φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελλη Αυξεντίου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελλη Αυξεντίου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Η ευτυχία είναι μπροστά σου και μπροστά μου. Στα απλά και στα καθημερινά.




Λένε, πως η αναζήτηση της ευτυχίας είναι η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας. Μάλλον, γιατί την κυνηγάμε σε λάθος μέρη. Η ευτυχία δε βρίσκεται πουθενά αλλού παρά δίπλα σου. Δεν κρύβεται, ούτε μέσα στα χρήματα, ούτε στη δόξα, ούτε στα φώτα, ούτε στους κόλακες, ούτε στα δήθεν, στις ακριβές τσάντες, στα ακριβά παπούτσια, στα jet set και σε όλα τα συναφή.
Η ευτυχία είναι μπροστά σου και μπροστά μου. Στα απλά και στα καθημερινά. Στον ήλιο, στη θάλασσα, στα βουνά, στα δέντρα, στο φαγητό της μαμάς και της γιαγιάς, στις μυρωδιές τις σπιτικές, στη ζεστασιά των ανθρώπων, στα χέρια που σου σκούπισαν τα δάκρυα ενώ όλοι έλειπαν, στο πρόσωπο που έσκυψε να σου δώσει το φιλί της καληνύχτας.
Διαβάζω μια δήλωση του Θανάση Βέγγου, λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι. «Έπρεπε να γεράσω αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις και εσύ όσο μεγαλώνεις.»
Η ευτυχία βρίσκεται όταν μοιράζεσαι. Ακόμα και το τίποτα να μετατρέπεις σε πάντα. «Χιλιάδες κεριά μπορούν να ανάψουν από μόνο ένα κερί και η ζωή αυτού του κεριού δε θα μικρύνει. Όπως το κερί έτσι και η ευτυχία ποτέ δε μικραίνει όταν τη μοιράζεσαι αλλά πολλαπλασιάζεται.»
Ο Γιώργος και ο Στάθης, δημιούργησαν μια πλατφόρμα που φέρει το όνομα moirazomai.gr, η οποία συγκεντρώνει τις ανάγκες των ανθρώπων που χρειάζονται υποστήριξη και δίνει τη δυνατότητα σε όποιον θελήσει, να τις καλύψει άμεσα. Πριν από λίγες μέρες διάβασα μία ανάρτηση που έλεγε: «Η Βάφτιση του Δημήτρη χάρισε ζωή στον Εμμανουήλ». Ο Εμμανουήλ είναι 31 ετών. Έχει τη σπάνια νόσο του Chrohn και ελκώδη κολίτιδα. Πρόκειται για ένα σπάνιο συνδυασμό και αρκετά επικίνδυνο για την υγεία του, ο οποίος τον έχει καθηλώσει στο κρεβάτι κι από ένα συγκεκριμένο φάρμακο κρίνεται η ζωή του. Το σκεύασμα είναι ιδιαίτερα υψηλού κόστους, ο ίδιος είναι ανασφάλιστος και οι γονείς του αδυνατούσαν να τον στηρίξουν στο συγκεκριμένο «κομμάτι».
Δύο φίλοι, μέλη του moirazomai.gr, κάλυψαν την ανάγκη αυτή με αφορμή μία φιλική τους βάφτιση. Γιατί, τελικά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, με αξίες, αλληλεγγύη, ευαισθησία.
Όταν ήμασταν παιδιά, μάθαμε να μοιραζόμαστε τα πάντα χωρίς δεύτερη , τρίτη, τέταρτη, σκέψη. Μήπως ήρθε ο καιρός να αποκτήσουμε την αθωότητα που χάσαμε? Μήπως κάπου την ξεχάσαμε?
Το «μοιράζομαι» ήρθε για να μας κάνει και πάλι παιδιά, να γίνει η φωνή όλων αυτών που θέλουν να συνεισφέρουν, να στηρίξουν, να απλώσουν το χέρι και να αρπάξουν με δύναμη και αγάπη το χέρι ενός ανθρώπου που είναι δίπλα μας, ανάμεσα μας αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο.
Ήρθε η εποχή να μοιραστούμε και να πολλαπλασιάσουμε , αυτή την κυρία που λέγεται ευτυχία. Κάποιοι μπορεί να σκέφτεστε, ότι ο κόσμος που χρειάζεται τη δικιά μας στήριξη είναι πολύς. Να σας θυμίσω πως η Μητέρα Τερέζα κάποτε είπε: «Και εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε πως αυτό που κάνουμε είναι σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά ο ωκεανός θα ήταν μικρότερος αν έλειπε αυτή η σταγόνα.» Ας ρίξουμε λοιπόν και εμείς τη δική μας σταγόνα…

Ελλη Αυξεντίου



Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Μαθήματα ζωής. Ελλη Αυξεντίου





Με  την «καραμέλα» της κρίσης, σταματήσαμε να διαχωρίζουμε  τα πολύτιμα, από τα  ημιπολύτιμα…. Την ουσία από την επιφάνεια… Την αξία από τη σημασία…   Κάποιοι από μας εκεί έξω, αντί να σπάμε τ’ αδιέξοδα, και να δημιουργούμε   δρόμους, «πνιγόμαστε» στα χάπια και φτάνουμε στον τερματικό σταθμό,  αυτοκτονώντας…
Ενώ  κάποιοι, άλλοι,  δίνουν καθημερινή μάχη, για να κερδίσουν, αυτό που εμείς  έχουμε ως «δεδομένο» και το παραπετάμε…  Νέοι, γέροι, παιδιά…. παλεύουν,  για λίγη «πίστωση» χρόνου…. για λίγη παράταση…. για άλλη μια ευκαιρία, να δουν  τη ζωή με άλλο μάτι…. Να αναθεωρήσουν και ξαναζήσουν…
Πέρασαν 13  χρόνια από τότε… που ο «μικρός» ηλικιακά Αντρέας Βασιλείου, από την Κύπρο,   νοσούσε από λευχαιμία… έχρηζε άμεσης μεταμόσχευσης μυελού των οστών και  έπρεπε μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων εβδομάδων να βρει τον κατάλληλο ιστοσυμβατό  δότη για  μεταμόσχευση. Μετά από δημόσιες εκκλήσεις, που έκαναν οι γονείς  του, μέσω των ΜΜΕ, ξεκίνησε άμεσα μία απίστευτη κινητοποίηση για την εξεύρεση  ιστοσυμβατού δότη, με εθελοντική αιμοληψία.
Παρ’  όλο που οι πιθανότητες εξεύρεσης, δότη μηδαμινές, εντούτις  η αγάπη, η  θέληση, η αλληλεγγύη, κατάφεραν και νίκησαν τους αριθμούς… Όλος ο κόσμος έγινε  μια γροθιά, για το μικρό τότε Αντρέα… Ο μικρός «ήρωας» χειρουργήθηκε, στην  Αμερική,  για αλλογενούς μεταμόσχευση αρχέγονων κυττάρων μυελού των οστών  από ομφάλιο λώρο… (θεωρήθηκε προτιμότερη η συγκεκριμένη μέθοδος, από  μεταμόσχευση μυελού των οστών από μη συμβατό δότη)…  Χημειοθεραπείες,  απομόνωση, φόβος, αγωνία… μα η θέληση μεγάλη και η προσευχή συνεχής…
Λίγο  πριν, οι γονείς, επικοινώνησαν με το Γέροντα της Αγίας Μαρίνας, της Άνδρου, και  ζήτησαν την ευλογία της Αγίας… ο Γέροντας, ευχήθηκε, «η Αγία Μαρίνη να είναι  δίπλα, στο «μικρό μαχητή» στο χειρουργείο»…
Μετά  τις προκαθορισμένες, εξετάσεις ο Αντρέας, εισήλθε στο χειρουργείο… Λίγη ώρα  πριν, παρουσιάστηκε στο χειρουργό, μια γυναίκα, όπου  παρακάλεσε να  παρακολουθήσει την εγχείρηση, ως η προσωπική γιατρός του Αντρέα… Ο καθηγητής,   της απάντησε, πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος  ιατρός…. Η επιμονή όμως της γυναίκας άλλαξε τα δεδομένα… Άφησε τα στοιχεία της,  στη γραμματεία και εισήλθε στο χειρουργείο… Η γυναίκα επιστήμονας, όχι απλά  παρακολούθησε την επέμβαση, αλλά συμμετείχε κιόλας ενεργά… Αρκετές ήταν οι  στιγμές, που έδωσε και τις κατευθύνσεις, για το ποια θα έπρεπε να είναι η πορεία  της επέμβασης…
Ο  γιατρός του νοσοκομείου, του Χιούστον, ευχαρίστησε την ελληνίδα συνάδελφο του  και εξήλθε του χειρουργείου, προς ενημέρωση τη οικογενείας… «Όλα πήγαν πολύ  καλά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, πως είχατε μία τέτοια γιατρό και ήλθατε σε  μένα?» Οι γονείς του μικρού σάστισαν, και του απάντησαν πως δεν γνώριζαν τίποτα  απ’ όλα αυτά, αλλά κυρίως δεν είχαν φέρει καμία γιατρό… Ο χειρουργός  όμως,  επέμενε και τους είπε ότι όταν  βγήκε ο ίδιος από το χειρουργείο, η άγνωστη  γυναίκα, ήταν ακόμα μέσα με το μικρό και την υπόλοιπη ομάδα…
Έψαξαν, στους  διαδρόμους, προσπάθησαν να την βρουν σ’ όλο το νοσοκομείο, μα μάταια… Η «άγνωστη  Ελληνίδα ιατρός» είχε εξαφανισθεί… Όταν έψαξαν τα στοιχεία της, από τη  γραμματεία του νοσοκομείου, διαπίστωσαν έκπληκτοι, πως η «γιατρός» υπέγραψε με  το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).
Σήμερα ο  «μικρός» Αντρέας, μεγάλωσε και είναι 19 χρονών…. Δεν έγινε πιλότος, όπως  «δήλωνε» τότε στα κυπριακά κανάλια… Προς το παρών υπηρετεί, επάξια τη  στρατιωτική του θητεία και τον Ιούλιο, του 2014 απολύεται, και ονειρεύεται τη  μετέπειτα ζωή του… Μάλιστα το τελευταίο, διάστημα, ενώ ήθελε, να αποφεύγει τη  δημοσιότητα, τα κανάλια, για να ζήσει μια ήσυχη προσωπική ζωή, αποφάσισε να  αφήσει τους «εγωισμούς» στην άκρη και να βρεθεί και δημόσια στο πλευρό του  5χρονου Γιώργου Φιλιππίδη, που πάσχει από λευχαιμία… Άλλος ένας μικρός, που  μέχρι πρότινος έψαχνε και τηλεοπτικά για έναν άλλο δότη … Ο Αντρέας, ξέρει πως  είναι το αυτό το συναίσθημα γιατί έχει το ζήσει… Ξέρει να διαχωρίζει τα  πολύτιμα, από τα ημιπολύτιμα… Δίνει αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν,  αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν… Από 5 χρόνων έμαθε να παλεύει και να κερδίζει όχι  μόνο τη μάχη, αλλά και τον πόλεμο… Τα παιδιά που έχουν περάσει ή περνούν από  παιδικό καρκίνο, δεν έχουν καμία διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά… Μπορεί για ένα  αρκετό μεγάλο χρονικό διάστημα, να ταλαιπωρούνται, να χάνουν τα μαλλάκια τους,  να κάνουν εμετούς, να διακόπτουν  το σχολείο τους, τις δραστηριότητες τους,  μα στην επανένταξη τους, επιστρέφουν δριμύτεροι, γεμάτοι θέληση, περηφάνια  και  δίψα… και με πολλά, πολλά παράσημα από μια κυρία που λέγεται   ΖΩΗ….
Το  παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια, που πέρασαν ή περνούν   παιδικό καρκίνο…. (και είμαι σίγουρη πως θα βγουν νικητές)… Ο καρκίνος της  παιδικής ηλικίας, ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΑΘΕΙ… και οι «μικροί» μας φίλοι δεν  είναι τίποτα άλλο παρά αληθινοί ήρωες… πραγματικοί μαχητές ζωής….
Η  ζωή είναι πολύ πολύτιμη, γι’ αυτό, μάθε και εσύ  να παλεύεις, όπως  ακριβώς παλεύουν καθημερινά, σε χιλιάδες νοσοκομεία, σε όλο τον πλανήτη,  εκατομμύρια  παιδιά…. για να αποκτήσουν, αυτό που ΕΣΥ ο «αχάριστος», τόσο  απλά πετάς…   «Και ναι η ζωή ίσως να είναι και ένα ένδυμα… Όταν είναι  λερωμένο το καθαρίζουμε, όταν τρυπήσει το μπαλώνουμε, αλλά μένει κανείς ντυμένος  όσο πιο πολύ μπορεί…. Ο θάνατος προέρχεται μόνο από τη λήθη… Και ότι δε φόρεσες,  είναι ότι δεν πόθησες, ότι δεν πίστεψες, ότι δε ζήτησες»…. Και έτσι απλά   «ΖΗΣΕ»…

 Της ΕΛΛΗΣ  ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

 πηγή


Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Ζήσε το σήμερα. Η ζωή είναι πολύτιμη, κάποιοι παλεύουν γι’ αυτήν, μην την «κλωτσάς»



Ήτανε Τετάρτη βράδυ. «Βουλιαγμένη» στον καναπέ, περιτριγυρισμένη από χιλιάδες σκέψεις. Έχετε ένα νέο μήνυμα στο κινητό. Ανάγνωση; «Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για μένα, παλεύω για να ζήσω έστω και μια μέρα παραπάνω. Προσπαθώ να τον ρουφήξω, να περάσω όσο το δυνατό περισσότερες στιγμές μπορώ με τα παιδιά  μου».
Σάστισα, δάκρυσα, κόμπιασα. Πως να αντιδράσω; Τι να απαντήσω; Τι να πω; Οι λέξεις ξαφνικά έχασαν τη δύναμη τους. Διάβαζα το μήνυμα ξανά και ξανά. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω το λάθος. Κάτι δε θα διάβασα σωστά. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλο αυτό. Ήθελα να χωθώ στο κρεβάτι μου, να κλάψω, να ουρλιάξω, να κοιμηθώ, να κατεβάσω με ένα κουμπί το διακόπτη του νου και  να μη σκέφτομαι τίποτα. Παρακαλούσα το Θεό, να της δώσει κουράγιο, να αντέξει, να γίνει ένα θαύμα και να αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα.
Με ποια δύναμη, ένας άνθρωπος θα παλέψει από τη στιγμή που γνωρίζει, ότι σε λίγες μέρες θα ‘ρθει το τέλος. Η σιωπή!!!  
Πολλοί λένε πως ο θάνατος αποτελεί λύτρωση, γι’ αυτόν που πονά. Λύτρωση σε τι; Όταν  ξέρει ότι δε θα ξαναδεί τα παιδιά του; Ότι δε θα τα αγκαλιάσει ξανά; Ότι δεν θα τα φιλήσει;  Ότι δε θα τα δει να μεγαλώνουν; Ότι δε θα είναι δίπλα στη χαρά τους, στη λύπη τους; Στα λάθη τους; Στις επιτυχίες τους; Λύτρωση σε τι; Μπορεί να εξηγήσει κάποιος και σε μένα την αφελή, ποια ακριβώς είναι αυτή η λύτρωση;
 Για σκεφτείτε πόσο φτηνή ακούγεται, αυτή η περιβόητη λύτρωση του πόνου, όσο αφόρητος και να είναι, μπροστά στο θαύμα της ζωής και της αγάπης.
Είχε ξημερώσει. Κάθισα έξω στον ήλιο. Έπινα τον πρωινό καφέ μου και χάζευα τις αμυγδαλιές απέναντι. Σκέφτηκα πόσο ηλίθιοι είμαστε. Και εσύ και εγώ. 
 Αναβάλλουμε και ακυρώνουμε το καθετί για το αύριο χωρίς να ξέρουμε αν θα υπάρχει. Χανόμαστε στο μέλλον χωρίς να ζούμε το παρόν, μοναχά υπάρχουμε σ’ αυτό. Γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε, φωνάζουμε, τσακωνόμαστε, αγχωνόμαστε για ότι ασήμαντο και παρακάμπτουμε το σημαντικό. Τρέχουμε μέρα-νύχτα, αρρωσταίνουμε για κάτι ευρώ ανύπαρκτα, που στην ουσία αν το καλοσκεφτείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά χαρτιά. Μας κυρίευσε το χρήμα και η επιφάνεια ξεχνώντας την ουσία, την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, τη φιλία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. Όλα για το τίποτα. Για το πουκάμισο το αδειανό, όπως έγραψε και ο Σεφέρης. Μια ζωή άδεια, τόσο άδεια, που αντηχεί μόνο θόρυβος.. Ένας αντίλαλος μόνο που βροντοφωνάζει μόνο για σωτηρία και  για αληθινή λύτρωση.
Ζήσε το σήμερα. Η ζωή είναι πολύτιμη, κάποιοι παλεύουν γι’ αυτήν, μην την «κλωτσάς». Ξέχνα το αύριο, μπορεί και να μην υπάρξει ή μπορεί και να είναι μια άλλη μέρα.
Υστερόγραφο: Το συγκεκριμένο μήνυμα, σε μένα προσωπικά άλλαξε την κοσμοθεωρία, ελπίζω και τη δικιά σου.

ΕΛΛΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Νέοι, γέροι, παιδιά…. παλεύουν, για λίγη «πίστωση» χρόνου…. για λίγη παράταση….





Με  την «καραμέλα» της κρίσης, σταματήσαμε να διαχωρίζουμε  τα πολύτιμα, από τα  ημιπολύτιμα…. Την ουσία από την επιφάνεια… Την αξία από τη σημασία…   Κάποιοι από μας εκεί έξω, αντί να σπάμε τ’ αδιέξοδα, και να δημιουργούμε   δρόμους, «πνιγόμαστε» στα χάπια και φτάνουμε στον τερματικό σταθμό,  αυτοκτονώντας…
Ενώ  κάποιοι, άλλοι,  δίνουν καθημερινή μάχη, για να κερδίσουν, αυτό που εμείς  έχουμε ως «δεδομένο» και το παραπετάμε…  Νέοι, γέροι, παιδιά…. παλεύουν,  για λίγη «πίστωση» χρόνου…. για λίγη παράταση…. για άλλη μια ευκαιρία, να δουν  τη ζωή με άλλο μάτι…. Να αναθεωρήσουν και ξαναζήσουν…
Πέρασαν 13  χρόνια από τότε… που ο «μικρός» ηλικιακά Αντρέας Βασιλείου, από την Κύπρο,   νοσούσε από λευχαιμία… έχρηζε άμεσης μεταμόσχευσης μυελού των οστών και  έπρεπε μέσα σε ένα διάστημα τεσσάρων εβδομάδων να βρει τον κατάλληλο ιστοσυμβατό  δότη για  μεταμόσχευση. Μετά από δημόσιες εκκλήσεις, που έκαναν οι γονείς  του, μέσω των ΜΜΕ, ξεκίνησε άμεσα μία απίστευτη κινητοποίηση για την εξεύρεση  ιστοσυμβατού δότη, με εθελοντική αιμοληψία.
Παρ’  όλο που οι πιθανότητες εξεύρεσης, δότη μηδαμινές, εντούτις  η αγάπη, η  θέληση, η αλληλεγγύη, κατάφεραν και νίκησαν τους αριθμούς… Όλος ο κόσμος έγινε  μια γροθιά, για το μικρό τότε Αντρέα… Ο μικρός «ήρωας» χειρουργήθηκε, στην  Αμερική,  για αλλογενούς μεταμόσχευση αρχέγονων κυττάρων μυελού των οστών  από ομφάλιο λώρο… (θεωρήθηκε προτιμότερη η συγκεκριμένη μέθοδος, από  μεταμόσχευση μυελού των οστών από μη συμβατό δότη)…  Χημειοθεραπείες,  απομόνωση, φόβος, αγωνία… μα η θέληση μεγάλη και η προσευχή συνεχής…
Λίγο  πριν, οι γονείς, επικοινώνησαν με το Γέροντα της Αγίας Μαρίνας, της Άνδρου, και  ζήτησαν την ευλογία της Αγίας… ο Γέροντας, ευχήθηκε, «η Αγία Μαρίνη να είναι  δίπλα, στο «μικρό μαχητή» στο χειρουργείο»…
Μετά  τις προκαθορισμένες, εξετάσεις ο Αντρέας, εισήλθε στο χειρουργείο… Λίγη ώρα  πριν, παρουσιάστηκε στο χειρουργό, μια γυναίκα, όπου  παρακάλεσε να  παρακολουθήσει την εγχείρηση, ως η προσωπική γιατρός του Αντρέα… Ο καθηγητής,   της απάντησε, πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος  ιατρός…. Η επιμονή όμως της γυναίκας άλλαξε τα δεδομένα… Άφησε τα στοιχεία της,  στη γραμματεία και εισήλθε στο χειρουργείο… Η γυναίκα επιστήμονας, όχι απλά  παρακολούθησε την επέμβαση, αλλά συμμετείχε κιόλας ενεργά… Αρκετές ήταν οι  στιγμές, που έδωσε και τις κατευθύνσεις, για το ποια θα έπρεπε να είναι η πορεία  της επέμβασης…
Ο  γιατρός του νοσοκομείου, του Χιούστον, ευχαρίστησε την ελληνίδα συνάδελφο του  και εξήλθε του χειρουργείου, προς ενημέρωση τη οικογενείας… «Όλα πήγαν πολύ  καλά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, πως είχατε μία τέτοια γιατρό και ήλθατε σε  μένα?» Οι γονείς του μικρού σάστισαν, και του απάντησαν πως δεν γνώριζαν τίποτα  απ’ όλα αυτά, αλλά κυρίως δεν είχαν φέρει καμία γιατρό… Ο χειρουργός  όμως,  επέμενε και τους είπε ότι όταν  βγήκε ο ίδιος από το χειρουργείο, η άγνωστη  γυναίκα, ήταν ακόμα μέσα με το μικρό και την υπόλοιπη ομάδα…
Έψαξαν, στους  διαδρόμους, προσπάθησαν να την βρουν σ’ όλο το νοσοκομείο, μα μάταια… Η «άγνωστη  Ελληνίδα ιατρός» είχε εξαφανισθεί… Όταν έψαξαν τα στοιχεία της, από τη  γραμματεία του νοσοκομείου, διαπίστωσαν έκπληκτοι, πως η «γιατρός» υπέγραψε με  το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).
Σήμερα ο  «μικρός» Αντρέας, μεγάλωσε και είναι 19 χρονών…. Δεν έγινε πιλότος, όπως  «δήλωνε» τότε στα κυπριακά κανάλια… Προς το παρών υπηρετεί, επάξια τη  στρατιωτική του θητεία και τον Ιούλιο, του 2014 απολύεται, και ονειρεύεται τη  μετέπειτα ζωή του… Μάλιστα το τελευταίο, διάστημα, ενώ ήθελε, να αποφεύγει τη  δημοσιότητα, τα κανάλια, για να ζήσει μια ήσυχη προσωπική ζωή, αποφάσισε να  αφήσει τους «εγωισμούς» στην άκρη και να βρεθεί και δημόσια στο πλευρό του  5χρονου Γιώργου Φιλιππίδη, που πάσχει από λευχαιμία… Άλλος ένας μικρός, που  μέχρι πρότινος έψαχνε και τηλεοπτικά για έναν άλλο δότη … Ο Αντρέας, ξέρει πως  είναι το αυτό το συναίσθημα γιατί έχει το ζήσει… Ξέρει να διαχωρίζει τα  πολύτιμα, από τα ημιπολύτιμα… Δίνει αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν,  αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν… Από 5 χρόνων έμαθε να παλεύει και να κερδίζει όχι  μόνο τη μάχη, αλλά και τον πόλεμο… Τα παιδιά που έχουν περάσει ή περνούν από  παιδικό καρκίνο, δεν έχουν καμία διαφορά με τα υπόλοιπα παιδιά… Μπορεί για ένα  αρκετό μεγάλο χρονικό διάστημα, να ταλαιπωρούνται, να χάνουν τα μαλλάκια τους,  να κάνουν εμετούς, να διακόπτουν  το σχολείο τους, τις δραστηριότητες τους,  μα στην επανένταξη τους, επιστρέφουν δριμύτεροι, γεμάτοι θέληση, περηφάνια  και  δίψα… και με πολλά, πολλά παράσημα από μια κυρία που λέγεται   ΖΩΗ….
Το  παρόν κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια, που πέρασαν ή περνούν   παιδικό καρκίνο…. (και είμαι σίγουρη πως θα βγουν νικητές)… Ο καρκίνος της  παιδικής ηλικίας, ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΑΘΕΙ… και οι «μικροί» μας φίλοι δεν  είναι τίποτα άλλο παρά αληθινοί ήρωες… πραγματικοί μαχητές ζωής….
Η  ζωή είναι πολύ πολύτιμη, γι’ αυτό, μάθε και εσύ  να παλεύεις, όπως  ακριβώς παλεύουν καθημερινά, σε χιλιάδες νοσοκομεία, σε όλο τον πλανήτη,  εκατομμύρια  παιδιά…. για να αποκτήσουν, αυτό που ΕΣΥ ο «αχάριστος», τόσο  απλά πετάς…   «Και ναι η ζωή ίσως να είναι και ένα ένδυμα… Όταν είναι  λερωμένο το καθαρίζουμε, όταν τρυπήσει το μπαλώνουμε, αλλά μένει κανείς ντυμένος  όσο πιο πολύ μπορεί…. Ο θάνατος προέρχεται μόνο από τη λήθη… Και ότι δε φόρεσες,  είναι ότι δεν πόθησες, ότι δεν πίστεψες, ότι δε ζήτησες»…. Και έτσι απλά   «ΖΗΣΕ»…


 Της ΕΛΛΗΣ  ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας