φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ - ΕΥΒΟΙΑ







imosdavid.jpg
Η ίδρυση και ανέγερση της Μονής, περί το έτος 1540, οφείλεται στον Όσιο Δαβίδ.
Νέος ακόμη στην ηλικία, επέτυχε την ανοικοδόμησή της σε υψόμετρο 500 περίπου μέτρων, κάτω από την σκέπη του Τελεθρίου όρους, ανάμεσα σε πυκνό δάσος πεύκων και ελάτων.
Ο Όσιος καταγόταν από τη Γαρδινίτζα. Νέος ακόμη έγινε μοναχός. Διετέλεσε ηγούμενος της Μονής Βαρνακόβης, ασκήτεψε στο Στείριον όρος και δοκιμάσθηκε από τον οθωμανό άρχοντα της Λιβαδειάς.                
 «Θείω οδηγηθείς Πνεύματι», πέρασε στην Εύβοια, όπου έκτισε Ναό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, σε σημείο όπου προϋπήρχε παλαιότερος Ναός, κοντά στο χωριό Ροβιές και «τελείαν συνεστήσατο Μονήν», στην οποίαν συνέρρευσαν σύντομα πολλοί μοναχοί.                     

http://eikonografos.com/album/albums/uploads/agioi/normal_dayid_o_en_eyboia1.jpg
                                                                        
 Η φήμη της αγιότητός του ξαπλώθηκε γρήγορα, έκανε πολλά θαύματα και πριν την οσιακή κοίμηση του      (1 Νοεμβρίου) πολλούς οδήγησε προς σωτηρία «μέγας φανείς εν λόγω και εργω».                                               
 Η Μονή, στα χρόνια του Βυζαντίου είχε τιμηθεί με Αυτοκρατορικούς τίτλους, οι οποίοι δυστυχώς καταστρά-φηκαν κατά την πυρπόλησή της.                                                                                                                                Ακόμη, Πατριαρχικό σιγίλιο του 1638, επί Πατριάρχου Κυρίλλου, αναγνώριζε την Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική αξία της Μονής.
Κατά τη διάρκεια της επαναστάσεως του 1821, οι Μοναχοί βοήθησαν στον Αγώνα, με αποτέλεσμα νά προκαλέσουν την οργή των Τούρκων, οι οποίοι κατέστερψαν ολοσχερώς το Μοναστήρι, το οποίο ανακαινίσθηκε το 1877.
Σε απόσταση χιλιομέτρου βορείως της Μονής βρίσκεται το «Αγιονέρι». Κατά την παράδοση, ο Όσιος Δαβίδ χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και ανέβλησε καλό, άφθονο και ιαματικό νερό. 
Ακόμη, σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια στα νότια της Μονής, υπάρχει το «Ασκητήριο» του Οσίου Δαβίδ, ένα μικρό σπήλαιο σε βράχο, με το παρεκκλήσιο του Αγ. Χαραλάμπους.
Ημέρες δόξης και ανάπτυξης γνώρισε η Μονή στά χρόνια της Ηγουμενίας του μακαριστού Αρχιμ. Ιακώβου Τσαλίκη (1975-1991), ο οποίος άφησε φήμη και μνήμη οσίου ανδρός.
Πολλοί χριστιανοί από όλη την Ελλάδα, επισκέπτονται τή Μονή γιά να προσκυνήσουν τά Άγια λείψανα πολλών Αγίων και φυσικά του ιδρυτού της Οσίου Δαβίδ του Γέροντος.

 

Kι έτσι καθαρά ύψωνέ τα χέρια σου σε προσευχή

11040_1153846134708_1484328068_343405_5481724_n.jpg
Πριν υψώσουμε, λοιπόν, ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας βάλουμε αρχή μετάνοιας. Άλλωστε, επειδή με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές πράξεις, γι' αυτό ακριβώς έχει καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που προσφέρουν για την προσευχή, να τα εμποδίζει από την κακία και να τ' απομακρύνει από την αμαρτία.
Έτσι θα θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν' αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον, ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό ως συνηγόρους σου και ότι μ' αυτά θα Του προσφέρεις την πνευματική θυσία της προσευχής.
Γι' αυτό μην τα μολύνεις, μην τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια εμφανίσεως στο Θεό, με την τέλεση οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα σε προσευχή.
Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να υψώνεις χέρια άπλυτα προς τον Κύριο· το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα από αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι φοβερό και προκαλεί την οργή του Θεού.
Αλλά μόνο έτσι παροργίζουμε τον Πατέρα μας; Με πόσους τρόπους, αλήθεια, αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας!
Αναπολόγητοι θα είμαστε, αν ο Θεός λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που έχουμε στο νου μας, τις πονηρές επιθυμίες που έχουμε στην καρδιά μας, τις κατακρίσεις που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον πλησίον μας, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες, τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις κακότητες και τις αδικίες μας.
Λύπη μας προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και των φίλων μας. Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία.
Ασύνετα ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος πρόσταξε να τα περιφρονούμε. Αθεόφοβα καταριόμαστε τους αδελφούς μας, ενώ έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους εχθρούς μας.
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Ο Χριστιανισμός ένα συνεχές θαύμα

8031.jpg

Είναι ο χριστιανισμός μια θρησκευτική ιδεολογία;

Είναι ένα μάθημα και ένα σύστημα αληθειών που καλείται κανείς να το δεχτεί διανοητικά;

(Είναι ένα σύστημα ηθικών κανόνων που καλείται κανείς να εφαρμόσει σαν μια θεωρία;(

Είναι μετάδοση μιας διδασκαλίας ενός μαθήματος που ξεχωρίζει «θεωρητικά» την ορθοδοξία από κάποια άλλη χριστιανική ή μη χριστιανική διδασκαλία;

Ο χριστιανισμός δεν είναι ένα άσαρκο κατασκεύασμα. Δεν είναι μια θρησκεία, δηλαδή, ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά αποκάλυψη του Θεού: «Και ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός..» (Ιω. 1,14).

Ο χριστιανισμός, όπως μας τον παρουσιάζει ο ιστορικός της Καινής Διαθήκης, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, δεν είναι μια θεωρητική ανάπτυξη κάποιων ιδεών, αλλά ένα συνεχές θαύμα.

Η θεραπεία του Αινέα («ιάται σε Ιησούς ο Χριστός· ανάστηθι και στρώσον σεαυτώ»), η ανάσταση της Ταβιθά («Ταβιθά ανάστηθι») κατά την ακριβή μαρτυρία του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, η θεραπεία του Παραλυτικού («έγειρε, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει»).

Όπως η διδασκαλία του Χριστού ήταν μια αδιάκοπη μετάδοση ενός τρόπου ζωής, μιας εμπειρίας, έτσι και η ζωή του Χριστιανού, που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτή τη διδασκαλία και αυτόν τον τρόπο ζωής, είναι ένα διαρκές θαύμα. (Γι' αυτό, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, διδασκαλία και θαύμα, διδαχή και σημεία, που είναι τα θαύματα, συμπορεύονται αχώριστα.

Γι' αυτό και στην περίπτωση αυτή πραγματοποιείται η υπόσχεση του Χριστού προς τους μαθητές Του: «Σημεία δε τοις πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει· εν τω ονόματί μου δαιμόνια εκβάλουσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι· καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει· επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, και καλώς έξουσιν» (Μαρκ. 16,17-18).

(Α) Τι είναι όμως τα θαύματα για τα οποία γίνεται πολύς λόγος σήμερα; (Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; (Ρώτησα έναν ασκητή πριν από αρκετά χρόνια στην αγιορειτική πολιτεία και μου απήντησε χαρακτηριστικά : «Όλη η ζωή μου είναι ένα θαύμα. Θα ήθελα να έχω πάρα πολύ ώρα στη διάθεσή μου να σου διηγηθώ αμέτρητα σημεία της παρουσίας του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων».

(Τα θαύματα, τα οποία συναντούμε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας μας, με τις πρεσβείες των Αγίων, δεν είναι μία απλώς ανθρώπινη ενέργεια, αλλά ενέργεια του Θεού. (Όπως ο Θεός δίνει στον κάθε άνθρωπο χαρίσματα, ανάλογα με την δεκτικότητά του και με την κοινωνία που έχει μαζί Του, έτσι δίνει και στον Άγιο, το θεούμενο δηλαδή πρόσωπο, το χάρισμα της θαυματουργίας, αφού το πρόσωπο αυτό διαθέτει την κατά φύσιν φιλανθρωπία. (

Δηλαδή, όποιος διαθέτει ανιδιοτελή αγάπη, όποιος αγαπά το Θεό και συγχρόνως αγαπά και την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος και συμπάσχει για όλη την κτίση, λαμβάνει από το Θεό το χάρισμα των ιαμάτων.

b_1886_1058.jpg

(Τα θαύματα, ακόμη, μας υπενθυμίζουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν είναι για τους πιστούς, αλλά για τους απίστους, προκειμένου αυτοί να δουν την παρουσία του Θεού, να φωτιστεί ο νους τους, να έρθουν σε μετάνοια και σε αληθινή αυτογνωσία και να δεχθούν να συγκαταλεγούν στο μυστικό σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία μας.

Οι πιστοί δεν χρειάζονται τα θαύματα, που στη γλώσσα της Εκκλησίας μας ονομάζονται σημεία. Οι πιστοί διαθέτουν την εκ θεωρίας πίστη που είναι καρπός του φωτισμού του νου και της θέας του Θεού.(Οι άπιστοι και οι δύσπιστοι χρειάζονται θαύματα για να μπορέσουν να πιστέψουν.

Ο πολυσέβαστος και πολυαγαπητός Γέροντας Δοσίθεος Κανέλλος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Τατάρνης, σημειώνει τα εξής χαρακτηριστικά που του τα περιγράφει Ιερέας στην Πόλη και που τόσο γλαφυρά εξιστορεί στο γεμάτο συγκινήσεις βιβλίο του «Θέλω να πιώ όλο τον Βόσπορο»: "Ένας ήρθεν από το Ερζερούμ.

Είδε όραμα τον Άγιο Δημήτριο. Θα πας, του λέγει, στο τάδε μέρος και θα λουσθής τρεις φορές στο αγίασμά μου και θα θεραπευθής.

Ξεκίνησε απ' τα βάθη της Μικράς Ασίας, ήλθε, έπραξεν όπως του παρήγγειλεν ο Άγιος και έγινε καλά. Ήλθε με πατερίτσες και έφυγε πηδώντας.

Άφισε στον Άγιο τα δεκανίκια του".(Και συνεχίζει στον παπα-Δοσίθεο ο Πολίτης Ιερέας: "Δέκα πέντε χρόνια παπάς είμαι, άμα ένα όραμα δεν είδα. Αυτοί «λεγάμενοι» είναι, αλλόθρησκοι είναι, οράματα βλέπουν, όνειρα βλέπουν. Τι πράγματα είναι αυτά;"(Και του απαντά ο γέροντας Δοσίθεος : "Εμείς, πάτερ μου, βρισκόμαστε μέσα στην αλήθεια, κολυμπάμε μέσα στο θαύμα της Εκκλησίας. Δεν χρειαζόμαστε οράματα. Άμα ζης μέσα στο άπλετο φως, τι θα σε ωφελήση το φως ενός κεριού ή έστω μιας λαμπάδας; Αυτοί ζουν μέσα στα πηχτά σκοτάδια, εις το ψηλαφητόν σκότος.

Γι΄ αυτό τους δίδει ο Άγιος Θεός λίγο φως, κάποια οράματα, κάποια θαύματα. (- Αν είναι έτσι, καλά είναι ...", συμπλήρωσε ο Ιερέας. (Στο βιβλίο του, ακόμη, "Ορθόδοξος Πίστις και Ζωή", ο σεβαστός Γέροντας Δοσίθεος γράφει τα εξής χαρακτηριστικά, τα οποία πρέπει πάντοτε να έχουμε υπ' όψη μας, άν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε ορθόδοξα το μεγάλο θέμα των θαυμάτων, που και σήμερα γίνονται, αλλά πολλές φορές δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα δούμε με τα μάτια μας, λόγω των αμαρτιών μας και της απιστίας μας:(«Και ατυχώς (ή μάλλον δυστυχώς) δεν αρκούμεθα εις το παμμέγιστο θαύμα της Εκκλησίας, εις το θαύμα της δημιουργίας, εις το θαύμα της μεταβολής του άρτου και του οίνου εις Σώμα και Αίμα Χριστού.

Επιζητούμεν θαυματίδιά τινα εξιστώντα προς στιγμήν και λησμονούμενα τη επαύριον.(Ημείς, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί με πίστι βαθειά και ακράδαντη, δεν χρειαζόμεθα θαύματα για να πιστεύωμε. «Τα σημεία ου τοις πιστοίς αλλά τοις απίστοις και παχυτέροις» δηλαδή, «τα μεγάλα θαύματα δεν γίνονται για τους πιστούς, αλλά για τους απίστους και τους ανεγκέφαλους», λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος (Ομιλία ΛΕ' εις τον Ιωάννην).



vizantina.jpg

Και εις το ερώτημα «Τίνος ένεκεν σημεία ου γίνεται νυν;» απαντά ο αυτός Ιερός Πατήρ: «Ουχ ως πιστοίς αλλ' ως απίστοις εγίνετο τα σημεία, ίνα γίνωνται πιστοί. Ουχί ατιμάζοντος ημάς Θεού, αλλά τιμώντος εστί το συστείλαι την των σημείων επίδειξιν» δηλαδή, «τα μεγάλα θαύματα δεν γίνονται για τους πιστούς, αλλά για τους απίστους, ώστε να γίνουν πιστοί.

Δεν μας υποτιμά με αυτό ο Θεός, αλλά είναι ίδιον αυτού που μας τιμά. Να περιορίση την επίδειξι των μεγάλων θαυμάτων». (Και ταύτα ως απάντησις εις τους επιζητούντας καθημερινώς θαύματα, σημεία και τέρατα.».(

Β) Τι είναι τα θαύματα; (Πέρα από τα σημεία, όπως το χάρισμα των ιαμάτων που έχουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, γι' αυτό και τους αποδίδεται το ιδιαίτερο όνομα του θαυματουργού, υπάρχουν μεγαλύτερα χαρίσματα, που είναι κατά τον Αγιο Ιωάννη της Κλίμακος «υπέρτερα τούτων και απόκρυφα», π.χ. το χάρισμα της μετανοίας: όταν ένας άνθρωπος εγκαταλείπει την αμαρτία και έρχεται στη θεογνωσία.

Αυτός, λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι μεγαλύτερος από εκείνον που έχει αναστήσει νεκρούς.(Το χάρισμα της αγάπης, την οποία εξυμνεί ο Απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του (κεφ. 12, 31). Γιά τον Απόστολο αυτός που διαθέτει αγάπη ανιδιοτελή, αυτό το χάρισμα «ουδέποτε εκπίπτει» (Α΄ Κορινθίους κεφ.13, 8).

Γι' αυτό οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα τόνιζαν τόσο τη μετάνοια όσο και την προσφορά της αγάπης.(Μέσα στο ίδιο πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας μας, κινήθηκε και η Αγία Σοφία της Κλεισούρας, η οποία τιμάται ιδιαίτερα στην Ιερά Μητρόπολη Καστορίας και οι πιστοί προστρέχουν στη χάρη της και τη μεσιτεία της.(

Μετά από όλα όσα εκτέθηκαν παραπάνω φαίνεται περίτρανα, γιατί σήμερα, ενώ υπάρχει αφθονία του λόγου του Θεού, παρουσία πολλών βιβλίων, εκκλησιαστικών ραδιοφωνικών σταθμών, δεν μπορούμε να πείσουμε, παρ' όλες τις προσπάθειές μας, σε θέματα πίστεως, όπως και πάλι σημειώνει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, τον άνθρωπο της εποχής μας.

Διότι μας λείπει ο φωτισμός και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος· αυτό, δηλαδή, που είχαν οι Άγιοι. (Προσφέρουμε με ζήλο θεωρητικές αλήθειες, όχι όμως τον ζωντανό Χριστό, τη σαρκωμένη αλήθεια.

Γι' αυτό χρειάζεται στη ζωή μας να χρησιμοποιούμε, τη ζωή των Αγίων. Να μεταφέρουμε το πνεύμα τους, τον τρόπο ζωής, τον δικό τους αγιασμό, τη δική τους χάρη που πραγματικά θα αλλάξει την πορεία του κάθε ανθρώπου. (

Γιατί αυτό το οποίο χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος, ο κόσμος, η κοινωνία και ιδιαίτερα εμείς οι Νεοέλληνες είναι, όχι φιλοσοφικοί στοχασμοί ούτε ωραιολογίες και ηθικά κηρύγματα, αλλά τα αποστολικά γεγονότα.

Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος στη ζωή των Αγίων Αποστόλων, στη ζωή των Αγίων μας. Αυτό χρειαζόμαστε σήμερα ...

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

πηγή

Ρομφαία

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Λασπωμένο σκουλήκι... Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης







Χθες λούστηκα. Δοξασμένος ας είσαι Συ, Άσπιλε και Αμόλυντε Κύριε, που καταδέχεσαι να μας πλύνεις με το μυστήριο της εξομολογήσεως.
 Πόση ανακούφιση νοιώθω ύστερα από κάθε εξομολόγηση! Πόσοι δυστυχείς, όσοι δεν ξέρουν ακόμη αυτό το μοναδικό παυσίπονο. Χθες εξομολογήθηκα. Μα μήπως σήμερα είμαι άγιος; 
Δυστυχώς κάθε λεπτό έχει και τη δική του μαυρίλα. Ένα με παρηγορεί, ότι υπάρχει η βάσις, η ελπίδα στον Ιησού, η εκζήτηση του Ελέους Του.
 Τέτοιος ας μείνω για πάντα,έστω και αν είμαι τόσο άθλιος ηθοποιός, τόσο λασπωμένο σκουλήκι.


Μητροπολίτης Χαλκίδος
+ Νικόλαος Σελέντης

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

28 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ - Τι κι αν οι εχθροί ήταν πολλαπλάσιοι και είχαν καλύτερα όπλα;

Greece_40_042.jpg





Greece_40_035.jpg


ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ.ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ












Greece_40_034.jpg

Κάθε χρόνο τιμούμε την 28η Οκτωβρίου 1940, την ημέρα που γράφτηκε μία ακόμη χρυσή σελίδα της ένδοξης ιστορίας του Ελληνισμού.

Είναι η ημέρα που οι Έλληνες είπαν το "ΟΧΙ" στους Ιταλούς του Μουσολίνι και σε κάθε εχθρική επιβουλή εναντίον της πατρίδας.

Στις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου επαναλήφθηκε το "Μολών Λαβέ" του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, η απόφαση του Κων/νου Παλαιολόγου να πεθάνει μαχόμενος παρά να παραδώσει την Πόλη και το "Ελευθερία ή Θάνατος του" '21.

Προστέθηκε ένας ακόμη κρίκος στη μακραίωνη και αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια και παράδοσή μας.

Στη χώρα των Ηρώων παίχθηκε μία ακόμη σκηνή του αιώνιου έργου με θέμα την ελευθερία και πρωταγωνιστές τους Έλληνες.

Πολλοί τότε θεώρησαν το "ΟΧΙ" των Ελλήνων ως αποκοτιά και άσκοπη θυσία σε μια εποχή όπου οι δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας και των συμμάχων τους είχαν κυριαρχήσει σ' όλη σχεδόν την Ευρώπη.

Αλλά οι Έλληνες για άλλη μία φορά ήταν συνεπείς στη συνάντησή τους με τη γεμάτη αίμα και θυσίες ιστορία τους. Δε φοβήθηκαν τις σιδηρόφρακτες στρατιές των εχθρών και πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών.

Απέδειξαν ότι η ανθρώπινη ψυχή όταν είναι σταθερά προσανατολισμένη σε ηθικές αξίες κι όχι σε εφήμερες υλικές κατακτήσεις, μπορεί και ξεπερνά τους κινδύνους και τις δυσκολίες. Η ελευθερία δεν κερδίζεται με τα όπλα αλλά με της καρδιάς το πύρωμα.

Τι κι αν οι εχθροί ήταν πολλαπλάσιοι και είχαν καλύτερα όπλα;

Οι Έλληνες νίκησαν αποδεικνύοντας ότι η ιστορία δεν υπακούει στην κοινή λογική και δε γράφεται με αριθμούς αλλά με τη μεγαλοσύνη της ψυχής.

Οι Ευρωπαίοι και όλος ο κόσμος υποκλίνονται στο ελληνικό μεγαλείο και λένε χαρακτηριστικά: "Από τώρα και μπρος, οι γενιές που θα έρχονται, θα διδάσκονται ότι και πάλι οι λίγοι Έλληνες ξανάσωσαν με τις θυσίες τους τον ευρωπαϊκό πολιτισμόΚαι στο εξής, δεν θα λένε ότι οι Έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".

Κοντά στον απαράμιλλο ηρωισμό των πολεμιστών δεν πρέπει να λησμονούμε και την ηρωική Ελληνίδα που στάθηκε άξια κουβαλώντας εφόδια στο μέτωπο και προσφέροντας ανακούφιση στους τραυματίες.

Η πολυτραγουδισμένη Ελληνίδα μάνα ξενυχτούσε πλέκοντας μάλλινα για τα παιδιά της Ελλάδας και υπέμενε με περηφάνεια τους κινδύνους του πολέμου.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που γράφτηκε το έπος του '40 και είναι φυσικό ο χρόνος να επιδρά καταλυτικά στη μνήμη μας με αποτέλεσμα τα ιστορικά γεγονότα να ξεμακραίνουν και να χάνουν τη λάμψη τους.

Μπορεί, σήμερα το "ΟΧΙ" ν' ακούγεται εξασθενημένο και ο τυπικός εορτασμός της επετείου κάθε χρόνο να κουράζει.

Μπορεί όλοι οι λόγοι που εκφωνούνται ν' ακούγονται ως ανιαροί και ανούσιοι επειδή εμείς οι νεότεροι απολαμβάνουμε την ελευθερία χωρίς να έχουμε γευθεί στερήσεις, κακουχίες και σκλαβιά.

Το μήνυμα όμως της 28ης Οκτωβρίου ακόμη και σήμερα παραμένει διδακτικό, διαχρονικό και επίκαιρο: δε δικαιούμαστε να λησμονούμε αυτούς που με τη θυσία τους, μας έδειξαν το δρόμο της αρετής: ότι δηλαδή η ζωή έχει νόημα και αξία μόνο όταν τη ζούμε ελεύθεροι.

Οφείλουμε να συντηρούμε την ιστορική μας μνήμη αντιστεκόμενοι στη φθορά του χρόνου και τις "Σειρήνες" της καταναλωτικής εποχής μας.

Οφείλουμε να μελετούμε και να γνωρίζουμε την ιστορία μας ώστε να τεκμηριώνουμε τις απαντήσεις μας σ' αυτούς που την αμφισβητούν.

Οφείλουμε όχι μόνο με λόγια αλλά κυρίως με πράξεις να διαφυλάττουμε τις πολύτιμες παρακαταθήκες των παππούδων μας.

Να πράττουμε δηλαδή το καθήκον μας προς την πατρίδα και να υπερασπίζουμε καθημερινά τις ανθρώπινες αξίες βιώνοντας ουσιαστικά τις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας και της ομόνοιας.

Η 28η Οκτωβρίου είναι εορτή της ελευθερίας.

Σήμερα, λοιπόν ας αποδώσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους παππούδες μας αναλογιζόμενοι το μέγεθος της προσφοράς τους σε μας, τους νεότερους.

Ας κρατήσουμε τη θυσία τους σαν ακριβό φυλαχτό βαθιά μέσα στην καρδιά μας και σαν πολύτιμο μάθημα που δε βρίσκεται γραμμένο σε κάποιο βιβλίο αλλά χαραγμένο στη μνήμη μας.

Τιμή και δόξα πρέπει στους αντρειωμένους.


http://www.koufogiannis.freeservers.com/istoria13.htm




Greece_40_014.jpg








Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ' όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφισαν το θάνατο.."

Adolph Ηitler
(Από ομιλία του στο Reichstag στις 4 Μαΐου 1941)



Η λέξη ηρωϊσμός φοβάμαι οτι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας
για τη νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών, κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ, για την ανθρώπινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β' ΠΠ θα ήταν ακαθόριστη."

Winston Churchill (Παραφρασμένο από μια από τις ομιλίες του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 24 Απριλίου 1941)

Λυπάμαι επειδή γερνώ και δεν θα ζήσω πολύ για να ευχαριστήσω τους Έλληνες, των οποίων η αντίσταση ήταν αποφασιστική για το Β' ΠΠ."



JosephStalin
(Από μια ομιλία στο ραδιοσταθμό της Μόσχας στις 31 Ιανουαρίου 1943 μετά από τη νίκη του Stalingrad και τη συνθηκολόγηση της 6ης γερμανικής στρατιάς υπό τον στρατηγό Von Paulus).
Δεν θα ήταν υπερβολή να πω οτι η Ελλάδα ανέτρεψε τα σχέδια της Γερμανίας στην ολότητά τους και την ανάγκασε να αναβάλει την επίθεση στη Ρωσία για έξι εβδομάδες.
Αναρωτιόμαστε ποιά θα ήταν θέση της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς την Ελλάδα."

 Sir Harold Leofric George Alexander

(Βρετανός στρατηγός κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ -
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 1941)


"Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωϊκή αντίσταση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας."
 
Charles
de Gaul 
(Από μια ομιλία του στο γαλλικό Κοινοβούλιο μετά από το τέλος του Β' ΠΠ).

"Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης, ματωμένης αλλά ζωντανής Ευρώπης. Δεν ήταν ποτέ μια ήττα τόσο αξιότιμη για εκείνους που την υπέστησαν."
 
Maurice Schumann
Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας 1969-1973, μέλος της γαλλικής ακαδημίας 1974
(Από ένα μήνυμα που απηύθυνε από το BBC του Λονδίνου στους υποδουλωμένους λαούς της Ευρώπης στις 28 Απριλίου 1941, η ημέρα που ο Ηitler κατέλαβε την Αθήνα μετά από έξι μηνών πόλεμο ενάντια στο Μussolini και έξι εβδομάδες ενάντια στο Ηitler).

Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο στα στρατιωτικά και ότι πάντα μας περιμένουν εκπλήξεις."
Benito Mussolini

(Από ομιλία της 10/5/1941)

"Στην 28η Οκτωβρίου 1940 στην Ελλάδα δόθηκε μια προθεσμία τριών ωρών για να αποφασίσει σχετικά με τον πόλεμο ή την ειρήνη, αλλά ακόμα κι αν δίνονταν τρεις ημέρες ή τρεις εβδομάδες ή τρία έτη, η απάντηση θα ήταν η ίδια. Οι Έλληνες δίδαξαν την αξιοπρέπεια στο πέρασμα των αιώνων. Όταν όλος ο κόσμος έχασε την ελπίδα του, οι Έλληνες τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αήττητο του γερμανικού τέρατος, υψώνοντας απέναντι του το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας."



 Franklin
D
Roosevelt,
Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945

Η ηρωική προσπάθεια των Ελλήνων... Ενάντια στην επίθεση της Γερμανίας, αφού νίκησαν τόσο βροντερά τους Ιταλούς στην προσπάθειά τους να εισβάλουν
στο ελληνικό χώμα, γέμισε τις καρδιές των αμερικανών με ενθουσιασμό και κίνησε την συμπάθεια τους. 


 
















Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

1940...Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

aera-thumb-medium.jpg


Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και ο βοριάς σφύριζε μανιασμένα.
Μέσα σ' αυτή τη χιονοθύελλα, ένας στρατός προχωρούσε αποφασιστικά... σκαρφάλωνε σ' απότομες πλα­γιές...Κατέβαινε γκρεμούς...βάδιζε ασταμάτητα και κουβαλού­σε στη ράχη του μεγάλο φορτίο.
Ένα μικρό φαρμακείο, μια στρατιωτική κουβέρτα, ένα ζευγάρι κάλτσες, μια φανέλα. Αλλά και τ' όπλο του με την ξιφολόγχη και τα φυσίγγια... Παρ' όλο το βάρος, το χιόνι και τις λάσπες... συνέχιζε τη δύσκολη πορεία του και μόνο σαν έβρισκε κάποιο χάλασμα, ή κανένα προφυλαγμένο βράχο, σταμα­τούσε λίγο, για να ξεκουραστεί.
Μέσα σ' αυτές τις φοβερές συν­θήκες τα παλικάρια στον ιστορικό πό­λεμο του '40, έγραψαν αθάνατες σελίδες ηρωισμού και θυσίας, πάνω στα Βορειοηπειρωτικά βουνά.
Αυτοί οι ήρωες σκαρφάλωσαν στις κορυφές του Ιβάν, της Μοράβας... κι ήταν η νίκη τους θρίαμβος! Πολε­μούσαν με τις σιδηρόφρακτες στρατιές του εχθρού και... νικούσαν.
Μαζί με τον ένδοξο ελληνικό στρα­τό ήταν και κάποιος σεμνός λευίτης, ο π. Αλέξιος. Ο ευσεβής ιερέας τριγυρνούσε ανάμεσα στους στρατιώτες, πάντα ακούραστος.
Σαν αληθινός πατέρας προ­σπαθούσε συνεχώς να τους συμπαρα­στέκεται, να τους ενισχύει, να διατη­ρεί στις ψυχές τους άσβεστη τη φλό­γα της πίστης στον Θεό και της αγά­πης στην Πατρίδα.
Παντού ο π. Αλέξιος, ακόμα και στην πρώτη γραμμή. Εκεί, που οι αν­δρείοι πολεμιστές, ρίχνονταν στη μάχη με την ξιφολόγχη στα χέρια! Εκεί!
Έτσι και κείνο το πρωί ξεκίνησε ο π. Αλέξιος, να συναντήσει το λόχο, που είχε στρατοπεδεύσει ψηλά, σε μια απόμερη πλαγιά. Σε λίγες μέρες ε­τοιμαζόταν για τη μεγάλη του επίθεση. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και σε δυο βήματα απόσταση δε μπορούσες να διακρίνεις άνθρωπο.
-Που, θα πας, παππούλη; του φώ­ναξε ο Συνταγματάρχης. Θα χαθείς μέσα στα χιόνια.
-Έχω, παιδί μου, την Παναγιά μαζί μου, απάντησε. Κι έβγαλε από τ' αμπέχονο την εικόνα της Παναγιάς.
-Αύριο τα παιδιά θα ριχτούν στη μάχη. Πρέπει να τα ενισχύσω, με τη Χάρη του Θεού.
-Ο Θεός μαζί σου!
Ο ιερέας βάδιζε ώρες μέσα στα χιονοσκέπαστα, δύσβατα μονοπάτια. Τέλος έφτασε εκεί ψηλά, που στρα­τοπέδευε ο λόχος.
Τ' αντίσκηνα ήταν κρυμμένα κάτω από τα χιονισμένα δέντρα. Σήμανε σωστός συναγερμός, σαν τον αντίκρισαν οι στρατιώτες. Έ­τρεξαν, τον σήκωσαν στα χέρια και τον έφεραν στη σκηνή του λοχαγού.
-Πάτερ μου, φώναξε κατάπληκτος ο λοχαγός, πώς έφτασες ως εδώ πάνω;
-Μην ανησυχείς, παιδί μου, απά­ντησε ήρεμα ο π. Αλέξιος. Η Παναγιά με προστάτευσε.
Ο αξιωματικός θαύμασε την πίστη του σεβάσμιου ιερέα. Πολλές φορές στο Σύνταγμα, μιλούσαν γι' αυτή και για τα θαύματα, που ζούσαν κοντά του.
Λίγο αργότερα, συγκεντρώνεται όλος ο λόχος. Τους μιλάει μ' αγάπη και ενδυναμώνει το πατριωτικό τους αίσθημα.
«Σε σας έλαχε η μεγάλη τιμή, να υπερασπίζετε σήμερα τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας μας...».
Τους προετοιμάζει ακόμα για την αυριανή Θ. Λειτουργία και Θ. Κοινωνία. Τα παλικάρια αποθέτουν στα πόδια του Εσταυρωμένου ότι βάραινε τη νεανική τους ψυχή.
Την άλλη μέρα πρωί-πρωί, ετοι­μάζονται για το Ιερό Μυστήριο.
-Να πάμε στο ξέφωτο, λέει στο Λοχαγό ο π. Αλέξιος. Εκεί θα είμαστε ασφαλείς.
Ο αξιωματικός τρόμαξε.
-Όχι πάτερ μου, θα γίνουμε στόχος στα αεροπλάνα. Είναι πολύ επικίνδυνο. Να μείνουμε εδώ, ανάμεσα στ' αντί­σκηνα.
Όμως παράξενο, ο πατήρ Αλέξιος δεν υποχώρησε.
Άρχισε η Θ. Λειτουργία.
Πλησίαζε να τελειώσει. Λίγο πριν τα παλικάρια προσέλθουν στο Ποτήριο της Ζωής, φάνηκε στον ορίζοντα ένα σμήνος από εχθρικά αεροπλάνα.
«Θεέ μου», προσευχήθηκε σιωπηλά ο ιερέας, «πρόλαβε το κακό, μην πάρω στο λαιμό μου τόσα παλικάρια».
Τ' αεροπλάνα έφτασαν και άρχισαν μανιακά να βομβαρδίζουν τ' αντίσκηνα. Στο ξέφωτο απλώθηκε ένα λευκό σύν­νεφο, που σκέπασε τα πάντα. Τις στιγμές αγωνίας διαδέχτηκαν στιγμές χαράς
Ένας λόχος ολόκληρος γονατιστός προσευχόταν πάνω στο χιόνι. Τώρα ευχαριστούσε για την ανέλπιστη σω­τηρία του.
Ακόμα ευχαριστούσε θερμά τον Πλάστη και Πατέρα του για τον άγιο αυτό λευίτη που του 'χε στείλει, σαν θείο δώρο, για να του συμπαρασταθεί στις δύσκολες αυτές στιγμές του πο­λέμου.
Όταν απομακρύνθηκαν τ' αερο­πλάνα, η Θ. Λειτουργία συνεχίστηκε.
Με απέραντη ευγνωμοσύνη στον Θεό πλησιάζουν τα ηρωικά παλικάρια και κοινωνούν.
Σε λίγο θα χυθούν σαν λιοντάρια στον εχθρό και θα θριαμβεύσουν ακόμα μια φορά!!!
Πηγή: Η ζωή του παιδιού (Μ. ΑΝΘΙΜΟΥ)



http://ierosnaosagandreou.blogspot.com/

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Αγιος Δημήτριος (Ντιμίτρι Σαλούνσκι)



agios-dimitrios.jpg

Αναφέρουμε τον Άγιο Δημήτριο, που παρουσιάστηκε σε όνειρο στο Πσκώφ της Ρωσίας, τον Οκτώβριο του 1965. Το θαύμα αυτό δεν μπόρεσε να το σκεπάση εντελώς ούτε ο αθεΐστικος τύπος της Ρωσίας.

Αναγκάσθηκε να γράψη γι' αυτό, έστω στεγνά και παραμορφωμένα. Το παραθέτουμε εδώ, όπως ακριβώς είναι γραμμένο στο βιβλίο μας " ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ", που είναι μετάφραση επιστολής σταλμένης μέσα από τη Σοβιετική Ένωση ...
" Αγαπητοί μας,
Διαβάσαμε με συγκίνηση όλες τις λεπτομέρειες, πως βρέθηκαν στη νήσο του Αιγαίου Λέσβο τα λείψανα των Ελλήνων που μαρτύρησαν για το Χριστό. Εάν είναι δυνατόν στείλε μας την εικόνα (μικρή) του Αγίου και θαυματουργού Έλληνα μάρτυρος Ραφαήλ. Αυτά τα οποία μας γράφεις, ότι σχεδόν ολόκληρο το ελληνικό χωριό έβλεπε συχνά να τους παρουσιάζεται στον ύπνο τους ο ίδιος ο Άγιος και να τους προστάζη να σκάψουν, για να βρουν τα λείψανα τα δικά του και των μαρτυρησάντων μαζί του, μας προξένησαν μεγάλη εντύπωση.
Λέγαμε: - Μα είναι δυνατόν να παρουσιάζεται ο ίδιος ο Άγιος και μάλιστα σε αμαρτωλούς;
Μα πίστεψε μου, προτού περάσουν καν 7 ημέρες, τιμωρηθήκαμε για την ολιγοπιστία μας! Απο αδελφή μας, που μένει πλησίον του Πσκώφ, λάβαμε ένα γράμμα μαζί με αποκόμματα από τοπικές εφημερίδες. Και τώρα σας αντιγράφω από το γράμμα κατά λέξη:
 " Στις 26 του Οκτωβρίου αρχίσαμε προετοιμασίες για τους εορτασμούς της Οκτωβριανής Επαναστάσεως, γιατί θα έρχονταν πολλοί επίσημοι από διάφορα μέρη εδώ, για να επισκεφθούν τα μνημεία πεσόντων στον πόλεμο. Δουλέψαμε όλοι εθελοντικά και καθαρίσαμε τα ξηρά χόρτα και στρώσαμε τα δρομάκια με ψιλές πέτρες. Το βράδυ κοιμηθήκαμε στη λέσχη του χωριού, κάπου 45 γυναίκες, από τα γύρω χωριά. Πέσαμε σαν σκοτωμένες από την κούραση.
 Την νύκτα ξυπνά μια από μας και φωνάζει:
- Βοήθεια συντρόφισσες! Βλέπω εφιάλτες.
- Τι είδες: ρωτήσαμε όλες.
- Είδα ένα αστραφτερό νέο επάνω σε άλογο, που βάσταγε στα χέρια του ένα χρυσό ποτήρι. Ο καβαλάρης μου είπε:
- Κοίταξε αυτό το άγιο ποτήρι, που είναι γεμάτο με το αίμα του Χριστού, που θα σας φωτίση όλους και θα φέρει την αγάπη και ειρήνη.
Θέλησα να τον ρωτήσω: " Ποιός είσαι;" , μα δεν μπόρεσα.
Αλλά αυτός μου είπε:
" Να σκάψετε στο τάδε σημείο και θα μάθης ποιός είμαι!
Το όνειρο ήταν ολοφάνερο. Ύστερα ξαναπέσαμε να κοιμηθούμε. Αυτή τη φορά το ίδιο όνειρο είδαν 17 γυναίκες και κορίτσια  ( από αυτές 11 είναι κομματικά μέλη). Πάλι ο καβαλάρης! Πάλι το χρυσό ποτήρι, που έλαμπε στα χέρια του! Και πάλι πρόσταξε:
" Να σκάψετε εκεί, να μάθετε ποιός είμαι εγώ!!
Κάναμε συμβούλιο, Στην περιοχή μας δεν υπάρχει ούτε ένας παπάς. Σκεφθήκαμε να πάμε στο Λένινγκραντ. Πήγαμε. Αλλά παντού μας έκλεισαν τις πόρτες και μας κοροΐδεψαν, για τρελές και υστερικές. Τελικά κάποιος είπε να πάμε σε αρχαιολόγους. Πήγαμε. Αυτοί μας είπαν, πως μέχρι τώρα κανείς δεν έκαμε ανασκαφές βάσει ονείρων, και πως τα χρήματα του δημοσίου δεν είναι για πέταμα. Γυρίσμε απελπισμένες στο ξενοδοχείο μας. Στις 4 το πρωί, κτυπά το τηλέφωνο. Οι αρχαιολόγοι μας ζητούν! Με φωνές που τρέμουν, μας λέγουν να πάμε να τους ξαναβρούμε, με το πρώτο λεωφορείο. Ξαναπήγαμε. Αυτοί ήταν άνω κάτω. Είδαν το ίδιο όνειρο! Επάνω στο χρυσό ποτήρι ήταν η μορφή του Χριστού. Το πράγμα διαδόθηκε πλατιά Σχόλια στο τύπο, χλευασμοί, κοροϊδίες. Τα καταφέραμε όμως.
Έφυγε αποστολή από εργάτες και εθελοντές μαζί με αρχαιολόγους. Ύστερα από τρεις ημέρες βρέθηκαν τα πρώτα ερείπια. Ένα ολόκληρο συγκρότημα κάπου σαράντα εκκλησίες. Κάθε μέρα στον ύπνο τους όλοι έβλεπαν τον Άγιο καβαλάρη, που πρόσταζε:
- Σκάψτε! Σκάψτε! Σκάψτε!
Την τέταρτη νύκτα, όλοι κατόπιν συνεννοήσεως τον ρώτησαν:
- Ποίος είσαι;
Αγρίεψε ο Άγιος και φώναξε δυνατά:
- Μα δεν με ξέρετε; Είμαι ο ΝΤΙΜΙΤΡΙ ΣΑΛΟΥΝΣΚΙ ( ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ) και με έστειλε ο Χριστός κοντά σας, να σας φέρω και πάλι αγάπη και ειρήνη! Την 13 ημέρα, σκάβοντας, βρήκαμε επί τέλους τον μεγαλοπρεπή ναό του, την εικόνα του, καθώς και το Άγιο ποτήρι που βαστούσε στο χέρι ... Σάλος! Μεγάλος σάλος! Ως και ο τύπος έγραψε περί αυτού. Στεγανά όμως. Παραμορφωμένα. Αλλά όλοι μας τώρα ξέρουμε την αλήθεια ..."
 

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης...Η Άλωση της εθνικής μας ταυτότητας

HagiaSophia_mosaic.jpg

Στις 29 Μαίου κάθε χρόνο τιμούμε αυτούς που αγωνίσθηκαν και έπεσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος στα τείχη της Βασιλεύουσας το 1453. Θυμόμαστε την υπερήφανη απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ τον Πορθητή, μία απάντηση που έρχεται να προστεθεί στη χορεία των πολλών ΟΧΙ του Ελληνισμού. Και διδασκόμαστε από τα γεγονότα μετά την Άλωση. Για να γίνει η Ιστορία δίδαγμα για το παρόν και το μέλλον πρέπει να μαθαίνουμε από τα παθήματα του Γένους και να αντλούμε δυνάμεις από τις ζωογόνες πηγές που κράτησαν όρθιους τους προγόνους μας. Που τους βοήθησαν να μην τουρκέψουν. Οι δυνάμεις αυτές, οι οποίες διατήρησαν την εθνική ταυτότητα και το αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων, ήσαν η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αγάπη για την Παιδεία και τα γράμματα, η Μεγάλη Ιδέα, η συνείδηση της συνέχειας και της διαχρονικότητας του Ελληνισμού, η αλληλεγγύη, ο θεσμός των κοινοτήτων, το εμπορικό μας δαιμόνιο. Όπως γράφει ο αείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν: «Κατά τη διάρκεια της δουλείας η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ο παράγοντας που διαφύλαξε τον Ελληνισμό. Αλλά και χωρίς την ηθική δύναμη του Ελληνισμού πιθανόν η Ορθοδοξία να είχε μαραζώσει» (στον επίλογο του βιβλίο του «Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία»).
tumblr_m30au7b0vE1ruo07wo1_1280.jpg
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι πνευματικές αυτές δυνάμεις, τα πολύτιμα εφόδια του Έθνους, πλήττονται και χλευάζονται από θορυβώδεις μειοψηφίες. Είτε στο όνομα του μαρξιστικού υλισμού, είτε χάριν της αποτυχημένης σε όλη την Ευρώπη πολυπολιτισμικότητας, είτε στον βωμό μιας νεοφιλελεύθερης και ισοπεδωτικής παγκοσμιοποιήσεως, η Πίστη μας, η γλώσσα μας, η Ιστορία μας, οι παραδόσεις μας και το αγωνιστικό μας πνεύμα υπονομεύονται συστηματικά και μάλιστα στις διάφορες βαθμίδες της Παιδείας. Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών μας ανθίσταται, αλλά τα σχολικά βιβλία στις περισσότερες περιπτώσεις καλλιεργούν την αδιαφορία προς κάθε τι χριστιανικό και ελληνικό. Η Ιστορία γράφεται από αυτές τις μειοψηφίες με στόχο να μην δυσαρεστήσουμε τους Τούρκους. Για τα Θρησκευτικά γίνεται προσπάθεια να αποκοπούν από τη μάνα μας, την Ορθοδοξία, και να μετατραπούν σε έναν πολυπολιτισμικό χυλό που θα ονομάζεται «θρησκειολογικό μάθημα». Η γλώσσα των νέων μας αποτελείται από ένα φτωχό λεξιλόγιο. Ο θεσμός της οικογένειας χάνει την ιερότητά του και τείνει να αντικατασταθεί από σύμφωνα συμβιώσεως ατόμων διαφορετικού ή του ιδίου φύλου, τα οποία οδήγησαν άλλες κοινωνίες στον αλκοολισμό και στα ναρκωτικά. Η ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού αμφισβητείται από βιβλία και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, ενώ η τουρκολαγνεία επιβάλλεται μέσω τηλεοπτικών σειρών!
vizantio33.jpg
Μετά την Άλωση της Πόλης ο Ελληνισμός επιβίωσε με κρυφά και φανερά σχολειά, με Νεομάρτυρες, με κλεφταρματολούς. Σήμερα η αντίσταση στις εξωτερικές απειλές και στα σχέδια των νεογενιτσάρων γίνεται με θαυμαστό τρόπο από τη σιωπηλή πλειοψηφία. Εκεί που νομίζουν ορισμένοι ότι ο λαός καθεύδει ασχολούμενος με την καθημερινότητα, ακούεται βροντερή η φωνή του υπέρ της εθνικής μας αξιοπρέπειας, της πολιτιστικής μας ταυτότητας, των οσίων και ιερών. Με μαζικές διαμαρτυρίες αποτρέψαμε την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας. Αντιδράσαμε στην προσπάθεια διαγραφής της Ορθοδοξίας από τις αστυνομικές μας ταυτότητες και κατ' επέκτασιν από την εθνική μας ταυτότητα. Επιτύχαμε την απόσυρση ανιστόρητων βιβλίων που αθώωναν τους Οθωμανούς και τους Νεοτούρκους. Στηρίξαμε τα αδέλφια μας στην Κύπρο και μπόρεσαν να αντιτάξουν το ΟΧΙ τους στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν.
Μετά την Άλωση του 1453 από τους Τούρκους η Μεγάλη Ιδέα και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς ήταν το βάλσαμο που θεράπευε την εθνική μελαγχολία και έδινε μήνυμα ελπίδας στους υποδούλους. Σήμερα, σε εποχή ποικιλώνυμης κρίσης, ο αγώνας για τη διαφύλαξη της ελληνορθόδοξης ταυτότητας είναι απαραίτητος για να αποφύγουμε την εθνική κατάθλιψη.
Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων
πηγή
http://math-telos-agras.pblogs.gr/2013/05/h-alwsh-ths-ethnikhs-mas-taytothtas.html
tumblr_mbhvszrbCC1ruo07wo1_1280.jpg

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Η βιαστική προσευχή δεν έχει πνευματικό καρπό


proskinitari.jpg 
 

Σας ελέγχει η συνείδηση, επειδή κάνετε πολύ βιαστικά την προσευχή σας.

Και είναι εύλογο. Γιατί υπακούτε στον εχθρό; Εκείνος είναι που σας παρακινεί:
"Γρήγορα ...πιο γρήγορα ...". Η βιαστική προσευχή δεν έχει πνευματικό καρπό. Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στον εαυτό σας να μη βιάζεστε.
Να προσεύχεστε έτσι, ώστε ούτε μια λέξη να μην προφέρουν τα χείλη σας, που να μην την κατανοεί ο νους σας και να μην τη βιώνει η καρδιά σας.
Πρέπει να ριχθείτε σ' αυτόν τον αγώνα με αποφασιστικότητα στρατιωτική. Και όταν ο εχθρός σας ψιθυρίζει, "Κάνε τούτο ή εκείνο", εσείς να του αποκρίνεστε: "Ξέρω τί θα κάνω. Δεν σε χρειάζομαι. Φύγε από δω!".
Την ψυχή την τρέφει μόνο η προσευχή. Η δική σας προσευχή, όμως, είναι επιφανειακή, όχι ουσιαστική.
Γι ' αυτό η ψυχή σας μένει ανικανοποίητη, πεινασμένη ...

Ο Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ο παράδεισος,παιδί μου,μυρίζει πολύ καλύτερα.

481229_507908792599685_1315813865_n.jpg
Επειδή ήταν ακίνητος (Παπα-Τύχων) πια στο κρεβάτι,γιατί είχε παραδώσει σ΄αυτό τις λίγες του σωματικές δυνάμεις και δεν μπορούσε να σηκωθή να πάη στο Ναό του Τιμίου Σταυρού,όπου λειτουργούσε με ευλάβεια χρόνια ολόκληρα,μου ζήτησε να του φέρω τον Σταυρό από την Αγία Τράπεζα για παρηγοριά.΄Οταν είδε τον Σταυρό, γυάλισαν τα μάτια του και,αφού τον ασπάσθηκε με ευλάβεια,τον κρατούσε σφιχτά στο χέρι του με όλη την δύναμη που του είχε απομείνει.Είχα δέσει και ένα κλωνάρι βασιλικό στον Σταυρό και του έλεγα:
- Μυρίζει καλά , Γέροντα ;
-Εκείνος μου απαντούσε:
- Ο παράδεισος , παιδί μου,μυρίζει πολύ καλύτερα.
- Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του,είχα βγει έξω,για να του φέρω λίγο νερό. ΄Οταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του,με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
- Εσύ,ο ΄Αγιος Σέργιος είσαι ;
- ΄Οχι , Γέροντα , είμαι ο Παϊσιος.
- Τώρα,παιδί μου,ήταν εδώ η Παναγία , ο ΄Αγιος Σέργιος και ο ΄Αγιος Σεραφείμ.Που πήγαν;
Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
-Τί σου είπε η Παναγία :
-Θα περάση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
΄Ηταν απόγευμα,παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου,7 Σεπτεμβρίου 1968 και μετά από τρείς ημέρες,στις 10 Σεπτεμβρίου,αναπαύθηκε εν Κυρίω.
 Την προτελευταία ημέρα μου είχε πεί ο Γέροντας:
-Αύριο θα πεθάνω και θέλω να μην κοιμηθής,για να σε ευλογήσω.
Εγώ τον λυπόμουνα εκείνο το βράδυ,που κουραζόταν,γιατί συνέχεια τρείς ώρες είχε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι μου,με ευλογούσε και με ασπαζόταν για τελευταία φορά.Για να εκφράση και την ευγνωμοσύνη του για το λίγο νερό που του είχα δώσει στα τελευταία του,μου έλεγε :
- Γλυκό μου Παϊσιο,εμείς ,παιδί μου,θα έχουμε αγάπη εις αιώνας αιώνων η αγάπη είναι ακριβή η δική μας.Εσύ θα κάνης ευχή από εδώ,και εγώ θα κάνω από τον ουρανό. Πιστεύω ότι θα με ελεήση ο Θεός,γιατί εξήντα χρόνια,παιδί μου,καλόγηρος,συνέχεια έλεγα Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με.
- Εγώ θα λειτουργώ πια στον Παράδεισο.Εσύ να κάνης ευχή από εδώ,και εγώ θα έρχωμαι κάθε χρόνο να σε βλέπω.
.........
Είναι αλήθεια ότι εκείνες οι δέκα τελευταίες ημέρες,που παρέμεινα κοντά του,ήταν η μεγαλύτερη ευλογία του Θεού για μένα,γιατί βοηθήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά,αφού μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ζήσω λίγο από κοντά και να τον γνωρίσω καλύτερα.
................
Πέρασαν τρία χρόνια ολόκληρα,χωρίς να μου παρουσιασθή,και αυτό με έβαλε σε λογισμούς: "μήπως έσφαλα σε κάτι;" Μετά από τρία χρόνια μου έκανε την πρώτη του επίσκεψη.Εάν εννοούσε ο Γέροντας ότι το "....κάθε χρόνο " θα άρχιζε μετά από τα τρία χρόνια,αυτό με παρηγορεί,γιατί έτσι δεν ήμουν εγώ η αιτία σ΄αυτό το θέμα.
 Η πρώτη του λοιπόν φορά ήταν στις 1Ο Σεπτεμβρίου 1971,βράδυ,μετά το μεσονύκτιο.Ενώ έλεγα την ευχή,βλέπω ξαφνικά τον Γέροντα να μπαίνη στο κελλί! Πετάχθηκα και του έπιασα τα πόδια και τα φιλούσα με ευλάβεια.Δεν κατάλαβα όμως πως μου ξεγαντζώθηκε από τα χέρα μου και,καθώς έφευγε,τον είδα να μπαίνη στο Ναό και εξαφανίσθηκε.Φυσικά,τα χάνει κανείς εκείνη την ώρα,όταν συμβαίνουν τέτοια γεγονότα.Ούτε και μπορεί να τα εξηγήση αυτά με την λογική,γι΄αυτό και λέγονται θαύματα.
..............
Δεν ξέρω εάν είχε παρουσιασθή σε άλλον,πριν από την πρώτη αυτή επίσκεψη που μου έκανε.Στο κελλί μου πάντως είχε παρουσιασθή και σ΄έναν άγνωστο Μοναχό (πρώην Καρακαλληνό),στον Πατέρα Ανδρέα ,ως εξής:
- Είχε έρθει στο κελλί μου,για να τον εξυπηρετήσω σε κάτι που ήθελε.Φυσικά,ούτε με γνώριζε ούτε και εγώ τον γνώριζα.Περίμενε λοιπόν έξω από το κελλί μου,κάτω από την ελιά,γιατί νόμιζε ότι απουσιάζω.Εγώ ήμουν μέσα στο εργαστήρι και δεν ακουγόμουνα,γιατί βερνίκωνα εικονάκια.΄Οταν τελείωσα,έψαλα το ΄Αγιος ο Θεός και βγήκα έξω.Μόλις με είδε ο Πατήρ Ανδρέας,ξαφνιάστηκε και μου διηγήθηκε με θαυμασμό το εξής γεγονός:
" Ενώ περίμενα κάτω από την ελιά,είχαν κλείσει τα μάτια μου,αλλά τις αισθήσεις μου τις είχα.Βλέπω λοιπόν,έναν Γέροντα να βγαίνη από εκείνα τα δενδρολίβανα και να μου λέη :
- Ποιόν περιμένεις ;
Και εγώ του απάντησα :
- Τον Γέροντα Παϊσιο.
  Ο Γέροντας μου είπε:
- Εδώ είναι,και έδειχνε με το δάκτυλο προς το κελλί.
- "Εκείνη την στιγμή που έδειχνε,άκουσα να ψέλνης το ΄Αγιος ο Θεός και βγήκες έξω.Αυτός,Πάτερ Παϊσιε,θα είναι κανένας ΄Αγιος,γιατί τους καταλαβαίνω.΄Εχω ιδεί και άλλες φορές τέτοια " .
Τότε του διηγήθηκα μερικά για τον Γέροντα και του είπα ότι εκεί στα δενδρολίβανα είναι ο τάφος του.
........
  Νομίζω ότι από τα λίγα αυτά που ανέφερα και από τα λίγα που έγραψα γύρω από τη ζωή του σεβαστού Γέροντος,πολλά θα καταλάβουν όσοι έχουν εσωτερικά βιώματα.


  Γέροντος Παϊσίου 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας