φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκπαίδευση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα εκπαίδευση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Καλή σχολική χρονιά παιδιά

scan0010.jpg

Καλή  σχολική  χρονιά 
στα  παιδιά  του  Δημοτικού
στα  παιδιά  του  Γυμνασίου 
στα  παιδιά  του  Λυκείου 
στα  παιδιά  που  τώρα  έπαψαν  να  είναι  παιδιά  και  έγιναν...  φοιτητές
μα  πάνω  απ'  όλα  στα  παιδιά  του  μεγάλου  σχολείου... του 
Νηπιαγωγείου!!!

Καλή  σχολική  χρονιά  στους  γονείς  που  με  κόπους  και  μόχθους  μεγαλώνουν  τα  παιδιά  τους
μα  και  καλή  σχολική  χρονιά  στις δασκάλες και στους  δάσκαλους  σε  κάθε  εκπαιδευτική βαθμίδα
να  κάνουν  κουράγιο  και  υπομονή  στο  λειτούργημά  τους  που  τους  ανέθεσε  η  κοινωνία στο  να  διαπαιδαγωγούν πρώτα ψυχές  και  μετά  πρόσωπα!  
Στους  δασκάλους  εμπιστευόμαστε  εμείς  οι  γονείς  τις  τύχες  των  παιδιών  μας  και  η  κοινωνία  τους  αυριανούς  πολίτες  της  χώρας  μας.

Αυτό  που  κάνετε αξίζει όσο  δεν  μπορείτε  να  φανταστείτε, αξίζει  διότι  δίνετε  προοπτική  σ' ένα παιδί, χαράζετε  το  μέλλον  της  κοινωνίας  μας, χαράζετε  το  μέλλον  της  πατρίδας μας...

                                                  Σας  ευχαριστούμε !!!

Ο  Θεός  μαζί  με  όλους  μας!!!





Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Σχολείο και ο εμπνευσμένος δάσκαλος.Καλή σχολική χρονιά παιδιά!

 
Ποιος θα εμπνεύσει την κοινωνία, ποιος θα εμπνεύσει τον Δάσκαλο, ιδιαίτερα τον Δάσκαλο του Δημοτικού που παίρνει ένα παιδάκι  τυφλό στη γνώση και του ανοίγει τον δρόμο στα γράμματα;
"Βουτάει"  το παιδί ο Δάσκαλος μέσα  από την αγκαλιά της μάνας του, το καθίζει υπομονετικά στο θρανίο και εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σαν "δώρο" των κόπων του προσωπικό, ακούει το "βουβό και αόμματο" παιδί στη γνώση να συλλαβίζει την πρώτη λέξη...

-Να ένα τόπι, να ένα μήλο.

Συγκλονιστικό! Σαν θαύμα!

 Η γλώσσα λύθηκε, η έκρηξη στην ψυχή του παιδιού έγινε!
Ένα νέο παιδάκι μετέχει πλέον στη γνώση.
Απ' εκεί και πέρα με την βοήθεια άλλων   δασκάλων και ιδιαίτερα  οι προσπάθειες του ίδιου του παιδιού  θα το οδηγήσουν στα υψηλότερα μονοπάτια της γνώσης.

Η πόρτα της γνώσης όμως άνοιξε! Δεν ξανακλείνει πλέον αυτό το μονοπάτι.


Ο Δάσκαλος την άνοιξε, έχοντας βοηθό την πίστη. Την πίστη  στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ' όλα στο Θεό!

Να! τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δάσκαλου.
 



χ.





9425_1049187168744_1797672678_103894_7411278_s.jpg

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Διακοπές και αργίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση Ευρωπαϊκών χωρών

alfavitari.jpg

Η επικείμενη απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για την επιμήκυνση του σχολικού έτους ήταν μία από τις κυρίαρχες ειδήσεις των εκπαιδευτικών θεμάτων για την τελευταία εβδομάδα του Ιανουαρίου. Ο κ. Αρβανιτόπουλος επικαλούμενος τη μικρή διάρκεια του σχολικού έτους προανήγγειλε ότι θα προχωρήσει σε αλλαγές ώστε να αυξηθούν οι μέρες διδασκαλίας.

Το news.gr παρουσιάζει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για την έναρξη και τη λήξη του διδακτικού έτους σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οποία προέρχονται από το δίκτυο «Ευρυδίκη». Μέσα από αυτά διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν χώρες με αρκετά μικρές διακοπές αλλά υπάρχουν και άλλες όπου οι μαθητές έχουν τις ίδιες περίπου διακοπές με τους Έλληνες μαθητές. Ακολούθως παρουσιάζονται στοιχεία για ορισμένες μεσογειακές χώρες που έχουν τις ίδιες περίπου κλιματολογικές συνθήκες με την Ελλάδα. Συγκεκριμένα παρουσιάζονται στοιχεία για την Κύπρο, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα. Πέρα από αυτές τις χώρες παρατίθενται στοιχεία για τη Φιλανδία και το Λουξεμβούργο.

Αν συγκρίνουμε την Ελλάδα με την Κύπρο θα διαπιστώσει κανείς ότι εκεί τα μαθήματα δε ξεκινούν στις 11 Σεπτεμβρίου άλλα λίγες μέρες νωρίτερα, καθώς τα δημοτικά έχουν κάθε χρόνο έναρξη μαθημάτων τη δεύτερη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου, που για το τρέχον σχολικό έτος ήταν η 9η Σεπτεμβρίου. Τα μαθήματα των δημοτικών σχολείων τελειώνουν την Τετάρτη που προηγείται της προτελευταίας Παρασκευής του Ιουνίου δηλαδή στις 18 του μήνα, ενώ στην Ελλάδα για το τρέχον έτος θα τελειώσουν 13 Ιουνίου (15η είναι Κυριακή). Η 7η Ιανουαρίου, που στην Ελλάδα είναι αργία για τους μαθητές, στην Κύπρο αποτελεί την πρώτη μέρα της έναρξης των μαθημάτων μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Οι Κύπριοι μαθητές έχουν περισσότερες αργίες από τους Έλληνες καθώς πέρα των διακοπών έχουν 11 αργίες σε αντίθεση με τις 7 αργίες στην Ελλάδα. Διαπιστώνεται μέσα από τα στοιχεία ότι η διάρκεια του σχολικού έτους στην Κύπρο είναι μεγαλύτερη κατά 2 μόνο μέρες με αυτή στην Ελλάδα.

Σε άλλη μια μεσογειακή χώρα, τη Μάλτα, οι μαθητές πηγαίνουν σχολείο στις 23 Σεπτεμβρίου ενώ τα μαθήματα τελειώνουν στις 27 Ιουνίου. Οι καλοκαιρινές διακοπές φθάνουν τις 12 εβδομάδες. Τα Χριστούγεννα οι διακοπές ξεκινούν στις 23 Δεκεμβρίου και έχουν διάρκεια 2 εβδομάδων ( 6 Ιανουαρίου λήξη). Οι διακοπές του Πάσχα διαρκούν μόνο μια εβδομάδα (16/4-23/4). Το φθινόπωρο έχουν 2 μέρες διακοπών όσες και τις απόκριες ενώ σε αυτές θα πρέπει να προστεθούν και οι 5 σχολικές αργίες. Οι συνολικές διακοπές είναι ελαφρά λιγότερες από την Ελλάδα και φθάνουν τις 16,5 εβδομάδες.

Στην Ιταλία τα σχολεία, σύμφωνα με τα στοιχεία του δικτύου «Ευρυδίκη», έχουν περίπου τα ίδια χρονικά πλαίσια λήξης και έναρξης των μαθημάτων με την Ελλάδα. Τα μαθήματα ξεκινούν μεταξύ 5-17 Σεπτεμβρίου (ανάλογα με την περιοχή) και η λήξη τους τοποθετείται 7-14 Ιουνίου. Οι διακοπές του καλοκαιριού έχουν διάρκεια 12-13 εβδομάδες. Όσον αφορά τα Χριστούγεννα η διάρκεια των διακοπών στην Ιταλία είναι 11 με 14 μέρες και οι διακοπές του Πάσχα 2 με 9 μέρες. Βέβαια στην Ιταλία οι μαθητές έχουν κάποιες επιπρόσθετες μέρες διακοπών που ανέρχονται σε 1 έως 5. Πέρα των πιο πάνω υπάρχουν και 4 σχολικές αργίες. Επειδή σε αρκετές περιοχές της Ιταλίας τα μαθήματα ξεκινούν 16 Σεπτεμβρίου , 5 μέρες πιο αργά από την Ελλάδα και λήγουν στις 7-10 Ιουνίου διαπιστώνει κανείς ότι η διάρκεια των μαθημάτων είναι περίπου η ίδια με την Ελλάδα.

Στη Φιλανδία όπου το εκπαιδευτικό της σύστημα θεωρείται από τα κορυφαία στον κόσμο το σχολικό έτος έχει διάρκεια 190 μέρες. Τα μαθήματα ξεκινούν στις 10-17 Αυγούστου και λήγουν την 1η Ιουνίου. Οι διακοπές του καλοκαιριού έχουν διάρκεια 10-11 εβδομάδες. Αυτές των Χριστουγέννων τοποθετούνται μεταξύ 18 Δεκεμβρίου και 9 Ιανουαρίου. Το Πάσχα οι Φιλανδοί μαθητές έχουν μόλις 4 μέρες διακοπών, όμως έχουν 7 μέρες διακοπών τις απόκριες και 2-7 μέρες το φθινόπωρο. Επίσης έχουν και 2 σχολικές αργίες. Συνολικά έχουν περίπου 16 εβδομάδες διακοπών συγκριτικά με τις 17 που έχουν οι Έλληνες μαθητές.

Στις 3 Σεπτεμβρίου ξεκινούν τα μαθήματα στη Γαλλία και τελειώνουν στις 5 Ιουλίου. Το Γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα δίνει αρκετές ανάσες στους μαθητές. Μπορεί οι διακοπές του καλοκαιριού να έχουν διάρκεια 9 εβδομάδων όμως οι Γάλλοι έχουν 2 εβδομάδες διακοπών το φθινόπωρο, 2 τις απόκριες, 2 τα Χριστούγεννα καθώς και το Πάσχα ενώ έχουν και 3 -7 σχολικές αργίες. Συνολικά έχουν περίπου 17,5 εβδομάδες διακοπών.

Στην Πορτογαλία τα μαθήματα ξεκινούν μεταξύ 12 - 16 Σεπτεμβρίου και η λήξη τους ανάλογα με την τάξη των μαθητών τοποθετείται στις 6 ή 13 Ιουνίου. Οι διακοπές των Χριστουγέννων ξεκινούν στις 18 Δεκεμβρίου και τελειώνουν στις 3 Ιανουαρίου (2 εβδομάδες), και αυτές του Πάσχα 7 -21 Απριλίου (2 εβδομάδες). Οι Πορτογάλοι έχουν «λευκή εβδομάδα» καθώς 3-5 Μαρτίου του 2014 τα σχολεία είναι κλειστά. Συνολικά οι μαθητές της Πορτογαλίας έχουν όσες διακοπές και οι Έλληνες ,καθώς εάν συμπεριληφθούν και οι 4 σχολικές αργίες, φθάνουν τις 17 εβδομάδες.

Στην Ισπανία τα μαθήματα ξεκινούν μεταξύ 5 -13 Σεπτεμβρίου και η λήξη τους τοποθετείται ανάμεσα στις 19 και 23 Ιουνίου (πρωτοβάθμια) ή και 26 Ιουνίου (δευτεροβάθμια). Οι καλοκαιρινές διακοπές έχουν διάρκεια 11 εβδομάδες ενώ αυτές των Χριστουγέννων διαρκούν 2 εβδομάδες (23 Δεκεμβρίου - 7 Ιανουαρίου). Οι πασχαλινές διακοπές κρατούν 10 μέρες αλλά οι Ισπανοί έχουν και 3 περίπου μέρες διακοπών τις απόκριες. Επίσης έχουν και 12 σχολικές αργίες. Συνολικά οι Ισπανοί διακοπές έχουν περίπου όσες διακοπές και οι Έλληνες αφού φθάνουν σχεδόν τις 17 εβδομάδες.

Στο Λουξεμβούργο οι μαθητές πηγαίνουν στα σχολεία στις 16 Σεπτεμβρίου και τα μαθήματά τους τελειώνουν στις 15 Ιουλίου. Συνολικά έχουν 8 εβδομάδες διακοπών το καλοκαίρι ενώ έχουν 2 εβδομάδες διακοπών τα Χριστούγεννα (21/12 - 5/1), 2 την άνοιξη (5/4-21/4), 1 εβδομάδα τις απόκριες (15/2-23/2) και άλλη 1 το φθινόπωρο (26/10-3/11). Συνολικά οι μαθητές στο Λουξεμβούργο έχουν 14 εβδομάδες διακοπών καθώς και 2 σχολικές αργίες (1/5 και 29/5).

Του Βασίλειου Καλόγηρου

Τον παραπάνω πίνακα τον ανάρτησε ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων.

πηγή
 36dimotiko

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Καλή σχολική χρονιά. Η λύση για την παιδεία είναι ο εμπνευσμένος δάσκαλος

 


Ποιος θα εμπνεύσει την κοινωνία, ποιος θα εμπνεύσει τον Δάσκαλο, ιδιαίτερα τον Δάσκαλο του Δημοτικού που παίρνει ένα παιδάκι  τυφλό στη γνώση και του ανοίγει τον δρόμο στα γράμματα;
"Βουτάει" το το παιδί ο Δάσκαλος μέσα  από την αγκαλιά της μάνας του, το καθίζει υπομονετικά στο θρανίο και εκεί γύρω στα Χριστούγεννα σαν "δώρο των κόπων του προσωπικό, ακούει το ¨βουβό και αόμματο¨ παιδί στη γνώση να συλλαβίζει την πρώτη λέξη...

-Να ένα τόπι, να ένα μήλο.

Συγκλονιστικό σαν θαύμα. Η γλώσσα λύθηκε. Η έκρηξη στην ψυχή του παιδιού έγινε!
Ένα νέο παιδάκι μετέχει πλέον στη γνώση.
Απ' εκεί και πέρα με την βοήθεια άλλων   δασκάλων και ιδιαίτερα  οι προσπάθειες του ίδιου του παιδιού  θα το οδηγήσουν στα υψηλότερα μονοπάτια της γνώσης.

Η πόρτα της γνώσης όμως άνοιξε! Δεν ξανακλείνει πλέον αυτό το μονοπάτι.

Ο Δάσκαλος την άνοιξε, έχοντας βοηθό, την πίστη στην οικογένεια, στην πατρίδα, στο σχολειό και πάνω απ' όλα στο Θεό. 

Να! τα κλειδιά του εμπνευσμένου Δασκάλου.
 

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Καλή σχολική χρονιά παιδιά

scan0010.jpg

Καλή  σχολική  χρονιά 
στα  παιδιά  του  Δημοτικού
στα  παιδιά  του  Γυμνασίου 
στα  παιδιά  του  Λυκείου 
στα  παιδιά  που  τώρα  έπαψαν  να  είναι  παιδιά  και  έγιναν...  φοιτητές
μα  πάνω  απ'  όλα  στα  παιδιά  του  μεγάλου  σχολείου... του 
Νηπιαγωγείου!!!

Καλή  σχολική  χρονιά  στους  γονείς  που  με  κόπους  και  μόχθους  μεγαλώνουν  τα  παιδιά  τους
μα  και  καλή  σχολική  χρονιά  στις δασκάλες και στους  δάσκαλους  σε  κάθε  εκπαιδευτική βαθμίδα
να  κάνουν  κουράγιο  και  υπομονή  στο  λειτούργημά  τους  που  τους  ανέθεσε  η  κοινωνία στο  να  διαπαιδαγωγούν ψυχές  πρώτα  και  μετά  πρόσωπα!  
Στους  δασκάλους  εμπιστευόμαστε  εμείς  οι  γονείς  τις  τύχες  των  παιδιών  μας  και  η  κοινωνία  τους  αυριανούς  πολίτες  της  χώρας  μας.

Αυτό  που  κάνετε αξίζει όσο  δεν  μπορείτε  να  φανταστείτε, αξίζει  διότι  δίνετε  προοπτική  σ' ένα παιδί, χαράζετε  το  μέλλον  της  κοινωνίας  μας, χαραζετε  το  μέλλον  της  πατρίδας μας...

                                                  Σας  ευχαριστούμε !!!

Ο  Θεός  μαζί  με  όλους  μας!!!



simaia.gif

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

φεκ 867. Τουρκικά στα σχολεία;;; πείτε μου οτι δεν είναι τυπογραφικό λάθος...

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ Αρ. Φύλλου 867
10 Ιουλίου 2006
ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Αριθμ. 61539/Γ2
Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών για τη διδασκαλία της Τουρκικής Γλώσσας στην Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξη του Γυμνασίου .
Ο ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
΄Εχοντας υπόψη:
1. Τις διατάξεις του εδαφ. γ. της παραγράφου 11 του άρθρου 5 του ν. 1566/1985 (ΦΕΚ 167 Α΄/23.9.1985, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει με τις διατάξεις 1 και 2 του άρθρου 7 του ν. 2525/1997 «Ενιαίο Λύκειο, πρόσβαση τωναποφοίτων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ188 Α΄/23.9.1997).
2. Του άρθρου 90 του «Κώδικα Νομοθεσίας για τηνΚυβέρνηση και τα Κυβερνητικά Όργανα» που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του π.δ. 63/2005 (ΦΕΚ Α΄ 98), και το γεγονός ότι από την απόφαση αυτή δεν προκαλείται δαπάνη σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού.
3. Την υπ' αριθμ. 37876/ΣΤ5 (ΦΕΚ 608 τ.Β΄/26.4.2004)απόφαση με θέμα «Καθορισμός αρμοδιοτήτων Υφυπουργών του Υ.ΠΕ.Π.Θ.».
4. Την εισήγηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όπωςαυτή διατυπώθηκε στην υπ' αριθμ. 7/2006 πράξη του Τμήματος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, αποφασίζουμε:
Καθορίζουμε το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών γιατη διδασκαλία Τουρκικής Γλώσσας στην Α΄, Β΄ και Γ΄τάξη του Γυμνασίου ως εξής:
ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΡΧΑΡΙΩΝ
1. Ειδικοί Σκοποί
Με τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στο Γυμνάσιο επιδιώκεται οι μαθητές να αναπτύξουν την επικοινωνιακή ικανότητα προκειμένου να έρθουν σε επαφή με την επίσημη γλώσσα μιας γειτονικής χώρας, της Τουρκίας. Συγκεκριμένα:
" Να κατανοούν και να παράγουν προφορικό και γραπτό λόγο.
" Να αναπτύσσουν γλωσσολογική και κοινωνιογλωσσική ικανότητα. Η εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας θα συμβάλλει στην ενεργό συμμετοχή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και την κατανόηση της διαφορετικότητας.
" Να εξοικειώνονται με διαφορετικά επίπεδα και είδη
λόγου.
" Να αναπτύσσουν πραγματολογική ικανότητα, δηλαδή να αναπτύσσουν λειτουργικές δεξιότητες λόγου.
" Να χρησιμοποιούν την τουρκική γλώσσα ως μέσο απόκτησης νέων γνώσεων και πολιτισμικών εμπειριών.
2. Στόχοι, Θεματικές ενότητες, Ενδεικτικές δραστηριότητες.Ορίζονται μόνο θεματικές περιοχές μέσα από τιοποίες πραγματώνονται οι γλωσσικές πράξεις και η κοινωνιογλωσσική διάσταση της γλώσσας.

Y. Γ
Αν πάθατε εγκεφαλικό δεν ξέρω τι πρέπει να πάρετε

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Μετά τον "συνωστισμό" της Σμύρνης εχουμε τον συνωστισμό της γραμματικής



 
 anagnostiko 5.jpg
Αναστάτωση και σύγχυση έχει προκληθεί με τη «Νέα Ελληνική Γραμματική» της Ε' και ΣΤ' δημοτικού αναφορικά με τα φωνήεντα, τα σύμφωνα και τους φθόγγους.
Σύμφωνα με καταγγελία του συλλόγου δασκάλων Ανατολικής Αττικής ο μαθητής ή ο αναγνώστης που θα διαβάσει το βιβλίο θα μάθει ότι τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας είναι τα εξής: α, ε, ι, ο και ου.
Οι αλλαγές επεκτείνονται και στα σύμφωνα, καθώς ούτε αυτά έμειναν ανέπαφα, με τα «ντ», «μπ» και «γκ» να συγκαταλέγονται σε αυτά τη στιγμή που απουσιάζουν τα «ξ» και «ψ».
«Με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε πως πρόσφατα (Νοέμβριος 2011) διανεμήθηκε προς διδασκαλία, στα δημοτικά σχολεία της χώρας μας ένα καινούργιο βιβλίο γραμματικής, για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη, αντικαθιστώντας την μέχρι τώρα ισχύουσα γραμματική του Μανώλη Τριανταφυλλίδη, η οποία εδιδάσκετο πλέον των 30 χρόνων.
Σύμφωνα με την καινούργια γραμματική που συντάχθηκε από τους: κ. Ειρήνη Φιλιππάκη - Warburton, κ. Μιχάλη Γεωργιαφέντη, κ. Γεώργιο Κοτζόγλου και την κ. Μαργαρίτα Λουκά και εκδόθηκε από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, με την ευθύνη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ανακαλύπτουμε πως:
τα φωνήεντα της Ελληνικής Γλώσσας είναι 5 (πέντε)!!! Τα: α, ε, ι, ο, και το ου. Καθώς και ότι τα φωνήεντα η, υ, ω έχουν καταργηθεί!!!
Και τα σύμφωνα από 17, έμειναν μόνον τα 15!!! Τα ξ και ψ δεν υπάρχουν πλέον!!!», σημειώνεται σε άρθρο που αναρτήθηκε στη σελίδα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Αλέξανδρος Δελμούζος».
Ο Σύλλογος από την πλευρά του κρατά αποστάσεις, σημειώνονται πως ο υπογράφων του άρθρου είναι υπεύθυνος για τα όσα γράφει και σε καμιά περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα άρθρα εκφράζουν τις θέσεις του Συλλόγου.
Διαβάστε αναλυτικά τι αναφέρει η Ειρήνη Φιλιππάκη - Warburton, που συμμετείχε στη σύνταξη της καινούριας γραμματικής, και πώς αιτιολογεί το «λανθασμένο συμπέρασμα» πως η ελληνική γλώσσα έχει επτά φωνήεντα.
«Είναι ξεκάθαρο εδώ, λοιπόν, ότι η λέξη γράμματα σημαίνει γενικά την παιδεία. Χαρακτηριστικό είναι και το τραγούδι.
'Εγώ γράμματα δεν έμαθα και στο σχολειό δεν πήγα αλλά ξέρω πως 2+2 κάνουν 4 και πως τα φωνήεντα είναι εφτά..
9425_1049187168744_1797672678_103894_7411278_s.jpg
Ο απλός αυτός στίχος τα λέει όλα. Το γεγονός ότι ο τραγουδιστής πιστεύει πως τα φωνήεντα της Ελληνικής είναι εφτά, δείχνει ότι λειτουργεί μέσα στον γραπτό λόγο όπου έχουμε όντως 7 γραφήματα ι, η, υ, ε, α, ο, ω, που προφέρονται ως φωνήεντα, ενώ στον προφορικό έχουμε μόνο τέσσερα (πέντε αν προσθέσουμε το δίψηφο 'ου' που συμβολίζει το φωνήεν /υ/). Ας το πούμε και λίγο διαφορετικά. Με την όραση, μέσα σε γραπτά κείμενα, διαφοροποιούμε και αναγνωρίζουμε 7 γραφήματα και αυτό μας οδηγεί στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι η ελληνική γλώσσα έχει 7 φωνήεντα.
Το συμπέρασμα αυτό απορέει από το γεγονός ότι κατά τους ελληνιστικούς χρόνους που αναπτύχθηκε η γραμματική, η γλώσσα που αποτελούσε το αντικείμενο της γραμματικής, ήταν η γραπτή γλώσσα. Αυτή η ιδέα οδήγησε στη υπόθεση ότι η γραπτή γλώσσα αποτελεί την αυθεντική ελληνική ενώ ο προφορικός λογος θεωρήθηκε, και ακόμα θεωρείται, λανθασμένος, ατελής και 'εκφραση της γλώσσας των αμόρφωτων. Η έμφαση που είχε δοθεί για πολλά χρόνια και ακόμα υπάρχει, σε κάποιο βαθμό, στον γραπτό λόγο είχε ως αποτέλεσμα να θεωρηθεί ο προφορικός λόγος ανάξιος μελέτης», σημειώνει σε κάποιο σημείο η Ειρήνη Φιλιππάκη - Warburton.
Με τη συζήτηση στο διαδίκτυο να έχει πάρει φωτιά, σε απάντηση του εκπαιδευτικού που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο υποστηρίζεται ότι τα η, υ και ω δεν καταργήθηκαν.
«Αν κάνετε τον κόπο να πάτε στην επίμαχη γραμματική, θα δείτε ότι στη σελ. 35 δεν λέει ότι η ελληνική γλώσσα έχει 23 γράμματα αλλά ότι έχει 23 φθόγγους.
Φθόγγους, όχι γράμματα! Γι' αυτό άλλωστε και γράφονται μέσα σε αγκύλες, [α], [ι] κτλ. όπως πληροφορεί η υποσημείωση στη σελ. 34.

Και στη σελίδα 39 δηλώνεται ολοκάθαρα ότι τα ελληνικά έχουν 24 γράμματα, όπως ξέρουν βέβαια όλα τα παιδιά που θα χρησιμοποιήσουν το βιβλίο αφού, μην ξεχνάμε, διδάσκεται στην 5η δημοτικού, σε μαθητές που έχουν μάθει ανάγνωση και γραφή προ πολλού! Και στη σελ. 40 υπάρχει αντιστοίχιση φθόγγων και γραμμάτων του αλφαβήτου, ενώ στη σελ. 41 υπάρχει άσκηση όπου τα παιδιά καλούνται να βρουν πόσους φθόγγους έχουν διάφορες λέξεις, π.χ. παίζουμε: 8 γράμματα αλλά έξι φθόγγοι.
Μπορεί η εκ Ραφήνας συντάκτρια να πέφτει από τα σύννεφα, και να επικαλείται τη γραμματική Τριανταφυλλίδη, αλλά το ότι η γλώσσα μας έχει πέντε φωνήεντα δεν είναι καθόλου καινοφανές.
Το λέει, ακριβώς έτσι, η γραμματική Τριανταφυλλίδη την οποία επικαλείται (χωρίς προφανώς να την έχει ανοίξει), στη σελ. 13 (μιλάω για την ανατύπωση του 2002, ιδού το σχετικό απόσπασμα):
Φωνήεντα έχομε στη γλώσσα μας πέντε, τ' ακόλουθα (ο λόγος είναι πάντοτε για φθόγγους και όχι για γράμματα): α, ε, ι, ο, ου.
Ό,τι λέει ο Τριανταφυλλίδης λέει και η νέα Γραμματική -με μια διαφορά που θα πούμε παρακάτω. Την επισήμανση ότι μιλάμε για φθόγγους και όχι για γράμματα η νέα Γραμματική την έχει στις σελ. 34 και 39.
Οπότε, δεν χρειάζεται πανικός. Η νέα Γραμματική δεν καταργεί κανένα γράμμα του αλφαβήτου, και άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν διδάσκεται σε παιδιά που ήδη επί πέντε χρόνια έχουν κοπιάσει για να μάθουν το αλφάβητο των 24 γραμμάτων; Θα το ξεμάθουν και θα μάθουν καινούργιο;
Και μόνο για δυο χρονιές, αφού στο γυμνάσιο διδάσκεται άλλη γραμματική; Απίθανα πράγματα -όχι, δεν συμβαίνει τίποτε τέτοιο», σημειώνεται σε απάντηση της καταγγελίας του συλλόγου δασκάλων Ανατολικής Αττικής στο news247.gr.


πηγή
tsantiri

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Ποιά ἡ προσωπικότητα τοῦ μαχίμου Θεολόγου καθηγητοῦ στήν ἐκπαίδευση. Ὁμιλία Ἀρχ. Σαράντη Σαράντου στήν Ἡμερίδα «Θρησκευτικά: Ὀρθόδοξη Παιδεία ἤ Πανθρησκειακή προπαγάνδα;»


Φιλολόγου, Θεολόγου
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου
Χριστός Ἀνέστη!
Ἀγαπητοί ἀδελφοί.
Εἶναι πιά ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα, ὅτι ἡ χώρα μας βρέθηκε κάτω ἀπό τήν τυραννικότερη κυριαρχία πού θά μποροῦ­σε ποτέ νά εὑρεθεῖ.  Συμπολίτευση καί ἀντιπολίτευση συν­ερ­γάστηκαν μέ τίς ξένες ἀνθελληνικές καί ἀντορ­θό­δο­ξες δυνάμεις, σφυροκόπησαν ἀλύπητα τόν ἑλληνικό λαό στερώντας του στέγη, τροφή καί χρήματα γιά νά τόν ἐξαναγκάσουν νά παραδώσει καί νά προδώσει ὅλους τούς  θησαυρούς του, φυσικούς, ὑλικούς καί πνευματικούς στούς ἀφέντες τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ὁ ρόλος λοιπόν τοῦ ὀρθοδόξου μαχίμου θεολόγου στά σχο­λεῖα τῆς δευτεροβάθμιας καθίσταται σπουδαιότερος καί λίαν ἀπα­ραίτητος, εἴπερ ποτέ καί ἄλλοτε.  «Εἷς ἄνθρωπος θείῳ ζήλῳ πεπυρω­μένος ὅλον δῆμον δύναται ἀνακαινίσαι» λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ ὄντως θείῳ ζήλῳ πεπυρωμένος.
 Τώρα πού ἡ ἀλλοτρίωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ὑφέρπει στήν ἐκπαίδευσή μας μέσῳ τοῦ μαθήματος τῆς πανθρησκειακῆς προπαγάνδας, χρειαζόμαστε θεολόγους, ἄνδρες καί γυναῖκες μέ φρόνημα ὀρθόδοξο καί ζωή ὀρθόδοξη, δηλα­δή χριστοποιούμενες προσωπικότητες ὁλοκληρωμένες καί ὄχι συρόμενες στό φαντασμαγορικό ἅρμα τῆς πανθρησκείας.
Ἄς ζωγραφίσουμε, ἄς φιλοτεχνήσουμε τήν εἰκόνα τοῦ μαχίμου θεολόγου[i] σέ μιά περίοδο οἰκονομικῆς κρίσεως, κρίσεως ἀξιῶν, ἐκ­παιδευτικῶν προγραμμάτων, ἰδεολογιῶν, κομματικῶν συμπεριφο­ρῶν καί ἀδιεξόδου πολιτικῶν ἐπιλογῶν. 
Πρίν τονίσουμε κάποια χαρακτηριστικά του, θεωροῦμε ἄκρως ἀπαραίτητο νά ἀναγνώσουμε ἕνα πολύ χαρακτηριστικό κείμενο τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, πού στέκεται ἐκστατικός μπροστά στόν περί Θεοῦ λόγον προβληματίζοντας ἔντονα κάθε «θεολόγο».
«Τό περί Θεοῦ λέγειν ἤ φθέγγεσθαι καί τά κατ’ αὐτόν ἐρευνᾶν καί τά ἀνέκφορα ποιεῖν ἔκφορα καί τά πᾶσιν ἀκατάληπτα ὡς καταληπτά ὑπεμφαίνειν τολμηρῶς ἄν εἴη καί αὐθαδοῦς ψυχῆς ἔνδειγ­μα.  Καί τοῦτο πάσχουσιν οὐχ ὅσοι ἀφ’ ἑαυτῶν τι λέγειν τολμῶσι μόνον περί Θεοῦ, ἀλλά καί ὅσοι τά πρός αἱρετικούς πάλαι λαληθέντα παρά τῶν θεσπεσίων θεολόγων καί γραφῇ παραδοθέντα ἀποστηθίζουσί τε καί πολυπραγμονοῦσιν, οὐχ ἵνα πνευματικήν τινα ὠφέλειαν καρπώσωνται, ἀλλ’ ἵνα θαυμάζωνται παρά τῶν ἀκουόντων ἐν πότοις καί συνεδρίοις καί θεολόγοι ἐπιφημίζωνται· ὅ καί μᾶλλον λυπεῖ με καί ἐν ἀδημονίᾳ ποιεῖ ἐννοοῦντα τό φρικτόν τοῦ ἐγχειρήματος καί τό τοῖς τολμητίαις ἀποκείμενον κρῖμα. Οἷα δέ φασι τῶν θείων κατατολμῶντες!» (ΕΠΕ  Φιλοκαλία τ. 19Β Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Θεολογικός Α΄,1, σελ.24).[ii]
 
Χαρακτηριστικά τοῦ ὀρθοδόξου Θεολόγου:
1.                 Ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος, μάχιμος καθηγητής, δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἕτοιμες ἀπαντήσεις ἐπί παντός θέματος.  Δέν εἶναι ἕνα κομπιοῦτερ, μέσα ἀπό τό ὁποῖο αὐτομάτως ἀνιχνεύονται ὅλες οἱ θεολογικές γνώσεις.  Κατά τόν ἅγιο Ἱερόθεο ἡ Θεολογία εἶναι διπλῆ: «Ἡ μέν μία εἶναι μυστική, τελετουργική, ἀπόρρητη, ἄρρητη, ἡ ὁποία δρᾷ καί νομοθετεῖ γιά τό Θεό μέ τίς ἀδίδακτες μυσταγωγίες, ἡ δέ ἄλλη εἶναι φανερή, φιλοσοφική καί ἀποδεικτική, ἡ ὁποία πείθει καί χρειάζεται τή βοήθεια τοῦ λόγου τῶν θεολόγων» (Β΄πρός Βαρλαάμ ΕΠΕ 1,538).
 Ὁ θεολόγος ἔχει βαθειά συναίσθηση τῆς ἀνθρωπίνης μικρότητος μπροστά στήν ἐν Τριάδι ἄκτιστη θεία μεγαλειότητα.  Εἶναι ὁ πρῶτος κατ’ ἐξοχήν ἀποφατικός - καί κατόπιν καταφατικός - ἐπιστήμων, ἐφ’ ὅσον διαχειρίζεται θεῖα καί ἀνθρώπινα πράγματα, πού ὑπερβαίνουν κάθε ἀπορία καί κάθε ἀνθρώ­πινο περί Θεοῦ ἐρώτημα, καλοπροαίρετο ἤ μή, πού σχετίζεται ἤ ἀνάγεται στόν Θεάνθρωπο καί τελικά ἀπαντᾶται ἐν τῷ ἐνανθρωπίσαντι Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ.   
Ὁ Χριστός τελικά δίνει τήν ἀπάντηση μέ τήν κατάλληλη λύση.  Ὁ θεολόγος ἀνοίγει τόν δρόμο[iii] γιά νά προσεγγίσει ὁ Χριστός τήν ἁμαρτωλότητά μας.  Ἀκόμα καί ὁ πλήρης θείου φωτισμοῦ καί θεοϋψίστου διακρίσεως καί διοράσεως π. Πορφύριος ἔλεγε, ὅτι πολλά βλέπω, ἀλλά δέν μπορῶ ὅλα αὐτά νά τά ἀνακοινώνω, νά τά κάνω κοινά.
Δέν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τή δύναμη, τήν ἱκανότητα καί τό χάρισμα νά διαχειρισθοῦν τά δικά τους ψυχολογικά, ὑπαρξιακά, πνευματικά ἤ καί ἁπλούστερα θέματα.  Χρειάζεται χριστοηυξημένη χριστοδιακριτικότητα ἐκ μέρους τοῦ θεολόγου καθηγητοῦ, γιά νά μήν ἀπαντήσει ἤ νά ἀπαντήσει, νά προβληματίσει, νά διαπραγματευθεῖ μαζί μέ τούς νέους, τούς μαθητές, τά θέματα πού ἄμεσα τούς ἀφοροῦν καί στό βάθος τῆς ὑπάρξεώς τους ζητοῦν ἱκανοποιητικές λύσεις.
2.                 Ἄν ὡς θεολόγοι καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί μαζί, κρατᾶμε διά βίου αὐτή τή βάση στή διδασκαλία μας, τήν πτωχεία τοῦ πνεύματος, τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας, τήν πενία τῶν γνώσεων, τήν ἐλλειμματική ἐμπειρία τοῦ παραδείσου, τότε ἄδειοι ἀπό τήν προδοτική ὑψηλοφροσύνη, καθήμενοι παρά τούς πόδας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταβρέχοντες καί ἐκμάσσο­ντες μέ καυτά ταπεινά δάκρυα, αὐτούς τούς πόδας Του, θά γινόμαστε δι’ Αὐτοῦ ἄξιοι[iv] νά ποῦμε ἕνα λόγο πόνου, πού βγαίνει ἀπό πολύπαθη καρδία, ἕνα λόγο ἐποικοδομητικό, ἕνα λόγο χριστοπαρηγορίας γέννημα τῆς αὐτομεμψίας μας.
3.                 Ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας, στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, μᾶς δίδεται αὐτή ἡ διαβεβαίωση:  «Ποταμοί ἐκ κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος», πνευματική πραγματικότητα πού κατ’ ἐξοχήν ἰσχύει στή ζωή τοῦ θεολόγου.  Ὅταν ὑπάρχουν οἱ δύο προηγούμενες τοποθετήσεις, στάσεις μυστικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τότε παρέχεται τό χάρισμα τῆς ἀστείρευτης θεανθρώπινης διδασκαλίας.[v] Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέγει καί ἐκ τῆς ἐμπειρίας του προφανῶς: «Εἰ προσεύ­χῃ ἀληθῶς, θεολόγος εἶ καί εἰ θεολόγος εἶ προσεύχῃ ἀληθῶς».
  
Ἡ ἀλη­θινή ταπεινή σχέση μέ τό Χριστό, δημιουργεῖ ἀληθινό χριστιανό, ἀληθινό δάσκαλο θεολόγο, ἀφοῦ μέ τήν ἀληθινή προσευχή ἔχει γνωρίσει καλά τήν ἄβυσσο τῆς βαθείας καρδίας του καί ταυτοχρόνως τόν ὠκεανό τοῦ θείου ἐλέους.  Γιαυτό μπορεῖ νά κατέβει στήν κατάσταση τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου καί δή τοῦ νεαροῦ μαθητοῦ του ἤ τῆς μαθήτριάς του, ἀφοῦ οἱ νέοι ὡς ἄπειροι ἀκόμη ἀπό τήν πολλή κοσμική, μεταπτωτική ὑποκρισία, δέν μποροῦν νά κρυφθοῦν, ἀλλά μυστικῷ τῷ τρόπῳ ζητοῦν χεῖρα βοηθείας στά ὁσημέραι ὀγκούμενα προβλήματά τους.
4.                 Ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος εἶναι συνδεδεμένος σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις.  Ὅσο ἀδύνατος καί ἁμαρτωλός κι ἄν αἰσθάνεται, ἔχει τήν ἐν Χριστῷ ἐμπειρία ὅτι εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί δέν ἀνήκει καί κάπου ἀλλοῦ.  Τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καί ἡ οἰκογέ­νειά του ἀνήκουν στό Χριστό καί ἔχουν τήν ἐμπειρία δεσμοῦ μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.  Εἶναι μέλη Του ἀγωνιζόμενα τόν καλόν ἀγῶνα τῆς εἰς Χριστόν πίστεως.
Ὁ οὕτως ζῶν καί πολιτευόμενος θεολόγος ἐκτός ἀπό τήν ἐξατομικευμένη ἐν Χριστῷ ἀγωγή πού προσφέρει σέ κάθε μαθητή του ἀποκτᾷ καί μεταδίδει τήν ἐμπειρία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ζώντας μέσα στήν ὀμάδα, μέσα στήν τάξη, διδάσκοντας ἀτομικά ἀλλά καί συνολικά.  
Βέβαια οἱ συνθῆκες διδασκαλίας μέσα στά Γυμνάσια καί στά Λύκεια δέν εἶναι ἰδανικές, δέν εἶναι καθόλου εὔκολες.  Ὁ θεολόγος ἔχει νά ἀντιμετωπίσει μικρά καί μεγάλα θηριάκια.  Τά παιδιά ἐκτός ἀπό τήν προσωπική κρίση τῆς μεταπτωτικῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας πού διέρχονται, ταλαιπωροῦνται καί ἀπό τά ἐπίκτητα ἤ κληροδοτούμενα πάθη, ἐλαττώματα, ἐγωιστικές ἰδιοτροπίες ἡμῶν τῶν μεγάλων.  Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τοῦ κοινωνικοῦ βίου μολύνει τήν ἀθῳότητα – παρθενικότητα τῶν νέων. 
 Αὐτήν τήν πρα­γματικότητα ἐκμεταλλεύεται καί ὁ πειράζων διάβολος.  Αὐξάνει, πληθύνει, ἐπεκτείνει καί συσσωρεύει πολλά προβλήματα μέσα στίς αἴθουσες διδασκαλίας καί ὄχι μόνο, τόσο στό συγκεκριμένο μάθημα, ὅσο καί στά ἄλλα κατ’ ἀναλογίαν γιά νά δυσχεράνει παντοιοτρόπως τό ἔργο τῆς διδασκαλίας, τῆς ἀφομοιώσεως καί μορφώσεως τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ μέσα στίς ψυχές τῶν μαθητῶν.
Καλεῖται λοιπόν ὁ θεολόγος νά μετέλθει πολλά εἴδη προσωπικῶν ἐν Χριστῷ πνευματικῶν ἀσκήσεων.  Ἰδιαίτερα καλεῖται νά ὑπερβεῖ τόν ἀτομισμό του, τό ἴδιον μεταπτωτικό θέλημα, νά ζητήσει ἐμπόνως τή βοήθεια τοῦ Πρώτου Τελείου Διδασκάλου, τοῦ Χριστοῦ, τίς  πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μητέρας, τῶν ἁγίων οἰκουμενικῶν διδασκάλων καί Ἱεραρχῶν καί τοῦ πνευματικοῦ του πατρός, γιά νά καταφέρει νά διαπεράσει τό σκληρότατο φλοιό τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ τῶν σημερινῶν μαθητῶν καί νά ἐξεύρει κώδικα ἐν Χριστῷ ἐπικοινωνίας πάσῃ θυσία.   
Ὁ πονετικός καί σταυρούμενος σημερινός καθηγητής τῆς δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, καί δή ὁ ἐν Χριστῷ ἀγωνιζόμενος θεολόγος εἶναι ἀδύνατο νά μήν ἀποκρυπτο­γραφήσει, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, τρόπο, κώδικα ἐπικοινωνίας μέ τούς μαθητές.  Ἔτσι θά ἀνεβαίνει στίς συνειδήσεις τῶν μαθητῶν του· ὅσο αὐτός ὁ θεολόγος θά ταπεινώνεται καί θά νίπτει τίς ψυχές τῶν μαθητῶν του ἀπό τό ρύπο τῆς ἀπιστίας καί τῆς ἀνιαρῆς κοσμικότητας, ὅπως ὁ Κύριος ἔνιψε τούς πόδας τῶν μαθητῶν Του, τόσο περισσότερο θά εἰσπράττει τιμή ἐκ μέρους τῶν μαθητῶν του καί ἀποδοχή τῆς ἐν Κυρίῳ διδαχῆς του.
Ἀλλά καί οἱ μαθητές ἀντιστοίχως, ὅσο καί ἄν ἔχουν διαφθα­ρεῖ μέ τήν τροφοδοσία τῶν ὑποπροϊόντων τῆς Νέας Ἐποχῆς, λόγῳ τῶν χαρισμάτων τοῦ ἀληθινοῦ μυστηρίου τοῦ ὀρθοδόξου Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος, ἔχουν τήν εὐαισθησία νά ἀντιλαμ­βά­νο­νται τήν ἀγάπη, τόν πόνο, τήν ἐν Χριστῷ μόρφωση τοῦ θεολόγου καθηγητοῦ τους.  Ἀνοίγουν τίς καρδιές τους καί δειλά – δειλά ἀπορροφοῦν τό ἄδολο γάλα τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως.
Κρατοῦν σ’ ἕνα μυστικό στόμαχο τήν αὐθεντική χριστιανική διδασκαλία γιά νά τή μυρηκάσουν σέ ἥσυχες, σπάνιες ὧρες καί στιγμές πού ἡ θεία Χάρη θά τούς φωτίσει καί θά τούς ὑπομνήσει νά ἀξιοποιήσουν.
Οἱ ἐν Χριστῷ γνώσεις[vi] τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐμπει­ρίας τοῦ θεολόγου καθηγητοῦ πού θά μεταγγισθοῦν πρός τούς ἀδιάφορους ἤ μή μαθητές, ἐπειδή ἀποτελοῦν χρυσάφια καί διαμάντια, πλοῦτο ἀνέκλειπτο, κληρονομιά τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός ἅπαν τό ἀνθρώπινο γένος, καί πρός τούς μαθητές μας, δέν εἶναι δυνατόν κάποτε νά μήν ἐκτιμηθοῦν.   
Σέ ὁριακές στιγμές τῆς ζωῆς τους καί κατά τό παρόν ἤ κατά τό ἐγγύς ἤ ἀπώτερο μέλλον, θά ἀναπηδήσουν ἀπό τό πιεσμένο ὑποσυνείδητο, ἀπό τή βαθιά λήθη, ἀπό τά ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς τους, καί χωρίς νά τό μάθει ὁ θεολόγος καθηγητής, θά ἀποτελέσουν τό ἰαματικό ἔμπλαστρο, τό ἰσχυρότερο ἀντιβιωτικό, τίς ἀπαραίτητες βιταμίνες, τά ὄντως θεραπευτικά φάρμακα πού θά ἀρχίσουν τήν ἀληθινή θεραπεία τόσο γιά τό ὑπόλοιπο διάβα τῆς παρούσης ζωῆς ἐντός τῆς στρατευομένης μας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσο καί γιά τήν εἴσοδο στήν αἰώνια μετά τοῦ Κυρίου μας ζωή, στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τῶν ἐν οὐρανοῖς πρωτοτόκων.  
5.                 Τώρα δέν ἐπιθυμῶ νά στεναχωρήσω κανένα.  Ὅμως θά πρέπει νά εἴμαστε ἀπόλυτα σαφεῖς καί ἀληθινοί.  Ὅλα τά παραπάνω γνωρίσματα τοῦ θεολόγου ἐπιβεβαιώνουν, ὅτι ὡς ἠλεημένος παρά Χριστοῦ, ὡς κεκλημένος ὑπό τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶναι δυνατόν νά διακατέχεται ἀπό κανένα κόμπλεξ καί ἀπό κανένα παραπλήσιο σύνδρομο.  «Κατέχει» ἕνα θησαυρό γνώσεων εἴκοσι αἰώνων, γνώσεων κτιστῶν καί ἀκτίστων, μεθεκτῶν καί ἀμεθέκτων. 
 Ἐκτός καί ἔχει ἐγκλωβισθεῖ στό νεωτερισμό τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας».  Οἱ μεταπατερικοί κομματιάζουν τό χῶρο τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων σέ πάλαι πατερικούς, ἀρχαιοτέρους ἤ νεοτέρους, συγχρονισμένους καί μή, παροπλισμένους λόγῳ τῆς παλαιότητάς τους καί σέ τωρινούς εὐαισθητότερους στά σύγχρονα προβλήματα τῶν συγχρόνων νεομεταπατερικῶν ἀνθρώπων.  Θύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς  αὐτοί οἱ θεολόγοι, σέρνουν καί τούς νεομεταπατερικούς ὀπαδούς τους, σέ ἄγνωστους, ἀπάτητους, δύσβατους, ἀνήλιαγους, ἀδιέξο­δους δρόμους, ἀσθμαίνοντες σέ νεομεταπατερικές ἐφευρέσεις, μέ τό ἀζημίωτο ἤ μέ τίς ἀποζημιώσεις τῶν προγραμμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅπως θαυμάσια μᾶς τόν παρουσίασε ὁ π. Λάμπρος Φωτόπουλος, δέν ὑπέφερε ἀπό παλαιοπατερικά ἤ μεταπατερικά διλήμματα Ἑνωμένος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μέ ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρες διαχρονικά – μή νεοπατερικά – πότισε καί ἔθρεψε μέ τίς διδαχές τῆς ἐν Χριστῷ θεανθρώπινης ἐλευθερίας τούς νέους καί γέρους, ὥστε νά εἶναι σέ θέση νά διαχειριστοῦν τήν ἐπίγεια ἐλευθερία τους.
Τό αὐτό ζέον πατερικό, διαχρονικό καί ὑπερχρονικό πνεῦμα[vii] ἐνέπνεε τόν ἅγιο τοῦ αἰῶνα μας, τόν ἅγιο Νεκτάριο, τόν ἅγιο Νικόλαο Πλανᾶ, τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, καί τούς πολύ κοντινούς μας π. Πορφύριο, π. Παΐσιο, π. Ἰάκωβο.  Ζοῦσαν καί λαμπρῶς ἀκτινοβολοῦσαν σέ χιλιάδες  συγχρόνους τους τό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀκαινοτόμητο μέ τόν ἐν Χριστῷ πατερικό βίο τους καί μέ τόν ἐν Χριστῷ πατερικό λόγο τους. 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ συνάδελφοι θεολόγοι,
          Ὁ Κύριός μας λίγο πρίν ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς ἔδωσε καίρια ἐντολή στούς μαθητές του: «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»  Ἀκριβῶς αὐτήν τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου ἐπαναδιδάσκει ὁ θεολόγος καθηγητής στούς ἤδη βαπτισμένους μαθητές, ἀλλά καί στούς μή βαπτισμένους καί δι’ αὐτῶν στούς γονεῖς τους καί τούς φίλους τους.   
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «οὐ δέδεται».  Τρέχει καί μεταδίδεται καί διαδίδεται ἀπό τό στόμα τοῦ θεολόγου σ’ ὁλόκληρη τή μαθητική κοινότητα καί στήν κοινότητα τῶν συναδέλφων σέ ὅλη τήν κοινωνία, καί σέ ὅλη τήν παγκόσμια κοινότητα μέσῳ τῶν συγχρόνων μέσων ἐπικοινωνίας.
Ὁ Κύριός μας δέν εἶπε στούς μαθητές του μή μαθητεύετε, μή βαπτίζετε πάντα τά ἔθνη, ρωτῆστε τους ἄν θέλουν.  Μή, μή τούς πιέσετε… Μά ποῦ νά ξέρουν οἱ ἄνθρωποι… ἀφοῦ εἶναι ἀφώτιστοι ὡς ἀβάπτιστοι;  Ἐμεῖς ὡς φωτισθέντες, βαπτισμένοι, μυρωμένοι, κοινωνημένοι ἔχουμε ὑποχρέωση νά ἀκούσουμε καί νά ὑπακούσουμε στήν ἐντολή τοῦ διδάξαντος, θαυματουργήσαντος, μαρτυρήσαντος, σταυρωθέντος, θανόντος καί Ἀναστάντος Κυρίου μας.
Ἡ ἐντολή αὐτή τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» ἔτυχε θερμοτάτης ἀποδοχῆς ἀπό τούς μαθητές Του, πού ἁπλώθηκαν σ’ ὅλον τό γνωστό τότε κόσμο καί ἔγιναν Ἀπόστο­λοί Του εἰς πάντα τά ἔθνη.  Αὐτή ἡ ἐντολή ἰσχύει πρωτίστως γιά τά νεαρά βλαστάρια μας, πού ἀπό πολύ μικρᾶς ἡλικίας ἡ Ἐκκλησία μας τούς ἐμπιστεύεται τά τρία ἱερά Της μυστήρια, Βάπτισμα, Χρῖσμα καί θεία Κοινωνία, ἐπειδή πιστεύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ βγαλμένη ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ.  Τό Ἑλληνικό Σύνταγμα καί οἱ νόμοι μας μέχρι τώρα ζητοῦν ὀρθόδοξη νά εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν στά παιδιά μας, ἀφοῦ τόσο πλούσια καί ἀνεξάντλητη εἶναι ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ζωή.
Ἄν τά παιδιά μας, ἡ νέα γενιά, γαλουχηθεῖ μέ τή χριστοδοκιμασμένη ὀρθόδοξη διδαχή, θά ἀποκτήσει ἰσχυρά ἐν Χριστῷ πνευματικά ἀντισώματα γιά νά ἀνθίσταται στόν καταιγισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἀλλά καί γιά νά ζεῖ μέ ἰσορροπία πνευματική, ψυχολογική, μορφωτική, κοινωνική, διανοητική, συναισθηματική, σωματική, πού χαρίζει ἡ ὄντως ὀρθόδοξη διδαχή.  Μέ ὁπλισμό καί μέ περιουσία αὐτή τήν ὀρθόδοξη διδαχή θά μπορεῖ νά στέκεται μέ σεβασμό ἀληθινό καί ἀγάπη ἀληθινή μπροστά σέ κάθε ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο, ἀφοῦ εἶναι ἐγνωσμένη ἡ ἐν Χριστῷ φιλαδελφία τῶν ὀρθοδόξων, πού ἀπορρέει ἀπό τήν ταπεινή ἐν Χριστῷ Τριαδική φιλοθεΐα.
Ἔτσι θά ἐπαληθευθεῖ καί ὁ Ἅγιος τοῦ αἰῶνα μας, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, πού προφητικά καί θεοφώτιστα στήν ἐποχή του εἶχε πεῖ ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος εἶναι προορισμένο νά εἶναι ὀφθαλμός καί δάσκαλος τῆς οἰκουμένης.
Ὁ νέος Ὑπουργός Παιδείας, ταπεινῶς φρονοῦμε, πρέπει νά ἔχει τίς προϋποθέσεις νά ἀντιληφθεῖ τίς πολύ ὀδυνηρές παρενέργειες τῆς μετατροπῆς τοῦ ὁμολογιακοῦ, ὀρθοδόξου διδαχῆς καί μακρᾶς θεανθρωπίνης παιδείας θρησκευτικοῦ μαθήματος, σέ χαῶδες, ἄχρωμο, ἀηδές, ἀσύμβατο μέ τήν ψυχολογία τῶν ἑλληνοπαίδων, τήν ἑλληνική παράδοση καί μακραίωνα ἑλληνικό πολιτισμό. 
 Ἄν ἐπίσης ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι οὔτε οἱ γειτονικοί λαοί, οὔτε τά λοιπά εὐρωπαϊκά κράτη εἶναι πρόθυμα νά μεταλλάξουν τά ἰδιάζοντα πολιτιστικά τους χαρακτηριστικά, γιατί τό δικό μας κράτος νά αὐτομηδενίσει τήν πολύ πλούσια καί χαρισματική ἑλληνορ­θόδοξή του παράδοση;
Πιστεύουμε ὅτι ἡ αὐθεντική προσωπικότητα τοῦ μαχίμου θεο­λόγου μέ βαθειά ὀρθόδοξη θεολογική κατάρτιση καί τό ἀπορρέον θεανθρώπινο ἦθος θά ἀποτελέσει ἀνάχωμα  στήν ἐπιχειρούμενη μετάλαξη τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καί ἐγγύηση γιά τόν ἐν Χριστῷ εὐαγγελισμό τῆς νεολαίας μας.


Σημειώσεις:
[i] Προϋπόθεση θεολογικῆς διδασκαλίας.
«Οὔκουν ἀσφαλές ὁμιλεῖν περί Θεοῦ τούς μή ὁμιλεῖν εἰδότας Θεῷ καί περί φωτός μή προσύλου κρίνειν τούς οὐχ ὑπέρ τό φῶς εἰδότας τουτί τό τυγχάνον ὑπ’ αἴσθησιν, μηδέ τό νοερόν τῆς ψυχῆς νοερῷ καί ἀληθεῖ τετελεσμένους φωτί καί «τήν ἐν Χριστῷ κεκρυμμένην ζωήν» ὡς ἀληθῶς εὑρομένους καί ἀναστάντας τήν πρώτην ἀνάστασιν.  
Οἱ δέ τούτης εὐμοιρηκότες καί τήν καρδίαν οἵα λυδίαν ἔχουσιν, ἀπειλικρινημένην καί κριτικωτάτην οὖσαν, αἷς οὔκ ἄν λήσαις χαλκόν διηνθισμένον ἄνθι περιτακέντι χρυσοῦ προσάγων· ὧν καί τά αἰσθητήρια γεγυμνασμένα πρός διάκρισιν καλοῦ τε καί κακοῦ, καί τήν ἀκοήν οὐκ ἄν θέλξαις οὐδ’ ἄν κλέψαις οὐδ’ ἄν πείσαις, κἄν πρός τό λίαν ἐπαγωγόν εὐπρεπῶς καί πιθανῶς εὖ μάλα συμφορήσῃς καί διαθῆς τά ὀνόματα· καί γάρ δεινοί καί διά τούτων φωράσαι τό ἀηδές καί ἀπρεπές καί φευκτόν τῆς ἐνδομυχούσσης ἀπάτης, οἵ καί κλῶς φαῖεςτό συζυγεῖν ἐνηρμόσθαι τοῖς ἐν ἀβλεψίᾳ τούς ὁρῶντας ὑποκρινομένοις ἐκεῖ· καί γάρ ἔλαθον ἑαυτούς τήν σφετέραν ἀπάτην παραγυμνώσαντες».
Δέν εἶναι λοιπόν ἀκίνδυνο νά μιλοῦν γιά τόν Θεό ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δέν γνωρίζουν νά συναναστρέφωνται μέ τόν Θεό καί νά κρίνουν γιά τό ἄϋλο φῶς ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν γνωρίσει τό αἰσθητό φῶς πού εἶναι πάνω ἀπό αὐτό, οὔτε ἔχουν ἁγιασθῇ κατά τό νοερό τῆς ψυχῆς μέ τό νοερό καί ἀληθινό φῶς καί βρῆκαν πράγματι «τήν εἰς τόν Χριστόν κρυμμένην ζωήν» καί ἀναστήθηκαν στήν πρώτη ἀνάστασι.  
Ὅσοι εἶχαν αὐτή τήν εὐτυχία, ἔχουν τήν καρδιά τους σάν λυδία λίθο, γνησιωτάτη καί κριτικωτάτη ἀπό αὐτούς δέν θά μποροῦσες νά διαφύγεις καί ἄν ἀκόμη τούς προσφέρεις χαλκό στολισμένο μέ λειωμένα ἄνθη χρυσοῦ.  
Τά αἰσθητήριά τους εἶναι γιμνασμένα στήν διάκρισι καλοῦ καί κακοῦ, καί δέν θά μποροῦσες νά γοητεύσῃς τήν ἀκοή, οὔτε νά ὑποκλέψῃς οὔτε νά πείσῃς, ἀκόμη καί ἄν συγκεντρώσῃς καί ταξινομήσης μέ τρόπο πολύ σαγηνευτικό μέ πολλή τάξι καί πειστικότητα τίς λέξεις.  Διότι εἶναι ἱκανοί καί διά μέσου αὐτῶν νά ἰδοῦν τό ἀηδές καί ἄπρεπο καί φευκτό τῆς ἐσωτερικῆς ἀπάτης, αὐτοί οἱ ὁποῖοι θά μποροῦσαν νά ποῦν ὅτι σωστά καλῶς ἐναρμονίσθηκε ἐκεῖ ἡ ἕνωσις μέ τούς ἀόμματους οἱ ὁποῖοι ὑποκρίνονται ἐκείνους πού βλέπουν.  Διότι χωρίς νά τό ἀντιλη­φθοῦν οἱ ἴδιοι φανέρωσαν τήν ἀπάτη τους.(Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Α΄ πρός Βαρλαάμ, ΕΠΕ 1,492).
[ii] Τό νά ὁμιλεῖ κάποιος γιά τό Θεό ἤ νά πολυλογεῖ καίνά ἐρευνᾷ ὁτιδήποτε σχετικό μέ Αὐτόν καί ὅσα εἶναι ἀδύνατο νά διατυπωθοῦν μέ λόγια, αὐτός νά τά ἐκφράζει καί τά ἐντελῶς ἀκατάληπτα νά τά μισοεξηγεῖ σάν καταληπτά, εἶναι δεῖγμα παράτολμης καί αὐθάδους ψυχῆς.  
Καί αὐτό παθαίνουν ὄχι μόνο ὅσοι τολμοῦν μέ δική τους μόνο (μεταπτωτική) πρωτοβουλία, νά μιλοῦν γιά τό Θεό, ἀλλά καί ὅσοι προσπαθοῦν νά ἀποστηθίζουν ὅσα ἔχουν διατυπωθεῖ ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν ἀπό παλαιά ἀπό τούς θεοπνεύστους θεολόγους καί γραπτῶς ἔχουν παραδοθεῖ.  
Μάλιστα φλυαροῦν ὄχι γιά νά καρπωθοῦν κάποια πνευματική ὠφέλεια, ἀλλά γιά νά θαυμάζονται ἀπό αὐτούς πού τούς ἀκοῦνε σέ συμπόσια καί συνέδρια καί γιά νά ἐγκωμιάζονται ὡς καταξιωμένοι θεολόγοι.  
Αὐτό καί μέ λυπεῖ ἰδιαίτερα καί μοῦ προκαλεῖ μεγάλη ἀνησυχία, ἐπειδή ἀντιλαμβάνομαι πόσο φρικτή εἶναι αὐτή ἡ προσπάθεια καί πόσο αὐστηρή θά εἶναι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτούς πού τολμοῦν αὐτήν τήν ἀσέβεια.  Πόση καταστροφή προξενοῦν αὐτοί πού ἀπροϋπόθετα τολμοῦν νά μιλοῦν γιά τά θεῖα δόγματα! !» (ΕΠΕ  Φιλοκαλία τ. 19Β Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Θεολογικός Α΄,1, σελ.24).
[iii] Πῶς γίνεται ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἀπάθεια;
«Ὑπεραναβαίνει δέ ἑαυτόν οὐκ ἀγγέλων μόνον, ἀλλάκαί ἀνθρώπινος νοῦς, ἀγγελοειδής δι’ ἀπαθείας γεγονώς· οὐκοῦν καί τοῦ φωτός ἐκείνου τεύξεται καί θεοφανείας ὑπερφυοῦς ἀξιωθήσεται, τήν μέν τοῦ Θεοῦ οὐσίαν οὐχ ὁρῶν, Θεόν δέ ὁρῶν διά θεοπρεποῦς ἐκφαντορίας ἀναλόγου ἑαυτῷ· κατά ἀπόφασιν μέν, οὐ (ὀρᾷ γάρ τι) κρεῖττον δ’ ἤ κατά ἀπόφασιν, τοῦ Θεοῦ μή μόνον ὑέρ γνω[σιν ἀλλά καί ὑπεραγνώστουὄντος καί ὡς ἀληθῶς κρύφιον καί τήν ἔκφανσιν ἔχοντος, τό θειότατον καί πάντων καινότατον, ἐπεί καί οἱ θεοειδείς ὄψεις, κἄν συμβολικαί ὦσιν, ὑπεροχικῶς ἔχουσι τό ἄγνωστον· ἑτέρῳ γάρ παρά τήν φύσιν τήν τε θείαν καί ἀνθρωπίνην θεσμῷ διαφαίνονται καί, ὡς εἰπεῖν, καθ’ ἡμᾶς ὑπέρ ἡμᾶς, ὡς μηδέ ὄνομα δηλωτικόν αὐτῶν κυρίως εἶναι.  Καί τοῦτ’ ἔδειξεν ὁ τῷ Μανωέ  πυθομένῳ τί τό ὄνομά σου; Φάμενος ὅτι καί αὐτό  θαυμαστόν, ὡς καί τῆς ὁράσεως οὐχ ἦτον οὔσης θαυμαστῆς καί πρός τῷ ἀλήπτῳ καί τό ἀνώνυμον ἐχούσης».
Ἀνεβαίνει πάνω ἀπό τόν ἑαυτό του ὄχι μόνο ὁ νοῦς τῶν ἀγγέλων, ἀλλά καί τῶν ἀνθρώπων, ὅταν γίνῃ μέ τήν ἀπάθεια ἀγγελόμορφος· ἔτσι λοιπόν καί τό φῶς ἐκεῖνο θά ἐπιτύχῃ καί θεοφάνεια ὑπερφυσική θά ἀξιωθῇ μή βλέποντας βέβαια τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά βλέποντας τόν Θεό μέ μιά θεοπρεπῆ ἐκφαντορία ἀνάλογη πρός τόν ἑαυτό του (Διονυσίου Ἀρεοπαγίτου PG 3.180C…)  
Καί αὐτό συμβαίνει ὄχι κατά ἀπόφασι (γιατί βλέπει κάτι), ἀλλά κατά τρόπο ἀνώτερο τοῦ κατά ἀπόφαση, διότι ὁ Θεός δέν βρίσκεται μόνο πάνω ἀπό τήν γνῶσι, ἀλλ’  εἶναι καί ὑπεράγνωστος καί ἔχει κρυφή καί τήν φανέρωσι ἀκόμη, πρᾶγμα πού εἶναι τό πιό θεῖο καί πιό παράδοξο ἀπό ὅλα, ἐπειδή καί οἱ θεοειδεῖς ὁράσεις, ἀκόμη  καί ὅταν εἶναι συμβολικές ἔχουν κατά τρόπο ὑπεροχικό τό ἄγνωστο· γιατί οἱ ὁράσεις αὐτές διαφαίνονται μέ ἄλλο νόμο, καί ὄχι ὅπως στήν φύσι, τόσο τή θεία, ὅσο καί τήν ἀνθρωπίνη, καί ὅπως θά λέγαμε, σύμφωνα μέ τίς δικές μας δυνατότητες καί πάνω ἀπό μᾶς, ὥστε νά μήν ὑπάρχει οὔτε ὀνομασία πού νά δηλώνῃ κυριολεκτικά αὐτές.  
Καί αὐτό ἔδειξε ἐκεῖνος πού εἶπε στόν Μανωέ, ὅταν αὐτός ρώτησε, ποιό εἶναι τό ὄνομά σου, ὅτι καί αὐτό εἶναι θαυμαστό (Κριτ. 13,13 κ. ἐ.) ἐπειδή καί ἡ ὅρασις δέν ἦταν λιγότερο θαυμαστή καί μαζί μέ τό ἀκατάλληπτο εἶχε καί τό ἀνώνυμο.
(Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, λόγος 1,3 ΕΠΕ 2,156).
[iv] Ἡ κατά Θεόν προκοπή δέν σταματᾶ ποτέ.
«Ἑρήσομαι τοίνυν αὐτόν οὐκ ἐπ’ ἄπειρον οἱ ἅγιοι κατά τήν θεοπτίαν ἐπί τοῦ μέλλοντος προκόψουσιν αἰῶνος;  Παντί πού δῆλον ὡς ἐπ’ ἄπειρον καί τούς ἀγγέλους γάρ ὁ τῶν οὐρανίων ὑποφήτης Διονύσιος ἐπίδοσιν ἀεί κατ’ αὐτήν λαμβάνειν παραδίδωσι, χωρητικωτέροις ὑπό τῆς προλαβούσης ἐπιτελουμένους πρός τήν τρανοτέραν ἔλλαμψιν.  
Ἀλλ’ οὐδέ τῶν ταύτης εὐμοιρηκότων ἐπί γῆς ἐκ τοῦ παντός αἰῶνος εἴδομέν τινα ἤ ἀκηκόαμεν μή τελεωτέρας ἔτι ταύτης ἐφιέμενον.  Εἰ τοίνυν ἡ μέν ἔφεσις τῶν ἐπιτυγχανόντων οὐχ ἵσταται… τίς ὑπολέλειπται τρόος μή οὐχί προκόπτειν τούς υἱούς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος κατ’ αὐτήν ἐπ’ ἄπειρον χάριν ἐκ χάριτος κομιζομένους καί τήν ἀκάματον ἐπιτερπῶς ἀνιόντας ἄνοδον; Οὐκοῦν «πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθεν», ἀλλ’οἱ τελεώτατον τό γάρ τελεώτατον προσθήκην οἠκ ἐπιδέχεται».
Θά τόν ρωτήσω λοιπόν δέν θά προκόβουν οἱ ἅγιοι ἐπ’ ἄπειρον κατά τήν θεοπτία τοῦ μελλοντικοῦ αἰῶνα;  Εἶναι σ’ ὅλους φανερό ὅτι θά προκόβουν ἐπ’ ἄπειρον.  Ὁ διδάσκαλος τῶν οὐρανίων διδάσκει ὅτι οἱ ἄγγελοι δέχονται πάντοτε προκοπή ὡς πρός τήν θεοπτία, καθιστάμενοι χωρητικώτεροι ἀπό τήν προηγούμενη δόσι γιά λαπρότερη ἔλλαμψι (PG 3.180A).  
Οὔτε βέβαια εἴδαμε ἤ ἀκούσαμε κάποιον ἀπό ἐκείνους πού ἀπέκτησαν αὐτήν σέ ὅλους τούς αἰῶνες νά μή τήν ἐπιθυμῇ ἀκόμη τελειότερα.  Ἄν λοιπόν ὁ πόθος ἐκείνων πού τήν πετυχαίνουν δέν σταματᾷ… τί ὑπολείπεται ὥστε νά μή προκόβουν ἐπ’ ἄπειρον οἱ υἱοί τοῦ μελλοντικοῦ αἰῶνα ὡς πρός τήν θεοπτία, λαμβάνοντας χάρι ἀπό τήν χάρι καί ἀνεβαίνοντας μέ τρόπο εὐάρεστο τήν ἀκούραστη ἄνοδο;   Ἑπομένως κάθε δώρημα τέλειο εἶναι οὐράνιο.
[v] Μύριοι κόσμοι θά μποροῦσαν νά εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀπό τό Θεό.
«… Ἀλλ’ ἡμεῖς, ὑπεραρθέντες τῆς γνώσεως, μυρίους ἀναπεπείσμεθα κόσμους οὔχ ὁμοίους μόνον ἀλλά καί διαφόρους, Θεῷ προαγαγεῖν τῶν εὐχερεστάτων ὄν καί ἐκ πάντων ὁλικῶς ἀποφάσκομεν τό θεῖον, κἀκ τῶν μήπω ἐγνωσμένων γινώσκομεν τήν ἀπειροδύναμον δύναμιν.  
Οὕτως ὁ Παῦλος φησι καθῆσθαι τόν Χριστόν ἐπάνω παντός ὀνόματος οὐ μόνον τοῦ ὀνομαζομένου, τουτέστιν ἐγνωσμένου, ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, ἀλλά καί ἐν τῷ μέλλοντι γνωσθησομένου, τουτέστιν ἐγνωσμένων αὐτῷ τήν μεγαλωσύνην τοῦ Θεοῦ ἐξαίρων οὕτως ἀλλαχοῦ που τῶν ἐπιστολῶν, εἰπών «τίς ἡμᾶς χωρήσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;» καί ἀπαριθμήσας πάντα τά αἰσθητά καί νοητά, τά ἐνεστῶτα καί τά μέλλοντα, ἐπήγαγεν, «οὕτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ», ἐκ τῶν ὄντων καί τά μή ὄντα συνορῶν καί κατ’ ἐκείνων ὡς ὄντων ἀποφαινόμενος.  
Οἱ δέ ἐξ ἑνός μυρίους καί ἐκ τοῦ πεπερασμένου τήν ἄπειρον συνιέντες δύναμιν, πῶς οὐκ ἐκ μετρίων τῶν κατ’ αὐτόν ἅπαντα γνωσόμεθα, ὡς ἐξ ὀνύχων φασί τόν λέοντα καί ἐκ κρασπέδου τό ὕφασμα, καί οὕτω πάντων αἵτιον ἐπιγνωσόμεθα Θεόν καί ἀπό πάντων τούτων ἀφαιρήσομεν καί τό τήν ἐκ τῶν ὄντων θεογνωσίαν ὑπερβαῖνον, ὡς ἐξ οὐκ ὄντων λόγῳ μόνω ἅπαντα παρήχθη, διά πίστεως προσθήσομεν;».
Ἀλλ’ ἐμεῖς, ἔχοντας ὑψωθῆ ἐπάνω ἀπό τήν γνῶσι, ἔχομε πεισθῆ ὅτι εἶναι εὐκολότατο στόν Θεό νά φέρη στήν ὕπαρξι μυρίους κόσμους, ὄχι μόνον ὅμοίους, ἀλλά καί διαφόρους, καί ἀποφάσκομε τό θεῖον ἀπό ὅλους γενικά, καί ἀπό ἐκεῖνα πού δέν μᾶς εἶναι γνωστά γνωρίζομε τήν ἀπειροδύναμη δύναμι.  
Ἔτσι λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι ὁ Χριστός κάθησε πάνω ἀπό κάθε ὄνομα, ὄχι μόνον ἀπό αὐτά πού ὀνομάζονται, δηλαδή πού εἶναι γνωστά στόν παρόντα αἰῶνα, ἀλλά καί θά γίνουν γνωστά στόν μέλλοντα (Ἐφ. 20,21), καί ἐγκωμιά­ζο­ντας τήν μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ ἀπό ἐκεῖνα πού δέν εἶναι γνωστά σ’ αὐτόν σέ ἄλλο σημεῖο τῶν ἐπιστολῶν, ἀφοῦ εἶπε «ποιός θά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;» (Ρωμ. 8,35-39) καί ἀπαρίθ­μησε ὅλα τά αἰσθητά καί νοητά τά παρόντα καί τά μέλλοντα, προσθέτει· «οὔτε κανένα ἄλλο κτίσμα θά μπορέσῃ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ», κατανοῶντας τά μή ὄντα ἀπό τά ὄντα καί διατυπώνοντας τήν γνώμη του γι’ αὐτά ὡς ὄντα κατ’ ἀναλογία ἐκείνων.  
Ἐμεῖς λοιπόν πού κατανοοῦμε ἀπό τό ἕνα κτίσμα μυρίους κόσμους καί ἀπό τό πεπερασμένο τήν ἄπειρη δύναμι, πῶς ἀπό τά ἐπί μέρους σχετικά μέ αὐτόν δέν θά γνωρίσουμε τά πάντα, ὅπως γνωρίζομε, σύμφωνα μέ τό λεγόμενο, ἀπό τά νύχια τό λιοντάρι καί ἀπό τό ἄκρο τό ὕφασμα, ὡστε ἔτσι νά ἀναγνωρίσωμε τόν Θεό ὡς αἴτιο ὅλων καί νά ἀφαιρέσωμε αὐτόν ἀπό ὅλα αὐτά καί νά προσθέσωμε μέ τήν πίστι μας αὐτό πού ὑπερβαίνει τήν θεογνωσία μέσῳ τῶν ὅντων, ὅτι ὅλα ἦρθαν στήν ὕπαρξι ἀπό μή ὑπάρχοντα μέ μόνο τό λόγο του;
(Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν Ἱερῶς ἡσυχαζόντων, λόγος 2,3 ΕΠΕ 2,452-454)
[vi] Ὁ Θεολόγος ἀνοίγει τό δρόμο γιά νά γνωρίσει κάποιος τό Χριστό.
«… Καθάπερ ἥν οὔπω εἶδες πόλιν, εἰ διανοῇ περί αὐτῆς, οὐ τῷ διανοεῖσθαι ταύτην ἐν πείρᾳ γέγονας αὐτῆς, οὕτω καί περί θεοῦ καί τῶν θεῖων, οὐ τῷ διανοεῖσθαι ταῦτα καί θεολογεῖν ἐν πείρᾳ τούτων γίνῃ.  Καί καθάπερ χρυσόν, εἰ μή αἰσθητῶς κτήση καί αἰσθητῶς ἔχεις ταῖς χερσίν καί αἰσθητῶν ὁρᾷς, κἄν μυριάκις νόημα χρυσοῦ ἐν διανοίᾳ λάβῃς, ἥκιστα κατέχεις ἤ ὁρᾷς ἤ κέκτησαι χρυσόν, οὕτω κἄν μυριάκις περί τῶν θείων θησαυρῶν διανοήσῃ, μή πάθῃς δέ τά θεῖα, μηδέ  ἵδῃς τοῖς νοεροῖς καί ὑπεράνω τῆς διανοίας ὀφθαλμοῖς, οὔτε ὁρᾷς, οὔτε ἔχεις οὔτε κέκτησαί τι τῶν θείων ἀληθῶς Νοεροῖς δέ εἶπον ὀφθαλμοῖς, ὡς αὐτοῖς ἐγγινομένης τῆς τοῦ Πνεύματος δυνάμεως, δι’ ἦς ὁρᾶται ταῦτα, ἐπεί καί ὑπέρ τούς νοερούς ὀφθαλμούς ἐστι τό πανίερον ἐκεῖνο θέαμα τοῦ θειοτάτου καί ὑπερφαοῦς φωτός».
Ὅπως ἄν σκέπτεσαι γιά μία πόλι τήν ὁποία δέν εἶδες ἀκόμη μέ τό νά τήν σκέπτεσαι δέν ἀπέκτησες πεῖρα γι’ αὐτήν, ἔτσι καί, σχετικά μέ τόν Θεό καί τά θεῖα δέν ἀποκτᾷς πεῖρα αὐτῶν μέ τό νά σκέπτεσαι καί νά θεολογῆς γι’ αὐτά.  
Καί ὅπως τόν χρυσό, ἐάν  δέν τόν ἀποκτήσης αἰσθητά καί ἄν ἔχης στήν διάνοιά σου μύριες φορές τήν ἔννοια τοῦ χρυσοῦ, καθόλου δέν κατέχεις ἤ βλέπεις ἤ ἔχεις ἀποκτήσει χρυσό, ἔτσι καί ἄν μύριες φορές φέρεις στή διάνοιά σου τούς θείους θησαυρούς ἀλλά δέν πάθης τά θεῖα καί δέν δῆς μέ τούς νοερούς καί πάνω ἀπό τήν διάνοια ὀφθαλμούς οὕτε βλέπεις οὔτε ἔχεις ἀποκτήσει κάτι ἀπό τά θεῖα ἀληθινά.  
Εἶπα μέ νοερούς ὀφθαλμούς, διότι παρέχεται σ’ αὐτούς ἡ δύναμις τοῦ Πνεύματος, μέ τήν ὁποία βλέπονται αὐτά, ἐπειδή τό πανίερο ἐκεῖνο θέαμα τοῦ θειοτάτου καί ὑπερφυσικοῦ φωτός βρίσκεται πάνω ἀπό τούς νοερούς ὀφθαλμούς.
(Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, λόγος 1,3 ΕΠΕ 2,186)
[vii] Γνωρίζουμε τό Θεό ἀπό ἐκεῖνα πού τόν ἀγνοοῦμε.
«… Πῶς οὖν ἐκ τῶν κτισμάτων μόνων γινώσκομεν Θεόν, καί οὐκ ἐξ ὧν τοῦτον ἀγνοοῦμεν, ἀλλ’ ἐξ ὧν γινώσκομεν; Ἆρ’ εἰ καί μή γάμου τις λάβοι πεῖραν, οὐ τήν τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ἐκκλησίαν οἶδε συνάφειαν, ἐπεί τήν ἀναλογίαν ἐξ ἐκείνου συνορᾶν οὐκ ἔχει, καί συβουλεύσεις πάντας φεύγειν τήν παρθενίαν, ἵνα τήν σήν θεογνωσίαν εὕρωσιν;  Ἀλλ’ ὑπό Παύλου ἐξελεγχθήσῃ, ἄγαμος ὤν, «τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί» πρῶτος ἐξεβόησεν, «ἀλλ’ εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν».
Πῶς λοιπόν γνωρίζουμε τόν Θεό ἀπό τά κτίσματα καί ὄχι ἀπό ὅσα τόν ἀγνοοῦμε, ἀλλά ἀπό ὅσα τόν γνωρίζουμε; Ἄραγε ἄν κάποιος δέν δοκιμάση γάμο, δέν γνωρίζει τήν συνάφεια τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ἐκκλησία, ἐπειδή δέν μπορεῖ νά κατανοήση ἀπό αὐτόν τήν ἀναλογία, καί ἑπομένως θά συμβουλεύσης ὅλους νά ἀποφεύγουν τήν παρθενία γιά νά βροῦν τήν δική σου θεογνωσία;  
Ἄλλά θά ἐλεγχθῆς ἀπό τόν Παῦλο ὁ ὁποῖος, ὄντας ἄγαμος φώναζε πρῶτος «τό μυστήριο τοῦτο μέγα ἐστι... ἀλλ’ εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν» (Ἐφ.  5,32).
(Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων λόγος 2,3 ΕΠΕ 2,458)
πηγή 
ΑΝΑΒΆΣΕΙΣ

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Η πολύτεκνη μάνα και το...Υπουργείο Παιδείας!

image010.jpg



Με  λύπη  και  απορία  πληροφορηθήκαμε  ένα  γεγονός  που  δεν  τιμά το  Υπουργείο  Παιδείας αλλά  και  δεν  τιμά  την  πολύτεκνη  οικογένεια και   περισσότερο...την  πολύτεκνη  μάνα!
Οι πολύτεκνοι  εκπαιδευτικοί δικαιούντο  στο  χώρο  εργασίας  των, τα  σχολεία, ορισμένες  απαλλαγές.
Ήταν  μια  προσφορά - υποχρέωση   της  Πολιτείας στη  πολύτεκνη μάνα!
Με  έγγραφο   Αρ. Πρωτοκόλλου 139629/Δ1 10-11-2009 του  Υπουργείου  Παιδείας  το  όποιο  υπογράφει...  o Γενικός Διευθυντής  Δρ Κων/νος Κουτρουμάνος ...θεωρεί  ότι  η  προσφορά  - υποχρέωση  ισχύει...  όταν  και τα τέσσερα παιδιά φοιτούν στις δυο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης ...!!!
Και  ρωτούμε  το  Υπουργείο Παιδείας,  έπαψε  αυτή  η  μάνα  να  είναι  πολύτεκνη;
Έπαψαν  τα  παιδιά  της  να  δικαιούνται  μέριμνας  και  φροντίδας; Η μάνα  αυτή,  η  ταλαιπωρημένη  κατ' ουσία  από  την  φροντίδα  της  πολυτεκνίας,  έπαψε  να  δικαιούται  του  ελαφρυντικού;
Ρώτησε  κανείς  τη  μάνα  αυτή  με  τι  κόπο, μόχθο  και  φροντίδα  ανασταίνει  την  πολύτεκνη  οικογένειά  της;
Ο αντίλογος  θα  μας  πει  ότι ήθελε  και  δημιούργησε  πολύτεκνη  οικογένεια.
Η άλλη άποψη  όμως  θα  μας  αντείπει  ότι  ήθελε  και δημιούργησε συν  Θεώ πολύτεκνη  οικογένεια,  διότι  είναι  δασκάλα  και  επιβεβαίωσε  άλλη  μια  φορά  το  επάγγελμά  της, διότι  είναι  μάνα των  φυσικών  παιδιών  της  αλλά  και  των  μαθητών  της, διότι  ήθελε  να  προσφέρει  στο  Έθνος  στέλνοντας  τα  αγόρια  της  στον  Στρατό, αλλά  και  στην  κοινωνία  στέλνοντας  τα πολλά  παιδιά  της  να εργαστούν  προκειμένου  άλλοι, οι  παλαίμαχοι  της  κοινωνίας, να  απολαμβάνουν  τη  σύνταξη  τους.
Και  έρχεται  μικρόψυχα  η  κοινωνία  η  ίδια,  μέσω  του  Υπουργείου  Παιδείας  και  τιμωρεί την  πολύτεκνη  μάνα για  τις  προσφορές  της  στο  Έθνος  και  στην  κοινωνία.
Παρακαλούμε  από  το  blog  τους  αρμοδίους,  να  το  ξανασκεφτούν  και  να  επανορθώσουν  την  πιο  κάτω οδηγία  - έγγραφο που απέστειλαν  στα  σχολεία.
Διότι  το  Υπουργείο  πέραν  από  κρατικός  θεσμός  είναι  και  Παιδείας  και  με  την  έννοια  αυτή  οφείλει  να  παιδεύσει - εκπαιδεύσει  την  κοινωνία   πέραν  όλων των άλλων και στην  ουσιαστική   προσφορά  της  πολύτεκνης  οικογένειας και πολύ περισσότερο  της  πολύτεκνης  μάνας και  εκπαιδευτικού.
Θα  περιμένουμε  και  θα  παρακολουθούμε  με  ενδιαφέρον  την  επανεξέταση  του  θέματος.


Ο διαχειριστής  του blog .




polyteknoi.jpg
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας