φενεος

Ιησούς Σινά

Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος, παν όπερ αν θέλεις εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστείς. Εγώ δουλεύσω.

Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ.

Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης δια σέ και αλήτης δια σέ, επι σταυρού δια σέ, άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.

Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.

Τι πλέον θέλεις;

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ψηγματα all

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

2011 ΕΥΧΕΣ - ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!


63641_1371089576103_1797672678_742522_4365200_n.jpg
Άλλος  ένας  χρόνος  πέρασε  γεμάτος  γεγονότα, αρετές, πάθη, αδυναμίες, αμαρτίες, καλοσύνες, εντάσεις...εναλλαγές  των  γεγονότων  που  χάραξαν  την  ζωή  του καθενός  μας...
Από  το  έτος που  μας  πέρασε, βγήκαμε  καλύτεροι, χειρότεροι, το  ίδιο, είμαστε  εμείς, γίναμε  άλλοι...
Γέμισαν  οι   γειτονιές  τις  μέρες  αυτές απο  παιδιά, που έλεγαν τα    κάλαντα, ίσως  ήταν  λιγότερα  από  πέρσι, περισσότερα  κανείς  δεν  ξέρει...
Είναι  η  ζωή  μας  γεμάτη  αντιφάσεις, άλλοι  κουράστηκαν, άλλοι μεγάλωσαν, άλλοι  είναι ακόμη νέοι...
Τα  πράγματα  σαφώς  είναι  πιο  δύσκολα  από  πέρσι, του  χρόνου  πως  θα  είναι  κανείς  μας δεν   γνωρίζει...
Μα  Συ  που  είσαι  πάνω  απ'όλα, ο  Ίδιος  που ήσουν  χθες, ο  Ίδιος  και   σήμερα  είσαι, μα  και  ο  Ίδιος  αύριο  πάλι  θα'σαι, νέα  χρονιά  ανατέλλει  τι  λες  μήπως  είναι  η  ώρα  η  δική  Σου... 
Το  πλοίο  αυτό  που  από  κυβερνήτη  Σε  αρνήθηκε, Συ  όμως  ποτέ  δεν  καταλόγισες κακό στους αρνητές σου,  μήπως είναι  καιρός  και  πάλι στιβαρά να το αναλάβεις...  
Θάλασσα  τα πάντα  κάναμε, μα  Συ  σαν  καπετάνιος  από  θάλασσες  γνωρίζεις, ανέλαβε  το  πλοίο  που  όλοι επιβάτες  ήμαστε  μη  τύχει...και  βουλιάξει.
Από  λόγια  και  ανθρώπινες ελπίδες...χορτάσαμε, Εσύ  μόνο  απομένεις, καιρός  Σου  ίσως  είναι  να  κοπιάσεις...
Έλα  λοιπόν  Χριστέ και...ανέλαβε!

                           Ευχόμαστε  χρόνια πολλά και  ευλογημένα
                            με  ομόνοια, σύννεση και  σωφροσύνη
40847_107139686010081_100001421517087_66948_2158382_n.jpg

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Χριστουγεννιάτικη ιστορία


_mg_7270.jpg

Το χιόνι στοιβαζόταν πυκνό όλο το απόγευμα ντύνοντας την ορεινή πολίχνη, που είχε κουρνιάσει στην απάνεμη πλαγιά του βουνού, στα λευκά. Μα ωστόσο ο παγωμένος αέρας σήμερα, παραμονή Χριστούγεννα, δεν της χαριζόταν καθόλου. Σάρωνε τις πλαγιές, στριμωχνόταν βουίζοντας στα σοκάκια, ξεχυνόταν γοργά στην απλωμένη κοιλάδα, πιστός στο ραντεβού του με τις άπειρες λευκές νυφούλες που, παιχνιδιάρες, άπιστες, ψυχρές, στριφογύριζαν αδιάκοπα,  λοξοδρομώντας απρόβλεπτα σε κάθε του ερωτικό άγγιγμα.
Τα Χριστούγεννα έρχονταν τυλιγμένα στην ομορφιά.
Κοντοστάθηκε μπρος στην κλειστή πόρτα. Τίναξε το χιόνι από πάνω του, ξερόβηξε και μπήκε. Με το άνοιγμα της πόρτας το χιόνι, σπρωγμένο απ' τον άνεμο, χύθηκε μέσα κι ανακάτεψε την πνιγηρή ατμόσφαιρα του καπηλειού κάνοντας όλους να γυρίσουν τα κεφάλια τους. Μα αυτός, χωρίς να καλησπερίσει, χωρίς να κοιτάξει κανένα, προχώρησε στη γωνιά του και σωριάστηκε βαρύς στην άδεια καρέκλα, γυρνώντας σχεδόν την πλάτη του σε όλους. Όμως δεν φάνηκε να πειράχτηκε ή να παραξενεύτηκε κανένας. Το γκαρσόνι μάλιστα, με το που τον είδε, έτρεξε αμέσως με το καραφάκι και το ποτήρι στο χέρι στο τραπέζι του.
Όλοι τον ήξεραν στη μικρή τους πόλη.
Το πικρό του δράμα το μοιράζονταν όλοι σιωπηλά. Η θλιβερή ζωή του μπαρμπα - Κοσμά ήταν μέρος της καθημερινής τους έγνοιας. Ήξεραν όλοι το μοναχικό γεράκο που τον εγκατέλειψε ο γιος του. Τον ήξεραν και τον συμπαθούσαν.
Ο προκομμένος του ήταν φευγάτος από χρόνια. Είχε δηλώσει ότι δεν θέλει καμμιά επικοινωνία. Ήθελε να 'ναι ελεύθερος. Χωρίς δεσμεύσεις. Ο γέρος πικράθηκε βαθιά. Του μήνυσε πως το σπίτι του θα 'ταν πάντα ανοιχτό. Να τον περιμένει. Κι από τότε η ζωή του έγινε όλη ένα δάκρυ, που απ' τα μάτια του έσταζε αδιάκοπα στην καρδιά.
Δεν έλεγε σε κανέναν τον πόνο του. Μα όλοι τον γνώριζαν. Κάθε μέρα κατέβαινε στο σταθμό. Την ώρα της άφιξης αυτός ήταν πάντα εκεί. Το σφύριγμα του τραίνου ανατάραζε μέσα του τρελλά την ελπίδα. Κάθε μέρα τα τραίνα έρχονταν και έφευγαν σφυρίζοντας δυνατά στον αέρα. Κι αυτός περίμενε ...;, περίμενε ...;
Και πιο πολύ τις μέρες τις καλές που όλοι χαίρονται, σαν σήμερα. Τότε δυνάμωνε η απαντοχή του, δυνάμωνε η ελπίδα του, δυνάμωνε  ο πόνος. Κι απόψε όλοι ήξεραν πως από 'κεί ερχόταν πάλι. Διπλά πικραμένος, διπλά απελπισμένος. Για μια φορά ακόμα θα κάμει μόνος του Χριστούγεννα.
Βυθισμένος στις μαύρες του αναμνήσεις άδειαζε σταγόνα - σταγόνα το ποτήρι του, πασχίζοντας μάταια να ρίξει φάρμακο στο φαρμάκι της καρδιάς του.
Η νύχτα προχώρησε. Το καπηλειό άδειαζε, μια και όλοι βιαζόντουσαν να γυρίσουν στα σπίτια τους για τη μεγάλη γιορτή. Έφυγε τελευταίος. Μα αντί να ανηφορίσει για το σπίτι του, τα βήματά του κατηφόρισαν ανεξήγητα ως το σταθμό. Γιατί πήγαινε εκεί; Ούτε που καταλάβαινε.
Οι αποβάθρες έρημες. Κανένα ζωντανό πλάσμα δεν κουνιόταν εδώ. Το τελευταίο τραίνο είχε σφυρίξει εδώ και ώρες. Κάθισε σ' ένα παγκάκι. Το υπόστεγο τον προστάτευε απ' το χιόνι, μα όχι κι απ' τον άνεμο και το κρύο. Τυλίχτηκε στο χοντρό του παλτό. Ο βαθύς πόνος του έσχιζε την καρδιά.  Το μυαλό του θόλωνε. Δε νοιαζόταν πια για τίποτε. Η ώρα περνούσε, μα ο χρόνος έπαψε να υπάρχει γι 'αυτόν. Ώσπου ακούστηκαν κάποια βήματα δίπλα του. Ο παπάς κατέβαινε για τη νυχτερινή γιορτινή Λειτουργία. Τον είδε και απορημένος πλησίασε.
-         Μπαρμπα - Κοσμά, τέτοια ώρα τί κάνεις εδώ;
Δεν αποκρίθηκε. Δεν είχε όρεξη για κουβέντες. Η μορφή του σκοτείνιαζε απ' τη μελαγχολία.
-            Έλα στη  Λειτουργία απόψε, συνέχισε ο παπάς. Έτσι, να γλυκαθεί λιγάκι η ψυχή σου, μέρα που είναι.
-            Τράβα το δρόμο σου, παπά. Άσε με στο χάλι μου, είπε ανόρεχτα.
Ο παπάς επέμεινε. Μα ο γέρος έχασε την υπομονή του.
-            Φύγε, παπά. Τα 'παμε και τα ξανάπαμε αυτά. Ο Θεός σου δεν υπάρχει για μένα. Μη με κεντρίζεις περισσότερο, μέρα που είναι. Τράβα στη δουλειά σου, το καλό που σου θέλω.
-            Καλά λοιπόν, φεύγω. Μα η πόρτα θα 'ναι ανοιχτή, όποτε κι αν θελήσεις.
Ο παπάς έφυγε και ο γέρος έγειρε αποκαμωμένος στο παγκάκι. Έκλεισε τα μάτια του, μα πού ύπνος μ' αυτή την παγωνιά που έφτανε ως τα κόκκαλα.  Ο αβάσταχτος πόνος διαπερνούσε τα σώψυχά του σωρεύοντας κρυάδα στην καρδιά του.
Ολόμαυρη η παγωμένη νύχτα γύρω του. Θανατερό το κρύο σκοτάδι μέσα του. Ο κόσμος όλος, έξω και μέσα του, ένας τάφος. Έρημος, κρύος, σκοτεινός.
Ένοιωσε την απόλυτη μοναξιά. Βίωσε την πλέρια δυστυχία. Βούλιαξε στην έσχατη απόγνωση. Τί περισσότερο θα μπορούσε να' ναι η κόλαση;
-            Γιέ μου! βόγκηξε δυνατά και σωριάστηκε σαν το κουβάρι.
Ο άνεμος μούγκρισε δυνατά και ξανάφερε στ' αυτιά του ολόιδια τη φωνή του.
-            Γιέ μου!
Την πήγε μακριά και την ξανάφερε. Και βάλθηκε να κάνει το ίδιο ξανά και ξανά, λες και τον ευχαριστούσε να μαστιγώνει αλύπητα τ' αυτιά και την καρδιά του γέρου.
Μα όχι! Κάποιος φαίνεται να του μιλάει πραγματικά. Ακούει ξεκάθαρα μεσ' στου ανέμου τη βοή όχι τη δική του, μα κάποια άλλη, παράξενη φωνή.
-            Γιέ μου!
-            Ποιος είναι; αναρωτήθηκε. Μήπως ονειρευόταν;
Ποιος θα μπορούσε να τον φωνάζει γιο του; Έστρεψε τα κουρασμένα του βλέφαρα δώθε - κείθε. Μεσ' στη θολούρα του μυαλού του και της νύχτας αγνάντεψε μια ανάερη μορφή, που έσβηνε και φαινόταν σαν τις νιφάδες του χιονιού, που χόρευαν στον αέρα. Η απόκοσμη φωνή δεν έπαυε να αντηχεί σαν χάδι απαλό στ' αυτιά του. Μα τα θαμπά του μάτια δεν μπορούσαν ν' αντικρύσουν καθαρά τη μορφή που όλο ερχόταν κι έφευγε από μπροστά του.
Του φάνηκε αρχικά σα να 'ταν το πρόσωπο του συχωρεμένου του πατέρα. Μετά του φάνταζε σαν τη μορφή του παπά που του μίλησε νωρίτερα. Μα τέλος όλα ξεκαθάρισαν. Μπροστά του έλαμψε ολοκάθαρα του ίδιου του Χριστού το πρόσωπο, γλυκύτατο και ολοφώτεινο.
-            Πέθανα φαίνεται, σκέφτηκε. Βρίσκομαι σ' άλλο κόσμο πια!
-            Ολόκληρη ζωή σε περιμένω, γιέ μου. Γιατί δεν έρχεσαι κοντά μου; ακούστηκε ζεστή η θεϊκή φωνή.
     Ο γέρος τα χρειάστηκε.       
-            Κοντά σου εγώ; Μα πώς να' ρθώ; Διάλεξα την ελευθερία μου από σένα. Πώς να ξαναγυρίσω τώρα; Και πώς μαζί σου να λογαριαστώ;
-            Εσύ γι' αυτό ποθείς να 'ρθεί  κοντά σου το παιδί σου; Για να σου δώσει λογαριασμό;
-            Και βέβαια όχι! Ας ήτανε μονάχα να γυρίσει.
-            Αυτό συμβαίνει και σε μένα.  Μπορείς να με περιφρονείς, να μ' αγνοήσεις. Μα το δικαίωμα να σ' αγαπώ μπορείς να μου το πάρεις; Σε καρτερώ, θαρρείς, για να βγάλω το άχτι μου; Κοντά μου σε καλώ, γιατί σε λαχταράω, γιέ μου. Μόνο γι αυτό. Ο πόνος μου είναι βαθύς, όσο σε ξένα, μακρινά από μένα, μονοπάτια περπατάς. Πικρό το δάκρυ μου πίσω απ' το κάθε βήμα σου σταλάζει. Ολόκληρη ζωή κλαίω για σένα. Εσύ τουλάχιστον μπορείς να καταλάβεις  τί σημαίνει αυτό. Ό,τι περνάς εσύ από το γιο σου, περνώ από σένα και εγώ. Και σκέψου ακόμα, πως εσύ πονάς για ένα σου παιδί μονάχα, μα εγώ για αναρίθμητα.
Σα να 'πεσαν λέπια από τα μάτια του, σα να σκορπίστηκε ομίχλη απ' το μυαλό του, ξαφνικά κατάλαβε. Συνειδητοποίησε το δράμα του Θεού. Τον ασίγαστο πόνο Του για τα παιδιά Του. Την απροσμέτρητη λαχτάρα Του να τα μαζέψει όλα γύρω Του, στο πατρικό τους σπίτι. Για πρώτη φορά ένοιωσε πατέρα του Αυτόν, που ως τότε έβλεπε σαν ανελέητο αφεντικό. Η εμπειρία τον συντάραξε.
-            Σε νοιώθω, Θέ μου, πράγματι, μουρμούρισε. Πατέρας είμαι κι εγώ, φαντάζομαι τον πόνο σου. Μα δεν σε γνώριζα πριν. Πρώτη φορά σε ανταμώνω και μένω εκστατικός.
Η θεϊκή μορφή αχτινοβολούσε κύματα ζεστασιάς κι αγάπης που τύλιγαν το γέρικο κορμί σε μια ολόθερμη αγκαλιά. Η καρδιά του ζεστάθηκε. Δεν ένοιωθε καθόλου παγωνιά.
-            Έλα στο σπίτι μου και εκεί δεν θα σου λείψει τίποτα, είπε κι άρχισε η θεϊκή μορφή να χάνεται.
Μα σύγκαιρα ο αέρας γέμισε από το γλυκό ήχο της καμπάνας που σήμαινε Χριστούγεννα. Ο γέρος  ανασάλεψε ξυπνώντας απ' το μαγευτικό του όνειρο. Μα ήταν αλήθεια όνειρο;  Κι όμως δεν ένοιωθε το κρύο πια. Και η καρδιά του πέταγε σαν του μικρού παιδιού.
       Σηκώθηκε γρήγορα. Τα πόδια του ανάλαφρα τον έφεραν στην εκκλησιά. Ήταν μισογεμάτη κιόλας. Χρόνια είχε να δρασκελίσει το κατώφλι της. Έπιασε μια γωνιά. Το βλέμμα του πλανήθηκε ένα γύρο. Στάθηκε στις μεγάλες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας στο τέμπλο. Τους ένοιωσε δικούς του. Η καρδιά του αναγάλλιασε. Σαν τότε που έτρεχε παιδί  στην αγκαλιά της μάνας, του πατέρα του. Στη ζεστασιά του πατρικού σπιτιού του.
       Μα εκεί στο πλάι του, παραμπροστά, στη δεξιά κολόνα ακουμπισμένος, ένας γεροδεμένος άντρας, ώρα τώρα, τον παρατηρούσε επίμονα. Κάποια στιγμή ήρθε και στάθηκε κοντά του. Τον άγγιξε απαλά. Ο μπαρμπα - Κοσμάς γύρισε παραξενεμένος. Κοιτάχτηκαν λίγες στιγμές ακίνητοι. Και ξαφνικά ...;
-            Πατέρα!
-            Γιέ μου!
Αγκαλιάστηκαν σφιχτά. Σηκώθηκε σούσουρο τριγύρω, ο παπάς πρόβαλε απορημένος το κεφάλι απ' την Ωραία Πύλη, η ψαλμωδία σχεδόν σταμάτησε.
-            Σ' έψαχνα,  πατέρα, στο σπίτι. Πού ήσουνα; ρωτούσε χαμηλόφωνα ο γιος.
Μα η φωνή του ευτυχισμένου γεράκου είχε πνιγεί μεσ' στους λυγμούς του. Τα μάτια του, θολά απ' τα δάκρυα, αναζήτησαν τη θεϊκή μορφή στην εικόνα του τέμπλου.
-            Θέ μου, δεν πρόλαβα να 'ρθώ στο σπίτι σου, κι όλα τα βρήκα.
Τί όμορφα εκείνα τα Χριστούγεννα! 
                                                    
   
π. Δημητρίου Μπόκου
                                                                                                                         Χριστούγεννα 2008

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

291313-_1_~1.JPG




...Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.
  • Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
  • Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον πού μετέβαλε τίς λύπες της γυναίκας σε χαρά.
  • Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον πού δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.
  • Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον πού έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «από τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).
  • Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον πού ή μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
  • Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, πού θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.
  • Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον πού έγινε αρχιερέας όπως ό Μελχισεδέκ (Έβρ. 5:10).
  • Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον πού πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.
  • Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον πού τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων»
    (Ματθ. 4:19)
  • Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον πού από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
  • Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.


Αγιος ιωάννης ο Χρυσόστομος

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Διαμαρτυρία για την κάρτα του πολίτη σήμερα στο Σύνταγμα!

Σήμερα  έγινε  διαμαρτυρία  στο  Σύνταγμα  από  διάφορες Εκκλησιαστικές  οργανώσεις  ενάντια  στην  Κάρτα  του  πολίτη.
Ήμασταν  εκεί, μαζί  με  τις  εκατοντάδες  του  κόσμου  και  διαμαρτυρηθήκαμε  για  την  μη  παραλαβή  της  κάρτας  του  πολίτη.
Ήμασταν  εκεί  με  γνωστούς,  με  αγνώστους,  και   με  ήσυχο  και  κόσμιο  τρόπο  διαμαρτυρηθήκαμε  για  τα επερχόμενα  γεγονότα.
Ήμασταν  εκεί  ας  είχε  τόσο  κρύο λόγω  του  χθεσινού  χιονιού  που  έπεσε  ακόμη  και  σε  κεντρικά  σημεία  της  πρωτεύουσας.

Ήμασταν  εκεί παρά  την  στάση  εργασίας  που  κήρυξαν  τα  μέσα  μαζικής  μεταφοράς (τραίνα, λεωφορεία)  απο τις 10.00 εως 16.00!

Ήμασταν  εκεί  με  τους  νέους  με  τα  ηχηρά  συνθήματα  απέναντι  στην  Κάρτα  του  πολίτη.
Ήμασταν  εκεί  με  τους  γέρους  που αψήφησαν  το  κρύο  και  τον  κόπο  της  ηλικίας  που  ήρθαν  να  διαμαρτυρηθούν  και  αυτοί  με  την  κουρασμένη  περπατησιά  από  τα  χρόνια,  αλλά  με  την  γενναία  και  δυναμική  καρδιά  της  πείρας  και  της  γνώσης.
Ήμασταν  εκεί  με τους  οικογενειάρχες  που  ήρθαν  κι' αυτοί με τα παιδιά τους  να  δηλώσουν  το  παρόν.
Ήμασταν  εκεί  με  όλο  τον  κόσμο  που  δεν  είναι  κάπου  οργανωμένος, δεν  ξέρει  από  συνθήματα  και  πρακτικές,  ξέρει  όμως  να  οσμίζεται  τον  κίνδυνο, να αψηφά  ηλικία  και τα  βάσανα,να  ισοπεδώνει προσωπικές   θέσεις  και προσωπικά  αξιώματα και να  κατεβαίνει  σαν  μονάδα  στον δρόμο  να  ενωθεί  με  τις  άλλες  μονάδες  προκειμενου   να  διαμαρτυρηθεί  για  το  αυτονόητο δικαίωμα  στην  Ελευθερία   , δικαίωμα  στην  ατομική αλλά και συλλογική Ελευθερία, και  να  αρνηθεί  την  Κάρτα  της  νέας  εποχής, που  είναι  η  κάρτα  του  πολίτη.



 Υ.Γ φωτογραφίες  απο το  κινητό  μας

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ήταν Ανθρωπος.

  200577-pict21l.jpg

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν
σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα
δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο
πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν νΌ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

ΑλλΌ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, νΌ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ νΌ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι
χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

(Από την Ξένια Σώντερς)

Πηγή: Ηλεκτρονικό Περιοδικό "Το Γράμμα", Τεύχος 100 (Δυστυχώς το τελευταίο), σελ. 14

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Κάρτα του Πολίτη και...Ριζοσπάστης


8089prisoner_ball.jpg
 
Να αποσυρθεί τώρα το σχέδιο για τη λεγόμενη «Κάρτα του Πολίτη» ζητά η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις Λαϊκές Ελευθερίες και την Αλληλεγγύη». Υπογραμμίζει ότι θα αποτελέσει ιδιαίτερα σοβαρό και επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια του αστικού κράτους και άλλων για το φακέλωμα και έλεγχο των εργαζομένων. Οτι εντάσσεται στη γενικότερη κατασταλτική πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων των χωρών - μελών γι' αυτό και πρέπει να συναντήσει τη γενική λαϊκή κατακραυγή.
Η σχετική ανακοίνωση έχει ως εξής:
«H κυβέρνηση έδωσε πρόσφατα σε δημόσια διαβούλευση τις γενικές κατευθύνσεις για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της λεγόμενης "Κάρτας του Πολίτη". Η Κάρτα αυτή, εάν θεσπιστεί, θα αποτελέσει ένα νέο, ιδιαίτερα σοβαρό και επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια του αστικού κράτους, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για το φακέλωμα, τον έλεγχο και τη χειραγώγηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Οπως προκύπτει από το ίδιο το κείμενο των γενικών κατευθύνσεων, η Κάρτα αυτή δεν προορίζεται απλά να αντικαταστήσει το δελτίο αστυνομικής ταυτότητας. Με τα προσχήματα της αντιμετώπισης φαινομένων πλαστοπροσωπίας και της καλύτερης εξυπηρέτησης του πολίτη στις συναλλαγές του με το Δημόσιο αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, επιχειρείται η συγκέντρωση ενός συνεχώς αυξανόμενου όγκου πληροφοριών που θα αφορούν τη ζωή των πολιτών, ακόμη και τις πιο ευαίσθητες και προσωπικές. Με τον τρόπο αυτό, οι εργαζόμενοι και οι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων θα φορτωθούν με ένα διαρκώς εμπλουτιζόμενο ηλεκτρονικό φάκελο, διαθέσιμο για επεξεργασία προς κάθε κατασταλτική, εμπορική ή άλλη χρήση από τα όργανα του κράτους και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Πρόκειται για ένα γεγονός ιδιαίτερα επικίνδυνο για τις ελευθερίες και τα συμφέροντά τους. Ακόμη περισσότερο, που το υλικό αυτό θα είναι στην πράξη προσβάσιμο - όπως έχει δείξει και η εγχώρια και η διεθνής εμπειρία - όχι μόνο από τους κρατικούς φορείς και τις συναλλασσόμενες επιχειρήσεις αλλά και από κάθε είδους υπηρεσίες και ενδιαφερόμενους.
Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί εισαγωγής περιορισμένου αριθμού δεδομένων και δήθεν εξασφάλισης του απορρήτου τους καθώς και προαιρετικότητας στη συμμετοχή των υπηρεσιών της Κάρτας είναι υποκριτικές και αποσκοπούν στη διασκέδαση των σοβαρών ανησυχιών και στην κάμψη των αντιδράσεων που έχει προκαλέσει η αναγγελία του σχεδιασμού και της υλοποίησης αυτού του αντιλαϊκού εργαλείου. Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι σε αυτό το κράτος και τις κυβερνήσεις του, που είναι αποδεδειγμένα εχθρικές προς τα συμφέροντά τους.
Η "Κάρτα του Πολίτη" εντάσσεται στη γενικότερη κατασταλτική πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων των χωρών - μελών, αποτελέσματα της οποίας είναι οι Συνθήκες Σένγκεν Ι, ΙΙ και ΙΙΙ, η συνεχής επέκταση της συλλογής, επεξεργασίας και ανταλλαγής των προσωπικών δεδομένων ιδιαίτερα με βιομετρικά στοιχεία, όπως το DNA και άλλα, η Οδηγία της ΕΕ και ο πρόσφατος εγχώριος νόμος για την παρακολούθηση των ηλεκτρονικών επικοινωνιών, οι κάμερες παρακολούθησης στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς κλπ. Ενισχύει σοβαρά το αντιλαϊκό νομοθετικό οπλοστάσιο για την παρακολούθηση και τη χειραγώγηση των εργαζομένων.
Με βάση τα παραπάνω, η "Δημοκρατική Συσπείρωση" καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το σχέδιο της κυβέρνησης για τη δημιουργία αυτής της φακελο-κάρτας και απαιτεί την άμεση απόσυρσή του. Η αντίθεσή μας δεν έχει καμιά κοινή βάση με άλλες αντιδράσεις που εκδηλώνονται, οι οποίες προσδίδουν στη συγκεκριμένη Κάρτα δαιμονολογικά και άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά. Η δική μας τοποθέτηση δε διακρίνει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτήν, παρά μόνο τα φανερά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης που εξυπηρετεί, η οποία θέλει να δέσει χειροπόδαρα το λαό που εκμεταλλεύεται. Αφετηρία και γνώμονα για εμάς αποτελεί η προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, οι οποίες θα δεχτούν ένα νέο ισχυρό, βάρβαρο πλήγμα.
Γι' αυτό χρειάζεται το νέο αντιλαϊκό έκτρωμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση να συναντήσει τη γενική λαϊκή κατακραυγή! Η "Δημοκρατική Συσπείρωση" καλεί τους εργαζόμενους, τους νέους, τις γυναίκες, τους ριζοσπάστες επιστήμονες και νομικούς, κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, να υψώσουν άμεσα φωνή διαμαρτυρίας και να κινητοποιηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση».

πηγη
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5983901&publDate=4/12/2010

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

_.jpg

Έλεγε ο γέρων Παίσιος. Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή. Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού. Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

***************** 

Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδιά, αυτό βοηθά πολύ.

***************** 
Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδιά και είναι στεναχωρημένα. Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα. Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ - πως το λένε - να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν. (γέλια).
***************** 

Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο. Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους. Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές...
Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία. Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!........ Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν; Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!! Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό ...όχι στους ανθρώπους. 
Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια ...έχει και Θεός τα δικά Του. Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει ... Δεν τον άφησε ο Θεός ...του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!
*****************   

Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για να βολεύεται και κανένα ορφανό ...τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!

***************** 

 Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος. Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.

***************** 


Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.

*****************

Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.

***************** 

Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.

***************** 

Ρώτησαν τον γέροντα. Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά - σιγά΄; Και ο γέρων απάντησε. Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη.
πατηρ Παϊσιος

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η πρακτική της ειρήνης

 
mones3.jpg
Η ειρήνη, «το γλυκύ και πράγμα και όνομα» κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, δεν είναι περιστέρι. Δεν είναι ούτε διακηρύξεις των ισχυρών της γης,οι οποίοι με το ένα χέρι υπογράφουν την ειρήνη και με το άλλο προτείνουν αναίσχυντα τα όπλα του πολέμου, της εξόντωσης των λαών.
Η ειρήνη δεν είναι είδος της ανθρώπινης αγοράς " Η ειρήνη του «Θεού είναι ακούομεν, ής Θεόν, τον Θεόν και αυτόθεον, ως εν τω ...; «Αυτός εστιν η ειρήνη ημών»». Σε μια ελεύθερη απόδοση σημαίνει ότι: η ειρήνη ακούμε ότι είναι του Θεού, και όταν λέμε του Θεού, εννοούμε το Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού, ο οποίος είναι ο Ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού του ζώντος, ο Χριστός, ο φύσει Θεός, σύμφωνα και με το λόγο του Αποστόλου Παύλου (Εφ., β΄ 14) ότι Αυτός, ο Χριστός, είναι η ειρήνη μας.
Εφόσον η ειρήνη είναι υπόθεση του Θεού και δώρο Θεόσδοτο, για να φτάσει ο άνθρωπος να είναι ειρηνικός και ειρηνοφόρος, πρέπει να διαποτισθεί από το Θεό. Αυτό σημαίνει πως αν ο Θεός δεν εισέλθει στην ψυχή του ανθρώπου, ο άνθρωπος ούτε καθ' εαυτόν ειρηνεύει, ούτε και με τους άλλους ανθρώπους έχει σχέσεις ειρηνικές. Επομένως η ειρήνη των λαών, η ειρήνη του κόσμου, εξαρτάται από τις σχέσεις του καθενός μας με το νόμο του Θεού.
Ο μεγάλος Πατέρας της Θεολογίας Γρηγόριος, με βαθιά ατομική πείρα και φιλάνθρωπη θεώρηση των κοινωνικών προβλημάτων δεν αφήνει ευκαιρία να περάσει, που να μη δώσει την πρακτική της ειρήνης τόσο στην ατομική μας ζωή, όσο και στις κοινωνικές μας σχέσεις.
Ελάχιστα δείγματα από τον ωκεανό των έργων του σταχυολογούμε σχετικά με το θέμα, και χωρίς αυτά να το καλύπτουν σε όλες του τις πλευρές.
skhtes6.jpg
Την ειρήνη της ψυχής, γνωρίζει ο Άγιος Θεολόγος, διασαλεύει κυρίως ο πόνος " εισορμά σαν τρικυμία στην ψυχή και την αναστατώνει. Ο κίνδυνος τότε είναι να κοπεί ο δεσμός που ενώνει τον άνθρωπο με τα ουράνια, και να αφεθεί η ψυχή έρμαιο των κυμάτων να παραδέρνει στην αγριεμένη θάλασσα των λυπηρών περιστάσεων. Ο κίνδυνος είναι μέγας. Γι' αυτό ο Άγιος παιδαγωγός σηκώνει τη ματιά του πονεμένου προς την αγάπη του Θεού.
Στην επιστολή (20) προς τον αδελφό του Καισάριο, που πέρασε κάποια δοκιμασία, γράφει: «Κάμνουσα ...; ψυχή εγγίζει Θεώ». Το κέρδος του πόνου είναι ότι η ψυχή στον πόνο της προσεγγίζει το Θεό. Εκφράζεται αποφθεγματικά " δεν παραγγέλνει, από ευγένεια ο ευγενής αυτός άνθρωπος. Έτσι το μήνυμα είναι περισσότερο ευπρόσδεκτο. Το ίδιο νόημα έχει και η φράση: « ...;όταν οδυνώμεθα, τότε μέμνησθαι Θεού και των εκείθεν ελπίδων ...;» σε μια επιστολή του (223) «Θέκλη» (23). Όταν πονάμε, τότε να φέρνουμε στη μνήμη μας το Θεό και τις ελπίδες της αιώνιας μακαριότητας.
Μια ψυχή που περνάει τη θλίψη της - κι αν ακόμη αυτή προέρχεται από θάνατο προσφιλούς - στηριγμένη στου Θεού την αγάπη, μέσα από τον πόνο βρίσκει το λιμάνι της ειρήνης. Τα κουπιά προς το γαλήνιο όρμο είναι οι «ελπίδες» ότι ο Θεός θα μας αμείψει με τη μακαριότητά του και γι' αυτές τις δοκιμασίες μας που περνάμε στη ζωή.
Και ο άνθρωπος μένει ειρηνικός " και πλούσιος σε πείρα όχι μόνο του πόνου αλλά και του τρόπου, με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζει τους αδελφούς του συνανθρώπους στη δύσκολη ώρα. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι ο άνθρωπος της εσωτερικής ειρήνης είναι και φορέας ειρήνης. Νεότεροι Άγιοι, πιο κοντινοί χρονικά σε μας διατύπωσαν την αλήθεια αυτή με αυτά τα λόγια: Να βρεις εσύ την ειρήνη σου, και τότε πολλοί άλλοι θα βρούν τη δική τους γύρω σου.
Ωραιότατη εφαρμογή αποπειράται ο Άγιος του Θεού μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα, που συνέβησαν την νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου (379) στον ιερό ναό της Αγίας Αναστασίας στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γρηγόριος λειτουργούσε 20 Απριλίου ως ο κανονικός επίσκοπος της Κωνσταντινουπόλεως και θα βάπτιζε τους Κατηχουμένους. Τότε όρμησαν μέσα στη νύχτα οι Αρειανοί με πέτρες και ρόπαλα και κλωτσοπάτησαν τα ιερά και χτύπησαν τους Ορθοδόξους και μάλιστα θανάσιμα.
Όταν καταλάγιασαν τα πράγματα, δυο επίσημοι Ορθόδοξοι, ο Θεόδωρος και ο Θεότεκνος, ετοίμασαν τις μηνήσεις τους εναντίον των Αρειανών. Ο πρώτος θιγμένος διότι πολλοί πτωχοί και μοναχοί, που είχε βοηθήσει, ήταν ομάδες κρούσεως εναντίον των Ορθοδόξων μέσα στο ναό της Αναστασίας. Ο δεύτερος, διότι οι Αρειανοί κακομεταχειρίστηκαν τη σύζυγο και τη θυγατέρα του, που βρίσκονταν στο Ναό εκείνη τη νύχτα.

normal_gk0005.jpg
Και ο Γρηγόριος; - Όπως στάθηκε όρθιος και ειρηνικός στο επίκεντρο του χαλασμού τη νύχτα εκείνη, έτσι κρατάει και το φρόνημα όρθιο στην αντιμετώπιση της καταιγίδας. Υπάρχουν περιστάσεις, που όλοι οι Χριστιανοί, και μάλιστα όσοι χειρίζονται τα όσια και ιερά της Εκκλησίας θέματα και υπερασπίζονται θεσμούς ιερούς, μένουν ανυποχώρητοι στις θέσεις τους, τις οποίες μεταβάλλουν σε επάλξεις με κίνδυνο της ζωής τους " και δε θυσιάζουν την Αλήθεια εν ονόματι δήθεν μιας ειρήνης που εδράζεται στο ψέμα, για να περιφρουρήσουν την υπόληψή τους.
Εάν γκρεμίσουμε την Αλήθεια, που είναι ο Θεός, πού να στερεώσουμε την ειρήνη που είναι ο Θεός;
Αλλ' όταν πρόκειται να διασωθεί η Αλήθεια με τη θυσία των δικαιωμάτων μας, τα χαρίζουμε σ' εκείνους που μας αδίκησαν, εφόσον η μεγαλοψυχία απλώνει τη γέφυρα της συγγνώμης να περάσουν όσοι μπορούν να καταλάβουν την Αλήθεια.
Ο Γρηγόριος ήταν ανυποχώρητος μαχητής της Αλήθειας - και αυτό το απέδειξαν τα γεγονότα της νύχτας (20 Απριλίου 379) του Μεγάλου Σαββάτου στο ναό της Αναστασίας. Ήταν όμως μαχητής Άγιος.
Γι' αυτό μετά τη δικαίωσή του από το δικαστήριο της Κωνσταντινουπόλεως, έφτασε στην ώρα της συγγνώμης. Συμβουλεύει λοιπόν τους δυο επισήμους «Θεοδώρω» (77). « ...;Δείνα μεν τα γεγενημένα και πέρα δείνων ...; - υβρισθήναι θυσιαστήρια, συγχυθήναι μυστήρια, μέσους ημάς εστάναι των τελουμένων και των λιθαζόντων ...; Αλλ' ίσως μακροθυμείν άμεινον ...; ου γαρ ούτως ο λόγος πείθει τους πολλούς ως η πράξις, η σιωπώσα παραίνεσις ...;» (14-22).
Δηλαδή: Είναι βέβαια φοβερά όσα έγιναν " κάτι παρά πάνω από φοβερά - να βεβηλωθούν θυσιαστήρια, να ανακατευθούν τα μυστήρια, κι εμείς να στεκόμαστε ανάμεσα σε όλα αυτά που γίνονταν και στο μέσον αυτών που πετροβολούσαν ...; Αλλ' ίσως είναι καλύτερο να μακροθυμεί κανείς ...; γιατί τους πολλούς δεν τους πείθει τόσο ο λόγος όπως η πράξη, η σιωπηλή συμβουλή.
Και «Θεοτέκνω» (78): «Μέγα εστί γυνή και τίμιον θυγάτηρ, αλλ' ούπω ψυχής τιμιώτερον (10) ...; Εισί νόμοι Ρωμαίων, εισί δε και ημέτεροι. Αλλ' οι μεν άμετροι και πικροί και μέχρις αίματος προϊόντες " ημίν δε χρηστοί και φιλάνθρωποι και μη συγχωρούντες τι τω θυμώ χρήσθαι κατά των αδικούντων» (21-25).
Ερμηνεύουμε: Αξίζει πολύ η σύζυγος και η θυγατέρα πρέπει να τιμάται " αλλά η τιμή της ψυχής είναι μεγαλύτερη ...; Υπάρχουν οι Ρωμαϊκοί νόμοι και οι Χριστιανικοί. Αλλά οι νόμοι της Ρώμης είναι υπερβολικοί και πικροί και φτάνουν μέχρις αίματος. Οι δικοί μας όμως νόμοι φιλεύσπλαχνοι και φιλάνθρωποι, δεν επιτρέπουν να χρησιμοποιούμε το θυμό της εκδικήσεως εναντίον αυτών που μας αδικούν.
Αποτέλεσμα " έπεσε το μένος των Αρειανών μπροστά στην ειρηνική ασπίδα που τους άπλωσε ο Επίσκοπος της ειρήνης, ο μαχητής της Ορθοδοξίας Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγιος. Η Ορθοδοξία θριάμβευσε.
Έτσι είναι " η «ειρήνη φίλη» δεν είναι αγοραίο είδος. Είναι Θεόσδοτο άνθος που φυτρώνει στην καρδιά τη σκαμμένη από τον αγώνα τον προσωπικό χάρη του Χριστού " και προσφέρεται καρπός γλυκύτατος στις κοινωνίες των ομοφύλων μας και στη διεθνή Κοινότητα.



Βασίλειος ο Μέγας


Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Έχω εγώ Θεόν, και κάνω τα πάντα, ώστε να ενστερνηθώ αυτόν.


31255_1202383918791_1804389568_398646_502770_n.jpg


Βλέπεις ότι τα πάντα είναι ματαιότης ματαιοτήτων; Δια τούτο έλεγε «Με την ματαιότητα του νου των».
 Άλλ' η θρησκεία των δεν είναι ματαία; Τι λοιπόν; Μήπως δεν είναι ξύλα και λίθοι αυτά πού προσκυνούν; Εδημιούργησεν ο Θεός αντί του λύχνου τον ήλιον να μας φώτιση. Ποίος προσκυνεί τον ιδικόν του λύχνον; Ο ήλιος παρέχει το φως. Όταν όμως εκείνος δεν ημπορή, ο λύχνος ημπορεί. Διατί λοιπόν δεν προσκυνείς τον λύχνον; Ναι θα είπη κάποιος, προσκυνώ το πυρ. Πόσον αλήθεια άξιον γέλωτος είναι αυτό! Η υδρία είναι τόσον μεγάλη, και δεν εντρέπεσαι;
 Πρόσεχε όμως και την άλλην ύβριν πάλιν. Διατί σβήνεις το προσκυνούμενον; διατί το καταστρέφεις; διατί αφανίζεις τον θεόν σου; διατί δεν επιτρέπεις να είναι η οικία σου γεμάτη απ' αυτόν; Εάν πράγματι το πυρ είναι θεός ας πλησίαση το σώμα σου, μη τοποθέτησης τον θεόν κάτω από τον πυθμένα της χύτρας και του λέβητας να τον φέρης εις τα ταμεία, εις τα μεταξωτά ενδύματα.
Συ όμως, όχι μόνον δεν τον φέρεις, αλλά και αν ακόμη εισέλθη εις την οικίαν εξ αιτίας της απροσεξίας κάποιου, το απομακρύνεις από παντού, όλους τους προσκαλείς, και ωσάν να εισήλθε κάποιο θηρίον οδύρεσαι και στενάζεις, και αποκαλείς μεγάλην συμφοράν το ότι ο θεός σου είναι παρών.
 Έχω εγώ Θεόν, και κάνω τα πάντα, ώστε να ενστερνηθώ αυτόν, και θεωρώ ευτυχίαν μου, όχι όταν επισκέπτεται την ιδικήν μου οικίαν, άλλ' αν ελκύσω αυτόν μέσα εις την καρδίαν μου. Έλκυσε και συ το πυρ εις την ιδικήν σου καρδίαν.
Αυτά είναι γελοία και ματαιότης. Το πυρ είναι καλόν δια να το χρησιμοποιώ, όχι δια να το προσκυνώ δια να διακονή, δια να υπηρετή, δια να εργάζεται εις εμέ, όχι δια να με εξουσιάζη. Εκείνο έχει γίνει δι εμέ, όχι εγώ δι αυτό. Εάν προσκυνής το πυρ διατί συ μεν ο ίδιος είσαι εξηπλωμένος επάνω εις το κρεββάτι, εις τον μάγειρον δε διατάσσεις να στέκεται πλησίον του θεού σου;

74005_1447018898213_1315390498_988982_5589441_n.jpg
Συ ο ίδιος ν' αναλάβης την μαγειρικήν και να γίνης αρτοποιός, εάν θέλης, και σιδηρουργός. Διότι δεν είναι τίποτε τιμιώτερον από τας τέχνας αυτάς, επειδή τας επισκέπτεται ο ιδικός σου θεός. Διατί θεωρείς προσβολήν την τέχνην, όπου ευρίσκεται παρών επί πολύν χρόνον ο θεός σου; διατί διατάσσεις τους δούλους, συ όμως ο ίδιος δεν καταδέχεσαι;

Καλόν είναι το πυρ, επειδή είναι έργον και καλού δημιουργού, αλλά δεν είναι θεός' διότι είναι έργον του θεού, δεν ωνομάσθη θεός. Δεν βλέπεις το ακατάστατον αυτού; πώς, όταν επιτεθή εις οικίαν, δεν σταματά πουθενά; άλλ' εάν συναντήση συνεχιζόμενα πράγματα τα καταστρέφει όλα, και αν δεν σβήσουν την μανίαν του τα χέρια των οκοδόμων ή άλλων, δεν γνωρίζει φίλους, ούτε εχθρούς, άλλ' όλους τους μεταχειρίζεται με όμοιον τρόπον.
 Αυτό λοιπόν είναι Θεός, και δεν εντρέπεσθε; Πράγματι καλώς είπε: «Με την ματαιότητα του νου των». Αλλά θα ειπή κάποιος ο ήλιος είναι Θεός. Αυτό λοιπόν, είπε μου, από που και διατί; επειδή εκπέμπει πολύ φως;
Δεν βλέπεις όμως αυτόν να νικάται από τα σύννεφα και να υποτάσσεται εις την ανάγκην της φύσεως, να υφίσταται έκλειψιν και να κρύπτεται από την σελήνην και το σύννεφον; Αν και βέβαια το σύννεφον είναι ασθενέστερον από τον ήλιον, εν τούτοις υπερτερεί εις πολλά, και αυτό δε είναι έργον της σοφίας του Θεού. Ο Θεός πρέπει να είναι επαρκής εις όλα, ο ήλιος όμως έχει ανάγκην από πολλά.
Αλλ, αυτό δεν είναι χαρακτηριστικόν του Θεού. Διότι δια να γίνη ορατός ο ήλιος έχει ανάγκην από αέρα, και μάλιστα αέρα αραιόν' όταν αυτός πυκνωθή υπερβολικά, δεν επιτρέπει την ακτίνα του να διείσδυση. Έχει ανάγκην και από το ύδωρ και από άλλο πού τον συγκρατεί, ώστε να μη κατακαύση. Διότι, εάν αι πηγαί και αι λίμναι και οι ποταμοί και αι θάλασσαι δεν εσχημάτιζαν με την ανύψωσιν των ατμών κάποιαν υγρασίαν, τίποτε δεν θα ημπόδιζε δια να κατακαούν τα πάντα.

Βλέπεις λοιπόν, θα ειπή κάποιος, ότι είναι Θεός; Τι παραφροσύνη! Πόσον γελοίον είναι αυτό! επειδή ημπορεί να βλάψη, ισχυρίζεται ότι είναι Θεός. Αλλά προ πάντων δια αυτό δεν είναι Θεός, διότι εις εκείνα μεν πού βλάπτει δεν έχει ανάγκην από τίποτε, εις εκείνα όμως πού ωφελεί, έχει ανάγκην από πολλά άλλα. Αλλά εις τον Θεόν είναι άγνωστον το να βλάπτη, το να ωφελή όμως είναι οικείον γνώρισμα.
n1145168778_30286677_7580107.jpg
Όταν λοιπόν συμβαίνη το αντίθετον, πώς είναι Θεός; Δεν βλέπεις ότι τα δηλητήρια φάρμακα προκαλούν μεγάλην βλάβην και δεν έχουν ανάγκην από τίποτε, εις την περίπτωσιν όμως ωφελείας ότι έχουν ανάγκην από πολλά; Προς χάριν σου είναι ο ήλιος και καλός και ανίσχυρος, καλός μεν δια ν' αναγνώρισης τον Κύριον, ανίσχυρος δε, δια να μη λέγης ότι αυτός είναι ο Κύριός σου.

Αλλ' όμως τρέφει, θα ειπή κάποιος, τα φυτά και τα σπέρματα. Τι λοιπόν, μήπως εξ αιτίας αυτού και η κοπριά είναι θεός; καθ' όσους και εκείνη τρέφει. Τι δε μήπως εξ αιτίας αυτού και το δρεπάνι είναι Θεός και τα χέρια του γεωργού; Απόδειξε μου να τρέφη ο ήλιος μόνος του, χωρίς να έχη ανάγκην από τίποτε, ούτε από το χώμα, ούτε από το ύδωρ, ούτε από την καλλιέργειαν της γης, αλλά να σπείρη τα σπέρματα και αφού εκπέμψη τας ακτίνας του να φέρη εις φως τα στάχυα.

Εάν όμως δεν εξαρτάται μόνον απ' αυτόν, αλλά και από την βροχήν, διατί δεν είναι θεός και το ύδωρ; Αλλά δεν θα αναφερθώ ακόμη εις αυτό. Διατί δεν είναι και η γη θεός; διατί δεν είναι και η κοπριά και το δικέλλι; Όλα λοιπόν, είπε μου, θα τα προσκυνήσωμεν; Τι ανοησία! Αν και βέβαια θα ήτο δυνατόν μάλλον να αναπτύσσωνται τα στάχυα χωρίς ήλιον, παρά χωρίς χώμα και ύδωρ, καθώς επίσης και τα φυτά και όλα τα άλλα. Εάν λοιπόν δεν υπήρχεν η γη δεν θα εγίνετο ποτέ τίποτε απ' αυτά, εάν όμως βάλη κάποιος χώμα επάνω εις κεραμίδα, όπως κάνουν τα παιδιά και αι γυναίκες, και την τοποθετήση κάτω από την στέγην, αφού γεμίση την κεραμίδα με πολλήν κοπριάν, τότε τα φυτά θα βλαστήσουν οπωσδήποτε, έστω και αν είναι καχεκτικά. Ώστε μεγαλύτερα είναι η συμβολή του χώματος και της κοπριάς, και αυτά πρέπει να προσκυνούμεν περισσότερον από τον ήλιον.
Εκείνος έχει ανάγκην από τον ουρανόν, τον αέρα, από τα άδια τα ύδατα, δια να μη βλάπτη, ωσάν να είναι αυτό οι χαλινοί πού συγκρατούν την αγριότητα της δυνάμεως του και δεν επιτρέπουν να εκπέμψη παντού την ακτίνα του, ωσάν κάποιον άγριον ίππον.
Ειπέ μου λοιπόν, που είναι αυτός κατά την διάρκειαν της νυκτός; Που έχει αποδημήσει ο Θεός; διότι δεν είναι τούτο ιδιότης του Θεού το να περικλείεται δηλαδή εντός ορίων και να έχη τέλος διότι αυτό πράγματι είναι γνώρισμα μόνον των σωμάτων.

Αλλ' όμως, θα ειπή κάποιος, υπάρχει εις αυτόν και κάποια δύναμις και κινείται. Αυτή λοιπόν η δύναμις, είπε μου, είναι θεός; Και τι είναι εκείνο που έχει αυτή και δεν το κατέχει το πυρ; πάλιν βέβαια θα ειπώ τα ίδια λόγια. Και τι είναι η δύναμις εκείνη; είναι φωτιστική ή δια του ήλιου φωτίζει, ενώ αυτή δεν μετέχει εις τίποτε απ' αυτά; Λοιπόν είναι μεγαλύτερος απ' αυτήν ο ήλιος. Μέχρι ποίου σημείου θα εκτυλίσσωμεν τον λαθύρινθον;




Αγιος ιωάννης ο Χρυσόστομος

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Δεν γιορτάζεται(όπως και αρμόζει)η ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων. ΛΙΑΝ ΕΠΙΕΙΚΩΣ...ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΥΓΕΙ



Είναι επιεικώς απαράδεκτο το γεγονός ότι δεν γιορτάζεται ΦΈΤΟΣ η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ(αύριο που είναι τα ΕΣΟΔΙΑ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ/η οποία είναι η ΠΡΟΣΤΆΤΗΣ τους). ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ μετά το 1980
ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ η ΕΤΗΣΙΑ ΔΕΞΙΩΣΗ στο ΣΑΡΟΓΛΕΙΟ/ΛΕΣΧΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ , γιατί είναι τόσο πολύ ακριβή(!) και πρέπει να κάνουμε οικονομία!!. ΜΑΛΙΣΤΑ. Και φυσικά ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΟΥΝΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΑΠΑΞΙΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Δεν είναι η δεξίωση. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΑΚΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.(εξ άλλου αρκετοί από τους εκάστοτε υπουργούς άμυνας δεν έχουν υπηρετήσει).
Και να προσθέσω και κάτι άλλο. Η καθιερωμένη εκδήλωση για την ΓΙΟΡΤΗ των ΕΔ γίνονταν παλαιότερα στο ΘΕΡΕΤΡΟ του Αγ. ΑΝΔΡΕΑ. Τα τελευταία χρόνια είχε μεταφερθεί το ΝΟΕΜΒΡΙΟ στο ΣΑΡΟΓΛΕΙΟ. Πέρυσι έγινε κανονικά. Και παλαιότερα γίνονταν τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ γιατί συνεορτάζονταν και η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ των ΕΛΛΗΝΩΝ με την επικράτηση των εθνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις 46-49(όπου σαν τον μακαρίτη τον πατέρα μου και μερικοί άλλοι αξιωματικοί τιμήθηκαν από την ΠΟΛΙΤΕΙΑ με ΧΡΥΣΑ ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΥΣ/ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΠ ΑΝΔΡΑΓΑΘΙΑ). Για να μην ξεχνιόμαστε, αφού οι νεότεροι είναι του καναπέ και του «περνάμε καλά». ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΜΕ ...;ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΙ ΗΣΑΝ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΕΣ. ΤΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ.

Αν λάβουμε υπόψη τις κάθετες μειώσεις σε όλα τα αμυντικά προγράμματα, την πρωτοφανή μείωση των στρατιωτικών ασκήσεων και των τοποθετήσεων αξιωματικών σε υπεύθυνα πόστα στο εξωτερικό, τις απαξιωτικές δηλώσεις Θ. ΠΑΓΚΑΛΟΥ, την διεξαχθείσα ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΚΛΑΔΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ «ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ 2010» σε μεγάλο βαθμό από τα γραφεία , τις σαρωτικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις των στελεχών των ΕΔ (λες και αυτοί ευθύνονται για τα σκάνδαλα των πολιτικών), είναι πασιφανές ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΥΠΟΨΗ.
Και ασφαλώς δεν υπάρχει ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ από την ηγεσία των 4 Γενικών Επιτελείων. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΛΥΠΑΜΑΙ. Και υπόψη στην συγκεκριμένη εκδήλωση προσέρχονταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος και αυτός πλέον δεν λέει πλέον τίποτα. Με κάτι ΤΡΙΚ ότι θα παίξει η στρατιωτική μπάντα της ΑΣΔΥΣ κλπ, ας ήμαστε ρεαλιστές δεν καλύπτονται τα πράγματα και τα πρωτοφανή κενά.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΟΤΙ ΕΙΠΕ Η ΤΡΟΪΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΟΡΤΑΣΤΕΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.(απλά ΜΟΥΓΚΑ στην ΣΤΡΟΥΓΚΑ). Δεν ξέρω πως το είπε η ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ στο τελευταίο ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ(να βάλει ο Θεός το χέρι του), αλλά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΩ ΟΤΙ Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ...;

ΠΗΓΗ
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_6571.html

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Λόγος εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος» (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

 
20372_108648869146981_100000056043841_217702_5400780_n.jpg


Φεβρουάριος του 1988.
Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα. Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω από το βουνό.
Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.
«Μπα, ποιός έφερε μανταρίνια;», ρωτά έκπληκτος ο π. Παΐσιος.
Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να 'ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.
Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.
«Πως μ' αρέσουν τα μανταρίνια!», λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. «Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία. Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε. Μια που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω επτά», λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. «Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γερο-Ιωσήφ».
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ένα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.
Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
« Να ανοίξω, γέροντα;», ρωτώ.
«Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
«Τί κάνουμε τώρα, γέροντα;». ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι.
«Κοίτα λοξά, να μην σε δουν και δες πόσοι είναι», μου λέγει.
«Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται», απαντώ.
«Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν».
Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
«Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω», μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.
«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».
«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».
«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ένας, δύο. επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».
Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τί φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος από μέσα. Πού το ήξερε και κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;
«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Β
ruce με τον John από την Αμερική».
«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο.
supermarket».
Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρ
lanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.
«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.
«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπάει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».
Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:
«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε ;».
«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως»
Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις. Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του,
ανέπαυσε με την παρουσία του. Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία «παρά τους πόδας του Ιησού». Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως - δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.

πηγή: Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής


Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Η δύναμη της προσευχής

 
160.jpg
Ο ιερός Αυγουστίνος λέει, ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει εκείνο που μπορεί, και να ζητά από το Θεό εκείνο που δεν μπορεί. «Ποιείν ό δύνασαι, και αιτείν όπερ ου δύνασαι».
Δεν έχεις τη δύναμη από λόγου σου; Δεν έχεις βεβαιότητα στη θέλησή σου; Η αιτία είναι ότι δεν τη ζητάς από το Θεό. «Ουκ έχετε, διά το μη αιτήσθαι ημάς», λέει ο άγιος Ιάκωβος. Φοβάσαι τον κίνδυνο;
Τρομάζεις τον πειρασμό της αμαρτίας; Αγρύπνα και προσεύχου, για να μην πέσεις σ' αυτόν. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθαι, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν». (Ματθ. κστ΄41).
Η εθνική γυναίκα Συροφοινίκισσα, παρά το ότι προς δοκιμασία της παραβολικώς προσομοιώθη με σκυλί, εν τούτοις μήπως στερήθηκε και δεν απόλαυσε το ποθούμενο με την προσευχή;
Ο Τελώνης δε δικαιώθηκε προσευχόμενος; Ομοίως και ο ληστής επί σταυρού με το «μνήσθητί μου Κύριε», πρώτος αυτός δεν αξιώθηκε του παραδείσου;
Ο Άσωτος υιός δεν έπλυνε τα αμαρτήματά του, με λίγα λόγια προσευχόμενος; Όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, και όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που δίνονται στους ανθρώπους, δε γίνονται διά προσευχής; «Άκουσον του Θεού εν ταις εντολαίς, και ακούσει σου εν ταις προσευχαίς», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.


Αγιος Νικόδημος  ο Αγιορειτης

xfd.gr

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Που πηγε ο Σταυρός απο την Ελληνική σημαία; Παραποίηση Εθνικού συμβολου

Πολλά  ιδιωτικά κανάλια μέχρι τώρα έκαναν τέτοιες ενέργειες...

πηγή
http://orthodoxia-ellhnismos.blogspot.com/2010/11/blog-post_8982.html



Υ.Γ





                                                   ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ
                                                              Αρθρο  181
Όποιος, για  να  εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση καταστρέφει παραμορφώνει ή ρυπαίνει  την επίσημη σημαία του Κράτους   ή έμβλημα της κυριαρχίας του, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι  δύο (2) ετών.




Που  πήγε  ο  Σταυρός  από  την  Σημαία;
Ποιος  δικαιούται  να  παραποιεί  τα  εθνικά  μας  σύμβολα;
Ποιανού  «καλλιτέχνη»  ιδέα  ήταν  να  αφαιρεθεί   ο Τίμιος   Σταυρός;
Γιατί  τα  άλλα  Ευρωπαϊκά  κράτη (Αγγλια,Ελβετία, Σουηδία, Φιλανδία ...;)  δεν  διανοούνται  παρόμοιες  αντισυνταγματικές  πράξεις;
Γιατί  τα  πολιτικά  κόμματα  δεν  διαμαρτυρήθηκαν   βλέποντας  να  παραποιείται  το  εθνικό  σύμβολο  της  χώρας  που  θέλουν  να  διοικήσουν;

Μετά  φταίνε  τα  blogs  γιατί  γράφουν.

ΕΣΕΙΣ  ΜΑΣ  ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΕ

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

π. Σαράντης Σαράντος: "Το κομποσκοίνι, όπλο προσευχής"

Τό κομποσχοίνι, ὅπλο προσευχῆς.
Τοῦ ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου
Αναδημοσίευση απο το φιλικό μας ιστολόγιο "Αναβάσεις"
Κάποιο μοναστήρι μέ πολλούς μοναχούς τό ἐπισκέφθηκε ἐντεταλμένο ὄργανο τῆς τάξεως.  Ζήτησε τό Γέροντα τῆς μονῆς.  Ὁ Γέροντας νόμιζε ὅτι ὁ ἐπι­σκέπτης θά ζητοῦσε νά ἐξομολογηθεῖ.  Με­τά ἀπό ὀλιγόλεπτη πνευματικοῦ ἐπιπέδου συνομιλία, διατυπώθηκε εὐθέως ἡ ἐρώτηση στό Γέροντα:
Γέροντα ἔχετε στό μοναστήρι σας ὅπλα;
Ἀμέσως ὁ γέροντας βγάζει ἀπό τήν τσέπη του ἕνα κατοστάρι κομποσχοίνι καί τοῦ ἀπαντᾷ.  Καί βέβαια παιδί μου ἔχουμε πολλά ὅπλα ἐδῶ.  Κάθε μοναχός ἔχει τό δικό του ὅπλο.  Ὁ «ἐντεταλμένος» τοῦ ἀπαντᾷ:  Ἀφῆστε τα Γέροντα αὐτά καί ἐπιτρέψτε μου μαζί μέ τή συνοδεία πού βρίσκεται ἐδῶ κοντά νά κάνουμε ἔρευνα στή Μονή σας, γιατί ἔχουμε καταγγελία ὅτι ἔχετε κρυμμένα ὅπλα.
Ναί, παιδί μου, λέγει ὁ Γέροντας, νά κάνετε ὅ­που θέλετε ἔρευ­να, μόνο σᾶς παρακαλῶ νά σεβα­στεῖ­τε τήν ἱερότητα τοῦ χώρου καί τήν ἡσυχία τῶν πατέρων.
Πράγματι ἔγινε ἡ διατεταγμένη ἔρευνα καί βρέθηκαν στό μο­ναστήρι τριπλάσια τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μοναχῶν «ὅπλα» διαφόρων με­γεθῶν.  Παρουσιάστηκε λοιπόν ὁ ὑ­πεύθυνος στό Γέροντα καί τοῦ ζήτησε συγγνώμη γιατί δέν βρέθηκε κανένα φονικό ὅπλο, ἀλλά πάμπολλα κομποσχοίνια.  Ὁ γέροντας τοῦ χάρισε ἕνα ἀπό κάθε μέ­γεθος μέ τήν παράκληση νά τά χρησιμοποιεῖ.  Ἔκτοτε ὁ ἀστυνο­μι­κός πήγαινε στό Γέροντα γιά νά μαθαίνει νά χρησιμοποιεῖ αὐτό τό ὅπλο καί νά ὠφελεῖται πνευματικά, ψυχολογικά, βιοτικά.
Ἡ διδασκαλία τοῦ Γέροντα περιλαμβάνει τά κάτωθι:
Ἐν πρώτοις χαίρομαι, παιδί μου, γιατί ἡ ἐν γένει συμπερι­φο­ρά σου ἦταν ἄψογη.  Ἔδειξες ὑποταγή στήν ὑπηρεσία σου πού σοῦ ἀνέ­θεσε αὐτήν τήν ἐντολή.  Ἡ ἔρευνα πού ἔκανες μαζί μου ἦταν ἐξονυχιστική, ἀλλά ἔδειξες τόν ἁρμόζοντα σεβασμό στούς πατέρες πού ἀσκοῦνται καί ἐργάζονται ἐδῶ καί σέ ὅλα τά πράγματα, ἀντικείμενα, σκεύη ἁπλᾶ καί ἱερά, στά πάντα.
Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι ἔχεις τίς προϋποθέσεις γιά νά χρησιμοποιήσεις τό ὅπλο πού ἀσταμάτητα εἶδες νά χρησιμο­ποιεῖται στήν ἱερά μας Μονή.
Σοῦ ἀνέφερα, ὅτι εἶναι ὅπλο καί εἶναι ὅπλο κατά τοῦ Διαβόλου καί τῆς πολυμήχανης συνοδείας του.  Ἐμεῖς ὅμως δέν θά ἀσχοληθοῦμε μέ τό Διάβολο, παρά μόνο ὅ­που χρειάζεται γιά νά καταλάβεις τή χρήση τοῦ κομπο­σχοινιοῦ.
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, παιδί μου, δέν εἴμαστε μονοφυσῖτες.  Πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός μας ὑπῆρξε καί ὑπάρχει ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος, πραγματικός ἄν­θρωπος.  Ἔτσι καί μεῖς ἔχουμε τήν ἀνθρώπινη φύση πάνω μας, ἀλλά μέ τά ἱερά Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος, τοῦ Χρίσματος καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας γινόμαστε καί πολῖτες τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Γιαυτό ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιεῖ πνευματικά γυμνάσματα, πνευματικές ἀσκήσεις.  Χρησιμοποιεῖ ὅμως καί ὑλικά μέσα γιά νά μετέχουμε στή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί στή Βασιλεία Του.  Χρησιμοποιεῖ τό νερό, τό κρασί, τό ψωμί, τό λάδι, τό θυμίαμα, τό θυμιατό, τά κουδουνάκια του, τά ἱερά σκεύη, τά ἄμφια, τίς εἰκόνες, τόν ἱερό Ναό.  Μαζί μέ αὐτά καί τό κομποσχοίνι.
Ἐπειδή ἡ προσευχή εἶναι το πιό δύσκολο ἔργο μας καί ὁ Νοῦς μας διασπᾶται ἀστραπιαῖα ὡς μεταπτωτικός, ἐφεῦρε ἡ Ἐκκλησία μας αὐτό τό ἁπτό ὑλικό μέσο πού μᾶς βοηθάει νά κάνουμε πιό προσεκτικά τήν προσευχή.  Ἔτσι ὄχι μόνο ὁ Νοῦς καί ἡ καρδιά πιό προσεκτικά μετέχουν στήν προσευχή ἀλλά μετέχει καί τό σῶμα μας.  Καί τό σῶμα ἔχει ἄμεση τή Χάρη τῆς προσευχῆς, γιά νά ἀντέχει στόν ἀγῶνα τῆς καθημερινότητας.  Ἄν τό σῶμα ἀσθενεῖ καί πάλι ἡ προσευχή μέ τό κομποσχοίνι τό βοηθάει νά ἀντέχει στήν ἀσθένεια καί μέ τήν παροχή τῆς θείας Χάριτος νά θεραπεύεται.
Τό κομποσχοίνι ὡς ὕλη προέρχεται ἀπό μαῦρες ὡς ἐπί τό πλεῖστον μάλλινες κλωστές.  Τό μαῦρο χρῶμα θυμίζει τό μαρτύριο τοῦ Κυρίου.  Ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης ἀποκαλοῦσε εἰρωνικά τούς κληρικούς τῆς ἐποχῆς του μελανοχίτωνες, ἐπειδή φοροῦσαν μαύρους χιτῶνες, σύμβολο πένθους γιά τήν ἄδικη Σταύρωση τοῦ Κυρίου μας.  Συνεχίζουν μοναχοί καί κληρικοί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά φέρουν πάνω τους τά μαῦρα ράσα, μή λησμονοῦντες τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί χαίροντες γιατί, εἰκονίζοντες τό μαρτύριό Του, δίνουν τή σταυρική μαρτυρία πού ὁδήγησε στήν Ἀνάσταση.  Γιαυτό στίς ἱερές Ἀκολουθίες καί στή θεία Λειτουργία οἱ κληρικοί ἐκτός ἀπό τό ἕνα ἐσωτερικό μαῦρο ράσο πού οὐδέποτε ἀποβάλλουν, φοροῦν τά λαμπρά διαφόρων χρωμάτων ἱερά ἄμφια πού διαλαλοῦν τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.  Σταυροαναστάσιμη εἶναι ἡ ἔν­δυση τῶν κληρικῶν.  Ἀσφαλῶς σταυροαναστάσιμη θά πρέπει νά εἶναι καί ὁλόκληρη ἡ ζωή τους καί ἐντός τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ ἐν ὥρᾳ ὑπηρεσίας καί ἐκτός αὐτοῦ διακηρύσσοντας παντοῦ, σέ κάθε ἀνθρώπινο στέκι τή σημασία τοῦ τιμίου Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Εἴπαμε ὅτι ἡ ὕλη τοῦ κομποσχοινιοῦ εἶναι ἀπό μάλλινες κλωστές.  Μαλλί ἀπό κάποια ἀθῷα ζῷα, ἀπό πρόβατο ἤ κατσίκι.  Βλέπεις, παιδί μου, ὅλα θέλει νά τά ἐξαγιάσει ἡ Ἐκκλησία μας.  Κάνοντας τό κομποσχοίνι θά ἐννοήσεις κάποια στιγμή τί σημαίνει ὅτι ὁ Νέος Παράδεισος εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί ἀποστολική Ἐκ­κλη­σία, ἡ Ὀρθόδοξη ἀνά τήν Οἰκουμένη Ἐκκλησία.
Τώρα πρέπει νά μάθεις σωστά πῶς χρησιμο­ποι­οῦ­με τό κομποσχοίνι.  Τό κρατοῦμε μέ τό ἀριστερό μας χέρι.  Γιατί μέ τό δεξί κάνουμε τό Σταυρό μας σέ κάθε κόμπο πού ἐναλλάσσουμε μέ τό ἀριστερό χέρι.  Αὐτά τά κομποσχοίνια πού κάνουμε μαζί τό Σταυρό μας σέ κάθε κόμπο, τά ὀνομάζουμε σταυρωτά.  Ὅταν περνᾶμε τό κομποσχοίνι χωρίς ταυτοχρόνως νά κάνουμε σταυρούς, τά ὀνομά­ζουμε περαστά.  Ὅποιο ἀπό τά δύο θέλεις καί μπορεῖς, μπορεῖς νά τό κάνεις, ἤ σταυρωτό ἤ περαστό.
Κάθε ἕνας κόμπος εἶναι πλεγμένος ἀπό ἐννέα σταυρούς.  Στά σταυρωτά κομποσχοίνια σέ κάθε κόμπο κάνουμε καί ἕνα σταυρό μέ τό χέρι μας.  Ἐννέα οἱ σταυροί κάθε κόμπου καί ἕνας ὁ σταυρός πού κάνουμε μέ τό χέρι μας, δέκα σταυροί.  Ἄν πολλαπλασιάσουμε τούς ἑκατό κόμπους ἐπί δέκα σταυρούς μᾶς δίνουν τό γινόμενο τῶν χιλίων σταυρῶν.  Γιά σκέψου, παιδί μου, τί χαρισματική δύναμη κρύβει ἕνα κομποσχοίνι τῶν ἑκατό κόμπων.  Καί νά φαντασθεῖς ὅτι οἱ μοναχοί ἔχουν ὡς καθημερινό κανόνα νά κάνουν μόνοι τους τριακοσάρια κομποσχοίνια, ὄχι ἕνα, ἀλλά πολλά, ἀνάλογα μέ τή βαθμίδα τοῦ μοναχισμοῦ στήν ὁποία βρίσκεται ὁ κάθε μοναχός.
Γιαυτό σοῦ παρομοίασα, ὅταν πρωτογνωριστήκαμε, τό κομποσχοίνι μέ τό ὅπλο.  Εἶναι πολύ δυνατό ὅπλο τό κομποσχοίνι.  Κρύβει ἀτομική ἐνέργεια πολλῶν μεγατόνων.
Πολλά θαύματα ἔχουν γίνει μέ τό κομποσχοίνι.  Ὀφείλονται στήν τόσο ἁπλῆ ἀφανῆ χαρισματική δύναμή του.  Τά πιό πολλά θαύματα εἶναι τά θαύματα νεκραναστάσεων ἀνθρώπων βαθιά πεσμένων στήν ἁμαρτία καί ἀνέλπιστα ἐπιστρεφόντων μέ μετάνοια στό Χριστό καί στήν Ἐκκλησία.  Δηλαδή κάποιος πιστός ἤ κληρικός ἀ­φιερώνει μερικά κομποσχοίνια γιά κάποιον ἀπομακρυ­σμένο ἀπό τή θεία Χάρη καί ὁ πρώην ἄσωτος ἐπιστρέφει ἐκ καρδίας στόν Κύριο.  Αὐτή θά πρέπει ἀσφαλῶς καί νά εἶναι ἡ βάση τῆς παιδαγωγίας μας πρός τήν ἐπερχόμενη γενιά τῶν νέων.  Ἡ προσευχή γιά τά παιδιά μας καί τά ἐγγόνια μας μέ τό κομποσχοίνι θά κάνει θαύματα στήν ἀγωγή τους.  Τόσο στήν κατά κόσμο προκοπή τους ὅσο καί στόν κατά Χριστό καταρτισμό τους τό κομποσχοίνι θά ἀνοίξει δρόμους, προοπτικές, διάκριση καί μέσα μας  καί μέσα τους, ὥστε νά μήν ὑπάρχουν ὀξεῖες ἀντιπα­λό­τη­τες, ἀλλά ἔστω καί μετά ἀπό πόνο καί κλυδωνισμούς στίς σχέσεις μας, νά ἔρχεται ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καί ἀλληλο­περιχώρηση.
Στό κομποσχοίνι μποροῦμε, στούς πρώτους τρεῖς-τέσσερις κόμπους, νά ἀναφέρουμε τό ὄνομα τοῦ παιδιοῦ μας, τοῦ δικοῦ μας ἤ οἱουδήποτε ἄλλου γιά τόν ὁποῖο θέλουμε νά προσευχηθοῦμε.  Συνεχίζουμε τό κατοστάρι κομποσχοίνι ἀναφέροντας φυσικά πρῶτα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τή συγκεκριμένη φράση «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ».
Εἶχα ἀκούσει στό ἁπλό κελί τοῦ ἁγίου Γέροντα π. Πορφυρίου νά λέει ψιθυριστά «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» μόνο.  Τό ἐπανέλαβε μερικές φορές.  Μέ τήν ἀγάπη καί τή λατρεία πρός τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χρι­στοῦ πού συνδέονταν αὐτές οἱ τρεῖς μοναδικές λέξεις, δημιουργοῦσαν, στόν κάθε πλησίον του εὑρισκόμενο καί συνομιλοῦντα ἀφύπνιση, πόθο, ἀγάπη καί λατρεία πρός τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δέν μᾶς ἀγάπησε ἔτσι ἀορίστως καί ὑπερβατικῶς, ἀλλά σταυρούμενος καί θανατούμενος.  Ἔτσι γίνεται μιά ἁγία μετάδοση ἀγάπης.  Ἀπό τόν Σταυρωθέντα καί Ταφέντα Κύριο ἔρχεται τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης συνδυασμένης μέ τό Σταυρό, τήν Ταφή Του καί τήν Ἀνάσταση.  Αὐτή ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη πλημμυρίζει τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τό σῶμα τοῦ προσευχομένου.  Διά τοῦ προσευχομένου μεταδίδεται ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτόν γιά τόν ὁποῖο γίνεται ἡ προσευχή μέ τό εὐλογημένο κομποσχοίνι.
Λέγοντας ὁ πατέρας ἤ ἡ μητέρα, ὁ παπποῦς ἤ ἡ γιαγιά προσευχές γιά τά παιδιά τους μέ τό κομποσχοίνι μεταδίδεται ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στά παιδιά.  Τήν ὥρα τοῦ κομποσχοινιοῦ πού πρωτίστως ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα καί τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, δημιουργεῖται ἡ καλύτερη υἱκή σχέση πρός τό Χριστό μας.  Σχέση εὐγνωμοσύνης καί δοξολογίας γιά τά ἄφθονα ὑλικά καί πνευματικά ἀγαθά, μέ τά ὁποῖα μᾶς κατακλύζει καί σχέση ταπεινῆς παράκλησης καί θεοφιλοῦς ζητια­νιᾶς γιά τό καλό τῶν ἄλλων, δικῶν μας καί ξένων.  Μέσα στήν ἱερή ἡσυχία τῆς προσευχῆς μέ τό κομποσχοίνι βάζουμε καί τό ὄνομα τοῦ πιθανῶς ἀτίθασου ἤ παραστρατημένου παιδιοῦ μας.  Νοερά τό ἔχουμε μαζί μας.  Πνευματικά καί νοερά τό βάζουμε μπροστά στό Χριστό.  Μέσα σ’ αὐτήν τήν Τριαδική χαρισματική σχέση - ὁ Χριστός, ἐμεῖς, τό παιδί μας - χάνεται κάθε ἐμπάθεια, θλίψη, ἀπογοή­τευση, ἐγωι­σμός, ἐπιμονή κτλ.  Βλέποντας ὁ θυσιασθείς γιά χάρη μας Κύριος, ὅτι μέ ἀληθινή ἀγάπη καί ὄχι ἐγωιστική, προσευχόμαστε γιά τό παιδί μας ἤ γιά κάποιον ἄλλον, δίνει τή Χάρη Του καί γίνονται τά θαύματα τῶν νεκραναστάσεων πού προαναφέραμε.
Ἐκτός τούτου ὅμως ἄμεσα ὠφελεῖται ὁ ἴδιος ὁ ἐπι­καλού­μενος τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε τό ἐπικαλεῖται γιά δική του προσωπική ὠφέλεια εἴτε καί γιά ὠφέλεια κάποιου ἄλλου.
Ὁ Χριστός μας πολύ ἀγαπᾶ κάθε μέ πόνο προσευχόμενο ἄν­θρωπο καί ἀρχοντικά, θεϊκά βοηθάει.  Πρωτίστως βοηθάει πνευμα­τικά, ἀφοῦ θέλει νά ζοῦμε κατά Θεόν.  Ὁ ἴδιος χανόταν ἀπό τούς μαθητές Του καί παραδινόταν στήν προσευχή πρός τόν Πατέρα Του.  Μᾶς ἔχει διασωθεῖ αὐτή ἡ ὑπέροχη προσευχή Του πρός τόν Πατέρα Του, μετά ἀπό τήν ὁποία ἀπέκτησε, καί ὡς τέλειος πραγματικός ἄν­θρω­πος, τή δύναμη νά πεῖ ἐν ὑπακοῆ: «οὔχ ὡς ἐγώ θέλω ἀλλ’ ὡς Σύ», ὑπερβαίνοντας τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἐκ τῆς ὁποίας εἶχε πεῖ στόν Πατέρα του: «εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τό ποτή­ριον τοῦτο».
Ἐμεῖς πού ὡς ἄνθρωποι κοινοί ἔχουμε τόσα πάθη, τόσες στεναχώριες, τόσες ἀρρώστιες, τόσα βάσανα, γιατί βαριόμαστε νά ξεκινήσουμε τήν προσευχή;
Πολλά πάθη μας καί πολλά ἁμαρτήματά μας θά εἶχαν διορθωθεῖ, ἄν μετά ἀπό τήν ἱερά ἐξομολόγηση κάναμε τό κομπο­σχοίνι μας εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος.
Τό κομποσχοίνι μᾶς θεραπεύει τήν ψυχή, κόβονται τά πάθη καί ζεῖ ὁ προσευχόμενος τή μυστική χαρά τῆς πνευματικῆς θεραπείας, ἀλλά καί τῆς ψυχολογικῆς θεραπείας.  Ὅλες οἱ ἀπο­τυχίες μας τῆς ζωῆς, ἄν ἔφταναν στό κομποσχοίνι, δέν θά μπλέκαμε μέ ἀπέλ­πιδες θεραπεῖες καί πολλά-πολλά φάρμακα.  Δέν ἀποφα­σίζουμε νά ἀγωνι­σθοῦμε μέ τό κομποσχοίνι, ἀλλά προ­τιμᾶμε νά τρέχουμε ἐναγωνίως στούς γιατρούς, στίς διάφορες ἀπόπειρες θερα­πειῶν καί στά πολλά φάρμακα.  Ἀφήσαμε τό πρῶτο θεραπευτήριο, πού εἶναι τό κομποσχοίνι, γι’ αὐτό παγιωνόμαστε στόν ἀνθρώπινο τρόπο θεραπείας καί μάλιστα πολλές φορές τρέχουμε καί σέ ἐναλλακτικές ὕπουλες θεραπευτικές μεθόδους πού ὄχι μόνο δέν μᾶς κάνουν καλά, ἀλλά καί γινόμαστε χειρότερα πνευματικά καί ψυχολογικά.
Ἡ Ἁγία Γραφή λέγει «ὁ Θεός ἔδωκε τόν ἰατρόν».  Ὁ π. Πορφύριος συνιστοῦσε νά μήν ἐμπιστευόμαστε τήν ὑγεία μας στούς ἐναλλακτικούς.  Νά ἐμπιστευόμαστε τήν κλασσική ἰατρική, ἔλεγε ὁ Γέροντας, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν ὑποτιμοῦσε τούς ἐπιστήμονες καί τήν ἐπιστήμη, ἀλλά μετά ἀπό τό Θεό.
Τό κομποσχοίνι ἄριστα μπορεῖ νά συνδυασθεῖ μέ τίς διάφορες ἱερές Ἀκολουθίες, ἀκόμα καί μέ τή Θεία Λειτουργία.  Πόσες φορές στίς ἱερές Ἀκολουθίες, μά καί στή θεία Λειτουργία ἀκόμα, ἀφαιρούμαστε.  Ὁ Νοῦς μας δύσκολα συμμαζεύεται.  Χρειάζεται καμτσίκι γιά νά συγκε­ντρωθεῖ.  Αὐτή τήν ἱερή διακονία προσφέρει τό κομποσχοίνι.  Ὅταν τό κρατᾶς στό χέρι σου, θά θυμηθεῖς ἀκό­μα καλύτερα νά τό χρησιμοποιήσεις ἀκόμα καί μέσα στή θεία Λειτουργία.  Μερικοί ὑποστηρίζουν ὅτι τό κομποσχοίνι καί ἡ εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» μέσα στή θεία Λειτουργία σέ μπερδεύουν.  Σκέπτεσαι, λέγουν, τήν εὐχή καί δέν προσέχεις στά λόγια καί στά τελούμενα τῆς θείας Λειτουργίας.
Ἡ ἀληθινή ἐν Χριστῷ ἐμπειρία ὅμως ἔχει ἀποδεί­ξει ὅτι τρανώνεται ἡ προσευχή μας, ἀφοῦ ἐξυγιαίνεται καί τρανώνεται καί ἡ προσοχή μας.  Μπορεῖ βέβαια σέ μερικά σημεῖα τῆς θείας Λειτουργίας νά παύει, νά σιωπᾷ ἤ νά χαλαρώνει ἡ εὐχή μέ τό κομποσχοίνι.  Ἡ ἐνέργεια ὅμως τῆς εὐχῆς δίνει τά χαρίσματα πού προαναφέραμε, τῆς τρανῆς προσοχῆς καί τῆς νηπτικῆς καθαρῆς προσευ­χῆς, ἔρχεται ἡ θεία κατάνυξη στήν ψυχή, τήν καθαρίζει, τή χαριτώνει καί ὁ Νοῦς πιά παραμένει ἀκίνητος στή χαρά καί τή χάρη τῆς θείας Λειτουργίας, ἤ τῶν ἄλλων ἱερῶν Ἀκολουθιῶν.  Ψευδοδίλημμα ἑπομένως εἶναι ἤ τήν εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» θά λέμε ἤ τήν θεία Λειτουργία θά παρακολουθοῦμε.  Τό κομποσχοίνι καί ἡ εὐχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» ἀλληλοπεριχω­ροῦ­νται, δένουν γερά τό Νοῦ καί τήν ψυχή μας μέ τήν καθαρή προσευχή καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι πάντοτε θαυμαστό, ἀποτέλεσμα βαθιᾶς εἰρήνης, ταπεινοφροσύνης, χαρᾶς καί πληρότητας ἀπό τή μυστική παρουσία τοῦ Χριστοῦ, πού παρέχει μόνος Αὐτός τά παραπάνω Χαρίσματα, ἔστω ὡς δείγματα στήν ψυχή τοῦ προσευχομένου καί μέ τό κομποσχοίνι καί ἐκτός ἀλλά καί ἐντός τοῦ πανίερου ἱεροῦ μυστηρίου τῆς θείας Λειτουργίας.
Ὅλα τά παραπάνω τά συνειδητοποίησα ἐντονότερα στήν Ἀριζόνα, στήν ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἀντω­νίου, μέσα σέ μία Λειτουργία πού εἶχε ὅλο τό παρθένο, τό γνήσιο, τό αὐστηρό ἁγιορείτικο Τυπικό. Ἔβλεπα ὅλους τούς μοναχούς νά χρησιμοποιοῦν τό κομποσχοίνι τους σχεδόν καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς θ. Λειτουργίας.  Μόλις ἔφθασε ἡ ὥρα τῆς μεταβολῆς τῶν τιμίων Δώρων, δέν περιγράφεται ἡ ἱερά ἡσυχία καί ἡ δύναμη τῆς μυστικῆς προ­σευχῆς τῶν μοναχῶν καί τῆς κατανυκτικότατης ψαλμωδίας τῶν ἱεροψαλτῶν.
«Σέ ὑμνοῦμεν, σέ εὐλογοῦμεν, σοί εὐχαριστοῦ­μεν Κύριε…» ἀκούγεται νά προφέρει ἱερομελωδικώτατα ὁ προεξάρχων ἱεροψάλτης, καί μέχρι νά ἀκουσθεῖ τό «καί δεόμεθά Σου ὁ Θεός ἡμῶν» ξεφεύγουν ἀπό τά χείλη τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἐφραίμ μυστικότατα τρεῖς λέξεις: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ».  Ἀπετέλεσαν τό ἀποκορύφωμα ὅλης τῆς ἱερᾶς Ἀκολουθίας καί τῆς ἱεροτελουμένης θείας Λειτουργίας.  Πληρώθηκε ὅλος ὁ ἱερός χῶρος μέ ἀσύλ­λη­πτη χάρη πού ἀποτυπώθηκε στίς ψυχές καί στά πρόσωπα ὅλων τῶν συνδαιτημόνων αὐτῆς τῆς μεταμεσονυκτίου θείας Λειτουργίας.  Ἔμπρακτα τεκμηριώθηκε μέσα μου ἡ βεβαιότητα τῆς συνεργασίας και συλλειτουργίας τῆς εὐ­χῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» καί τῆς θεόπνευστης Χρυσοστομικῆς θείας Λειτουργίας.
Πολύ χρήσιμο εἶναι καί γιά τήν προκοπή στήν παροῦσα ζωή ἀλλά καί γιά τήν ἑτοιμασία μας πρός τήν αἰώ­νια, οἱ νέοι μας καί οἱ νέες μας, εἰ δυνατόν καί τά μικρά παιδιά νά μαθαίνουν τή δύναμη τῆς εὐχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» ἀλληλοπεριχωρούμενη μέ τήν ἄκτι­στη ἐνέργεια τῶν πολλῶν πλεγμένων Σταυρῶν τῶν κόμπων τοῦ κομποσχοινιοῦ.  Ὅπλο ἀήττητο θά κατέχουμε ἅπαντες κατά τῶν μεθοδιῶν τοῦ διαβόλου, ὅπλο καί ἀ­σπίδα οὐράνιας προστασίας, θείας παραμυθίας, ἀντοχῶν καί πνευματικῶν ἀγώνων γιά τήν πορεία μας ἀπό τήν παροῦσα ἐπί γῆς στρατευομένη μας Ἐκκλησία πρός τήν θριαμβεύουσα, τή Βασιλεία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.
Μέ τήν εὐχή τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσῳ τοῦ κομποσχοινίου ἐπιτυγχάνεται ἡ πολυπόθητη ἕνωση τοῦ Νοῦ καί τῆς καρδιᾶς.  Ὅλες οἱ ἐπί μέρους ψυχικές λειτουργίες τοῦ ἀνθρώπου συνενώνονται, ἀφοῦ πρωτίστως συγκροτεῖται μιά ἐνιαία ἀχώριστη ἑνότητα Νοῦ καί Καρδιᾶς.  Ὁ Νοῦς φωτεινός καί κεκαθαρμένος, κεκαθαρμένη Καρδία καί μαζί ὅλες οἱ ἐπί μέρους ψυχικές λειτουργίες καί δυνάμεις συγκροτοῦν τήν ἐν Χριστῷ ἀνα­γεννημένη προσωπικότητα.
Γιαυτό καί οἱ ὀρθόδοξοι μοναχοί καί οἱ μοναχές δέν ἐγκαταλείπουν τό κομποσχοίνι συνεχίζοντες τή δοκιμασμένη ἁγία Παράδοση μέ κύριο ἐκφραστή αὐτῆς τῆς ἱερᾶς πνευματικῆς ἐργασίας τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί συνεχιστές ὅλους τούς μετά ἀπό αὐτόν Ἁγίους Πατέρες.
Ἔτσι ὁ Νοῦς συμμαζεμένος μέσα στήν καρδιά ζεῖ ἐν Χριστῷ, λογίζεται τό Χριστό, ὅπως καί ἡ καρδιά ζεῖ τίς δυνατές ἐμπειρίες, τήν ἄρρητη γλυκύτητα τῆς ἀκτί­στου Χάριτος τῆς Παναγίας Τριάδος.  Τότε ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ἀρχετυπικά, ὄχι μόνο τήν πρώτη πρό τῆς πτώσεως ζωή τοῦ Παραδείσου, ἀλλά καί τίς ἐν Χριστῷ ἀκατάπαυστες πνευματικές ἐμπει­ρίες πού δέν σταματοῦν, ὅπως δέν σταματοῦν καί οἱ ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου.  Κατά τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή ἡ ἐν Χριστῷ πνευματική ζωή εἶναι ἀτελεύτητη στήν τελειότητά της.  Αὐτό τό θαῦμα τῆς ἀτελεύτητης  τελειότητας συνιστᾷ καί τή χαρά καί τήν πανευφρόσυνη δυναμική ὅλων τῶν πνευματικῶν ἀγώνων καί προσπαθειῶν τοῦ ἀγωνιζομένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου.  Γιατί πρίν κἄν φθάσει ὁ ἐν Χριστῷ ἀγωνι­στής σ’ αὐτήν τήν ἀτελείωτη τελειότητα, καί στήν ἀρχή καί στό μέσο καί σ’ ὅλους τούς ἐνδιάμεσους πειρασμούς καί σ’ ὅλες τίς ἐνδιάμεσες περιπέτειες, δίνει ὁ Κύριος δῶρα πνευματικά γιά νά ἐνισχύεται ὁ πιστός ἀγωνιστής πρός τό ἀτέλειωτο τέλος καί γιά νά προαπολαμβάνει μερικῶς ἤ ὅσο ὁ Κύριος ἐπιτρέπει, τήν πανευφρόσυνη μακαριότητα τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς.
Περνώντας λοιπόν τό ἕνα κομποσχοίνι μετά τό ἄλ­λο, διανύο­ντας ὅλη τήν ἀγωνιστική προσευχητική διαδρομή ἀντιλαμβάνεται ὁ ταπεινός δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ὅτι καταξιώνονται ὅλα τά βήματα, ἕνα πρός ἕνα, ἕως ὅτου φθάσει στό ἀτέλειωτο τέλος τῆς ἐν Χριστῷ πληρότητος καί τελειότητος.
Νά γιατί οἱ ἅγιοι Πατέρες καί γενικῶς ἡ συνείδηση τῶν ἀληθινά πιστῶν δέν παραδέχονται τό νεόδμητο ὅρο καί τόν ἀποτρόπαιο θεσμό τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου.
Ὅσο κι’ ἄν τραυματισθεῖ, ὅσο καί ἄν ἀσθενήσει τό βιολογικό ὄργανο τοῦ Νοῦ, ὁ ἐγκέφαλος, ἀπό ὁποια­δήποτε αἰτία, ἡ ἐνέργεια τοῦ Νοῦ, ἡ περιουσία μιᾶς ζωῆς, ἡ μόρφωσή του, τό φῶς του, ἡ χάρη του δέν χάνονται.  Συμμαζώνεται ὁ Νοῦς ἐντός τῆς καρδιᾶς, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί κατά τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη καί ἔχει πλέον τή δική του δυναμική νά συνεργάζεται μέ τά τῆς καρδίας ἕως ὅτου ἐκπληρώσει τό κοινό χρέος τῆς παρούσης ζωῆς ἐντός τῆς στρατευομένης Ὀρθο­δόξου Ἐκκλησίας καί μεταβεῖ στήν αἰώνια, στή Βασιλεία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.
Σέ ἕνα μεσοδιάστημα, ἐκεῖ πού εἶναι ἕτοιμος ὁ ἀγωνιστής τοῦ Θεοῦ ἤ ἡ ἐν Χριστῷ ἀγωνίστρια νά τά ἐγκαταλείψει ὅλα γιατί δέν βλέπει εἰς ἑαυτόν πνευματική προκοπή ἀσφαλῶς καί ὁ πολύ καλός μας Κύριος, ὁ θυσιασθείς δι’ ἡμᾶς, δέν ἀφήνει τό φιλότιμο καί φιλόπονο πλᾶσμα Του, ἀλλά δροσίζει μέ τή χαρά τῶν δακρύων, πού εἶναι φίλημα Θεοῦ κατά τούς ἁγίους Πατέρες μας καί ἐγγύηση ὅτι θά ἔχει καί περισσότερη, ἀρχοντικότερη βοήθεια ἀπό τόν Πανοικτίρμονα Κύριο.  Βέβαια ὁ μισόκαλος δέν θά μείνει ἀπαθής μπροστά στήν πνευματική νηπτική ἐργασία τῆς εὐχῆς διά τοῦ κομποσχοινιοῦ.
Γιαυτό καί ὀφείλει, ἔχει ἀνάγκη, ὁ ἐργάτης αὐτῆς τῆς ἱερᾶς ἐργασίας νά πληροφορεῖ τόν πνευματικό ου πατέρα γιά τίς δυσκο­λίες, τούς πειρασμούς καί τά τυχόν περίεργα πού συναντᾷ στό διάβα αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνα.
Ἔτσι θά φτάσει σ’ ἐκείνη τήν ὁριακή κατάσταση πού θά φτά­σουμε κάποια «εὐλογημένη» στιγμή ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα.  Ὁ ἥλιος θά σκοτισθεῖ καί ἡ σελήνη δέν θά ἔχει πλέον νά δίνει τό παρήγορο φῶς της.  «…καί σεισμός μέγας ἐγένετο, καί ὁ ἥλιος μέλας ἐγένετο ὡς σάκκος τρίχινος, καί ἡ σελήνη ὅλη ἐγένετο ὡς αἷμα, καί οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ ἔπεσαν εἰς τήν γῆν, ὡς συκῆ βάλλει τούς ὀλύνθους αὐτῆς ὑπό ἀνέμου μεγάλου σειομένη, καί ὁ οὐρανός ἀπεχωρίσθη ὡς βιβλίον ἑλισσόμενον, καί πᾶν ὄρος καί νῆσος ἐκ τῶν τόπων αὐτῶν ἐκινήθησαν». (Ἀποκ. ς΄ 12-14) Χαμός θά γίνεται ἀπό παντοῦ, πανικός σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους.  Ἐκεῖνος πού θά μπορέσει νά ἐπικαλεσθεῖ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου «σωθήσεται» μᾶς διαβεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος.  Γιά νά καταφέρει νά ἐπικαλεσθεῖ τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, θά πρέπει διά βίου νά ἔχει ἀσκηθεῖ σ’ αὐτό τό ἱερό ἔργο, ἔργο τῆς παρούσης ζωῆς, καί ἱερό ἔργο πού ἄκοπα, παραδεισιακά θά συνεχίζεται στήν αἰώνια μετά τοῦ Κυρίου μας ζωή.
Παραπλήσια προσωπική ἐμπειρία μου προέρχεται ἀπό τήν πε­ριπέτεια τοῦ μακαριστοῦ πνευματικοῦ μου πατρός τοῦ π. Γεωργί­ου Πικριδᾶ.  Διαγνώστηκε ἄνοια μετά ἀπό τραυματισμό του σέ τρο­χαῖο.  Ἤ προϋπῆρχε ἡ ἄνοια καί ἐξ αὐτῆς λόγῳ ἐλλείψεως  προσο­χῆς ἐπῆλθε ὁ τραυματισμός ἤ λόγῳ τραυματισμοῦ ἐπιδεινώθηκε ἡ ἄ­νοια.  Προχωρώντας ὁ καιρός ἡ γενική του κατάσταση χειροτέ­ρευε.  Κάποια χρόνια καθηλώθηκε στό σπίτι μή μπορώντας νά μιλή­σει καθαρά καί νά περπατήσει.  Μόνο μέ τό «Πι» ἔκανε μερικά βήματα.
Ὡστόσο καθ’ ὅλο τό διάστημα τῆς περιπέτειάς του, τῆς ἄνοιας, ποτέ δέν ἀκούσαμε ἀπό τό στόμα του κάτι ἀνόητο.  Ὁ Νοῦς πλήρως ἀσθενής, ἀλλά ἡ ἐνέργεια τοῦ Νοῦ ὑγιεστάτη διά τῆς θείας Χάριτος πού εἶχε ἑλκύσει μέ τίς πολλές πνευματικές ἐν Χριστῷ ἐργα­σίες καί ἀσκήσεις.  Ἀνταποκρινόταν ἄριστα στό ἔργο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως πού δέν ἐγκατέλειψε μέχρι τά τέλη του, ἐφόσον καταλάβαινε ὁ ἴδιος ἀλλά καί ἐμεῖς ὡς ἐξο­μολογούμενοι ὅτι μποροῦμε νά ἀντλοῦμε ἀπό τήν ὑγιᾶ σοφία τοῦ τραυματισθέντος, ἀλλά μή ἀκρωτηριασθέντος ποιμαντικά πνευματικοῦ μας πατέρα.
Αὐτή ἡ κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι τῆς τελευτῆς του, ἐνῷ ἐπέμενε καθημερινά, ἄρρωστος ἄνθρωπος, νά διαβάζει μόνος του ἤ μέ τήν πρεσβυτέρα του ὅλες τίς ἀκο­λουθίες τοῦ νυχθημέρου ἤ μερι­κές ἀπό αὐτές νά τίς ἀκού­ει καί νά συμμετέχει νοερά – πνευματικά ἀπό τό ραδιοφωνικό Σταθμό τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας.  Μέχρι πού συνέβη καί τό ἔσχατο μοιραῖο ἀτύχημα.  Ἐγκαύματα ἀπό βρα­­στό νερό τοῦ λουτροῦ ὑπῆρξαν αἰτία τῆς μαρτυρι­κῆς, ἀλλά μακαρίας ἐξόδου του.
Στή διπλανή αἴθουσα τῆς Ἐντατικῆς τοῦ νοσοκομείου ἡ ἐλαχιστότητά μου καί ὁ π. Ἰωάννης Σαρρῆς τελούσαμε ἱερό Εὐχέ­λαιο ὑπέρ ἀποκαταστάσεως τῆς ὑγείας του καί αὐτός ὁ μακάριος θεούμενος ἄνδρας ἔψαλε εὐθυμῶν, ἐνῷ ἔσβηνε ὅλος ὁ κύκλος τῆς παρούσης ζωῆς καί ἀνοιγόταν στήν μετά τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ αἰώνια.
Ἄν ὑποτεθεῖ, ὅτι κάποιος κοσμικός ἄνθρωπος πού δέν τόν γνώριζε ἀπό πρίν, τόν ἐπισκεπτόταν πρίν ἀπό τό τέλος περίπου τῆς δοκιμασίας του, μέ ἔντονα ὀρθολογική κριτική διάθεση, θά μποροῦσε ἴσως νά τοῦ καταλογίσει «γεροντική ἄνοια», ὅταν τόν ἄκουγε νά λέγει βραδύγλωσσα μέν, ἀλλά αἰσιόδοξα, ὅτι σέ λίγο θά γίνω καλά, θά ξεμπερδευθεῖ ἡ γλῶσσα μου καί θά μπορῶ νά λει­τουρ­γῶ καί νά κηρύττω.  Ἐμεῖς αὐτονόητα δικαιολογούσαμε τήν «ἀφέλεια» αὐτή τοῦ ἀνδρός, γιατί εἶχε τήν ἀκλόνητη πεποίθηση ὅτι τελειώνει ὅσον οὔπω τό μικρό κατ’ αὐτόν μαρτύριο καί ἐπίκειται ἡ ἀτελεύτητη εὐφροσύνη τῆς αἰωνίου μακαριότητος.
Ἄλλο ἕνα παράδειγμα πού δείχνει τήν ἐνάργεια τοῦ Πνεύματος παρά τήν βιολογική βλάβη τοῦ ἐγκεφάλου εἶναι ἀπό τόν ἅγιο Γέροντα π. Πορφύριο.  Εἶχε πεῖ εἰς ἀνύποπτο χρόνο στήν ἐκλεκτή ἀδελφή Μ... νά κάνει μέ ἐπιμέλεια τά ὡς ἄνω ἀναφερόμενα πνευματικά της καθήκοντα γιά νά «ἔχει ἀπόθεμα ὅταν θά τή βρεῖ τό κακό στό κεφάλι».  Κανείς δέν μποροῦσε νά καταλάβει τί θά τῆς συμβεῖ.  Μετά ἀπό χρόνια ἀσθένησε μέ κακοήθη ὄγκο στόν ἐγκέφαλο, ἐξ αἰτίας τοῦ  ὁποίου ἀπεδήμησε εἰς Κύριον.  Ὁ σύζυγός της καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς νόσου βρισκόταν στό πλευρό της καί συνεννοοῦντο μέ ἕναν ἄλλο μυστικό, χαρισματικό τρόπο.  Βεβαιώνει ὁ σύζυγος ὅτι ἦταν οἱ καλύτερες μέρες τῆς συζυγικῆς τους ζωῆς.
Στήν παροῦσα ταπεινή ἀναφορά μας, ἀσφαλῶς καί δέν μποροῦμε ἰατρικά καί ἐπιστημονικά νά προσεγγίσουμε τήν ἐγκεφαλική νόσο.  Ὅμως δέν μποροῦμε νά συμφωνήσουμε μέ τούς ὑποστηρικτές τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου.  Οἱ ὀξυνούστατοι καί πνευματέμφοροι ἅ­γιοι Πα­τέρες μας βλέπουν εἰς βάθος τό θέμα τῆς νόσου τοῦ ἐγκεφάλου.  Θεόσδοτη οἰκονομία διατηρεῖ ἐντός τῆς Καρδίας τήν ἐνέργεια τοῦ Νοῦ, πού ἀποκτήθηκε μέ μόχθο, ἀσκήσεις καί Χάρη Θεοῦ καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς.  Ποιός μπορεῖ νά ἐπέμβει, ἐκτός τῆς θείας βουλῆς, καί νά συντάμει αὐτήν τήν ἔσχατη συλλειτουργία Νοός, Καρδίας καί Θείας Χάριτος;
Κατά τή λειτουργία τοῦ κομποσχοινίου λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μιλᾶμε στόν Κύριο μέ ἄκρα ταπείνωση.  Ψελλίζοντας τό «ἐλέησόν με» δέν ἐννοοῦμε τήν προσφορά κάποιου εὐτελοῦς δώρου ἀλλά τό «γεννηθήτω τό θέλημά Σου» δηλαδή τήν ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Σύ γνωρίζεις ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος Ἀναστη­μέ­νος ἄνθρωπος τί εἶναι τό συμφέρον μου, ἐπίγειο, ὑπερκόσμιο καί αἰώνιο.  Σύ κάνε ὅ,τι καλύτερο νομίζεις τόσο γιά μένα, ὅσο καί γιά τούς ἀγαπημένους μου ἀνθρώπους, τούς ὁποίους ἀσφαλῶς καί ἀγαπᾶς ἀσύγκριτα περισσότερο ἀπό μένα, τούς ἀγαπᾶς θεϊκά.  Συνεργῶ καί ἐγώ ταπεινά μαζί Σου ζητώντας, ἀφοῦ Σύ εἶπες «αἰτεῖτε καί δοθήσεται, κρούετε καί ἀνοιγήσεται· πᾶς ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται».  Στό «ἐλέησόν με» τό με ἐννοεῖ ἐμένα, τόν ἐλάχιστο δοῦλο Σου, τούς δικούς μου, ὅλους τούς ἀδελφούς τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφότητος καί ὅλης τῆς Ἐκκλησίας μας.  Ὅσο δέ γιά τήν Πατρίδα μας πού ἀνηλεῶς σήμερα σφυροκο­πεῖται πρός ἀφανισμό, μέ τό «ἐλέησόν με» ἐννοοῦμε μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπη νά ἐλεεῖ ὁ Θεός καί τούς «εὐσε­βεῖς» ἤ «ἀσεβεῖς» κυβερνῆτες μας, καί ὅλους ἐκεί­νους πού μέ τίς κακές τους ἤ καλές τους πράξεις καί κινήσεις μποροῦν τελικά νά ἀναγκασθοῦν ἤ νά εὐδοκήσουν νά φροντίσουν γιά τό καλό, τήν εὐημερία, τήν εὐταξία καί τή σωτηρία τῆς πατρίδος μας καί τῶν ἀγωνιστῶν-βιοπαλαιστῶν πολιτῶν της.
πηγή
http://orthodox-watch.blogspot.com/2010/11/blog-post_2455.html#more

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ελάτη



Ιερά Μονή Δοχειαρίου


Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου



Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ



Καρούλια. Αγιο Ορος



Προυσιώτισσα

Αγιο Ορος Ι.Μ Διονυσίου

Ψήγματα Ορθοδοξίας