φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ειδωλολατρεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ειδωλολατρεία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020

Τί είναι ο νεο-παγανισμός κι απο πού προέρχεται.




Πρόκειται για μια κίνηση που έχει λάβει σοβαρές διαστάσεις τα τελευταία 15 με 20 χρόνια. Διάφοροι τύποι ανθρώπων υποστηρίζουν ότι πρέπει «να στραφούμε στις ρίζες μας» και να επαναφέρουμε την «αρχαία εθνική θρησκεία». Συνδέουν την λατρεία των μυθικών θεοτήτων με την εθνική μας ταυτότητα, ενώ χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα του σύγχρονου marketing, υπόσχονται λύσεις σ' όλα τα προβλήματα του ανθρώπου.

Το κίνημα του νεο-παγανισμού δεν είναι ελληνικό, είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ. 
Πίσω από τις ηχηρές προτάσεις του νεο- παγανισμού και γενικότερα της όλης θεωρίας του- η οποία καλεί κάθε έθνος να ξαναλατρέψει τις «παραδοσιακές θεότητες»- πολύ εύκολα διακρίνει κανείς ένα ακόμη καταστροφικό πλοκάμι της «Νέας Εποχής». Τα εθνικά και παραδοσιακά προσχήματα υποθάλπουν την εδραίωση της θεοσοφίας και του αποκρυφισμού, ενώ γίνεται έντονη προσπάθεια να υπονομευτεί πλήρως η χριστιανική θρησκεία (Ορθοδοξία-Καθολικισμός) στο σύνολό της και ασφαλώς και η μουσουλμανική, μιας και θεωρείται παράγωγο της χριστιανικής και της εβραϊκής θρησκείας. το φαιν΄'ομενο αυτό μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Εχει τις ρίζες του στην πολύμορφη σύγχυση που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο της εποχής μας, έναν άνθρωπο που μοιάζει χαμένος μέσα στα καθημερινά του αδιέξοδα, το άκρατο κυνήγι του για το χρήμα, που (κατ' αυτόν) θα του εξασφαλίσει μια άνετη ζωή, το άγχος για την επίτευξη αυτών των στόχων, την βουλιμική τάση του για κατανάλωση κάθε είδους προιόντος και υπηρεσίας που θα του αποφέρει ευεξία (επώνυμα ρούχα, παπούτσια, τροφή) και πλήρης αποστροφή απο την αληθινή πνευματική ζωή.
Κι επειδή - κυρίως ο νεοέλληνας - προσπαθεί να βρεί "άλλοθι" στην απόλυτη δυστυχία που τον κυριεύει η άκρατη τάση του να καταναλώνει και να εργάζεται σκληρά για να κερδίζει αυτή την ευκαιρία της κατανάλωσης παντός είδους προιόντων και υπηρεσιών κι επειδή η ίδια η Εκκλησία, εγκλωβισμένη και αυτή στις δικές τις αγκυλώσεις, τον αποτρέπει και τον διώχνει, ο σύγχρονος άνθρωπος γίνεται εύκολο θύμα νέων ιδεών και τάσεων, που του δίνουν το πολυπόθητο άλλοθι να στρέψει τα πυρά του όχι στους πραγματικούς ενόχους της κατάστασής του, αλλά εκεί που οι ίδιοι ένοχοι τον σπρώχνουν. Στην ισωπέδωση δηλαδή των αξιών και των ιδανικών που εκπροσωπεί στην πραγματικότητα η πνευματική άσκηση, δηλαδή η θρησκεία. Και ειδικότερα, η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η Ελληνική Θρησκεία.

Ο "υποτιθέμενος" σκοπός του νεο-παγανισμού στην Ελλάδα, είναι η αναβίωση της αρχαίας θρησκείας και του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, αλλά είναι καθολικό ψέμμα. Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» ότι θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες

Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρία των προγόνων μας, δεν είχε τίποτε το στατικό και μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου. Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, διαφορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, διαφορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες. Για ποιά λοιπόν θρησκεία μας μιλάνε οτι θέλουν να ...αναστήσουν;

Όταν λένε «πατρώα θρησκεία», τι εννοούν; Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων, για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν πρόγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας; Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του στα πρώτα βυζαντινά χρόνια δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το πνευματικότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία;

Εδώ είναι όμως το κουμπί συνέλληνες. Οτι στην πραγματικότητα οι νεο-παγανιστές ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ οτι η αυθεντική "πατρώα" ελληνική θρησκεία ήταν ΜΟΝΟΘΕΙΣΤΙΚΗ! Οι μονοθεΐζοντες αρχαίοι Ελληνες σοφοί και συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετικές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν!

Οι "αρχαιολάτρες" αυτοί "κύριοι", αυτοαποκαλούνται "Έλληνες". Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, με υπέρμετρη υποκρισία και έπαρση άκρατου εγωισμού και εγωπάθειας, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά "ιουδαιοχριστιανούς", "εβραιογενείς εξουσιαστές" και "παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού". Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι "οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες" (περ. "Δαυλός", τ. 240/2001).

Επίσης τόσο τους χριστιανούς όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκαλούν "γουρούνια" που κυλιούνται "πάνω στους ίδιους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα" (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν "εβραιόδουλους ρασοφόρους", "προσκυνημένους της Σιών" (περ. "Απολλώνειον Φως" Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), "εβραιόδουλους παυλιϊστές" ("Ελευθεροτυπία" 26-10-1986), "στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους" (Διιπετές. 13/95,15). Όταν αναφέρονται στον Ιησού Χριστό, τον αποκαλούν "εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά", "βλοσυρό Θεό" , "σχισματικό εβραίο ραβίνο Γιεσουά", "σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού" (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός "αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός". (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)!
Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν "αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα", "εξ ανατολών ύαινες", "άγια ρεμάλια", "μελανειμονούντες" και "κοπρόψυχους" (Μεγαρ. Τύπος 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία δε αποκαλούν "Γιαχβική θεοκρατία" (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και "αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία" (Ελλ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ ...; ειδωλολάτρες, "λειψανολάτρες" και "οπαδούς" του πιο "χονδροειδούς φετιχισμού" (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!!

Αγνοούν όμως ή κάνουν πως δε ξέρουν (γιατί δεν τους συμφέρει), οτι η αρχαία μας ελληνική θρησκεία συνέλληνες, υπήρξε η βάσις! Η βάσις του Χριστιανισμού, ο οποίος ΕΔΡΑΙΩΣΕ την Αλήθεια και απέδειξε αυτά που οι ιερείς των Ελευσινίων Μυστηρίων προσδοκούσαν. Την Έλευση δηλαδή του Ενός και Μοναδικού Σωτήρα!

Ο Ιησούς Χριστός, δεν ήλθε στη γή για να ...βάλει στον ίσιο δρόμο (όπως ισχυρίζονται κάποιοι) τους...απείθαρχους Εβραίους. Ηλθε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σώσει όλη την Ανθρωπότητα (γι' αυτό άλλωστε και αποκαλείται "Υιός του Ανθρώπου") απο τον αιώνιο θάνατο και τα νύχια του Εωσφόρου ή Αδη! Και εδώ ακριβώς μπαίνει η "πατρώα" ελληνική θρησκεία, που ακριβώς αυτή προσδοκούσε την έλευση του Σωτήρα, μέσω των μυστικών δεήσεων και επικλήσεων των ιερέων των Ελευσινίων Μυστηρίων.

Καμία άλλη θρησκεία στην αρχαιότητα δεν προσδοκούσε την έλευσι κανενός, παρά μόνον η Ελληνική και η Εβραική. Οι μεν ανέτοιμοι Εβραίοι δεν τον αποδέχτηκαν ως σωτήρα τους λόγω της απίστευτης στενοκεφαλιάς τους, τον αποδέχτηκαν όμως οι έτοιμοι Ελληνες, λόγω της "πατρώας" θρησκείας τους. Ο ίδιος ο Ιησούς άλλωστε το επιβεβαίωσε, δείχνοντας στο σπίτι του Ματθαίου μια παρέα Ελλήνων που πήγαν να τον γνωρίσουν, έχοντας ακούσει γι' Αυτόν, λέγοντας μπροστά στον κόσμο: "Ιδού, ήλθε η ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου" (Iωάν. ΙΒ, 13-23)
Και πράγματι, αυτό έγινε. Οι Ελληνες, φωτοδότες για άλλη μια φορά, μέσα απο τους Ελληνες Πατέρες της Εκκλησίας Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο, εδραίωσαν την χριστιανική πίστη με βάση το Ορθό Δόγμα, δηλαδή την Ορθοδοξία και την διέδωσαν σε όλο τον κόσμο. 







Οι νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες", μέσα στον φανατισμό και την πλήρη άρνησή τους, πέφτουν σε ανιστόρητες γκάφες, διαλαλώντας οτι οι εν λόγω Πατέρες προσπάθησαν να εκμηδενίσουν κάθε τι Ελληνικό, που βασιζόταν στην Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. 
Ουδέν ψευδέστερον τούτου! 
Ολοι τους, σπουδαγμένοι σε Αθήνα (Νεοπλατωνική σχολή) και Αλεξάνδρεια, είχαν βαθιά γνώση της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. 
Ο δε Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπήρξε μαθητής του Φιλοσόφου Λιβάνιου, είχε κλασσική μόρφωση και τα έργα του όλα, γραμμένα στην ελληνική γλώσσα, συγκαταλέγονται ανάμεσα στους μεγαλύτερους θησαυρούς φιλοσοφίας στον κόσμο. Αυτοί είναι οι...πράκτορες των σιωνιστών εβραίων, οι "κοπρόψυχοι", οι "ύαινες εξ ανατολών" και τα "άγια ρεμάλια" που βρίζετε και χλευάζετε "κύριοι" νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες"; Σα δε ντρέπεστε!
Οι νεο-παγανιστές "αρχαιολάτρες" ισχυρίζονται και ουρλιάζουν οτι ο χριστιανισμός επιβλήθηκε με τη βία.

Αυτό όμως δεν ήταν παρα η φυσική αντίδραση στα τεράστια εγκλήματα και στις σφαγές των αιμοσταγών ρωμαίων αυτοκρατόρων που δίωξαν τους χριστιανούς αναίτια και τους φόρτωναν όλα τα κακά και τα δεινά που περνούσε η αυτοκρατορία εξ αιτίας των δικών τους πράξεων. Ας μη ξεχνάμε, οτι ο - τότε - κόσμος, βρισκόταν σε παρακμή.
Η αριστοκρατία και η πλουτοκρατία της εποχής ήταν βυθισμένη στη διαφθορά, ενώ ονομαστά ήταν τα σεξουαλικά όργια και τα πλήρους κατάπτωσης λουκούλια συμπόσια, που κατέληγαν σε πράξεις που υποβάθμιζαν παντελώς την ανθρώπινη υπόσταση. Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο κοινωνικό γίγνεσθαι ανδρώθηκε η νέα θρησκεία, που κήρυττε την αγάπη, την ισονομία, την πνευματικότητα και την καλοσύνη.
Οι χριστιανοί υπέφεραν τα πάνδεινα απο τους "αρχαιολάτρες" παγανιστές ρωμαίους. Και όταν τα πράγματα γύρισαν τούμπα, όταν δηλαδή επεκράτησαν τελικά οι χριστιανοί και η νέα θρησκεία, έγιναν κι απο την άλλη μεριά ακρότητες. Απειροελάχιστες όμως μπροστά στις αγριότητες των παγανιστών Ρωμαίων.
Να συμφωνήσω, οτι ο Θεοδόσιος ο Μέγας προχώρησε αρκετές φορές σε ακρότητες κατά του ελληνικού πολιτισμού, όπως αυτός εκφραζόταν μέσω της τέχνης (αγάλματα, ναοί κλπ) και των γραμμάτων (κλείσιμο σχολών κλπ). Αλλά μέχρι εκεί.
Οι Ελληνες στην πλειοψηφία τους είχαν ασπαστεί ήδη προ πολλού τον χριστιανισμό και μερικές μόνο μερίδες πληθυσμού (δεν ξεπερνούσαν το 1/8 του πληθυσμού, κατά τον Μελίσσιο τον Αλεξανδρινό) έμειναν προσκολλημένοι στην ειδωλολατρεία ή στην αθεΐα. Ε, αυτοί εισέπραξαν και το μένος των "φανατικών" της απο δώ πλευράς, πέφτοντας σε μια απίστευτη διαμάχη με κατάληξη τον τραγικό θάνατο της μεγάλης μας φιλοσόφου Υπατίας και το τρίτο κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
Ο - σπουδαίος κατά τα άλλα - Ιουλιανός αργότερα, προσπάθησε να αναβιώσει την λατρεία του δωδεκάθεου, αναστηλώνοντας ναούς, επιβάλλοντας βέτο σπουδών των χριστιανών στις σχολές των Αθηνών κλπ, αλλά μάταια.
Είναι χαρακτηριστικό επίσης, οτι προσπαθώντας να αποκτήσει σαφέστερη αντίληψη των πραγμάτων, δοκίμασε να επαναφέρει τη λατρεία του θεού Απόλλωνα στην Αντιόχεια, σ' ένα εγκαταλειμμένο ναό στα περίχωρα της πόλης αλλά αποδοκιμάστηκε και λοιδωρήθηκε απο τον λαό. Την ημέρα της τελετής μόνο ο ίδιος, ο ιερέας του ναού και μια χήνα έδωσαν το «παρών», όπως αναφέρει ο ίδιος σ' ένα σύγγραμμά του. Αυτό και μόνο αποδεικνύει, οτι ο χριστιανισμός ΔΕΝ ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ, αλλά με τη δύναμη των Λόγων του. Ο χρησμός δε που δόθηκε στον ίδιο τον Ιουλιανό απο το μαντείο των Δελφών (που κατα παράξενο τρόπο, σεβάστηκε ακόμη και ο Θεοδόσιος!) ήταν σαφής, παρά το διφορούμενο των χρησμών του γενικώς: "Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος, έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ".

Και στο τέλος επίσης, της ζωής του, μέσα στη σκηνή του, πληγωμένος στη μάχη εναντίον των Περσών συζητώντας με τους φιλοσόφους Πρίσκο και Μάξιμο για την αθανασία της ψυχής, ξεψύχησε με τη φράση «Νενίκηκάς με, Ναζωραίε», αναγνωρίζοντας το μάταιο της προσπάθειάς του για την αναβίωση της αρχαίας θρησκείας.

Οσο λοιπόν και να βρίζετε, να φωνάζετε, να απειλείτε ότι "σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών" για την μακραίωνη "τυραννική δουλεία ενάντια στον ελληνισμό" και άλλα τέτοια ανάξια λόγου, έχετε χάσει το παιχνίδι. Ο Χριστός έχει θριαμβέυσει αιώνες τώρα, και ο Ελληνισμός είναι το άρμα Του.

"Για του Χριστού την πίστιν την Αγίαν και της πατρίδος την Ελευθερίαν" ανέκραζε ο μέγας "Γέρων του Μοριά", καθώς ορμούσε πάνω στα στίφη των βαρβάρων κατά την Ελληνική Επανάσταση. Το ίδιο θα ανακράξουμε κι εμείς, όταν έρθει η ώρα να βγούμε στους δρόμους επαναστατημένοι, για να γίνουμε ανάχωμα στην επιβολή της Νέας Ταξης Πραγμάτων (της οποίας μέρος και όργανα είστε κι εσείς) και της βασιλείας του Αντιχρίστου την οποία έχουν ως σκοπό να επιβάλλουν με την Παγκόσμια Κυβέρνησή τους. "Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία!"

Γιάννης Βούρος
Μελβούρνη - Αυστραλία


Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

...Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην,ου μάντιδα Δάφνην,ου παγάν λαλέουσαν,απέσβετο και λάλον ύδωρ

athos_grigoriou_monastery1.jpg
Η σχετική με τα είδωλα και την ειδωλολατρία πατερική γραμμα­τεία είναι εκτενής και πολύ ενδιαφέρουσα. Κατά το μέγιστο μέρος της ή σχεδόν στο σύνολό της προέρχεται από την γραφίδα κορυφαί­ων διδασκάλων και θεολόγων, αυτών που κατά τους πέντε πρώτους αιώνας έθεσαν τις βάσεις της θεολογίας και διεμόρφωσαν την απλοϊ­κή πίστη των Χριστιανών, «το απλούν σέβας», σε δόγματα, σε διδασκα­λία, άριστα διαρθρωμένη και συγκροτημένη, με τον Έλληνα λόγο, ώστε να είναι ευπρόσδεκτη από όλους, εγγραμμάτους και αγράμμα­τους, υψηλή και απρόσβλητη από παρερμηνείες και καταδολιεύσεις των αντιπάλων της.
Ο Θεός οικονόμησε ώστε κατά την πρώτη αυτή περίοδο της διαδόσεως και θαυμαστής αυξήσεως του Χριστιανισμού κατά την σκληρή περίοδο των διωγμών, αλλά και την μετά ταύτα πρώτη περίοδο της ελευθερίας και της ανέσεως, να εμφανισθούν άν­δρες κάτοχοι και της θύραθεν και της χριστιανικής παιδείας, οι οποίοι ανέλαβαν με επιτυχία το έργο της υποστηρίξεως και υπερασπίσεως του Χριστιανισμού μπροστά στις κακόβουλες και εμπαθείς συκοφαν­τίες και επιθέσεις των κρατικών αρχών και των λογίων της παλαιάς θρησκείας των ειδώλων, του συνεχιζομένου μίσους των Ιουδαίων, αλλά και της εσωτερικής διαβρώσεως από ποικίλες αιρέσεις, ιουδαΐζουσες ή ελληνίζουσες.
Αναφερθήκαμε περιοριστικά στους πέντε πρώτους αιώνες, όχι διότι σ' αυτούς περιορίζεται η εμφάνιση Πατέρων, αφού κατά την ορθόδοξη πατρολογική θέση Πατέρες και Αγίους αναδεικνύουν όλες οι εποχές, αλλά διότι το θέμα των ειδώλων, η λατρεία των ειδώλων, έπαυσε μετά ταύτα στους επομένους δεκαπέντε αιώνες να απασχο­λεί την Εκκλησία και την θεολογία, λόγω της παντελούς επικρατήσεως του Χριστιανισμού και της αδυναμίας του Εθνισμού να επι­βιώσει, έστω και παραδειγματικά σε κάποιες περιοχές, σε κάποιες κοινότητες, επαληθευθέντος πλήρως του χρησμού του Μαντείου των Δελφών:
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην,ου μάντιδα Δάφνηνου παγάν λαλέουσαν.απέσβετο και λάλον ύδωρ1.
Ημπορούμε κάλλιστα την ύπαρξη της ειδωλολατρίας γενικώς να την περιορίσουμε μέχρι του τέλους του τετάρτου αιώνος, αφού το απο­νενοημένο και ουτοπικό διάβημα του Ιουλιανού να την επαναφέρει, μάλλον επέσπευσε το τέλος της, λόγω της τυραννίας και της φυγαδεύσεως της ειρήνης από την αυτοκρατορία, η οποία είχε βρη την εσωτε­ρική της ενότητα και ευστάθεια κάτω από την χριστιανική πίστη.
Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του Ιουλιανού και ο θολωμένος από την θρησκευτική μισαλλοδοξία νους του δεν του επέτρεπαν ούτε στοιχειώ­δη πολιτική ευθυκρισία, αφού εστράφη με σκληρούς διωγμούς εναντί­ον των Χριστιανών, οι οποίοι όμως τώρα δεν ήσαν μειονότητα, όπως κατά την περίοδο των διωγμών, αλλά πλειονότητα μέσα σε ένα εκχρι­στιανισμένο ακόμη και στους θεσμούς και στην οργάνωση κράτος.
Τις αρνητικές αυτές προϋποθέσεις του εγχειρήματος επισημαίνει ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, ο οποίος στους δύο στηλιτευτικούς του λόγους μας διαζωγραφεί άριστα το πρόσωπο και το έργο του Ιουλια­νού, τον οποίο προσωπικά είχαν γνωρίσει στην Αθήνα αυτός και ο Μ. Βασίλειος κατά την διάρκεια των σπουδών τους.
Είχε διαβλέψει την κακή πορεία του ο Άγιος Γρηγόριος κρίνοντας από την ανώμαλη, άτακτη και νευρωτική συμπεριφορά του, και είχε πη φωναχτά «οίον κακόν η Ρωμαίων τρέφει»2, πόσο μεγάλο κακό τρέφει το κράτος των Ρωμαίων. Θα ήταν καλύτερα, γράφει, να μη επαληθευθεί η πρόβλεψή του παρά να εμφανισθεί τέτοιο τέρας, που δεν εμφανίσθηκε ποτέ προηγουμένως, και να γεμίσει με συμφορές την οικουμένη.

athos_st_pavlou_view.jpg
Ήταν ο πρώτος Χριστιανός που διενοήθη να επαναστατήσει εναντίον του Θεού. μακάρι να μην είχε επιβληθή η συνταγματική του αλλαγή, ώστε οι μεν Χριστιανοί να ήσαν απηλλαγμένοι των ενοχλήσεων, το δε κρά­τος απηλλαγμένο του εμφυλίου σπαραγμού να ζη μέσα στην παλαιά ευδαιμονία και ενότητα. Το εγχείρημα πάντως του Ιουλιανού απέβη ευεργετικό τελικά για τον Χριστιανισμό. Οι διώκτες των Χριστιανών επέσυραν την οργή του πλήθους και την κατακραυγή· πολλοί και από τους ίδιους τους διώκτες εστράφησαν εναντίον του Ιουλιανού και κατεκρήμνισαν τα είδωλα των θεών, των οποίων αντελήφθησαν την απάτη. «και ο χθες προσκυνητής σήμερον υβριστής»3.
Αυτό ανάμεσα σε μερικά άλλα εξη­γεί και τις καταστροφές των μνημείων που αποδίδουν μόνον στους Χριστιανούς οι νεοπαγανιστές. Όταν πέσει μία τυραννία, οι λεηλα­σίες και οι καταστροφές γίνονται και από τους πρώην προσκυνητές. Αυτές μάλιστα ταιριάζουν περισσότερο στους ειδωλολάτρες, γιατί αυτό το ήθος διδάσκονται από τους πολεμοχαρείς και οργίλους θεούς τους, ενώ οι Χριστιανοί κατηγορούνται από τους ίδιους για την πραότη­τα και φιλανθρωπία τους, ο δε σταυρός του Χριστού μοναδικό και ύ­ψιστο σημείο αγάπης, ανοχής και ανεκτικότητας, θεωρείται στοιχείο αδυναμίας και προκαλεί τον χλευασμό τους.
Σε μερικά βέβαια μεγάλα αστικά κέντρα, όπου υπήρχαν φιλοσοφι­κές σχολές, όπως η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Αθήνα, εξακολούθη­σε να προβάλλεται και να ενισχύεται και κατά τον πέμπτο αιώνα, χωρίς πάντως επίδραση στον λαό, η θρησκεία των ειδώλων. Οι ίδιοι άλλωστε οι φιλόσοφοι έπαιρναν αποστάσεις, υποκαθιστώντας την ειδωλολατρία με το φιλοσοφικό σύστημα του Νεοπλατωνισμού, που είχε και θρησκευτικό χαρακτήρα. Ήδη ο Θεοδώρητος στο έργο του «Ελληνικών θεραπευτική παθημάτων», που γράφτηκε τις πρώτες δεκαετίες του πέμπτου αιώνος (προ του 423) διαπιστώνει ότι έχουν απομείνει πολύ ολίγοι ειδωλολάτρες· μοιάζουν σαν το κατακάθι που δεν περνά από τις τρύπες του διυλιστήρος λόγω παχύτητος, πρέπει όμως και αυτοί να τύχουν της ποιμαντικής φροντίδος της Εκκλησίας, ώστε να διαλυθεί η θολούρα, η ομίχλη που τους περιβάλλει, για να δουν την λαμπρότητα του θεϊκού φωτός: «Ει γαρ και ολίγοι λίαν εισίν οι τω πάθει δεδουλωμένοι, και εοίκασιν υποστάθμη τινί παχεία, των του διυλιστήρος ου διικνουμένη πόρων δια παχύτητα, αλλ' ουν ουκ αμελητέον αυτών, ουδέ παροπτέον φθειρομένους υπό του πάθους, αλλά πάντα πόρον εξευρητέον, ώστε την επικειμένην αυτοίς ομίχλην αποσκεδάσαι και του νοερού φωτός επιδείξαι την αίγλην»4.
Καθ' όλην την διάρκεια του πέμπτου αιώνος οι φιλοσοφικές σχο­λές, συνδεδεμένες με την αρχαία θρησκεία, φυτοζωούν και παρακμά­ζουν. Ήδη από το δεύτερο μισό του δευτέρου αιώνος ο Χριστιανισμός είχε απορροφήσει εύκολα και γρήγορα τα περισσότερα στελέχη της Στοάς, του Νεοπυθαγορισμού, του Περιπάτου, της Ακαδημίας. Τον τέταρτο αιώνα υπήρχαν ακόμη επαγγελματίες εκλεκτικοί φιλόσοφοι, αλλά δεν υπήρχαν πλέον μέλη των ως άνω σχολών.
Επέζησε επί δύο ακόμη αιώνες ο Νεοπλατωνισμός, που ενδιαφερόταν να συγκρατή­σει όχι τόσο την ελληνική σκέψη όσο την καταρρέουσα ειδωλολατρία. Μετά ταύτα τα φιλοσοφικά συστήματα εμελετώντο και στις χριστια­νικές σχολές όχι ως ζωντανός λόγος, αλλά από ιστορικό ενδιαφέρον και ως αντικείμενο σπουδής. Το κλείσιμο της φιλοσοφικής νεοπλα­τωνικής σχολής των Αθηνών το 529 από τον Ιουστινιανό, που κρίνε­ται συχνά ως εχθρική ενέργεια των Χριστιανών εναντίον του Ελληνι­σμού, δεν έχει την σημασία που του αποδίδεται. ήδη, όπως ελέχθη, οι σχολές αυτού του είδους είχαν αρχίσει να φυτοζωούν και θα έκλειναν μόνες τους, χωρίς εξωτερική επέμβαση.

photographs32.jpg
Η φιλοσοφία εξακολούθη­σε να διδάσκεται στο Βυζάντιο, αποκομμένη απλώς από τον παγανι­στικό ιστό της. Έχει λεχθή προσφυώς ότι ο Ιουστινιανός δεν υπέγρα­ψε την θανατική καταδίκη της σχολής, αλλά την ληξιαρχική πράξη του φυσιολογικού της θανάτου5. Είναι λοιπόν σαφές από τα λεχθέντα ότι η πατερική γραμματεία που αναφέρεται στα είδωλα περιορίζεται στους πέντε πρώτους αιώνες, γιατί μετά ταύτα έπαυσε και στοιχειωδώς να υπάρχει η θρησκεία των ειδώλων, η οποία, όπως αποδείχθηκε, δεν αντέχει σε δύσκολες ιστορικές συνθήκες, είναι ξένα προς τη φύση της ο σταυρός και το μαρτύριο. Ακμάζει συνδεδεμένη με την δύναμη της εξουσίας, με την άνεση, τα συμπόσια, τα πανηγύρια, όπως είναι και το ήθος των θεών της. Η γραμματεία αυτή των Πατέρων δεν είναι επιθετική, αλλά α­μυντική· την προκάλεσαν οι σκληροί διωγμοί των Ρωμαίων αυτοκρατόρων εναντίον των Χριστιανών και οι αστήρικτες και συκοφαντικές κατηγο­ρίες εναντίον του Χριστού και του Ευαγγελίου ειδωλολατρών λογίων, όπως ο Κέλσος, ο Ιεροκλής και ο Πορφύριος.
Ο τελευταίος μάλιστα, μαθητής του Πλωτίνου, ασκητικός όπως ο διδάσκαλός του, αλλά λιγώτερο ανεκτικός και οικουμενικός, εισήγαγε στο νεοπλατωνικό σύστη­μα τους αποθνήσκοντες θεούς της ελληνικής αρχαιότητος· μετέβαλε τον Νεοπλατωνισμό σε θρησκεία και ήλπιζε ότι θα ανακόψει την θριαμβευτική πορεία του Χριστιανισμού, όπως επεχείρησε μισό αιώ­να αργότερα με δυναμικά μέσα ο Ιουλιανός. Έχει εκφρασθή η γνώμη ότι ίσως ο Πορφύριος να μην είναι ξένος προς την έκρηξη του τελευ­ταίου τρομερού αντιχριστιανικού διωγμού του Διοκλητιανού το 3036. Μπορεί έτσι κανείς εύκολα να διακρίνει την γραμματεία αυτή σε δύο περιόδους· στην γραμματεία της περιόδου των διωγμών, όπου βασικώς εντάσσονται τα μαρτυρολόγια, οι απολογηταί συγγραφείς του δευτέρου αιώνος και οι αλεξανδρινοί συγγραφείς Κλήμης και Ωριγένης.
Στην δεύτερη μετά την κατάπαυση των διωγμών περίοδο, τους οποίους ανανέωσε για λίγα χρόνια ο Ιουλιανός, εντάσσονται σχε­τικά συγγράμματα μεγάλων Πατέρων και διδασκάλων, όπως του Μ. Αθανασίου, του Μ. Βασιλείου, του Γρηγορίου Θεολόγου, του Γρηγορίου Νύσσης, του Ιωάννου Χρυσοστόμου, του Επιφανίου Κύπρου, του Ευσεβίου Καισαρείας, ως και η έξοχη πραγματεία του Θεοδωρήτου Κύρου που μνημονεύσαμε. Οι μεγάλοι Γαζαίοι φιλόσοφοι και θεολόγοι του έκτου αιώνος Αινείας ο Σοφιστής, Ζαχαρίας Σχολαστικός και Προκόπιος Σοφιστής, τα αποδιδόμενα στον Διονύσιο Αρεοπαγί­τη συγγράμματα, ο Ιωάννης Φιλόπονος και άλλοι συγγραφείς, που χαρακτηρίζονται ως απολογηταί, ασχολούνται με τον φιλοσοφικό προβληματισμό που προκάλεσε ο Νεοπλατωνισμός και όχι με την θρησκεία των ειδώλων.
Μικρό κεφάλαιο, όπου συμπυκνωμένα απορ­ρίπτεται η πολυθεΐα, έχει περιλάβει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο γνωστό δογματικό του έργο «Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως» με τίτλο «Απόδειξις, ότι εις έστι Θεός και ου πολλοί»7. Δέ­κα αιώνες μετά τον Ιουλιανό το ουτοπικό του όραμα για την αναβίωση του δωδεκαθέου επανέλαβε ο γνωστός φιλόσοφος του Μυστρά Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, ο οποίος όμως δεν διέθετε κρατική εξου­σία για να επιβάλει με διωγμούς την αρχαία θρησκεία, πράγμα που θα έπραττε, αφού, όπως προκύπτει από τα διασωθέντα αποσπά­σματα του έργου του «Νόμων συγγραφή», προέβλεπε την θανατική ποινή για όσους θα ηρνούντο να προσκυνήσουν τα είδωλα. Δεν προ­κάλεσε πάντως μεγάλη γραμματειακή κίνηση και αντιπαράθεση, εκτός των σχετικών έργων του πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου8. Για τον Πλήθωνα Γεμιστό υπάρχει ειδική εισήγηση, όπως επίσης υπάρ­χουν ειδικές εισηγήσεις για ορισμένα συγγράμματα της παλαιάς γραμ­ματείας των πέντε πρώτων αιώνων, όπως για τα μαρτυρολόγια, για τους απολογητάς και για τους αγίους Γρηγόριο Θεολόγο και Κύριλ­λο Αλεξανδρείας.
Στα μαρτυρολόγια που έχουν διασωθή, όπου κατά κάποιο τρόπο διασώζονται τα πρακτικά της δίκης των μαρτύρων ή σχετικές διηγή­σεις και περιγραφές, διατυπώνεται έξοχη επιχειρηματολογία από τους υποψηφίους μάρτυρες εναντίον της πλάνης των ειδώλων και προ­βάλλεται η πίστη στον αληθινό Θεό. Οι απολογηταί του β' αιώνος, ειδωλολάτρες φιλόσοφοι προηγουμέ­νως, γνωρίζουν πολύ καλά την αρχαία γραμματεία, τα θετικά και αρ­νητικά στοιχεία του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Υποχρεωμένοι να α­μυνθούν για ασύστατες κατηγορίες αναιρούν όσα αποδίδονται στον Χριστιανισμό και συγχρόνως προβάλλουν τα αρνητικά στοιχεία ιδιαί­τερα της αρχαίας μυθολογίας και ειδωλολατρίας.

photographs14.jpg
Η αυστηρότητά τους έναντι του αρχαίου κόσμου ποικίλλει. είναι όμως κοινή και αστασίαστη η αρνητική στάση απέναντι στην ειδωλολατρία, την οποία άλλωστε απέρριψαν σχεδόν όλοι οι αρχαίοι σοφοί, των οποίων παραθέ­τουν τις μαρτυρίες. Συνέβαλαν πάντως πολύ στην ενίσχυση των δεσμών Χριστιανισμού και Ελληνισμού με το κύρος των ως φιλοσόφων και με τον εντοπισμό θετικών στοιχείων στην αρχαία ελληνική σκέψη. Του απολογητού Αριστείδη του Αθηναίου σώζεται η «Απολογία»9 που απηύθυνε προς τον αυτοκράτορα Αδριανό με ενδιαφέρουσες εκτι­μήσεις για τους ειδωλολάτρες, που τους διακρίνει σε τρεις ομάδες, στους Χαλδαίους, στους Έλληνες και στους Αιγυπτίους.
Ο Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς στις δύο «Απολογίες» του10, που τις απευθύ­νει στους αυτοκράτορες Αντωνίνο τον Ευσεβή και Μάρκο Αυρήλιο, αναφέρεται συν τοις άλλοις στην ανωτερότητα του Χριστιανισμού έναντι της ειδωλολατρίας. Με την θεωρία του για τον σπερματικό λόγο και την θετική αντιμετώπιση των αρχαίων φιλοσόφων, όπως του Πλάτωνος, ενίσχυσε την προσέγγιση Χριστιανισμού και Ελληνισμού. Υπάρχουν και απολεσθέντα συγγράμματά του απευθυνόμενα «Προς Έλληνας».
Ενδιαφέροντα είναι και αρκετά ψευδοϊουστίνια κείμενα τα οποία εγράφησαν ολίγα χρόνια μετά τον Ιουστίνο ή αργότερα α­πό απολογητάς που εκράτησαν την ανωνυμία τους με χαρακτηριστικούς τίτλους: «Λόγος προς Έλληνας»11, «Λόγος παραινετικός προς Έλληνας»12, «Ερωτήσεις χριστιανικαί προς Έλληνας»13, «Ερωτήσεις ελληνικαί προς Χριστιανούς»14 κ.ά. Ο Αθηναγόρας στο έργο του «Πρεσβεία περί Χριστιανών»15, που το απευθύνει στους αυτοκράτορες Μάρκο Αυρήλιο και Κόμμοδο, αναιρεί τις τρεις βασικές κατηγορίες εναντίον των Χριστιανών για αθεότητα, ανηθικότητα και ανθρωπο­φαγία, τις οποίες επιστρέφει εναντίον των ειδωλολατρών.
Ο Θεόφιλος Αντιοχείας στο έργο του «Προς Αυτόλυκον»16 παρουσιάζει τον Χριστιανισμό ως την μόνη ασφαλή οδό προς την θεογνωσία, παραβάλλει τους ψευδείς θεούς των ειδώλων με τον αληθινό Θεό και υπερασπί­ζεται το όνομα Χριστιανός, το οποίο εχλεύαζαν οι ειδωλολάτρες. Ο Τατιανός στο έργο του «Λόγος προς Έλληνας»17 είναι αυστηρός απέ­ναντι του Ελληνισμού γενικώς. συγκρίνει την αλήθεια της χριστια­νικής πίστεως με τις δοξασίες και τον βίο των ειδωλολατρών και προ­βάλλει την αρχαιότητα του Χριστιανισμού έναντι των φιλοσοφικών διδαγμάτων, θεωρώντας την Π. Διαθήκη ως χριστιανική βίβλο, όπως πράγματι είναι.
Η «Προς Διόγνητον»18 επιστολή έχει ελάχιστα στοι­χεία για τα είδωλα. Το σκληρότερο και αυστηρότερο κείμενο για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και για την ειδωλολατρία είναι το έργο του Ερμεία με τίτλο «Διασυρμός των έξω φιλοσόφων»19. Του απολογητού Κοδράτου20 το σχετικό έργο μνημονεύεται, αλλά δεν σώζεται. Οι δύο μεγάλοι Αλεξανδρινοί Θεολόγοι Κλήμης και Ωριγένης ενι­σχύουν το άνοιγμα προς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ακολουθώντας τους απολογητάς Ιουστίνο και Αθηναγόρα και προοδοποιώντας το έργο των μεγάλων Καππαδοκών θεολόγων και του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, είναι όμως αυστηροί και απόλυτοι στην απόρριψη της θρησκείας των ειδώλων. Το σχετικό υλικό ο Κλήμης το έχει συγκεν­τρώσει στο έργο του «Προτρεπτικός προς Έλληνας»21, όπου ελέγχει την ασέβεια και τον βίο των Εθνικών προβάλλοντας αντίστοιχα την θεοσέβεια και το ήθος των Χριστιανών, με εντυπωσιακό πλούτο παρα­θέσεων από την αρχαία γραμματεία. Σχετικό υλικό υπάρχει και στο έργο του «Στρωματείς»22.
Στον Κλήμεντα οφείλουμε την βασική θέση για την ενιαία πορεία, σε διαφορετικούς δρόμους, των Ιουδαίων και των Ελλήνων προς τον Χριστό. η φιλοσοφία παιδαγωγούσε τους Έλληνες και τους οδηγούσε στον Χριστό, όπως ο νόμος τους Εβραίους. Ανάμεσα στο πλήθος των πολυποίκιλων συγγραμμάτων του Ωριγένη σώζεται και το έργο «Κατά Κέλσου»23. Σ' αυτό αναιρεί ο με­γάλος θεολόγος το πολεμικό έργο που έγραψε ο ειδωλολάτρης λόγιος Κέλσος με τίτλο «Αληθής Λόγος» εναντίον του Χριστιανισμού, στο οποίο θέλει να αποκρούσει την άποψη του Ιουστίνου και των απο­λογητών περί του Χριστού ως θείου Λόγου και να αποδείξει ότι ο αληθής λόγος είναι ο ιδικός του, ο φιλοσοφικός. Εκτός από την αναίρεση των θέσεων του Κέλσου το έργο θεωρείται σημαντικό, γιατί μας διέσωσε το κείμενο του «Λόγου Αληθούς», το οποίο ακολουθεί κατά πόδας. διαφορετικά δεν θα το γνωρίζαμε, αφού δεν σώθηκε σε άλλες εκδόσεις.

14.09.2004.jpg
Ο «Λόγος Αληθής» του Κέλσου είναι το πρώτο συστηματι­κό αντιχριστιανικό έργο από της πλευράς του Εθνισμού, γι' αυτό και ο Ωριγένης αισθάνθηκε την ανάγκη να αναιρέσει, χαρίζοντας στον Χριστιανισμό ένα από τα βασικά απολογητικά έργα της αρχαιότητος. Την μετά τους διωγμούς δεύτερη περίοδο της αντιειδωλολατρικής γραμματείας εγκαινιάζει ο Μ. Αθανάσιος με το έργο του «Κατά Ελλήνων» ή «Κατά ειδώλων»24 σύμφωνα με άλλη γραφή. Ξαναδιαβάσα­με το έργο αυτό αυτές τις ημέρες και εντυπωσιασθήκαμε από την κα­θαρότητα της σκέψης, την συστηματικότητα της ανάπτυξης, την δύ­ναμη των επιχειρημάτων, την θεολογική συνέπεια και ακρίβεια του νεαρού θεολόγου και συγγραφέως, ο οποίος, όταν το έγραφε προ της αρειανικής έριδος (προ του 318), βρισκόταν στην ηλικία των είκοσι ετών.
Ανήκει στα καλύτερα ή ίσως είναι το καλύτερο σχετικό έργο της εκκλησιαστικής αρχαιότητος, αφού τα επίσης άριστα έργα του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας και του Θεοδωρήτου Κύρου έχουν διαφορετική δομή και σύνθεση, πολύτι­μα πάντως και αυτά, εφάμιλλα και ισάξια. Περιγράφει κατ' αρχήν πώς έφθασε το ανθρώπινο γένος στην ειδωλολατρία, που θεωρείται προϊόν και συνήγορος της αμαρτίας, και ελέγχει κατόπιν τις ηθικές παρεκτροπές των θεών που επηρεάζουν και την ηθική συμπεριφορά των ανθρώπων, στηριζόμενος σε όσα οι ποιηταί και οι λογογράφοι παραδίδουν.
Είναι αυστηρός αλλά αληθινός ο ισχυρισμός του κατά τον οποίο, «ει γαρ τις των παρ' αυτοίς λεγομένων θεών λάβοι τας πράξεις, ευρήσει μη μόνον ουκ είναι αυτούς θεούς, αλλά και των αν­θρώπων τους αισχίστους γεγονότας»25 Στη συνέχεια δείχνει ότι ο Θεός «ανελών την των εθνών ή ειδώλων αθεότητα»26 με την πολλαχού της Π. Διαθήκης απόρριψη και καταδίκη της, δεν άφησε το ανθρώπι­νο γένος να φέρεται άμοιρο της αληθινής θεογνωσίας.
Σ' αυτήν οδη­γούν με ασφάλεια, εκτός από την Αγία Γραφή, η ίδια η ανθρώπινη φύση, που έχει μέσα της και όχι έξω ή μακρυά την γνώση του Θεού, αλλά και ο θαυμαστός κόσμος της δημιουργίας, η παναρμόνια κτίση, ώστε να μην υπάρχει καμμία πρόφαση και δικαιολογία για τους ειδω­λολάτρες, διότι και γι' αυτούς υπάρχει μέσα στην ψυχή τους και έξω στον κόσμο της δημιουργίας ο δρόμος της γνώσεως του αληθινού Θεού. Πριν αναφερθούμε στους τρεις Καππαδόκες θεολόγους, που συνε­χίζουν την παράδοση των Αλεξανδρινών, πρέπει να μνημονεύσουμε τον πολυμαθή εκκλησιαστικό ιστορικό Ευσέβιο Καισαρείας, στενό φίλο και σύμβουλο του Μ. Κωνσταντίνου, στον οποίο (Μ. Κωνσταν­τίνο) οφείλεται η νίκη και ο θρίαμβος του σταυρού εναντίον της πλά­νης των ειδώλων.
Το θείας όντως εμπνεύσεως και παρακινήσεως απο­στολικό έργο του Μ. Κωνσταντίνου άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητος, εδημιούργησε την αληθινή, την χριστιανική Νέα Εποχή, την χριστιανική οικουμένη, την οποία τώρα προσπαθούν να παραμε­ρίσουν άλλες δυνάμεις με την παγκοσμιοποίηση της Νέας Εποχής, όχι του Χριστού, αλλά του Αντίχριστου, στην οποία υπάγονται και οι θορυβώδεις σύλλογοι και κινήσεις των πάσης φύσεως νεοειδωλολατρών.
Έτσι δικαιολογείται το μίσος και η απέχθειά τους εναντίον του μεγάλου αγίου βασιλέως και αποστόλου, ο οποίος πρώτος ανάμεσα σε όλους τους βασιλείς υπέταξε την βασιλική αλουργίδα, το κράτος, στο θέλημα του Θεού, και έκανε πραγματικότητα την επί γης βασιλεία του Θεού κατά την βυζαντινή χιλιετία. Μία σοβαρή παρά­λειψη του συνεδρίου μας είναι ότι απουσιάζει μία σχετική εισήγηση για το κοσμοϊστορικό έργο των αγίων θεοστέπτων και ισαποστόλων βασιλέων Κωνσταντίνου και Ελένης.
church-out.jpg
Ο Ευσέβιος Καισαρείας λοιπόν ετοίμασε περί το 303 ογκώδες σύγγραμμα «Κατά Πορφυρίου», αποτελούμενο από 25 βιβλία, για να απαντήσει στις κατηγορίες και συκοφαντίες του εθνικού λογίου. Δυσ­τυχώς το έργο χάθηκε, όπως χάθηκε και το έργο του Πορφυρίου, και ελάχιστα μόνο παραθέματα σώζονται στα κείμενα του Ιερωνύμου. Με άλλο έργο του απάντησε επίσης στον Ιεροκλή, έπαρχο της Βι­θυνίας κατά τον μεγάλο διωγμό του 303, ο οποίος μιμούμενος τον «Λόγο Αληθή» του Κέλσου συνέταξε έργο με τίτλο «Λόγος Φιλαλή­θης», όπου προέβαλλε κυρίως τον Απολλώνιο Τυανέα στη θέση του Χριστού.
Ο Ευσέβιος απήντησε με το μικρό δοκίμιό του «Προς τα του Ιεροκλέους εις Απολλώνιον τον Τυανέα»27. Σε απολεσθέν επίσης έργο του με τίτλο «Έλεγχος και Απολογία», που υπενθυμίζει πα­λαιότερο έργο του Διονυσίου Αλεξανδρείας, ανεσκεύαζε κατηγορίες εθνικών εναντίον του Χριστιανισμού. Το σπουδαιότερο όμως απολο­γητικό έργο του είναι η διλογία θα λέγαμε που φέρει τους τίτλους «Ευαγγελική Προπαρασκευή»28 και «Ευαγγελική Απόδειξις»29.
Στο πρώτο εξετάζονται όλα τα της πολυθεΐας των Ελλήνων και προ­βάλλεται η αρχαιότης και η ανωτερότης της θρησκείας της Π. Δια­θήκης, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ορθώς οι Έλληνες εγκα­τέλειψαν την πολυθεΐα και αποδέχθηκαν τον Χριστιανισμό. Απάντηση στις κατά του Χριστιανισμού κατηγορίες δίνει ο Ευσέβιος χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους φιλοσόφους της ελληνικής αρχαιότη­τος. Το δεύτερο βιβλίο, η «Ευαγγελική Απόδειξις», απευθύνεται προς τους Ιουδαίους, έχει όμως σχέση και με τους εθνικούς και την απαντώμενη σ' αυτούς υποτίμηση της Π. Διαθήκης, η οποία και σήμερα έντονα υποστηρίζεται από τους νεοειδωλολάτρες.
Ο Ευσέβιος υπο­στηρίζει ότι οι Χριστιανοί δεν εντάσσονται στον Ιουδαϊσμό, αλλά στην θρησκεία των πατριαρχών και των προφητών, όπου φωτίζεται και προαναγγέλλεται το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Του Μ. Βασιλείου το πιο γνωστό έργο είναι ο «Λόγος προς τους νέους όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων»30, όπου συνιστά επι­λεκτική χρήση της αρχαίας γραμματείας και ολοκληρωτική απόρρι­ψη των όσων παρουσιάζει περί των θεών.
Σημαντικές αναφορές στα είδωλα υπάρχουν και σε άλλα του έργα. Του αγίου Γρηγορίου Θεο­λόγου υπάρχουν οι δύο «Στηλιτευτικοί λόγοι κατά Ιουλιανού βασιλέως»31, στους οποίους αναφερθήκαμε. Του αγίου Γρηγορίου Νύσσης ο «Λόγος Κατηχητικός Μέγας»32 συχνά αναφέρεται με απολογητι­κή τάση στις δοξασίες των Εθνικών και των Ιουδαίων. Το μικρό έργο του επίσης «Προς Έλληνας εκ των κοινών εννοιών»33 αποσκοπεί να δείξει ότι η περί Αγίας Τριάδος χριστιανική διδασκαλία δεν καταλήγει σε πολυθεΐα, που είναι ασέβεια. Και εις άλλα έργα του υπάρ­χουν σχετικές αναφορές.
Του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου σχετικές είναι οι απολογητικές πραγματείες «Κατά Ιουδαίων και Ελλήνων»34 και «Εις Βαβύλαν κατά Ιουλιανού και Ελλήνων»35, ενώ σχετικές αναφορές υπάρχουν και εις άλλα έργα. Του Αγίου Κυρίλλου Αλε­ξανδρείας υπάρχει το έργο «Υπέρ της των Χριστιανών ευαγούς θρη­σκείας προς τα του εν αθέοις Ιουλιανού»36, για το οποίο θα ακουσθεί ειδική εισήγηση. Ο Θεοδώρητος τέλος, όπως ήδη μνημονεύσαμε, συν­έγραψε το έργο «Ελληνικών παθημάτων θεραπευτική»37, που θεω­ρείται ένα από τα καλύτερα και ίσως το καλύτερο απολογητικό έργο της αρχαιότητος, μολονότι εμείς θεωρούμε την εκτίμηση αυτή ότι ται­ριάζει περισσότερο στο έργο του Μ. Αθανασίου «Κατά Ελλήνων» ή «Κατά ειδώλων».
img_5600.jpg
Επίλογος
Σ' αυτό λοιπόν τό έργο εκτιμά ο Μ. Αθανάσιος ότι η θεοσέβεια και η γνώση του αληθινού Θεού δεν χρειάζεται τόσο πολύ την διδασκα­λία των ανθρώπων, γιατί αποκτάται μόνη της. Την ευρίσκει κανείς και μέσα στην Αγία Γραφή, όπως και στα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, με τα οποία καταλαβαίνει κανείς ότι η διδασκαλία του Ευ­αγγελίου δεν είναι ούτε ευτελής ούτε παράλογη, όπως χλευαστικά ισχυρίζονται οι ειδωλολάτρες, στρεφόμενοι ιδιαίτερα με μεγάλη πώρωση και αναισθησία εναντίον του Σταυρού του Χριστού. Δυστυχώς η χλεύη αυτή επαναλαμβάνεται και στις ημέρες μας από τους ποικίλους κύκλους των νεοειδωλολατρών.
Στα σχετικά συγγράμματά τους οι Πατέρες ελέγχουν την αμάθεια και την προκατάληψή τους, ώστε να μη κλονισθεί η πίστη των Χριστιανών, αλλά και να ακολουθήσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου όσοι εξακολουθούν να ζουν στην πλά­νη των ειδώλων ή να επιστρέψουν όσοι και στις ημέρες μας παρασύρον­ται από την εκμετάλλευση του πατριωτισμού και την μόδα της πολυθεΐας και πολυπολιτισμικότητας.
Η ειδωλολατρία είναι ανοησία και παραφροσύνη, γιατί αντί του κτίστη θεοποιεί τα κτίσματα, και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην έκλυση των ηθών και σε πάθη ατιμί­ας, όπως ο απόστολος Παύλος θεόπνευστα διεκήρυξε στο πρώτο κεφά­λαιο της «Προς Ρωμαίους» επιστολής. Ο Αντίχριστος επιχειρεί, αλλά δεν θα μπορέσει να ακυρώσει το έργο του Χριστού.
Πηγή: www.impantokratoros.gr


«Είδωλα και Ειδωλολατρία
στους Πατέρες της Εκκλησίας»
του πρωτ. Θεοδώρου Ζήση
Καθ. Θεολ. Σχολ. ΑΠΘ




Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Οι φιλόσοφοι ειδωλολάτρες και ο Μέγας Αντώνιος

3.jpg
Κάποτε λοιπόν δύο φιλόσοφοι ήλθαν προς αυτόν, ειδωλολάτρες, που νόμιζαν ότι μπορούν να ελέγξουν τον Αντώνιο. Ήταν στο όρος το έξω. Ο Αντώιος κατάλαβε ποιοί άνθρωποι είναι όταν τους είδε και εξήλθε προς αυτούς και είπε με διερμηνέα: "Γιατί τόσο πολύ κοπιάσατε να έλθετε, ω φιλόσοφοι, προς ανόητο άνθρωπο;"
Όταν είπαν αυτοί ότι δεν είναι ανόητος, αλλά και πολύ φρόνιμος, είπε προς αυτούς: "Αν μεν προς ανόητο ήλθατε, περιττός ο κόπος σας. Αν όμως θεωρείτε ότι είμαι φρόνιμος, να γίνετε όπως είμαι εγώ. Επειδή πρέπει να μιμούμαστε τα καλά. Και αν μεν εγώ ερχόμουν προς εσάς, τότε θα εμιμόμουν εσάς. Αν όμως εσείς (ήλθατε) προς εμένα, να γίνετε όπως εγώ. Επειδή είμαι Χριστιανός. Αυτοί θαυμάζοντας ανεχώρησαν επειδή έβλεπαν και τους δαίμονες να φοβούνται τον Αντώνιο.
Όταν άλλοι από αυτούς τον συνάντησαν προς το όρος το έξω και νόμισαν ότι θα τον χλευάσουν επειδή δεν είχε μάθει γράμματα, είπε προς αυτούς ο Αντώνιος: "Εσείς τι λέτε; Ποιό είναι πρώτο, ο νους ή τα γράμματα; και ποιό είναι αίτιο ποίου, ο νους των γραμμάτων, ή τα γράμματα του νου;"

Όταν αυτοί απάντησαν ότι πρώτος είναι ο νους και αυτός είναι ο εφευρέτης των γραμμάτων, τους είπε ο Αντώνιος: "Σε όποιον λοιπόν ο νους υγιαίνει, σε αυτόν δεν είναι αναγκαία τα γράμματα". Με αυτό και τους παρόντες και αυτούς εξέπληξε. Απήλθαν λοιπόν θαυμάζοντας, επειδή τόση πολλή σύνεση έβλεπαν σε αγράματο άνθρωπο. Και επειδή δεν είχε άγριο το ήθος, λόγω του ότι ανατράφηκε στο όρος και εκεί εγέρασε, αλλά ήταν γεμάτος χάρη και κοινωνικός. Και τον λόγο τον είχε νοστιμίσει με το θείο αλάτι, έτσι ώστε κανείς δεν τον φθονούσε, αλλά να χαίρονται με αυτόν, όλοι όσοι έρχονταν προς αυτόν.
23_%CA%E1%E8__%EF%E4%FC%ED_%E3%E9%E1_%C9_%CC_%C4%E9%EF%ED%F5%F3%DF%EF%F5.jpg
Μετά από αυτά έτυχε να έλθουν πάλι μερικοί από αυτούς. Κι ήταν από αυτούς που οι ειδωλολάτρες θεωρούσαν σοφούς. Και απαιτούσαν λόγο από αυτόν λόγο περί της πίστης μας στον Χριστό. Και επεχείρησαν να μιλήσουν για το κήρυγμα του Θείου Σταυρού και ήθελαν να χλευάσουν.
Ο Αντώνιος λυπήθηκε την άγνοιά τους, έλεγε με διερμηνέα, που καλώς διερμήνευε: "Τι είναι καλύτερο; Να ομολογούμε τον Σταυρό ή μοιχείες και δολοφονίες παιδιών να προσάπτετε σε αυτούς που ονομάζετε θεούς; Επειδή το πρώτο που λέμε εμείς είναι απόδειξη ανδρείας και γνώρισμα καταφρονήσεως θανάτου, ενώ τα δικά σας είναι ασέλγειας πάθη.
Έπειτα τι είναι καλύτερο να λέμε, ότι ο Λόγος του Θεού δεν μεταβλήθηκε, αλλά παραμένοντας ο Ίδιος, για την σωτηρία και την ευεργεσία των ανθρώπων, έλαβε σώμα ανθρώπινο, έτσι ώστε να κοινωνήσει την ανθρώπινη φύση και να κάνει τους ανθρώπους να κοινωνήσουν την θεία και νοερή φύση, ή να εξομοιώνετε τον Θεό με άλογα ζώα, και για αυτό να σέβεστε τετράποδα κι ερπετά και ομοιώματα από ανθρώπους; Επειδή αυτά είναι τα σεβάσματα σε εσάς τους σοφούς.
Και πως τολμάτε να μας χλευάζετε εμάς επειδή λέμε ότι ο Χριστός φανερώθηκε σαν άνθρωπος, όταν εσείς λέτε ότι η ψυχή χωρίστηκε από τον ουρανό, και λέτε ότι πλανήθηκε η ψυχή και έπεσε από την αψίδα των ουρανών σε σώμα, και μακάρι σε ανθρώπινο, και όχι και σε τετράποδα και σε ερπετά να έρχεται και να πέφτει. Επειδή η δική μας πίστη λέει την παρουσία του Χριστού λόγω της της σωτηρίας των ανθρώπων. Εσείς όμως πλανάσθε όταν λέτε για ψυχή αγέννητη (αδημιούργητη).
Και εμείς πιστεύουμε στο δυνατό και φιλάνθρωπο της Πρόνοιας, ότι και αυτό δεν ήταν αδύνατο στον Θεό, όμως εσείς, λέτε ότι η ψυχή είναι εικόνα του Νου, και της προσάπτετε πτώσεις και μυθολογείτε ότι είναι μεταβλητή. Και λοιπόν λόγω της ψυχής και τον νουν τον θεωρείτε τρεπτό. Επειδή όποια είναι...
Αρα λοιπόν είναι άξιος χλεύης τούτος (ο Σταυρός) ή μάλλον αυτά που καταργήθηκαν από αυτόν και αποδείχτηκαν αδύναμα; Επειδή και τούτο είναι αξιοθαύμαστο: ότι τα δικά σας ουδέποτε εδιώχθηκαν, αλλά σε κάθε πόλη τιμώνται από τους ανθρώπους, ενώ οι (πιστοί) του Χριστού διώκονται και περισσότερο τα δικά μας από τα δικά σας ανθούν και πληθαίνουν.

Και τα δικά σας, αν και τιμώνται και προφυλάσσονται, καταστρέφονται, αλλά η πίστη και διδασκαλία του Χριστού, αν και χλευάζεται από εσάς και πολλές φορές εδιώχθηκε από τους βασιλείς, έχει γεμίσει την οικουμένη. Επειδή πότε (άλλοτε) εξέλαμψε έτσι η θεογνωσία;
Και πότε φανερώθηκε έτσι η σωφροσύνη και η αρετή της παρθενίας; Και πότε περιφρονήθηκε έτσι ο θάνατος παρά τότε που πραγματοποιήθηκε ο Σταυρός του Χριστού; Για τούτο κανείς δεν αμφιβάλλει όταν βλέπει τους μάρτυρες για τον Χριστό να περιφρονούν τον θάνατο και όταν βλέπει τις παρθένες (μοναχές) της Εκκλησίας για τον Χριστό να φυλάνε καθαρά και αμόλυντα τα σώματα.


Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ












Όσο και αν διατείνονται οι «αρχαιολάτρες» ότι θέλουν να «αναστήσουν» τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και μαζί την «πατρώα θρησκεία», οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η ειδωλολατρία των προγόνων μας, δεν είχε τίποτε το στατικό και μόνιμο. Άλλος ήταν ο αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός, άλλος της Μεγάλης Ελλάδος, άλλος της Μακεδονίας και άλλος της Ηπείρου.
Διαφορετική ήταν η βίωση της θρησκείας στην Αθήνα, διαφορετική στην Σπάρτη, διαφορετική στην Ήπειρο, διαφορετική στην Κρήτη, διαφορετική στην Αρκαδία και διαφορετική στη Θράκη. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες.

Για όλα μιλάνε οι «αρχαιολάτρες» εκτός από τον πολιτισμό ποιας πόλης και ποιας χρονικής περιόδου προσπαθούν να αναβιώσουν. Επίσης δεν μας λένε ποια μορφή της αρχαίας θρησκείας, ποιας πόλης και ποιας εποχής θέλουν να αναστήσουν.
Όταν λένε «πατρώα θρησκεία», τι εννοούν;
Η θρησκεία των Ακαρνάνων ή των Δολόπων ή των Αγραίων, για παράδειγμα, δεν είναι «πατρώα θρησκεία»; Δεν ήταν πρόγονοί μας αυτοί; Η φανατική λατρεία της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδος από τους Έλληνες στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια δεν είναι και αυτή «πατρώα θρησκεία», αφού υπήρξε για αιώνες κυρίαρχη θρησκεία των προγόνων μας;
Ο μιθραϊσμός, η ηλιολατρία του Ιουλιανού και των ομοίων του, στα πρώτα βυζαντινά χρόνια δεν ήταν και αυτή «πατρώα θρησκεία»; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το πνευματικότερο την αρχαιοελληνική θρησκεία δεν υπήρξε επίσης προγονική θρησκεία;

Οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες» πολύ μικρή σχέση έχουν με την αρχαία Ελλάδα
. Καπηλεύονται ορισμένα επιλεκτικά στοιχεία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, όσα εξυπηρετούν τους στόχους τους, δηλαδή την εδραίωση του νεοαποκρυφιστικού παγανισμού. Απόδειξη ότι ουδέποτε αυτοί αναφέρονται στην αντιρρητική γραμματεία των αρχαίων συγγραφέων κατά της ειδωλολατρικής θρησκείας. Οι μονοθεΐζοντες σοφοί συγγραφείς Ξενοφάνης, Ηράκλειτος, Ευριπίδης, Πρωταγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης είναι τα «μαύρα πρόβατα» για τους νεοπαγανιστές, διότι οι μονοθεϊστικές αντιλήψεις τους θεωρούνται σαφώς αιρετικές, σε σχέση με την ειδωλολατρία που πρεσβεύουν!

Η επίθεση κατά της χριστιανικής πίστης


Κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εμφανίστηκαν δεκάδες οργανώσεις νεοπαγανιστών με εμφατικά ονόματα. Κυκλοφορεί πληθώρα «αρχαιολατρικών» περιοδικών, τα οποία κατέκλυσαν την αγορά. Φανατικοί «ελληνολάτρες» αναπτύσσουν τις απόψεις τους στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, δαιδαλώδεις ιστοσελίδες παγανιστικού περιεχομένου κατακλύζουν το διαδίκτυο, αμέτρητες εκδόσεις σχετικών βιβλίων γέμισαν τα ράφια και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Διάφορες «σχολές» και λέσχες «κατηχούν» και ενημερώνουν τους προσήλυτους στον παγανισμό. Οργανώνονται εκδρομές προσκυνηματικού χαρακτήρα σε τόπους ιερούς των αρχαίων και συμμετέχουν σε παγανιστικές εορτές. «Στολίζουμε» λένε, «τους βωμούς των προγόνων μας με άνθη και πύλινα γεμάτα προσφορές (όσπρια, γάλα, κρασί, μέλι) και αναθήματα» ( περ. Διιπετές 13 4/95,18).
Έχουν φτιάξει και τελετουργικό για τις παγανιστικές τελετές τους. Πολλά δρώμενα είναι κακέκτυπα χριστιανικών τελετουργιών. Επίσης έχουν συνθέσει ύμνους στους ψευτοθεούς τους, όπως ο μονότονος ύμνος της εορτής των «Πυρφορείων» «Δεύτε λάβετε φως ...», παρμένος από τον γνωστό αναστάσιμο ύμνο της Εκκλησίας μας!

Απαιτούν επίμονα να αναγνωρισθούν η θρησκεία τους και οι τελετές τους. Έχουν συγκροτήσει και την «εκκλησία» τους. Έχουν συγκροτήσει επίσης το «κοινό» (συνομοσπονδία) των διαφόρων αρχαιολατρικών παγανιστικών οργανώσεων, με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μέσω αυτού συμμετέχουν στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εθνικών Θρησκειών» το οποίο ιδρύθηκε στις 24-6-1998 στην Βίλνα της Λιθουανίας.

Οι «αρχαιολάτρες» αυτοαποκαλούνται «έλληνες». Μονοπωλούν δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα, την οποία επιχειρούν να αποστερήσουν από όλους τους μη παγανιστές. Τους χριστιανούς τους αποκαλούν ειρωνικά «ιουδαιοχριστιανούς», «εβραιογενείς εξουσιαστές» και «παραμυθολόγους του αποσυντεθέντος βυζαντινισμού». Τους προσάπτουν την κατηγορία ότι «οι αντιλήψεις των θρησκευτικών καθεστώτων των Ταλιμπάν, των Μουτζαχεντίν και του Ιράν δεν διαφέρουν από τις χριστιανικές ιδέες» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001).
Επίσης τόσο τους χριστιανούς όσο και όλους τους μονοθεϊστές τους αποκαλούν «γουρούνια» που κυλιούνται «πάνω στους ί-διους βόθρους με τα ίδια πάντοτε κόπρανα» (Διάλογος 16/99,11)! Τους κληρικούς τους αποκαλούν «εβραιόδουλους ρασοφόρους», «προσκυνημένους της Σιών» (περ. «Απολλώνειον Φως» Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 36), «εβραιόδουλους παυλιϊστές» («Ελευθεροτυπία» 26-10-1986), «στυγερούς πρωτογενίτσαρους ρασοφόρους» (Διιπετές. 13/95,15).
Όταν αναφέρονται στο θεό των Χριστιανών τον αποκαλούν «εβραίο ζηλότυπο τιμωρό Ιεχωβά», «βλοσυρό Θεό» και το Χριστό, σκωπτικά, «σχισματικό εβραίο ραβίνο Γιεσουά», «σημιτικής καταγωγής δικτατορίσκο του ουρανού» (Διιπετές. 4/93,6) και ότι αυτός «αποτελεί την πιο τραγική μορφή της ειδωλολατρίας, αφού ως άνθρωπος κατέληξε να λατρευτεί ως θεός». (Ε. Αταβύριος, Μεγαρ. Τύπος 1-10-95)!
Με ανάλογα επίθετα χαρακτηρίζουν τον απόστολο Παύλο και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Τους αποκαλούν «αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα», «εξ ανατολών ύαινες», «άγια ρεμάλια», «μελανειμονούντες» και «κοπρόψυχους» (Μεγαρ. Τύπος 17-9-95 και 8-10-95)! Την Εκκλησία μας αποκαλούν «Γιαχβική θεοκρατία» (περ. Δαυλός, τ. 240/2001) και «αδίστακτη πολιτική και οικονομική συντεχνία» (Ελλ. Φλόγα, 1/94,6). Το πιο αστείο από όλα είναι ότι αποκαλούν τους χριστιανούς, ούτε λίγο ούτε πολύ ...; ειδωλολάτρες, «λειψανολάτρες» και «οπαδούς» του πιο «χονδροειδούς φετιχισμού» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)!!!


Οι νεοπαγανιστές, ακόμη, απειλούν και φοβερίζουν την Εκκλησία μας ότι «σύντομα θα υπάρξει ξεκαθάρισμα λογαριασμών» για την μακραίωνη «τυραννική δουλεία που ασκεί στον ελληνισμό»! Δεν δέχονται κανενός είδους πολύτιμη υπηρεσία της Εκκλησία μας προς το Γένος και τη χαρακτηρίζουν ως το «σάβανο του Ελληνισμού» (Μεγαρικός Τύπος 30-4-87)!

Κάθε τι το χριστιανικό τους ερεθίζει επικίνδυνα και προσπαθούν να το γκρεμίσουν (περ. Δαυλός τ. 239/2001). Απαιτούν κατεδάφιση των χριστιανικών ναών σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων από τα ερείπια των αρχαιοελληνικών ιερών. Επιδιώκουν αλλαγή του συστήματος χρονολόγησης, επειδή έχει ως βάση το έτος γέννηση του Χριστού. Ήδη στα περιοδικά τους χρονολογούν από την πρώτη Ολυμπιάδα και από την γέννηση του Απολλωνίου Τυανέα! Ζητούν επίσης αλλαγή ονομασίας των μηνών και των ημερών της εβδομάδας.
Ζητούν το χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών ως χριστιανική κατήχηση και την αντικατάστασή του με την κατήχηση της «πατρώας θρησκείας», απαγόρευση στους κρατικούς λειτουργούς να συμμετέχουν σε θρησκευτικές τελετές της Εκκλησίας, διακοπή μισθοδοσίας του ορθόδοξου κλήρου από το κράτος και άλλα πολλά. Τέλος θέλουν να ζητήσει η Εκκλησία δημόσια συγνώμη για τα ...; «ανείπωτα εγκλήματά της» κατά του Ελληνισμού! Ακόμα και τα χριστιανικά ονόματά τους αλλάζουν με αρχαιοελληνικά. Δεν θέλουν τίποτε να τους θυμίζει την πίστη του Χριστού!

Το Βυζάντιο είναι γι' αυτούς «η πιο σκοτεινή και εφιαλτική περίοδος της ιστορίας» και δεν αναγνωρίζουν σε αυτό κανενός είδους πολιτισμικό επίτευγμα. Τονίζουν εμφαντικά πως «στην πνευματική παρακμή συντέλεσε καίρια η κυριαρχία της εβραϊκής αντιλήψεως της ζωής» (περ. «Απολλώνειον Φως» Ιανουάριος - Φεβρουάριος 1998, σελ. 35). Ολόκληρη η χριστιανική τέχνη (ποίηση, λογοτεχνία, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική, γλυπτική κ.λπ.) θεωρείται ως «έκτρωμα» και «πολιτισμική παρακμή» δίχως καμία αξία! Αποκαλούν δε τους σύγχρονους Έλληνες Χριστιανούς ως «βυζαντινόπληκτους ρωμιούς» (περ. Διιπετές, ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο)! Θέλουν όμως να αγνοούν εσκεμμένα (έχοντας το σκοπό τους), πως χάρη στο Βυζάντιο και το μεγάλο πολιτισμό του, διασώθηκε η αρχαιοελληνική μας κληρονομια

http://www.pame.gr/ekklisia-thriskeies/eidololatreia/paganismos.html

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Οι νεοπαγανιστές ευτελίζουν τελικά τον ίδιο τον Ελληνισμό.

007.jpg

Είναι ιδιαίτερα λυπηρό να προσπαθούν μερικοί νεοπαγανιστές να βάλουν εναντίον τού Χριστιανισμού. Ποιος θα το φανταζόταν ότι μετά 20 ολόκληρους αιώνες ζωής τού Χριστιανισμού, μετά την εξάπλωση τής διδασκαλίας τού Ευαγγελίου στο μεγαλύτερο τμήμα τής Οικουμένης, μετά την ιστορική συμπόρευση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, θα εμφανίζονταν στη σύγχρονη Ελλάδα μερικοί συμπατριώτες μας που εν ονόματι τού Ελληνισμού, τής ελληνικότητας και τής Ελλάδας θα στρέφονταν συλλήβδην εναντίον τής χριστιανικής θρησκείας, καλώντας σε επιστροφή στη λατρεία των ειδώλων, στην ειδωλολατρία, στον παγανισμό και στον πολυθεϊσμό!
Με κάποιες πρόσφατες νεοπαγανιστικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να χαμογελάσει πικρά για όσα λένε αυτοί οι νοσταλγοί ενός «θρησκευτικού αττικισμού» ή αν πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για τα ακραία αναχρονιστικά φαινόμενα ορισμένων φιλόδοξων αμαθών ή ημιμαθών, οι οποίοι μέσα σε ένα κλίμα σύγχυσης φρενών που παρατηρείται σε ορισμένες εκφάνσεις τής σύγχρονης ζωής εκλαμβάνουν τη χριστιανική πίστη ως εχθρό των διδαγμάτων, των αρχών και των αξιών τού Ελληνισμού.
Υπάρχουν δηλ. σήμερα, στις αρχές τού 21ου αιώνα, συμπατριώτες μας, ελάχιστοι ευτυχώς, μερικοί από τους οποίους αποτελούν γραφικές μάλλον φιγούρες, που υποστηρίζουν ότι εχθρός τού Ελληνισμού υπήρξε και είναι ακόμη και σήμερα ο Χριστιανισμός και ότι όποιος πιστεύει στις αξίες και τα ιδανικά τού Ελληνισμού είναι αυτομάτως αντίθετος προς τον Χριστιανισμό, που ως θρησκεία υπέσκαψε και έβλαψε τον Ελληνισμό!
Το αποκορύφωμα αυτής τής φαεινής «σύλληψης» είναι ότι η αποδοχή τού Ελληνισμού συνδέεται αυτομάτως με την απόρριψη τής χριστιανικής θρησκείας και ότι περαιτέρω προϋποθέτει επιστροφή στην αρχαία ελληνική θρησκεία, δηλ. επιστροφή σε μια πολυθεϊστική ανθρωπομορφική αντίληψη τού θείου, σε ό,τι είναι γνωστό ως «Δωδεκάθεο».
Πρόκειται για μια αντίληψη που πολιτισμικά για την πορεία τού Ελληνισμού συμπίπτει, στην πράξη, με το ναυτικό παράγγελμα «πίσω ολοταχώς»!
Αυτός ο φολκλορικός «ελληνισμός της χλαμύδας», όταν περνάει σε τελετές αναβίωσης τής αρχαίας λατρείας των Ολυμπίων θεών με ανάλογη ενδυμασία, ύμνους και σύμβολα (δάδες, θυσίες ζώων κ.τ.ό.), ταυτίζει ανεπίτρεπτα και ανιστόρητα τον Ελληνισμό με φαιδρές καταστάσεις.
Μπορεί μάλιστα να πάρει και τη μορφή κωμικοτραγικής πρόκλησης, όταν «ζητείται πίσω» ο Παρθενώνας, για να αποτελέσει τον επίσημο ναό τής νεοπαγανιστικής λατρείας!
Όσο αυτή η νεοπαγανιστική αντίληψη είναι απλώς μια ευφάνταστη σύλληψη μερικών αρνητών τής χριστιανικής διδασκαλίας, που τους κάνει αναχρονιστικούς νοσταλγούς τού αρχαίου κόσμου, ενός κόσμου που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, το θέμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Όταν όμως ταυτίζεται στο μυαλό κάποιων με την απόδοση τιμής προς τον Ελληνισμό και με την ανιστόρητη παραδοχή ότι Ελληνισμός και Χριστιανισμός υπήρξαν δύο αγεφύρωτα εχθρικοί κόσμοι, τότε πρόκειται για έμμονη ιδέα που καταλήγει σε επικίνδυνη έως ύποπτη πολιτισμική παραχάραξη μιας ιστορικής πραγματικότητας.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, δύο μεγάλα πολιτισμικά μεγέθη, που ξεκίνησαν πράγματι με σύγκρουση κατόρθωσαν να περάσουν ήδη από τους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους σε μια θαυμαστή, ιστορικά τεκμηριωμένη, συμπόρευση, η οποία στηρίχθηκε σε αναγνώριση τού συμπληρωματικού χαρακτήρα των δύο πολιτισμικών μεγεθών από τους ίδιους ανθρώπους, τους Έλληνες χριστιανούς.
Αυτό επιτεύχθηκε με πρωτοβουλία μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, οι οποίοι είχαν σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών και γνώριζαν εις βάθος τη σημασία των ελληνικών γραμμάτων, τής ελληνικής γλώσσας και τής ελληνικής σκέψης και οι οποίοι πίστευαν και δίδασκαν ότι ο Χριστιανός έχει πολλά να κερδίσει από τη μελέτη των ελληνικών κειμένων.
Η διδασκαλία περί αθανασίας τής ψυχής, καθώς και οι ηθικές αξίες που αναδύονταν μέσα από τα κείμενα των μεγάλων τραγωδών, ακόμη και μέσα από την ποίηση (μην ξεχνάμε πως ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ήταν και μεγάλος ποιητής) δεν διέφευγαν την προσοχή των Πατέρων που είναι γνωστό ότι γνώριζαν βαθιά την ελληνική φιλοσοφία, τη ρητορική και την ελληνική σκέψη και παιδεία γενικότερα.
Τιμούν και διδάσκονται οι Πατέρες από τον ορθό λόγο των αρχαίων Ελλήνων, ενώ προσπερνούν τη μυθολογία τους όσο αντανακλά τις ανθρώπινες αδυναμίες τού Δία ή της Ήρας ή διαφόρων μυθολογικών ηρώων.
Έτσι ένιωθαν, για να συνεχίσουμε την ιστορική περιπλάνηση, και ο Φώτιος και ο Αρέθας και ο Ευστάθιος, αυτές οι μεγάλες μορφές τής Εκκλησίας και των γραμμάτων τού Βυζαντίου, όταν μελετούσαν, παρέπεμπαν ή μιλούσαν για τους αρχαίους.
Και εκκλησιαστικοί άνδρες τού διαμετρήματος ενός Ευγένιου Βούλγαρη, ενός Νεόφυτου Δούκα, ενός Άνθιμου Γαζή ή ενός Κωνσταντίνου Οικονόμου ή ενός Νεόφυτου Βάμβα έτσι ένιωθαν όταν χρησιμοποιούσαν τα ελληνικά γράμματα και τα ελληνικά κείμενα για να συμβάλουν στον φωτισμό τού σκλαβωμένου Γένους.
Γι' αυτό είναι ιδιαίτερα λυπηρό και άδικο να προσπαθούν μερικοί, ελάχιστοι το ξαναλέω, νεοπαγανιστές να βάλουν εναντίον τού Χριστιανισμού εν ονόματι δήθεν τού Ελληνισμού!
Να αγνοούν μια ιστορική πραγματικότητα που πέρασε μέσα από την Παιδεία και την Εκπαίδευση των Ελλήνων, αυτή τής «αλληλοπεριχώρησης» Ελληνισμού και Χριστιανισμού, και να προβάλλουν ψευδοδιλλήματα που ξεπέρασε ο Ελληνισμός στον ιστορικό του βίο με ελάχιστες αποκλίσεις μερικών φανατικών ένθεν κακείθεν που όμως δεν επηρέασαν τη συμπόρευση.
Ας απομονωθούν αυτές οι φωνές και ας μην προβάλλονται από ανυποψίαστους υπεύθυνους τηλεοπτικών σταθμών, που στον βωμό τής θεαματικότητας αναζητούν πάσης μορφής «θέαμα».
Για τους γνωρίζοντες, όσοι αγαπάμε και έχουμε αγωνισθεί για τα ελληνικά γράμματα, τη διατήρηση και τη διάσωσή τους, υπάρχουν τόσα πεδία αγώνα για την ανάδειξη και αξιοποίηση των αρχών τού Ελληνικού πολιτισμού, ιδίως στον χώρο τής Ευρώπης που πρέπει να συνειδητοποιήσει τις πνευματικές ρίζες της, ώστε να μην περισσεύουν χρόνος και δυνάμεις για ψευδοκηρύγματα και ψευδοδιλλήματα τα οποία, αν βρουν σοβαρούς υποστηρικτές, ευτελίζουν τελικά τον ίδιο τον Ελληνισμό.


ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας