 6. «Ο Γέροντας στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», που τον επισκεπτόμουν έλαμπε! Στο Γενικό Κρατικό Αθηνών και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας ευωδίαζε! Η ίδια εθωδία που αναδυόταν κατά κύματα την ώρα της εξοδίου Ακολουθίας του!
Δόξα Σοι Χριστέ ο Θεός, η ελπίς ημών, Κύριε, Δόξα Σοι!».
Γιώργος Γαβράς, Οικονομολόγος, Τραπεζικός, κάτοικος Αθηνών

πηγή
 pemptousia.gr

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σήμερα πού εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς κοσμικῆς μου ζωῆς, ἤθελα νά Σοῦ στείλω αὐτό τό γράμμα.



Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σήμερα πού εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς κοσμικῆς μου ζωῆς, ἤθ...ελα νά Σοῦ στείλω αὐτό τό γράμμα. Ὄχι τόσο γιά Σένα, ὅσο γιά μένα:

Γλυκύτατε Ἰησοῦ μου, σκέπτομαι πόσο μέ ἀγάπησες. Ἀπό πολύ μικρό μοῦ φύτεψες μέσα στήν καρδιά μου ἕνα ἅγιο πόθο, μιά βαθειά λαχτάρα γιά τήν Ἐκκλησία Σου. Χωρίς νά μπορῶ καλά-καλά νά τό διακρίνω κάτι μέ τραβοῦσε κοντά Σου. Ξεύρεις ὅμως πολύ καλά, καλύτερα ἀπό μένα, πόσο θαμπός, ἀνακατεμένος ἦταν αὐτός ὁ πόθος.

Πόσες φορές, τό γνωρίζεις, τό εἶδες, Σέ ἄφησα. Μέ τή ζωή μου τήν ἁμαρτωλή Σοῦ ἔλεγα: δέν σέ ἀγαπῶ. Καί ὅμως Σύ, Κύριε, "ἐπέτασες χεῖρας" σ΄ ἕνα παιδί ἄτακτο καί δύστροπο. Ἔφτασα μέχρι τό χεῖλος τῆς ἀβύσσου. Τήν τελευταία στιγμή μέ ἔπιανες καί μέ τραβοῦσες ἀπό τήν καταστροφή.

Πολλές φορές ἔφυγα ἀπό κοντά Σου, κι ἄλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ, Σύντροφε τῆς ζωῆς μου, Παρηγοριά τῆς ψυχῆς, πεφιλημένε μου καί ἀγαπητικέ τῆς καρδιᾶς μου, μέ δάκρυα καί λυγμούς Σοῦ ἔλεγα "Σοί μόνῳ ἁμαρτάνω καί Σοί μόνῳ προσπίπτω". Ἐλέησόν με. Καί μέ ἐλεοῦσες. Δέν μποροῦσα ὅμως ποτέ, Κύριέ μου, νά φαντασθῶ πώς τόσο πολύ μ΄ἀγαποῦσες. Τί νά πῶ; Ἐσύ ξέρεις πιό πολλά ἀπ΄ ὅλους μας. Δόξα νά ἔχης.

Καί τώρα, Πατέρα μου, μέ ἔφερες σ΄ αὐτή τήν φρικτή στιγμή, στήν ἱερή ἡμέρα τῆς ζωῆς μου. Λόγια πολλά δέν μπορῶ νά Σοῦ πῶ. Οἱ ἀναστεναγμοί μου Σοῦ τά λένε.

Κύριε, Κύριε, θά ἀπαντήσω πώς ἀπό ἀγάπη καί πόθο κινούμενος ζητῶ τό μοναχικό καί ἀγγελικό σχῆμα. Ναί, Κύριε, Σ΄ ἀγαπῶ, παρ΄ ὅλα τά ἀνθρώπινα στοιχεῖα μου. Πιστεύω ὅτι θά πορεύεσαι Σύ τήν πορεία μου. Ἤθελα ὅμως καί νά Σέ παρακαλέσω νά στείλης δύο ἀγγέλους τώρα κοντά μου. Ὅταν ὑπάρχη ἕνας θησαυρός σ΄ ἕνα εὐκολόκλεπτο μέρος, τόν φυλᾶνε καλύτερα. Κανόνισε Σύ, Κύριε, ὅμως ὅπως τό νομίζεις.

Καί κάτι ἄλλο Μεγάλε μου Παραλήπτα: νά μήν ξεχάσω αὐτά τά ἅγια αἰσθήματα πού μοῦ χαρίζεις αὐτές τίς ἡμέρες. Καί ὕστερα ἀπό χρόνια νά διατηρῶ μιά σχετική φρεσκάδα στό πνεῦμα μου. Νά διαβάζω αὐτό τό γράμμα γιά νά μετρῶ τίς μοῖρες ἀποκλίσεώς μου καί νά διορθώνω τό ἀζυμούθιο τῆς ἁμαρτίας μου.

Τέλος, Κύριέ μου, ἄς μή φανῶ ἀγνώμων στήν ἀγάπη Σου πιά, καί φώτιζέ με αὐτό τό γράμμα νά τό διαβάζω συχνά...

Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη, πού σύ μοῦ ΄χεις βάλει μέσα στήν ψυχή μου,

Νικόλαος Σελέντης
ὑποψήφιος τοῦ Ἀγγελικοῦ Σχήματος


ἀπό τό προσωπικό του ἡμερολόγιο...
Από: Εκδόσεις Συναξάρι

Υ.Γ
Δεν λες λόγια, στοχάζεσαι το κείμενο αυτό. Ενδέχεται να το κάνεις και δικό σου...όσο μπορείς...όσο σου επιτρέπεται!

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

H πρώτη επίσκεψη της Παναγίας στο Άγιον Όρος

  normal_206 (Medium).jpg

Τι συνέβη και η Παναγία μας ζήτησε από τον Υιό Της και Θεό μας να Της ¨χαρίσει¨ τον Άθω;


Κατά την γενική αγιορείτικη παράδοση, η Κυρία Θεοτόκος με τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, ταξίδευε με πλοίο από την Παλαιστίνη στην Κύπρο, για να επισκεφτεί τον Άγιο Λάζαρο (τον αναστημένο εκ νεκρών). Λόγω όμως μεγάλης τρικυμίας και με υπερφυσικό τρόπο, το πλοίο βρέθηκε στον Άθω και συγκεκριμένα στο λιμάνι του Κλήμεντος στη Μονή Ιβήρων.

Εκεί οι κάτοικοι του Άθω, οδηγούμενοι από τη θεία Πρόνοια, έσπευσαν να υποδεχθούν την μητέρα του Κυρίου μας Παναγία και αφού άκουσαν τη διδασκαλία της δέχθηκαν το Χριστιανισμό.
Λέγεται επίσης από την παράδοση, ότι όταν πλησίαζε το πλοίο της Παναγίας στο Άγιο Όρος, καταστράφηκε το μεγάλο άγαλμα του Διός που βρισκόταν στη κορυφή του Όρους και τα υπόλοιπα είδωλα συνετρίβησαν. Η κορυφή του Άθω και όλα τα δέντρα και τα σπίτια έκλιναν και προσκύνησαν προς το μέρος του λιμανιού του Κλήμεντος όπου έμπαινε το καράβι της Παναγίας. Την άφιξη της Θεοτόκου στο Όρος αναφέρουν οι κώδικες Λ' 66 και Ι' 31 της Λαυριώτικης βιβλιοθήκης.
Όταν οι απόστολοι έβαλαν κλήρο τις περιοχές στις οποίες θα κηρύξουν, ζήτησε και η Παναγία να πάρει κλήρο για να κηρύξει το ευαγγέλιο. Ο κλήρος έδειχνε την περιοχή Ιβηρίαν. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ όμως παρουσιάστηκε και είπε στην Παρθένο ότι η πραγματική περιοχή στην οποία θα βρεθεί θα είναι η Μακεδονία και το Όρος Άθως.

Όταν μπήκε το καράβι στο λιμάνι και έγινε μεγάλη αναταραχή στο Όρος, τότε οι κάτοικοι ήρθαν και ρωτούσαν τον Ιωάννη, πως έγιναν όλα αυτά και από ποιά δύναμη. Και αυτός τους εξήγησε και τους κήρυξε τον λόγο του Θεού μιλώντας τους στα Ελληνικά, ενώ ήταν Εβραίος.

Η Παναγία ευχαριστημένη από την ομορφιά του Όρους και τον κλήρον που της δόθηκε, προσευχήθηκε στον Χριστό λέγοντας:

"Υιε μου και Θεέ μου, ευλόγησον τον τόπον τούτον και κλήρον μου. Και επίχεον επ' αυτού το έλεος σου και φύλαξον αβλαβή ως της συντελείας του αιώνος τούτου και τους κατασκηνούντας εν αυτώ, δια το όνομα σου το Άγιον και Εμόν, ώστε δια μικρού κόπου και αγώνος της μετανοίας αφεθήναι αυτής αμαρτήματα αυτών. Έμπλησον αυτούς παντός αγαθού και αναγκαίου εν τω αιώνι τούτω και ζωής αιωνίου εν τω μέλλοντι καταξίωσον, δοξασον υπέρ πάντα τόπον, τον τόπον τούτον και θαυμάστωσον παντοιοτρόπως, πλήρωσον αυτόν εκ παντός έθνους των υπό τον Ουρανόν, των κεκλημένων τω ονόματι Σου και πλάτυνον τα σκηνώματα εν αυτώ από άκρον εως άκρου αυτού. Απάλλαξον αυτούς της αιωνίου κολάσεως και σώσον εκ παντός πειρασμού, ορατών και αοράτων εχθρών και πάσης αιρέσεως και ειρήνευσον τω ορθοδόξω δόγματι."

Τότε ακούστηκε φωνή από τους Ουρανούς που έλεγε:

"Όσα ήτησας και προσεύξω Μήτερ μου, ούτως έσται Σοί πάντα, εάν και αυτοί τα εντάλματά μου φυλάξωσιν! Από του νύν και εξής έστω ο τόπος ούτος κλήρος Σός και περιβόλαιον Σόν και Παράδεισος, έτι δε και λιμήν σωτηρίας των θελόντων σωθήναι, αλλά και προσφυγή και καταφύγιον και ατάραχος λιμήν της μετανοίας των πεφορτισμένων με πολλάς αμαρτίας."


(Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η Υπερευλογημένη")

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Συμβολισμός των ρούχων των μοναχών!

normal_aggeliko_sxima.jpg
Φως μοναχοίς άγγελοι. Φως δε πάντων ανθρώπων και μοναδική πολιτεία είνα η ζωή κατά μίμηση των Αγγέλων. Αυτή στήριξε την οικουμένη.
Ο Χριστιανός που ενδύεται το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα είναι άξιος πολλών επαίνων και μακαρισμών. Όταν λοιπόν κάποιος προσέρχεται για να αφιερώσει τη ζωή του εξ όλης της ψυχής και την διάνοια του στο Νυμφίο Χριστό, τότε χαίρεται και αγάλλεται ο Ουρανός και πανηγυρίζει ο κόσμος των Αγγέλων γιατί ένας ακόμη άνθρωπος τάχτηκε να μιμηθεί τη ζωή τους.
Ο μοναχός και η μοναχή ζουν και κινούνται σε μια πνευματική όαση με το νοσταλγικό λόγο «ελθέτω χάρις και παρελθέτω ο κόσμος ούτος» και μαζί με τον κόσμο παρέρχεται το όνομα του παλιού και λαμβάνει νέο όνομα διότι εγκαταλείπει τον παλιό άνθρωπο και ενδύεται το νέο άνθρωπο.
Την ώρα την μοναχικής κουράς προσέρχεται ο δόκιμος μοναχός ανυπόδητος, ασκεπής, φορώντας μόνο ένα απλό λευκό χιτώνα, και δηλώνοντας έτσι ότι όλα τα περιττά και κοσμικά τα απέρριψε και είναι έτοιμος να ενδυθεί το τιμημένο ράσο και τα άγια ρούχα του μοναχού. Κατα την μοναχική κουρά ο δόκιμος μοναχός η μοναχή ενδύεται το λέντιον η ζωστικό ,η αντερί το οποίο είναι μαύρο χρώματος και συμβολίζει το χιτώνα της ευφροσύνης και της αγαλλιάσεως αντί της γυμνώσεως και της καταισχύνης την οποία φορέσαμε με την παρακοή μας και αντί της φθοράς και του θανάτου που μας προξένησε αυτή η παρακοή και την οποία φθορά αναιρεί το μοναχικό σχήμα με την υπακοή και τον ενάρετο βίο.
Ο χιτώνας αυτός ονομάζεται χιτώνας δικαιοσύνης γιατί η λέξη δικαιοσύνη σημαίνει κάθε αρετή, και ο μοναχός φορώντας το οφείλει να γίνει πρόθυμος για κάθε αρετή.
Μάλιστα το μαύρο χρώμα του σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι πάντοτε οχυρωμένος με το πένθος για την αμαρτία και την ξενιτιά του κόσμου.
Έπειτα ο μοναχός .η, η μοναχή ενδύεται τον ανάλαβο- το πολυσταύρι- ο οποίος φοριέται από τους ώμους μπροστά και πίσω σταυροειδώς και σχηματίζει το σημείο του σταυρού, όχι μια, αλλά πολλές φορές.. εικονίζει το σημείο του Σταυρού και σημαίνει ότι ο μοναχός αναλαμβάνει το σταυρό του επί των ώμων του και ακολουθεί το Δεσπότη Χριστό.
Καθώς το πολυσταύρι περιέχει πολλούς σταυρούς και περιβάλλει μπροστά και πίσω το σώμα του μοναχού και της μοναχής το περιφράσσει και το οχυρώνει από τις προσβολές του διαβόλου και από κάθε κακή επιθυμία.
Έπειτα ζώνεται γύρω από την μέση του δερμάτινη ζώνη «εις νέκρωσιν σώματος και ανακαίνισιν πνεύματος».
Η ζώνη αποτελεί σημείο σωφροσύνης, καθαρότητας και νεκρώσεως των κινήσεων της σάρκας κι επίσης σημείο ισχύος εναντίων των παθών και παράλληλα στήριξη στις πράξεις των εντολών.
Κατόπιν ο μοναχός ή η μοναχή φορά τα σανδάλια με τα οποία ετοιμάζεται να εφαρμόσει και να διαδώσει με τα οποία ετοιμάζεται να εφαρμόσει και να διαδώσει το Ευαγγέλιο της ειρήνης. Επίσης τα σανδάλια αυτά τον προφυλάγουν για να μην προσκρούσουν τα πόδια του και να μην δαγκωθεί από το νοητό οφι, αλλά να επιβαίνει πάνω σε αυτούς και να καταπατεί λέοντα και δράκοντα (δηλαδή τα κρυφά και φθονερά θηρία της κακίας).
Με τα σανδάλια αυτά θα τρέχει κατευθείαν την οδό του Ευαγγελίου μέχρι, ότου φτάσει στους Ουρανούς εκεί που είναι το πολίτευμα των μοναχών ,κατά τον Απόστολο Παύλο.
Κατόπιν ενδύεται το πάλλιον- εξώρασο- του μεγάλου και αγγελικού σχήματος και όπως λέγει στην μοναχική κουρά το ενδύεται ως στολή αφθαρσίας και σεμνότητας και ως σημείο της σκέπης του Θεού για την ευλαβή του ζωή αποτελεί τη θεια περιβολή που του χαρίζει το Άγιο Πνεύμα.
Κατόπιν ενδύεται το κουκούλιον της ακακίας ως περικεφαλαία ελπίδος για τη σωτηρία μέσω της εκ Θεού επισκιάσεως της χάριτος, αλλά και για την ύψωση του νου του μέσω της ταπεινοφροσύνης και της ακακίας, όπως ακριβώς είναι τα άδολα νήπια, αλλά και για τη θεού φύλαξη και περίθαλψη της κεφαλής με όλα τα αισθητήρια. Το κουκούλιο κρέμεται μπροστά και πίσω όπου βρίσκεται το λογιστικό και η καρδιά.
Τελευταία ενδύεται το μανδύα, ο οποίος θεωρείται το τελειότατο ένδυμα και το περιεκτικό όλων σημαίνει δε τη φυλακτική και σκεπαστική δύναμη του θεού, ταυτόχρονα το συνεσταλμένο ευλαβές και ταπεινό της Μοναχική ζωής, ενώ το ότι δεν έχει μανίκια σημαίνει ότι καθ` όλη τη ζωή του όλα τα μέλη του είναι νεκρά για κάθε κοσμική εργασία και αμαρτία.
Αφήνει μόνο ελεύθερο το κεφάλι το οποίο βλέπει προς το Θεό και φρονεί τα θεία και ανατρέχει μόνο προς το Θεό. Αλλά, όπως είπαμε, και πριν ακόμη και το κεφάλι του μοναχού η της μοναχής είναι σκεπασμένο με το κουκούλιο, για να θεωρηθεί ότι έχει ασκεπή και ακάλυπτα τα αισθητήρια.
Στο σύνολο τους, όλα τα ρούχα του μοναχού εικονίζουν την νέκρωση του Χριστού μας. Ως τάφος εικονίζεται ο μανδύας και ως εντάφια τα υπόλοιπα ρούχα ο ανάλαβος και το Μεγάλο Σχήμα δηλώνουν ότι είναι εσταυρωμένος ο μοναχός για τον κόσμο όπως άλλωστε το υποσχέθηκε. Το κουκούλιο του εικονίζει το σουδάριο κι έτσι ο μοναχός μιμείται με το σχήμα του τον σταυρωθέντα Δεσπότη του, ο οποίος πέθανε και τυλίχτηκε στα σπάργανα και το σουδάριο.
Σε όλη του τη ζωή πλέον, ότι φορά θα του υπενθυμίζει ότι συνεσταυρώθηκε με τον Χριστό και συνεκρώθηκε μαζί του και οφείλει να αγωνιστεί και να συναναστηθεί και να συνανυψωθεί και να αναφανεί συγκληρονόμος της πατρικής Βασιλείας και των αγαθών των ετοιμασμένων προ καταβολής κόσμου ...;

ΠΗΓΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 115
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας