φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

2011 ΕΥΧΕΣ - ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!


63641_1371089576103_1797672678_742522_4365200_n.jpg
Άλλος  ένας  χρόνος  πέρασε  γεμάτος  γεγονότα, αρετές, πάθη, αδυναμίες, αμαρτίες, καλοσύνες, εντάσεις...εναλλαγές  των  γεγονότων  που  χάραξαν  την  ζωή  του καθενός  μας...
Από  το  έτος που  μας  πέρασε, βγήκαμε  καλύτεροι, χειρότεροι, το  ίδιο, είμαστε  εμείς, γίναμε  άλλοι...
Γέμισαν  οι   γειτονιές  τις  μέρες  αυτές απο  παιδιά, που έλεγαν τα    κάλαντα, ίσως  ήταν  λιγότερα  από  πέρσι, περισσότερα  κανείς  δεν  ξέρει...
Είναι  η  ζωή  μας  γεμάτη  αντιφάσεις, άλλοι  κουράστηκαν, άλλοι μεγάλωσαν, άλλοι  είναι ακόμη νέοι...
Τα  πράγματα  σαφώς  είναι  πιο  δύσκολα  από  πέρσι, του  χρόνου  πως  θα  είναι  κανείς  μας δεν   γνωρίζει...
Μα  Συ  που  είσαι  πάνω  απ'όλα, ο  Ίδιος  που ήσουν  χθες, ο  Ίδιος  και   σήμερα  είσαι, μα  και  ο  Ίδιος  αύριο  πάλι  θα'σαι, νέα  χρονιά  ανατέλλει  τι  λες  μήπως  είναι  η  ώρα  η  δική  Σου... 
Το  πλοίο  αυτό  που  από  κυβερνήτη  Σε  αρνήθηκε, Συ  όμως  ποτέ  δεν  καταλόγισες κακό στους αρνητές σου,  μήπως είναι  καιρός  και  πάλι στιβαρά να το αναλάβεις...  
Θάλασσα  τα πάντα  κάναμε, μα  Συ  σαν  καπετάνιος  από  θάλασσες  γνωρίζεις, ανέλαβε  το  πλοίο  που  όλοι επιβάτες  ήμαστε  μη  τύχει...και  βουλιάξει.
Από  λόγια  και  ανθρώπινες ελπίδες...χορτάσαμε, Εσύ  μόνο  απομένεις, καιρός  Σου  ίσως  είναι  να  κοπιάσεις...
Έλα  λοιπόν  Χριστέ και...ανέλαβε!

                           Ευχόμαστε  χρόνια πολλά και  ευλογημένα
                            με  ομόνοια, σύννεση και  σωφροσύνη
40847_107139686010081_100001421517087_66948_2158382_n.jpg

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Χριστουγεννιάτικη ιστορία


_mg_7270.jpg

Το χιόνι στοιβαζόταν πυκνό όλο το απόγευμα ντύνοντας την ορεινή πολίχνη, που είχε κουρνιάσει στην απάνεμη πλαγιά του βουνού, στα λευκά. Μα ωστόσο ο παγωμένος αέρας σήμερα, παραμονή Χριστούγεννα, δεν της χαριζόταν καθόλου. Σάρωνε τις πλαγιές, στριμωχνόταν βουίζοντας στα σοκάκια, ξεχυνόταν γοργά στην απλωμένη κοιλάδα, πιστός στο ραντεβού του με τις άπειρες λευκές νυφούλες που, παιχνιδιάρες, άπιστες, ψυχρές, στριφογύριζαν αδιάκοπα,  λοξοδρομώντας απρόβλεπτα σε κάθε του ερωτικό άγγιγμα.
Τα Χριστούγεννα έρχονταν τυλιγμένα στην ομορφιά.
Κοντοστάθηκε μπρος στην κλειστή πόρτα. Τίναξε το χιόνι από πάνω του, ξερόβηξε και μπήκε. Με το άνοιγμα της πόρτας το χιόνι, σπρωγμένο απ' τον άνεμο, χύθηκε μέσα κι ανακάτεψε την πνιγηρή ατμόσφαιρα του καπηλειού κάνοντας όλους να γυρίσουν τα κεφάλια τους. Μα αυτός, χωρίς να καλησπερίσει, χωρίς να κοιτάξει κανένα, προχώρησε στη γωνιά του και σωριάστηκε βαρύς στην άδεια καρέκλα, γυρνώντας σχεδόν την πλάτη του σε όλους. Όμως δεν φάνηκε να πειράχτηκε ή να παραξενεύτηκε κανένας. Το γκαρσόνι μάλιστα, με το που τον είδε, έτρεξε αμέσως με το καραφάκι και το ποτήρι στο χέρι στο τραπέζι του.
Όλοι τον ήξεραν στη μικρή τους πόλη.
Το πικρό του δράμα το μοιράζονταν όλοι σιωπηλά. Η θλιβερή ζωή του μπαρμπα - Κοσμά ήταν μέρος της καθημερινής τους έγνοιας. Ήξεραν όλοι το μοναχικό γεράκο που τον εγκατέλειψε ο γιος του. Τον ήξεραν και τον συμπαθούσαν.
Ο προκομμένος του ήταν φευγάτος από χρόνια. Είχε δηλώσει ότι δεν θέλει καμμιά επικοινωνία. Ήθελε να 'ναι ελεύθερος. Χωρίς δεσμεύσεις. Ο γέρος πικράθηκε βαθιά. Του μήνυσε πως το σπίτι του θα 'ταν πάντα ανοιχτό. Να τον περιμένει. Κι από τότε η ζωή του έγινε όλη ένα δάκρυ, που απ' τα μάτια του έσταζε αδιάκοπα στην καρδιά.
Δεν έλεγε σε κανέναν τον πόνο του. Μα όλοι τον γνώριζαν. Κάθε μέρα κατέβαινε στο σταθμό. Την ώρα της άφιξης αυτός ήταν πάντα εκεί. Το σφύριγμα του τραίνου ανατάραζε μέσα του τρελλά την ελπίδα. Κάθε μέρα τα τραίνα έρχονταν και έφευγαν σφυρίζοντας δυνατά στον αέρα. Κι αυτός περίμενε ...;, περίμενε ...;
Και πιο πολύ τις μέρες τις καλές που όλοι χαίρονται, σαν σήμερα. Τότε δυνάμωνε η απαντοχή του, δυνάμωνε η ελπίδα του, δυνάμωνε  ο πόνος. Κι απόψε όλοι ήξεραν πως από 'κεί ερχόταν πάλι. Διπλά πικραμένος, διπλά απελπισμένος. Για μια φορά ακόμα θα κάμει μόνος του Χριστούγεννα.
Βυθισμένος στις μαύρες του αναμνήσεις άδειαζε σταγόνα - σταγόνα το ποτήρι του, πασχίζοντας μάταια να ρίξει φάρμακο στο φαρμάκι της καρδιάς του.
Η νύχτα προχώρησε. Το καπηλειό άδειαζε, μια και όλοι βιαζόντουσαν να γυρίσουν στα σπίτια τους για τη μεγάλη γιορτή. Έφυγε τελευταίος. Μα αντί να ανηφορίσει για το σπίτι του, τα βήματά του κατηφόρισαν ανεξήγητα ως το σταθμό. Γιατί πήγαινε εκεί; Ούτε που καταλάβαινε.
Οι αποβάθρες έρημες. Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν κουνιόταν εδώ. Το τελευταίο τραίνο είχε σφυρίξει εδώ και ώρες. Κάθισε σ' ένα παγκάκι. Το υπόστεγο τον προστάτευε απ' το χιόνι, μα όχι κι απ' τον άνεμο και το κρύο. Τυλίχτηκε στο χοντρό του παλτό. Ο βαθύς πόνος του έσχιζε την καρδιά.  Το μυαλό του θόλωνε. Δε νοιαζόταν πια για τίποτε. Η ώρα περνούσε, μα ο χρόνος έπαψε να υπάρχει γι 'αυτόν. Ώσπου ακούστηκαν κάποια βήματα δίπλα του. Ο παπάς κατέβαινε για τη νυχτερινή γιορτινή Λειτουργία. Τον είδε και απορημένος πλησίασε.
-         Μπαρμπα - Κοσμά, τέτοια ώρα τί κάνεις εδώ;
Δεν αποκρίθηκε. Δεν είχε όρεξη για κουβέντες. Η μορφή του σκοτείνιαζε απ' τη μελαγχολία.
-            Έλα στη  Λειτουργία απόψε, συνέχισε ο παπάς. Έτσι, να γλυκαθεί λιγάκι η ψυχή σου, μέρα που είναι.
-            Τράβα το δρόμο σου, παπά. Άσε με στο χάλι μου, είπε ανόρεχτα.
Ο παπάς επέμεινε. Μα ο γέρος έχασε την υπομονή του.
-            Φύγε, παπά. Τα 'παμε και τα ξανάπαμε αυτά. Ο Θεός σου δεν υπάρχει για μένα. Μη με κεντρίζεις περισσότερο, μέρα που είναι. Τράβα στη δουλειά σου, το καλό που σου θέλω.
-            Καλά λοιπόν, φεύγω. Μα η πόρτα θα 'ναι ανοιχτή, όποτε κι αν θελήσεις.
Ο παπάς έφυγε και ο γέρος έγειρε αποκαμωμένος στο παγκάκι. Έκλεισε τα μάτια του, μα πού ύπνος μ' αυτή την παγωνιά που έφτανε ως τα κόκκαλα.  Ο αβάσταχτος πόνος διαπερνούσε τα σώψυχά του σωρεύοντας κρυάδα στην καρδιά του.
Ολόμαυρη η παγωμένη νύχτα γύρω του. Θανατερό το κρύο σκοτάδι μέσα του. Ο κόσμος όλος, έξω και μέσα του, ένας τάφος. Έρημος, κρύος, σκοτεινός.
Ένοιωσε την απόλυτη μοναξιά. Βίωσε την πλέρια δυστυχία. Βούλιαξε στην έσχατη απόγνωση. Τί περισσότερο θα μπορούσε να' ναι η κόλαση;
-            Γιέ μου! βόγκηξε δυνατά και σωριάστηκε σαν το κουβάρι.
Ο άνεμος μούγκρισε δυνατά και ξανάφερε στ' αυτιά του ολόιδια τη φωνή του.
-            Γιέ μου!
Την πήγε μακριά και την ξανάφερε. Και βάλθηκε να κάνει το ίδιο ξανά και ξανά, λες και τον ευχαριστούσε να μαστιγώνει αλύπητα τ' αυτιά και την καρδιά του γέρου.
Μα όχι! Κάποιος φαίνεται να του μιλάει πραγματικά. Ακούει ξεκάθαρα μεσ' στου ανέμου τη βοή όχι τη δική του, μα κάποια άλλη, παράξενη φωνή.
-            Γιέ μου!
-            Ποιος είναι; αναρωτήθηκε. Μήπως ονειρευόταν;
Ποιος θα μπορούσε να τον φωνάζει γιο του; Έστρεψε τα κουρασμένα του βλέφαρα δώθε - κείθε. Μεσ' στη θολούρα του μυαλού του και της νύχτας αγνάντεψε μια ανάερη μορφή, που έσβηνε και φαινόταν σαν τις νιφάδες του χιονιού, που χόρευαν στον αέρα. Η απόκοσμη φωνή δεν έπαυε να αντηχεί σαν χάδι απαλό στ' αυτιά του. Μα τα θαμπά του μάτια δεν μπορούσαν ν' αντικρύσουν καθαρά τη μορφή που όλο ερχόταν κι έφευγε από μπροστά του.
Του φάνηκε αρχικά σα να 'ταν το πρόσωπο του συχωρεμένου του πατέρα. Μετά του φάνταζε σαν τη μορφή του παπά που του μίλησε νωρίτερα. Μα τέλος όλα ξεκαθάρισαν. Μπροστά του έλαμψε ολοκάθαρα του ίδιου του Χριστού το πρόσωπο, γλυκύτατο και ολοφώτεινο.
-            Πέθανα φαίνεται, σκέφτηκε. Βρίσκομαι σ' άλλο κόσμο πια!
-            Ολόκληρη ζωή σε περιμένω, γιέ μου. Γιατί δεν έρχεσαι κοντά μου; ακούστηκε ζεστή η θεϊκή φωνή.
     Ο γέρος τα χρειάστηκε.       
-            Κοντά σου εγώ; Μα πώς να' ρθώ; Διάλεξα την ελευθερία μου από σένα. Πώς να ξαναγυρίσω τώρα; Και πώς μαζί σου να λογαριαστώ;
-            Εσύ γι' αυτό ποθείς να 'ρθεί  κοντά σου το παιδί σου; Για να σου δώσει λογαριασμό;
-            Και βέβαια όχι! Ας ήτανε μονάχα να γυρίσει.
-            Αυτό συμβαίνει και σε μένα.  Μπορείς να με περιφρονείς, να μ' αγνοήσεις. Μα το δικαίωμα να σ' αγαπώ μπορείς να μου το πάρεις; Σε καρτερώ, θαρρείς, για να βγάλω το άχτι μου; Κοντά μου σε καλώ, γιατί σε λαχταράω, γιέ μου. Μόνο γι αυτό. Ο πόνος μου είναι βαθύς, όσο σε ξένα, μακρινά από μένα, μονοπάτια περπατάς. Πικρό το δάκρυ μου πίσω απ' το κάθε βήμα σου σταλάζει. Ολόκληρη ζωή κλαίω για σένα. Εσύ τουλάχιστον μπορείς να καταλάβεις  τί σημαίνει αυτό. Ό,τι περνάς εσύ από το γιο σου, περνώ από σένα και εγώ. Και σκέψου ακόμα, πως εσύ πονάς για ένα σου παιδί μονάχα, μα εγώ για αναρίθμητα.
Σα να 'πεσαν λέπια από τα μάτια του, σα να σκορπίστηκε ομίχλη απ' το μυαλό του, ξαφνικά κατάλαβε. Συνειδητοποίησε το δράμα του Θεού. Τον ασίγαστο πόνο Του για τα παιδιά Του. Την απροσμέτρητη λαχτάρα Του να τα μαζέψει όλα γύρω Του, στο πατρικό τους σπίτι. Για πρώτη φορά ένοιωσε πατέρα του Αυτόν, που ως τότε έβλεπε σαν ανελέητο αφεντικό. Η εμπειρία τον συντάραξε.
-            Σε νοιώθω, Θέ μου, πράγματι, μουρμούρισε. Πατέρας είμαι κι εγώ, φαντάζομαι τον πόνο σου. Μα δεν σε γνώριζα πριν. Πρώτη φορά σε ανταμώνω και μένω εκστατικός.
Η θεϊκή μορφή αχτινοβολούσε κύματα ζεστασιάς κι αγάπης που τύλιγαν το γέρικο κορμί σε μια ολόθερμη αγκαλιά. Η καρδιά του ζεστάθηκε. Δεν ένοιωθε καθόλου παγωνιά.
-            Έλα στο σπίτι μου και εκεί δεν θα σου λείψει τίποτα, είπε κι άρχισε η θεϊκή μορφή να χάνεται.
Μα σύγκαιρα ο αέρας γέμισε από το γλυκό ήχο της καμπάνας που σήμαινε Χριστούγεννα. Ο γέρος  ανασάλεψε ξυπνώντας απ' το μαγευτικό του όνειρο. Μα ήταν αλήθεια όνειρο;  Κι όμως δεν ένοιωθε το κρύο πια. Και η καρδιά του πέταγε σαν του μικρού παιδιού.
       Σηκώθηκε γρήγορα. Τα πόδια του ανάλαφρα τον έφεραν στην εκκλησιά. Ήταν μισογεμάτη κιόλας. Χρόνια είχε να δρασκελίσει το κατώφλι της. Έπιασε μια γωνιά. Το βλέμμα του πλανήθηκε ένα γύρο. Στάθηκε στις μεγάλες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας στο τέμπλο. Τους ένοιωσε δικούς του. Η καρδιά του αναγάλλιασε. Σαν τότε που έτρεχε παιδί  στην αγκαλιά της μάνας, του πατέρα του. Στη ζεστασιά του πατρικού σπιτιού του.
       Μα εκεί στο πλάι του, παραμπροστά, στη δεξιά κολόνα ακουμπισμένος, ένας γεροδεμένος άντρας, ώρα τώρα, τον παρατηρούσε επίμονα. Κάποια στιγμή ήρθε και στάθηκε κοντά του. Τον άγγιξε απαλά. Ο μπαρμπα - Κοσμάς γύρισε παραξενεμένος. Κοιτάχτηκαν λίγες στιγμές ακίνητοι. Και ξαφνικά ...;
-            Πατέρα!
-            Γιέ μου!
Αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Σηκώθηκε σούσουρο τριγύρω, ο παπάς πρόβαλε απορημένος το κεφάλι απ' την Ωραία Πύλη, η ψαλμωδία σχεδόν σταμάτησε.
-            Σ' έψαχνα,  πατέρα, στο σπίτι. Πού ήσουνα; ρωτούσε χαμηλόφωνα ο γιος.
Μα η φωνή του ευτυχισμένου γεράκου είχε πνιγεί μεσ' στους λυγμούς του. Τα μάτια του, θολά απ' τα δάκρυα, αναζήτησαν τη θεϊκή μορφή στην εικόνα του τέμπλου.
-            Θέ μου, δεν πρόλαβα να 'ρθώ στο σπίτι σου, κι όλα τα βρήκα.
Τί όμορφα εκείνα τα Χριστούγεννα! 
                                                    
   
π. Δημητρίου Μπόκου
                                                                                                                         Χριστούγεννα 2008

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

291313-_1_~1.JPG




...Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.
  • Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
  • Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον πού μετέβαλε τίς λύπες της γυναίκας σε χαρά.
  • Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον πού δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.
  • Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον πού έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «από τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).
  • Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον πού ή μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
  • Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, πού θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.
  • Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον πού έγινε αρχιερέας όπως ό Μελχισεδέκ (Έβρ. 5:10).
  • Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον πού πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.
  • Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον πού τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων»
    (Ματθ. 4:19)
  • Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον πού από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
  • Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.


Αγιος ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Διαμαρτυρία για την κάρτα του πολίτη σήμερα στο Σύνταγμα!

Σήμερα  έγινε  διαμαρτυρία  στο  Σύνταγμα  από  διάφορες Εκκλησιαστικές  οργανώσεις  ενάντια  στην  Κάρτα  του  πολίτη.
Ήμασταν  εκεί, μαζί  με  τις  εκατοντάδες  του  κόσμου  και  διαμαρτυρηθήκαμε  για  την  μη  παραλαβή  της  κάρτας  του  πολίτη.
Ήμασταν  εκεί  με  γνωστούς,  με  αγνώστους,  και   με  ήσυχο  και  κόσμιο  τρόπο  διαμαρτυρηθήκαμε  για  τα επερχόμενα  γεγονότα.
Ήμασταν  εκεί  ας  είχε  τόσο  κρύο λόγω  του  χθεσινού  χιονιού  που  έπεσε  ακόμη  και  σε  κεντρικά  σημεία  της  πρωτεύουσας.

Ήμασταν  εκεί παρά  την  στάση  εργασίας  που  κήρυξαν  τα  μέσα  μαζικής  μεταφοράς (τραίνα, λεωφορεία)  απο τις 10.00 εως 16.00!

Ήμασταν  εκεί  με  τους  νέους  με  τα  ηχηρά  συνθήματα  απέναντι  στην  Κάρτα  του  πολίτη.
Ήμασταν  εκεί  με  τους  γέρους  που αψήφησαν  το  κρύο  και  τον  κόπο  της  ηλικίας  που  ήρθαν  να  διαμαρτυρηθούν  και  αυτοί  με  την  κουρασμένη  περπατησιά  από  τα  χρόνια,  αλλά  με  την  γενναία  και  δυναμική  καρδιά  της  πείρας  και  της  γνώσης.
Ήμασταν  εκεί  με τους  οικογενειάρχες  που  ήρθαν  κι' αυτοί με τα παιδιά τους  να  δηλώσουν  το  παρόν.
Ήμασταν  εκεί  με  όλο  τον  κόσμο  που  δεν  είναι  κάπου  οργανωμένος, δεν  ξέρει  από  συνθήματα  και  πρακτικές,  ξέρει  όμως  να  οσμίζεται  τον  κίνδυνο, να αψηφά  ηλικία  και τα  βάσανα,να  ισοπεδώνει προσωπικές   θέσεις  και προσωπικά  αξιώματα και να  κατεβαίνει  σαν  μονάδα  στον δρόμο  να  ενωθεί  με  τις  άλλες  μονάδες  προκειμενου   να  διαμαρτυρηθεί  για  το  αυτονόητο δικαίωμα  στην  Ελευθερία   , δικαίωμα  στην  ατομική αλλά και συλλογική Ελευθερία, και  να  αρνηθεί  την  Κάρτα  της  νέας  εποχής, που  είναι  η  κάρτα  του  πολίτη.



 Υ.Γ φωτογραφίες  απο το  κινητό  μας

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ήταν Ανθρωπος.

  200577-pict21l.jpg

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν
σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα
δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο
πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν νΌ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

ΑλλΌ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, νΌ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ νΌ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι
χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

Πηγή: Ηλεκτρονικό Περιοδικό "Το Γράμμα", Τεύχος 100 (Δυστυχώς το τελευταίο), σελ. 14

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Κάρτα του Πολίτη και...Ριζοσπάστης


8089prisoner_ball.jpg
 
Να αποσυρθεί τώρα το σχέδιο για τη λεγόμενη «Κάρτα του Πολίτη» ζητά η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη». Υπογραμμίζει ότι θα αποτελέσει ιδιαίτερα σοβαρό και επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια του αστικού κράτους και άλλων για το φακέλωμα και έλεγχο των εργαζομένων. Οτι εντάσσεται στη γενικότερη κατασταλτική πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων των χωρών - μελών γι' αυτό και πρέπει να συναντήσει τη γενική λαϊκή κατακραυγή.
Η σχετική ανακοίνωση έχει ως εξής:
«H κυβέρνηση έδωσε πρόσφατα σε δημόσια διαβούλευση τις γενικές κατευθύνσεις για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της λεγόμενης "Κάρτας του Πολίτη". Η Κάρτα αυτή, εάν θεσπιστεί, θα αποτελέσει ένα νέο, ιδιαίτερα σοβαρό και επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια του αστικού κράτους, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για το φακέλωμα, τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Οπως προκύπτει από το ίδιο το κείμενο των γενικών κατευθύνσεων, η Κάρτα αυτή δεν προορίζεται απλά να αντικαταστήσει το δελτίο αστυνομικής ταυτότητας. Με τα προσχήματα της αντιμετώπισης φαινομένων πλαστοπροσωπίας και της καλύτερης εξυπηρέτησης του πολίτη στις συναλλαγές του με το Δημόσιο αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, επιχειρείται η συγκέντρωση ενός συνεχώς αυξανόμενου όγκου πληροφοριών που θα αφορούν τη ζωή των πολιτών, ακόμη και τις πιο ευαίσθητες και προσωπικές. Με τον τρόπο αυτό, οι εργαζόμενοι και οι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων θα φορτωθούν με ένα διαρκώς εμπλουτιζόμενο ηλεκτρονικό φάκελο, διαθέσιμο για επεξεργασία προς κάθε κατασταλτική, εμπορική ή άλλη χρήση από τα όργανα του κράτους και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Πρόκειται για ένα γεγονός ιδιαίτερα επικίνδυνο για τις ελευθερίες και τα συμφέροντά τους. Ακόμη περισσότερο, που το υλικό αυτό θα είναι στην πράξη προσβάσιμο - όπως έχει δείξει και η εγχώρια και η διεθνής εμπειρία - όχι μόνο από τους κρατικούς φορείς και τις συναλλασσόμενες επιχειρήσεις αλλά και από κάθε είδους υπηρεσίες και ενδιαφερόμενους.
Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί εισαγωγής περιορισμένου αριθμού δεδομένων και δήθεν εξασφάλισης του απορρήτου τους καθώς και προαιρετικότητας στη συμμετοχή των υπηρεσιών της Κάρτας είναι υποκριτικές και αποσκοπούν στη διασκέδαση των σοβαρών ανησυχιών και στην κάμψη των αντιδράσεων που έχει προκαλέσει η αναγγελία του σχεδιασμού και της υλοποίησης αυτού του αντιλαϊκού εργαλείου. Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι σε αυτό το κράτος και τις κυβερνήσεις του, που είναι αποδεδειγμένα εχθρικές προς τα συμφέροντά τους.
Η "Κάρτα του Πολίτη" εντάσσεται στη γενικότερη κατασταλτική πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων των χωρών - μελών, αποτελέσματα της οποίας είναι οι Συνθήκες Σένγκεν Ι, ΙΙ και ΙΙΙ, η συνεχής επέκταση της συλλογής, επεξεργασίας και ανταλλαγής των προσωπικών δεδομένων ιδιαίτερα με βιομετρικά στοιχεία, όπως το DNA και άλλα, η Οδηγία της ΕΕ και ο πρόσφατος εγχώριος νόμος για την παρακολούθηση των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, οι κάμερες παρακολούθησης στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς κλπ. Ενισχύει σοβαρά το αντιλαϊκό νομοθετικό οπλοστάσιο για την παρακολούθηση και τη χειραγώγηση των εργαζομένων.
Με βάση τα παραπάνω, η "Δημοκρατική Συσπείρωση" καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το σχέδιο της κυβέρνησης για τη δημιουργία αυτής της φακελο-κάρτας και απαιτεί την άμεση απόσυρσή του. Η αντίθεσή μας δεν έχει καμιά κοινή βάση με άλλες αντιδράσεις που εκδηλώνονται, οι οποίες προσδίδουν στη συγκεκριμένη Κάρτα δαιμονολογικά και άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά. Η δική μας τοποθέτηση δε διακρίνει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτήν, παρά μόνο τα φανερά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που εξυπηρετεί, η οποία θέλει να δέσει χειροπόδαρα το λαό που εκμεταλλεύεται. Αφετηρία και γνώμονα για εμάς αποτελεί η προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, οι οποίες θα δεχτούν ένα νέο ισχυρό, βάρβαρο πλήγμα.
Γι' αυτό χρειάζεται το νέο αντιλαϊκό έκτρωμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση να συναντήσει τη γενική λαϊκή κατακραυγή! Η "Δημοκρατική Συσπείρωση" καλεί τους εργαζόμενους, τους νέους, τις γυναίκες, τους ριζοσπάστες επιστήμονες και νομικούς, κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, να υψώσουν άμεσα φωνή διαμαρτυρίας και να κινητοποιηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση».

πηγη
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5983901&publDate=4/12/2010
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας